เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ในทุก ๆ สถานที่ ซึ่งรถยนต์ขับสี่ ไปถึงได้.. จะกางเต้นท์นอนชมดาว  จะโฮมสเตย์.. ขนำกลางน้ำเค็ม น้ำกร่อย ฯลฯ..  
ขอคำแนะนำสถานที่เที่ยว.ด้วย.. เมื่อไปแล้วจะได้มี ภาพถ่าย มีวัตถุดิบ มาเขียนเล่าให้ฟังกันครับ  ขอบคุณมาก นะครับ   :D     ::014::    
......   "หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิต ที่อิสระฯ "  

ชีวิตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ย่อมเป็นทุกข์
ผ่านไปแล้ว ย้อนกลับไม่ได้..  เข็มนาฬิกาชีวิต ยังต้องเคลื่อนที่ต่อ จึงอยากจะชดเชยความรู้สึกให้กับตัวเองบ้าง   ::014::


ถ้าผมค้นความเห็นเก่า ๆ ที่ผมเคยบันทึก.. เล่าเรื่องการเดินทาง ไว้ในหลาย ๆ กระทู้ของเพื่อน ๆ  
จะขออนุญาต นำความเห็นของผม มาลงรวมกันไว้ นะครับ.  :D

ขอบคุณทุกท่านที่ผ่านเข้ามา ท่านใดจะร่วมนำประสบการณ์ และร่วมแสดงความเห็น และบันทึกลงไว้ในที่นี้ ก็จะยินดีอย่างมากเลย ครับ  ::014::

(http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/picture2011/206255412491.jpg)

    ที่นี่ไหมครับลุงโร้ด ของผมคันแดงหลังสุด           http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/Question.asp?ID=10267 (http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/Question.asp?ID=10267)

    คนในภาพแรงเยอะเนอะ ดึงรถไหวด้วยครับ ลุงปู ::002:: ::005:: ::014::

  แล้วในภาพ ไปไหนกันมาครับ :VOV: ::014::

         ลุงตี๋ก็  .....  ฮิ ฮิ    ::005::

(http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/picture/2510255374220.JPG)


                   หรือที่นี่    http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/Question.asp?ID=10192 (http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/Question.asp?ID=10192)

(http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/picture/2510255385710.JPG)

                                   Jeep  ลุงโร้ดผ่านสบายๆ    ::002::

                        สู้ สู้ ..... เข้มแข็ง  เป็นกำลังใจให้ครับ   ::002::

  เห็นแล้ว อยากไปมั่งครับ ::002:: :VOV: ::014::

ขอบคุณมากครับ ลุงปู..  ::014::

Toyota LN 106  ทะเบียน รต.5656 กรุงเทพมหานคร ผมขายไปหลายปีแล้ว ทราบว่า ถูกส่งลงใต้

เฉพาะเลขทะเบียนนี้ มีมูลค่าราว ๕๐,๐๐๐.+/-  ผมไม่ได้คิดจะซื้อปิ๊กอัพอีก จึงไม่เก็บไว้  ..  ท่านที่ซื้อไป น่าจะคงทะเบียนไว้
ท่านใดบังเอิญพบเห็น แจ้งข่าวด้วยนะครับ  ;D

                  แหม   เลขทะเบียนและหมวดสวยเชียว  ....  จะสังเกตุดูเจอเมื่อไหร่จะกระซิบให้ทราบครับ  ::014::

เห็นรูปของลุงปูแล้วนึกถึงสมรภูมิเมื่อปลายปี 44 .. ผานางแอ่น-ลำคลองงู ครับ

ติดป่า 3 วัน กับระยะทางแค่ 4 กม.
แต่เป็นทางขึ้น และโคลนตลอดทาง  ::012::

เห็นกระทู้เป็นคนแรก ..แต่นึกสถานที่ ที่พี่โร้ดยังไม่เคยไปไม่ออก

เดี๋ยวมะพร้าวห้าวของผม มันจะหมดโกดังซะก่อน  ::005::

รอท่านsniper69มาตอบครับ.....ขานั้น ไปทั่ว.....พร้อมรถและครอบครัวคู่ใจ

 ::014:: ::014:: ::014:: เป็นกำลังใจให้้นะครับพี่   ::014:: ::014:: ::014::


ว่าแต่โจทย์พี่นี้ยากใช่เล่นครับ -*- 
เป็นสถานที่ในฝันผมนะครับไม่รู้พี่จะสนใจไหม

(http://img192.imageshack.us/img192/3489/maptx.jpg) (http://imageshack.us/photo/my-images/192/maptx.jpg/)

Uploaded with ImageShack.us (http://imageshack.us)

อุทยานแห่งชาติดอยผ้าห่มปก
http://www.tourdoi.com/doi/doihompok/general.htm (http://www.tourdoi.com/doi/doihompok/general.htm)

เป็นอีกหนึ่งสนามที่ครับ ::014:: ::014:: ::014::

ไม่รู้เอามะพร้าวห้าวมาขายสวนไหม แต่เฝื่อพี่สนใจนะครับ

ขอบคุณมากครับ  มีเพื่อนไปทำธุรกิจ รับซื้อ ดอกกุหลาบ-พืชผลการเกษตร อยู่ที่ อ.พบพระ  เพิ่งคุยด้วย เมื่อ ต้นสัปดาห์ที่แล้ว

และที่ อ.อุ้มผาง เพื่อนผม ชื่อวู๊ดดี้  ทำรีสอร์ต และ ท่องเที่ยวแนวอนุรักษ์  และมีเพื่อนอีกคนชื่อสมโภชน์ ครั้งที่พบกัน เมื่อหลายปีก่อน เป็นผู้ช่วยฯพิทักษ์ป่า อยู่ที่ตะแง่คี
ก่อนจากยังทิ้ง Win ๙ พาราไว้ให้ ๑ กล่อง  คนนี้ละครับ ที่พาไปดู ซากกระทิงที่ไอ้ลายทิ้งกระดูกสันหลังกระทิงไว้ และดูรอยตีน เส้นผ่าฯ ราว ๗ นิ้ว

                        ได้แต่เที่ยวละแวกบ้านนานๆที  ........  อยากไปที่เขาคุยๆกันถ้ามีโอกาส     :VOV: :VOV:

                       (http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/picture/510255311553.jpg)

               มาแนะนำอีกที่ครับลุงโร้ด  แถวบ้านผมไม่ไกลแต่ทางลำบากนิดหน่อย                   http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/Question.asp?ID=10188 (http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/Question.asp?ID=10188)

(http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/picture/510255310380.jpg)

                                          กับแมงหวี่ ขี้หกล้ม     ::008::

อย่าเพิ่งเข้าใจ อย่างนั้นเลยครับ มีมากมายเหลือเกิน ที่ทั้งชีวิตของคน คนหนึ่ง คงไม่ได้ไปพบเห็น..
รู้ทั้งรู้ ก็ยังอยากรู้อยากไป  นะครับ

เราพบกัน ๒ ทาง ต่างตอบแทน มีทั้งให้และทั้งรับ  แลกเปลี่ยน แชร์ ในสิิ่่งที่ได้พบเห็น และชักชวนกันไป ครับ.  :D :D     :D

                                     อยากให้ลุงโร้ดมาครับไกลหน่อย   ........   แต่จะได้ออกทริปกันสักเที่ยวบันทึกไว้ในไดอารี่    :VOV: :VOV:

ต้องมีสักวัน ครับ ลุงปู

มีน้องผู้หญิงท่านหนึ่ง เมื่อเดือนก่อน โอนคอนโด แถวศรีนครินทร์ ลาออกจากงานที่ทำ.. หวังลงไปดูแม่แก่ ที่ จ.พังงา

บอกมาทางสายว่า กำลังทำโฮมสเตย์  เสร็จเมื่อไหร่ จะโทรมาชวน ไปรับลมอันดามัน อุ่น ๆ บ้าง   :D

หมู่เกาะพีพีเลยเป็นไงครับพี่  ::014:: ::014::

ปัว ครับ  ที่นี่ชาวบ้านประกาศว่า มันจะไม่เป็นปาย2อย่างแน่นอน  ::002::

นานแล้วที่ผมไม่ได้เที่ยว ไม่ได้เิดินป่า เพราะแฟนไม่ชอบ ชอบแต่ทะเล แถมตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นด้วย

ให้หัดก็ไม่ยอม 

ขออนุญาตแนะนำ น่าน ครับ
เหมาะสำหรับคนที่มีวิถีชีวิตประจำวัน ในเมืองใหญ่ อาทิ กรุงเทพฯ
ยกเว้น หาดทราย  ทะเล  ที่เหลือธรรมชาติมีครบ
มาอยู่ในสังคมคนเมือง ที่เรียบง่าย ในวัฒนธรรมล้านนา ครับ
ช่วยทำให้การใช้ชีวิตช้าลง ร่มรื่น รื่นรมณ์

เป็นอีกที่ ที่อยากไปมาก และต้องไป .. ผมเคยขับจาก กทม ไปตั้งต้นที่หล่มสัก .. เมื่อ ๓ มีนาคม นานมาแล้ว

แล้ววิ่งเข้า ชาติตระการ ก่อนถึงพบ ถนนพัง มีสะพานไม้ไผ่สานและรองด้วยลำต้นไม้ ::012::
แล้วเลาะชายแดน ไปพบด่าน ตชด. บอก ไปไม่ได้แล้ว ข้างหน้าถนนปิด เพราะเป็นเขต สปป. ลาว  ::005::

เส้นนี้ ผ่านไปทาง อช.ภูสอยดาว .. แล้วเข้าน่าน พักโรงแรมไม้เก่า ราว ๕ โมงเย็น นกนางแอ่นบินมาตามถนนเป็นแสน ๆ ตัว
ถนนมืดไปหมด และถ่ายมูลไว้ขาวกระจายเต็มถนน  ถ้าดูกลางวันจะไม่ทราบมูลนี้มาได้อย่างไร พบคุณนิรมล นฤมล ไปถ่ายทำสารคดี ด้วย

จาก น่านเข้า เส้นไป ดูชมพู ภูคา  และค่ำที่ไหน นอนที่นั่น เลือกใกล้แหล่งน้ำ พักแรม กางเต้นท์ ไปกัน ๓ คัน ๔ คน กับ Sig ๒๒๖ กระสุน ๓๐ นัด

ถ้าไปอีกครั้ง คงสุดทางที่ อ.ปัว อบต.ป่ากลาง  เท่านั้นละ เตรียม Trip ไว้ได้เลยกวาง   ;D

อ่านไปอ่านมาชักอยากไปเที่ยวบ้างแล้วครับ  ;D ;D

Ha Ha  ฮา  พี่ Ro@d  ขร๊า
โรงแรมที่พักนั่นอ่ะ  เป็นไม้ทั้งหลัง  ข้างล่างขายข้าวขาหมู  ใช่มัยคร๊า  ติดกับโรงแรม  ......... จำชื่อไม่ได้  ฮา

โรงแรมนี้ถูกขายไปแล้วคร๊า  คนที่ซื้อ ชื่อ "เสี่ยปั้น"  บัณทูร ล่ำซำ  กสิกรไทย  คร๊า
แล้วตอนนี้  ถูกตั้งชื่อใหม่  เป็น "ภูคา  น่านฟ้า"  คร๊า  ฮา

น่าน  เป็นเมืองที่สงบน๊ะคร๊า  ยายเคยเอารถไปหมุน บนเขามารอบนึง ฮา

ขอให้เที่ยวให้สนุกน๊ะคร๊า  ฮา

ใช่เลยครับ ขอบคุณมากครับ ป้าบรา..

ปรกติ ผมจะพักที่ เทวราช ทุกครั้งที่ ถึงน่าน  แต่วันนั้นเต็มหมด จึงต้อง พักที่  "ภูคา  น่านฟ้า"   ซึ่งใช้ที่จอดรถแห่งเดียวกัน
สภาพเหมือนโรงเตี้ยม เก่า ๆ อย่างในบู๊ลิ้ม เลยครับ.    :D

เห็นรถ4X4แล้วต้องล้างวิ๊นซ์ซะหน่อย  ไม่ได้ใช้มา2ปีแล้ว

๏ ชายใดไม่เที่ยวเทียวไป ทุกแคว้นแดนไพร
มิอาจประสบพบสุข
๏ ชายใดอยู่เหย้าเนาทุกข์ ไม่ด้นซนซุก
ก็ชื่อว่าชั่วมัวเมา

--- ลอกนิทานเวตาลมา  ::005::

จะบอกว่า..ผมมาขอตามอ่านครับ   :VOV:

ผมจะรู้จักตัวเอง หลังคนรอบข้างเสมอ คงเพราะบื้อ ในเรื่องส่วนตัว
แฟนผม บอก เธอมันชอบปืน กับชอบเที่ยว และ ๒ เรื่องนี้ ไม่เคยขัดคอแม้แต่ครั้งเดียว แถมยังซื้อปืนให้อีก ๒ กระบอก
ขณะที่ตัวเรายังไม่รู้สึกตัวเลย จริง ๆ ..

ย้อนไปอีก ..
สมัยเรียนมัธยมปลายสายวิทย์ ครูประจำชั้นตอน มศ. ๔ ทำนายแบบชี้หน้าดักคอ ผมกับเพื่อน ตอนสอบภาคปลาย มศ.๕
ว่านิสัย อย่างเธอ ๒ คน ต้องไปเรียนกฎหมาย ไม่อย่า่งนั้นเอาตัวไม่รอดแน่ ๆ 

ผมเอ็นฯแล้วกินแห้ว.. ไม่ติดกฎหมาย มธ. จึงลงเรียนรัฐศาสตร์การปกครอง ที่รามคำแหง ที่สุดย้ายคณะมาจบ นิติศาสตร์ จนได้
ส่วนเพื่อนผมอีกคน ติด นิติ มธ. ปัจจุบันเป็นหนึ่งในเพื่อนรัก ที่ต่อสายถึงกันเสมอ.. นั่งอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าคณะในศาลอุทธรณ์
ส่วนตัวผม อยู่ ในครอบครัวของ พนักงานอัยการ .. เป็นครอบครัวนักกฎหมายคู่เดียวของรัฐ ที่จบมาด้วยกัน  ตามที่ครูชี้หน้าไว้ จนได้  ::008::

งานคืนสู่เหย้้าวัดประดู่ในทรงธรรม เมื่อ ๕ ปีก่อน กำลังวิ่งออกกำลังกา่ย เพื่อนต่อสาย จากอดีตอาจารย์ฝ่ายปกครอง จากในงาน
ท่านบอกว่า ครูจำรุ่นเธอได้เพียง ๒ คน  คือเธอนาย....    และเพื่อนเธอ นาย...   ที่เป็นผู้พิพากษา เท่านั้น ทำไมวันนี้ ไม่มางานละ นาย....    ::014::

จากจุดเล็ก ๆ นี้ละครับ ที่เป็นพื้นให้ คนต้องหัวหก ขาขวิด ให้ผ่านไปบน Ro@d พานพบเรื่องราว มากมาย ล้วนเกิดขึ้น เพื่อจิตปรารถนา + ความบังเอิญ เกืิอบทั้งนั้น.  ;D

ภูคิ้งที่พี่ติ้กแนะนำก็สวยดีนะครับ(in trend)  ;D

ค่าน้ำมัน ค่าอาหาร ค่าใช้จ่ายลุงปูออกให้หมด ::005::

การท่องเที่ยว ปัจจุบันเหลือ Jeep Cherokee .40 L ทุกอย่างเดิมหมด ตั้งแต่ พ.ย.๒๕๓๘ จนปััจจุบัน วิ่งไป ๑๖๒,๐๐๐  กม.

ปลายมิถุนายน ๕๒ ไปเที่ยวเกาะล้าน กะจะเดินตากฝน สัก ๕ วัน คนเดียว กับ G ๑๙ + Colt .super  โดยมีเพื่อน ที่ทำงาน ธนาคาร กรุงไทย
บนเกาะจัดการเรื่องที่พักให้..  เดินไปเที่ยวน้ำตก คลองพลู

ได้ช่วย ลูกลิงแสม ถูกไฟดูด ไฟไหม้หางต้องตัดหางทิ้ง ขณะรอรถมารับ  ผมไปพบ จึงช่วยค่ารักษา ๕๐๐.- จนท.ป่าไม้ บนเกาะได้พาไปพบ สัตว์แพทย์ ทันทีที่รถมาถึง
ตอนนี้ ลิงตัวนี้คงเป็นหนุ่ม ได้เที่ยวเล่น ใช้ชีวิต บนเกาะอย่างมีความสุข แล้ว ละครับ

ได้อยู่บนเกาะได้เพียง ๒ วัน เกียร์พัง คงแย่มาก่อนแล้ว แต่พัง บนเกาะช้าง ซะ
จึงต้องเดินทางกลับ วิ่งสัก ๕ - ๗ กม. ก็เข้าเกียร์ไม่ได้ รอให้เครื่องเย็นแล้ววิ่งต่อ ซ้ำซากอย่างนี้ ได้สัก ๕๐ กม.+/-.
ที่สุดต้องใช้รถไลด์ มายก วิ่งมาได้ ๕๐ กม. รถสไลด์ ก็พังอีกคัน  จึงใช้รถสไลด์ เป็นคันที่ ๒  
มาส่งให้ถึงอู Jeep ที่จันทบุรี.. เปลี่ยนกรองเกียร์ แล้ววิ่งกลับมาเปลี่ยนเกียร์ใหม่ที่ กทม.  

ได้ใช้ชีวิตอยู่กับตนเอง อาจไม่ได้ดังที่ตั้งใจ แต่เพียง ครึ่งหนึ่งของที่คิดไว้ ก็มีความสุขมาเจือ..  ก็พอใจแล้ว. ครับ  

มีภาพ ให้ดูนิด นึงครับ  ;D

ภาพ ลูกลิง ที่ซน จนได้เเรื่อง

รถ ขึ่รถ ระยะทางราว ๙๐ กม.  ใช้ไป ๒ คัน  ::005::

ขอบคุณพี่โร๊ดครับ...สําหรับกระทู้นี้

ถ้าผมค้นความเห็นเก่า ๆ ที่ผมเคยบันทึก.. เล่าเรื่องการเดินทาง ไว้ในหลาย ๆ กระทู้ของเพื่อน ๆ 
จะขออนุญาต นำความเห็นของผม นำลงรวมกันไว้ นะครับ.  :D

และท่านใดจะร่วม นำบันทึกมารวมไว้ ก็จะยินดีมากเลย ครับ    ::014::

ผมจะทำตัวเป็นผู้อ่านที่ดีครับ ลุง Ro@d
 ติดตาม comment ของลุง Ro@d เสมอครับ  ::014::

ลิงโดนไฟช็อตหรือเปล่าครับพี่

พร้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ;D ;D ;D  มานั่งรอแล้วครับพี่  ::014:: ::014:: ::014::

ด้วยความยินดีครับ.. และจะดีใจมาก ถ้ามาร่วมแชร์ สิ่งที่ได้ไปพบเห็น..และ เรียกผมว่า พี่ ก็ได้ครับ

เริ่มกระทู้นี้แล้ว อยากกลับมาเป็นเด็ก เป็นหนุ่ม อีกสักครั้ง   :D      :VOV:

จนท. ป่าไม้บนเกาะ บอกว่า มีชาวบ้านไปพบ ลิงตัวนี้ ถูกไฟฟ้า ริมถนนดูดแล้วลงพื้น

ตอนที่นำตัวมาส่ง หางถูกไฟไหม้ เนื้อตายต้องตัดหางทิ้ง และตัวเขียว จนท. จึงช่วยปั้มหัวใจ

และนอนรอ รถมาขนส่ง สพ.  นะครับ ผมมาพบเข้าพอดี ตรงจุดชมวิว    ;D

พี่ Ro@d ครับ

จริง ๆ แล้วผมก็ชอบเดินทางท่องเที่ยวเหมือนกันแต่แฟนไม่ชอบลำบาก

เอาไว้คงได้แลกเปลี่ยนทัศนคติกันครับ

เคยไปแบบพี่โร๊ด นะครับ แต่เป็นการเดินเขามากกว่าที่จะใช้รถ 4*4 ครับ
เมื่อ ช่วงเวลาประมาณ ปี 48-49 กำลังบ้าเดินป่า
วันหยุดทิ้งแฟนกับลูกไว้ที่บ้าน  ส่วนตัวเอง ไปเดินป่าขึ้นเขา นอนบนนั้นคนเดียว
ช่วงนั้น เป็นความสุขที่ อยู่กับธรรมชาติและความเงียบจริงๆ
มีเพื่อน ก็แค่ sig 228 + แม็กสำรอง อีก 2 แม็ก ครับ

ย้อนไปครั้งล่าสุดก็ ๑ ปีมาแล้ว  ช่วง กรกฎาคม-กันยายน ๒๕๕๓  พอเสร็จธุระที่ เพชรบูรณ์ ก็ขึ้นไปปักเต้นท์นอน ที่ อช.ตาดหมอก อ.เมืองเพชรบูรณ์ ๓ เดือน ๓ ครั้ง
ห่างจากตัวเมืองไปทางตะวันออกวิ่งเข้าหาภูเขา ผ่านบ้านเฉลียงลับ ราว ๑๐ กม ก็ถึงทางเข้า อช. ขึ้นเขา เข้ากมที่ ๒ ทางจะชันยาว ราว ๑ กม. ต้องเกียร์ ๑ only

ผมเคยไปก่อนหน้ามาครั้ง เมื่อปี ๒๕๔๒ จึงขอไปซ้ำที่เดิม แต่ไม่ขึ้นน้ำตก เพียงอยากไปกางเต้นท์นอน ที่ห้วยบง  มีจุดที่กางเต้นท์พักแรมสำหรับลูกเสือ
ริมห้วยบง  มีห้องน้ำ สะอาด มีศาลาให้พักหลบฝน .. ตอนเช้า มีฝีเสื้อมาอาบแดด แ่ต่กลางคืน เมื่อฝนตกหนัก มืดตึดตื๋อ แล้วมีลมกรรโชก นี่

คนเดียวหัวหาย จริง ๆ..   ดีแต่ที่มี M&P40 ขึ้นลำเข้าเซฟ  เป็นเพื่อนเท่านั้น แต่กว่าจะหลับได้ก็ เป็นแบบเพลียหลับ เมื่อใกล้เที่ยงคืน  ::005::

ใช่ผีเสื้อ หรือ สารวัตรผีเสื้อ หรือนักเลงผีเสื้อ  กันน้า    ::008::

::014::สวัสดีครับพี่ RO@D ..ผมอยู่เพชรบูรณ์แท้ๆ แต่ไม่เคยได้ใช้ชีวิตแบบนี้เลยครับพี่ ;D

เดี๋ยวผมจะไปเป็นลิงเกาะรถให้นะครับ... ;D ;D

กระทู้  บาดใจ  ที่อยากไปให้ได้  ตามฝัน

Trip ชมพู ภูคา - หงสา ท่าช่วง

ครั้งที่ไปดูชมพู ภูคา. เป็นวันที่ ๓ ที่ออกจากกทม. และเป็นวันที่ ๒ ที่ออกจากหล่มสัก .. หลังนอน รร. เรือนไม้ "ภูคา  น่านฟ้า" น่าจะใกล้เคียงโรงเตี้ยม
คุยกับเพื่อนที่ไปด้วย ถัดจากดู ดอกไม้ แล้ว เราน่าจะไปกันต่อ  ไปให้.. จดริมฝั่งโขง ใน สปป.ลาว กันดีกว่า

เรื่อง การข้ามแดน ผมไม่ทราบเรื่องเท่าไร ในตอนนั้น จึงไปพบ อัยการจังหวัดน่าน (รุ่นพี่คนที่บ้าน แต่รู้จักกันดี) ขอคำแนะนำ
ท่านก็ช่วยกรุณาให้เสร็จใน ๑๕ นาทีสำหรับคน ๔ คน ได้ Border Pass Body pass ทีี่บังเอิญ มีรูปและทะเบียนบ้านติดไปด้วย  ::005::

เส้นทางที่ผ่านไป กำลังทำทาง และวิ่งสวนกับแสง ตอนสายแก่ ๆ  ทีี่ลอดผ่าน กิ่งไม้บนเขา.. ในแสงแดดที่ทะลุมานั้น ยังเห็นหมอก เป็นสาย จาง ๆ

ไปถึง และได้เห็น ดอกชมพู ภูคา ที่ฝันอยากไปดูมานานปี.. เหมือนดอก ผักตบชวา ที่มีคนเอามาปัก ตั้งฉากลงบบนกิ่งไม้ ยังไง ยังงั้น ..
หลังจากนั้นก็ แถล ไถล ขับรถตียาว ไปบนเส้นลอยฟ้า  วิทยุคุยกัน .. มารู้ตัวอีกทีจะ ๕ โมงเย็นแล้ว ที่กางเต้นท์ ยังไม่รู้จะเป็นที่ใด เลย

ถึงตอนนี้ เรา  ๔ คน ๓ คัน ผมใช้ Toyota Ln ๑๐๖ ส่วน อีก ๒ คัน เป็น Land rover Discovery และคนขับเป็นมุสลิม อีก ๑  
๕ โมงเย็นบนเขา ในภาคเหนือ ที่รับลมเย็น เป็นช่องจาก มองโกเีลียนี่.. หนาวและ  มืดลงเร็วมาก.. ไม่รอพวกเราซะด้วย

พอลงพ้นตีนเขา ถึงทางราบ ข้ามสะพาน ผมเห็นทำเล จึงวิทยุบอก เฮ้ย ! หยุดก่อน อีก ๒ คันที่เลยไปต้องย้อนกลับ.  ::005::
ผมเลี้ยวขวา ตามธารน้ำ วกซ้ายไปตามธารน้ำอีกครั้ง  ก็พบ ทำเล ที่มุดหัว กันได้ซะที

ซ้ายก็ทางน้ำ ขวาก็ทางน้ำ ตื้น ๆ ไหลไปบรรจบกัน โดยมีพื้นที่ตรงกลาง คือทำเล ที่ต้องรีบจับจอง ปักเต้นท์ ทำครัว..
หลังปักเต้นท์ งานนี้ เพื่อนมุสลิม เป็นพ่อครัว ผมหุงข้าว กับ ๒ หม้อข้าวสนาม เพื่อนอีก ๒ คน ไปหากิ่งไม้ไว้สุมไฟไล่ความหนาว ตอนกลางคืน

บรรยาศ อย่างนี้ เหมือนสวรรค์ ชั้นอนุบาลบนดิน เลยละครับ.. มีน้ำให้อาบ ให้เล่น ให้ล้างรถ   มีที่ให้นอนดูดาว แบบหนาว ๆื  ด้วยอีก  :D

ขอมานั่งฟังด้วยคนนะครับ   

ผมชอบประโยคนี้ของคุณโร้ดมากครับ "หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิต ที่อิสระฯ " ::002::
สำหรับภาพของหลาย ๆ ท่าน ทำให้นึกถึง กลิ่นดินยามฝนตกใหม่ เสียงของป่ายามค่ำคืน น้ำค้าง หมอก กับกาแฟร้อน ๆ ยามเช้าครับ

นิดนึงครับ ขออนุญาต ท่านพี่โร้ด ครับ  ::014::
ครับพี่   1คัน คือร่ม 1 คัน 1กระบอก คือ ข้าวหลาม 1กระบอก กับชีวิตที่อิสระ เพราะต้องหาที่นอน ทุกวัน ว่าคืนนี้กรูจะนอนไหนดีว้า   :~) :~) :~)

                มามั่วอีกแล้วตาบ้านี่  ......  ถือศีลอยู่ไม่ใช่เหรอ สำรวมซะมั่ง    เด๋วพั๊ด   (http://upic.me/i/8f/20072221736411.gif) (http://upic.me/show/121241)

:<< :<< :<<
ตอนนี้กินข้าวได้แล้ว ครับ  :~) :~) :~)

(http://upic.me/i/ur/213255495508.jpg) (http://upic.me/show/26789446)

                                      ไปกันสามคัน  

(http://upic.me/i/4f/img_7265ss.jpg) (http://upic.me/show/26789394)

                              ปักหลักสร้างบ้านชั่วคราวบริเวณนี้

                ภาพข้างบนเคยโดนลุงโร้ดแซวว่าอะไรสักอย่าง    ::005::

(http://upic.me/i/07/dscf2177.jpg) (http://upic.me/show/26789648)

                              ทริปสบายๆ ..... ชายทะเล

(http://upic.me/i/9j/dscf2224.jpg) (http://upic.me/show/26789660)

                                            ฉายเดี่ยว  คนเดียว  คันเดียว

(http://upic.me/i/82/dscf2209.jpg) (http://upic.me/show/26789725)

                                หาดสวยๆ       น้ำใสๆ

(http://upic.me/i/5o/img_0451rr.jpg) (http://upic.me/show/26789843)

                              ซ้ำรอยเดิม   ที่เก่า       คันเดียว   แต่หลายคน

(http://upic.me/i/am/picture173rr.jpg) (http://upic.me/show/26789948)

                            อ้าว           ติดซะแล่ววววววว          ::007::

(http://upic.me/i/cy/img_0363rrr.jpg) (http://upic.me/show/26790131)

                           หรือทริป  กิน        กิน

(http://upic.me/i/de/img_0314rr.jpg) (http://upic.me/show/26790079)

                                              ปิ้ง    ปิ้ง

   ขอติดขบวนไปด้วยคน ไม่ได้เข้าป่านานแล้ว พาหนะก็ปาเจโร่คานแข็งวินส์เพลา เสริมทัพด้วยมิกซ์เซอร์เต็มอัตราและไม่ลืม 92 FS บรรจุเต็ม 2 แม็ก.... ::008::... ::014::

(http://upic.me/i/kc/img_0307rr.jpg) (http://upic.me/show/26790146)

                                     ย่าง          ย่าง

(http://upic.me/i/u1/img_0306rr.jpg) (http://upic.me/show/26790143)

                                     ท่ามกลางความสุขเล็ก ๆ

(http://upic.me/i/4k/img_4607rrr.jpg) (http://upic.me/show/17595635)

                                  แบบนี้ก็ร่มรื่นดี  .......   สูดลมหายใจได้เต็มปอด  :<><>

(http://upic.me/i/tc/img_4421rrr.jpg) (http://upic.me/show/17595610)

                              พอได้ตื่นเต้นเล็กๆ   :D

                            วางคานอะไรครับ    อัตราทดเฟืองท้าย-หน้าเท่าไหร่  และยางไซด์อะไร ครับ    ::002::

(http://upic.me/i/kd/dscf2324.jpg) (http://upic.me/show/26790924)

(http://upic.me/i/22/dscf2420.jpg) (http://upic.me/show/26790974)

บัดเดี่ยวนี้ เป็นคันเดียว คนเดียว กับข้าวหลามแตก.. ๒ บอก..  ::008::

ตะก่อน จะแจมกับพรรคพวก Off Ro@d  ผมจะเป็นคน เป็นคันปิดท้าย ..
ยามเมื่อคันอื่นเค้าทิ้งไปหมดแล้ว คันปิดท้าย คือคันที่มีอุปกรณ์ครบ พึ่งตัวเองได้  แต่ในป่า ตอนตี ๒ นั้น วังเวิงที่สุด ตอนถอดโซ่พันล้อ คนเดียว ::005::

ผมชอบที่จะไปเดี่ยว นอนเดี่ยว  แต่ติดเต้นท์ไป ๒ เผื่อคนที่ชอบไปตายดาบหน้า.. แล้วจะมาขอนอนด้วย   ;D

ปักเต้นท์จะออกห่าง..เหตุผลเดียวที่ไม่บอกใครตรงนั้น..คือ หนีเสียงโรงเลื่อย โรงน้ำแข็ง บ้างก็โรงสีไฟ 
เพราะผมนอนหลับยาก.. และไม่กรน แต่เป็นคนนอนละเมอ  ::005::

หงสา-ท่าช่วง  มีเวลาจะมาต่อให้ นะครับ  ;D

(http://upic.me/i/y9/img_0456rrr.jpg) (http://upic.me/show/26792152)

                                 ลุงโร้ดมาแล้ว   .................    ราตรีสวัสดิ์ครับ   ::014::

ความสุข คือการปลดปล่อย... :)

ไว้เดี๋ยวผมค้นรูปก่อน จะมาช่วยแจมครับ... :VOV:

ระหว่าง ที่ร่วมแชร์กระทู้ นี้ ท่านใดที่สนใจ อยา่กฆ่าเวลาด้วยการอ่าน  และอยากทราบว่า คนการเมืองอย่างผม ในยุคของผม
ได้บรรเลงชีวิตทางการเมืองอย่างไร  เมื่อล่วงมา กว่า ๓๕ ปี  มาวันนี้ นอกจาก เรื่องท่องเที่ยว อยู่กับธรรมชาติแล้ว  มีอะัไรที่จะบอกเล่า กันอีกไหม .. 

เพื่อนรุ่นพี่ผมจะเล่าแทนให้ครับ.. พี่เค้าได้บันทึก การต่อสู้ทางการเมือง.. เรื่องจริง ชื่อจริง ตัวตนมีจริง ถูกยิงหัวทะลุ และตายจริง
อาจเติมสีสันต์ ลงไปบ้าง ให้เป็นนิยายอ่านสนุกขึ้น

"ปฎิวัติบนสายรุ้ง"   การเคลื่อนไหว การต่อสู้ จริง ๆ ของตัวผมเอง ถูกนำมาเป็นตัวละครหนึ่ง และบันทึกลงในเรื่องนี้ด้วย เคยลงใน มติชนรา่ยสัปดาห์ กว่า ๑ ปี
"ประจวบ" หรือ"ถ่อง" ตัวละครหนึ่งในนั้น เป็นชื่อจริงและชื่อเล่น คือตัวผมเอง..  ท่านใดสนใจ ติดตามได้ที่นี่.. เขียนจบแล้ว แต่ลงไม่หมด กำลังรอพิมพ์เป็นเล่ม นะครับ  ::014::


"ปฎิวัติบนสายรุ้ง" http://www.fo3p.net/index.php?option=com_content&task=category&sectionid=26&id=49&Itemid=92 (http://www.fo3p.net/index.php?option=com_content&task=category&sectionid=26&id=49&Itemid=92)

 

ขอบคุณพี่โร๊ดอย่างสูงครับ... ::014:: ::014:: ::014::

ขอบคุณพี่โร้ดครับ ผมติดตามข้อความ และเรื่องราวในแนวสอนน้อง
ช่วยเหลือน้องๆ ประโยคกินใจ ของพี่โร้ดมาตลอดครับ    ::014::

Trip ชมพู ภูคา - หงสา ท่าช่วง ๒ .. >>>>>>>  >

การเที่ยวป่า ควรต้องนอนไม่ดึกนัก สัก ๓ ทุ่ม +/- ก็เพื่อจะได้ตื่นก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เพราะจะได้เห็นแสงอรุณรุ่ง ณ. ตอน นั้น

บรรยากาศในเช้าวันนั้น เมื่อเห็นสิ่งรอบข้างได้ชัดขึ้น จุดที่พักแรม ห่า่งจาก แนวป่าเชิงเขาไม่มากนัก แสงแดด จะส่องผ่านกิ่งไม้ลงมาก่อน
ไอหมอก เป็นสายจาง ๆ จากพื้นดิน แต่ในป่านั้น หมอกเหมือนกับควันไฟ เลยละครับ.

ผมเดินเล่นไปไม่ไกลนัก ก็ย้อนกลับ เห็นกอไม้ล้ม เป็นโพรงไม้ และมีคาบที่งูลอกทิ้งไว้  ถ้าจะเป็นงูเห่า ตัวสักข้อมือคงไม่ผิดนัก  
งูเห่า ลูกงูจะฟักตัวออกจากไข่ ทุกปีในช่วงเมษา ระยะนี้ ก็คงเป็นช่วง งูไล่พันกัน แน่ ๆ

เ้ช้านี้ เราทำตัวขี้เกียจได้ไม่นานนัก เพราะไม่ทราบว่าต้องไปอีกไกลเท่าไร กว่าจะถึง ห้วยโก๋น-น้ำเงิน ด่านผ่านออกจาก ราชอาณาจักรไทย-เข้า สปป.ลาว.
ไปถึง หมู่บ้านนห้วยโกร๋น ที่รถต้องวิ่งจากที่สูง สู่ที่ต่ำ .. ทิ้ง Landฯ ไว้ที่ด่าน ๑ คัน วิทยุ มีด Sig ๒๒๖ + ซองกระสุน นำมาเก็บรวมไว้
ไม่นำเข้าไปด้วย เพราะเป็นของห้ามนำเข้า  สปป.ลาว อยู่ต่ำลงไป มีแดนกันชน ราว ๒๐๐ เมตร หลบมุมมองไม่เห็นกัน

การผ่านด่าน ผมได้ชื่อนำหน้า ว่า ท้าว ฯ  ค่ารถค่าคน ตกไม่ถึง ๑๐๐ บาท .. จนท.ขอมาตรวจดูรถ และปรกติก็ต้อง พับเบาะรถ และก็ได้ หนังสือ อวป.๓ เล่ม
บอกหนังสือหายาก ขอไว้อ่าน ..ทั้งหมด.   กระบวนการผ่านด่านตรงนั้น มาตอน จนท.พักนอนหลังเที่ยงพอดี กว่าจะเสร็จ ก็พ้นบ่ายโมงไปแล้ว

เราไป ๒ คัน ผมตามหลัง เป็นถนนกำลังก่อสรร้าง จากบริษัทรับเหมาสร้างทางจากไทย  ผ่านแยกเมืองเงินซ้ายมือ เราออกทางขวาตรง เข้าเมืองหงสา
ช่วงแรก เราขับชิดซ้าย และเกือบชนกับรถเครื่องที่สวนมา จึงรู้ตัวและเกาะชิดขวา ซึ่งถัดไปคือเหว ทั้งนั้น ..  ::008::

ผ่านหมู่บ้าน และถามทางไปริมโขง ก็ได้คำบอกให้ตรงไป ให้ถึงเมือง หงสา แล้วตั้งต้นใหม่ที่นั่น
ราว ๔๐ นาที ก็มาถึง เป็นชนบท เห็นแต่พื้นดิน พื้นกรวด มองไม่เห็นคอนกรีต หรือลาดยาง  พบตลาดแลง (ตลาดบ่าย) มีไก่ป่าเผาแห้งๆ  ขายแบบให้ไปทำกินเอง..
ข้าวเหนียว-ไก่ยาง หาไม่พบสักตัว  

รีบมองหาก็ได้ Wine Chang Yu  จากจีน ๑๒๐ บาท เป็นที่ระลึก เก็บมาถึงวันนี้ยังไม่เปิดขวด.. คงบูดหมดแล้ว   ;D

เราไปตามคำบอก..  แวะถามทางอีกทีให้แน่ใจว่า ท่าช่วง ใช่ทางข้างหน้าไหม..  และก็อาจถือว่าเป็นโชค จากมืองหงสา  
ได้่พบ ตำรวจเด็กหนุ่ม ๒ คน รอรถที่จะไปท่าช่วง และคงรอรถมาหลายชั่วโมงแล้ว  เพื่อต่อเรือไป หลวงพระบาง  
ผมจึงชวนขึ้นหลัง LN ๑๐๖ ผมมองที่เอว ก็เห็น Tokaref 7.65 x 25

เส้นทางลาวเหนือ เป็นเส้นที่มีอันตรายพอสมควร เท่ากับ เรา มี รปภ. และคนบอกทาง เป็นตำรวจ ไปด้วย เส้นทางเป็นทางฝุ่น วกเลาะไปตามภูเขา ราว ๔๕ นาที
ก็ไปจบที่ริมหาดทราย ชายโขง เมืองท่าช่วง ซึ่งเป็นจุด ขนถ่ายสสินค้า เพื่อล่องตามน้ำไป หลวงพระบางราว ๗ ชม
ตอนจากกัน..  เขาถามผมพี่เป็นอัยการเมืองไทย เหรอ เห็นสติ๊กเกอร์ ติดกระจกหลัง..   ;D

            ครับพี่ปู คานหน้า PRADO อัตราทดเฟืองท้าย-หน้า 7.37 ยาง 35" ครับ... ::014::

                       ปาเหลี่ยมหรือโชกุนครับ   :D

ภาพที่ตรงกับ เรื่องเล่า ยังหาไม่พบ  เอาภาพเก่า ๆ ในเส้น ๕ ห้วย, จ๊อกกะดิ่น, โป่งตะแบก.. ต่างวันเวลา  ดูไปพราง ๆ ก่อน นะครับ  ;D

ลุงปู รุ่นนี้แล้ว แรงดีจัง ยังลุยไหว  ::002:: อยากไปด้วยสักครั้ง ครับ

http://www.oceansmile.com/N/Uttaradit/Phusoidaw.htm (http://www.oceansmile.com/N/Uttaradit/Phusoidaw.htm)
มีลำธารเล็กๆอยู่ริมถนนเลย
http://www.oceansmile.com/E/Leo/LeaForest1.htm (http://www.oceansmile.com/E/Leo/LeaForest1.htm)
ระหว่างทางก็เงียบสงบดี

เข้ามากริ๊ด..............................หนุ่มๆพี่Ro@d - รักในหลวง  หล่อมากกกกก ::014:: ::014:: ::014::

ขอบคุณมากครับ..   ผมไม่เคยรู้สึกตัวสักทีเลยครับ  ;D

::014::  พี่ Ro@d หล่ออย่างเดียวเสียเมื่อไหร่ นิสัยดีด้วยครับ แถมเลขทะเบียนรถสวย 3ษ - 5656   ::002::  

 Trip ห้วยโกร๋น-น้ำเงิน..  >>>  หงสา - ท่าช่วง.  ๓

Google Earth    Hongsa,ลาว.              จากห้วยโกร๋น  จะเห็นเส้นทาง คดไปคดมา บนภูเขาสูง

ท่าช่วง ชื่อนี้ไม่มีในแผนที่  แต่อยู่ติดแม่น้ำโขง ๙๐ องศา เหนือเมืืองหงสา ห่างไปราว ๔๐ กม..  ถ้าขยายภาพ
จะเห็นดอนสามเหลี่ยม และซีกซ้ายในน้ำโขงมีแก่งเล็ก ๆ ให้สังเกตุ และมีแนวถนนสีขาวตรงขึ้นไป..   ๒ ข้างทางเป็นทางบนเขาข้างเป็นป่าโป่ง - ทึบสลับกัน
วิ่งกันฝุ่นตลบ ๔๕ นาที  ไม่มีรถสวนเลย สักคัน

ท่าช่วง เป็นหาดทราย ไม่กว้างนัก  น้ำโขง สีเป็นสีโคลน เป็นจุดขนถ่ายสินค้า และรับคนโดยสาร ล่องตามน้ำไป หลวงพระบาง ราว ๗ ชม..  

ไปถึง ก็พบเรือกำลังขน กระสอบพืชผลแบบหัวฯ กระเทียม ฯลฯ เราไปนั่งร้านก๋วยเตี๋ยว ล่อกันคน ๑ ชาม ก็อิ่มแล้ว เพราะไม่คุ้นลิ้น มันช่าง จืดชืด
ราคาเหมือนจะแค่ ๗ บาท เ่ท่านั้น เราก็ซื้อขนม กินให้ครบ ๑๐, ๒๐, ๓๐, ๔๐ บาท เพื่อไม่ต้องทอนตังค์ กัน    

รากงอกอยู่ตรงนั้น ไม่นานนัก เพราะ ๑๕.๐๐ น นิด ๆ  แล้ว ;D

เราจะต้องรีบกลับให้ทันด่านปิด ก่อน ๕ โมงเย็น เผื่อเวลาเดินทางสักเกือบ  ๒ ชม.  น่าจะทัน        มั้ง.  ::005::

ขอบคุณมากครับ..  ทะเบียนรถ  เพื่อนผม จัดให้ครับ
๕๖๕๖ ๕๖๕๖  ๕๖๕  ๑๑๓๓  ๔๙๙๔   ๑๔๑๕  เป็นรถผม  

๖๗๖๗  ๔๕๔๕  ๘๒๘ อันนี้ไปขอให้เพื่อน ครับ.   ครั้ง ก่อนเปิดการประมูล นะครับ.  :D

(http://image.ohozaa.com/i/54a/KjMJ6.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/ii80)

::014:: ร่วมย้อนรอยความสุขในความทรงจำครับพี่ ( ภาพของพี่ Ro@d ถ่ายไว้ครับ ในกระทู้ ผีเสื้อ )  :VOV:

(http://image.ohozaa.com/i/7d4/fPiYz.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/iiig)

(http://image.ohozaa.com/i/347/LqXnr.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/iiin)

(http://image.ohozaa.com/i/4d8/zsF8Z.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/iij1)

(http://image.ohozaa.com/i/d0e/2Cbx.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/iijk)

ขอบคุณครับพี่ Ro@d  ::014::

ช่วงชีวิตหนึ่ง ของแต่ละคน แต่ละท่าน มีเรื่องที่น่าสนใจ นำมาแทรกไว้ ในกระทู้นี้ ได้นะครับ..
ผมขอเริ่มก่อนแล้วกัน  อยากจะบันทึกเรื่องนี้ ของเพื่อนรัก คนหนึ่งของผม ไว้

เมื่อราวต้น ปี ๒๕๒๗  ผมมีเพื่อนทนายรุ่นเดียวกันยังเป็นคนหนุ่ม  เค้าคิดเองว่า คงไม่รุ่งกับอาชีพนี้ จะขอเปลี่ยนแนวไปทางสายตุลาการ
โดยจะหยุดอาชีทนายไปเรียนเนฯ ..  ผมสนับสนุน ว่าเพื่อนต้องทำฝันให้ได้ .. พร้อมกับพูดขณะที่ ต่างสูบบุหรี่

ผมเอาบุหรี่จี้ไปที่ข้อมือเขา และเขาก็เอาบุหรี่ที่สูบจี้ข้อมือ ซ้าย มีแผลเป็นคราบดำถึง ทุกวันนี้

เค้า่ตัดสินใจ พรุ่งนี้ิจะขึ้นรถไฟเข้ากรุงเทพ จะไปลงเรียนเนฯ  เราซ้อนรถเครื่องจากพิจิตร ไปตะพานหิิน ผมเป็นคนขับแซงรถเมลล์ และตัดหน้า ๑๐ ล้อ ในระยะไกล
เพราะรถเ้ครื่องมันอืด เกือบแบนไปแล้ว ๑๐ ล้อ มันก็ถือทางตรงแน๋ว

ผมนอนบ้านเพื่อนและไปส่งที่สถานีตะพานหิน ตอนตี ๕  เดินทางเข้า กรุงเทพฯ  และไม่เจอกันอีก ตลอด ๓  ปี  
มาทราบตอนหลัง เมื่อได้รับ ปณ. ที่ทางสถาบันตุลา่าการฯ มีหนังสือมาถึง ว่าเพื่อนผมคนนี้ กำลังติดตุลาการ
และประสงค์จะทราบ อุปนิสัย ในฐานะที่ผมถูกระบุเป็น  บุคคลที่อ้่างถึง

เพื่อนผมคนนี้ สอบเนฯ ได้เลขตัวเดียวอันดับต้น ๆ และสอบได้เป็นผู้ช่วยผู้พิพากษา เลขตัวเดียว อันดับต้น ๆ .
ล่าสุดเมื่อ ๒ ปีก่่อน ดูจากทำเนียบ มาตำรงตำแหน่ง เป็น อธิบดีผู้พิพากษา ภาค ๖ เพิ่งจะเปลี่ยนเป็นท่านใหม่..ท่านนี้ ก็สนิทกับผมอีกเหมือนกัน
เป็นเจ้าของถ้วยรางวัล ยิงปืน ที่จัดขึ้นโดย ศาลจังหวัดหล่มสัก

ด้วยแรงบันดาลใจจากตัวเขา.. อีกไม่กี่ปี พี่ชาย-น้องสาวของเขา และเพื่อนรักอีกคน เดินแนวเดียวกับเขา เป็นผู้พิพากษาตามไปอีก ๓ คน  :D

Trip ชมพู ภูคา - หงสา ท่าช่วง  ๔ .. >>>>>>>  > จากท่าช่วง ย้อนเส้นทางเดิม

Border Pass จะทำตัวพเนจร อยู่ในเขต สปป.ลาว ได้ ๓ วัน  แต่ต้องพักในโรงเรือนที่มีเจ้าของ .. จะกางเต้นท์นอน ไม่ได้
เพียงเท่านี้ เราก็ ขอย้อนกลับทางเดิมดีกว่า ..

ย้อนทางเดิม และต้องชอนตะวัน ในยามเย็นไปด้วย ผมขับตามหลัง ต้องให้ห่างเพื่อให้ฝุ่นจางตัวลง และก็ไม่ลืิมว่า ยังวิ่งอยู่บนภูเขา ..  ;D
เราผ่าน เมืองหงสา แบบไม่ใยดี ไม่มีแวะ ..  และทะลุเข้าหมู่บ้าน ซึ่้งไม่ทราบชื่อ ตั้งแต่ขาไปแล้ว ..พอพ้นมานิดเดียว ที่่จะลงที่ต่ำ แล้วจะวิ่งขึ้นเขา  
 มีชาวลาวแตกตื่น โบกมือห้าม

ได้ความว่า ทางข้างหน้าสัก ครึ่งชั่วโมง ยังไม่มีใครกล้าผ่าน เพราะมีช้างตกมัน  และเห็นมีแต่ช้างอีกตัวที่มี ควาญขี่คอยกันไว้ห่าง ๆ  
ติดอยู่ตรงนั้น อย่างหนักใจ เพราะเวลามันคล้อยไปมากแล้ว กว่า ครึ่งชั่วโมง มันนานมากเลย ..
แล้วก็มีคนมาส่งข่าว และมีคนชาวบ้าน ๕ -๖ คน มาขอขึ้นหลัง Toyota ไปเป็นเพื่อนเพื่อลงในหมู่บ้านข้างหน้า ..  

โล่งใจไปได้ นิดนึง  พอชาวบ้านลงหมดแล้ว เราก็บึ่ง แข่งกับเวลา เพราะนี่มันจะ  ๑๘.๐๐ น. แล้วนะ
จะเอาเหตุ ช้างตกมัน ไปบอกนายด่าน สปป.ลาว..  แล้วเขาจะฟังไหม หนอ

กวดกันมาแบบไม่กลัวหลงทาง เพราะ ไม่มีทางร่วมทางแยก  เพียงแต่ยังไม่ต้องเปิดไฟหน้าเท่านั้น เพราะอยู่บนเขา
และเป็นด้านตะวันตก ที่รับแสงอาทิตย์ ได้เต็ม ๆ

แล้วเราก็มาถึงด่าน ที่มีไม้กระดกปิดขวางทาง ออกไม่ได้  เวลา ณ.ตอนนั้น ๑๙.๐๐ น. เศษ  ด่านปิดแล้ว และมืดตื๋อเลย..
เหมือนรู้กัน คันหน้าก็ปิดไฟ ผมก็ปิดไฟหน้าตาม และเพื่อนอีกคน ลงจากรถ วิ่งไปที่ไม้กระดก และยกขึ้น ดีที่ไม่่ร้อยโซ่กุญแจไว้  ::005::

คันหน้า ก็เปิดไฟ และพุ่งออกไปอย่างเร็ว..  แต่คันผมพอพ้นไม้ ก็ต้อง รอให้เพื่อนทิ้งไม้ แล้ววิ่งมากระโดดขึ้นหลังรถ รีบเผ่นตามคันหน้า ไปทันที

พอเข้าด่านฝั่งไทย จนท. ซึ่งคงเป็น ตชด. บอกพวกพี่โชคดีมาก นี่ด่าน ฝั่งโน้น ปิดมาตั้ง ชมแล้ว ครับ.  ::005::

เรา ๔ คน จึงถ่ายของ ได้ใช้รถ ๓ คันเหมือนเดิม หัวใจยังเต้นแรงอยู่เลย ไม่มีใครอยากพักนอนที่ ห้วยโกร๋น..
จึงชวนกันตีรถยาวกลับน่าน ไม่ย้อนทางเดิม.. โดยใช้อีกเส้นที่ตัดใหม่ ตียาวมานอน ที่ เดิม
"ภูคา  น่านฟ้า"  และคืนนี้ ผ่านเวลาหัวค่ำ มาราว  ๒ - ๓  ชั่วโมง แล้วเรา ก็หลับกันง่ายมาก ๆ  ;D

รออ่านอยู่เรื่อยๆครับพี่

รวมไว้ด้วยกัน ครับ

Trip ชมพู ภูคา - หงสา ท่าช่วง. ๑

ครั้งที่ไปดูชมพู ภูคา. เป็นวันที่ ๓ ที่ออกจากกทม. และเป็นวันที่ ๒ ที่ออกจากหล่มสัก .. หลังนอน รร. เรือนไม้ "ภูคา  น่านฟ้า" น่าจะใกล้เคียงโรงเตี้ยม
คุยกับเพื่อนที่ไปด้วย ถัดจากดู ดอกไม้ แล้ว เราน่าจะไปกันต่อ  ไปให้.. จดริมฝั่งโขง ใน สปป.ลาว กันดีกว่า

เรื่อง การข้ามแดน ผมไม่ทราบเรื่องเท่าไร ในตอนนั้น จึงไปพบ อัยการจังหวัดน่าน (รุ่นพี่คนที่บ้าน แต่รู้จักกันดี) ขอคำแนะนำ
ท่านก็ช่วยกรุณาให้เสร็จใน ๑๕ นาทีสำหรับคน ๔ คน ได้ Border Pass ทีี่บังเอิญ มีรูปและทะเบียนบ้านติดไปด้วย  ::005::

เส้นทางที่ผ่านไป กำลังทำทาง และวิ่งสวนกับแสง ตอนสายแก่ ๆ  ทีี่ลอดผ่าน กิ่งไม้บนเขา.. ในแสงแดดที่ทะลุมานั้น ยังเห็นหมอก เป็นสาย จาง ๆ

ไปถึง และได้เห็น ดอกชมพู ภูคา ที่ฝันอยากไปดูมานานปี.. เหมือนดอก ผักตบชวา ที่มีคนเอามาปัก ตั้งฉากลงบบนกิ่งไม้ ยังไง ยังงั้น ..
หลังจากนั้นก็ แถล ไถล ขับรถตียาว ไปบนเส้นลอยฟ้า  วิทยุคุยกัน .. มารู้ตัวอีกทีจะ ๕ โมงเย็นแล้ว ที่กางเต้นท์ ยังไม่รู้จะเป็นที่ใด เลย

ถึงตอนนี้ เรา  ๔ คน ๓ คัน ผมใช้ Toyota Ln ๑๐๖ ส่วน อีก ๒ คัน เป็น Land rover Discovery และคนขับเป็นมุสลิม อีก ๑ 
๕ โมงเย็นบนเขา ในภาคเหนือ ที่รับลมเย็น เป็นช่องจาก มองโกเีลียนี่.. หนาวและ  มืดลงเร็วมาก.. ไม่รอพวกเราซะด้วย

พอลงพ้นตีนเขา ถึงทางราบ ข้ามสะพาน ผมเห็นทำเล จึงวิทยุบอก เฮ้ย ! หยุดก่อน อีก ๒ คันที่เลยไปต้องย้อนกลับ.  ::005::
ผมเลี้ยวขวา ตามธารน้ำ วกซ้ายไปตามธารน้ำอีกครั้ง  ก็พบ ทำเล ที่มุดหัว กันได้ซะที

ซ้ายก็ทางน้ำ ขวาก็ทางน้ำ ตื้น ๆ ไหลไปบรรจบกัน โดยมีพื้นที่ตรงกลาง คือทำเล ที่ต้องรีบจับจอง ปักเต้นท์ ทำครัว..
หลังปักเต้นท์ งานนี้ เพื่อนมุสลิม เป็นพ่อครัว ผมหุงข้าว กับ ๒ หม้อข้าวสนาม เพื่อนอีก ๒ คน ไปหากิ่งไม้ไว้สุมไฟไล่ความหนาว ตอนกลางคืน

บรรยาศ อย่างนี้ เหมือนสวรรค์ ชั้นอนุบาลบนดิน เลยละครับ.. มีน้ำให้อาบ ให้เล่น ให้ล้างรถ   มีที่ให้นอนดูดาว แบบหนาว ๆื  ด้วยอีก  :D



  Trip ชมพู ภูคา - หงสา ท่าช่วง ๒ .. >>>>>>>  >

การเที่ยวป่า ควรต้องนอนไม่ดึกนัก สัก ๓ ทุ่ม +/- ก็เพื่อจะได้ตื่นก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เพราะจะได้เห็นแสงอรุณรุ่ง ณ. ตอน นั้น

บรรยากาศในเช้าวันนั้น เมื่อเห็นสิ่งรอบข้างได้ชัดขึ้น จุดที่พักแรม ห่า่งจาก แนวป่าเชิงเขาไม่มากนัก แสงแดด จะส่องผ่านกิ่งไม้ลงมาก่อน
ไอหมอก เป็นสายจาง ๆ จากพื้นดิน แต่ในป่านั้น หมอกเหมือนกับควันไฟ เลยละครับ.

ผมเดินเล่นไปไม่ไกลนัก ก็ย้อนกลับ เห็นกอไม้ล้ม เป็นโพรงไม้ และมีคาบที่งูลอกทิ้งไว้  ถ้าจะเป็นงูเห่า ตัวสักข้อมือคงไม่ผิดนัก 
งูเห่า ลูกงูจะฟักตัวออกจากไข่ ทุกปีในช่วงเมษา ระยะนี้ ก็คงเป็นช่วง งูไล่พันกัน แน่ ๆ

เ้ช้านี้ เราทำตัวขี้เกียจได้ไม่นานนัก เพราะไม่ทราบว่าต้องไปอีกไกลเท่าไร กว่าจะถึง ห้วยโก๋น-น้ำเงิน ด่านผ่านออกจาก ราชอาณาจักรไทย-เข้า สปป.ลาว.
ไปถึง หมู่บ้านนห้วยโกร๋น ที่รถต้องวิ่งจากที่สูง สู่ที่ต่ำ .. ทิ้ง Landฯ ไว้ที่ด่าน ๑ คัน วิทยุ มีด Sig ๒๒๖ + ซองกระสุน นำมาเก็บรวมไว้
ไม่นำเข้าไปด้วย เพราะเป็นของห้ามนำเข้า  สปป.ลาว อยู่ต่ำลงไป มีแดนกันชน ราว ๒๐๐ เมตร หลบมุมมองไม่เห็นกัน

การผ่านด่าน ผมได้ชื่อนำหน้า ว่า ท้าว ฯ  ค่ารถค่าคน ตกไม่ถึง ๑๐๐ บาท .. จนท.ขอมาตรวจดูรถ และปรกติก็ต้อง พับเบาะรถ และก็ได้ หนังสือ อวป.๓ เล่ม
บอกหนังสือหายาก ขอไว้อ่าน ..ทั้งหมด.   กระบวนการผ่านด่านตรงนั้น มาตอน จนท.พักนอนหลังเที่ยงพอดี กว่าจะเสร็จ ก็พ้นบ่ายโมงไปแล้ว

เราไป ๒ คัน ผมตามหลัง เป็นถนนกำลังก่อสรร้าง จากบริษัทรับเหมาสร้างทางจากไทย  ผ่านแยกเมืองเงินซ้ายมือ เราออกทางขวาตรง เข้าเมืองหงสา
ช่วงแรก เราขับชิดซ้าย และเกือบชนกับรถเครื่องที่สวนมา จึงรู้ตัวและเกาะชิดขวา ซึ่งถัดไปคือเหว ทั้งนั้น ..  ::008::

ผ่านหมู่บ้าน และถามทางไปริมโขง ก็ได้คำบอกให้ตรงไป ให้ถึงเมือง หงสา แล้วตั้งต้นใหม่ที่นั่น
ราว ๔๐ นาที ก็มาถึง เป็นชนบท เห็นแต่พื้นดิน พื้นกรวด มองไม่เห็นคอนกรีต หรือลาดยาง  พบตลาดแลง (ตลาดบ่าย) มีไก่ป่าเผาแห้งๆ  ขายแบบให้ไปทำกินเอง..
ข้าวเหนียว-ไก่ยาง หาไม่พบสักตัว 

รีบมองหาก็ได้ Wine Chang Yu  จากจีน ๑๒๐ บาท เป็นที่ระลึก เก็บมาถึงวันนี้ยังไม่เปิดขวด.. คงบูดหมดแล้ว   ;D

เราไปตามคำบอก..  แวะถามทางอีกทีให้แน่ใจว่า ท่าช่วง ใช่ทางข้างหน้าไหม..  และก็อาจถือว่าเป็นโชค จากมืองหงสา   
ได้่พบ ตำรวจเด็กหนุ่ม ๒ คน รอรถที่จะไปท่าช่วง และคงรอรถมาหลายชั่วโมงแล้ว  เพื่อต่อเรือไป หลวงพระบาง 
ผมจึงชวนขึ้นหลัง LN ๑๐๖ ผมมองที่เอว ก็เห็น Tokaref 7.65 x 25

เส้นทางลาวเหนือ เป็นเส้นที่มีอันตรายพอสมควร เท่ากับ เรา มี รปภ. และคนบอกทาง เป็นตำรวจ ไปด้วย เส้นทางเป็นทางฝุ่น วกเลาะไปตามภูเขา ราว ๔๕ นาที
ก็ไปจบที่ริมหาดทราย ชายโขง เมืองท่าช่วง ซึ่งเป็นจุด ขนถ่ายสสินค้า เพื่อล่องตามน้ำไป หลวงพระบางราว ๗ ชม
ตอนจากกัน..  เขาถามผมพี่เป็นอัยการเมืองไทย เหรอ เห็นสติ๊กเกอร์ ติดกระจกหลัง..   ;D




Trip ห้วยโกร๋น-น้ำเงิน..  >>>  หงสา - ท่าช่วง.  ๓

Google Earth    Hongsa,ลาว.              จากห้วยโกร๋น  จะเห็นเส้นทาง คดไปคดมา บนภูเขาสูง

ท่าช่วง ชื่อนี้ไม่มีในแผนที่  แต่อยู่ติดแม่น้ำโขง ๙๐ องศา เหนือเมืืองหงสา ห่างไปราว ๔๐ กม..  ถ้าขยายภาพ
จะเห็นดอนสามเหลี่ยม และซีกซ้ายในน้ำโขงมีแก่งเล็ก ๆ ให้สังเกตุ และมีแนวถนนสีขาวตรงขึ้นไป..   ๒ ข้างทางเป็นทางบนเขาข้างเป็นป่าโป่ง - ทึบสลับกัน
วิ่งกันฝุ่นตลบ ๔๕ นาที  ไม่มีรถสวนเลย สักคัน

ท่าช่วง เป็นหาดทราย ไม่กว้างนัก  น้ำโขง สีเป็นสีโคลน เป็นจุดขนถ่ายสินค้า และรับคนโดยสาร ล่องตามน้ำไป หลวงพระบาง ราว ๗ ชม..   

ไปถึง ก็พบเรือกำลังขน กระสอบพืชผลแบบหัวฯ กระเทียม ฯลฯ เราไปนั่งร้านก๋วยเตี๋ยวบนหาดทรายริมน้ำโขง ล่อกันคน ๑ ชาม ก็อิ่มแล้ว
เพราะไม่คุ้นลิ้น มันช่าง จืดชืด ราคาเหมือนจะแค่ ๗ บาท เ่ท่านั้น เราก็ซื้อขนม กินให้ครบ ๑๐, ๒๐, ๓๐, ๔๐ บาท เพื่อไม่ต้องทอนตังค์ กัน   

รากงอกอยู่ตรงนั้น ไม่นานนัก เพราะ ๑๕.๐๐ น นิด ๆ  แล้ว ;D

เราจะต้องรีบกลับให้ทันด่านปิด ก่อน ๕ โมงเย็น เผื่อเวลาเดินทางสักเกือบ  ๒ ชม.  น่าจะทัน        มั้ง.  ::005::


Trip ชมพู ภูคา - หงสา ท่าช่วง  ๔ .. >>>>>>>  > จากท่าช่วง ย้อนเส้นทางเดิม

Border Pass จะทำตัวพเนจร อยู่ในเขต สปป.ลาว ได้ ๓ วัน  แต่ต้องพักในโรงเรือนที่มีเจ้าของ .. จะกางเต้นท์นอน ไม่ได้
เพียงเท่านี้ เราก็ ขอย้อนกลับทางเดิมดีกว่า ..

ย้อนทางเดิม และต้องชอนตะวัน ในยามเย็นไปด้วย ผมขับตามหลัง ต้องให้ห่างเพื่อให้ฝุ่นจางตัวลง และก็ไม่ลืิมว่า ยังวิ่งอยู่บนภูเขา ..  ;D
เราผ่าน เมืองหงสา แบบไม่ใยดี ไม่มีแวะ ..  และทะลุเข้าหมู่บ้าน ซึ่้งไม่ทราบชื่อ ตั้งแต่ขาไปแล้ว ..พอพ้นมานิดเดียว ที่่จะลงที่ต่ำ แล้วจะวิ่งขึ้นเขา 
 มีชาวลาวแตกตื่น โบกมือห้าม

ได้ความว่า ทางข้างหน้าสัก ครึ่งชั่วโมง ยังไม่มีใครกล้าผ่าน เพราะมีช้างตกมัน  และเห็นมีแต่ช้างอีกตัวที่มี ควาญขี่คอยกันไว้ห่าง ๆ 
ติดอยู่ตรงนั้น อย่างหนักใจ เพราะเวลามันคล้อยไปมากแล้ว กว่า ครึ่งชั่วโมง มันนานมากเลย ..
แล้วก็มีคนมาส่งข่าว และมีคนชาวบ้าน ๕ -๖ คน มาขอขึ้นหลัง Toyota ไปเป็นเพื่อนเพื่อลงในหมู่บ้านข้างหน้า .. 

โล่งใจไปได้ นิดนึง  พอชาวบ้านลงหมดแล้ว เราก็บึ่ง แข่งกับเวลา เพราะนี่มันจะ  ๑๘.๐๐ น. แล้วนะ
จะเอาเหตุ ช้างตกมัน ไปบอกนายด่าน สปป.ลาว..  แล้วเขาจะฟังไหม หนอ

กวดกันมาแบบไม่กลัวหลงทาง เพราะ ไม่มีทางร่วมทางแยก  เพียงแต่ยังไม่ต้องเปิดไฟหน้าเท่านั้น เพราะอยู่บนเขา
และเป็นด้านตะวันตก ที่รับแสงอาทิตย์ ได้เต็ม ๆ

แล้วเราก็มาถึงด่าน ที่มีไม้กระดกปิดขวางทาง ออกไม่ได้  เวลา ณ.ตอนนั้น ๑๙.๐๐ น. เศษ  ด่านปิดแล้ว และมืดตื๋อเลย..
เหมือนรู้กัน คันหน้าก็ปิดไฟ ผมก็ปิดไฟหน้าตาม และเพื่อนอีกคน ลงจากรถ วิ่งไปที่ไม้กระดก และยกขึ้น ดีที่ไม่่ร้อยโซ่กุญแจไว้  ::005::

คันหน้า ก็เปิดไฟ และพุ่งออกไปอย่างเร็ว..  แต่คันผมพอพ้นไม้ ก็ต้อง รอให้เพื่อนทิ้งไม้ แล้ววิ่งมากระโดดขึ้นหลังรถ รีบเผ่นตามคันหน้า ไปทันที

พอเข้าด่านฝั่งไทย จนท. ซึ่งคงเป็น ตชด. บอกพวกพี่โชคดีมาก นี่ด่าน ฝั่งโน้น ปิดมาตั้ง ชม.แล้ว ครับ.  ::005::

เรา ๔ คน จึงถ่ายของ ได้ใช้รถ ๓ คันเหมือนเดิม หัวใจยังเต้นแรงอยู่เลย ไม่มีใครอยากพักนอนที่ ห้วยโกร๋น..
จึงชวนกันตีรถยาวกลับน่าน ไม่ย้อนทางเดิม.. โดยใช้อีกเส้นที่ตัดใหม่ ตียาวมานอน ที่ เดิม
"ภูคา  น่านฟ้า"  และคืนนี้ ผ่านเวลาหัวค่ำ มาราว  ๒ - ๓  ชั่วโมง แล้วเรา ก็หลับกันง่ายมาก ๆ  ;D

ทุกครั้งที่ออกเดินทาง นอกจากสถานที่ไป ซึ่งจะกำหนดไว้พร้อมกับวันเวลา ล่วงหน้า แต่ก็จะราว  ๑ - ๒ อาทิตย์ ที่ไม่นานนักเหตุเพราะจะทนรอนานไม่ไหวกัน

สภาพรถที่ใช้ คือรถยนต์ ขับสี่ล้อ  WD หรือ  4x4 ที่พวกเราจะมีการรวมกลุ่มหลังจากคบหา จนถูกคอกัน  พวกถ่อย อีเดียด เราไม่คบไม่ชวนเข้ากลุ่มอยู่แล้ว
และก็เป็นความจริงที่ว่า คนที่พัฒนาแล้ว  เมื่อคบกัน ด้านบวก จะเป็นด้านหลักที่ทำให้เราคบหากัน ยึดยาว

อุปกรณ์ประจำรถ ต้องพร้อมที่จะช่วยตัวเอง และช่วยเพื่อนร่วมทางได้ ช่วยคือช่วยจริง ๆ แบ่งปันกัน และไม่รู้ว่าจะถึงคิวของเราเมื่อใด 
แต่ตอนนี้ เราต้องมีน้ำใจไว้ก่อน  ไม่มีค่าตอบแทน นอกจากใจ.. น้ำใสใจจริง

ผมเคยตกถนน รถคว่ำ ก็ได้เพื่อร่วมขบวน ช่วยกัน วินส์ .. รถเพื่อนผมเพลาหลุด ผมต้องลากขึ้นเขาชััน ตลอดระยะ ๕ - ๖ กม. ยางรถที่เป็นดอกใหม่ กลายเป็นรุ่งริ่ง
รถในกลุ่ม ที่มาแชร์ด้วย เืฟืองท้ายฟัง กลางดึก มีผมกับเพื่อนอีก ๒ คัน ช่วยกันลาก และบล๊อก หลัง จาก ร่องกล้า จนถึงหล่มสัก 
ขณะที่เพื่อนพวกเขาทิ้ง หายหัวหนีกลับกรุงเทพฯ หมด

ในกลุ่ม มีคนที่สูบบุหรี่ และดื่มเบียร์เหมือนจะมีผม กับเพื่อน ๒ - ๓ คนเท่านั้น  และัทุกครั้งหลังเหนื่อยมาตลอดการเดินทาง
พอสุดทาง ใครจะทำอะไร ตามสะดวก แต่ผมกับเพื่อน ๒ - ๓ คน จะหาทำเล ขอล่อป๋องเขียวกันเพลินก่อน + วินส์ตัน ไม่ก็ มาร์โบโล่ พ่นควันอ้อยอิ่ง

และก็ไม่ลืม ตบก้นด้วย กาแฟ ซึ่งผมเป็นคอด้วยคนหนึ่ง  และเป็น Hub ให้กับทุกคนในกลุ่ม ..  ;D

สวัสดีครับ

หากระทู้อยู่พักใหญ่ ที่แท้พี่ Ro@d เปลี่ยนชื่อกระทู้นี่เอง

เอ่อ...ขออนุญาตแอบอ่าน ด้วยความชื่นชมครับ ::014::

ผมก็ชอบนิทานเวตาล เหมือนกันครับพี่   

"หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิตที่อิสระฯ "  

หนึ่งคัน ตะก่อนเมื่อ ปี ๒๕๓๐ รถขับสี่ นอกจาก Jeep วิลลี่ แล้ว  รถที่จะขายในทางพาณิชย์ ยังไม่มี หรือมีผมก็ไม่เคยสัมผัส ก็ได้

จึงใช้ กะบะ Toyota SR5 ขับหลัง ไม่ก็ อีซูสุ เรื่อยมา จนเป็น Toyota - Corona GL ๑๘๐๐ CC ขับหน้ารุ่นแรก ที่มีกล่องแช่เย็น หน้าเกียร์
ท่องไปทั่ว ทั้งทางลาดยาง และทางดิน คนเดิน.. เคยตะกุยดินลูกรัง ขึ้น ภูเรือ ตอน ๒ ทุ่ม ก่อนที่จะมีการทำทางลาดยาง  
เส้นหนองระเหว จากสีแยก ราหุล ที่แยกจากเส้นสระบุรี-หล่มสัก ๑๑ ที่บึงสามพัน ไปชัยภูมิ ..ผมเคยหลงเข้าไป ทางกำลังก่อสร้าง รถตักดิน ต้องแบ่งทางและเกลี่ยทางพอให้
ผ่านไปได้   เส้นแบบนี้ สนุก ผจญภัย มากครับ และผมผ่านมาแล้ว ๔ - ๕ ครั้ง  ::008::

ช่วงที่ใช้ปิกอัพ จะชวนเพื่อนคอเดียวกัน ๔ -๕ คน นั่งนอน กะบะหลัง ถึงที่ไหน ก็นอนที่นั่น ไม่เคยมีเต้นท์นอน และจะอาศัยคนพื้นที่หาที่นอนให้
ที่ อ.งาว  คนรู้จักกัน หน้าบ้านเป็นท่ารถ ของชาวเขา จึงสะดวกที่จะได้ชาวม้ง เป็นคนนำทางเข้าป่า  ;D

ครูแกะสลักไม้  "คำอ้าย เดชดวงตา" คน งาว. ผมรู้จักตั้งแต่ยังหนุ่ม ได้ไม้สักแกะ รูปช้างและประวัติเมืองาว กว้าง ๘๐ ซม.ยาว ๒๑๐ ซม.มา ๑ ชิ้น
ส่วน นางมัจฉา อีก ๑ ชิ้น ทิ้งไว้จนลืมไปแล้ว  ::005::

ส่วน หนึ่งกระบอก  สำหรับผม คือ Colt .๓๘ super> Mac ๙ พารา>Sig ๒๒๖ >Glock ๑๙  ซึ่ง ณ.ตอนนั้น ผมมี ป.๑๒ ทั่วราชอาณาจักร
ติดต่อกันทุกปี และต่อล่วงหน้า ๒ เดือน เท่ากับไม่มีช่องว่างที่ปลอด ป.๑๒  จึงเป็นเหตุ ให้ผมเที่ยวตะรอน
จาก พิจิตร ไปในย่าน..  อ.งาว-ลำปาง .เขาค้อ,หนองไผ่-จ.เพชรบูรณ์  จ.เลย - จ. หนองคาย

ส่วนหนึ่งคน คือเมื่อมีตัวผม กิจกรรมบางอย่างจึงจะเริ่มต้นได้ ..หรือไม่ก็เดินทางเพียงลำพัง คนเดียว  การมี อีก ๑ กระบอกเป็นเพื่อน มีตังค์ติดกระเป๋า
จึงเดินทางได้อย่างปลอดโปร่ง.. สะดวกหมด สำหรับคนอย่างผม . :D

อยากมีโอกาสแบบท่าน  จขกท.  สักครั้งหนึ่งในชีวิต  แต่สำหรับผม

ต้องไม่มีโทรศัพท์  ติดตัว  อาจจะมีแค่  วิทยุสื่อสารเครื่องแดง  245  Mhz  สักเครื่องก็เพียงพอ

เมื่อ  20  กว่าปีที่แล้ว  เคยโบกรถ  จากใต้สุด  ยันเหนือสุด  ของสยาม  มาแล้ว  ไปกัน  12  คน

ตอนนั้นมีข้อแม้ว่า  ทุกคน  ต้องมีตังติดตัวทุกคน  อย่างน้อยคนละ  5,000  เป็นอย่างน้อย

ใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะดั้นด้นไปถึง  เสียดาย  สมัยนั้น  กล้องถ่ายรูปราคาสูง  ไม่มีปีญญาสร้าง

โบกมันตั้งแต่  รถทั่วไป  ยัน  รถ  ส่งถ่าน  ยังไม่เคยลืม  มิตรระหว่างทาง  ผู้ใหญ่ใจดี  ทุกท่านที่ให้

อาศัยรถ  ให้ที่หลับ  ที่นอน  ที่กิน  สมัยนั้น  แม้จะยังเป็นวัยรุ่น  แต่สิ่งที่ได้พานพบคือ

วัยรุ่นที่ใด้พบเจอระหว่างทาง  หลายกลุ่ม  หลายจังหวัด  บอกว่า  สักครั้งคงใด้มีโอกาสทำแบบพวกผม

ตอนนี้  อยากกลับไปหามิตรเก่า  เยี่ยมเยียน เมาด้วยกันสักมื้อ  ก็ยังดี 

ที่สำคัญ  อยากไปเยี่ยมเพื่อนที่เดินทางไปด้วยกัน  แต่เขาไม่กลับ  เพราะ  ได้เมีย  ที่เชียงใหม่ 

เลยตัดสินใจค้าขายอยู่ที่นั่น  แม้ตอนนี้  เพื่อนจะเหลือแค่เถ้ากระดูกอยู่ใน  สถูปย์ 

แต่พวกกูก็ยังไม่เคยลืมมึง

เพื่อนเสียเพราะรถคว่ำที่เชียงดาว

เคยผ่านแบบนี้มาแล้ว มันมากๆ

ขอบคุณครับ  พี่โรจน์

คิดถึง  หลวงพ่อที่ยุดยา  น้าเล็ก  ที่  สลกบาตร  คิดถึง  หนานทร  ที่ลำปาง  น้าอ้วนที่  แม่ทา

อาติ๋วที่  ดอยสะเก็ด  น้าเติม  ที่  เชียงราย  ลุงปุ่นที่  ม่วงคำ  แม่ตุ้มที่  แม่จันทร์ 

นี่  เท่าที่จำได้   ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014::
.

ครั้งที่ใช้ เก๋ง ตะรอน จากพิจิตร ขึ้นไปกราบพระบนเขาวัง.. แล้วไปมืดและนอนที่ กระท่อมชายหาดปึกเตียน  ที่จอดเ็ป็นเนินดิน คืนนั้นฝนตกตลอดคืน ก็เพราะ
พายุเกย์ กำลังเข้าชุมพร.. ตื่นมาตอนเช้า หนังสือ TV Fimily จอ ๖ นิ้ววางไว้กับพื้น น้ำท่วม หมด  

ส่วนรถต้อง เกียร์ ๑ รีบขับอย่างไม่ถอนคันเร่ง วิ่งฝ่าน้ำท่วมออกมา แต่ พรม อมน้ำไว้หมดแล้ว .. (เมื่อกลับถึง กรุงเทพฯ ต้องถอดเบาะ ถอดพรมตาก ดีที่ไม่เน่าซะก่อน)

ลงใต้ต่อไม่ได้  จึงเข้าไปนอนเล่นที่ เขื่อนเพชร  เขื่อนดินแก่งกระจาน ดีกว่า   ครั้งนั้น มีกระท่อม ค่าที่พัก ๑๒๐ หรือ ๒๐๐ บาท เท่านั้นละครับ
ภาพนี้ ถ่ายไว้บนสันเขื่อน ตอนนั้นอายุได้ ๓๑ ปี ครับ .. ตรงเอวขวา เสียบ Mac ๑๙๕๐ ๙ พารา อยู่ ด้วยนะครับ   :D

 ::002::  เป็นความทรงจำที่มีคุณค่าครับ  ไม่อาจซื้อหา    ได้มาด้วยใจล้วน ๆ    ขอร่วมศึกษาประสบการณ์ชีวิตด้วยครับ  ::014::

ก่อนแต่งงาน ชีวิตผมมันสุดยอด เพราะ บ้าลุย เหมือนตายไปครึ่งตัว แต่ส่วนใหญ่ไปคนเดียว ไม่มีแม้เงาเพื่อน

ถ้าไปเกิน 1 คน ผมเดินทางช้ามาก บางที ผ่านป่าเขา ต่างๆ มี ฟ้าเป็นมุ้งเลยก็ว่า มีประสบการณ์ หลากหลาย

รูปแบบ อย่างการเดินป่า ถ้าไปเป็นทีม ช้ามาก ถ้าไปคนเดียว คล่องตัว รู้ทุกอย่าง ด้วย สัญชาติญาณ

ระวังภัยด้วยความรู้สึก โบกรถ ขอข้าว ขอที่นอน หรือแม้แต่นอนในดง ส่วนใหญ่ผมชอบนอนตามคบไม้

สร้างแค่อีกที แต่สิ่งที่ผมทำคือ ตะแกง ไฟฟ้า กันงู ต่างๆ เหมือนที่ตียุงปัจจุบันนี้นะครับ ยังมีอีกเยอะ

คุยกันได้เป็นเดือน บางครั้งเจอ ทหารลาดตะเวน บางครั้งเจอ ขบวนค้ายา  อย่าง วิธี การจับขบวนค้ายา

อยากเล่า นะ แต่เป็นความลับ ราชการ คือ ไปแอบดูมา กิกิ เข้าไปแบบที่ พวกเขาไม่รู้อีกที กิกิ พูดมากไปแล้ว

วันนี้ถ้าผมเป็นกลุ่มค้าขา ไม่อยากคิดว่า คนที่ไปแอบจับจะเป็นเช่นไรบ้าง

โบกรถ ก็เพราะ ยังไม่มีรถ แต่อยากจะเที่ยว..   เอราวัญ น้ำตก ระดับเทพสร้างสรรค์

ย้อนไป เมื่อปีมะโว้  โน้น นนน.....

หลังสอบไล่ปลายปี ในชั้นเรียน มศ.๔ ..ก็ปิดเทอมใหญ่  
พวกเรา มี ๑. กึกก้อง สมเกียรติเจริญ (ปัจจุบันเป็นผู้พิพากษาหัวหน้าคณะในศาลอุทธรณ์)๒. ธรรมศักดิ์ นาวิไลกุล( ขนส่งจังหวัดลพบุรี คนปัจจุบัน)
๓.กำหนด โสภณวสุ เปิดสำนักกฎหมาย ที่พัทยากลาง ๔.ประสิทธิ์ ดามพ์ประสิทธิ์กุล ๕. มาโนช แซ่ตั้ง ๖.ชัยยศ โตประภัทร์ จนท.ป่าไม้  และ ๗ ตัวผมเอง..

มันเริ่มจากตัวผมเอง ที่ชักชวนเพื่อนคอเดียวกัน ที่อยากเที่ยวไปเที่ยวด้วยกัน..  โบกรถ เป็นครั้งแรก  และครั้งนั้นหลังเหตุการณ์ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖  ผ่านไปแล้ว
ภาพพจน์ ของนักเรียน-นักศึกษา ดีมาก สังคมตอนนั้น เป็นสังคมคุณธรรม ช่วงสั้น ๆ จึงได้รับการอนุเคราะห์ จากสังคมดีพอสมควร  
พวกเราตอนนั้น ยังเป็นเด็กวัยรุ่นที่กำลังเติบโต ..

เลือก น้ำตกเอราวัญ กาญจนบุรี ที่มีชื่อเสียงมาก  คือปลายทาง.. ก่อนประกาศเป็น อุทยานแห่งชาติ.. ราว ๑ ปี ๓ เดือน  ถนนเส้นหลักที่วิ่งผ่าน เป็นลูกรัง  
จากถนน ยังต้องข้ามฟากแม่น้ำแควใหญ่ ด้วยเรือไม้กระดาน ไปขึ้นฝั่ง ของน้ำตก เอราวัญ

เพื่อนเราบางคน อยากไป แต่ผมไม่ชวน และบอกกับพวกเราที่ไป เราไม่ชวน พวก วิตก-วิจารณ์ พวกตุ๊ด คือพวกที่มีปัญหา ไปด้วย
หรือบางคนมารู้ เมื่อพวกเราไปแล้วกลับมาเล่าให้ฟัง

นัดกันสาย ๆ พร้อมกันที่ ขนส่งสายใต้เก่า ตอนนั้น ยังอยู่ริมถนนจรัญสนิทวงศ์   ลงรถทีท่ารถเมืองกาญฯ เดินสะพายเป้หลัง ไปตั้งต้นโบกรถ ที่หัวถนน
เส้นที่ไปทางเขาชนไก่   และก็ไม่ลืมที่จะแวะคารวะ  สุสานทหารนานาชาติ ของทหารสัมพันธมิตร ที่มาสละชีพไว้ ในเมืองไทย

การโบกรถ หลายคนช่วยกัน เฉลี่ย ๑ ใน ๗ คันที่โบก จะรับเราไปด้วย และทั้งหมดเป็นรถบรรทุกเล็ก..  เมื่อเหนื่อย ตัวหลัก
ก็คือผมอีกเหมือนเคย ที่ออกไปแสดงตัวยกแขน และค้อมโค้งตัว ข้างถนน

ได้อาศัยรถจากชาวบ้าน ชาวไร่แถวนั้น ส่งต่อไม้หลายคันเหมือนกัน ..จนมาถึง ด่านป่าไม้ .. และหลังจากนั้น พี่ ๆ ป่าไม้ ที่ทราบว่าเราจะไปเอราวัญ  จึงช่วยฝากรถให้
ระหว่างทาง ดิน-หินถล่ม ทางขาด เพราะฝนตกหนักก่อนหน้า รถผ่านไม่ได้ แต่ก็ไม่มีปัญหา เพราะเราแค่เดินข้าม ไปอีกฝั่ง
และทีนี้ ก็เป็นรถของ จนท.ป่าไม้. ที่นำเราไปลง  จุดชายน้ำที่จะต้องข้ามไปอีกฝั่ง ..

เราข้ามฟาก กับเรือไม้กระดาน ท้องเรือกว้างราว ๒ เมตร และตอนนั้น ใกล้ ๔ โมงเย็น..  แล้ว

ครั้งนั้น ยังไม่มี ตู้ยาม จนท. พวกเรา กึ่งเดิน-กึ่งวิ่ง ลัดเลาะ ข้ามธารน้ำใส ปีนพื้นหินปูนขาว บางส่วนเป็นตะกอนดำ และใช้แนวลำธาร นำทางขึ้น ต้นน้ำ
ผ่านไปราว ๔๕ นาที กับนาฬิการัดข้อมือขวา บอกไว้ จะ ๕ โมงเย็นแล้ว  

มาถึงจุดที่ ซีกซ้ายมือ เป็นโขนหินกว้าง น้ำกระเซ็นถึง ไม่มากนัก.. ขวามือ เป็น หลุมน้ำกว้าง ไปจรดผนังผา  เหมาะที่สุดในการเล่นน้ำ และพักแรม ..
และก็หมดแรงฮึดกันแล้ว มาถึงตอนนี้ ย้อนคิดจากเวลานี้เท่าที่จำได้  พวเเราไม่มีอุปกรณ์ทำครัว ไม่มีเต้นท์  ไม่มีผ้าห่ม มีแต่ ซิบโป้  แว่นขยาย ผ้าพลาสติก..
อาหารนั้น เราเตรียมมาแต่เมืองกาญ คือไก่ย่าง กับข้าวเหนียว เนื้อเค็มย่าง ที่ต่่่างคนต่างซื้อกัน.. ซื้อกะให้พอกับกระเพาะของตัวเอง ๒ มื้อ ::005::

ได้เล่นน้ำ ล้อมวง กินข้าวเหนี่ยว+ไก่แห้ง ๆ + เนื้อเค็ม .. ส่วนน้ำตอนนั้น รู้ทั้งรู้ แต่ก็ไม่มีทางเลือก ก็น้ำเสริมสารแขวน แคลเซีี่ยม คนละหลาย ๆ  อึก
คืนนั้น ความหนาว มาเรื่อย ๆ ตั้งแต่ หัวค่ำ และมีฝนตกลงมานิดหน่อย เราเข้าใจไปเอง ความจริงแล้ว คือละอองน้ำ ถูกลมพัดกระจายเป็นฝอย ๆ มาทักทายเรานั่นเอง  

ความหนาวกับ ความเหนือย-อ่อนเพลีย เมื่อมาพร้อมกัน ความอ่อนเพลีย บา่งครั้งก็เอาชนะความหนาวได้เหมือนกัน และดีที่ไม่มียุง หรือแมลง มารบกวน
และไม่มีใคร ตื่นมาโอดครวญ สักคน

รุ่งเช้า พอแดดส่องถึง เราเตรียมตัว ไปต่อ  ธรรมศักดิ์ นำกล้องถ่ายรูปของพี่ชายติดมาด้วย  พวกเรา ๖ คนยืนหันหลังให้น้ำตก
ธรรมศักดิ์ หามุมยืน  และก็ได้ที่เหมาะมาก และก็หมิ่นเหม่มาก แล้ว เขาก็ลื่น หงายหลัง ตกน้ำ-น้ำตก ไปกับกล้องถ่ายรูป  โผล่ขึ้นมาแต่ตัว.
ต้อง งม หากล้อง อยู่หลาย สิบ นาที  ::005::

ถัดจากที่พักแรม ขึ้นไป นิดเดียว คือชั้นน้ำตกที่สวยที่สุด และถูกนำมาเป็นภาพประชาสัมพันธุ์ ในการท่องเที่ยวหลายครั้ง..  
พวกเราปีนน้ำตกเที่ยวเล่นน้ำ และถูกกำหนด Trip ด้วย อาหารมื้อต่อไป จึงต้องลงไปหากิน และต้องข้ามฟากไปกินที่ริมถนน ..

ราว ๕ โมงเช้า   หลังจากที่หนำใจ กันแล้ว ก็ต้อง กึ่งเดิน-กึ่งวิ่ง ตามวิสัยวัยรุ่น และบันทึกไว้ ว่านี่คือครั้งแรกของ พวกเรา
ที่ใช้แขนโบกรถเที่ยว..  เด็กโรงเรียนวัด "วัดประดู่ในทรงธรรม"  ท่าพระ ในยุค ๗๐ ปลาย ๆ สมัย "ครูเทพ เที่ยงตรง" เป็นอาจารย์ใหญ่
ครูสนิท วาทะธรรม  เป็นครูผู้ปกครอง   ครูวิภา เป็นครูประจำชั้น .. พวกเรา  ยังไม่รู้อนาคตของตัวเองเลย ในครั้งกระโน้น   :D

อุทยานแห่งชาติ เอราวัญ
http://www.thaiforestbooking.com/np_home.asp?lg=1&npid=107 (http://www.thaiforestbooking.com/np_home.asp?lg=1&npid=107)

รออ่านต่อครับ นึกภาพตามพี่ Ro@d มันเป็นกลิ่นอาย ของสมัยโน้น อย่างแท้จริง  ในสังคมที่มีความโอบอ้อมอารีย์
กลับมานึกดู สมัย พ.ศ. นี้ ถ้ามีคนโบกรถ เพื่อขออาศัย และร่วมทาง น้อยคันนักที่จะจอดรับ และให้ร่วมทางไปด้วย
วิถีชีวิต เมื่อก่อน กับ เดี๋ยวนี้ช่างแตกต่างกันจริง ๆ  ::014::

ความโอบอ้อมอารีย์  ของผู้คนเมื่อ  20  กว่าปีที่แล้ว  บางคนอาศัยรถเขาไปแล้วยังให้เรานอนบ้านเขา 

เลี้ยงข้าว  ++  สุรา  แถมบางคนยังมียุ  "เฮ้ย  หนุ่ม  หาเมียอยู่ที่นี่มันเลย"    :VOV: :VOV: :VOV: :VOV:

หรือคุณครูที่ถ้ำผาจมที่  แม่สาย  ที่ให้นอนในห้องเรียน  แล้วพาพวกผมข้ามไปเที่  ท่าขี้เหล็ก 

ไปเห็นวิถี  พม่าแท้ๆ  แบบที่คนไทยทั่วไป  ไม่สามารถเข้าไปได้ :OO :OO :OO :OO :OO

อ่านกระทู้เที่ยวป่าของพี่ฐาทีไร นึกภาพกลับไปสมัยเรียนทุกที

ยังรำลึกถึงทริปที่พี่พาไปกางเตนท์ริมอ่างเก็บน้ำทุกครั้งครับ

ครั้งนั้น เป็นครั้งที่ ๒ ที่ได้การร่วม Trip กับกลุ่ม www.Weekendhobby.com (http://www.Weekendhobby.com).ที่อ.สวนผึ้ง ราชบุรี.. ชาว Weekend Hobby ท่องเที่ยว แบบ Family สบาย ๆ

เป็นผู้มีอัธยาศัยดีเยี่ยม ต่างมาแชร์น้ำใจ ให้กัน.. และเฉพาะ ผู้ที่ใช้ Jeep ได้มีการรวมกลุ่ม มาตั้งเป็น www.jeepunityclub.com (http://www.jeepunityclub.com)
ผมเป็นสมาชิกคนที่ ๑๕ ตอนนี้มีถึง JUC๔๖๕๖  แล้ว  ครับ  :D

อ่านแล้วเป็นความหลังที่มีคุณค่ามาก สถานที่บางแห่งเมื่อหลายสิบปีก่อนผมเคยไป ป่า เขา สมบูรณ์ หากทราบข่าวว่า
มีการพัฒนา สิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย ผมเป็นคนแปลกตรงที่ไม่อยากไปอีกครับ กลัวความที่เป็นสมัยใหม่ทำลาย
ความหลังเก่า ๆ ไม่ใช่ไม่รับการพัฒนา อาจจะเป็นเพราะผมเริ่มเป็นคนแก่แล้วครับ

เมื่อครั้งเป็นด็ก  มี หน้าที่ ๒ ประการ เรียน กับเล่น   พวกผม เป็นเด็กเริ่มโต ไม่เล่น แต่เลือกเที่ยวแทน .. และวันเวลา มันผ่านไปช้ามาก ๆ  
ในหนึ่งวัน มันทำอะไร ได้เยอะ มาก. และกิจกรรมนี้ จะมาเกิดในช่วง อยู่ มศ.๔ -๕  ในวัย ๑๗ - ๑๘

มีบางวัน ที่โรงเรียนปล่อยกลับ จำไม่ได้ว่าเหตุใด..  เรากะเวลาแล้ว ว่าทันไปแล้วกลับ บ้านไม่มืดมากนัก.. จุดหมายเป็น
วัด ช่องลม ที่เราอ่านพบในหนังสือเรียน..  รวมกลุ่มกันได้ ๕ - ๖ คน ก็ไปนั่งรถไฟ ต้นทาง ที่สถานีวงเวียนใหญ่ - ล่องใต้ สู่มหาชัย ค่ารถ นับเป็นสตางค์
น่าจะแค่ ๓๐ สตางค์ มี ๒ -๓ โบกี้ เก้าอี้เต็ม แต่คนนั่ง ไม่กี่คน .. หลังพิงเอ้าอี้ไม้ ไม่ถึง ชม.  ก็ถึง มหาชัย

เดินผ่านตลาดปลา พบเห็นปลาหมอทะเล ตัวใหญ่กว่า พวกผมซะอีก .. ต้องยืนเรือข้ามฟาก จากมหาชัย ไปอีกฝั่ง   ตอนนั้น
เนื้อเพลง "ท่าฉลอมกับมหาชัย จะคิดทำไมว่าไกล เชื่อมความรักไว้ดีกว่า บอกมาซักคำว่าไม่รัก จะหักใจลา ซ่อนตัวตามประสา จะหนีซ่อนหน้าห่างไกล"
ดังมากในยุคนั้น เสียงเรือเมลล์ ตังแต๊ก ๆ ๆ ๆ  ก็พาเรามาส่ง ขึ้นฝั่งท่าฉลอม

พวกผม มันเป็นเด็กกะโปโล จริง ๆ ไปเที่ยวก็ต้องชุดนักเรียนขาสั้น หน้าอกซ้าย ปัก ปท. มีรหัสชั้นเรียนอยู่ข้างใต้
ไม่คิดอะไรมากมาย  ขอให้ได้เที่ยวไปตามใจฝัน ที่อยากจะไป  และครั้งนี้ แค่ไปให้ ได้เห็นโบสถ์ วัดช่องลม  
ที่อยู่ริมแม่น้ำ ท่าจีน ใกล้ปากอ่าว  รับลมแรงจากทะเล  มองดูนกนางนวล ที่มันถ่ายมูลสีขาวไว้เต็ม ไว้รอให้เราเหยียบ ..

และเพื่อนทุกคนไม่เว้นแม้แต่ตัวผม เอาหลังแนบเก้าอี้หินขัด แล้วนอนข่มตา  กันตรงหน้าวัด  
โดยไม่ลืมว่า ได้กะเวลา สัก ๓ โมงเย็น ต้องลุกแล้วยอมเสียม้าหิน ให้กับ ขี้นกนางนวลอย่างเดิม แล้วหน้าตั้งไปขึ้นรถไฟ กลับ ธนบุรี  ;D

วัดช่องลม  http://www.samutsakhon.go.th/mis/tour/tour7.htm (http://www.samutsakhon.go.th/mis/tour/tour7.htm)

 ::002:: ::002:: ::002::

สมช.  ท่านไดจะเชื่อใหมว่า  ผมเคยขับ  แมงกะไซ  จาก  ตัวเมืองนราฯ  ไป  อ.สุคิรินทร์ 

ออกจาก  ตัวเมืองนราฯ  เข้า  อ.ระแงะ  เข้าตันหยงมัส  เข้า  บ้านกาลีซา  ((  ตอนนั้นยังยิงกันบ่อย  ))

เข้าดุซงญอร์  จะแนะ  ออก  กม.18  แล้วไนอนที่  หมู่บ้านจุฬาภรพัฒนา  12  ไปหากบควน 

รถ  6  ล้อ  ((เต่า  6  ขา  ))  ลูกหวา  ((  ตะพาบน้ำพันธิ์เล็ก  ))

ได้นอน+นั่งเมากับ  อดีตทหารของ  กรมรบที่  10  จาก  กองทัพปลดแอกมาลายา  ((สหายยูนุ  ))

ครั้งที่สอง  เอาแมงกะไซไปทาง  ตากใบ  เข้าโก-ลก  เข้าแว้ง   เข้าสุคิรินทร์  แล้วก็ไปนอนบอนบ้านของ  แม่เกศ

อดีต  นักรบจาก  กรมรบที่  10

แม่เกศเป็นคนขอนแก่น  มาเจอกับพ่อขวัญ  ที่โต๊ะโม๊ะ  แล้วเข้าป่าไปร่วมรบกะ  กลุ่ม  จคม.เก่า 

แต่งงานกพ่อขวัญ  มีลูก  3  คน  คือ  พี่แอ๋ว  พี่อ๊อด  และ  ใอ้เล็ก 

ขอบคุณ ครับพี่Ro@d - รักในหลวง  ::002:: ::014::

ผมไม่รู้ว่า จะไดนะ แต่ไมล์รถ มอเตอร์ไซ์ผมขึ้นแบบนี้

นี่คือระยะทางที่ผม เดินทางด้วยมอเตอร์ไซ

1 ระยะทาง 80000+ กิโล pro arm
1 ระยะทาง 140000+ กิโล เวฟ
1 ระยะทาง 60000+ กิโล jr
1 ระยะทาง 90000+ กิโล dash

จักรยาน  30000-50000 กิโล สมัยเรียน และเที่ยวด้วยจักรยาน เพราะผมไม่เคยขาดเรียนแม้แต่วันเดียว ( ป 6 - ปวช 3 )

ไม่รวมเดิน ด้วยเท้าเปล่า อีก ( ในขณะเที่ยว )

ตอนนี้ ถ้ามีโอกาส ร่างกายยังไว ผมจะเดินท่างตามรางรถไฟ ด้วย ไม่ค้ำถ่อ ด้วยรถรางที่ทำเอง ยากรู้่ว่า กี่วันไปได้ที่ประเทศ ทุกเส้นทางที่มีรางรถไฟ

สงสัยพี่ Ro@d ต้องจัดทริป พาน้องๆตะลอนทัวร์บ้างแล้ว

เห็นด้วยครับ +1 พี่ Ro@d and vichy

พี่  Ro@d  จัดเมื่อใร  น้องไปด้วยคนครับ

ผมรับหน้าที่  โบกรถ  หรือหน้าที่พ่อครัวก็ได้  ครับ    ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

 ::014::สวัสดีครับพี่ road ตัวผมเองชอบทั้งสองอย่าง ไม่ว่าจะเป็น 4x4 หรือ ปืน แต่ทั้งสองอย่างยังมิมีวาสนาได้ครอบครอง สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือสั่งสมประสบการณ์จากพี่ ๆ ที่นำมาเล่าให้ได้เป็นความรูคู่ตัว นำไปใช้ได้ในภายหน้า นี่จะเป็นอีกกระทู้นึงที่ผมจะไม่พลาด เมื่อยามเข้าเว็ป อวป.ขอบคุณครับ  ::002::
                             

สิ่งที่สหายอ๋อง(น้าจักร) นำเสนอนั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ ความเร็วหรือระยะทาง ครับ
แต่มันขึ้นอยู่ที่ความ บ้าระห่ำ  ::013:: ของน้าจักรเอง ที่ ขับรถ มอเตอร์ไซค์ สาย นั้นๆ  
เพราะ เส้นทางเหล่านั้น  มีเหตุปะทะ กันบ่อยๆ  อีกทั้ง โจรเองปลอมตัวเป็นทหาร ยิงชาวบ้านกับเจ้าหน้าที่ ที่มันพบ  ประมาณว่า"ยิงก่อนแล้วค่อยถาม"

ส่วนตัวผม ขับรถ มอเตอร์ไซค์ จาก อ.รือเสาะ  มายัง โคกอีหนอน  เวลา ประมาณ เที่ยงคืน  ครับ ขับแบบนี้อยู่เกือบเดือน
ครั้งที่ตื่นเต้นที่สุด คือ วันนั้นออกจาก อ.รือเสาะได้เพียง 5-10 นาที ก็มีการระเบิด เกิดขึ้น  


วันนี้ได้ข่าวมาว่า ระหว่างทาง ระหว่าง โคกอีหนอน-สะบ้าย้อย  มีการยิงกัน  แต่ อย่างไรก็ตาม ผมต้อง ไปบ้านแฟนอีก 15 นาที นี้ครับ ซึ่งเป็นทางผ่าน

เคยทราบมาว่า แถวดุชงญอร์ นี่น่ากลัวมากนะครับ คนที่อยู่ จชต.นี่อันตรายจริง ๆ ครับ ขอเป็นกำลังใจให้พี่น้องที่อยู่ทางโน้นทุกคนครับ

ได้บรรยากาศเหมือนอ่านชีวิตกลางแจ้ง มากครับพี่  ::014:: ::014:: ::014:: เสียดายผมมาทันรุ่นหลังๆ

(http://img4.imageshack.us/img4/2332/1296636162.jpg) (http://imageshack.us/photo/my-images/4/1296636162.jpg/)

Uploaded with ImageShack.us (http://imageshack.us)

เส้นทางที่ผมผ่าน มีอยู่ทางนะครับ จุดที่ผมผ่าน ได้การปล้นกันหลังจากที่ผมผ่านได้ประมาณ ไม่ถึง นาที เพราะผมเพิ่งแซงเขามาได้ค่าความเร็วรถประมาณ 120 กม

มาอ่านข่าวเจอ ผมได้ยินเสียงปืน อะครับ  เป็นรถแม่ค้าครับ รู้สึกจะเป็น ที่สมุทสงสาคร ผมชอบเดินทางกลางคืน ครับ ถ้าเที่ยวแล้วไม่ค่อยนอน อย่างน้อย 2-3 ไม่นอน

ในชั่วชีวิตนี้   ขอแค่  ได้ไปนอนคุย  นั่งเมา  กะ  ผู้มีพระคุณ  ในอดีต  สักครั้ง  ก็ยังดี 

เดือนหน้า  ก่อนลาออก  นัดกับน้องๆใว้  งานแข่งเรือกอและฮ์  ผมจะไปเป็นหัวหน้าทีมเชีย

หากมีเวลา  จะเลยไปหา  สหายเก่า  ที่  สุคิรินทร์

ไปนอนแช่น้ำในสายเตราะ  ((( สายเตราะ  คือ  ลำธารเล็กๆ  ครับ  )))

กระทู้นี้ขอเป็นผู้ดูแล้วครับ  น้าจักร กับ พี่ Ro@d  ประสบการณ์ เล่าดีมาก ผมเป็นผู้ดูดีกว่า เดี่ยว จะกลายเป็นว่า ผมเป็นปลาเน่า

ทำให้กระทู้ ดีๆ เน่าไปซะก่อน

ผมว่า  พี่โรจน์  น่าจะ  มาเล่าเรื่องราวในอดีตมั่งนะครับ  อย่างน้อย  คนรุ่นหลังจะได้เป็นข้อคิด 

คนรุ่นหลังจะได้นำไปเป็นแนวทาง  ของการเดินทางไปค้นหา  จุดหมายของตนเอง

ตอนนี้  ผมแค่ได้นั่งโม้ให้  เด็กๆ  เยาวชนในหมู่บ้าน ฟัง  ตอนเขามาซ้อมตะกร้อ  ตอนเย็น  ผมก็  ดีใจ  แล้วครับ

เล่าเรื่องราวที่เคยไปเจอ  บอกกล่าวเขาถึง  เรื่องราวของความโอบอ้อมอารีย์ ของคนในไทย  ในครั้งเก่า

อย่างน้อยตอนนี้ก็มี  เจ้าปอ  ที่มาถามว่า  ถ้าปอจะไปเที่ยวอย่าง  อา  ต้องเริ่ม  อย่างไร

พอมีกระทู้นี้ขึ้นมา  ก็เลยต้องเริ่มหาข้อมูล  ++  บุคคลทมี่พอติดต่อได้  ให้หลานมันไปตามหาฝัน  ของมัน

ขอให้ผู้เดินทางด้วย วิีธีปกติเล่าดีกว่าครับ ผมมันแหกกฏ บ้า ระห่ำ คือถ้าเล่าไปแล้วมันจะกลายเป็นผมบ้าน เพราะสิ่งที่ผมค้นหา มันเหนือธรรมชาติ เกิน

ครับ น้าจักร ก็เข้ามาอ่านกระทู้ที่ผมตั้งเมื่อสักครู่แล้ว ผมมี ฉายาว่าคุยกับใครนานเกิน 30 นาทีแล้ววงแตก เพราะผมคุยเรื่องที่คนอื่นหาว่าบ้านะครับ

อีกอย่างเล่ามาก เดี๋ยวมีติดคุก ครับ ไปๆ มา ติดข่ายตัวเองตายครับ

ผมขอเป็นผู้ดูและแจมบ้างเล็กน้อยๆ นะครับ ปี 34 ผม ออกจากการนับถือ ศาสนา ทุก ศาสนา ยึดถือมากที่สุดคือตัวเอง เหมือนพยายาม จะทำตัวเอง

เป็น superman แต่ผมมันก็แค่คนธรรมดา ที่กล้า ลอง กล้าดู กล้าท้าทาย กล้าทำ แม้แต่บางเรื่องเกือบเอาชีวิต ไปทิ้ง เพราะความอยากรู้ อยากเห็น

อยากลอง คิดว่าตัวเองแน่  เก็บผมไ้ว้เป็นโจ๊กในกระทู้นี้ดีกว่า ครับ กิกิ

พูดถึงเรื่องโบกรถเที่ยว... ตอนเรียนปี ๓ ที่โคราช... สุดสัปดาห์ผมนึกอยากไปเที่ยวเล่นที่เขาใหญ่... ชวนเพื่อนๆ ไม่มีใครว่างเลย... เช้าวันเสาร์ผมเลยแบกเป้... นั่งรถไฟไปลงปากช่อง... ต่อสองแถวไปด่านทางขึ้นอุทยาน... แล้วโบกรถขึ้นไปเที่ยวเขาใหญ่... ตกกลางคืนก็ผูกเปลนอน... จำได้ว่าวันนั้นลมแรงมาก... หนาวแทบตาย ;D ;D ;D

...บางครั้งไปกับเพื่อน... ซึ่งตอนนี้มันเป็นเจ้าของเว็บท่องเที่ยวไปแล้ว... โบกรถไปกันสามคน... เพื่อนผู้หญิงสองคน... ผมผู้ชายคนเดียว... ไม่มีอะไร... แค่สองคนนั่นอยากไปเที่ยวเขาใหญ่... แต่ไม่กล้าไปกันเอง... เลยมาขอร้องแกมบังคับให้ผมพาไป... ขากลับโบกรถเจออาเสี่ยพากิ๊กไปเที่ยว... ตะแกแวะให้อาหารลิงตลอดทางเลย... ทั้งๆ ที่มีป้ายห้ามชัดเจน... พร้อมกับบ่นว่า... เขฃ้จาหน้าที่โง่... ที่ไม่ให้อาหารสัตว์ไปโน่น... พวกผมสามคนได้แต่มองหน้ากัน... พูดอะไรมากไม่ได้... เดี๋ยวเขาไล่ลงรถกลางป่าล่ะแย่เลย... ::005:: ::005:: ::005::

...ยังมีที่ไปกับเพื่อน... ขากลับนั่งรถไปผ่านสถานีคลองขนานจิตร์... เห็นวิวสวยดี... มองหน้ากันกับเพื่อน... แล้วพากันลงรถไฟ... กางเต้นท์ริมน้ำหลังสถานีรถไฟ... ในสภาพที่เสบียงเกือบหมด... มีแต่น้ำพริกหนึ่งกระปุก... ไก่ย่างอีกสองไม้... กับเครื่องต้มยำอีกชุด... เย็นนั้นหาเก็บหน่อไม้มาเผาแล้วต้มจิ้มน้ำพริกกินแทนข้าว... กับทำต้มยำไก่ย่างไว้ซดให้คล่องคอ... น้ำดื่มก็ต้องตักจากในเขื่อนมาต้มกิน...

...คิดถึงชีวิตสมัยวัยรุ่น... ตอนนี้คงกลับไปทำแบบเดิมได้ยาก... เนื่องจากภารกิจหลายๆ อย่างครับ... ::014::

สวัสดียามเช้าครับ  ก่อนอื่นคงต้องขอโทษ  พี่ Ro@d    ด้วยที่พวกเรามาแย่งซีน   ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

แต่พี่นั่นแหละที่มากระตุกต่อมควาคิดให้นึกถึงความหลัง   

เมื่อตอนที่ผมไปเที่ยว  บ้านน้ากวาง  ที่สระบุรี 

ผมมีความคิดที่จะลองโบกรถจากสระบรี  ขึ้นเหนืออีกครั้ง  แต่  น้ากวาง  กะ  ปู่แป๋งง  ค้านเอาใว้ก่อน

ก็เลยอาศัยรถเมล์  กะ  รถไฟ  นั่งรถเมล์จากเขื่อนป่าสัก  ไปลง  ลพบุรี  ไปนั่งทะเลาะกะลิง  อยูเกือบ  4  ชั่วโมง

(((  ลิงมันจะแย่งเหล้าผม  ))) ::005:: ::005:: ::005:: ::005:: ::005::

Ha Ha Ha  ฮา  เรื่อง  "โบก"  รถ  ขอโดยสารไปด้วย  ฮา
ในทรรศนะของยาย  ไม่ค่อยชอบ ให้บุคคล "แปลกหน้า"  โดยสารไปด้วยคร๊า  ฮา

และโดยเฉพาะเส้นทาง  สายเหนือ  "ขาล่อง"  รวมถึง ตะวันออกแถว "โรงเกลือ"  ฮา
ยายกลัวคร๊า   กลัวต้องไป  "ช่วยราชการ"  ได้ค่าแรง  วันละสองร้อย  ฮา

จักร ว่า  ผู้โดยสาร  น่าจะกลัวยาย  พรากผู้เยาว์  มากกว่า   :OO :OO :OO :OO :OO :OO :OO :OO :OO

 ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

เหมือนกันครับ พระผมยังไม่รับเลย กลัวได้ดวล... ;D

็Ha Ha Ha  ฮา  ยาย  "แก้ไข"  เป็น  พราก  "ผู้เฒ่า"  น๊ะคร๊า   ฮา

ถึงแม้ว่าร่างกายยายจะไม่ไหว  อ่อนแอ  ฮา
ยายยอมกิน "ไวอาก้า"  คร๊า  ถ้าเจอ พี่จักร  ฮา

เอาแล้วยาย  เวรแล้วตรู

 :OO :OO :OO :OO :OO :OO :OO :OO :OO :OO :OO :OO

็Ha Ha Ha  ฮา  พี่จักรขร๊า   รออีกสามสี่เดือนน๊ะคร๊า  ฮา
"โบกรถ"    ไปให้สุด  "แม่สาย"   ฮา  ยายมีที่พักให้คร๊า  ฮา

.......  ::005:: ::005:: ::005:: ด้วยความยินดีอย่างยิ่งครับ ที่คนคอเดียวกัน จะได้มีที่ลงอีก ๑ ที่  ได้เล่าเรื่อง เผื่อแผ่ สิ่งที่ชอบร่วมกัน

เชิญ ทุกท่านที่ผ่านเข้ามาพบ ร่วมผสม ซีน นะครับ..  :D :D :D

ผมเสนอ  สมช.  ทุกท่านที่ชอบแบบเร้าใจ  มาเที่ยว  นราฯ  ช่วงงานแข่งเรือกอและฮ์  หน้าพลับพลาพระที่นั่งฯ

แล้วผมจะพานั่งแมงกะไซไปเที่ยวสุคิรินทร์  ไปนอนแช่น้ำในลำธาร  ไปหากบควน  ตะพาบน้ำ 

ทั้งหมดค่าใช้จ่าย  ผมไม่เกี่ยว  ทุกท่านออกเอง  ((  ไม่เกิน  3000  ))   ::005:: ::005:: ::005:: ::005::

แต่เรื่องความปลอดภัย  ตัวไคร  ตัวมันนะครับ

ครั้งที่ไปเที่ยวหาดเล็ก สุดชายแดน ด้านตะวันออก .. ซื้อของกิน และพวกเขาสัตว์แปลก ๆ พอให้ทราบว่ามาถึงแล้ว

จะออกรถ ก็มีสาว แขมร์ ที่พอพูดไทยได้ขออาศัย ผ่านด่านไปด้วย..   เกือบ ไปแล้ว จำต้องคิดเหมือนป้าปรา เลย ครับ.  ::005::   ::005::

ผมเคยช่วยเหลือพี่น้องในจุฬาสภรณ์พัฒนา  12  จนมีการเลี้ยงต้อนรับ

 และ  ยอมรับผมเป็น  สหาย  (( คำว่าสหาย  ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย  )) 

งานต้อนรับสหายใหม่ครับ

(http://image.ohozaa.com/i/fd5/398eJ.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/ogvk)

นี่คือ  อาจารย์  รอมลี  ของโรงเรียน   ที่เป็น  น้องชายที่แสนดีของผม

(http://image.ohozaa.com/i/1d9/ECZvI.JPG) (http://image.ohozaa.com/view/oh4i)


นี่ก็ท่าน  ผญบ.  ที่เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่ผมเคารพ

(http://image.ohozaa.com/i/25e/gAT3L.JPG) (http://image.ohozaa.com/view/oh5l)

เมื่อวาน เข้าเน็ทไม่ได้  เขียนค้างไว้ นะครับ..ตรงกับ คุณ -::- แค่เงาและผงธุลี -::- เลยครับ  :D

ปากช่อง - เขาใหญ่ - ภูกระดึง - ปากช่อง - อุดร - หนองบัวลำภู-ภูกระดึง
๑. ปากช่อง - เขาใหญ่

เมื่อก่อนปิดเทอมแรก มศ.๕ เรามีบทเรียน  ที่เที่ยวแล้วนอนตากลมห่มฟ้า.  ครั้งนี้ ผมแก้ไข ด้วยการทำหนังสือจากเด็กนักเรียน วัดประดู่ในทรงธรรม
ขอยืม เป้สนาม เต้นท์สนาม พร้อมสมอบก ( แบบเดียวกับลูกเสือใช้ คือเต้นท์ ทหารนั้นละครับ)  จากโรงเรียนวัดนวลนรดิศ

เราไปขนกัน ในวันเสาร์ ตอนไปเรียน รด.  รวมกันทีโรงเรียนวัดนวลนรดิศ.. อดีต สว. เสรี สุวรรณภานนท์  เด็กวัดนวล ฯ
เพื่อนคนหนึ่ง.. เห็นหน้า ยังจำกันได้  และมาจบนิติรามฯ รุ่นเดียวกัน

พอปิดเทอมวันแรก  เราเดินทางไปเริ่มต้น ที่ บ้าน ศุภชัย(ช่อง) ที่ อ.ปากช่อง . ผมติดธุระจึงโบกรถตามไปในช่วงบ่าย.. นั่งรถเมลย์ ลงที่รังสิต
เดินเลาะ ตามจุดที่ ๑๐ ล้อ มาจอดทำธุระ จนได้ขึ้นหลังท้ายรถบรรทุก ๑๐ ล้อของพี่ชายใจดีท่านหนึ่ง ตียาว มาลง ที่ อ.ปากช่อง ราว ๑๖.๐๐ น.กว่า ๆ

เพื่อนผมที่ไปก่อนกำลังเตะบอล กับเด็กในพื้นที่ ในสนาม รร.ปากช่อง กันสนุก .. ศุภชัย บอก มีจนท.อุทยานเขาใหญ่ มาจีบ พี่สาว และ
ใ้ห้พักที่บ้านพัก จนท. ของ อุทยาน

เช้ารุ่งขึ้น เรามีกัน  ๑๐  คน เดินข้ามฝั่งสะพายเป้หลัง มีเต้นท์คนละครึ่งซีก สมอบก  หลังแดะนิด ๆ ..อาศัยรถคนแถวนั้น ที่ ศุภชัย รู้จัก ขับมาส่งที่
ต้นถนนธนะรัชต์  และเริ่มโบกรถ  กันตรงนั้น เป็นรถชาวบ้านที่ทำไร่แถวนั้น อีกเหมือนเคย ๒ - ๓ ทอด ก็ถึงด่านทางเข้า..  

ตรงนั้น รถไม่มีให้โบกแล้ว เพราะ ไม่ใช่เส้นทางที่ชาวบ้านจะผ่านกัน จึงได้อาศัย รถ ๖ ล้อ จนท. ที่กลับจากลงมาขนเสบียง ไปลงที่ทำการ..  
แฟนพี่สาวศุภชัย บอกให้เดินป่าไปเที่ยว ผากล้วยไม้.  แล้วให้เดินต่อทะลุ ต่อไปออกที่...   ๕ โมงเย็น เขาจะนำรถไปรับกลับบ้านพัก.

พวกเราเอา ข้าวเหนียวไกย่างเหมือนเดิม ติดไปด้วย  อย่างอื่นก็มี ผ้าขะม้า หมวก  ซิบโป้ อย่างเคย ของอื่นอยู่ในเป้ ไม่เอาไปด้วย..  
ระยะแรกที่เดินไป น้ำตกผากล้วยไม้ เลาะไปตามสายน้ำเหมือนเดิม  และนี่เป็นจุดหมาย การเดินทางทุกครั้งที่พวกเราเดินทางในป่า และเมื่อเกิดหลงป่า ..

ตอนที่พวกผมเที่ยวกัน นั้น เป็นช่วงก่อน ที่ไอ้ลายอาละวาด และตะปบ จนท. เสียชีวิต และถูกตามล่า เอาซากมา สตร็าฟ โชว์ตรงที่ทำการ นะครับ

พวกผมมุดป่ารก ข้ามต้นไม้หักขวาง ราว ๑ ชม.จนมาโผล่ที่น้ำตกผากล้วยไม้  มีกล้วยไม้ป่า เกาะตามซอกหิน ตามคบไม้ กระจายไปทั่ว สมชื่อน้ำตกผากล้วยไม้
เลยละครับ..  เล่นน้ำ นอนเล่น จนกะเวลา เผื่อเดินทางอีกสัก ๑ ชม. ให้ไปถึงก่อน เวลานัด
สัก ๑๕.๐๐ น. ก็ออกลัดเลาะไปในป่าในเส้นทางที่พอทราบว่า ต้องไปออกตรงจุดนัด .. ทางรกมาก ระหว่างทางพบฝูงกะบุต  คือลิงไม่มีหาง เป็นฝูงใหญ่
กระโดด ตามต้น ไม้ และเขย่า หลอกไล่ มนุษย์ที่หลงเข้ามา

มุดไม้รก โดยอาศัยทางด่าน ที่มีคนเดินมาก่อนหน้า จนคิดว่าจะผิดทางหรือไม่ จะเจองูใหญ่  จะเจอไอ้ลายเหลือง มาดักงาบไหม. แต่ก็ไม่มีใคร กล้าบ่น  
ตลอดการเดินมุดไม้ มุ่งไปข้างหน้า ดีอย่างหนึ่ง ไม่มีพวกเราคนใด ขอพัก  ชวนกลับหลังหัน.. สาเหตุเพราะ ทุกคนถูกคัดตัว
และเรียน รด. ขึ้น ปี ๒ มาด้วยมาแล้ว ละครับ และอีกหลายเหตุผล คือกลัวเสือ  กลัวจงอาง  แต่พวกเราก็ลุยไปในป่ารก ทึบ  มีมาตั้ง ๗  -  ๘  คน มีตัวเลือกตั้งเยอะ

ระยะทางพอทราบล่วงหน้าแล้วว่า ราว ๓.๕ กม  ที่รกมาก ๆ ๆ  แล้วเราก็มาโผล่ ยังจุดนัดเป็นสุดถนน ให้รถวนกลับ.. พวกเรา มาถึง ราว ๑๖.๓๐ น. และก็นอนรอ
๕ โมงเย็นผ่านไป ๕ โมงครึ่งก็แล้ว พวกเราไม่รอแล้วเพราะถ้ามืด ยุ่งแน่..  ถนนให้รถวิ่ง แต่พวกเราน่องโป่งกันแล้ว จะเป็นไรไป ถ้าพบรถระหว่างทางก็ดีไป

ถ้าไม่พบรถ  อย่างไร ถนน ก็ต้องพาเรากลับที่พัก ตรงที่ทำการอุทยาน ได้เหมือนกัน..
กึ่งเดิน กึ่งวิ่งกันอีกแล้ว  แต่ไม่นานก็พบ รถ จนท. ผ่านมา ไม่ต้องโบก  พี่เค้าก็จอด  และ อู้ พวกน้อง ทำไมมาเดินเล่นในเวลาจะมืด อย่างนี้  มา ๆ  ขึ้นรถกันเร็ว  
ไม่นานนักก็ถึงที่พัก  ระยะทางราว  ๒ กม.เศษ แต่เพราะเรา ไม่เคยทางมาก่อน  จึงออกอาการง่าว และงง อย่างที่ควรจะเป็นกัน

พวกเรา กลับเข้าที่พัก และผ่านห้องหนึ่ง ได้ยินเสียง เฮ โดน น็อค มืด..อีกแล้ว  ..  ก็พี่ชาย คนนั้น ติดเล่นรัมมี่ กลัวขาดขา และอีกอย่างอาจคิดว่า
 อย่างไร มันก็หาทางกลับ กันมาจนได้
และคืนนั้น เราได้กินแกงป่า กระจง   ที่ถูกรถชน   เนื้อนุ่ม อร่อยมาก   เป็นครั้งแรกที่พวกเรา  พบเจออะไร หลาย ๆ อย่างในครั้งแรกของชีวิต อีกครั้ง

อช.เขาใหญ่ เป็นที่ผมไปบ่อยที่สุด แต่ครั้งสุดท้ายก็ทิ้งช่วง มา๑๐ กว่าปีแล้ว   ละครับ  ;D    
บ้านพัก ของ จนท.  ที่ยกพื้นสูง ข้างใต้ เป็นตะลิ่ง พื้นแฉะ  ตอนเช้า มองเห็นรอยกีบ ประเภท เก้ง กวาง  เปรอะไปหมด

อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่  http://www.moohin.com/043/043a001.shtml (http://www.moohin.com/043/043a001.shtml)

น่าอิจฉา พี่โร๊ด ที่ได้ทำ สิ่งที่อยากทำ ผมเองก็ชอบลุยๆ แต่ก็ยังไม่สามารถทำได้เท่านี้

มาอ่านเรื่องนี้เข้า ก็นึกถึงความหลัง เมื่อไปหลงอยู่แถวเมืองพะเยา เพื่อนหลอกให้มาอีกทางหนึ่ง เพื่อที่จะได้ มาตำจอกกัน หึๆๆ

เนอะน้าแจ็ค

ขอบคุณทุกท่าน ที่มาเล่าเรื่องราวให้ฟัง ผมเองได้แต่ไป"ออนโร๊ด" ละครับ อ๊อฟโร๊ด" ยังไม่เคยได้ไปเลย

ได้แต่ขับรถท่องเที่ยวไปบนถนนครับ แวะอุทยาน เพราะเนฯส่วนตัว ไปที่ใหนก็ไป แต่ขอให้มีห้องน้ำ หึๆๆ ถนนเส้นที่ออกจากน่าน เลาะชายแดนลาว ผ่านหน้าภูสอยดาว เป็นเส้นที่ผมคิดเอาเองว่า วิวสวยงามมากครับ
(http://image.ohozaa.com/i/a30/psJHD.JPG) (http://image.ohozaa.com/view/opgl)

ซ้ายมือของรูป  พังแนวไว้เรียบร้อย  เราไปปลูกยาง+  ปาล์มกัน  ดีหวา  น้าเข้ม

 ::005:: ::005:: ::005:: ::005:: ::005:: ::005:: ::005::

ขี้เกียจทะเลาะกับพวก อุทยาน หึๆๆ

ตอนนี้  น้าเข้มผ่านมาแถว  ทุ่งงาย  ทุ่งแงด 

น้ำน้อย  น้ำ  แนด

พรุเตาะ  พรุ.... อู้ย  เกือบหลุด

 ::008:: ::008:: ::008:: ::008:: ::008:: ::008::


บ้างไหมครับ 

พรุต่อ พรุ....ยังมีอยู่เหมือนเดิมครับ ไม่หายไปใหน หึๆๆ

เพื่อการเดินทาง ให้ปลอดภัยขึ้น ซึ่งวิถีตามกระทู้นี้  ให้สมประโยชน์ของ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน  รบกวนกระทู้ ล่างใต้นี้ ด้วย นะครับ  ::014::      :D

"ทำโล่ห์ กันกระสุนปืน กันดีกว่า ครับ"  http://www.gunsandgames.com/smf/index.php?topic=101288.0 (http://www.gunsandgames.com/smf/index.php?topic=101288.0)

นับวันรอครับ  พี่ Ro@d  วันที่  จักร  เป็น  อิสระ  จาก  ตัวแดงหัวหนังสือ  ที่ชอบมาตอน  3  โมงครึ่ง ของทุกวัน 

ด่วน  ด่วนมาก  ด่วนที่สุด  ด่วนชิบหาย  โคตรด่วน 

กรูหลุดจากวงจรนี้ไปได้  รับรอง  เหมือนหมาหลุดจากกรงขังแน่

16.00  น.  30  ก.ย.  2554  จะเป็นไทยแล้วครับ   ::002:: ::002:: ::002:: ::002:: ::002::

ยินดีล่วงหน้าด้วยครับ คุณจักร .. และเรื่องที่ดี นี้ จักต้องเริ่มต้นเรื่องที่ดี ต่อ ๆ ไป ..เรื่องนี้ คือใด หรือครับ   :D

เล่าเรื่องสมัยวัยรุ่นของผมบ้าง เป็นเพียงความรู้สึกที่อยากเล่ามิมีอะไรหวือหวาแต่สำหรับผมเป็นความทรงจำที่ดี
  ตอน ปวช.1 อายุย่างเข้า 16 ปี อยากขึ้นเขาใหญ่โดยลำพังก่อนหน้านั้นเคยไปกับคุณพ่อด้วยรถส่วนตัว คิดได้ก็จัดสัมภาระ เดินทางด้วยรถไฟจากดคราชถึงปากช่องด้วยรถไฟกับเพื่อนอีก 4 คน ค่าโดยสารคนละ 18 บาทพอดี ลงรถไฟได้ชักหิวซัดก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นหน้าถานีซะคนละชาม แล้วออกเดินโบกรถมันไปเรื่อย จนถึงผากล้วยไม้ บรรยากาศยามนั้นมันช่างสุดบรรยาย ถัดมาอีกวันก็พากันโบกรถเที่ยวไปเรื่อย เหวสุวัติ เหวนรก จนกลับมาที่เดิมเห็นป้ายบอกทางไปเขาแหลมก็เดินมันไปเรื่อยจนถึงยอดเขา ที่ลืมไม่ลงก็คือระหว่างทางได้เห็นนกเงือกตัวเป็น ๆ ขากลับโบกรถลงจากเขายังได้มีโอกาสเห็นโขลงช้างป่าข้ามถนนอีก ทริปแรกในชีวิตที่ผมไม่มีวันลืม
  ตอน ปวช 3 ขึ้นภูกระดึงครั้งแรกกับเพื่อนอีก 4 คน ด้วยความห้าวของเด็กวัยรุ่นก็โบกรถกันไปอีกตามเคย แต่ทริปนี้ สามวันสองคืน ได้เที่ยวไปแต่ภูกระดึงรอบนอกที่เขาเที่ยว ๆ กัน ผานกแอ่น ผาหล่มสัก ผาเหยียบเมฆ ยังไม่มันส์เท่าไหร่
  ตอน ปวส.1 กลับไปภูกระดึงอีกครั้งเพื่อตามหาสิ่งที่มันขาดหายจากทริปก่อน เที่ยวนี้เดินทางเข้าป่าปิดที่ไฝ่ฝัน แล้วก็ได้เห็นน้ำตกขุนพอง สุดยอดของความประทับใจ น้ำตกใส ๆ ในป่าและต้นเมเปิลที่ใบสีแดงทั้งต้น มันงดงามเหนือคำบรรยาย สุดท้ายในช่วงเรียนมหาลัยยังได้พาเพื่อนขึ้นไปเที่ยวอีกครั้งแต่ครั้งนี้ เนื่องด้วยเพื่อนถอดใจไม่เดินป่า จึงจำต้องลาภูกระดึงโดยไม่ได้เหยียบน้ำตกขุนพองอีกครั้ง น่าเสียดาย
            เขียนมาซะยืดยาวเพียงอยากเล่าความประทับใจเมื่อครั้งอดีตเท่านั้นล่ะครับ  ::014:: ;D
 
   

ภูกระดึง  ไปมาสองครั้งครับ  ครั้งแรกไปกะรถบัส  ไปกะอาจารย์สมัยเรียน  ม.3  ไม่มีอะไรหวือหวา

ครั้งที่สอง  พา  ป๊ะ  ยา  บาน  ไปเที่ยว  แต่เพื่อน  เขาแย่งที่นอน  ไม่ยอมให้  จักร  นอนเต็นท์เดียวกะ  ป๊ะ  ยา  บาน

เซ็ง  เลย  จักร   ::004:: ::004:: ::004:: ::004:: ::004:: ::004:: ::004::

ภูกระดึงถ้าลองได้เดินเที่ยวป่าปิด คุ้มค่ากับความเหนื่อยครับ  ::002::ส่วนเรื่องสาว ๆนี่ตอนไปครั้งแรก ก็ได้สาวมาคนนึงเหมือนกัน คบกันอยู่นานพอดู ::008::

ของคุณเพี้ยน พุ่มชะมวง .. อ่านแล้วโดนใจมาก ครั้งแรกที่วางแผงเรียนใกล้จะจบ.. แต่ยังไม่มีตังค์จะซื้ออ่าน เพราะราคาในตอนนั้น ถือว่าแพงมาก สำหรับคนไม่ได้ทำงาน

เป็นหนังสือที่ครบเครื่อง มีทุกเรื่อง สมกับหัวหนังสือ..  เมื่อผมเริ่มทำงาน ก็ซื้อไว้ครบทุกเล่ม จนเลิกผลิตไปในครั้งแรก.. ครั้งที่สองผมเป็นสมาชิกรายปี แต่คราวนี้
เลิกผลิตไปเฉย ๆ จนคุณเพี้ยน ต้องเสียชีวิตลง เสียดายมากครับ 

เมื่อผมมีของที่ชอบจะนำให้เพื่อนอ่าน ยืมแล้วสูญ  ไม่ได้คืน..  และที่เก็บไว้ ไม่ค่อยดี ปกเสื่อม สีที่ปกแตกลอก หมด .. 
เคยอ้างอิง ข้อมูลจากหนังสือฉบับนี้ ที่แปล จากนิตยสารต่างประเทศ นำมาลงไว้  .. อย่างปืนที่่ติด ๑๐ อันดับยอดเยี่ยมสมัยนั้น คือ Winchester M ๑๒ ปั้ม ๕ นัด
ส่วน Remington  ๘๗๐ ยังไม่ถูกอ้างถึง ในตอนนั้นเลยครับ  ;D

เสียดายที่ผมไม่เคยได้อ่าน ที่เคยติดตามมีนิตยสารโลกกกว้างกลางแจ้งที่เน้นเรื่องตกปลาเท่านั้น อ่านตั้งแต่เล่มละ 35 บาทจน 80 บาทช่วงหลังไม่ค่อยได้ติดตามแล้วหันมาอ่าน อวป.แทน ;D

พี่พูดซะนึกถึงบรรยากาศสมัยก่อนเลยครับ  :D~ :D~ :D~ :D~
ขนาดผมทำได้แค่อ่านยังหลงไหลและเคลิบเคลิ้มไปกับตัวอักษรเลยครับพี่  จำได้มีอยู่ตอนที่เค้าเขียนประมาณว่าไปล่าวัวแดงหรือกระทิงนี้ละ แล้วมันแกล้งกระทืบต่อหลุมให้ออกมาต่อย  หรือแบบล่าไอ้ลายหัวเท่ากระด้ง

ภูกระดึง กำลังจะเขียนถึง พอดีเลยครับ คุณ wut_highways   :D

ผมไปถึงตีนภู ขึ้นไปแล้ว ๓ ครั้ง อีก ๒ ครั้ง ไม่ได้ขึ้นเพราะยังไม่เปิด และไปสำรวจ เส้นทางก่อน
ไปคณะใหญ่ ด้วยรถยนต์เก๋ง ปิกอัพ ๑๐ กว่าคัน กับคนอีก ๓๐ กว่าคน ตั้งแต่เด็กอายุ ๑๐ ขวบ จนถึงผู้ใหญ่ ๕๐ กว่าปี

มีภรรยา ของพี่ท่านหนึ่งใส่ส้นสูง ขึ้นไปด้วย  แต่แก้ไขอย่างไร ผมลืืมไปแล้ว..  ;D

จำได้ว่าตอนขึ้นภู เห็นต้นไผ่ทั้งกอราบเป็นหน้ากอง  ไม่รู้จริงเท็จนะครับพี่เค้าว่าช้างมันไถลตัวลงมา ต้องรบกวนพี่เล่าให้ฟังด้วยนะครับไหนๆๆก็จะเขียนเรื่องภูแล้วนะครับ ขอบพระคุณครับ  ::014:: ::014:: ::014::

 
ตอนล่า ไอ้ลาย  ถ้าจำไม่ผิดจะลงพิมพ์ ในเดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๒๗  ที่บรรยายไว้ ยิงได้ ในป่าไผ่ ในเขต อุ้มผาง ก่อนหน้า เพียง ๒ สัปดาห์ ก่อนลงพิมพ์

และได้ยิงอย่างไม่ตั้งใจ  .. ครั้งนั้น อ่านแล้วสงสารไอ้ลายตัวใหญ่มาก  แต่ก็พอเข้าใจ ที่ต้องมีเหตุการณ์ เกิดขึ้น อย่างนั้น ที่ไปประจัญหน้า แบบอยู่ผิดที่ ผิดเวลา  :~)

เอารูปมาระลึกความหลังบิ้วอารมณ์ในการเล่าครับพี่  ;D ;D ;D ::014:: ::014:: ::014::

(http://img148.imageshack.us/img148/2761/1296638016628845.jpg) (http://imageshack.us/photo/my-images/148/1296638016628845.jpg/)

Uploaded with ImageShack.us (http://imageshack.us)
(http://img830.imageshack.us/img830/1594/1296636470628845.jpg) (http://imageshack.us/photo/my-images/830/1296636470628845.jpg/)

Uploaded with ImageShack.us (http://imageshack.us)
(http://img231.imageshack.us/img231/7351/1296637050628845.jpg) (http://imageshack.us/photo/my-images/231/1296637050628845.jpg/)

Uploaded with ImageShack.us (http://imageshack.us)
(http://img202.imageshack.us/img202/6910/1296636914628845.jpg) (http://imageshack.us/photo/my-images/202/1296636914628845.jpg/)

Uploaded with ImageShack.us (http://imageshack.us)

โดยสภาพภูมิประเทศด้านทางขึ้นภูกระดึงฝั่งทางเมืองเลย ผมว่าช้างป่าน่าจะใช้เป็นทางผ่านหรือด่านน้อยมากนะครับ แต่อาจจะมีที่หลงมาแล้วเดินไม่ระวังทำให้ไถลลงมาได้ตามที่เค้าว่าจริง ๆ ก็ได้  แต่ที่แน่ ๆ ใครเคยไปภูกระดึงต้องรู้จัก ซำแฮก แน่ ๆ ครับ สมชื่อจริง ๆ หอบแฮ่ก ๆ ทุกราย ::005::

เล่มแรก หน้าปกใช่ที่เขาเรียก มหิงสา หรือเปล่าครับ

เขาใหญ่ผมไปบ่อยมาก... ตอนเรียนที่โคราชไปสามถึงสี่ครั้ง... ตอนทำงานดันได้ไปบรรจุเป็นครูบ้านนอกที่ อ.สีคิ้ว... ใกล้นิดเดียว... อยู่ปีเดียว... ไปซะห้าหกรอบ... ;D ;D ;D เคยโชคดี... เจอทั้งช้างโทน...  ลงกินโป่งข้างถนน... ทั้งช้างโขลง... หากินใกล้ถนน...  ถ่ายรูปซะฟิล์มเกือบหมดม้วน(ตอนนั้นยืม SLR ของน้องมาใช้ครับ) ไปเที่ยวเหวนรก... ขากลับเจอโขลงที่มีลูกอ่อนลงกินโป่งที่เดิม... จอดรถถ่ายรูปจนเกือบโดนแม่แปรกไล่ขับครับ... รีบบึ่งรถออกมาแทบไม่ทัน... ;D ;D ;D

ผมเป็นคนเล่นกีฬานะครับเลยขึ้นภูสบายๆ จำได้ตอนนั้นขึ้นไปกับแฟน แฟนเดินตัวเปล่าผมแบกเป้สองใบหน้าหลัง ของตัวเองใบของแฟนใบ ค่อยๆขึ้นนะครับไม่เหนื่อยมาก    ลงมาไม่นานก็เลิกกันเลย :~) :~) :~) เค้าว่าขึ้นภูมีอาถรรพ์คบมา8ปีแถมเราก็บริการคุณเธออย่างดี กลับมาไม่ถึง6เดือนคุณเธอไปพบรักใหม่ในบริษัทที่ทำงานซะงั้น  :~) :~) :~) :~)


ไม่ทราบจริงๆนะครับพี่ พอดีพี่ว่าหน้าปกเล่มไหนนะครับ ไปหารูปมามะกี้เองครับ มาบิ้วบรรยากาศเก่าๆๆกัน

กระทิงโทนครับ... ::014::



มหิงสา... ถูกต้องแล้วครับ... บังเอิญตะกี๊นี้เครื่องผมไม่โชว์รูปแรกครับ...  ::014::

เห็นเขาแล้วเลือกไม่ถูกเลยครับถ้าต้องโดนจะเอาตัวไหนดี  :~) :~) :~) ดูตัวใหญ่ๆๆไม่น่าไวพวกช๊าตทีโคตรไวเลย  :~) :~) :~) :~)

มหิงสา ถ้าใครอ่านเพชรพระอุมาต้องจำได้ครับ เพราะพรานใหญ่รพินทร์เคยกือบตายกับไอ้ตัวนี้เหมือนกัน

เหมือนจะเป็นอีกตัว ใหญ่กว่านี้ และลายจางมากแล้ว ครับ  และนอนคา อยู่ในป่าไผ่  :~)

ที่โดนกระทิงหลอกไปในดงต่อหลุม... แล้วกระทืบรังต่อหลุม... จนโดนต่อยเกือบตายนั่น... คุณโจ๋ย บางจาก... ไปตามถ่ายรูปกระทิงโทนครับ... ::014::

ปากช่อง - เขาใหญ่ - ภูกระดึง - ปากช่อง - อุดร - หนองบัวลำภู-ภูกระดึง
๒. ปากช่อง - ตีนภูกระดึง

การได้ขึ้นไป อุทยานแห่งชาติ เขาใหญ่  รับรู้ครั้งแรกตอนที่อบรมลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่  รร.สันติราษฎร์บำรุง ริมถนนศรีอยุธยา  ครั้ง มศ.๑
๔ ปี มาแล้ว ฝังใจกับความยิ่งใหญ่.. ได้ผ่านความฝัน กับตัวเองไปแล้ว  

รุ่งขึ้น ได้เวลาที่ รถ ๖ ล้อ จะต้องลงมาบรรทุกเสบียง ที่ตัวอำเภอ   พวกเรา มีหรือจะไปไม่ทันรถคันนี้ .
วันนั้น  ช่วงบ่ายขณะอยู่ที่บ้าน ศุภชัย พวกเราร้อนลน อยู่ไม่สุข กันเลย เวลามีเหลือ อีกตั้ง ๒ สัปดาห์  แล้วพวกเราคนหนึ่งก็เหลือบ ไปเห็นเนินเขาหลังตลาด ..

เราก็มีแต่กระติกน้ำทหาร  ย่ำเท้า เกือบ ๑๐ คู่  ไปปีนเนินเตี้ยลูกนั้น ซึ่งมีแต่หญ้าขน กับแดดจัด ๆ  พอไปถึงยอด ก็นั่งหันหลังให้พระอาทิตย์  ได้ แค่ประเดี๋ยวเดียว  
ต้องรีบลงไปหาเงาไม้ ที่ตีนเนินหลบแดดกัน ณ.ตอนนั้น  มีลมโชย นำความเย็นมาด้วย  เลยเอาหลังแนบดินไปอีก ๑ ตื่น

เมื่อก่อนจะย้ายที่กัน  ก็เริ่มจากตัวผมเอง.. พรุ่งนี้ เราโบกรถไป ภูกระดึงกันดีกว่า   ก็เป็นอันว่า ทุกคนคิดตรงกัน .. เป็นวัยรุ่น ชอบเที่ยวจะคิดอะไรกันมากมาย
แค่ขอให้มีที่ได้ไป ก็เท่านั้น ละ

เช้าวันพรุ่ง  ทุกอย่างที่แบกเป้ มาจาก พระนคร  ก็ห้อยติดหลังต่อ ไปยืนริมถนน เลือกทำเล ที่ออกห่างจากตลาด พอให้รถที่วิ่งมายังไม่ออกตัวดีทำความเร็วได้ ไม่มาก..  
ช่วยกันยกมือกันอีกรอบ  

เป็นเส้นทางสายยาวจาก ปากช่อง ถึงสี่แยกขอนแก่น เรา พวกเราได้นั่งรถ ๖ ล้อ หรือ ๑๐ ล้อ.. ๑ หรือ ๒ คันเท่านั้น ซึ่งทำเวลาได้ดีมาก   แต่จาก ขอนแก่น ไป ชุมแพ ..
ก็หลายทอดอยู่ เหมือนกัน  สักบ่าย ๓  เราก็มาถึงตีนภู พบและรับฟัง จนท.อุทยาน . อย่างดุษฏี ว่า ภูกระดึงยังไม่เปิด  ต้องวันที่ ๖ ตุลาไปแล้ว นะน้อง.. แต่ตอนนั้นมัน
วันที่  ๑ หรือ ๒ ตุลาคม นี่นา ..   สีหน้าผิดหวังแต่ละคน หันมองมาที่ผม ก็มึง นั่นแหละ ..   อ้าว กูผิดหรืองานนี้  ::005::

เรากลับ ไปตั้งหลักที่ ปากช่อง บ้านของช่อง  ด้วยรถโดยสาร  เลย  - พระนคร . ต่างควักสตางค์ จ่ายเอง ส่วนใครจะโบกรถกลับก็ตามใจ มัน  แต่กูเหนื่อยแล้ว

อยู่กันที่ ปากช่อง ก็หาที่ยึดแข้ง ยืดขา กางแขน  ไปเล่นน้ำที่ห้วยลำตะคอ ฝั่งตะวันออกของถนนมิตรภาพ เป็นห้วยที่ไหล จาก เขาใหญ่ แล้วลงไปสมทบ ที่เขื่อนตะคอง  
ที่ผันน้ำไปใช้ในตัวเมืองโคราช  (ตรงไหนคลาดเคลื่อนขออภัยด้วย นะครับ)

ทุกวัน..   ๒ - ๓ วันเราไปอยู่กันที่นั่น เล่นน้ำนอนเล่น จนถึงวันที่ ๔  ตุลาคม .. แต่ครั้งนี้ เริ่มมีเสียงบ่น จากไอ้เพื่อนบางคน จะไปปีน ภูกระดึง หรือจะไปเที่ยวพระนคร  
อ้าว  มีแบบนี้ ด้วย นะมึง . ::008::

"ภูกระดึง"
http://www.moohin.com/049/049e002.shtml (http://www.moohin.com/049/049e002.shtml)

Tape 49 ภูกระดึง 03_MPEG1_VCD_PAL.mpg (http://www.youtube.com/watch?v=13vW6eba2bE#)

แก่ปานนี้ยังไม่เคยขึ้นภูกระดึงเลยครับ มั่วแต่ไปขึ้นภูอื่น ::005::

ไปขึ้นภูใหนมาครับ

 ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: ::007::

เขาภูกระดึงเสน่ห์ตรึงใจจริง สัณฐานเหมือนกระดิ่งทับหล้า :D

ผมตั้งใจ จะไปปีนภูกระดึงอีก สักครั้ง .. ท่านใด มีโครงการอยู่  Pm ไปบอกคุณจอย และมาบอกผมบ้าง นะครับ .  ;D

ภูกระดึง - สุนทราภรณ์ (ศรัณย่า) (http://www.youtube.com/watch?v=YnBVyGZU2rY#)

"ภูกระดึง เลย Phu Kradung, Thailand "
ภูกระดึง เลย Phu Kradung, Thailand (http://www.youtube.com/watch?v=DrY2zKYduLQ#)

๓. ปากช่อง – ลำตะคอง –สี่แยกขอนแก่น - ภูกระดึง

การโบกรถเที่ยว ๒ ไม่ต่างจากเที่ยวแรก ๑ หรือ ๒ คัน แต่ พวกเรา โอ้เอ้ และรถก็ไม่ค่อยจอดรับ  มาถึงสี่แยกขอนแก่นก็ เริ่มมืดซะแล้ว  ณ.ที่ตรงนั้นเป็นหุบ
 มีต้นหญ้า  แต่เป็นที่แห้งไม่มีน้ำ เราปักเต้นท์ นอนกันกลางสี่แยกขอนแก่น  โดยอยู่ในที่ลุ่มต่ำจากถนน และมองแทบไม่เห็น ไฟสี่แยกก็ไม่มี ..

ผมมี หยี เป็นบัดดี้ นอนเต้นท์เดียวกัน ก่อนหลับ เราปรึกษากัน คราวนี้มากัน๑๐ กว่าคน บางคนเริ่มมีปัญหา จะชวนไปหาพี่ชายกึกก้อง ที่ผมนับถือและเป็นคนเดียว
ที่รู้จักกันมาก่อนที่อุดร คงไม่สะดวก นัก  และไม่อยากจุกจิก หยุมหยิม  ในแบบที่เพื่อน ๆ กำลัง ออกอาการอยู่  

ตกลงกันว่าพรุ่งนี้ ไปหา พี่ชายกึกก้อง ที่อุดร เป็นร้านอาหาร ไปกินสุกี้ เช้าที่นั่นดีกว่า ..  อยู่กับพวกนี้ชอบมีปัญหานัก ปล่อยให้จัดการไปตามพอใจไปเอง เราเผ่นดีกว่า

เช้าวันที่ ๖ ตุลา ผมกับหยี ตื่นแต่เช้าและเก็บ เต้นท์  เสร็จแล้ว เพื่อน บางคนเริ่มตื่นกันแล้ว ยังงง ว่าเราทำอะไรกัน
ผมได้บอกกับบางคนว่า ผมจะขอไปเยี่ยมพี่ชายกึกก้องที่อุดรฯ ก่อน ไปกันหมดไม่สะดวก   แล้วพบกันบนภูกระดึง  ตอนค่ำ แล้วกัน

จากจุดตรงนั้น  ผมโบกรถคันแรก เป็นเก๋งสีขาว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็น เฟียต   พี่เขาจอดเลยไปนิดและถามจะไปไหนกัน   อ๋อ อุดร เหรอ  งั้นขึ้นมาเป็นเพื่อนพี่เลย  จ้า..    
พี่สาว ๒ คนนั่งมาด้วยกันข้างหน้า  คุนกัน เพลิน  และ หันมาสอบถามคุยกับเราบ้าง   พี่ทั้ง ๒ ใจดีมาก ครับ  แวะมาส่งถึงในตลอดสดอุดร ฯ หน้าร้าน เฮียเกี๋ยง พี่ชายของกึกก้อง  

เราได้ช่วยเสริฟอาหาร คือสุกี้-ยากี้ ซึ่งเป็นอาหาร ขึ้นชื่อของร้าน  และช่วยกันล้างชาม  พอกินอาหารเช้าเสร็จ ก็ลาเฮียเกี๋ยง  ตอนนั้น ใกล้เที่ยงแล้ว เราต้องเดินทางกันต่อ
ระยะทางก็ไกลมาก เวลาก็เหลือน้อย แล้ว

เรานั่งรถโดยสาร มาลง ที่นอก อำเภอ หนองบัวลำภู ซึ่งตอนนั้นยังไม่แยกเป็นจังหวัด  และเริ่มต้น โบกรถ แต่รถที่จะผ่านทางมีน้อยมาก ขนาด รถโดยสาร นาน ๆ
จะมีมาสักคัน..  อยู่ตรงนั้นสัก ๑ ชม. เกือบ บ่าย ๒   ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาบอก..  เสมียนให้มาเรียก  และเราเริ่มรู้สึกว่า เรามายืนอยู่ หน้าโรงงานรับซื้อปอ..  

พี่ผู้หญิง ที่ทำหน้าที่เสมียน พูดกับเราสองคนด้วยความเห็นใจ ว่า น้อง ๆ จะไปไหนกันเหรอ แถวนี้รถหายาก ไม่ค่อยจะมีใครยอมหยุดรับคนข้างทางกันหรอก  
เราก็บอกไปตรง ๆ ว่า หวังโบกรถ ไปให้ถึงภูกระดึง.      พี่ผู้หญิงท่านนั้น  หยิบเงินจากเก๊ะ  ส่งมาให้  ๒๐ บาท  เป็นค่ารถไปให้ถึง ภูกระดึง ..
เป็นครั้งแรกสำหรับผม ที่พบผู้ใหญ่ใจดี  มีเมตตา .. ขอบพระคุณ มากครับ พี่สาวใจดี   ::014::    ::014::    ::014::

และบอกกับเราว่า รถโดยสารที่ผ่านหน้าโรงงาน จะไปตัวจังหวัดเลย  ต้องลงที่ อ.วังสะพุง แล้ว ต่อรถ  จากวังสะพุง ไปทางชุมแพ และ ก่อนถึง บ้านผานกเค้า
จะมีป้ายบอก ภูกระดึง หรือให้สังเกตุ ยอดภูซึ่งจะเห็นแต่ไกล..

ผมกับหยี เดินทางด้วย ความเมตตา และตามคำบอก ด้วยรถโดยสาร  แต่มาต่อ อีกที ที่ แยกวังสะพุง .. คนแน่นมาก เรา ต้องนั่งเบียด กับฝรั่ง ๒ คน  
เราคุยกันเองจนไม่รู้จะคุยอะไร  และนี่มัน บ่าย ๓ โมงกว่าแล้วน้า  .. จึงหันมาสนใจ ฝรั่งแปกเป้เหมือนกับเรา  

หยี หันไป ยิ้ม และพูดออกมาว่า Have you a Cigarette, gave me some. แล้วเราก็ได้มาคาบคนละหนึ่งมวน แต่ยังไม่จุดสูบ.  ต่อจากนั้น
ก็ทั้งพูดภาษาอังกิด (ไม่ใช่อังกฤษ) และภาษามือ..  และก็ชวน เขาทั้ง ๒ ให้ ตามไปปีนภูกระดึงกับเรา

Two men ลงรถ สะพายเป้หลัง ตามเรา และยังจุดบุหรี่ให้เราอีก.. ต่อ ๒ แถว ไปตีนภู.  ณ.จุดตรงนั้น ๑๖.๓๐ น. แล้วละครับ  ขณะนั้น ยังไม่เริ่มมีบริการลูกหาบ
เรา ๔ คน จึงเริ่มต้น สะพายเป้ ไต่ภูกระดึง และเป็นครั้งแรกสำหรับผม และกับอีก ๓ คน ณ.เวลา ๑๖.๓๐ น.  

เรากึ่งเดิน กึ่งวิ่ง กันอีกแล้ว แถมด้วยกึ่งไต่ขึ้นที่สูง แบบไม่หยุดพัก และด้วยแรงฮึด เพราะหากยิ่งมืดจะลำบากมาก.. และที่สุดก็ขึ้นถึงหลังแป เมื่อมืดแล้ว
และไปสุดทาง ที่จุด ลงทะเบียนขอเข้าพักบ้าน ของ อช.  เมื่อเวลา ๑๙.๓๐ น.   เราใช้เวลาหมดเปลืองไปแบบ คอแห้งผาก ๓ ชม. เศษเป็นนาที อีกเล็กน้อย   ::012::
อย่างน้อย ในสายตาของ หนุ่มฝรั่ง  . ก็เห็นวัยรุ่นไทย ที่อึดพอกันละว้า  ::005::

พอได้ที่พัก ก็ได้ยินเสียงปืน ๑ นัด.  และหลังจากนั้น ๑๐ กว่านาที  จนท. เรียก กลุ่มคนที่มาพัก ราว ๒๐๐ คน เข้าแถว  ถามหน้าแถว ว่าใครยิงปืน ..  
ทุกคนเงียบหมด  ถ้าได้ยินอีก  จะต้องมีผู้รับผิดชอบ หรือรับผิดชอบกันทั้งหมด   ..

มาทราบภายหลังว่า ๒๐๐ คน นั้น เป็นกลุ่มนักศึกษาอาชีวะ ที่ทางวิทยาลัย จัดเป็นกิจกรรมให้

ไม่นานนัก จนท. อช. แวะมาคุยด้วยเพราะเห็นเรามากับ ฝรั่งต่างชาติ ..  คุยอะไรจำไม่ได้แล้ว แต่เท่าที่จำได้ คือผม ถาม และได้คำตอบว่า
“รอยตีน เสือโครง จนท. เคยพบบนภูกระดึงเหมือนกัน แต่รอยสุดท้าย เมื่อ สัก ๔  ปีมาแล้ว และไม่พบอีกเลย”  ณ .  ตอนนั้น ตุลาคม ๒๕๑๗    :D

ภูกระดึง..... ;)

ไปบ่อยอยู่ครับ.... ;D  ผ่านไปทีไร...ไปนั่งเล่นบริเวณด่านเก็บบัตร...ตรงทางขึ้น....
ดูอากัปกริริยาคนลง  เพลินดี...เคยเจอคุณป้าอารมย์ดีอายุสัก๕๐+  เดินลงมาคุยโวเสียงดัง...
ขณะที่หนุ่มสาวหลายท่านเดินหน้าซีดอ่อนแรง

แล้วก็หันมาถามผู้โดยสารร่วมอุดมการณ์....ใครจะขึ้นกะกรูบ้าง....เที่ยวหน้า... ::005::
ทั้งลูก-เมียส่ายหน้า  ขึ้นคนเดียวเหอะ......  ::006::

จวบจนปัจจุบันไม่เคยได้ขึ้นไปข้างบนเลย.....เขยภูกระดึงแท้ๆ.... :~)

ภูกระดึง ได้ยินเสียงเล่าลือมานาน

เพิ่งเคยขับรถผ่านทางเข้า แถวผานกเค้ามาหนึ่งครั้ง เมื่อปี 2547 มั้งครับ ยังไม่มีโอกาสได้ยลโฉมภูกระดึงสถานที่จริงเลยครับ..แค่ได้เห็นแต่ไกลๆ

หาภาพน้ำตกขุนพอง ในป่าปิดภูกระดึงมาฝากครับ ตอนที่ผมไปใบเมเปิลสีแดงครับ แต่ถ้าต้นฤดูฝนใบเมเปิลจะยังเขียวอยู่สวยคนละแบบครับ

อีกภาพครับ

จำได้ว่า โจ๋ย บางจาก.... บอกว่า... เขาตามถ่ายรูปกระทิงโทน... แล้วโดนกระทิงย้อนเกล็ด... หลอกให้ไปอยู่กลางดงต่อหลุม... จากนั้นก็วิ่งมากระทืบโพรงต่อหลุม... แล้ววิ่งจากไป... ปล่อยให้คนอยู่กลางดงตัวต่อที่กำลังโกรธจัด... งานนั้นโจ๋ย บางจากบอกว่า... เกือบเอาปืนมายิงตัวตาย... แต่เลือกใช้วิธีกินยาพาราเซตามอลหนึ่งกำใหญ่... บวกกับเหล้าอีกครึ่งขวด... กะให้ตายๆ ไปซะ... แต่ก็รอด...

โครงการ  ยิ่งใหญ่  หลังปอซอฮ์  ((  หลังอิสลามออกบวช  ))

ไปเชียเรือกอและฮ์  ที่นราฯ 3  วัน  แล้วไปนอนแช่น้ำในลำธารที่  จุฬาภรณ์  12   สักอาทิตย์

แบบไม่มีโทรศัพท์  เพราะเอาไปก็ไม่มีสัญญาณ

ภูกระดึง... ผมไปครั้งแรกตอน ม.๕ โชคดีที่ได้มีโอกาสเข้าป่าปิดด้วยครับ... โดยเสียค่านำทางให้เจ้าหน้าที่คนละ ๕๐ บาท... ตลอดระยะทาง ๑๔-๑๕ ก.ม. นั้น... แทบจะวิ่งตลอด... ลุยน้ำ... ปีนเขา... มันส์สุดยอดครับ... แล้วป่าปิดก็สวยมากๆ ไปแวะกินข้าวเที่ยงที่น้ำตกขุนพอง... แต่ช่วงที่ไปนั้น... ใบเมเปิลร่วงหมดแล้ว... กำลังแตกใบอ่อนใหม่ๆ


...กลับมาถึงก่อนคณะที่เดินชมป่าเปิด... ที่ต้องเดิน ๓๔-๓๕ ก.ม. แต่เป็นทางเรียบ... เดินบนพื้นทรายตลอดทาง...คณะนั้นกลับมาซะมืด... เพราะต้องรอชมพระอาทิตย์ตกดินที่ผาหล่มสัก...


...ไปอีก ๓ รอบ... ได้เดินแค่ป่าเปิด... เพราะทางอุทยานฯ ห้ามเข้าป่าปิดแล้วครับ...

ไม่เชื่อครับ





























ต้องเอาอิบังไปลอง55555

แต่เรื่องจริงที่ผมเจอมาคือ... พ่อผมโดนต่อหัวเสือรุม... โดนไป ๕๒ แห่ง... ต้องพึ่งพามอร์ฟีนครับ... จากนั้น... แกก็เป็นพรานล่าต่อมาตลอด... ::014::

ที่บ้านผมก็เคยมีครับทั้งผึ้งหลวงทั้งต่อหัวเสือ   มีคนโดนเข้าไปถึงกับจับไข้เลยครับจะตายเอา

รังต่อ  ในโครงการณ์  (((  สชป.17  )))  ผมกินมา  400-500  รัง  ในช่วงเวลา  ไม่กี่ปี

นายบอก  ใอ้จักรอยู่  ตัวต่อในโครงการณ์  หมดแน่

ทุกวันนี้... เวลาที่ได้กินตัวต่อ... ผมได้แต่คิดถึงพ่อครับ... แกเป็นพรานล่าต่อ... ถ้าต่อหัวเสือ... แกจะล่าตอนกลางวันเลย... แต่ถ้าเป็นต่อหลุม... ต้องเอากลางคืนเท่านั้นครับ... บางปีได้มาร้อยกว่ารัง...

...แต่ตอนนี้... พ่อจากไปได้หลายปีแล้วครับ... ::014::

วางเพลิงซะตอนกลางวัน  สะดวกสุดครับครูต้น

แต่ต้องดูให้ดีว่า  รังนั้นมีทางเข้า  ทางออก  กี่รู 

          ผมชอบกระทู้แบบนี้จังครับพี่โร้ด(ขออนุญาตเรียกพี่นะครับ) 
ภูกระดึง ผมเคยไปขึ้นมา ๓ ครั้ง แล้วครับ
ครั้งแรกไปกับเพื่อนรัก ตอนมัธยมปลาย ปี ๓๗-๓๘ เอา โทรศัพท์มือถือขึ้นไปด้วย
สมัยนั้น มือถือเพิ่งเริ่มแพร่หลายในหมู่วัยรุ่น ทั้งภูกระดึงมีสัญญาณฯอยู่ที่ผาหล่มสักที่เดียวครับ
(อิริกสัน ที๑๐ สีฟ้า)  โทรกลับมาหาเพื่อนๆตามเบอร์โทรฯบ้าน อวดว่าเรามาถึงภูกระดึงแล้ว
จนแบตหมด ไป ๒ ก้อน เหลือไว้ ๑ ก้อน
         เดินทางครั้งนั้น ก็ใช้ 4x4 ครับ (SR5 แคบ ตัวประกอบนอก มีฮีตเตอร์ด้วย)
แต่ไม่มีปืนติดรถไปด้วยครับ เพราะเรายังเด็กกันอยู่ มีเพียง มีดทรงกูรข่าไว้ผ่าฟืน ๑ เล่ม
มีดเล่มนี้เพื่อนซื้อมาตอนไปเที่ยวเนปาล กับ มีดพับ วิดเตอรี่น็อค แบบ ๓๐ ชิ้น คนละอัน
แค่นี้ก็สนุกแบบเด็กๆแล้วครับ :D

ด้วยความยินดีครับ คุณ vinchy.   :D

ผมขึ้นภูฯ ครั้งสุดท้าย เป็นครั้งที่ ๓  เมื่อ ๗ ธันวาคม ๒๕๓๗ อาจเดินสวนกันก็ได้ ครับ มีคนอยู่บนภู ตอนนั้นราว ๒,๐๐๐ คน..

ครั้งนั้นไปกับเพือน ๆ  ที่เป็นน้อง ๆ จาก รามคำแหง นั่งรถจากหมอชิต
ส่วนผม มี Sig ๒๒๖ + ๒ แม็กฯ + ป.๑๒ .. จะเล่าเรื่องในครั้ง ต่อ ๆ ไป นะครับ.  :D

ช่วงเดือน ตุลาคม 2517 ผมก็ไปเที่ยว ภูกระดึง ตอนนั้น อยู่ ม.ศ.3 ครับ ไปกันหลายคน หนึ่ง ในนั้น มี ไอ้อี๊ด ด้วย..  ตอนปี พ.ศ.2544 ไอ้อี๊ด มันเป็นหัวหน้าอุทยาน ภูกระดึง มันชวนผมไป เที่ยว ก็ยังไม่ได้ไป จนมันย้าย ก็ยังไม่เคยขึ้น อีกเลย

ผม ขึ้นไปวันที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๗ อยู่บนภู ๒ วัน ครับ..  พอสายวันที่ ๙ ก็เดินเที่ยวเลาะ ไปเรื่อย ๆ และลงถึงตีนภู  ทุ่มครึ่ง 
ต้องนอนห่มต้นท์ กันตรงศาลา ซึ่งมีเพียงที่เดียว ตอนนั้น ..

อาจเดินสวนกันอีกท่านหนึ่งก็ได้ ครับ   พวกผมใส่ชุดนักเรียนขาสั้นสีกากี สะพายเป้ มีกัน ราว ๑๐ คน  ;D

ด้วยความเคารพ ผมยังไม่เกิดเลยครับ

how to inflate a tire with WD-40 (http://www.youtube.com/watch?v=iSDPHjo1zRU#)


ยางแบนในป่าลองใช้วิธีนี้ดู ;D

              สมัยก่อนหนังสือ อ๊อฟโร๊ดแม็กกาซีน ออกใหม่ๆซักสิบกว่าปีที่แล้ว
ผมก็ซื้ออ่านประจำ มีการพูดถึงวิธีเป่าลมแบบนี้เหมือนกัน ถ้าจำไม่ผิด
เขาเรียกว่า  "ระเบิดยาง" ใช่หรือเปล่าครับ แล้วก็มีอีกวิธีหนึ่ง คือเอาเศษหญ้าอัดเข้าไปในยาง
เพื่อให้ไปต่อได้ครับ  

มีพูดถึง ตามที่ คุณ nick357 "รักในหลวง"   นำมาลงไว้ ครับ แต่เป็นภาพถ่ายนิ่ง ๆ 

ใช้ตอนยางแบน แบบหลุดขอบ พอรีดเข้าที่แล้วก็จัดการระเบิดยาง เป็นเพื่อนจากกลุ่ม Off Ro@d ทางภาคเหนือ (พี่หมอผี) .. นำมาลงไว้
แต่การใช้ ไฮลิป-แจ๊ค ต้องมีความชำนาญ ถ้ามีการถอดล้อและต้องล็อกล้อข้างใดข้างหนึ่งของอีกคู่ ไว้ให้นิ่ง .ด้วย.  ;D

ลิงตัวใหญ่ไปหรือเปล่าจ๊ะ อิอิ ;D

เป็น  สีสเปรย์  หรือแก๊สกระป๋องครับ

เห็นว่าเป็น wd-40 นะครับ ทำเล่นน่ากลัวละเบิดใส่หน้า แต่ถ้าจำเป็นจริงๆในป่าผมว่าน่าลองทำดู

ขอบคุณครับ   ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

          เมื่อวานผมขับรถคนเดียวเพื่อไปถ่ายรูปบ้านเป้าหมายจากเมืองชลบุรีมาแปดริ้วต่อไปนครนายกแล้วต่อเข้าปราจีนบุรีกลับเข้าเขตแปดริ้วอีกครั้ง
ถึงแยก อ.พนมสารคาม(แปดริ้ว)เลี้ยวซ้ายมุ่งหน้าไปวังสมบูรณ์(สระแก้ว)ระหว่างทางช่วง อ.ท่าตะเกียบ(แปดริ้ว)
ได้แวะไหว้ศาลเจ้าพ่อเขากา ที่อยู่บนเขาตรงอ่างเก็บน้ำสียัด เห็นมี พรานเบ็ด มาตกปลากันมาก ช่วงนี้น้ำไม่มากเท่า
ช่วงฝนลงใหม่ๆ (ราวๆเดือน พ.ค.) อยู่ตรงนั้นสัก ๑๕ นาที ก็เดินทางต่อ(ตอนนั้น เกือบบ่ายสามแล้ว)

         ผ่านป่าเขาอ่างฤาใน(ป่ารอยต่อ ๕ จังหวัด) มีด่าน ป่าไม้ ทหารพราน ฉก.๑๓ เป็นช่วงๆ(แต่ไม่เรียกตรวจ)
จนเข้าเขตสระแก้ว จนถึง อ.วังสมบูรณ์(สระแก้ว) เลี้ยวเข้าไปแถวๆ ชายแดนแถวๆนั้นอีกครู่หนึ่ง ซึ่งเป็นเป้าหมายสุดท้าย

         เมื่อเสร็จงาน ก็เลยมุ่งหน้าเข้าไปหาเพื่อนที่โป่งน้ำร้อน (จันทบุรี) สุดท้ายไม่พบเพราะเพื่อนพาภรรยาไปเยี่ยมแม่ที่อยู่ต่างจังหวัด
ฟ้าเริ่มมืด(เกือบทุ่มแล้ว) จึงตัดสินใจมุ่งเข้าสู่เมืองจันทบุรีถึงสองทุ่มเศษ ช่วงนั้นฝนตกแรงตลอดทาง
กะว่าจะแวะหาเพื่อนที่เมืองจันทบุรี โทรหาแล้วไม่รับสาย จึงตัดสินใจไปต่อ มุ่งหน้าเข้าสู่ อ.แกลง(ระยอง) ไปนั่งกินข้าวต้มอยู่
ในร้านใกล้ๆสามแยกแกลง ลูกค้าเต็มร้านเลยครับ นั่งกินข้าวดูลูกค้าโต๊ะนั้นโต๊ะนี้เกือบชั่วโมง

            จึงเดินทางต่อมุ่งหน้าเข้า อ.บ้านบึง(ชลบุรี) เกือบเที่ยงคืนมานั่งพักกินกาแฟอยู่ในปั๊ม ปตท.แถวๆ หนองรี(ก่อนถึงเมืองชลบุรีซัก ๕ ก.ม.)
กลับถึงที่นอนเกือบๆตีหนึ่งครับ รวมวันนี้ผมขับรถผ่านมา ๖ จังหวัด ถ้ารวมชลบุรีด้วย ก็ ๗ ครับ
สั้นๆมี ๑๑ มม.คิมเบอร์ ติดตัวไปด้วยครับ ยาวๆก็ เบลเนลลี เอ็ม ทู เก่าๆกระบอกหนึ่ง  ได้งานและได้เดินทางคลายเครียดดีครับ :)

รอติดตามผลงาน พี่โรดครับ อ่านแล้วนึกถึงอดีตครับ คนพร้อมเพื่อนพร้อมไปกัน

อิจฉาคนได้ 870  8 นัดฟรีๆจังเล้ย   :D~ :D~

วันที่ ๑๒ ไปถวายเพลพระ ที่ดำเนินสะดวก ราชบุรี .. รุ่งขึ้น เดินทางไป ร่วมงานสังสรร พี่น้อง ชาวมานีกันส์  ที่ พิษณุโลก  

"หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิตที่อิสระ"..  ขาขึ้นเหมือนเดิม  แต่ขาล่อง ได้เพื่อนเป็น  Remington ๘๗๐  Express Tactical  ๑๘.๕ นิ้ว ๘ นัด
ที่พี่ตา-พี่แต๋ว เจ้า่ของร้่าน ปืนมานี พิษณุโลก นำมาเป็นของรางวัลการจับฉลาก สำหรับลูกค้าร้าน  อีก ๑  ครับ . :D

สวัสดีครับพี่ ต่อไปก็มี 870 เป็นเพื่อนติดรถอีกลำแล้วครับ ::014::

                   การระเบิดยางที่นิยมในบ้านเราเท่าที่เห็นต้องถอดล้อออกมาแล้วทำความสะอาดขอบยางในส่วนไกล้กระทะล้อก่อน

                   แล้วราดน้ำมันเบนซินไปรอบยางส่วนที่ว่าแล้วจุดไฟ ...... มันก็จะเบิร์น (ไหม้) ตัวเองแล้วเกิดแรงดันลมยางพอใช้งานได้ชั่วคราว (แรงดันในลมยางไม่มากนัก)


                   สำหรับแบบคลิปที่น้านิกส์357 กรุณานำมาให้ชมถือเป็นแนวทางและหลักการใหม่ที่ยังไม่เคยพบ  ขอเก็บไว้เป็นความรู้เผื่อมีโอกาสได้ใช้ต่อไป  ขอบคุณครับ   ::014::

ได้ความรู้อีกแล้ว  ::014::

ปากช่อง - เขาใหญ่ - ภูกระดึง - ปากช่อง - อุดร - หนองบัวลำภู-ภูกระดึง
๔. บน ภูกระดึง   

ราว ๖ โมงเช้า  ผมออกจากบ้านพัก ของ อช.  เดินอ้อมไปด้านหลัง  ก็มองเห็น เต็นท์สีเขียวหม่น ๆ  ๓ – ๔ หลัง
มีเพื่อนบางคน ตื่นมาก่อกองไฟเล็ก ๆ .. ไม่นานนัก เมื่อหลายคนในเต็นท์ได้ยืนเสียงพูดคุย ก็โผล่ มาทีละคน

ก่อนที่ ไอ้เพื่อนบางคนจะด่าผม .. ก็ถูกตัดบทด้วย ไปล้างหน้าอาบน้ำ ในบ้าน กันก่อน แล้ว ค่อยคุยกัน
อากาศตอนนั้น หนาว แต่ตอนนี้ จำความรู้สึกไม่ได้แล้ว ว่าขนาดไหน..

ครั้งนั้นการท่องเที่ยว ไกลๆ   จะถูกกำหนดด้วย อาหารการกิน ที่ต้องตระเตรียม ไปทำกินกันเอง 
แต่ตอนนั้นยังถือว่าโชคดีมากที่มีโรงงครัวของ อช.  เปิดโล่ง  ที่พวกเราพอไปอาศัย ซื้อของกิน ที่พอเหลือส่วนหนึ่ง
จากการจัดให้กับ นักศึกษาอาชีวะ ฯ.. 

เช้าวันนั้น ผมกับหยี และเพื่อน ๆ มาทำความรู้จักเช็คแฮนด์ กับฝรั่ง ๒ คนและ solong ลาจากกันชั่วนิรันตร์ ผมก็ไม่ทราบว่าสัญชาติใด  และแยกย้ายกัน
แต่ กำหนด มาโนช ,หยี ฯลฯ ปากก็คาบบุหรี่ ฟรี มาคนละมวน.

หลังมื้อเช้า เราตกลงเดินไปตามทาง จากศูนย์พิทักษ์ป่าวังกวาง ที่เขียนบอก ด้านทิศตะวันตก.. น้ำตกเพ็ญพบ น้ำตกโผนพบ  น้ำตกเพ็ญพบใหม่
พวกเราเดินไปตามทางด่าน ตัดเข้าไปในดงไผ่..  เป็นทางยาว ลัดเลาะไป 
จนพบน้ำตกเพ็ญพบ -น้ำตกโผนพบ  แต่น้ำน้อย ยังไม่เห็นความสวยเลยครับ  จึงต่อไปในเส้นทางที่บอก น้ำตกเพ็ญพบใหม่ . 

เดินจนเมื่อย มาก ๆ และไกลพอสมควร   เมื่อไปถึงอยู่ข้างบนน้ำตก  ต้องไต่ลงไปข้างใต้   
น้ำมีไม่มาก  น้ำที่ฐานน้ำตก เป็นสีชา และไหลลงที่ต่ำ  .. เรานั่งพักแช่น้ำ ทั้งรองเท้า ..   ได้ไม่นานเท่าไร

พวกเราจำได้  หรือจะประมาณคาดเดากันเองว่า  น้ำจะต้องไหลผ่านไปจน ตกต่อที่น้ำตกโผนพบ. 
ขากลับ เราจึงไม่ย้อนทางเดิม  แต่เดินตามธารสีน้ำชา  บางตอนก็เป็นช่องแสง สะท้อน เป็นเงา กับแสงแดด
ธารน้ำ ไม่ได้ ล่องลงที่ต่ำ เป็นเส้นตรง ซะเมื่อไหร่..  การวก-วน จึงชักชวน ให้พวกเรา ที่ไม่รู้อะไรเลย หวังแต่จะเดิน
ก็ได้เดินลุยน้ำ สมใจ  เมื่อลงไปแล้วตลิ่ง มันอยู่สูง  จึงถูกบังคับ ให้กระโดด ไปตามโขดหิน และลุยน้ำชา ไปเรื่อย ๆ  ๆ   ๆ 

บ่ายวันนั้น เราถึงเต็นท์  และย้ายเต็นท์ไปในที่ร่ม ที่พอกันแดด ได้บ้าง  ตกลงว่า พรุ่งนี้ ตี ๕ เราจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่
ผานกแอ่น (ที่อยู่ทางด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือ แต่เป็นจุดชมพระอาทิตย์ขึ้น ที่ดี ที่สุด )  แล้วก็ หมดแรง  เต็นท์ใครเต็นท์มัน

ราว ตี ๕ ครึ่ง เราใช้เวลาเดินมาราว ๔๕ นาที  มีนักท่องเที่ยวอยู่ที่นั่นก่อนเราไปถึง ๑๐ กว่าคน พอช่วง พระอาทิตย์กำลังขึ้น
จุดที่พวกเราเลือกว่าเหมาะที่สุด กลายเป็น มีคนมาตีตั๋วยืน บังเราไปซะฉิบ..

ขากลับเราไม่ตรงกลับ เต็นท์ แต่เลาะไปทางทิศใต้  ทางเดินเป็นทราย เป็นหินตะปุ่มตะป่ำ 
มีกุหลาบหินแซมมากับตะไคร่เขียว ..  และที่นี่เราพบ ต้นหม้อข้าว หม้อแกงลิง กับตา เป็นครั้งแรก  ก่อนหน้ามีแต่ในหนังสือเรียน

เราพบรอย เท้ากีบ ใหญ่ ๆ หลายรอย บน พื้นทรายแห้ง  แต่ไม่พบเจ้าของรอย  แต่มาทราบจากที่ไหน และจากใครก็จำไม่ได้แล้วว่า
เป็นวัว หรือควายของชาวบ้าน ที่นำขึ้นไปเลี้ยง  คงเป็นทางที่เป็นป่าปิด  ที่ใดสักแห่ง ที่สัตว์ป่าใช้อาศัยขึ้นลงจากภู

นักศึกษาอาชีวะ รุ่นพี่ ลงไปเมื่อตอนสาย  ครัวปิดแล้วละ นักเรียนทั้งหลาย  นี่คือคำบอกจาก พี่แม่ครัว.
กับ มื้อสุดท้าย ที่พี่แม่ครัว จะรับรองพวกเรา ก็จำต้องเป็นมื้อสุดท้าย บนภูฯ ของพวกเรา เหมือนกัน 
ถอนเต็นท์ ราว บ่ายโมง  สะพายเป้หลัง  เดินเล่นอ้อยสร้อย  ตรงไปหลังแป ที่อยู่สุดทิศตะวันออกของภูฯ
 
ภูกระดึง เป็นที่ที่สูงที่สุดสำหรับพวกเรา ที่มาประทับรอยเท้า แบบขาขวิดขา ร่วมกันเอาไว้ ..
เราทำลายสถิติ ในพื้นที่สูงของตัวเอง ๒ ครั้ง ในการออก Trip ในครั้งนี้

การลงจากภูกระดึง แม้เป็นทางลง แต่ทรมานแข้งขา - เท้า มาก  ๆ   ขาขึ้นอาจจะเหนื่อยเพราะปีน และแบกของ แต่ขาลง 
กึ่งเดินกึ่งวิ่ง เหมือนเดิม จึงมีแรงส่งไปเพิ่มน้ำหนักที่เท้า จะเจ็บที่ นิ้วเท้าอย่างมาก .. 
มาโนช สะดุดรากไม้ ร่างเขาพุ่งไปข้างหน้า ราว  ๗ -๘ เมตร  ยังดีที่ เป็นพื้นดินต่างระดับ ไม่ใช่ทางหิน  และเป้หลัง รับร่างเอาไว้

การลงจากที่สูง สวนกับเวลา เราจึงเดินเข้าหาความมืด ที่ต้องเร่งเวลา ไม่ให้มืดลงกลางทาง.. ซะก่อน
และเมื่อ ๑๘.๐๐ น. เศษ   เรามาอยู่พร้อมกัน ณ.ตีนภูฯ  ในอาคารหลังคาคลุม พื้นคอนกรีต แต่เปิดโล่งรับลมทุกด้าน ..
ถึงตอนนั้น ทุกคนทำได้เพียง พัก ทอดน่อง ให้หายปวดเมื่อย  และหาที่นอนก็บนพื้นคอนกรีต   ไม่มีไฟที่จะอาศัยแสง
เพื่อช่วยกางเต็นท์ และก็ไม่มีใครอยากจะกางเต็นท์   ก็เพราะ ฝนตกหนัก ไม่นานนักหลังจาก ที่มาถึง

ไม่มีอะไรจะตกถึงกระเพาะ นอกจากน้ำฝนที่รองได้จากหลังคา   ที่มืด ๆ ตรงนั้น  ต้องหมดแรงข้ามต้ม กันอีกครั้ง ..
และเป็นคืนที่หนาวที่สุด มากกว่าอยู่บนภูกระดึงซะอีก .. ยิ่งต้องมาห่มด้วยผ้าเต็นท์ที่เคยเป็นหลังคา เปื้อนฝุ่นดิน
เมือเจอ ละอองฝน + ลม    เราทำได้เพียงต้องทนห่ม เพื่ออาศัยบังลม-ละอองฝน และรอให้ถึงตอนเช้า  เร็ว ๆ เท่านั้น เอง ละครับ  ;D

ตอนนี้ได้แต่นอนฝันว่า  ทำโครงการฯให้เด็กๆในหมู่บ้านเสร็จ  ก็จะไปตามฝันตัวเอง ซัก  2-3  เดือน  แบบไม่แวะรบกวน  สมช.

หรืออาจจะไปเร่ขายเกิบ  ตามงานประจำปีจังหวัด  แล้วค่อยแว๊บไปเยี่ยมเยียน  ที่ที่เคยไปผูกเปลนอน   ฝันอันสูงสุด

โน๊ตบุ๊ค 1 เครื่อง  เป้หนึ่งใบ  +  เปล สนามอีกหนึ่ง  ทุก  อย่างพร้อมแล้ว

ปากช่อง - เขาใหญ่ - ภูกระดึง - ปากช่อง - อุดร - หนองบัวลำภู-ภูกระดึง
๑. ปากช่อง - เขาใหญ่

เมื่อก่อนปิดเทอมแรก มศ.๕ เรามีบทเรียน  ที่เที่ยวแล้วนอนตากลมห่มฟ้า.  ครั้งนี้ ผมแก้ไข ด้วยการทำหนังสือจากเด็กนักเรียน วัดประดู่ในทรงธรรม
ขอยืม เป้สนาม เต้นท์สนาม พร้อมสมอบก ( แบบเดียวกับลูกเสือใช้ คือเต้นท์ ทหารนั้นละครับ)  จากโรงเรียนวัดนวลนรดิศ

เราไปขนกัน ในวันเสาร์ ตอนไปเรียน รด.  รวมกันทีโรงเรียนวัดนวลนรดิศ.. อดีต สว. เสรี สุวรรณภานนท์  เด็กวัดนวล ฯ
เพื่อนคนหนึ่ง.. เห็นหน้า ยังจำกันได้  และมาจบนิติรามฯ รุ่นเดียวกัน

พอปิดเทอมวันแรก  เราเดินทางไปเริ่มต้น ที่ บ้าน ศุภชัย(ช่อง) ที่ อ.ปากช่อง . ผมติดธุระจึงโบกรถตามไปในช่วงบ่าย.. นั่งรถเมลย์ ลงที่รังสิต
เดินเลาะ ตามจุดที่ ๑๐ ล้อ มาจอดทำธุระ จนได้ขึ้นหลังท้ายรถบรรทุก ๑๐ ล้อของพี่ชายใจดีท่านหนึ่ง ตียาว มาลง ที่ อ.ปากช่อง ราว ๑๖.๐๐ น.กว่า ๆ

เพื่อนผมที่ไปก่อนกำลังเตะบอล กับเด็กในพื้นที่ ในสนาม รร.ปากช่อง กันสนุก .. ศุภชัย บอก มีจนท.อุทยานเขาใหญ่ มาจีบ พี่สาว และ
ใ้ห้พักที่บ้านพัก จนท. ของ อุทยาน

เช้ารุ่งขึ้น เรามีกัน  ๑๐  คน ศุภชัย ธรรมศักดิ์ กำหนด  หยี มาโนช ฯลฯ  เดินข้ามฝั่งสะพายเป้หลัง มีเต้นท์คนละครึ่งซีก สมอบก  หลังแดะนิด ๆ ..
อาศัยรถคนแถวนั้น ที่ ศุภชัย รู้จัก ขับมาส่งที่ ต้นถนนธนะรัชต์  และเริ่มโบกรถ  กันตรงนั้น เป็นรถชาวบ้านที่ทำไร่แถวนั้น อีกเหมือนเคย ๒ - ๓ ทอด ก็ถึงด่านทางเข้า..  

ตรงนั้น รถไม่มีให้โบกแล้ว เพราะ ไม่ใช่เส้นทางที่ชาวบ้านจะผ่านกัน จึงได้อาศัย รถ ๖ ล้อ จนท. ที่กลับจากลงมาขนเสบียง ไปลงที่ทำการ..  
แฟนพี่สาวศุภชัย บอกให้เดินป่าไปเที่ยว ผากล้วยไม้.  แล้วให้เดินต่อทะลุ ต่อไปออกที่...   ๕ โมงเย็น เขาจะนำรถไปรับกลับบ้านพัก.

พวกเราเอา ข้าวเหนียวไกย่างเหมือนเดิม ติดไปด้วย  อย่างอื่นก็มี ผ้าขะม้า หมวก  ซิบโป้ อย่างเคย ของอื่นอยู่ในเป้ ไม่เอาไปด้วย..  
ระยะแรกที่เดินไป น้ำตกผากล้วยไม้ เลาะไปตามสายน้ำเหมือนเดิม  และนี่เป็นจุดหมาย การเดินทางทุกครั้งที่พวกเราเดินทางในป่า และเมื่อเกิดหลงป่า ..

ตอนที่พวกผมเที่ยวกัน นั้น เป็นช่วงก่อน ที่ไอ้ลายอาละวาด และตะปบ จนท. เสียชีวิต และถูกตามล่า เอาซากมา สตร็าฟ โชว์ตรงที่ทำการ นะครับ

พวกผมมุดป่ารก ข้ามต้นไม้หักขวาง ราว ๑ ชม.จนมาโผล่ที่น้ำตกผากล้วยไม้  มีกล้วยไม้ป่า เกาะตามซอกหิน ตามคบไม้ กระจายไปทั่ว สมชื่อน้ำตกผากล้วยไม้
เลยละครับ..  เล่นน้ำ นอนเล่น จนกะเวลา เผื่อเดินทางอีกสัก ๑ ชม. ให้ไปถึงก่อน เวลานัด
สัก ๑๕.๐๐ น. ก็ออกลัดเลาะไปในป่าในเส้นทางที่พอทราบว่า ต้องไปออกตรงจุดนัด .. ทางรกมาก ระหว่างทางพบฝูงกะบุต  คือลิงไม่มีหาง เป็นฝูงใหญ่
กระโดด ตามต้น ไม้ และเขย่า หลอกไล่ มนุษย์ที่หลงเข้ามา

มุดไม้รก โดยอาศัยทางด่าน ที่มีคนเดินมาก่อนหน้า จนคิดว่าจะผิดทางหรือไม่ จะเจองูใหญ่  จะเจอไอ้ลายเหลือง มาดักงาบไหม. แต่ก็ไม่มีใคร กล้าบ่น  
ตลอดการเดินมุดไม้ มุ่งไปข้างหน้า ดีอย่างหนึ่ง ไม่มีพวกเราคนใด ขอพัก  ชวนกลับหลังหัน.. สาเหตุเพราะ ทุกคนถูกคัดตัว
และเรียน รด. ขึ้น ปี ๒ มาด้วยมาแล้ว ละครับ และอีกหลายเหตุผล คือกลัวเสือ  กลัวจงอาง  แต่พวกเราก็ลุยไปในป่ารก ทึบ  มีมาตั้ง ๗  -  ๘  คน มีตัวเลือกตั้งเยอะ

ระยะทางพอทราบล่วงหน้าแล้วว่า ราว ๓.๕ กม  ที่รกมาก ๆ ๆ  แล้วเราก็มาโผล่ ยังจุดนัดเป็นสุดถนน ให้รถวนกลับ.. พวกเรา มาถึง ราว ๑๖.๓๐ น. และก็นอนรอ
๕ โมงเย็นผ่านไป ๕ โมงครึ่งก็แล้ว พวกเราไม่รอแล้วเพราะถ้ามืด ยุ่งแน่..  ถนนให้รถวิ่ง แต่พวกเราน่องโป่งกันแล้ว จะเป็นไรไป ถ้าพบรถระหว่างทางก็ดีไป

ถ้าไม่พบรถ  อย่างไร ถนน ก็ต้องพาเรากลับที่พัก ตรงที่ทำการอุทยาน ได้เหมือนกัน..
กึ่งเดิน กึ่งวิ่งกันอีกแล้ว  แต่ไม่นานก็พบ รถ จนท. ผ่านมา ไม่ต้องโบก  พี่เค้าก็จอด  และ อู้ พวกน้อง ทำไมมาเดินเล่นในเวลาจะมืด อย่างนี้  มา ๆ  ขึ้นรถกันเร็ว  
ไม่นานนักก็ถึงที่พัก  ระยะทางราว  ๒ กม.เศษ แต่เพราะเรา ไม่เคยทางมาก่อน  จึงออกอาการง่าว และงง อย่างที่ควรจะเป็นกัน

พวกเรา กลับเข้าที่พัก และผ่านห้องหนึ่ง ได้ยินเสียง เฮ โดน น็อค มืด..อีกแล้ว  ..  ก็พี่ชาย คนนั้น ติดเล่นรัมมี่ กลัวขาดขา และอีกอย่างอาจคิดว่า
 อย่างไร มันก็หาทางกลับ กันมาจนได้
และคืนนั้น เราได้กินแกงป่า กระจง   ที่ถูกรถชน   เนื้อนุ่ม อร่อยมาก   เป็นครั้งแรกที่พวกเรา  พบเจออะไร หลาย ๆ อย่างในครั้งแรกของชีวิต อีกครั้ง

อช.เขาใหญ่ เป็นที่ผมไปบ่อยที่สุด แต่ครั้งสุดท้ายก็ทิ้งช่วง มา๑๐ กว่าปีแล้ว   ละครับ
บ้านพัก ของ จนท.  ที่ยกพื้นสูง ข้างใต้ เป็นตะลิ่ง พื้นแฉะ  ตอนเช้า มองเห็นรอยกีบ ประเภท เก้ง กวาง  เปรอะไปหมด    ;D    
อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่  http://www.moohin.com/043/043a001.shtml (http://www.moohin.com/043/043a001.shtml)

ปากช่อง - เขาใหญ่ - ภูกระดึง - ปากช่อง - อุดร - หนองบัวลำภู-ภูกระดึง[/color]
๒. ปากช่อง - ตีนภูกระดึง

การได้ขึ้นไป อุทยานแห่งชาติ เขาใหญ่  รับรู้ครั้งแรกตอนที่อบรมลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่  รร.สันติราษฎร์บำรุง ริมถนนศรีอยุธยา  ครั้ง มศ.๑
๔ ปี มาแล้ว ฝังใจกับความยิ่งใหญ่.. ได้ผ่านความฝัน กับตัวเองไปแล้ว  

รุ่งขึ้น ได้เวลาที่ รถ ๖ ล้อ จะต้องลงมาบรรทุกเสบียง ที่ตัวอำเภอ   พวกเรา มีหรือจะไปไม่ทันรถคันนี้ .
วันนั้น  ช่วงบ่ายขณะอยู่ที่บ้าน ศุภชัย พวกเราร้อนลน อยู่ไม่สุข กันเลย เวลามีเหลือ อีกตั้ง ๒ สัปดาห์  แล้วพวกเราคนหนึ่งก็เหลือบ ไปเห็นเนินเขาหลังตลาด ..

เราก็มีแต่กระติกน้ำทหาร  ย่ำเท้า เกือบ ๑๐ คู่  ไปปีนเนินเตี้ยลูกนั้น ซึ่งมีแต่หญ้าขน กับแดดจัด ๆ  พอไปถึงยอด ก็นั่งหันหลังให้พระอาทิตย์  ได้ แค่ประเดี๋ยวเดียว  
ต้องรีบลงไปหาเงาไม้ ที่ตีนเนินหลบแดดกัน ณ.ตอนนั้น  มีลมโชย นำความเย็นมาด้วย  เลยเอาหลังแนบดินไปอีก ๑ ตื่น

เมื่อก่อนจะย้ายที่กัน  ก็เริ่มจากตัวผมเอง.. พรุ่งนี้ เราโบกรถไป ภูกระดึงกันดีกว่า   ก็เป็นอันว่า ทุกคนคิดตรงกัน .. เป็นวัยรุ่น ชอบเที่ยวจะคิดอะไรกันมากมาย
แค่ขอให้มีที่ได้ไป ก็เท่านั้น ละ

เช้าวันพรุ่ง  ทุกอย่างที่แบกเป้ มาจาก พระนคร  ก็ห้อยติดหลังต่อ ไปยืนริมถนน เลือกทำเล ที่ออกห่างจากตลาด พอให้รถที่วิ่งมายังไม่ออกตัวดีทำความเร็วได้ ไม่มาก..  
ช่วยกันยกมือกันอีกรอบ  

เป็นเส้นทางสายยาวจาก ปากช่อง ถึงสี่แยกขอนแก่น เรา พวกเราได้นั่งรถ ๖ ล้อ หรือ ๑๐ ล้อ.. ๑ หรือ ๒ คันเท่านั้น ซึ่งทำเวลาได้ดีมาก   แต่จาก ขอนแก่น ไป ชุมแพ ..
ก็หลายทอดอยู่ เหมือนกัน  สักบ่าย ๓  เราก็มาถึงตีนภู พบและรับฟัง จนท.อุทยาน . อย่างดุษฏี ว่า ภูกระดึงยังไม่เปิด  ต้องวันที่ ๖ ตุลาไปแล้ว นะน้อง.. แต่ตอนนั้นมัน
วันที่  ๑ หรือ ๒ ตุลาคม นี่นา ..   สีหน้าผิดหวังแต่ละคน หันมองมาที่ผม ก็มึง นั่นแหละ ..   อ้าว กูผิดหรืองานนี้  ::005::

เรากลับ ไปตั้งหลักที่ ปากช่อง บ้านของช่อง  ด้วยรถโดยสาร  เลย  - พระนคร . ต่างควักสตางค์ จ่ายเอง ส่วนใครจะโบกรถกลับก็ตามใจ มัน  แต่กูเหนื่อยแล้ว

อยู่กันที่ ปากช่อง ก็หาที่ยึดแข้ง ยืดขา กางแขน  ไปเล่นน้ำที่ห้วยลำตะคอ ฝั่งตะวันออกของถนนมิตรภาพ เป็นห้วยที่ไหล จาก เขาใหญ่ แล้วลงไปสมทบ ที่เขื่อนตะคอง  
ที่ผันน้ำไปใช้ในตัวเมืองโคราช  (ตรงไหนคลาดเคลื่อนขออภัยด้วย นะครับ)

ทุกวัน..   ๒ - ๓ วันเราไปอยู่กันที่นั่น เล่นน้ำนอนเล่น จนถึงวันที่ ๔  ตุลาคม .. แต่ครั้งนี้ เริ่มมีเสียงบ่น จากไอ้เพื่อนบางคน จะไปปีน ภูกระดึง หรือจะไปเที่ยวพระนคร  
อ้าว  มีแบบนี้ ด้วย นะมึง . ::008::

"ภูกระดึง"
http://www.moohin.com/049/049e002.shtml (http://www.moohin.com/049/049e002.shtml)

Tape 49 ภูกระดึง 03_MPEG1_VCD_PAL.mpg (http://www.youtube.com/watch?v=13vW6eba2bE#)



๓. ปากช่อง – ลำตะคอง –สี่แยกขอนแก่น - ภูกระดึง

การโบกรถเที่ยว ๒ ไม่ต่างจากเที่ยวแรก ๑ หรือ ๒ คัน แต่ พวกเรา โอ้เอ้ และรถก็ไม่ค่อยจอดรับ  มาถึงสี่แยกขอนแก่นก็ เริ่มมืดซะแล้ว  ณ.ที่ตรงนั้นเป็นหุบ
 มีต้นหญ้า  แต่เป็นที่แห้งไม่มีน้ำ เราปักเต้นท์ นอนกันกลางสี่แยกขอนแก่น  โดยอยู่ในที่ลุ่มต่ำจากถนน และมองแทบไม่เห็น ไฟสี่แยกก็ไม่มี ..

ผมมี หยี เป็นบัดดี้ นอนเต้นท์เดียวกัน ก่อนหลับ เราปรึกษากัน คราวนี้มากัน๑๐ กว่าคน บางคนเริ่มมีปัญหา จะชวนไปหาพี่ชายกึกก้อง ที่ผมนับถือและเป็นคนเดียว
ที่รู้จักกันมาก่อนที่อุดร คงไม่สะดวก นัก  และไม่อยากจุกจิก หยุมหยิม  ในแบบที่เพื่อน ๆ กำลัง ออกอาการอยู่  

ตกลงกันว่าพรุ่งนี้ ไปหา พี่ชายกึกก้อง ที่อุดร เป็นร้านอาหาร ไปกินสุกี้ เช้าที่นั่นดีกว่า ..  อยู่กับพวกนี้ชอบมีปัญหานัก ปล่อยให้จัดการไปตามพอใจไปเอง เราเผ่นดีกว่า

เช้าวันที่ ๖ ตุลา ผมกับหยี ตื่นแต่เช้าและเก็บ เต้นท์  เสร็จแล้ว เพื่อน บางคนเริ่มตื่นกันแล้ว ยังงง ว่าเราทำอะไรกัน
ผมได้บอกกับบางคนว่า ผมจะขอไปเยี่ยมพี่ชายกึกก้องที่อุดรฯ ก่อน ไปกันหมดไม่สะดวก   แล้วพบกันบนภูกระดึง  ตอนค่ำ แล้วกัน

จากจุดตรงนั้น  ผมโบกรถคันแรก เป็นเก๋งสีขาว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็น เฟียต   พี่เขาจอดเลยไปนิดและถามจะไปไหนกัน   อ๋อ อุดร เหรอ  งั้นขึ้นมาเป็นเพื่อนพี่เลย  จ้า..    
พี่สาว ๒ คนนั่งมาด้วยกันข้างหน้า  คุนกัน เพลิน  และ หันมาสอบถามคุยกับเราบ้าง   พี่ทั้ง ๒ ใจดีมาก ครับ  แวะมาส่งถึงในตลอดสดอุดร ฯ หน้าร้าน เฮียเกี๋ยง พี่ชายของกึกก้อง  

เราได้ช่วยเสริฟอาหาร คือสุกี้-ยากี้ ซึ่งเป็นอาหาร ขึ้นชื่อของร้าน  และช่วยกันล้างชาม  พอกินอาหารเช้าเสร็จ ก็ลาเฮียเกี๋ยง  ตอนนั้น ใกล้เที่ยงแล้ว เราต้องเดินทางกันต่อ
ระยะทางก็ไกลมาก เวลาก็เหลือน้อย แล้ว

เรานั่งรถโดยสาร มาลง ที่นอก อำเภอ หนองบัวลำภู ซึ่งตอนนั้นยังไม่แยกเป็นจังหวัด  และเริ่มต้น โบกรถ แต่รถที่จะผ่านทางมีน้อยมาก ขนาด รถโดยสาร นาน ๆ
จะมีมาสักคัน..  อยู่ตรงนั้นสัก ๑ ชม. เกือบ บ่าย ๒   ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาบอก..  เสมียนให้มาเรียก  และเราเริ่มรู้สึกว่า เรามายืนอยู่ หน้าโรงงานรับซื้อปอ..  

พี่ผู้หญิง ที่ทำหน้าที่เสมียน พูดกับเราสองคนด้วยความเห็นใจ ว่า น้อง ๆ จะไปไหนกันเหรอ แถวนี้รถหายาก ไม่ค่อยจะมีใครยอมหยุดรับคนข้างทางกันหรอก  
เราก็บอกไปตรง ๆ ว่า หวังโบกรถ ไปให้ถึงภูกระดึง.      พี่ผู้หญิงท่านนั้น  หยิบเงินจากเก๊ะ  ส่งมาให้  ๒๐ บาท  เป็นค่ารถไปให้ถึง ภูกระดึง ..
เป็นครั้งแรกสำหรับผม ที่พบผู้ใหญ่ใจดี  มีเมตตา .. ขอบพระคุณ มากครับ พี่สาวใจดี   ::014::    ::014::    ::014::

และบอกกับเราว่า รถโดยสารที่ผ่านหน้าโรงงาน จะไปตัวจังหวัดเลย  ต้องลงที่ อ.วังสะพุง แล้ว ต่อรถ  จากวังสะพุง ไปทางชุมแพ และ ก่อนถึง บ้านผานกเค้า
จะมีป้ายบอก ภูกระดึง หรือให้สังเกตุ ยอดภูซึ่งจะเห็นแต่ไกล..

ผมกับหยี เดินทางด้วย ความเมตตา และตามคำบอก ด้วยรถโดยสาร  แต่มาต่อ อีกที ที่ แยกวังสะพุง .. คนแน่นมาก เรา ต้องนั่งเบียด กับฝรั่ง ๒ คน  
เราคุยกันเองจนไม่รู้จะคุยอะไร  และนี่มัน บ่าย ๓ โมงกว่าแล้วน้า  .. จึงหันมาสนใจ ฝรั่งแปกเป้เหมือนกับเรา  

หยี หันไป ยิ้ม และพูดออกมาว่า Have you a Cigarette, gave me some. แล้วเราก็ได้มาคาบคนละหนึ่งมวน แต่ยังไม่จุดสูบ.  ต่อจากนั้น
ก็ทั้งพูดภาษาอังกิด (ไม่ใช่อังกฤษ) และภาษามือ..  และก็ชวน เขาทั้ง ๒ ให้ ตามไปปีนภูกระดึงกับเรา

Two men ลงรถ สะพายเป้หลัง ตามเรา และยังจุดบุหรี่ให้เราอีก.. ต่อ ๒ แถว ไปตีนภู.  ณ.จุดตรงนั้น ๑๖.๓๐ น. แล้วละครับ  ขณะนั้น ยังไม่เริ่มมีบริการลูกหาบ
เรา ๔ คน จึงเริ่มต้น สะพายเป้ ไต่ภูกระดึง และเป็นครั้งแรกสำหรับผม และกับอีก ๓ คน ณ.เวลา ๑๖.๓๐ น.  

เรากึ่งเดิน กึ่งวิ่ง กันอีกแล้ว แถมด้วยกึ่งไต่ขึ้นที่สูง แบบไม่หยุดพัก และด้วยแรงฮึด เพราะหากยิ่งมืดจะลำบากมาก.. และที่สุดก็ขึ้นถึงหลังแป เมื่อมืดแล้ว
และไปสุดทาง ที่จุด ลงทะเบียนขอเข้าพักบ้าน ของ อช.  เมื่อเวลา ๑๙.๓๐ น.   เราใช้เวลาหมดเปลืองไปแบบ คอแห้งผาก ๓ ชม. เศษเป็นนาที อีกเล็กน้อย   ::012::
อย่างน้อย ในสายตาของ หนุ่มฝรั่ง  . ก็เห็นวัยรุ่นไทย ที่อึดพอกันละว้า  ::005::

พอได้ที่พัก ก็ได้ยินเสียงปืน ๑ นัด.  และหลังจากนั้น ๑๐ กว่านาที  จนท. เรียก กลุ่มคนที่มาพัก ราว ๒๐๐ คน เข้าแถว  ถามหน้าแถว ว่าใครยิงปืน ..  
ทุกคนเงียบหมด  ถ้าได้ยินอีก  จะต้องมีผู้รับผิดชอบ หรือรับผิดชอบกันทั้งหมด   ..

มาทราบภายหลังว่า ๒๐๐ คน นั้น เป็นกลุ่มนักศึกษาอาชีวะ ที่ทางวิทยาลัย จัดเป็นกิจกรรมให้

ไม่นานนัก จนท. อช. แวะมาคุยด้วยเพราะเห็นเรามากับ ฝรั่งต่างชาติ ..  คุยอะไรจำไม่ได้แล้ว แต่เท่าที่จำได้ คือผม ถาม และได้คำตอบว่า
“รอยตีน เสือโครง จนท. เคยพบบนภูกระดึงเหมือนกัน แต่รอยสุดท้าย เมื่อ สัก ๔  ปีมาแล้ว และไม่พบอีกเลย”  ณ .  ตอนนั้น ตุลาคม ๒๕๑๗    :D


ปากช่อง - เขาใหญ่ - ภูกระดึง - ปากช่อง - อุดร - หนองบัวลำภู-ภูกระดึง
๔. บน ภูกระดึง  

ราว ๖ โมงเช้า  ผมออกจากบ้านพัก ของ อช.  เดินอ้อมไปด้านหลัง  ก็มองเห็น เต็นท์สีเขียวหม่น ๆ  ๓ – ๔ หลัง
มีเพื่อนบางคน ตื่นมาก่อกองไฟเล็ก ๆ .. ไม่นานนัก เมื่อหลายคนในเต็นท์ได้ยืนเสียงพูดคุย ก็โผล่ มาทีละคน

ก่อนที่ ไอ้เพื่อนบางคนจะด่าผม .. ก็ถูกตัดบทด้วย ไปล้างหน้าอาบน้ำ ในบ้าน กันก่อน แล้ว ค่อยคุยกัน
อากาศตอนนั้น หนาว แต่ตอนนี้ จำความรู้สึกไม่ได้แล้ว ว่าขนาดไหน..

ครั้งนั้นการท่องเที่ยว ไกลๆ   จะถูกกำหนดด้วย อาหารการกิน ที่ต้องตระเตรียม ไปทำกินกันเอง  
แต่ตอนนั้นยังถือว่าโชคดีมากที่มีโรงงครัวของ อช.  เปิดโล่ง  ที่พวกเราพอไปอาศัย ซื้อของกิน ที่พอเหลือส่วนหนึ่ง
จากการจัดให้กับ นักศึกษาอาชีวะ ฯ..  

เช้าวันนั้น ผมกับหยี และเพื่อน ๆ มาทำความรู้จักเช็คแฮนด์ กับฝรั่ง ๒ คนและ solong ลาจากกันชั่วนิรันตร์ ผมก็ไม่ทราบว่าสัญชาติใด  และแยกย้ายกัน
แต่ กำหนด มาโนช ,หยี ฯลฯ ปากก็คาบบุหรี่ ฟรี มาคนละมวน.

หลังมื้อเช้า เราตกลงเดินไปตามทาง จากศูนย์พิทักษ์ป่าวังกวาง ที่เขียนบอก ด้านทิศตะวันตก.. น้ำตกเพ็ญพบ น้ำตกโผนพบ  น้ำตกเพ็ญพบใหม่
พวกเราเดินไปตามทางด่าน ตัดเข้าไปในดงไผ่..  เป็นทางยาว ลัดเลาะไป  
จนพบน้ำตกเพ็ญพบ -น้ำตกโผนพบ  แต่น้ำน้อย ยังไม่เห็นความสวยเลยครับ  จึงต่อไปในเส้นทางที่บอก น้ำตกเพ็ญพบใหม่ .  

เดินจนเมื่อย มาก ๆ และไกลพอสมควร   เมื่อไปถึงอยู่ข้างบนน้ำตก  ต้องไต่ลงไปข้างใต้    
น้ำมีไม่มาก  น้ำที่ฐานน้ำตก เป็นสีชา และไหลลงที่ต่ำ  .. เรานั่งพักแช่น้ำ ทั้งรองเท้า ..   ได้ไม่นานเท่าไร

พวกเราจำได้  หรือจะประมาณคาดเดากันเองว่า  น้ำจะต้องไหลผ่านไปจน ตกต่อที่น้ำตกโผนพบ.  
ขากลับ เราจึงไม่ย้อนทางเดิม  แต่เดินตามธารสีน้ำชา  บางตอนก็เป็นช่องแสง สะท้อน เป็นเงา กับแสงแดด
ธารน้ำ ไม่ได้ ล่องลงที่ต่ำ เป็นเส้นตรง ซะเมื่อไหร่..  การวก-วน จึงชักชวน ให้พวกเรา ที่ไม่รู้อะไรเลย หวังแต่จะเดิน
ก็ได้เดินลุยน้ำ สมใจ  เมื่อลงไปแล้วตลิ่ง มันอยู่สูง  จึงถูกบังคับ ให้กระโดด ไปตามโขดหิน และลุยน้ำชา ไปเรื่อย ๆ  ๆ   ๆ  

บ่ายวันนั้น เราถึงเต็นท์  และย้ายเต็นท์ไปในที่ร่ม ที่พอกันแดด ได้บ้าง  ตกลงว่า พรุ่งนี้ ตี ๕ เราจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่
ผานกแอ่น (ที่อยู่ทางด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือ แต่เป็นจุดชมพระอาทิตย์ขึ้น ที่ดี ที่สุด )  แล้วก็ หมดแรง  เต็นท์ใครเต็นท์มัน

ราว ตี ๕ ครึ่ง เราใช้เวลาเดินมาราว ๔๕ นาที  มีนักท่องเที่ยวอยู่ที่นั่นก่อนเราไปถึง ๑๐ กว่าคน พอช่วง พระอาทิตย์กำลังขึ้น
จุดที่พวกเราเลือกว่าเหมาะที่สุด กลายเป็น มีคนมาตีตั๋วยืน บังเราไปซะฉิบ..

ขากลับเราไม่ตรงกลับ เต็นท์ แต่เลาะไปทางทิศใต้  ทางเดินเป็นทราย เป็นหินตะปุ่มตะป่ำ  
มีกุหลาบหินแซมมากับตะไคร่เขียว ..  และที่นี่เราพบ ต้นหม้อข้าว หม้อแกงลิง กับตา เป็นครั้งแรก  ก่อนหน้ามีแต่ในหนังสือเรียน

เราพบรอย เท้ากีบ ใหญ่ ๆ หลายรอย บน พื้นทรายแห้ง  แต่ไม่พบเจ้าของรอย  แต่มาทราบจากที่ไหน และจากใครก็จำไม่ได้แล้วว่า
เป็นวัว หรือควายของชาวบ้าน ที่นำขึ้นไปเลี้ยง  คงเป็นทางที่เป็นป่าปิด  ที่ใดสักแห่ง ที่สัตว์ป่าใช้อาศัยขึ้นลงจากภู

นักศึกษาอาชีวะ รุ่นพี่ ลงไปเมื่อตอนสาย  ครัวปิดแล้วละ นักเรียนทั้งหลาย  นี่คือคำบอกจาก พี่แม่ครัว.
กับ มื้อสุดท้าย ที่พี่แม่ครัว จะรับรองพวกเรา ก็จำต้องเป็นมื้อสุดท้าย บนภูฯ ของพวกเรา เหมือนกัน  
ถอนเต็นท์ ราว บ่ายโมง  สะพายเป้หลัง  เดินเล่นอ้อยสร้อย  ตรงไปหลังแป ที่อยู่สุดทิศตะวันออกของภูฯ
 
ภูกระดึง เป็นที่ที่สูงที่สุดสำหรับพวกเรา ที่มาประทับรอยเท้า แบบขาขวิดขา ร่วมกันเอาไว้ ..
เราทำลายสถิติ ในพื้นที่สูงของตัวเอง ๒ ครั้ง ในการออก Trip ในครั้งนี้

การลงจากภูกระดึง แม้เป็นทางลง แต่ทรมานแข้งขา - เท้า มาก  ๆ   ขาขึ้นอาจจะเหนื่อยเพราะปีน และแบกของ แต่ขาลง  
กึ่งเดินกึ่งวิ่ง เหมือนเดิม จึงมีแรงส่งไปเพิ่มน้ำหนักที่เท้า จะเจ็บที่ นิ้วเท้าอย่างมาก ..  
มาโนช สะดุดรากไม้ ร่างเขาพุ่งไปข้างหน้า ราว  ๗ -๘ เมตร  ยังดีที่ เป็นพื้นดินต่างระดับ ไม่ใช่ทางหิน  และเป้หลัง รับร่างเอาไว้

การลงจากที่สูง สวนกับเวลา เราจึงเดินเข้าหาความมืด ที่ต้องเร่งเวลา ไม่ให้มืดลงกลางทาง.. ซะก่อน
และเมื่อ ๑๘.๐๐ น. เศษ   เรามาอยู่พร้อมกัน ณ.ตีนภูฯ  ในอาคารหลังคาคลุม พื้นคอนกรีต แต่เปิดโล่งรับลมทุกด้าน ..
ถึงตอนนั้น ทุกคนทำได้เพียง พัก ทอดน่อง ให้หายปวดเมื่อย  และหาที่นอนก็บนพื้นคอนกรีต   ไม่มีไฟที่จะอาศัยแสง
เพื่อช่วยกางเต็นท์ และก็ไม่มีใครอยากจะกางเต็นท์   ก็เพราะ ฝนตกหนัก ไม่นานนักหลังจาก ที่มาถึง

ไม่มีอะไรจะตกถึงกระเพาะ นอกจากน้ำฝนที่รองได้จากหลังคา   ที่มืด ๆ ตรงนั้น  ต้องหมดแรงข้ามต้ม กันอีกครั้ง ..
และเป็นคืนที่หนาวที่สุด มากกว่าอยู่บนภูกระดึงซะอีก .. ยิ่งต้องมาห่มด้วยผ้าเต็นท์ที่เคยเป็นหลังคา เปื้อนฝุ่นดิน
เมือเจอ ละอองฝน + ลม    เราทำได้เพียงต้องทนห่ม เพื่ออาศัยบังลม-ละอองฝน และรอให้ถึงตอนเช้า  เร็ว ๆ เท่านั้น เอง ละครับ  ;D


http://www.youtube.com/watch?v=PM0ET04K5Fg&feature=related (http://www.youtube.com/watch?v=PM0ET04K5Fg&feature=related)

พระนคร - กุมภวาปี - ประตูชัย กำแพงนครเวียงจันทน์ - กุมภวาปี
การบอกเล่านี้ อาจมีเพื่อนในชั้นเรียนสักคน ผ่านมาพบ ก็ได้ครับ . :D

ในชั้นเรียน มัธยมศึกษาปีที่ ๕ ห้อง ๕๐๑ สายวิทย์ และเป็นห้อง King  เป็นห้องเบอร์หนึ่ง ของ โรงเรียนวัด ประดู่ในทรงธรรม เมื่อ ๓๖ ปีก่อน  
พวกเรากำลังโต..  เลือกการท่องเที่ยว แทนการเที่ยวเล่น

ความรับผิดชอบ ในสังคมรอบตัว  กึกก้อง สมฯ ถูกกำหนดให้ลงเลือกตั้ง และได้รับเสียงโหวตให้เป็นประธานนักเรียน  
ธรรมศักดิ์ นาฯ  เป็นประธานชมรมสันทนาการ จัดพานักเรียนในโรงเรียน     ไปท่องเที่ยว ทัศนะศึกษา ในต่างจังหวัด    และหาเงินไว้ให้รุ่นน้อง ทำกิจกรรมต่อ
ส่วนตัวผม ได้รับการโหวตอย่างเอกฉันท์ ให้เป็นหัวหน้าห้อง ๕๐๑

สมัยเป็นเด็กวัยรุ่นกำลังโต  วันเวลาช่างผ่านไปอย่างชักช้า และเราก็ใช้เวลาที่ผ่านทำกิจกรรมร่วมกันได้อย่างคุ้มที่สุด นั่นคือการท่องเที่ยวไปตามใจ  กิจกรรมส่วนรวม
จะขึ้นกับ วันหยุดยาวตามเทศกาล

แต่เมื่อใด ที่เพื่อน คนใด มีแหล่งที่ให้ไปเที่ยว จะต้องมาสะกิด บอกกัน..  และงานนี้ เพื่อนที่ชื่อกำหนด บอก รถจะออก หน้าตลาดสำเหร่ วันศุกร์ ๔ ทุ่ม
ไปทอดผ้าป่า หรือกฐิน ที่อุดรราชธานี กลับวันอาทิตย์ มืด ๆ

รถไปถึงวัด ใน อำเภอกุมภวาปี ลึกเข้าไปราว ๗ กม  และผมจำป้ายงานวัด ปากทางเข้า  ไว้อย่างแม่นยำ ... หลังกินข้าวเที่ยง  รถบัส พาคณะผู้ใจบุญ ไปเที่ยวริมโขง
ที่ หนองคาย .. ตรงด่านท่าเสด็จ กึกก้อง เดชา และผม ๓ คน พอเสียตังค์ ก็รีบลงเรือข้าม ไปฝั่ง สปป.ลาว  ซึ่งเพิ่งจะสงบจากสงครามกลางเมื่อง สัก ๑ ปีมาแล้ว ..
และยังจำว่า คนขับบอกรถจะกลับวัด ๑๗.๓๐ น.

เรา ๓ คน ข้ามโขง และผ่านเข้าเหยียบพื้นดิน ของ กำแพงนครเวียงจันทน์ ราว ๑๖.๐๐ น...  เสื้อนักเรียนสีขาว  ปักหน้าอกซ้าย      ปท. (วัดประดู่ในทรงธรรม)  
และได้ใช้นอกประเทศ ที่ ชาวลาวมอง ว่า อ้อ เด็กพวกนี้ มาจาก ประเทศไทย .. ขึ้นจากเรื่อ ก็ต้องทำบันทึก และชำระค่าธรรมเนียมผ่านเข้าประเทศ..
และพวกเรา เลือกเลี้ยวขวา เดินตาม  คนข้างหน้าเราไปเรื่อย ๆ  

ผ่าน สถานทูตจีนประจำ นครเวียงจันทน์  ก็แวะก่อน เพื่อน  ถูกห้ามไม่ให้ถ่ายรูป เป็นอาคารไม้  เงียบ ๆ   แต่ในความรู้สึกสมัยนั้น ยิ่งใหญ่มาก เพราะถูกกล่าวขวัญถึง
การมีส่วนช่วยในการปฎิวัติ ในลาว เขมร และญวน ..สำหรับเรา ๓ คน จึงแค่การผ่านทางไปพบเท่านั้น แล้วก็เดินต่อไป ยังวัดพระแก้ว ที่ พระแก้วมรกต
เคยมาประดิษฐาน อยู่ด้านขวามือติดแม่น้ำโขง ตลอดทางเราผ่านแม่หญิงลาว ที่นุ่งผ้าถุง-เกล้าผม แต่งตัวสะอาด หน้าตาสะสวย แทบจะทุกคนที่หันมามอง แล้วยิ้มให้เรา  

ถนนที่ผ่านไป คือถนนที่รถใช้วิ่ง แต่ตอนนั้น ไม่เหมือนถนนลาดยางหรือ คอนกรีต  แต่เป็นถนนที่เสื่อมสภาพ เป็นหินกรวดลอย .. เราเดิน ผ่านต่อไป พอเลี้ยวซ้าย
เป็นถนนกว้าง ตรงไปข้างหน้าราว ๒-๓๐๐ เมตร คือ ประตูชัย อยู่ตรงกลางถนน เป็นเหมือนวงเวียนให้รถวิ่งวน  เหมือนประตูชัยที่ ปารีส แต่ย่อมกว่า และข้างบน
ทำเหมือนซุ้มหลังคาวัด เป็นช่อ ๆ . .   เรา ๓ คน ได้ถ่ายรูป มีประตูชัย เป็นพื้นหลังไว้ด้วย   ภาพนี้ กึกก้องเก็บไว้ ผมได้เห็นอีกเมื่อ ราว ๕ ปี มาแล้ว

ตรงหัวถนน เราผ่านตลาดแลง  .. มีผัก ปลา ขาย แบบตลาดในชนบท  แต่วายแล้ว    ..  ทางที่เราเดิน คือริมถนน ส่วนมากจะเป็นจักรยานถีบ ส่วนรถยนต์ มีไม่มากนัก

๑ ชั่วโมง ริมโขง ฝั่งนครเวียงจันทน์ ผ่านไปเร็วมาก  ได้ระยะเดิน เท่าที่เล่ามาครับ จำกัดด้วยเวลา จึงรีบต้องย้อนกลับ  ก็ต้องกึ่งเดิน กึ่งวิ่งกันอีกแล้ว

๑๗.๐๐ น.นิด ๆ  แต่คนที่รอผ่านด่าน ไม่นิดตามไปด้วย เสียเวลามาก + ความกระวนกระวายใจ   และเราก็ข้ามมาอีกฝั่ง ก่อนเวลานัด ๑๗.๓๐ น.  
แต่รถบัสที่เรานั่งมาอันตรธานไปแล้ว และรถบัสหลายคัน ที่จอดกำลังทยอยออกไป

ช่วงนั้นเป็นช่วง งานบุญทอดผ้าป่า หรือกฐิน (จำไม่ได้) โชคจึงเป็นของเราบ้าง ได้มายืนบนรถบัสคันหนึ่ง  และบอกพี่โชเฟอร์ จะอาศัยลง เมื่อ ถึงกุมภาวาปี
โดยเรา ๓ คนช่วยกันดูป้ายบอกทาง  และจะบอกขอให้รถจอดกันตรงนั้น เมื่อบอก คงจอดเลยมาก็คงไม่ไกลนัก

ตรงนี้ ถือเป็นการตัดสินใจ และต้องเชื่อมั่นตัวเอง จะผิดพลาดไม่ได้..รถบัส วิ่งไปในถนนที่มืดอาศัยแสงไฟหน้ารถ ส่องไปข้างหน้า เพื่อมองป้ายไฟ
และปั้มน้ำมันที่อยู่ใกล้กันเป็นจุดสังเกต  และเราก็ทำได้..

จากปากทางที่มืด มาก ๆ ๆ ระยะทาง ๗ กม. เมื่อเจอทางแยกเราต้องเดาทาง และทบทวนความจำ กันอย่างมืด ๆ  จะอาศัยดูรอยล้อรถ ก็มองไม่เห็น
ตลอดทาง เราเดินตัวเปล่า แบบ ตัวปลิว และไม่มีรถวิ่งผ่านเลยสักคัน จนจะถึงทางเข้าวัดนั่นละ จึงเห็นแสงไฟ รถวิ่งตามหลัง    ::005::

พ่อแก่ แม่แก่ ที่มาร่วมงานบุญ สำเนียงฟังยาก ยากกว่าพูดคุย กับแม่หญิงลาว ซึ่งคุยและฟังได้ง่ายกว่า  แม่แก่ ทำหมอนหนุน สี่เหลี่ยม และสามเหลี่ยม
ยัดนุ่น มาฝาก คนใจบุญ ที่มาจาก พระนคร  แต่ เรา ๓ คน ก็ไม่มีโชค เพราะของทำมาน้อย และก็เหมาะกับคนรุ่นป้า ๆ  ที่มาด้วย     ;D

          + ให้เรียบร้อยแล้วครับ  มาปูเสื่อรอฟังด้วยอีกคน  :D

           ฟังพี่ Ro@d เล่าแล้วเหมือนได้นั่งฟังเรื่องเล่าประสบการณ์ชีวิตจากคุณลุง  ::005:: หรือคุณ

อาซึ่งย่นย่อประสบการณ์ชีวิตของตนเองหลายสิบปีให้น้อง ๆ ได้ศึกษาผ่านตัวหนังสือโดยไม่ต้อง

ไปหัวหกก้นขวิดหกคะเมนตีลังกาด้วยตัวเอง  

          ตัวผมเองปกติก็เป็นคนที่ชอบเดินป่าแต่ติดตรงที่คนข้าง ๆ ไม่ชอบด้วย  ได้อ่านเรื่องของพี่

Ro@d แล้วเลือดนักเดินป่าในตัวมันเริ่มอุ่น ๆ ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง  ::005::  

          ปีหน้ามีโครงการว่าจะถอยฮอนด้า CR-V  สงสัยคงต้องเปลี่ยนมาเป็นโตโยต้า Pre Runner  

แล้วมั้งครับ  ::007::  

ปกติ  ชีวิตเด็กวัดสระเกศ  แม้จะออกจากวัดมาอยู่ข้างนอกแล้วก็ตาม  แต่ต้องหาโอกาศไปเยี่ยมเยียนพี่น้อง  และหลวงพี่ที่วัด  อย่างน้อยเดือนละครั้ง  ผมอยู่วัดสระเกศ (ภูเขาทอง)  คณะ 3
ปลายปี  42  วันนั้นคิดถึงเพื่อนที่วัดก็เข้าไปหา  ไปนั่งแอบแดร๊กเหล้าหลังคณะ  มีท่านมหาอยู่รูปนึง  ผมเรียกท่านว่า  มหาอ้วน ชวนไปธุระที่  วัดคลองฟันปลา  อ.ประจันตคาม  จ.ปราจีณบุรี  เอาไปก็ไป  รถไม่มีไปรถไฟ  ลงจากรถไฟ  ไปต่อสองแถว  ไปลงปากทางเข้าวัด  เดินเท้าต่อกันกับท่านมหา  อีก  เกือบ  สอง  กิโล  ไปถึงวัดเกือบ  4  โมงเย็น  ท่านมหาคุยธุระกะเจ้าอาวาส  ส่วนผมนั่งคุยกะผู้ใหญ่บ้าน  จน 5 โมงกว่า  สำรวจเสบียง  บุหรี่หมด  เลยต้องเดินย้อนกลับมาปากทาง  กะ  หลานผู้ใหญ่บ้าน  ได้หงส์มา 3  กลม  บุหรี่มา 3  ซอง  ถั่วเจดีย์    1  โหล  ข้าวสาร  สองกิโล  ฯลฯ  ชนิดแทบจะเหมาร้านเลย  ขากลับ  โชคดี  มีผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านท่านขับรถผ่านมา  เลยอาศัยรถแกกกลับวัด   
เอาของเก็บ แล้วหุงข้าว  ผูใหญ่บอก  ไม่ต้องทำกับข้าว  เดี๋ยวไปปักเบ็ดกัน  เดินข้ามฝายน้ำล้นไปปักกันตรงข้ามวัดนั่นแหละ    ระหว่างนั่งรอ  ก็โจ้น้องหงส์  กันไปเรื่อย  หมดไปกลมครึ่ง  ได้ทั้งไอ้ช่อน  ทั้งชะโด  เยอะโขอยู่  กลับมาถึงวัด  2  ทุ่ม  ผมแกงส้มปักษ์ไต้ให้ผู้ใหญ่กับพักพวกแกลองกิน  ไอ้จักรกลายเป็นเชป  ใหญ่เลย  ขมิ้นก็ขุดเอาของที่ท่านเจ้าอาวาส  ท่านปลูกไว้เป็นสมุนไพร  ส่วนชะโด  ผู่ใหญ่แก  ย่างแล้วทำน้ำจิ้มสูตรของแก  อร่อยมากๆ
ตกลงคืนนั้น  หมดหงษ์  ต่อเหล้าต้ม  นอนตีหนึ่ง  อ้อเกิอบลืมปูเสื่อ  นั่งโจ้กันริมคลอง  ข้างวัด  บรรยากาศ  สุดยอดเลย
ตอนเช้า  ไปกู้ข่ายดักปลากัน  ได้เยอะ  9  โมงเดินทางกลับโดยผู้ช่วยฯท่านขับรถมาส่งที่ สถานีรถไฟ  ผู้ใหญ่ฯแกให้  ปลาแดดเดียวมาเกือบ  10  กิโล   
ความประทับใจคือเพิ่งรู้จักกันครั้งแรก  แต่การต้อนรับ  เยี่ยมมากๆ  กะว่ามีโอกาสจะไปหาแกอีกสักครั้ง

+ แต้มที่ ๒๔๐ ครับ คุณ Yoshiki_Silencer - รักในหลวง  :D

+ แต้มที่ ๒๐๐ ให้แล้วครับ สหายอ๋อง พรานปลาซิว  :D

ทอนคืนแล้วครับ   ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

ช่วงที่ไป  หนาวมากครับ  ขนาดมีสุรา  ช่วย  ยังไม่หายหนาว  และ  ไม่รู้สึกเมา  กลับมาถึงวัด  ไปเหมารถ  ไปขายรองเท้าที่งานฤดูหนาวลพบุรี  เสร็จงาน  กลับถึงบางกอก  ไปเชียงราย  ไปหาแม่ไอ้เจี๊ยบที่ตอนนั้นเป็นครูอาสาที่  สลองใน  ได้กินน้องหมาที่นั่นเป็นครั้งแรก  และ  ครั้งสุดท้าย  ((  ไม่กินอีกแล้วตรู  โดนเขาหลอกให้กิน  ))   :~) :~) :~) :~) :~)

ผม ก็เหมือนกันพี่ หมดนี่เมื่อไร ขอเวลา เป็นส่วนตัว สักเดือน ทำลายสถิติ การ เดือนเขา ตัวเอง ห่างเหิน มา เกือบ 10 ปี ตั้งแต่ แต่งงาน

แม่คุณ ไม่ให้ผมไปใหนชวนไปก็ไม่ แม้แต่ออกกำลัง เขา ยังไม่ออก เลย มะเหมือนผม บ้า กีฬา ออกกำลังกาย ผมว่ามันป่วยยากนะ เมื่อวาน

รู้สึกว่าตัวเอง จะเป็นไข้  จับไข้เลย ก็ว่า พอฝันตก มอเตอร์ ออกไปตากฝนสะ 30 กว่า เสื้อกล้ามตัวเดียว แทนที่ไข้จะหนัก มันกับหายไข้

55555 เมื่อเราออกกำลังกาย ให้ร่้างกาย อยู่ตัว หรือเกิน ขีดความสามารถของร่างกายปกติ มันดีอย่างนี้นี่เอง

ตอนวัยรุ่นไป3ครั้งครับ  ครั้งที่3ทำซ่ากินเหล้าไปเดินไปถึงหลังแป  ได้นอนรถเข็นขยะไปที่พัก  สมัยก่อนไม่มีอะไรขายสนุกดี  แต่กลับบ้านคลานขึ้นบ้านยกขาไม่ขึ้น และระวังเรื่องรองเท้ากัด

ก่อนถึงหลังแป ราว ๒๐๐ เมตร เป็นที่ชัน ที่ต้องขึ้นบันไดไม้  ตะคิว กินต้นขาผม ทั้ง ๓ ครั้ง ..   พอพูดถึง หลายคนที่ไปก็เป็นเหมือนกันครับ

แต่พอขึ้นถึงหลังแปแล้ว ต้องยอมใ้ห้หลังแนบพื้นสัก ๑๐ กว่านาที ถ้าลุกไม่ขึ้น ก็ให้หลับไปเลย..ตื่นแล้ว ค่อยมีแรงข้ามต้ม กลับมาอีก . ::005::    ::005::

ถ้าผ่านมาภูเขียว... ก็กริ๊งกร๊างมาด้วยนะครับน้าจักร... ผมจะไปจับมามอมเหล้า... ;D ;D ;D

::014::

ฮ่าๆ .. ผมขึ้นไปปี 41 และ 48  ตะคริวกินขาที่เดียวกับพี่ Ro@d ทั้ง 2 ครั้ง  ทำเป็นไก๋ยืนดูนกดูไม้ โบกมือให้เพื่อนๆเดินขึ้นหน้าไปก่อน  ::005::

ตอนนี้กำลังท้าทายกับเพื่อนๆให้ขึ้นไปอีกครั้ง  เอาลูกๆหลานๆที่เริ่มโตเป็นหนุ่มสาวไปหัดเดินแข่งกับลุงๆอาๆ ..

ผมว่าตอนขาขึ้นมันไม่เท่าไหร่หรอกครับ  แต่ตอนลงนี่สิ มันต้องใช้กำลังหน้าขาเพื่อยั้งตัว  ลงมาเสร็จ ปวดหน้าขาไป 3-4 วัน  ;D

ถ้าผมไปจริงๆ  คราวนี้  ผมว่าจะพกแต่วิทยุสื่อสารเครื่องแดง  +  โน๊ดบุ๊ค + แอร์การ์ด  ครับ  ครูต้น

ส่วนมือถือจะปิดเครื่อง  ใว้โทร.หาแม่  กะไอ้เจี๊ยบ  วันละครั้ง

ถ้าท่านใด มีที่จะไปท่องเที่ยว และอยากจะรู้จักคนคอเดียวกัน ที่พอจะให้ไปแชร์ ได้

ฝาก Trip เชิญชวน กันได้เลยนะครับ . :D

        "หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิตที่อิสระฯ"
เพิ่งจบทริป  เมื่อวานครับ  ปั่นจักรยานทัวริ่ง  ไปนครสวรรค์
มันมาก  เหนื่อยก็เหนื่อย  แต่ได้รดชาดชีวิต สุด ๆ ครับ

มาถึงช่วงชีวิต ที่พ้น รังสิตคลอง ๕  ชีวิตเริ่มเดินหน้าไปทาง องครักษ์..  ต้องอยู่กับตัวเองมากยิ่งขึ้น  ตามวิถี "หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิตที่อิสระฯ"

ที่จำต้องเลือก และมีเพียง ๑ คัน และเพื่อนแท้ เป็น .๔๐ อีก ๑ ลำ ที่เลือกมาแล้ว นะครับ (สำลอง ๙ พารา อีก ๑ )..
พยายามใช้ชีวิตให้สันโดษ..  ถ้าไม่นึกห่วงกังวล ในความทุกข์ที่สูญเสียไป .ชีวิตก็มีความสุึข ได้ไม่ยากนัก ครับ

ทุกวันนี้..  ความรับผิดชอบสำคัญที่ไม่อาจเลี่ยงได้ คืองานคดี ที่รับมาทำ  แต่ถ้าไม่ผลัดวัน รีบจัดการให้เสร็จแต่เนิ่น ๆ และรอวันไปขึ้นศาล.. ก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว
อาวุธปืน ที่แต่ละท่านพอใจชอบ และคบเป็นเพื่อน อยู่นั้น.. . เมื่อต้องอยู่เพียงลำพัง ปืนกระบอกนั้น ละ คือเพื่อนแท้ ที่ท่านจักพึ่งพาได้เสมอ

แต่การนำพา ไปเป็นเพื่อนด้วย ควรอย่างยิ่งที่จะต้อง ตรวจสอบเส้นทาง..  จะทราบว่ามีความปลอดภัย หรือไม่เพียงใด  และเพื่อนแท้นี้ จักต้องซุกซ่อน
ให้พ้นไป การตรวจค้นทางสายตา ของ จนท. ถ้าท่านเป็นคนดี ไม่มีสิ่งผิดกฎหมาย ท่านไม่จำเป็นต้องเกรงกลัว จนท. จะไม่เกิดมีพิรุธ หรอกครับ

การซุกซ่อน ยังช่วย ซอร์ฟอารมณ์ที่จะใช้  และยังหลบ พวกมิจฉาชีพ ทุบรถเอา ก็อก,ฯลฯ . ได้อีกด้วย  ;D

โอ้โห.....พี่ๆล้อหมุนล่วงหน้ามาตั้ง 16 หน้าแล้ว เพิ่งได้ข่าวจากพี่ไดเมียว ว่ามีบันทึกกาลเวลา อยู่ที่นี่ ขอลำดับก่อน

ทริปของผมที่  ขับแมงกะไซร์  จากนราฯไปสุคิรินคนเดียว  ปืนไม่มีซุกครับพี่  Ro@d  เจอด่านที่  กม. 18 

พี่ทหารบอก  ขอตรวจค้นด้วยครับ  ผมบอกไม่ต้องค้นครับ  ผมมีอาวุธ  แล้วชักป.4+บัตรประชาชน+บัตรของหน่วยงาน

พี่เขาเรียกผู้หมวดมาเลย  หมวดถามว่าจะไปใหนครับขอดูปืนด้วยครับ  ผมเปิดชายเสื้อให้ดูพร้อมทั้งบอกปืนนาย  ให้มาใช้

ตอนนี้กำลังไปเยี่ยม  ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน  แซด  ที่โดนระเบิด  ที่จุฬาภร12ฯ  แกเลยบอกเดี๋ยวบ่ายจะเข้าไปเหมือนกัน

ขากลับยังใถลูกปืนแก  10  นัด   ::008:: ::008:: ::008:: ::008:: ::008:: ::008:: ::008:: 

ตกไปหน้า2......ช่วยยกมาครับ

น่าเอาไปลงหนังสืออวป.

ผมเปิดเจอยังคิดว่าจะเอามะพร้าวห้าวมาขายสวน ไม่กล้าเอามาลง ::014::

        ขอคุยเรื่องเดินทาง แล้วนำเอาอาวุธปืนคู่กายติดไปด้วยครับ เป็นเทคนิคของแต่ละท่านว่าจะ
เอาไปแบบไหน ซุกตรงไหน ซ่อนตรงไหน ต้องหาวิธีกันเอาเองครับ เป็นเรื่องเฉพาะตัว

แต่หากเราต้องติดไปเพื่อป้องกันตัวกันจริงๆ ก็ขอแนะนำให้ นำใบอนุญาต แบบ ป.๔ ฉบับจริง(เน้นฉบับจริงนะครับ)
ไปด้วย แม็กกาซีนสำรองหากมีจำนวนมากๆหลายๆอัน แนะนำให้แยกกันไว้กับจุดที่เก็บปืน

เพราะเวลาเจ้าหน้าที่ตรวจค้น หากพบแม็กกาซีนที่บรรจุกระสุนเต็มหลายๆอัน เช่น ๔ อันขึ้นไป
อาจทำให้ดูน่าสนใจกว่าปกติ

ควรคิดแผนการว่าหากถูกเจ้าหน้าที่จับกุมในข้อหา มีอาวุธปืนติดตัว
โดยไม่ได้รับอนุญาต/ไม่มีเหตุอันควร/เหตุอื่นที่กฎหมายยกเว้นให้มีอาวุธปืนติดตัวได้
จะให้ใครคุย ใครประกันตัว หรือประกันตัวเอง ควรหาข้อมูลไว้ด้วยครับ

ที่เน้นย้ำใบอนุญาต แบบ ป.๔ ฉบับจริง เพราะอาจจะตัดข้อหา มีอาวุธปืนไว้ในความครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาต
ออกไปได้ง่าย กรณีที่มีเพียงแค่ สำเนาใบอนุญาต ป.๔ จะถูกตั้งข้อหานี้เพิ่มมาด้วย
ซึ่งมีผลกับยอดเงินที่เราต้องใช้ประกันตัว(กรณีใช้เงินสด) :D

ขอบคุณ คุณ vinchy และทุกท่านที่ร่วม แชร์ กระทู้ มาก นะครับ .. จะได้มีแนวทาง ไว้เผื่อเป็นประโยชน์ ในกาลเทศะ ที่เหมาะสม ข้างหน้า.  ::014::     :D

เมื่อมีเวลา ให้ต้องคิดถึงตัวเอง..  จะต้องวกเข้าหาเรื่องผจญภัย เดินทางท่องเที่ยว พเนจร  ไปให้ได้เพื่อใช้ วิถีชีวิตที่อิสระ ตามใจ กับเพื่อนแท้ ๑ สำลอง ๑ ที่คบอยู่
ไปในที่ใด ๆ ที่สนุกกับการเดินทางด้วยการขับรถ ..แล้วหยุดอยู่ตรงนั้น ปักเต็นท์เงียบ ๆ ทำกิน อ่านหนังสือ ทิ้งเวลา ชาร์ตแบตฯให้ตัวเอง สัก ๒ - ๓ วัน   ;D

๑. Jeep พาหนะที่ใช้เป็นม้าไปได้ในทุกที่ ที่เป็นทางดำ หรือ ทางที่รถไถไปได้..  ก็มีพร้อมแล้ว   +
๒. ตังค์ที่ซุกลืมไว้ใน Jeep เผื่อไว้เป็นค่าใช้จ่าย (เชื้อเพลิง ค่าอาหาร ๒๐,๐๐๐.-)  +

๓. อุปกรณ์ Camping กล้อถ่ายรูป กล้องบันทึกวีดีโอ เ็ต็นท์ เครื่องครัว ข้าวสาร อาหารแห้ง ชา-กาแฟ
ชุดแปลงไฟรถยนต์ เป็นไฟบ้าน (Inverter) พัดลม ที่ต้องใช้ช่วงหัวค่ำ กย ๑๕  พร้อมในกล่อง เงียบ ๆ   +

๔. กึ่งออโต .๔๐ (M&P40,G23)ที่จับ คู่กับ ๙ พารา (G 26) + กระสุนสำลอง ๘๐ นัด +/-
๕. สถานที่ ตามที่หลายท่านพูดถึง.. ตามเทศกาล ว่าถูกจริต ตัวเองบ้างไหม . +

๖. สำคัญที่สุด.. คน คือตัวข้าพเจ้า..ว่ามีความอยากเดินทาง..   มีเวลาไหม  ๕ วัน +/-   (ไป-กลับ ๒ วัน รากงอกได้ ๓ วัน)           

         ผมเสียดายการเดินทางหลายๆเที่ยวของผม ที่ไม่สามารถนำมาเล่าแชร์ให้สมาชิกอ่านกันได้
เพราะการเดินทางของผมที่ผ่านมาส่วนมากถึง ๙๐ เปอร์เซนต์ เป็นเรื่องการไปทำงานแบบซอกแซก
ไปในหลายๆที่ ส่วนมากก็แวะท่องเที่ยวตามจุดที่น่าสนใจด้วย(อยากเล่าเหมือนกันแต่ขอเล่าหลังจากนี้ซัก ๒๐ ปี+)
ตั้งแต่เริ่มรับราชการมาได้เดินทางมากกว่าก่อนหน้านั้นที่ยังเป็นนักศึกษารามฯ มากนัก กว่าครึ่งเป็นการเดินทางคนเดียว
ครับ

แต่การเดินทางช่วงที่รับราชการแล้วผมก็ได้พื้นฐานมาจากการชอบตะลอนไปทั่วๆ หาเพื่อนที่ไปเรียนอยู่ตามมหาวิทยาลัยตามต่างจังหวัดบ้าง
ไปตามที่ท่องเที่ยวธรรมชาติ ที่ลงในหนังสือ อสท บ้าง ตามแต่จะมีกำลังทรัพย์ไป บางครั้งเคยโบกรถข้ามภาค
ของประเทศก็มี สมัยก่อนเวลามีเหลือเฟือครับ แต่ไม่ค่อยมีตังค์ ทุกวันนี้พอมีตังค์ แต่ไม่ค่อยมีเวลา


            ผมขอเล่าเรื่องการเดินทางเบาๆสมัยเป็นนักศึกษารามฯ ปี ๑ พ.ศ. ๒๕๔๐ ให้อ่านกันนะครับ
ช่วงนั้นคิดถึงเพื่อนที่เคยร่วมก๊วนกันตั้งแต่ประถมถึงมัธยมปลายมากๆเพราะต้องแยกกันไปเรียนตามวิถีทางทางของแต่ละคน
เพื่อนรักคนหนึ่งไปเรียนอยู่ แม่โจ้ ผมหาโอกาสรวมกลุ่มไปเยี่ยมเยือนเพื่อนมาหลายวันก็ยังไม่พร้อมกันซะที
จนวันหนึ่งออกจากที่พักหน้ารามฯ มาเดินเล่นๆอยู่แถวบ้านหม้อ(ใกล้ๆวังบูรพา)เพื่อหาซื้อ อุปกรณ์วิทยุสื่อสาร
ซึ่งสมัยนั้นในกลุ่มผมจะชอบเล่นวิทยุสมัครเล่นกัน

ตอนนั้นประมาณบ่ายสองโมงกว่ากำลังจะนั่งรถไปเอกมัยนั่งรถเมล์ผ่านหัวลำโพง ความคิดแว๊บเข้ามาว่า
ไปหาเพื่อนที่เชียงใหม่ดีกว่าจึงลงรถเมล์เดินเข้าไปดูเวลารถขึ้นเชียงใหม่ ช่วงที่เดินเข้าไปในหัวลำโพง
หาเสบียงหิ้วติดมือไปรองท้องบนรถ มีน้ำเปล่า ๑ ขวด ซาลาเปาไส้หมูแดง ๒ ลูก +หนังสือบางกอก
โดดขึ้นรถไฟไปหน้าตาเฉยครับ นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมมาเชียงใหม่

พอเริ่มมืด ช่วงรถจอดแวะสถานีรายทางผมก็เดินไถลไปที่ตู้เสบียงครับ สั่งข้าวผัดมาเป็นมื้อค่ำ
อิ่มแล้วก็เดินไปยืนเล่นรับลมอยู่ตู้สุดท้าย คุยกับนักเดินทางอีก ๒ คนที่มายืนสูบบุหรี่อยู่ก่อนแล้ว

ช่วงนั้นอากาศค่อนข้างเย็นเพราะเป็นช่วงปลายฝนต้นหนาว ผมใส่เสื้อยืดคอกลมสีดำตราห่าน
สวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวม้วนแขนมาถึงศอกลายสก๊อตสีน้ำเงิน/ขาว เริ่มรู้สึกหนาว จึงเดินกลับมาหาที่นั่งในตู้

ในตู้รถไฟ มีคนไม่มากนัก เพราะไม่ใช่ช่วงเทศกาล เก้าอี้นั่งยาวๆตัวหนึ่งนั่งที่ละคนยังเหลือ ผมถอดเสื้อมาพับแทนหมอนหนุนหัว
หลับไปง่ายๆ มาตื่นเอาตอนตี ๓ ใกล้ๆเข้าลำปาง มีตำรวจรถไฟแต่งเครื่องแบบ ๒ นาย มาเรียกปลุกให้ตื่นทั้งตู้
ขอตรวจบัตรประชาชนกับกระเป๋าและสัมพาระ ทุกคน โดยไม่บอกว่าตรวจเรื่องอะไร คนตรวจยศจ่าสิบตำรวจ
ส่วนอีกคนยศดาบตำรวจคอยยืนคุมเชิง

เมื่อตรวจจนมาถึงผม ผมก็ยื่นบัตรประชาชนให้ดูแต่ตำรวจรถไฟขอดูกระเป๋าสัมพาระ
ผมตอบว่า ไม่มี เขาไม่เชื่อ พยายามหากระเป๋าที่วางอยู่บนชั้นที่ไม่มีเจ้าของ แต่ทุกใบมีคนแสดงตัวเป็นเจ้าของหมด
สุดท้าย ถามผมตรงๆ เลยว่า เป็นคนไทยรึเปล่า ผมก็ยืนยันและส่งบัตรประชาชนให้ดูอีกครั้ง

แต่ดูเหมือนเขาไม่ค่อยเชื่อว่าเป็นบัตรของผมเอง พยายามพูดกับผมด้วยภาษาที่ผมไม่เคยได้ยิน
(น่าจะเป็นภาษาชาวเขาประมาณนั้น) แต่ผมก็ก็ยังเฉย สุดท้าย ขอค้นตัวผมอย่างละเอียด

ทั้งเนื้อทั้งตัว มีบัตรประชาชน+บัตรเอทีเอ็ม+เงินสดอีกไม่เกินพันบาท+มีดพับเล็กๆยาว ๓ นิ้วเศษๆ ยี้ห้อ บั๊ค
ที่ผมเพิ่งซื้อมาจากร้านแถวๆวังบูรพา สุดท้ายทางตำรวจก็ยึดมีดพับผมไปดื้อๆ เพราะบอกว่าเป็นอาวุธได้
ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพราะมีความรู้สึกอยากให้ตรวจผ่านเราไปไวๆ

สุดท้ายก็มาถึงเชียงใหม่ตอนเกือบสว่าง อากาศหนาวมาก ผมเดินไปร้านมินิมาร์ทแถวๆนั้นหาอะไรอุ่นๆรองท้องก่อน
พอเช้าก็หาตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญโทรไปที่หอพักเพื่อนถามทาง เมื่อได้ข้อมูลเพิ่มเติมแล้วก็หารถสองแถวนั่งไปแม่โจ้
ครับ

ตอนเริ่มทำงาน ถ้ามีรถไฟไปถึง ผมก็ชอบ เดินทาง ด้วยรถไฟ.. ประหยัด ปลอดภัย ลุกนั่งเดินยืดเส้้น คลายเมื่อยได้
และข้าวผัดรถไฟ เป็นอาหาที่อร่อย มาก ๆ ๆ   :D

ติดใจการเดินทางด้วยรถไฟมาจนบัดเดี๋ยวนี้.. ยังอยากนั่งรถไฟเที่ยวเย็นจากเชียงใหม่  ที่มองเห็นแก่งซ้ายมือแสงแดดอ่อนล้า ทัศนียภาพ น่ารื่นรมย์ จริง ๆ 

ยังอยากนั่งสายอีสานเหนือ.. แล้วข้ามไป นครเวียงจันทน์ อีกครั้ง ถ้าไม่มีเพื่อนนำเที่ยว คงต้องกลับมานั่งรับลมเย็น ย่ำค่ำ  ริมน้ำโขง ฝั่งหนองคาย  ;D
เดินทางแบบนี้ จัดสรรตัวเอง ง่าย ๆ กึ่งออโต .๔๐ ก็ไม่ต้องมีติดไปให้กังวล. นาฬิกาก็ผูก Bulova สายหนังเก่า ๆ ผลิตร่วมสมัย WWII แทน Daytona

เป้ มีเสื้อผ้า ๒ ชุด NB. หนังสืออ่าน ๑ เล่ม กล้อง  น้ำหนักราว  ๖ กก+/-  ก็ปลีก สันโดษ ได้แล้ว ละครับ  แต่จะเป็นเมื่อไร  ดีน้า.   ::008::

 

                            ทริปนี้ขอติดสอยห้อยตามไปด้วยอยากมานานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสเลยครับลุง   :VOV: :VOV:  ตืนเต้นอีกแล้ว   ;D

                            ชีวิตนี้เคยนั่งรถไฟครั้งเดียวจริงๆ เย็นจากหัวลำโพงไปสว่างปลายทางที่เชียงใหม่ คืนนั้นกินนอนสนุกในห้องเสบียงกับ จนท.เขาอัธยาศัยดีมาก  ::002::

แค่ทราบว่า มีคนคอเดียวกัน สนใจวิถีแบบเดียวกัน ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง..  ก็ Happy แล้ว ละครับ  ;D

ช่วงชีวิต ที่อยากบอกเล่าเพื่อให้เห็นเป็นแนวทาง ที่อาจดูได้จากตัวผม ที่มีวิถีชีวิตส่วนตัวที่ค่อนข้างสุด ๆ  ผลที่มากระทบ จึงค่อนข้างมาก ตามมาด้วย

๒๐ - ๓๐   สภาพร่างกาย แข็งแรง กล้าท้าทาย กับสิ่งแปลกใหม่ แบบใครรี รอ ไม่กล้าตัดสนใจ ผมจะแซงขึ้นไปจัดการเอง  
               ร่างกายมีความพร้อมมาก  ไม่มีท้อ ถดถอย นอนดึก หรืออดนอน ๒ - ๓ วัน สบายมาก
               แต่การนอนดึก จะส่งผลเสียในระยะยาวตาม มาครับ ..ผมเป็นคนนอนราว ตี ๑  +/-  ตื่น ๖ โมงเช้า ตั้งแต่เริ่มทำงาน
               ไปสะสม และลดทอนสุขภาพ ตอน ๔๐ ไปแล้ว

๓๐ - ๔๐   สภาพร่างกาย ถือว่า Peak สุด ๆ ร่างกายกำลังทรง ที่จะทำตามสิ่งที่ อิสระตามใจชอบ ได้ยาว ๆ อีกช่วงหนึ่งยิ่งถ้ามีเงินมาก ๆ  จะยาว เลยละครับ  ::005::

๔๐ - ๕๐   สภาพร่างกายทรง และเริ่มไปทางขาลง ทรุดลงอย่างช้า ๆ  สายตาเริ่้่มเสื่อมอ่านหนังสือต้องพึ่งแว่นสายตายาว ถ้าได้มีการออกกำลังกาย สภาพภายนอก
                อาจยังดูไม่ออกว่ากำลังทรุด เพราะดูไม่เปลี่ยน

๕๐ - ๕๕  เป็นระยะที่ ร่างกาย ความแข็งแรง ทรุดลงเร็วกว่าเดิม โรคภัย จากในรางกายเริ่มปรากฎ  เหนื่อยง่ายขึ้น ปวดเมื่อย บ่อยขึ้น
                หน้า่ตา หลังมือ อาจมีการเปลี่ยนแปลงให้เห็น การออกกำลังกายอาจช่วยชลอได้..  

                อาหารการกิน เป็นสิ่งสำคัญ เพราะโรคภัยไข้เจ็บ ต่าง ๆ อาจเข้ามาทางปาก
                หวาน - เค็ม - มัน   L กอ ฮอ- ควันบุหรี่เข้าปอด ..   อันตรายนัก

                สิ่งที่ได้ในช่วงนี้ คือระบบความคิด และจิตใจที่แกร่งกว่า มองอะไรได้ทะลุ คนอื่นจะมาหลอกนั้นยาก แต่ถ้าไม่ระวังอาจถูกระบบคิดของตัวเองมาหลอกตัวเองได้
                ช่วงเวลาที่ผ่านมา จะเกิดกับผมในช่วงอายุ ๔๕  จิตใจ จะวิ่งสวนกับสภาพร่างกาย

                ถ้ามีสิ่งกระทบทางอารมณ์ไปในทางลบ ต้องรีบตัด และคืนสภาพจิตใจโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นอาการซึมเศร้า จะเข้ามายึดครอง
                ก็เท่ากับ เข้ามาแทนที่ ความรู้สึกที่ดีที่เคยมีมาตลอดนั้นซึ่งจะมีผลต่อร่างกายโดยรวม..  
                
                ถึงตอนนี้ สิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ สำคัญมาก.. ไม่ใช่ใช้วัตถุมายึดเหนี่ยว นะครับ
                แต่้เปื่นเรื่องคำสอนของทุกศาสนา..  สำหรับผม ธรรมะ คำสั่งสอนขององค์พระพุทธเจ้า ช่วยได้มากที่สุด ครับ.  ::014::     :D      

10  เม.ย.  2539  4  คน  แบกเป้คนละใบ  จะไปงานผ้าป่า  ที่ครบุรี  นั่งรถเมล์  จากวัดศระเกส  ภูเขาทอง  ไปลงหมอชิต  นั่งรถจากหมอชิต  ไปลง  โคราช  ไปถึง  บ่ายโมงกว่า  ถามเขามั่วไปหมดว่า  วัด  บ้านใหญ่  ครบุรี  ไปทางใหน  จนมี  หลวงพี่ท่านนึงฝากรถให้  ไปถึงวัด  เกือบค่ำ  ((  รถแวะตลอดทาง  ))จักร  กะพวกก็นั่งเมาไปกับลุงคนที่นั่งข้างหลังไปตลอดทาง  ไปถึง  หลวงพี่กรุงฯที่ให้ใบฎีกา  ท่านออกมารับ  นอนที่นั่น เช้ามา ไปเดินเล่นในหมู่บ้าน  สาวน้อยคนนึง ( ทับทิม )ออกมาทักหนุ่ม(ที่มาอาศัย)บางกอก  แทนที่จะมาทำบุญ  พ่อของ  ทับทิมเอาอีแก๊บออกมา  เลยออกไปหายิงนกในทุ่ง  ได้มาหลายตัว  แกล้ม  กะ  สาโท  ตกค่ำ  12  เม.ย.  พรรคพวก  จาก  บางกอก  มาสมทบอีกหนึ่งคันรถบัส  คืนนั้น  แอบพาทับทิมไปนั่งคุยที่เถียงนาน้อย  แล้วพากันกลับมาลุยงานผ้าป่าที่วัด  ตักใข่ปลาหมดไป  200กว่าบาท  ได้  เกิบ  มาสองคู่  แล้วไปเต้นหน้าวงหมอลำ  โดยมี  คนของผู้ใหญ่บ้านคอยดู  ห่างๆ  เช้ามา 13  เม.ย.  เอาอีแต๋น  ของพ่อทับทิมไปเที่ยวกัน  ไปใหว้หลวงพ่อนิล  ไปวัด  จระเข้หิน  ฯลฯ  ยังจำรสชาติ  สาโท  ที่นั่นได้ดี  ตอนขากลับ  อาศัยรถที่มาทำบุญ  จาก กทม.  กลับ  ประหยัดค่ารถได้โข

นับ ๑ กับ ล้อหมุน เข้าป่า ด้วยรถ Off-Ro@d   ;)
ความสนใจในรถ 4x4 เกิดเพราะความอยากจะเข้าไปในป่าลึก ล้อทับไปในรอยเกวียน ในรถลากไม้

ครั้งที่ ร้านบุญนิธิ ที่ วุฒิ หรือตาวุฒิ คนเกิดปีไก่ ๒๕๐๐ ทำรถด้วย-เข้าป่าด้วย  ร้านอยู่ด้านหลัง VVP ริมถนนศรีนครรินทร์   
ตอนนี้ บุญนิธิ อยู่แห่งที่ใด.. ท่านใดทราบ ช่วยแจ้งข่าวด้วย ครับ.

ครั้งนั้น ผมมี อีซูซุ โรดิโอ ซื้อมากลางปี ๓๘  กระโดกกระเดก-อืด  จึงจูง Jeep Cherokee 4.0L Limited. มาอีกเมื่อตุลาคม ๓๘ 


สังขละ-ทุ่งใหญ่นเรศวร-พุจือ(เหมืองเกาหลี)-ทิไรป้า-เขตกระัเหรี่ยงอิสระ-แม่น้ำสุริยะ-เบิ่งเคลิ่ง(ต.แม่จัน อ.อุ้มผาง)  ล้อหมุนวันศุกร์์ ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๓๙
เตรียมเอา Jeep ไปลุยกับเขาบ้าง.  แต่ ตาวุฒิ และเพื่อนบอก เอาโรดิโอ มาทำดีกว่า่ Jeep ป้ายยังแดง เสียดายรถ

วันอังคาร โรดิโอ ถูกนำเข้าไปปรับแต่ง ให้สำเร็จในวันพฤหัสเย็น เพื่อให้ทันเข้าร่วม Trip ในวันศุกร์ ที่ ๓๑
ช่วงล่าง เปลี่ยนโช๊ค เปลี่ยนกะทะล้อ+ยาง เป็น BF Mud 31 นิ้ว
เปลี่ยนตัวล็อคเฟืองหน้าจาก ออโต เป็น Hub Lock ที่บิดเปลี่ยนการจับเฟือง ด้วยมือ + โซ่พันล้อ ..
เครื่อง ๒๕๐๐ cc ติด ธอโบว์ Z Nissan ทำปลายท่อไอเสีย หนีน้ำ ติดกันแคร็ง สเตลเลส ใต้เครื่องยนต์

ติดกันชนหน้า-หลัง ลง Win Warn 8000 I ติดสปอร์ตไลน์ IPF ติดโลบาร์หลังกะบะ ..
บ่ายวันพฤหัส ไปรับโรดิโอ มีตังค์ไป ๒๐๐,๐๐๐.- เหลือติดกระเป๋า ๒๐,๐๐๐. -   ::005::  :~)

แค่อยากท่องเที่ยวตามใจ พอเริ่มต้น สำหรับผม ก็ประมาณ นี้ ละครับ .. 
วันศุกร์ ๔ ทุ่ม เรานัดกันที่ ปั้มเอสโซ่ แถวนครชัยศรีเลยทางเชื่อมถนนพุทธมณฑล ไปราว ๑ กม. โรดิโอ ของผมก็ยังเตี้ยต่ำที่สุด  ::005::

กว่าจะมากันครบคันที่นัดกัน ปรับจูน ว.ดำให้คลื่นตรงกัน.. จรจากจุดนั้นได้ ก็ เกือบ ตี ๑  ผมไปเพียงลำพัง กับ Sig ๒๒๖ เหมือนเดิม  ;D  ::005:: 

       ร้านบุญนิธิ แถวๆถนนศรีนครินทร์ แต่งรถ 4x4 โดยเฉพาะ สมัยนั้นดังมากนะครับพี่โร๊ด
ผมอ่านหนังสือ อ๊อฟโร๊ดแมกกาซีน ตั้งแต่ฉบับปฐมฤกษ์ ได้เห็นรถที่แต่งจากร้านนี้มาลงให้ดูในหนังสือบ่อยๆ
ช่วงไปเรียนรามฯ ปี ๔๐ ก็นั่ง รถเมล์สาย ๒๐๗ ผ่าน หน้าร้าน V V P ประจำจะมีเจ้าตีนโตจอดโชว์ ตัวอยู่หน้าร้านตลอด

แต่ปัจจุบันผ่านไปแถวๆนั้น ไม่เคยสังเกตครับ ว่ายังอยู่หรือเปล่า มีอยู่ช่วงหนึ่งก็ไปรับ-ส่งเพื่อนๆ เขาชอบเอารถไป
แต่งแถวๆ นั้น แต่ไม่ใช่แนว 4x4 ครับ เป็นอีกแนว เป็น TRD ประมาณเตี้ยๆเร็วๆ มีน้องสาวหน้าตาจุ๋มจิ๋มนั่งคู่ไปด้วยครับ

ใจผมชอบรถ 4X4  แต่ในชีวิตจริงกลับใช้รถเก๋งคันเล็กๆ แทน เพราะไม่โดดเด่น กลมกลืน กับรถคนทำงานทั่วๆไป
ขนาดล้อแม็ก ยังเป็นแบบเดิมๆ จากโรงงงาน ครับ ซึ่งงานของผมต้องประมาณนี้ หากใช้ 4x4 ก็ต้องเดิมๆ ครับ
ไม่งั้น วิ่งเพ่นพ้านหลายๆรอบ จะทำให้ไก่ตื่นหมดครับ และที่สำคัญเดือนหนึ่งวิ่งเยอะครับ ถ้าเป็นรถเครื่องโตๆ
เงินเดือนนายสิบเด็กๆอย่างผม คงเป็นค่าอาหารหลัก อาหารเสริมของรถหมด ไม่เหลือซื้อข้าวรับประทานแน่นอนครับ

ส่วน ว.เครื่องดำ แบบพี่นั้น ตั้งแต่จำความได้ มันผูกพันกับผมมานาน
ตั้งแต่จำความได้ ก็เห็นพ่อเหน็บ ไอคอม สองเอ็น(เขี่ยหัว)+เสาสไลด์ ๑๐ ท่อนแล้ว
ที่บ้านก็มีอีกเครื่อง เป็น ไอคอม ศูนย์สองเอ็น ต่อสายอากาศไว้บนหลังคาบ้าน เป็น ๕/๘ แรมดร้า ๒ ชั้น เอาไว้ติดต่อกัน
ต่อมาก็พัฒนามาเป็น ไอคอม สองจี ไอคอม ๒๒๙เอช(โมบาย) สมัยนั้นเป็นที่นิยมตามบ้านข้าราชการมีทุกเกือบหลังครับ

จนอายุ ๑๕ ปี ก็มาสอบเป็น นักวิทยุสมัครเล่น จนทุกวันนี้มาทำงานที่ต้องใช้ ว.โดยตรง ในรถคันก่อนก็ยังมี
เครื่องโมบาย ติดรถ เป็น ยาอึสุ ๙๐๑๒

โม้มาเสียยืดยาวเลย ติดลมนิดหน่อยครับ ถือว่าเล่าสู่กันอ่านนะครับ  ::014::;)
    
    

I COM 2 N เป็นเครื่องครูเลยครับ   02 N เริ่มสัมผัสกับการตั้งความถี่อัตโนมัติ และเมื่อถึง 2G แทบจะลงตัวที่สุด
ส่วน Standard C150  และ Yaesu หน้าจอเขียว ๆ  มาเงียบ ๆ  แต่น่าใช้มาก  :D

ปัจจุบัน ผมเหลือมือถือ C150  ๒ เครื่อง  Mobile Standard C- 1208 DT และ Kenwood TM-261 ติดรถไว้ ใช้ในคราวจำเป็น  ;D

ICoM  ผมเริ่มจาก   2N  มาถึง   02N  2S ET  จนมา   P TWo  ET

                    ถึงวันนี้ ...... ว.แดง น่าจะเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมแล้วครับ .....

จากปั้ม นครชัยศรี มี คาริเบียน สีแดง นำหน้า Toyota SR5 - LN106 ๒ คัน โรดิโอ ๒ คัน รวม ๖ โดยผมเป็นคันปิดท้าย
เพราะชอบขับบสบายๆ ไม่ต้องระวังรถขับตามในขบวน  และไฟส่องหลัง

ตลอดเส้นทาง ตียาวเข้าเมืองกาญฯ แล้วแยกซ้ายมือตรงปากแพรก ไปเส้นไทรโยค  จะหยุดพัก ก็ตอนเติมน้ำมัน และอาศัยล้างหน้า  

ขับตามเป็นขบวน อาศัยเสียงพูดแหย่กันทาง ว.ดำ  ตัวผมเองเพิ่งจะรู้จัก อีก ๔ คัน .. ราว เกือบตี ๕ ขบวนมาถึงปั้ม ปตท. ขวามือก่อนถึงตัว อ.ทองผาภูมิ
จุดเติมน้ำมันแห่งสุดท้าย แต่ตอนนั้น ทำได้ คือ เครื่องดับ ผมเพียงลดกระจก และพับเบาะปรับเอน แล้วคนขับก็พับไปในรถ

เราหลับไปกันราว ๑ ชม. ก็ตื่นขึ้น ๖ โมงเศษ ล้างหน้า-ตา ตรวจสภาพรถ เติมนั้นมันเต็มถัง เต็มลงถังสำรอง ๒๐ ลิตร อีก ๒ ถัง
ราว ๗ โมงกว่า ล้อหมุนเข้าตลาด ทองผาภูมิ กินข้าวเช้า เข้าตลาด ซื้ออาหารสด.ไก่สด-ไก่ชิ้น-ไข่สด-ไส้กรอก
ข้าวสาร ผัก น้ำแข็งแช่ของสด ฯลฯ สำหรับ ๒๐ คน ๑๐ มื้อ ..ส่วนผมซื้อกระสอบใส่ท้ายรถ ไว้ ๑ ใบ + บุหรี่ + เบียร์ + เข้าเหนียวไก่ย่างไว้กินระหว่างเดินทาง

ก่อนโบกมือลา ทองผาภูมิ ก็มี คามิโอ ช่วงล่าง 4x4 แลนครุยเซอร์ ของกำนันแตง ของอำเภอหนึ่ง ที่บุรีรัมย์ กับสาว อีก ๔ คนเต็มคัน มาสมทบด้วย
แต่เวลากิน เวลาปักเต็นท์ แยกไปซะห่างเล้ย

แล้วขบวนของเรา ก็มุ่งหน้าเส้นสังขละ-เจดีย์ ๓ องค์..  สู่แยกองค์พระ ขวามือ.. ไต่ขึ้นเขาแดง ข้ามห้วยน้ำใสไหลแรง สู่ ประตูทุ่งใหญ่ที่ ด่าน พิทักษ์ป่า (จำชื่อไม่ไ้ด้แล้วครับ)
ลงชื่อขออนุญาตผ่านทาง .. การเดินทางครั้งนี้ มี แดง คนสังขละ ที่ค้าขายกับกระเหรี่ยง เป็นคนนำทาง
มีหนังสืออนุญาตจาก นายทหารกระเหรี่ยงที่รับผิดชอบพื้นที่รอยตะเข็บ เป็นฐานทหารกระเหรี่ยง อนุญาตให้ผ่านทางเข้าพื้นที่ในเขตพม่า

สภาพทางหลังจากนั้น ก็เจอทางขาด แต่ไม่มีปัญหา ใช้จอบปรับหน้าดิน และเอาบันไดเหล็กมาวางพาด 4x4 ก็เอาล้อซีกเขวาเกาะผ่านไปได้ไม่ยากนัก

หลังจากนั้น สภาพทางดินโคลน ลงข้ามห้วย ที่ต้องขับ ขึ้น-ลง ขึ้น-ลง เลี้ยงรอบ .. ผมได้รับคำเตือนให้เอากระสอบที่ซื้อมานั้น มาผูกตรงกระจังหน้า เพื่อดักโคลน
ไม่ให้เข้าตะแกรงระบายความร้อนของหม้อน้ำ  แต่ก็ลืม ทำได้ คือพันโซ่ ล้อคู่หลัง ..

ทางในป่า สนุกกับการขับรถ การลากวินส์ ขึ้น-ลงรถ  สภาพป่าดิบ มองมึดไปเหมือนกันไปหมด  ผมสังเกตดินโคลน และดินข้างทาง ยังไม่พบรอยตีนสัตว์
อาจเพราะพื้นที่ป่ากว้างใหญ่.. เมื่อมีฝนตกแล้ว ทุกที่จะอุดมไปด้วยหญ้า่ระบัด ไม่จำเป็นสัตว์ป่า จะไม่ลงมาในที่ใกล้เส้นทางของ มนุษย์ .......    ;D

เครือข่ายเครื่องแดง  245  MHz  ตอนนี้  เหมาะที่สุดครับ  น้าหลวงปู  มีทั่วประเทศ  พกพาไปใหนสะดวก

ตอนนี้  ผมใช้   SPENDER ครับ   

พระรามเก้า 15-28 ช่อง 80 รายงานตัวครับผม ;D

พระรามเก้า  15-28  จาก  บางนรา 063   ว.24  นี้  พระรามเก้า  15-28  ว.4  ว.10  เปลี่ยน

 ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

มาภาษาวิทยุ กันแล้วครับ กิกิ

ว.แดง ที่มีความถี่ตายตัวและกำหนดช่อง ไว้แล้ว..  ว.ดำ ที่ปลดล็อกความถี่ จะสแกนความถี่ลงไปหา ได้ ไหมครับ

และความถี่ ว.แดง ประมาณเท่าไร ครับ.  ;D

        "หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิตที่อิสระฯ"
        ทริป บางซื่อ-นครสวรรค์ บินเดี่ยว
(จากใต้  ขึ้นรถไฟ)  มันมากกับลูกบ้าตัวเอง
ใช้เวลาเดินทาง ๒ วัน ระยะทาง๓๐๐ กม.เศษฯ
แวะเที่ยวไปเรื่อยเปื่อย  ตามที่ใจอยากจะแวะ  ไม่มีกำหนดการ
มีเพียงกรอบหลวม ๆ ในเรื่องวันไป-วันกลับ  แต่ขากลับไม่มันเท่าขาไป ครับ
(http://img43.imageshack.us/img43/7632/sdc10083c.jpg)
(http://img189.imageshack.us/img189/9940/sdc10092f.jpg)
(http://img846.imageshack.us/img846/8403/sdc10157.jpg)

ไม่น่าจะได้ครับพี่ฐา ว.แดง ความถี่ CB-245 MHz เครื่องดำ VHs 144-146 MHZ

ขอบคุณมากครับ คุณ คมขวาน รักในหลวง . เป็นอีกหนึ่งต้นแบบ ที่ท้าทาย-ต่อสู้กับ ๒ ขา และพึ่งพาตัวเองได้ .  ::002::     ;D

ขอบคุณมากครับ คุณจอย  ความถี่สูงกว่า คนละย่านกันเลยครับ เขย่ง ไม่ถึง แน่ ๆ    ::005::

ครูหมูพกปืนข้างหน้าหรือครับเห็นตุงๆ ::007::

::010:: ::010:: ::010:: ::010::
        ช่วงแรกผมเล่นจย.เสือภูเขา
ปั่นไปปั่นมา  ค้นพบตัวเอง  จึงหันมาเล่น
จย.ทัวริ่ง ยังขาดเต๊นท์-ถุงนอน  ผมกะว่าจะปั่นมันไปทั่วทุกที่
ในเมืองไทยที่อยากจะไป  และเมื่อไหร่ที่หลุดพ้นจากหน้าที่การงาน 
คงมีโอกาสได้ปั่นข้ามไปประเทศเพื่อนบ้าน ครับ

ท่านจักรเคยมาแถบครบุรีด้วย สมัยปี 2538 ผมไปออกค่ายอาสาแถบนั้นวัยรุ่นค่อนข้างเกเรครับ แถบนั้นแต่คนเก่า ๆ มีน้ำใจดีครับ

ภาพ ประกอบจาก คห. ๒๕๔  ครับ.  ;D

ภาพประกอบ จาก คห.๒๕๔   แดง สังขละ กำลังพันโซ่ ให้ โรดิโอ คันที่ผมใช้อยู่    ;D

ภาพประกอบ จาก คห.๒๕๔ ทะเบียน ๑๑๓๓ แค่ จ่อ ๆ  เท่านั้นเอง    ;D

ภาพประกอบ จาก คห.๒๕๔     ;D

๒ คนนี้ คือช่าง ที่ไปร่วมTrip คอยแก้ไข ดูแล ตลอดเส้นทาง .. แต่รถคันนี้ เป็นของช่้างตุ้ม (คนสูง)
ที่เป็นรถยนต์ดัดแปลง และใช้เครื่อง ๒,๒๐๐  ถึงจะติด turbo แต่กำลังเครื่องน้อยไป มีปัญหา อยู่หลายครั้ง  ::005::

ภาพประกอบ จาก คห.๒๕๔     ;D

จุดพักแรม ที่ เสน่พ่อง ..  จากจุดที่ยืนถ่ายภาพ เป็นทางรถบรรทุก ๖ ล้อ ๒ เพลา วินส์เพลา บรรทุกข้าวสาร ของจำเป็นของผู้อาศัยอยู่ในป่า
วิ่ง ๒ วันครั้ง .. ใต้จากจุดนี้ลงไป เป็นที่ทำการ และต้องลงที่ต่ำ สองข้างทางรก มาก มาทราบเมื่อไปครั้งหลังว่า คือดงงูเห่า

เพื่อนที่ไปด้วย ครั้งหลัง เดินไปที่ทำการ นึกว่ารากไม้ ก่อนจะข้ามเกรงสะดุด ใช้ไฟส่อง สะดุ้งโหยง ถึงกับทำ.ว.ดำมือถือ ตก วิ่งหนี  ::005::
ต้องชวนกันไป ค้นหา .. เกือบตาย กลางป่า ซะแล้ว  ;D


 

ที่นั่น  ((  ครบุรี  ))  มีแต่คนใจดีครับ  ที่สำคัญ 

ผมไปอีสานมาเกือบทุก  จว.  และผมมีอดีตรักที่  ม่วงสามสิบ  (( มีทายาท  หนึ่งคน  )) 

หลังจากนั้นก็มีสภาพ คร่าว ๆ อย่างนี้  ละครับ.  ;D

คันนี้ ปรับเครื่องยนต์ และช่วงล่าง ฯลฯ  เมื่อออก Trip จะเตี้ยสุด สโลแกน ที่ ขายให้กับกรมป่าไม้ แล้วโฆษณาทางทีวีว่า "ยอดรถสำหรับยอดคน"

แต่สำหรับผม เ้ข้าป่าครั้งเดียวคือครั้งนี้ ละครับ  แล้วก็ขายทิ้ง และวิ่งมาได้เพียง ๑๕,๐๐๐ กม.  แล้วเปลี่ยนไปใช้ Toyota Ln 106 นำเข้าจากญีปุ่น.  :D

                    ว.ดำ (VHS)   มีความถี่ตลอดย่านที่  136.000-174.000 MHz. ครับ  

                     แต่อนุญาตย่านสมัครเล่นก็แค่ 2 MHz. คือ 144-146 ที่เหลือให้ข่ายราชการใช้

                     ตอนนี้ดูเหมือนจะเพิ่มย่าน UHS ให้ด้วยแต่ผมไม่ได้สนใจติดตามความคืบหน้า

เครื่องต้องความจุเท่าไหร่ถึงพอครับพี่ ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

ตอนนี้  มี  Tri-Band  ครับ  น้าหลวงปู  สันติสุขมีขายเพียบ  ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

                 สภาพแบบนี้ต้องเรียกว่า "ของจริง" ครับพี่ Ro@d  ::014::

         พอออกจากป่ามาขับในเมืองนี่เท่ระเบิดเลยครับ...................แต่ตอนล้างนี่เท่ไม่ออกครับ  ::005::

           ::014::

     

ผมเคยขับไปลุยแบบนี้  ที่ จูโว๊ะ  อ.ระแงะ  กลับมา  ลูกน้อง  นั่งมองตากันปริบๆ   สงสัย  ตรูจะล้างยังไงหว่า

 ::005:: ::005:: ::005:: ::005:: ::005:: ::005::

              มีลูกน้องช่วยล้างก็ค่อยยังชั่วหละครับ................. ::002::

       ถ้ารถผมมาสภาพแบบนี้ นอกจากต้องล้างเอง แล้วยังได้พรอันประเสริฐจากศรีภรรยาอีกชุดใหญ่ด้วยแน่ๆครับ  ::005::

         ::014::

งานนั้น  ลูกน้องบอก  "ลูกพี่อย่าไปพูดกับไครนะ  ขอ ลีโอ  ลังนึง"   เลยให้เขาไป  พร้อมไก่ย่าง  7  ดาว  2  ตัว

 ::008:: ::008:: ::008:: ::008:: ::008::

           สภาพเปื้อนขนาดนี้ คงต้องเอาลงไปจอดแช่ในหนองน้ำ
หรือไม่ก็แถวๆฝายน้ำล้น แล้วเอาไม้ถูพื้น จัดการแล้วครับ (หาเรื่องเที่ยวต่อได้อีกนิดครับ) ;D

                    เครื่องแดงซึ่งเป็นเครื่องที่ใช้ความถี่แถวๆ ๒๔๕ MHz (๒๔๔-๒๔๕ MHz) ซึ่งมีช่วงคลื่นแค่ ๑ MHz
แต่ก็มีการซอยย่อยช่องได้เป็น ร้อย เหมือนกัน แต่ถ้าใช้ช่องใกล้ๆกันมาก อาจมีการรบกวนกันได้ง่ายๆ ครับ
อาจจะมีข้อดีที่ใช้เสาได้สั้นกว่าเครื่องดำ

เครื่องดำ ซึ่งใช้อยู่ในความถี่ ๑๓๖-๑๗๔ MHZ(ย่านสมัครเล่น ๑๔๔-๑๔๖ MHz) แต่หากมีกรณีฉุกเฉินจริงๆ
เครื่องดำจะเอื้อประโยชน์มากกว่าครับโดยเฉพาะในต่างจังหวัด เพราะหน่วยราชการทุกๆหน่วยถึงแม้จะใช้ความถี่
อื่นๆแต่ก็ต้องมีความถี่แถวๆ ๑๓๖-๑๗๔ MHz เสมอ ทำให้ง่ายต่อการขอความช่วยเหลือฉุกเฉิน (เมเดย์) ครับ

ซักสิบกว่าปีก่อนเคยมีสื่อมวลชนไปถ่ายสารคดีกลางป่า รอ ฮ. มารับแล้วคาดกัน ทำให้ติดอยู่ในป่า
ก็ได้วิทยุเครื่องดำ ยี่ห้อ สแตนดาส รุ่นC-150  ติดต่อขอความช่วยเหลือผ่านความถี่ของป่าไม้/กู้ภัย
ให้ติดต่อ ฮ. มารับกลับจนได้ทั้งๆที่แบตเตอร์รี่หลักหมดไปแล้ว แต่อาศัยรังถ่านเปล่าที่เอาถ่าน AAจากแฟรชกล้อง
มาใส่เพื่อใช้งานต่อได้ และวิทยุรุ่น C-150 ได้ชื่อว่ามีวงจรประหยัดพลังงานมากที่สุด ในยุคนั้นด้วย

สำหรับเมืองไทย ผมคิดว่า วิทยุสื่อสารเครื่องดำ( VHF ย่าน ๑๔๔ MHz)ใช้งานได้หลากหลายกว่าเครื่องแดง( VHF ย่าน ๒๔๕ MHz) ครับ
หากท่านไม่ใช่ข้าราชการแต่เป็นนักวิทยุสมัครเล่น(มีใบอนุญาติ ๑๔๔-๑๔๖ MHz) ก็ไม่เป็นไร เพราะในทางเทคนิค เครื่องดำ
มันเปิดปิดแบรนหน้าจอได้อยู่แล้ว และทุกวันนี้ คงไม่ได้เข้มงวดกันเหมือนสมัยก่อน สำหรับเรื่องเปิดแบรน
และเครื่องดำในบางรุ่น แบรนกว้างกว่า ๑๓๖ -๑๗๔ MHz ครับ บางรุ่นใช้ได้ตั้งแต่ ๑๒๘ -๑๘๖ MHz ครับ

การเดินทางเป็นทีม(หรืออาจจะเดินทางเดี่ยวๆ) ยังไงมีเครื่องวิทยุสื่อสารย่านใดย่านหนึ่งประจำรถก็เป็นสิ่งที่จำเป็นมากๆ ครับ ::002::

เครื่องดีเซล ที่เป็นรถ Off-Ro@d  ถ้าเป็นรถที่ประกอบเสร็จทั้งคัน ได้ถูกคำนวณมาแล้ว ได้ถูกวางเครื่องอย่างเหมาะสม แต่ถ้าจะนำมาลุยป่า

สมควรต้อง ติด Turbo และเปลี่ยนยางเป็นดอก Mud (ลุยโคลน)ไม่อย่างนั้น รอดยาก  ::005:: 
ส่วน CC ตามที่ถามเท่าใดนั้น ผมไม่ทราบเลยครับ คุณขุนช้าง-รักในหลวง   ;D

ส่วนเครื่องเบนซิน อาจไม่ต้องติด Turbo ก็ได้เพราะกำลงเครื่องดีอยู่แล้ว แต่อาจใช้วิธี เปลี่ยนเฟืองหน้า-หลัง จาก เดิม 9x41 เป็น 8x39 หรือ 7x37
จะทำให้การออกตัวในรอบต่ำ และปีนป่ายได้ดี.

Toyota Ln 106 ของผม เครื่อง 3L 2,800 CC ยาง 33 นิ้ว เฟือง 8x39 เมื่อติด turbo เวลาออกตัว และเวลาแซง..  รถเ๋ก๋ง ชิดซ้ายไปเลย 
แต่เวลาวิ่งเร็ว กลัวคว่ำเท่านั้น.. ความเร็วที่หน้าปัด ๑๒๐  แต่ GPS จับได้ ๑๔๐   ;D

 ::014:: ::014:: ขอบพระคุณครับพี่ 

ขากลับจาก แม่ขมิ้น เข้าท่ากระดาน ก่อนถึงเอราวัญ มีรถชาวบ้าน ตกเหว บางคนตะกายขึ้นมา แต่พอมองเห็น มี คว่ำหน้า ๑ ราย

ได้อาศัย Standard  C 168  สแกนความถี่ไปพบ จนท.ป่าไม้  กำลัง ว. 4  กันอยู่  แจ้งเหตุผ่านให้ จนท.ป่าไม้  ช่วยประสางานให้
และหลายครั้ง ครับ ที่แจ้งเข้าไปในช่อง มูลนิธิ ฯ ประสานงานได้ รวดเร็วมาก  :D

    พี่โร๊ด ไม่รู้จริงๆ เหรอครับ  ;D ;D ;D  ::014::

ช่วงก่อนที่ เจ้าหน้าที่จับ คนใช้เครื่องดำที่เป็นประชาชนเต็มขั้นกันหนักๆ
ยังมีคนหัวใสบางคนเอา เอาใส้เครื่องดำไปยัดใส่บอดี้เครื่องแดงแหกตา
เจ้าหน้าที่บ่อยๆ ครับ เพราะเครื่องบางรุ่นมีโหมดไม่แสดงความถี่ แต่แสดงเป็น
CH. หรือ ให้ตั้งชื่อเป็นภาษาอังกฤษสั้นๆกันเอง

ปล. บางท่านอาจจะงงวิทยุสื่อสาร เครื่องดำ เครื่องแดง คืออะไรกัน
       ขออธิบายสั้นว่า เครื่องแดง คือ ประชาชนซื้อแล้วขออนุญาตใช้ได้เลย
       ขอตั้งสถานีก็ได้ โดยเสียค่าธรรมเนียม      เครื่องดำนั้น จะอนุญาตเฉพาะประชาชนที่สอบผ่านเป็นนักวิทยุสมัครเล่นขั้นต้นก่อน
       จึงจะสามารถยื่นขอรับใบอนุญาตใช้และตั้งสถานีได้
      โดยอนุญาตให้ใช้ความถี่ ๑๔๔ - ๑๔๖ MHz และตัวเคื่องก็จะเป็นรุ่นเดียวกับที่ทางราชการใช้
       แต่นำมาจำกัดความถี่ลงให้ใช้ได้เท่าที่อนุญาตเพื่อป้องกันการไปใช้รบกวนความถี่ของทางราชการ

       แต่ปัจจุบันเครื่องดำในบ้านเราแพร่หลายมาก การใช้ของหลายๆหน่วยงาน ก็คาบเกี่ยวกับหน่วยราชการ
      เช่น กู้ภัย อาสาสมัคร ต่างๆ ทำให้เกิดการอนุโลม แบบผิดแต่ไม่พูดถึง ในเรื่องนี้ ครับ ::014::

....   ::005:: 

ไม่ทราบเลย ครับ กับเรื่อง ว. แดง  ;D 

                        ช่วงนี้รถพร้อม คนพร้อม แต่เงินกะเวลาไม่พร้อม ...... เลยห่างเหินทริปไปหน่อย

                        ลุงโร้ดหรือท่านอื่นมีทริปอับเดทปัจจุบันหรือเร็วๆนี้ไม่เกินปี-สองปีบ้างเปล่าครับ

เห็นกระทู้พูดถึงเรื่อง ว.

ขอถามหน่อยครับ
ถ้าต้อง เลือกระหว่าง CB(ว แดง) กับ VHF(ว.ดำ)  แค่เครื่องเดียว จะเลือกอะไรดี แบบว่าได้ประโยชน์สูงสุด

 ::014::

             ในความคิดของผมเองนะครับ ผมเห็นว่า เครื่องดำ VHF ๑๔๔ MHz ใช้งานได้กว้างกว่า เครื่องแดง VHF ๒๔๕ MHz เหตุผลคือ
เครื่องดำ..... เป็นเครื่องที่ทุกหน่วยงานราชการใช้งานอยู่เดิมแล้ว เช่น ทหาร ตำรวจ องค์การส่วนท้องถิ่น หน่วยบรรเทาสาธารณภัยต่างๆ
รวมทั้งนักวิทยุสมัครเล่น ทั้งสมัครเล่นแบบสอบผ่านถูกต้องตามกฎหมายและสมัครเล่นแบบแอบๆใช้กันเอง

ความถี่ของเครื่องดำ ปกติ ๑๓๖.๐๐๐-๑๗๔.๐๐๐ MHz ซึ่งมีช่วงคลื่นถึง ๓๘ MHz ทำให้สามารถกำหนดช่องได้มาก
เมื่อเกิดเหตุด่วนจริงๆ เราสามารถสแกนหาความถี่ที่กำลังมีการใช้อยู่และขอแทรกเพื่อให้ประสานความช่วยเหลือได้ง่าย
กว่าโดยเฉพาะในต่างจังหวัด เครื่องที่พกอยู่ที่เอว ทหาร ตำรวจ ข้าราชการทุกหน่วย รวมทั้งอาสาต่างๆ กว่า ๙๐ เปอร์เซนต์ในประเทศไทย
เป็นเครื่องดำครับ

เพียงแต่ว่าเครื่องดำมีกฎหมายควบคุมอยู่มากกว่าเครื่องแดง หากท่านเป็นข้าราชการก็ใช้ได้ง่ายหน่อย เพราะอนุโลมไม่ถูกจับกุม
เรื่องครอบครองโดยไม่ได้รับใบอนุญาต(ในทางปฏิบัตินะครับ) แต่ถ้าเป็นประชาชนเต็มขั้นจริงๆ ก็ขอให้สอบเป็นนักวิทยุสมัครเล่น
เพื่อขอรับใบอนุญาตใช้เครื่องวิทยุสื่อสารอย่างถูกต้องไว้

ก็จะทำให้รอดจากการถูกจับกุมได้ เพียงแต่เครื่องที่อนุญาตให้นักวิทยุสมัครเล่นใช้นั้น จะจำกัดความถี่ให้แค่ช่วงคลื่น  ๒ MHz (๑๔๔-๑๔๖ MHz)
แต่ในทางปฏิบัติทุกวันนี้ เครื่องดำแทบทุกรุ่นมีโหมดเปิดขยายความถี่หน้าจอได้เลยไม่ต้องไปแก้ไขวงจรเหมือนสมัยก่อน ทำให้ใช้จาก ๑๔๔-๑๔๖ MHz เป็น ๑๓๖-๑๗๔ MHz
ได้ไม่ยาก

ส่วนเครื่องแดง..... นั้น จากการขยายตัวของการพัฒนาประเทศ จำเป็นต้องให้ภาคเอกชนสามารถใช้วิทยุสื่อสารได้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย
และลดปัญหาการลักลอบใช้เครื่องดำในทางธุรกิจจนถูกจับกุม และรบกวนข่ายราชการ/ข่ายสมัครเล่นที่อนุญาตถูกต้อง
ทางราชการจึงได้ออกกฎหมายอนุญาตให้ประชาชน/ภาคเอกชน ใช้ได้โดยขออนุญาตใช้ได้เลย หากมีการต่อเสาภายนอกอาคารหรือเสาติดรถยนต์
ก็ให้ขออนุญาตเพิ่มได้ เพียงแต่อนุญาตให้ใช้เพียงแค่ความยาวคลื่น ๑ MHz (๒๔๔.๐๐๐-๒๔๕.๐๐๐ MHz) เท่านั้น

เมื่ออนุญาตแค่นี้ทางบริษัทผู้ผลิตเครื่อง ก็ทำความถี่ที่ใช้งานมาแค่นี้
ทำให้มีช่องจำกัด ก็มีการใช้แพร่หลายในระดับหนึ่ง เพราะใช้แล้วไม่ต้องกลัวถูกจับกุม ส่วนมากมักเป็นด้านธุรกิจเอกชน บริษัทต่างๆ  รปภ.เอกชน พนักงานห้างสรรพสินค้า
หน่วยราชการจะไม่ได้ใช้เครื่องแดงครับ อาจจะมีพวกอาสาแจ้งข่าวอาชญากรรม หรือ หน่วยกู้ภัยบางหน่วยใน กทม.ที่ใช้บ้าง แต่ก็น้อยสำหรับในต่างจังหวัด

ปล. ขออนุญาตพี่โร๊ด ตอบในเรื่องนี้นะครับ กลัวว่าจะไม่ตรงกับหัวข้อกระทู้

มาต่อ ครับ..

จุดพักที่เสน่พ่อง ราว ๑ ทุ่ม วิรัช มากับเพื่อนอีกรวมเป็น ๒ คน กับ Jeep หน้ากบ ที่แต่ง ใหม่ทั้งตัว แต่ยังพ่นสีไม่เสร็จ ก็มาสมทบด้วย

เรานอนกันไม่ดึกนัก แต่ตื่นกันสายนิด.. กว่าจะกินข้าวเสร็จ ตอน ๐๙.๓๐ น. ก็มีขวบน ปลัด อบต.แห่งหนึ่งในสมุทรปราการ กับรถ Off-Ro@d เกือบ ๒๐ คัน
มาทราบว่า ตามหลังชุดผมมาเมื่อวาน แล้วพักอยู่ที่ ทำการหน่วยพิทักษ์ป่าเสน่พ่อง ใต้ลงไปราว ๒๐๐ เมตร

จากเสนห์พ่อง ไป ธิไล่ป้า.. ต้องวิ่งข้ามลำห้วยที่น้ำเชี่ยว ไหลแรง น้ำระดับแค่คันชนหน้าของรถที่สูงที่สุด  พอขึ้นจากน้า ๕ - ๖ ครั้ง
ก็ต้องลุยโคลน ระดับลึก พอกับลุยน้ำ เราต้องติดขบวน รถของ ปลัด อบต. กว่าขบวนของเราจะแซงขึ้นไปได้ ก็ต้องพับเวลาทิ้งไป กว่า ๒ ชม.

รถที่น้อยกว่า สภาพคนและรถ พร้อมกว่า เมื่อไปที่ใด จะไม่มีปัญหานัก ..
ที่ว่าพร้อมกว่า อย่างน้อย คือ ๑. เครื่องยนต์ปรับแต่งใส่ Turbo กำลัังเครื่องสูงขึ้น ๒. ยางดอก Mud ลุยโคลน ขนาดสูง ๓๑ - ๓๓ นิ้ว  และโซ่พันล้อ
๓. ช่วงล่าง ยก แสะเสริมก้่อนเพื่อยกแหนบให้สูง ขึ้น รับกับขนาดยาง  ๔. วินส์ ต้องมีครบทุกคัน ๕. คน ที่พร้อมช่วยเหลือ มาแชร์น้ำใจ กัน

ชุดผม กำนันแตง ย้อนกลับทางเดิม ไปส่งสาว ๆ กลับ กรุงเทพฯ  เมื่อมีวิรัช จึงเป็น ๘ คัน  แบ่งเป็น ๒ ชุด หาจังหวะและแซงขึ้นไป
ผมอยู่ชุดแรก  ที่พ้นไปได้ ไปเจอฝนตกเป็นเม็ดถั่วลิสง..  ต้องจอดรด จอดพักรถ จุดที่พักพืชไร่กระเหรี่ยงข้างทาง  
และวิทยุ บอกชุดหลัง ให้เร่ง ก่อน ที่ ขบวนของปลัดฯ จะมาทัน

ณ. จุดรอรถตรงนั้น พอมองเห็น ทางข้างหน้า เป็นเนินดินชัน.. บอกได้เลยว่า ต้องพันโซ่ เท่านั้น  .. ทุกคนรวมทั้งผม ไม่มีใครนึกถึงมื้อกลางวัน

น่าจะ ๑๕.๐๐ น.เศษ  เมื่อทุกคันมาพร้อม ขบวนของเราก็ไปต่อ เราวิ่งอยู่บนที่สูง สองข้างทางเป็นป่าดิบไม่สาหัสเหมือนเมื่อวาน  
บางช่วงเลาะไป ข้างเหว สลับ ป่าดิบ ป่าไผ่ นอกจากทางลื่น ที่เราจจะต้องอาศัยล้อหน้า ข้างใด  ข้างหนึ่ง จับล่องถนนเป็นหลักเอาไว้ ..

การขับบนภู จุดที่ต้องระวังให้จงหนัก คือต้องดูทางข้างหน้า ห้ามเผลอกับธรรมชาติ  ถ้าล้อใด ปีนเนินข้างทาง ถ้าเบรคไม่ทัน รถจะไต่เนิน แล้วพลิกคว่ำทันที  
ใครเผลอเมื่อไหร่  ไม่มีทางรอดสักคัน  :OO

การขับทางลื่นชัน ขึ้นเนิน ไม่น่ากลัวเท่าใดนัก ใช้ เกียร์ ๑ - ๒ จนพ้นทาง อย่าได้เปลี่ยนเกียร์ ระหว่างขึ้นเินิน เพราะกำลังจะตก หมดแรง ต้องปล่อยให้ล่วง ไหลลงเนิน
แล้วขึ้นใหม่  คันหน้าขึ้น คันหลังต้องหยุดรอ ให้คันหน้าพ้นเนินชันไปก่อน

เวลา ลงเนินที่ลื่น น่ากลัว มากกว่า มีหลัก คือ ขึ้นเกียร์ใด  ให้ลงเกียร์นั้น และต้องใช้เกียร์ต่ำช่วยเบรค  ต้องเข้าเกียร์ ห้ามเข้าเกียร์ว่าง เพราะรอบของเครื่องยนต์ คือแรงม้า
ที่จะใช้บังคับล้อคู่หน้า

เนินสุดท้าย ก่อนลงที่ราบ ที่ทุกคนต้องขนหัวลุก ชื่อ "เนินเทวดา"  สภาพ ด้านซ้ายผนังผา ด้านขวา เหวเตี้ยๆ สภาพทางทิ่มหัวลง แล้วหักศอกขวา  
ทางเปียกลื่น เรียบ ไม่มีร่องให้ล้อจับ  ต้องประคองเกียร์ ๑ ค่อย ๆ ไหล พอพ้นโค้ง ถึงจะเป็น อิสระได้อีก  และขบวนของเรา พ้น เนินเทวดา มาได้ก่อน ๖ โมงเย็น
แล้วเลี้ยวซ้าย   ขบวนอื่น ต้องเลี่ยวขวา ไปเหมืองพุจือ( เหมืือนเกาหลี) แล้ววนออกไปอีกทาง

แดง สังขละ ขอให้เรารออยู่ริมน้ำฝั่งไทย ตัวเขาข้ามฝั่งน้ำ ไป พบทหารกระเหรี่ยง  ทุกคนยกเลิก มื้อเย็น  แดง วิทยุ มาให้พวกเราข้ามห้วย เข้าเขตพื้นที่ กระเหรี่ยง
ที่เป็นฐานทหาร และชุมชุนกระเหรี่ยงเล็ก ๆ อยู่รวมกัน..   ผมดับเครื่องยนต์  และลดกระจกลงนิดๆ  ขึ้นลำ Sig ๒๒๖ เพื่อความอุ่นใจไว่้ก่อน
พอมองเห็น คนนุ่งสะโหร่ง ถืออาวุธปืนสงคราม  กึ่งวิ่ง กึ่งเดิน ๒ - ๓ กลุ่ม   ผ่านข้างรถด้าน.้าย

จน ๑๙.๓๐ น. ขบวนของเรา ที่ล้อแตะพื้นดินอีีกฝั่งของเขตแดน ก็หมุนต่อ ..  และ ตรงนี้ ละที่ โรดิโอของผม ที่ลืมขึงกระสอบกันโคลน แต่แรกที่ลงลุยโคลน มีปัญหา
พอใช้ความเร็วบนพื้นดินที่เปีบก แต่แน่น และราบ จึงทำความเร็วได้มากขึ้น โคลนที่อุดหม้อน้ำจึงแห้ง ความร้อนจึงพุ่ง.. ๕ นาที +/- จักต้องหยุดรถ และสาดน้ำเข้าหม้อน้ำ
เปิด ฝาหม้อน้ำ แล้วเติมน้ำ  ดีที่ระหว่างทางยังมีห้วยเล็ก ๆ ให้ลงไปแช่น้ำ

เจอ ด่านกั้นทางด้วยไม้ไผ่ ด่านที่ ๑ การเจรจา นอกจากหนังสือผ่านทาง แล้ว ยังต้องใช้เหล้าขาว ๑ ขวด  คันที่พ้นไปแล้ว ก็แ้ล้วไป  ต้องให้ทัน ไม่อย่างนั้น
ไม้ไผ่ลงมากั้น ต้อง เสียเหล้า อีก ๑ ขวด

ส่วนด่านที่ ๒ ผ่านโลด .. เพราะดึกมาก พ้นเที่ยงคืนมาแล้ว ทหารกระฯ  คงไม่อยากจะมาอะไรมาก.    และ ที่สุดเมื่อ ๐๒.๐๐ น. เราก็ต้องมาสุดทาง
ที่ใช้ความพยายามอย่างไร ก็ไปต่อไม่ได้  ไม่มีจุดให้จับวินส์ และ โคลนลึกขนาด แขวนท้อง รถคันที่สูงที่ สุด คือ Jeep ของวิรัช.  

คืนนี้ ผมเอนพนักพิง และพับ หลับไปในรถ    ;D

มุมหนึ่งของการพักรอ  ;D

เมื่อคืน ๐๒.๐๐ น.  ต้องหยุด  และที่เห็น ราว ๗ โมงเช้า  ดูเกะกะ ไปหมด   ;D

ในภาพ รถคันซ้ายมือที่เปิดกระจก เป็นคันของผมเองครับ  .. และที่เห็น ถอดเสื้อนั้น คือ เด็กกระเหรี่ยง  เข้ามาเก็บ ของที่เราทิ้งแล้ว..

ของที่เก็บไป.. เพื่อความแน่ใจ เขาจะัสื่อ ให้เข้าใจก่อนว่า ไม่เอา แล้ว เขาถึงจะหยิบเอาไป   ::002:: 

อยากไปอย่างนี้บ้างจัง ครับ แต่ผม ไม่ชอบไปเป็นทีม ครับ

สวัสดีครับพี่โร๊ด  ขออนุญาตเข้ามาอ่านประสบการณ์ของพี่ด้วยคนนะครับ

ชอบครับ สนุกดี ไว้มีโอกาสที่เหมาะ ๆ จะขอร่วมทริปกับพี่ด้วยคนนะครับ  ::002:: ::002:: ::014:: ::014::

สวัสดีี เอก อาจเป็น ปลายปี เราไป เยือน  อีสานเหนือ กันครับ.  :D

ยินดีอย่างยิ่งครับพี่โร๊ด  ::014:: ::014:: ::014::

คณะของ ปลัต อบต. เมื่อลงจาก เนินเทวดา ก็วกขวา ไปทางเหมือง พุจือ ผ่านโรงเรียนบ้านหินตั้ง และคงไป กางเต็นท์กันที่ ทำการ ทุ่งใหญ่นเรศวร

เช้าวันอาทิตย์ที่ ๒ มิถุนายน ๒๕๓๙   ถ้า อยู่ กรุงเทพ ฯ จะต้องไปลงคะแนนเลือก นักเลือกตั้ง   แต่ขอไม่ไป และเลือกของเราอย่าง นี้ ละ

เราทะยอยตื่น กันตั้งแต่ ๖ โมงเช้า.. หุงข้าว บ้างต้มน้ำชงกาแฟ .. ส่วนตัวผมเอง เพิ่งครั้งแรก ที่ดินทางแบบนี้
ได้แต่  นั่ง บนตอไม้ คลึงถ้วยกาแฟ  รอกินข้าวเช้า..  มอง ได้รอบบริเวณที่ ต้องสะดุด ไปต่อไม่ได้ เมื่อคืน เป็นเพราะอะไร

พอกินข้าวเสร็จ ก็มี ชาวกระเหรี่ยง เข้ามาหา โดยแดงสังขละ เป็นคน พูดคุย..  เขาบอกว่า ตามเส้นทางนี้ไปต่อได้  แต่รถไถเท่านั้น เป็นหล่มโคลนลึก จะเอารถไถ
มาช่วยลาก นี่คือน้ำใส ใจจริง ของชาวบ้านป่า  หรือถ้าไม่ลาก เขาก็อนญาต วิ่งตัดคันนา ผ่านนาข้าว ออกด้านหลังหมู่บ้าน แล้วไปเชื่อมทางเดิม. นี่ละครับน้ำใจ
คนป่า คอยดอย  ::014::

คาริเบียน สีแดง  เป็นคันแรก ที่ตาวุฒิ ขับปีน คันนาสูง พยายามแล้ว แต่ไม่รอด .. ผมเป็นคันที่ ๒  เป็น ปิกอัพ ยาง ๓๑ นิ้ว ปีกนก ตั้งเพลา ขับ ๔ เตี้ยที่สุด
ปีนคันนาไปได้เพียง ล้อคู่หน้า แล้วแขวน คือ คันนาติดใต้ท้องรถ เป็นไม้กระดก ล้อคู่หน้าพ้นพื้น ล้อหลัง ติดพื้น หมดแรง ตะกุย เดี้ยงไปอีกคัน

ต้องใช้รถมาลากถอยหลัง ทะลักทุเล มาก จนกันแคร้งสเตลเลส ใต้เครื่องหน้า ราคา ๖,๐๐๐.- งอพับไปอีกด้าน .. ผล คือไปต่อไม่ได้ ต้องถอดลูกเดียว.

เวลาผ่านไปราว  ๓๐ กว่านาที รถผ่านไปได้ ๓ คัน กับยาง ๓๓ นิ้ว  กับอีก ๑๑ คน    อีก ๔ คัน กับเจ้าของรถ และช่าง ไม่ได้ไปด้วย ผม ได้นั่ง-นอนเล่น ใน
เขตกระเหรี่ยงอิสระ  อยู่กับชุดหลัง..

โรดิโอของผมต้องซ่อม  ถอดกันแคร้งหน้า ถอดหม้อน้ำ ออกมาทั้งยวง  แช่ ท้องร่อง ที่กักน้ำฝนใสแจ๋ว  เขย่าเอาโคลนดิน ออกจนหมด

ผมใช้ Mobile Standard C1208 DT  ติดต่อสื่อสารกับชุดที่ไป ได้ตลอดเส้นทาง ..  ๔ โมงเช้า ถึงฝั่งไทยที่ เบิ่งเคลิ่ง บ้านแม่จัน อ.อุ้มผาง ผ่าน ด่าน ตชด.
ราวบ่ายโมง เข้าตลาดกินข้าว หาซื้อน้ำมันดีเซลล์ สำรอง แล้วย้อนกลับออกมาราว บ่ายสองโมง.. ไปเพื่อเป็นสัญลักษณ์ ว่า ได้ผ่านทะลุมาในเส้นที่ยากนักที่จะผ่านมาได้

แม่น้ำสุริยะ สุริยา อยู่ในฝั่งพม่า  ๓-๔  กม.จากชายแดน   กว้างราว ๕๐ เมตร พื้นเป็นกรวดทราย รถยนต์ พอผ่านได้
ขาไป ระดับน้ำราวคันชนหน้า.. แต่ขากลับนั้น ฝนตกหนัก เพียงแค่ รอความพร้อม ในการข้าม จาก คันแรก น้ำขึ้นถึงไฟหน้า  แต่พอคันที่ ๓ ขึ้นถึง ฝากระโปรงหน้า
เมื่อลงน้ำต้องหันหน้ารถสู้กับกระแสน้ำ  แล้วอาศัย กระแสน้ำ พัดให้ช่วยส่ง มาขึ้นอีกฝั่ง .. ถ้าขับอย่างปรกติ จะถูกน้ำพัด  ตกร่องน้ำ ย้อนขึ้นฝั่งไม่ได้อีก

ชุดที่ไปถ่ายรูป  และ นำกล้องถ่ายวิดีโอ ของผม บันทึกภาพเหตุการณ์ ตลอด.

๑๑ คน กับ ๓ คัน กลับมายังจุดเดิม รวมกลุ่มได้อีก ครั้ง  แล้ว มุ่งตะวันตกเฉียงใต้ กลับทางเดิม  ..  ระหว่าง อยู่ที่ตรงนั้น มีเด็กกระเหรี่ยงมาหา เรามีพวกของกิน
ของแห้ง ขนม แบ่งปัน กันไปตามอัธยาศัย..  พวกขวดน้ำ ที่เป็นขยะ ก่อนจะเก็บใส่ถุงดำ  พวกเด็ก จะถือมา บอก "ว่า ลืมหรือเปล่า เขานำมาคืนให้" พอบอกว่า ไม่เอาแล้ว
เด็กพวกนั้น จึงหยิบเอาไป..  แสดงว่า มีการอบรม สั่งสอนกันไว้ดีมาก  และยังทราบอีกว่า  ถ้ามีการข่มขืนสตรี
หากทหารบ้านจับได้ จะให้ขุดหลุม หารากไม้ แล้วยิงท้ายทอย กลบฝังไปเลย

ชุดของเรา ต้องมืดกลางทางอีกแล้ว แต่โชคดี ที่เป็นวันขึ้น ๑๕ ค่ำ บางจุดที่หยุดพักรถ จะเห็นแสงจันทร์สว่าง รอดผ่าน กิ่งไผ่ กิ่งไม้ และมีเมฆ พัดเข้ามาแจม. ขณะ
ที่เปิดเพลงของ เย็น ๆ  ของ.........  (ตอนนี้ ยังจำชชื่อนักร่องไม่ได้)    คลอไปด้วย  บรรยากาศ สุด ๆ เลยละครับ    

ขากลับ ผ่านด่านทหารกระเหรี่ยง  ยังหัวค่ำ ไม้กระดก ถูกยกไว้  ไม่ยุ่งยาก เหมือนขาไป  เราใช้ ว.ดำ หารือกันว่า  เมื่อข้ามแดนแล้วจะกลับทางเดิม หรือว่า
จะวนไปทางบ้านหินตั้ง -ที่ทำการทุ่งใหญ่ฯ  ข้ามห้วยดงวี่  แล้วไปออกทางห้วยเสือ ให้ครบเป็นวงรอบ  เพราะน้ำมันพออยู่แล้ว    เสียงแตกเป็น ๒ ฟาก

มีวิรัช กับ เฮียเส็ง ( Mr.Off Ro@d คนที่ ๕ ของนิตยสาร Off Ro@d แต่ตอนนั้นยังไม่มี)  ย้อนทางเดิม เพราะทางสั้นกว่า ต้องรีบกลับ กรุงเทพฯ

ที่เหลือ ตาวุฒิ ,เฮียซง ,ช่างตุ้ม,อาจารย์ต่อ (Mr.Off Ro@d คนที่ ๑  ของนิตยสาร Off Ro@d ) และตัวผม จะวนให้ครบรอบ. ทุงใหญ่นเรศวร ...  
สัก ๕ ทุ่ม เราข้ามแดน ด้วยการขับข้ามน้ำ แล้วขึ้นเนินสูง   แล้วพัก กันตรง ที่เก็บของ ของเหมืองพุจือ(เหมืองเกาหลี) ที่ทิ้งร้าง ..  
ผม คงนอนในรถเหมือนเดิม  เหตุเพราะพื้นแฉะ เต็นท์  กางและเก็บ ลำบาก .แค่เอนเบาะรถ แล้วถอยหลัง ก็หลับได้แล้ว ..
คืนนั้น ฝนตกลงมาอย่างหนัก สมกับ อยู่ในกลาง ป่า จริง ๆ ครับ   :D

30  กันยาฯ  ผมเป็นไทย  แล้วเจอกันครับ  น้า  Ro@d

เจอคนบ้าแบกเป้  ยืนโบกรถริมถนน จอดรับด้วยครับ

 ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

แม่น้ำสุริยะ ขาไป   ;D

แต่ละรูปแต่ละตอน  บ่งบอกได้เลยครับว่านอกจากรถดีแล้ว ใจของคนที่ไปต้องพร้อมลุยจริงๆ ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

ขา กลับ  ;D

ขา กลับ  ::005::

  ไปแล้ว ต้องกลับ.. ดูจากวิดีโอ  ก่อนภาพนี้ .. น้ำมิด ขอบกระจกล่าง รถเซ ไปแล้ว แต่ พลิก ขึ้นมาในที่สูง เป็นภาพที่เห็น  ::005::

ถ้าช้า อีกนิดเดียว สงสัย จมน้ำ .  ::005::

ติดขบวนปลัด?  ปลัดคนนั้นชื่อ "กวาง"  หรือเปล่าครับ ;D   

หลังมื้อเช้า ก่อนเดินทางต่อ ถ่า่ยรูป ร่วมกัน  ขวา มือ เป็นโรดิโอ ยาง ๓๑ ของผม ที่เตี้ยที่สุด   ;D

คันซ้าย โรดิโอ ยาง ๓๒  ของ อาจารย์ต่อ  คันกลาง เป็น Toyota ยาง ๓๓ ของเฮียซง เจ้าของร้าน ในเชียงกง กม.๑๗ บางนา-ตราด คานแข็งที่แต่งเอาตามใจชอบ   ::005::

ภาพอีกมุม แค่อยากให้มองเห็นเขา เต็มลูก   ;D

 :~) :~) :~)  เอารถลุยน้ำซะขนาดนี้ระบบไฟทนได้ไงครับพี่ ::014:: ::014:: ::014::

ระบบ ไฟในรถ เป็นแบบ กระแสตรง ไม่ต้องกังวล กับการเปียกชื้น  การใช้รถ ทำให้เกิดความร้อน จะช่วยให้แห้งเร็วขึ้น  ไม่มีปัญหา ครับ

ที่อาจมีปัญญหา คือ อุปกรณ์ ที่นำติดไป ด้วย เช่นกล้องถ่ายรูป ผมเผลอ น้ำที่เข้ารถ ท่วมกล้อง เสียกล้องที่พอใ้ช้ได้ ไป ๑ ตัว นานแล้ว  ;D

จาก ตะเข็บชา่ยแดน.. เราผ่าน ชุมชนเหมืองพุจือ  เป็นชุมชน ไทย-กระเหรี่ยง  แวะหาซื้อของกิน
มีบุหรี่ นำเข้าจาก พม่า มีหลายยี่ห้อ ซองสวยแปลก ซื้อไว้ ๒ - ๓ ซอง แต่ไม่กล้าสูบ กังวล เรื่องเชื้อรา  แต่ก็ยังอดใจ ไม่ได้
เหมือนยาฉุน ไม่ได้เรื่อง เลย ละครับ  ::013::

ขากลับ เป็นเส้นหลัก ที่ชาวบ้านใช้สอย แต่สภาพทางดิน หลุ่มโคลน สลับลื่นชัน..  มีด่าน ป่าไม้ หลายด่าน
และเราต้อง ไปให้ถึงด่านสุดท้าย ก่อนปิดด่าน ๑๖.๐๐ น.

เราแวะกันที่ โรงเรียน ตชด. บ้านหินตั้ง ราว ๕ โมงเช้า ร่วมกันบริจาค เงิน ได้ ๒,๐๐๐. กว่า ผมสมทบไป ๕๐๐.-  มีครู ตชด. ประจำอยู่ที่นั่น
ได้คุยกัน ทราบว่า เข้า-ออก ด้วยการเดินเท้า ตามเส้นทางของชาวบ้านป่า  แถบนั้น พอได้ยิงเสียงเสือโคร่ง อยู่บ้าง

(โรงเรียน บ้านหินตั้งนี้ มีพระองค์หนึ่ง ท่านจะเป็นผู้ ชักชวน ชาว Off-Ro@d ที่รู้จัก นำอุปกรณ์การศึกษา ไปบริจาค ต้นปี เกือบทุกปี
สำหรับผมไป ครั้งสุดท้าย เมื่อต้นปี ๒๕๔๓ และตอนนั้น เหมืองพุจือ เริ่มกลับมาเปิดใหม่อีกครั้ง)

ตลอด ขากลับ ช่วงแรก ทางไม่สาหัสนัก เราสามารถทำความเร็วได้เ้เกิน กว่า ๑๐ กม/ชม เป็นบางช่วง  ทางหนักไำปทาง ขึ้น-ลง เขา
ไม่ต้องลุยห้วย เหมือนขาเข้า..    พอเจอหล่มโคลนยาว จึงเริ่มสนุกสนาน ที่จะใช้ทักษะกันอีก ..  ผ่าน ที่ทำการทุ่งใหญ่นเรศวร ที่เป็นมรดกโลก  ด้านซ้ายมืือ

จน บ่ายโมง นิด ๆ  เราก็ทิ่มหัวรถลง ที่ห้วย ดงวี่  มีป้ายไม้ เขียนชื่อบอกไว้ด้วย   เราจอดรถในลำห้วย น้ำใส ไหล ช้า ๆ สูง ครึ่งล้อ ..
ผมกับอาจารย์ต่อ ช่้วยกันล้างรถ แล้วสูบ Marboro ควันฉุย  ที่ยังนิยม อมควัน อยุ่เพียง ๒ คน.

ส่วน ตาวุฒิ มากับเมียคนใหม่ เป็นพ่อครัวฝีมือดี ของสด น่ิองไก่ ปลาสด ไส้กรอก เอาออกมาลงหม้อ ลงกะทะ ให้หมด เพราะเป็นมื้อสุดท้ายในป่า กันแล้ว 
กระเหรี่ยง ๗ - ๘ ที่ออกหากบ ริมห้วย เลาะขึ้นเหนือลำห้วย ผ่านหน้าไป..  ครัว ไม่ทันเสร็จ  มื้อกลางวันไม่ทันตกถึงท้อง..  ฝนก็เริ่มลงเม็ด ซะแล้ว  ;D

ขณะที่ เกือบอิ่มท้อง สายน้ำที่เคยใส ไหล เรื่อยเปื่อย .. เริ่มมีสีข้น แล้วเปลี่ยนเป็นสีดินลูกรัง. ระดับน้ำ ก็ขึ้นสูงตามมาด้วย
พวกเรารีบกิน รีบเก็บของ  เพราะทั้ง ๕ คัน ยังอยู่ครบ ในห้วย ดงวี่   ณ ตอนนั้น ๑๕.๐๐ น. กว่าแล้ว  ระยะทาง ไปถึงด่านสุดท้าย กะไว้ ๔๕ นาที น่าจะทัน

และ การไต่ขึ้นขอบตลิ่ง นั้น เอาเรื่องทีเดียวละครับ แต่ละคัน ตะกุย จน ตลิ่งชัน มากขึ้น ล่อกัน  ๒ - ๓  โจน  บางคัน ๗ - ๘ โจน กันเลย ๕ คัน น่าจะเกือบ ๒๐ กว่าโจน

หลังจากนั้น เราผ่านทุ่งหญ้าโล่ง ผ่านพื้นที่กระเหรี่ยง เคยอาศัยทำกิน ก่อนจะถูกอพยพ ออกไป .. บางช่วงวิ่งผ่านป่าไผ่ รอดกิ่งไผ่ ที่ทอดตัวขวางทาง
เสาอากาศ ว.ดำ บนโรลบาร์  ตอนแรกนึกว่า กิ่งไผ่ เอาไปกินซะแล้ว .. แต่พบตกอยู่หลังกะบะ .  ::005::

แล้ว คันสุดท้าย ก็มาถึง รอเข้าคิว ลงบันทึก ทันเวลา ๑๖.๐๐ น. มีเหตุผลว่า ขาเข้าไม่ได้ผ่านเส้นทางนี้ แต่เป็นคณะเดียวกับ ปลัด อบต.
ที่ทำเรื่องขออนุญาต ผ่านทางไว้ แต่พวกเรา ตกค้าง  มาไม่ทัน คณะ เมื่อวานนี้

การเดินทางท่องเที่ยว เป็นขบวน มี ว.สื่อสารพูดคุย และบอกเส้นทาง  คันหน้า ๆ แจ้งสภาพทาง  จะช่วยให้การเดินทาง ราบรื่น เพลินไปด้วย คนขับ ไม่ง่วง
คณะของเรา ออกสู่ถนนดำ แล้วรีบ เข้าตลาด กว่้าจะได้รองท้อง กันก็ ๒๐.๐๐ น.  แล้ว พวกเรา ก็ออกจากทองผาภูมิ หันหัวรถเลี้ยวขวา ไปทางเขื่อน วชิราลงกรณ์
(เขื่อนเขาแหลม)  เช่ารีสอร์ต .. ผมและเพื่อนหลายคน เพลียหลับไปโดย ไม่ได้อาบน้ำ .. อีกแล้ว  ;D

เป็น Trip แรก ของการ เที่ยว Off-Ro@d ของผม ที่ผมได้อะไรติดเป็นทักษะ  และ ทราบเลยว่า การเที่ยวแบบนี้ รถ ๕๐  คน ก็ต้อง ๕๐ ถึงจะผ่านไปได้

สำหรับ อีซูสุ โรดิโอ สโลแกนว่า่ "ยอดรถ สำหรับยอดคน"  ที่ประกอบการใช้งานของ กรมป่าไม้นั้น  คันของผมวิ่งมาได้ ๑๕,๐๐๐. กม. ผมและอาจารย์ ต่อตัดใจขายทิ้ง
แล้ว ไปจอง Toyota LN 106 รถประกอบนอก นำเข้า จากญี่ปุ่น  ไม่มี พ.อ.ว.ม. ต้องมาเติมเองทั้งหมด ไม่มีแคป  เราเพียงต้องการ ช่วงล่างทีเป็นแหนบคานแข็ง

จังหวะดี ที่จองเพียง ๒ สัปดาห์ ก็ได้รถแล้ว ครับ  ปรกติ ต้องรอนาน ๒ เดือน..  LN 106 ผมขับจากโชว์รูม ไปที่ บุญนิธิ อู่ตาวุฒิ  โดยไม่แวะเข้าบ้าน.  
ทิ้้งไว้ให้ช่วยปรับแต่ง เติม พ.ว.อ.ม. ติด Turbo  ย้ายอุปกรณ์ จาก โรดิโอ เบ็ดเสร็จ ๒๐ วัน .. ครั้งนี้ หมดไปราว ๑๐๐,๐๐๐.-

ส่วนราคารถ อยู่ที่ ๔๒๘,๐๐๐.- ซึ่งถูกกว่าแห่งอื่น ราว ๑-๒๐,๐๐๐-  จึงขายไปตามคำบอกได้ อีกราว ๑๐ คัน.. 
ก็ได้  สุดยอดปิ๊กอัพ ที่กะบะ ด้วยกัน เทียบไม่ได้ แม้แต่ Toyota SR 5 ไมตี้ 4x4 รุ่นมีแคป  ที่นำเข้าจากออสเตรเลีย       
พร้อม พเนจร ไปตามเส้นทางที่ชอบ อีกแล้ว.

ที่สุด คันนี้ มีพัดลมแอร์ อยู่ใต้ท้อง สำหรับแอร์-ตู้แช่ ที่เย็นพร้อมดื่มใน ๓๐ นาที   ๒ ถังน้ำ ๑๔๗ ลิตร ฯลฯ
เบ็ดเสร็จ หมดไปเกินกว่า ราคารถที่ได้มา พอ ๆ กับ Jeep Cherokee ป้ายแดง ๑ คัน

ทะเบียน กรุงเทพมหานคร ..  5656 มีเพื่อนรัก ช่วยจัดการให้ พร้อมกับทะเบียน Jeep Cherokee   5656
ได้ในวันที่ ออก Trip ครั้งที่ ๒ . ที่แดนสุวรรณภูมิ  ทองผาภูมิ. .  :D

มาปูเสื่อนั่งรอฟังต่อครับพี่ฐา  ::014:: ::014::

        ซึ่งวิถี คนชอบเดินทาง "หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิตที่อิสระฯ"
ทริป"ปั่นไปหาแม่"กำลังจะเริ่มขึ้น  มีแผนจะปั่นขึ้นเขาพนมรุ้งด้วย จบทริปจะมารายงานครับ 

                    เยี่ยมเลย .... เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆๆ

        ขอบคุณ ครับพี่ปู
ทริปนี้ใกลกว่า ทริป "บินเดี่ยวนครสวรรค์"
กะว่าจะกางเต๊นท์นอนแถว ๆ ลำตะคอง
ทริปนี้  กายไม่เต็มร้อย  แต่จิตใจ เกิน ร้อย ครับ

ตามนี้ เลยครับ..  สุด สุด แบบนี้ เพียง ๑ ครั้ง จะเป็นที่จดจำไป อย่างไม่มีวันลืม   เอาใจช่วย เต็มที่ครับ  :D       ::002::

        ขอบคุณ ครับพี่ฐา
พี่ไม่ไปเที่ยวชมปราสาทเขาพนมรุ้งบ้างเหรอ ครับ
ที่สำคัญ คือขาหมูนางรอง  ::002:: ::002:: ::002::
ทางผ่าน(ถ้าตรงช่วงผมอยู่ อยากจะเลี้ยงพี่สักมื้อ ครับ)

ขอบคุณมากครับ   ::014::

ยังไม่ได้ไปเลยครับ  แต่มีความตั้งใจแล้ว ว่าจะชวน คอปืนบางท่าน
จัด Trip แวะเยี่ยมเพื่อน ทางอีสานใต้ และไป สุดที่ ริมโขง อีสานเเหนือ นะครับ.  :D

รายงานสดเลยครับครูหมู โน๊ตบุค 1 ตัว แอร์การ์ด 1 อัน แบ็ตเตอร์รี่ก็หาตัวแปลงมาพ่วงปั่นเข้ากับล้อ เท่านี้ก็ติด รายงานสดได้แล้วครับ  ;D ;D ;D ;D
ส่วนพี่ Ro@d  ::014:: ผมยังปูสื่อติดตามการเดินทางของพี่อยู่นะคร๊าบบบบบ  :VOV: :VOV: :VOV: :VOV: :VOV:

        ยังไม่ได้ซื้อเน็ตบุ้ค
โน้ตบุ้ค  ที่ใช้อยู่ก็หนักเหลือเกิน
ไม่แน่ใจว่าจะเอาไปด้วยรึเปล่า ครับ

:D เดาว่าครูต้องลืมเอา BB gun กระบอกนั้นออกจากเป้แหง
ขอให้เดินทางปลอดภัยไม่ต้องใช้บีบีกันหรือเบ็ดนะครับ  ::014::

ไปหาซื้อเอา  บางกอกเลยครับ  มีให้เลือก  หลายหลาก  ทั้งราคา   ทั้งรุ่น

เอาที่แบ๊ต  ทนทนหน่อย

ครูหมูถอย ipadจะสะดวกกว่าครับ ::014:: ::014::

ฝากความคิดถึง  เจ้าสาวผีเสื้อ  ที่ลำตะคองด้วยครับ   :VOV: :VOV: :VOV: :VOV: :VOV:

เป็นกำลังใจ และแอบเชียร์อยู่ครับพี่ ยังไงนำมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะครับพี่

ช่วงนี้ฝนชุก ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ.....จะคอยติดตามครับ

สวัสดีครับพี่โรด  ::014::
 
          ตามอ่านมาตลอดครับ    ไม่ทราบว่าพี่เคยขึ้นหมู่บ้านชาวเขาป่าคา  กำแพงเพขรหรือยัง 

มาติดตามอ่าน

ขอบคุณครับ  ::014::

สวัสดี ครับ คุณโส..  ::014:: สำหรับกำแพงเพชร ยังไม่เคยผ่านเข้าไปเที่ยว..  เพิ่งจะเคยได้ยินชื่อครับ   :D

ขอนอกเรื่อง นิดนึง  แต่ก็เกี่ยวพันกับ ตัวผมโดยตรง..

พรุ่งนี้ ครบรอบ ๓๕ ปี ของเหตุการณ์ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙ ผมเป็น "คนเดืิอนตุลา" ที่อยู่ในเหตุการณ์  เป็นช่้่วงวัยรุ่น  เรียนอยู่รัฐศาสตร์ รามฯ ปี ๒
ขออนุญาต ไม่แสดงความเห็นทางการเมืองในกระทู้นี้ นะครับ..  ท่านใด สนใจ เข้าไปเยี่ยมชมเหตุการณ์ ได้ใน.... http://www.2519.net/  

พรุ่งนี้ จะไปร่วมงาน..อีกครั้ง   ตอนที่มีการเปิดกำแพงประวัติศาตร์ หน้าหอประชุมใหญ่  ในปี ๒๕๔๕
ผมเป็นตัวแทนการ์ดในเหตุการณ์  ขึ้นกล่าว รำลึกถึงเหตุการณ์ และเป็นตัวแทนในการรับมอบโล่ห์ จาก
ญาติ,พี่-น้องผองเพื่อน ของผู้ร่วมเหตุการณ์ในวันนั้น  ที่ได้รำลึกถึงพวกผม ที่ปกป้องผู้ที่อยู่ในธรรมศาสตร์ เมื่อ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙  และถูกยิงตาย ตรงนั้น ๘ คน

ตอนนั้นอายุสิบกว่ายังจำเหตุการณ์ได้ครับพี่ ::004::

ส่วนผมอายุได้ไม่กี่เดือนครับ... ::014::

ผมยังไม่เกิดครับ และขอไว้อาลัยให้แก่วีรชนผู้กล้า ณ ครั้งนั้นทุกท่านครับ ผู้ต่อสู้เพื่อความถูกต้องและประชาธิปไตย ::014:: ::002::

ครับ เช่นกันครับ ให้แผ่นดินกลบหน้า ผมก็ไม่มีวันลืม  ::004::

เพียงแต่ตอนหลังภาระงานที่ต้องทำตามตารางเวลา ทำให้ไม่สามารถไปร่วมงานได้

แต่อย่างน้อย 7 ส.ค. 2549 ก็ได้ไปร่วมกิจกรรมที่น่านครับ

        สาธุ
ถ้าโกหก  ขอให้หย่อนสมรรถภาพ ::010::
        รายงานเหตุการครับ
ฝนจะตกแดดจะออก  ก็ต้องควบคุม
ให้มันเป็นไปตามแผน  เมื่อเย็นปั่นลุยฝน
จนถึงเกือบ ๒ ทุ่ม  จึงเข้าที่พัก  แถว นวนคร
พรุ่งนี้  เดินทางต่อครับ ทริปนี้ยิ่งใหญ่นัก ครับ

ผมได้ 1 ขวบ กว่าๆ

 ::014::

พี่ธำรง เป็นรุ่นพี่ที่ทำกิจกรรม ใน มธ.  โชคดี ที่จบ จาก มธ.ไปแล้ว    ::014::  :D

เอาใจช่วยเต็มที่ นะครับ คุณหมู.    :D     ::002::   

+1 พี่โร๊ดครับ.. ::014::

วันนั้นภาพเหตุการณ์ที่มธ.และสนามหลวงมีการถ่ายทอดสดออกทีวี ผมติดอยู่ที่ไซท์งาน .... ยังจำความรู้สึกคลั่งแค้นนั้นได้  ::014::

วันนี้ พอเสร็จธุระแล้ว ผมผ่านเข้าไปที่ ธรรมศาสตร์ ราว ๕ โมงเช้า มีเวลา เดิน เช็คระยะ ทาง เมื่อ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙
ผมวิ่งช่วงแรก ๒๐ เมตร ถีบรั้วเหล็กที่ขวางทาง แล้วหักมุมซ้าย ต่อไปอีก ๑๕ เมตรจนถึงตัวหอประชุมฯ  และมุมตึกหอประชุมใหญ่บังแนวกระสุนไว้ให้

ในวันที่ ๖ ตุลา ๑๙  เมื่อผมนั่งลงที่มุมตึก หันกลับไป พบตู่ นอนหงาย เลือดทะลักออกจากปาก จากคำของเพื่อนรุ่นพี่  (คนที่เขียน"ปฎิวัติบนสายรุ้ง" )
อยู่ตรงหัวสนามจุดที่ผมตั้งใจจะไปหาแต่แรก.. มองเห็นเหตุการณ์ตลอด..  

ตู่ ลุกขึ้นวิ่งตามผม แต่ช้าไปเสี้ยววินาที (เพราะอยู่ใต้กองร่างเพื่อน ยังไม่ถูกกระสุนปืน)  เท่ากับมาเป็นเป้ากระสุนแทนผม  
นัดที่ ๑ ที่สบักขวา นัดที่ ๒ ขาขวา และนัดสุดท้าย ที่หัว.. ทุกร่า่ง ตรงนั้นน่าจะมาจาก .๓๐ คาร์ไบน์   ๒ กระบอก  :~)
..................  

วันนี้ ได้หนังสือมาอ่าน ๘ เล่ม บางเล่มเป็นหนังสือเเก่า สมัยยังเป็นวัยรุ่น..  ๒ เล่มปกราคา ๔๐ บาท ซื้อได้ในราคา ๔๕๐ บาท  ;D

ที่ถูกใจ เป็น จดหมายเหตุรายวัน การเดินทางไปสู่ประเทศสยาม ในปี ค.ศ.๑๖๘๕ และ ๑๖๘๖ เขียนโดย บาทหลวง เดอ ชัวซีย์
สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช แปลมาจากต้นฉบับภาษาฝรั่งเศส ..  

บันทึกวันต่อวัน  .ในยุค ของ ไบเบิล ๑ เล่ม กับ ๑ วิถีชีวิต พเนจร ที่ต้องผจญภัย กับภยันตรายต่าง ๆ ระหว่างเดินทาง
ความแปรปรวนของภูมิอากาศ ผู้คน พลเมือง โรคภัยไข้เจ็บ ความตาย ตลอดจนขนบธรรมเนียมวัฒนธรรมบางอย่างบางประการ
ชั้นเชิงต่าง ๆ ทางการฑูต การเมือง การปกครอง ของสยาม ในยุค ๓๒๖ ปีมาแล้ว   ;D

Ha Ha Ha  ฮา  คร๊า  พี่  Ro@d  ขร๊า ฮา

"วิญญาณ"  หรือ  "ความเป็นคน เดือนตุลา"  ฮา
ที่ทนเห็นไม่ได้  กับการ  "เอารัด  เอาเปรียบ"  ของสังคม  มันหายไปไหน  กันหมดคร๊า  ฮา

พวก "หน่วยกล้าตาย"  ที่เดินคล้องแขน ไปบนถนนราชดำเนิน  เขาทำอะไรกันอยู่คร๊า  ฮา
บางราย  ถึงกับแสดงออก  สนับสนุน  ให้มีการปกครองแบบ  "เฉิ่ม" เลยคร๊า  ฮา

พี่เสื้อ "กั๊ก" แก ก็นานๆ ออกมาที  ฮา
ออกมาแล้ว  ก็แสดงอาการ "เฉิ่ม" ย้ายข้าง ย้ายมุม เลยคร๊า  ฮา
หรือว่า  ตอนนี้  แกมีเวลา  แค่ ปะดิบ ปะดอย   "เล่นคำ"  แปลกๆ เท่านั้นคร๊า  ฮา

ยายรัก "ธรรมศาสตร์"  คร๊า  ฮา
เขาสอนให้เป็น  "รักคนจน"   ทำเพื่อคนส่วนใหญ่ ของประเทศ   คร๊า ฮา

แล้วพี่ Ro@d  ล่ะคร๊า  ฮา 
ตอนนี้  "เปลี่ยนถ่าน"  ก้อนใหม่  แล้วเหรอคร๊า  ฮา

ขอบคุณมากครับ ป้า บรา..  ;D

ธีระยุทธ บุญมี  ปรกติ จะออกมาวิพากษ์รัฐบาล ปี ละ ๑ ครั้ง ช่วงเดือน กุมภาพันธ์  แต่หายมา ๒ ปี แล้ว..
นั่นอาจเพราะว่า .. จะออกหรือไม่ หาได้ มีความแตกต่าง

รายนี้ จิตวิญาณ มั่นคงไม่เคยเปลี่ยน.. เพียงแต่ เราจะ มองออก และตามทัน หรือไม่
"สายลมอาจเปลี่ยนทิศ  แต่ จิตสำนึกไม่เคยเปลี่ยนแปลง" ..  ::002::

เดี๋ยวนี้มีเครื่อง Dual Band แบบถูกกฎหมายแล้วครับพี่ Ro@d ในเครื่องเดียวใช้ได้ทั้งย่านดำย่านแดง ;D

http://www.msmarshal.com/index.php?lay=show&ac=cat_show_pro_detail&cid=12935&pid=52392

ในเวบเค้าจะไม่ได้บอกไว้โต้งๆ แต่ไปเลี่ยงบอกว่าเป็นตระกูลของเครื่องที่ใช้ได้ แต่จริงๆแล้วรุ่นนี้แหละครับที่ใช้ได้ตั้งแต่ 136-174 / 245-246 MHz ครับ ;D

สันติสุข  หาดใหญ่มีขาย  เพียบ ครับ 

แต่ผมก็ยังนอนกอดใบประกาสฯ  สอบได้ปี  2536  ยังไม่เคยขอ  นามเรียกขาน

 ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

ขอบคุณมาก + ๑ ให้ ครับ   :D

เดี๋ยวนี้ ราคาเครื่องถูกลงมาก และคุณภาพสูง ๆ ทั้งนั้น  ตะก่อน ที่เล่น วถ. เครื่องกำลังพัฒนา และแข่งขัน ๓ - ๔ ยี่ห้อ
Icom, Yaesu, Standard, Kenwood. ขนาด เครื่องเถื่อน ๑๐,๐๐๐.+/-  เข้าไปแล้ว  ตะก่อน คนเล่น ว.  ต้องผ่าน วถ. ทุกคน

ในภาคเหนือตอนล่าง จะเช็ค ระดับสัญญาณ จาก พล. ๐๓ ทุกคืน  ::014::

ผมเคยมี เครื่องที่เล็กที่สุดในตอนนั้น จำชื่อรุ่นไม่ได้ ใช้อยู่ ๒ เดือนไปเปลี่ยน ได้เป็น  Icom 3 G
พอทาง สายลม เปิดให้ใช้อย่างถูกกฎหมาย ผมระบายออกหมด ..  อย่าง 3 G ยังได้ ๑๐,๐๐๐.-   ;D

วถ. ย่อมาจาก "วิทยุท้องถิ่น"  ::005:: ::005:: ::005::

รถ ๕๐   คน ๕๐   เป็นคำเปรียบเปรย  ว่ารถ และเจ้าของรถที่เป็นคนขับ ต้องพร้อม  แบบออมเสีียง  ไม่อยากพูดว่า ต้องเต็ม ๑๐๐ .  ::005::

กลางปี ๒๕๓๘ สมัยที่ผมสนใจ คิดท่องเที่ยว แบบ Off-Ro@d ด้วยรถยนต์ ขับเคลื่อนสี่ล้อ
รถยนต์ประเภทนี้ เพิ่งจะเริ่มมีคนสนใจ และทะยอยออกสู่ตลาด ก่อนหน้าผมสัก  ๒ - ๓  ปี +/- 

รถที่ได้มานั้น เดิม ๆ ไม่่มีทางจะเข้าไปลุย ได้เลย ต้องปรับแต่ง อีก บาน ทั้งช่วงล่าง-ยาง และเครื่องยนต์ และสมัยนั้น
อุปกรณ์ เกือบทั้งหมด ต้องนำเข้า จาก เมกา หรือออสเตรเลีย และอะไหล่ ของเชียงกง ที่มาจาก ญี่ปุ่น
และต้องได้ ช่าง มีฝีมือ จัดการให้  ราคาของรถ จึงเป็นอย่างที่ท่านคิดได้ คือแพง หูฉี่ .. 

สมัยโน้น คือสมัยผมเล่นฯ  คนเล่น Off-Ro@d ค่าโสหุ้ย สูงกว่าคนเล่นปืน เล่นกอล์ฟ  มากนัก พื้น ๆ 
แค่พาหนะที่จะไปสานฝัน ผจญภัยฯ   อย่างน้อย  ๑ ล้าน up
มีบางท่าน ด้วยใจรักแต่ปัจจัยไม่พร้อม ก็ใช้ทางลัด   ติืดรถเพื่อนเที่ยว ไปไหนไปด้วย ช่วยให้กำลังใจ และออกแรง..
ลงไปลากวินส์ บอกไลน์ ให้ แล้วกัน   ::005::   

เป็นเด็กท้าย รถ ได้มะครับ ทุนน้อยเหมือนกัน

ผมขอเกาะล้อรถด้วยคน     ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

                       มาตามอ่านครับ  ........   สนุกทุกตอนเลยลุงโร้ด    ::002::

สนุกมากครับ...เหมือนนั่งคุยรอบกองไฟมี whisky เป็นตัวเพิ่มบรรยากาศ

                      ยังไม่เข้านอนอีกเหรอ  .......  ช่วงนี้อากาศหนาวแค่ไหนครับ

ตอนตอบประมานสามทุ่มร้านยังไม่ปิดๆสี่ทุ่มครับ ตอนนี้เริ่มเย็นๆแล้วครับบางวัน10-15องสาครับ  ::014::

ขอบคุณมากครับ ที่ร่วมแจมกระทู้ .. อย่าปล่อยให้ผม นิ้วหงิก อยู่คนเดียวนะครับ  มาเฉลี่ย กันบ้าง.  ::005::

การไปเที่ยว ครั้ง ทะลุเข้า เขตกระเหรี่ยง พวกเราสบักสะบอม กันมาก ..  ผมเอา โรดิโอเข้าศูนย์ ที่คลองตัน หมดไป ๗,๙๐๐.-
ยังไม่รวมอะไหล่ อุปกรณ์อย่างอื่นเสียหายอีก  เบ็ดเสร็จ ราว ๒๐,๐๐๐.- กับการเปิด Tirp แล้วก็ขายทิ้ง   :~)     ;D

เรามีการคุยกันเงียบ ๆ เรื่องการตั้งกลุ่ม สำหรับ คนคอเดียวกัน ตอนนั้น มี เฮียเส็ง,อาจารย์ต่อ, นั้ม(น้องเอ๊ยเส็ง), วิรัช, ปรุง,
ออด(ไม่มีรถแต่เป็นผู้หาเส้นทางเทีี่่ยว แล้วติดรถไปด้วย) และเพื่อนอีก ๒ - ๓ คน และตัวผม 

ชื่อกลุ่มยังไม่ทราบจะใช้ชื่ออะไรดี  แต่ผมเสนอไว้ควรมีคำว่า Wild (ป่า,ความเถื่อน ดิบ ๆ) อยู่ในชื่อ ด้วย
จนเมื่อ ๑๙ ตุลาคม ๒๕๓๙ หลังจากผ่านการเที่ยวหนัก มา ๒ - ๓  ครั้งก่อนหน้า ผมออกปากชวนไปเที่ยว แบบสบาย ๆ ที่เขาใหญ่
และตามหาชื่อ พยางค์ ที่ ๒  จะได้มีชื่อกลุ่ม ซะที

ระหว่างที่เรา ๓ คน ปีนขึ้นไป นอนเล่นสูบุหรี่ บนฐานตั้งแท็งค์น้ำ ที่ยังสร้างไม่เสร็จ ตรง จุดกางเต็ท์ผากล้วยไม้ ฝั่งตะวันออก เพื่อนคนหนึ่ง
ควัก Mild Seven ออกมาจุดสูบ พ่นควัน. เราจึงได้ืชื่อ  "Wild Mild"  พี่อ๊อดที่ทำอู่ 4x4 ลาดพร้าว ๒๑  เรียก เป็นไทยว่า " ไหวไหม"
ถ้าสลับคำจะกลายเป็น  "ไม่ไหว"  ดีที่เราวางคำได้ดีโดยบังเอิญ.. ไม่งั้นเสร็จเลย กลุ่มพวกผม    ::005::   ::005::

และชื่อ Wild Mild  ยังไปพ้องกับชื่อแก่ง ที่อันตรายที่สุด ในการล่องแก่ง ที่แคนนาดา .ด้วยอีก   ;D

ภาพนี้ ติดสติ๊กเกอร์ ของ Camel สปอนเซอร์ ของ Land Rover  ไปพรางก่อน     ว่าเราก็อึดเหมือนอูฐ
LN106 คันนี้ เพิ่งทำเสร็จ ได้ออก Trip ครั้งแรก  "๕ ห้วย - แดนสุวรรณภูมิ" ในวันรุ่งขึ้น ๒๖ กรกฎาคม ๒๕๓๙ . :D




 

"Wild Mild" 4x4 Adventure   ภาพตามครับ..  ถ่ายที่ ภู ลมโล ร่องกล้า   ;D

น้ำท่วมรอบนี้นึกถึงกระทู้นี้เลยครับพี่  ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

                    ตอนนี้ลุงโร้ดกลายเป็นคอ เชอโรกี ไปแล้ว  เลยเอานี่มาฝากครับ  ::005::

                    http://www.youtube.com/watch?v=57s-NSpr2CE&feature=related

[size=200]ทริป "กรุงเทพ-บุรีรัมย์ ปั่นไปกราบแม่"[/size]
(http://img840.imageshack.us/img840/6088/sdc10010d.jpg)       
         จุดเริ่มต้นทริป"กรุงเทพฯ-บุรีรัมย์ ปั่นไปกราบแม่"ครับ

(http://img707.imageshack.us/img707/6642/sdc10143r.jpg)       
        ไคลแมก ของทริป ครับ

[size=200] รายละเอียด ครับ[/size][/b]
(http://img801.imageshack.us/img801/3722/sdc10015pp.jpg)
        ปั่นเลียบคลองผดุงกรุงเกษม จนถึงร้าน บ๊อก บ๊อก ไบค์
(http://img534.imageshack.us/img534/866/sdc10016q.jpg)
ปั่นเลียบคลองผดุงกรุงเกษม จนถึงร้าน บ๊อก บ๊อก ไบค์
(http://img534.imageshack.us/img534/866/sdc10016q.jpg)
        ปั่นไปเรื่อยจนถึงสนามหลวง
ดีใจจังเจอไบค์เลน  สนุกกันหล่ะทีนี้
(http://img718.imageshack.us/img718/5024/sdc10018p.jpg)
        นึกในใจปั่นเพลินแหละทีนี้
(http://img256.imageshack.us/img256/5472/sdc10019d.jpg)
        ที่ใหนได้  ถูกรุกราน
จนต้องลงไปปั่น  บนถนนเหมือนเดิม
(http://img31.imageshack.us/img31/7545/sdc10020a.jpg)
        หนักขึ้นเรื่อย ๆ
สุดท้ายปั่นไปจนถึงร้าน"สนามเดินป่า"
หลังกระทรวงกลาโหม  ได้อุปกรณ์เครื่องนอน
ไม่น่าเชื่อกลางวันแสก ๆแต่มีผีขนุนแต่ละนางดูไม่จืด
 ได้เครื่องนอนเสร็จปั่นเที่ยวต่อ
(http://img28.imageshack.us/img28/4552/sdc10022v.jpg)
        ไปร้านคุณปาน  "กรานนี่ไบค์"
ซื้อผ้าคลุมเบาะ ของบรู๊ค  ตกลงได้ใช้จริง ๆ
สังเกตุ  ทรงผม คุณปาน ครับ  สาเหตุเหรอ ครับ
ปั่นยาว ๆ ตัดแบบนี้มันสบาย  - ผมแห้งเร็ว  ไม่เหม็น
(http://img88.imageshack.us/img88/8333/sdc10024z.jpg)
        ปั่นไปเรื่อย
แวะกราบเสด็จพ่อ ร.๕
(http://img849.imageshack.us/img849/8290/sdc10025b.jpg)
        พระที่นั่ง อนันตฯ
(http://img249.imageshack.us/img249/6708/sdc10027x.jpg)
        ปั่นไปจนถึงร้านวินซิตา
ได้กระเป๋าหน้าแฮนด์  ๑ ใบ
ไกลสุด ๆ เลย   อยู่นอกเมือง ครับ
(http://img225.imageshack.us/img225/6263/sdc10030o.jpg)
        ปั่นฝ่าสายฝน
ไปที่พักแถว ม.กรุงเทพฯ
รู้สึกหิวมาก  หาที่กินก็ไม่ได้ เจอผัดไท
(http://img64.imageshack.us/img64/8063/sdc10031yt.jpg)
        ๑๐ นาที เกลี้ยงจาน
คืนนี้นอนกับหลาน  แถว ๆ ม.กรุงเทพฯ
ระยะทางที่ปั่น ๙๘ ก.ม.

เช้าออกเดินทางต่อ
(http://img692.imageshack.us/img692/1212/sdc10035j.jpg)
        ออกเดินทางแต่เช้าฝ่าสายฝน
แวะกินอาหารเช้าที่ครัวบ้านสวน  วังน้อย
(http://img510.imageshack.us/img510/7864/sdc10036tz.jpg)
        ปั่นลุยสายฝน
จนกระทั่งเข้าเขตสระบุรี
(http://img833.imageshack.us/img833/517/sdc10038v.jpg)
        ทางเลี่ยงเมืองที่จะออกไปแก่งคอย
ค่อยยังชั่วหน่อย ได้บรรยากาศ สดชื่นเพลินตา
(http://img827.imageshack.us/img827/5562/sdc10039w.jpg)
        น้ำกำลังจะท่วมถนน
(http://img535.imageshack.us/img535/8041/sdc10044o.jpg)
        เหนื่อยมาก  แวะพัก-เติมพลัง
เพราะต่อไปจะเริ่มขึ้นเขาแล้ว ครับ
(http://img4.imageshack.us/img4/3867/sdc10047ln.jpg)
        ขุนเขาทะมึนรออยู่ข้างหน้า
(http://img835.imageshack.us/img835/9199/sdc10048wx.jpg)
        ปีนลูกแรก
เหนื่อยมากก็เล่นมุขหยุดถ่ายรูป...ฮา
(http://img824.imageshack.us/img824/7856/sdc10051zk.jpg)
        และลูกต่อไป ๆ ๆ ๆ ๆ

(http://img713.imageshack.us/img713/8643/sdc10080m.jpg)
        อ่างเก็บน้ำลำตะคอง  คลองไผ่
(http://img687.imageshack.us/img687/4223/sdc10085g.jpg)
        น้าชาติขี่ชอปเปอร์  น้าหมูขี่จักรยาน...ฮา
(http://img9.imageshack.us/img9/5941/sdc10092w.jpg)
        พอล้อเหยียบเซนเซอร์
ไฟเตือนใมห้เข้าชั่งก็ติดขึ้น  แบกน้ำหนักเกินพิกัด ครับ
(http://img194.imageshack.us/img194/5991/sdc10102v.jpg)
        จนท.ด่าน  โทรหาหัวหน้าด่านชั่งน้ำหนัก
หัวหน้าด่านฯสั่งให้ลูกน้องกักตัว-รถ  แล้วนำไปไว้ที่บ้านพัก
บี บี กัน ครับ  บี บี กัน  ไม่มีอะไรหรอก
(http://img263.imageshack.us/img263/8821/sdc10103e.jpg)
        เข้าเขตโคราช
(http://img262.imageshack.us/img262/1531/sdc10107dv.jpg)
        ลุยฝนยาวเลย
(http://img59.imageshack.us/img59/6666/sdc10109l.jpg)
        ดูสัมภาระ  ทำไมจะไม่น้ำหนักเกิน
(http://img266.imageshack.us/img266/9036/sdc10112a.jpg)
        คนที่สั่งกักตัวผมไว้ที่ด่านชั่งน้ำหนัก มารอรับและพาไปกินข้าวเช้า
ขอขอบคุณท่าน @นัตตา สมาชิกเวปเรา ครับ
(http://img695.imageshack.us/img695/954/sdc10111z.jpg)
        อาหารเช้าแบบอเมริกัน
มีข้าวเหนียว-ลาบ-ต้มฯลฯแกล้มกับกาแฟกระป๋องยี่ห้อ 037 ฮา

(http://img84.imageshack.us/img84/764/sdc10113c.jpg)
        น้ำมูลล้นฝั่ง
(http://img101.imageshack.us/img101/5548/sdc10118c.jpg)
        ไร่มันสำปะหลัง
(http://img638.imageshack.us/img638/568/sdc10121ym.jpg)
        ไร่อ้อย
(http://img191.imageshack.us/img191/4906/sdc10122qu.jpg)
        รถอีแต๋่น
แต่จริง ๆ ชอบภาพด้านหลัง
จากสถานีอนามัย  เปลี่ยนเป็นโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพ
ประชาชนได้อะไร ?  คำตอบคือ  "ได้ป้ายชื่อสถานีอนามัยใหม่"
(http://img15.imageshack.us/img15/8799/sdc10123m.jpg)
        เห็นป้ายนี้แล้วหายเหนื่อย
(http://img32.imageshack.us/img32/4126/sdc10128b.jpg)ี้
        ป้ายนี้  ยิ่งหายเหนื่อย  ถึงบ้านแล้ว ครับ

+1ครับครู

ครูหมูสุดยอด... ::002:: ::002:: ::002::

::014::

......... ::002:: เยี่ยมเลยครับ นับถือใจจริงๆ ครับครู ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

                        เยี่ยมครับน้าหมู  .....  แต่แหมหน้าตาเตินน่ากลัวกว่าที่คิดไว้เยอะเลย     ::003::  :~)

โคตรอึดเลยครับครูปั่นได้ขนาดนี้
รูปที่ชอบที่สุดคือตอนไหว้คุณแม่ครับ  ::014:: ::014:: ::014::

............ ::014:: สวัสดีครับ ผู้รักการเดินทาง ใช้ชิวิตอิสระการงแจ้งทุกท่าน  เพิ่งเห็นครับ ว่ามีกระทู้แบบนี้ด้วย อยากลุยเหมือนกัน แต่รถผมคงไปไม่ไหว ดังนั้นเข้าป่า ผมเลยมักอาศัยแบกเป้ เดินครับ   ::002:: ::002:: ::002:: ::002::

 (http://image.ohozaa.com/i/495/AHmUW.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/3p15r)



  

เยี่ยมมากเลยครับ ครูหมู..   ::002::   ปั่นเหมือนรับน้ำหนัก ๒ คนเลย ครับ.

แผ่นรองปูนอน ใช้เหมือนกันเลยครับ เอาใจช่วย ด้วยการ + ให้หลาย ๆ แต้ม เลยครับ .  ;D

อ่านแล้วอยากไปเที่ยวทีลอซูจังครับพี่ๆ ::014:: ::014::

.........  ::002::  เพิ่งไปมาราวๆ 2 ปีแล้ว ถนนไม่ยาก ขับรถเข้าได้สบายๆ ครับ  ::005::

(http://img194.imageshack.us/img194/5991/sdc10102v.jpg)

               BB Gun ของน้าหมูขนาดเท่าไหร่ครับ ?

        ต้องเตรียมความพร้อม
ในเรื่องการช่วยเหลือตัวเองและรถ
รวมทั้งของฝากที่แม่ชอบ และน้ำดื่มหนักมาก
เหนื่อยสุด ๆ ครับโดยเฉพาะขึ้นเขา-เนินลาดชัน
ภูเขาแต่ละลูกกว่าจะข้ามพ้น  ตีคู่กับรถพ่วง
เสียงเครื่องยนต์คำราม  ดังแข่งกับเสียงหอบของผม
แต่ไม่มีการจูงขึ้นแม้แต่คืบเดียว  ใจต้องเด็ดเดี่ยว-กายที่ทรหดจึงสำเร็จ ครับ ::014::

        เป็นตัว  coppy .45 1911 ครับพี่ปู
พร้อมแก๊สสำรอง จำใจแบก เพราะตอนนี้เหลือแค่ ๒ หน่วย
เลยต้องเอา ลูกดก ไว้ให้ผบ.ครับ ไม่ฉุกเฉินพอได้ง้างนก
ผ่านพ้นเหตุการณ์ก็สามารถนดลกปลอดภัยหน่อย ครับ

มีข้ออ้างถอยกระบอกใหม่แล้วนิครับครู ;D ;D ;D

        ครับ รอ ผอ.ใหม่
คนเก่าเกษียณพอดี กะว่าได้ .๓๕๗กับ .๔๐
พ่วงด้วย .๒๒ แล้วจะจบครับ และคิดไว้ว่า
พอเบื่อจริง ๆ จะเก็บไว้แค่ .๔๐ กับ .๓๕๗ ครับ

.......... ::014:: เป็นผมลงจูงตั้งแต่ เริมขึ้นเนินแล้วครับ  นับถือใจจริงๆ  ::014::

ถ้าเป็นช่วงนี้ครูหมูผ่านอยุธยาได้กินข้าวลิงแน่ ::005::

......... :VOV: ไม่ชอบอะไร  ส่งข่าวบอกน้องๆก็ได้นะครับคุณครู ....คงมีหลายคิว  :D~ :D~ :D~ :D~ :D~

............ ::005:: ::005:: ::005::  ผมว่าตอนนี้ข้าวลิง ก็ไม่เหลือแล้วมั้งครับพี่จอย  ::005:: ::005:: ::005:: ::005::

        รถสามารถ
ซ่อมแซมได้เองทุกรณี
มีของจำเป็นครบแม้แต่ซีลวดสำรอง
หากเกิดกรณีซีลวดขาด(ซึ่งเคยเจอในทริปยาว ๆ)
หากไปเป็นกลุ่มจะช่วยกันเอาไปคนละอย่างสองอย่าง
แต่การบินเดียวอย่างผม  ต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง
ยาที่จำเป็นก็เตรียมไปครบ น้ำดื่ม อย่างน้อย ๓ ลิตร(ในป่าเขาไม่มีขาย)
เพราะฉะนั้นเรื่องน้ำหนักรวม จึงมากอีกอย่างตัวรถทัวริ่งเองก็จะมีน้ำหนักมาก
เพราะทำจากโครโมลี่  ไม่ใช่อลูฯเหมือนเสือหมอบหรือเสือภูเขา ครับ
เมื่อรวมเครื่องนอน-เสื้อผ้า ของกินสำรอง(บางทริปมีเตา-แก๊สกระป๋อง)น้ำหนักไม่ต้องพูดถึงครับ

ผ่านหนองแคไม่บอก จะให้เจี๊ยบดักยิงจักรยานให้ล้อหลุดไปเลย  ::007:: ::007::

        จอดพักกินน้ำ
ตรงแยกเข้าหนองนากนั่นแหละ... ::010:: ::010::

        นักแข่ง(จักรยาน) ... ได้เจอแค่เส้นชัยที่ปลายทาง
ทว่า นักท่องเที่ยว, นักเดินทาง(ด้วยจักรยาน) ... ได้เจอเรื่องราวมากมายระหว่างทาง
สเน่ห์มันคือความช้า  มีเวลาที่จะสูดกลื่น-ชื่นชม  ธรรมชาติ สิ่งต่าง ๆ สองข้างทางที่ผ่านไปอย่างอิ่มเอม ครับ

นับถือกำลังใจและความตั้งใจมากครับ   ::002:: ::002::

เห็นว่า... เซฟน้ำหนักกางเกงในไปได้หลายขีดนี่ครับ... ::005:: ::005:: ::005::

...อะฟิ่ววววว... ::014::

วิธีี ของครูหมู เป็นอีกหนึ่ง  ของการลดน้หนัก เพิ่มความแข็งแกร่ง และท่องเที่ยวผจญภัย ไปด้วย ในคราวเดียวกัน  ::002::

บันทึกไว้ ถ้ามีจังหวะชีวิต  จะเลือกทำบ้้างครับ และจะชวน คอเดียวกัน จากในกระทู้นี้ อย่างน้อย ก็มีครูหมู ลุงปู รวม เป็น ๓ คน แล้ว ละครับ  :D

        ยินดี ครับพี่ฐา
หุ หุ ครูต้นแซวจังเรื่องไม่ใส่กางเกงใน
ไม่ใส่จริง ๆ ตะเข็บมันเสียดสี แต่กางเกงจักรยานต้องใส่
แล้วใส่กางเกงลำลองทับ  ส่วนเสื้อก็ใส่เสื้อจักรยานบ้าง
เสื้อยืดสบาย ๆ บ้าง  คือไม่เน้นแต่งตัวออกแนวสปอร์ต
เหมือนเวลาขี่เสือภูเขา  เพราะไม่ได้เน้นความเร็ว  และอีกอย่าง
มันดูดีเข้ากับไลฟ์สไตล์ด้วย  แต่รองเท้าดูเหมือนแตะธรรมดาแต่ไม่ใช่ ครับ
เป็นรองเท้าลำลองจักรยานพื้นแข็งโป๊กงอไม่ได้  ช่วยในการถ่ายน้ำหนักแรงกด
ลงไปเต็ม ๆ และมีคลีทสำหรับล็อคติดบันไดช่วยดึงในขณะเท้าอีกข้างออกแรงกด ครับ

(http://image.ohozaa.com/i/784/dQHvb.JPG) (http://image.ohozaa.com/view/3idju)
รถเยอะมาก ถ้าบ้านเราให้ความสำคัญกับทางจักรยานมากกว่านี้คงดี  :D

.....  :VOV: 

                     สมัยยังเล่นเสือภูเขาอยู่เวลานุ่งกางเกงขี่จักรยานแบบมีแผ่นรองเป้าผมก็ไม่ใส่ กกน. เช่นกัน (เหตุผลเดียวกะน้าหมู)
                     ตอนเริ่มเปลี่ยนบันไดและรองเท้าแบบคลิปเลสแรกๆ เคยล้มครั้งนึงเพราะลืมปลดคลิปชาวบ้านดูกันใหญ่ อายจัง  ::012::

                     สมัยนั้นซื้อรถมาห้าหมื่นแต่ไปอีกเกือบสองหมื่น เคยขี่ไกลสุดจากบ้านที่ภูเก็ตไปโคกกลอย รวมระยะทางไปกลับ ๑๐๐ กม.
                     นี่เลิกมาราว ๑๐ ปีแล้วหันไปเล่นใหม่คงปั่นไม่ไหวแล้ว  ตอนเบื่อจากที่ซื้อมาห้าหมื่นขายไปแค่หมื่นห้า รองเท้ากะคลิปเลส
                     ให้รุ่นเด็กรุ่นลูกที่อยู่ทีมกะรนบีชบอยไปใช้ฟรี
 
       

ครูหมูครับ  มาวววววววววว   บ่ขับ  เด้อครับ  อาจารย์

(http://image.ohozaa.com/i/10e/R2qD.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/75q0)

        ตัวเองปั่นเองไม่เห็นตัวเอง
พอดูภาพนี้รู้สึก เดียวดายจังครับ หัวหน้าฯ@อนัตตา ::004::
        ภาพนี้ถ่ายโดยกลุ่มจักรยาน
จาก กทม.จะไปเขาใหญ่ ภาพเต็มจะมี
กลุ่มจักรยานอยู่ทั้งด้านซ้ายและขวาของภาพ ::007:: ::007::
        ยอนให้ลุงปู
ซื้อ คไลน์ สักคันหวา
พอเดิกปั่นผมจะได้รอซื้อต่อ ให้ ๓ หมื่นเลยเอ้า ::002:: ::002:: ::002::

สุดยอดเลยครับ ครูหมู นับถือๆ  ::002:: ::002:: ::002:: ::002:: ::002:: ::002:: ::002:: ::002::

        ทริปหน้าคิดว่าช่วงหยุด ๕ ธันวาฯ
ร.ร.ปิดพาครูไปดูงาน(คำสุภาพ แทนคำว่ากิน-เมา-เที่ยว-เล่นไพ่-ช้อบปิ้ง
ผมเคยร่วมครั้งเดียวแล้วไม่ไปอีกเลย) อาจจะไปแถวสวนผึ้ง ราชบุรี ครับ

            แน่นอนจริงๆครับครูหมู  ::002::สมัยก่อนก็เคยคิดจะไปด้วยจักรยานเหมือนกันครับ แต่ผมอ้วนก็เลยเลิกคิดครับ  :D
ก่อนครูหมูเดินทาง ๒ วัน ผมก็ไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆมุกดาหารคนเดียว
และก่อนหน้านั้นประมาณ ๒ อาทิตย์ไปเลาะอยู่แถวๆ บุรีรัมย์ ตอนขากลับมุ่งหน้าสู่อรัญประเทศ ลงทางโนนดินแดง
ช่วงเที่ยงคืน รถผมตกหลุมขนาดกำลังเหมาะกับล้อ ยางหน้าซ้ายแตกลมหมดทันที ผมหยุดรถเปลี่ยนยางประมาณ
๕ นาที แล้วเดินทางต่อ จนมาหยุดกินข้าวที่ร้านข้าวต้มในตัวตลาดอรัญประเทศ สระแก้ว

มือคลำไปที่เอวใต้เสื้อแจ็คเก็ต ปรากฎว่าซองผ้าที่บรรจุแม็กกาซีนสำรอง ๔ อัน ขนาด .๔๕ +กระสุนอีก ๓๒ นัด ที่ร้อยไว้ที่เอวขาดหลุดหายไป
เหลือเพียงแม็กสำรอง ๑๐ นัด ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างซ้ายเท่านั้น

ลองไปหาดูในรถ ก็ไม่พบ จึงทบทวนความจำ พบว่าครั้งสุดท้ายแวะแถวๆ ลำนางรองซองแม็กฯสำรองยังอยู่
ก็มีจุดจอดที่เดียวที่ผมจอดลงรถ คือจุดที่ยางแตก คำนวณระยะทางแล้ว ผมมาห่างจากตรงนั้นร่วม ๑๐๐ ก.ม.

แต่ ก็ตัดสินใจย้อนกลับไปหาครับ ตอนย้อนกลับไปดันไปตกหลุมขาขึ้นอีกรอบ ในเขตโนนดินแดง
รอบนี้ยางไม่แตกแต่กระทะเหล็กยุบยู่ผิดรูป (โดนล้อหน้าซ้ายเดิมที่เพิ่งเอายางอะไหล่ลงเปลี่ยน) และมีลมออกในช่วงที่ล้อหมุนจุดที่
กระทะยุบไปสัมผัสผิวถนนยังพอขับต่อไปจนถึงปั๊มได้

เมื่อถึงปั๊มผมถามหาที่ปะยางแต่ไม่มี จึงเติมลมเข้าไป เพิ่มป็น ๖๐ ปอนด์
และตัดสินใจขับลงย้อนกลับอรัญประเทศ ผมขับช้าๆไม่เกิน ๕๐ ก.ม./ชม. เพื่อจะมองหาจุดที่ผมตกหลุมยางแตกครั้งแรกด้วย
จนมาเจอจุดที่ผมตกหลุมยางแตก จุดนั้นอยู่ในเขตบุรีรัมย์ ห่างจากเขตตราพระยา สระแก้ว ประมาณ ๑๐ ก.ม.

ลองจอดรถลงไปเดินส่องไฟดูผมก็พบซองผ้าที่บรรจุแม็กฯสำรองของผมหล่นอยู่ข้างถนน สภาพมีน้ำค้างเกาะไปทั่ว
ตอนนั้นเวลา ตีสามกว่าๆแล้ว เมื่อเก็บซองแม็กฯเรียบร้อย
ก็ขับรถมุ่งหน้าสู่ตราพระยา สระแก้ว คืนนั้นลงมานอนอยู่แถวๆตราพระยาครับ

จากเหตุการณ์ที่ซองผ้าใส่แม็กฯสำรองขาดนี้ มีข้อสังเกตว่า ซองผ้าที่ขาดนั้น หูร้อยเข็มขัด จะใช้หมุดตอกยึดไว้เพียงแค่ ๓ ตัว
เท่านั้นทำให้มีโอกาสขาดได้ง่ายๆ ประกอบกับผมใช้ซองผ้าสำหรับใส่แม็กฯแถวคู่สองอัน เอามาใส่ซองแถวเดี่ยวของ .๔๕ ช่องละ ๒ แม็กฯ
รวมเป็น ๔ แม็กฯ ทำให้น้ำหนักค่อนข้างมาก ทำให้ซองผ้าขาดในที่สุด จึงขออนุญาตแนะนำหลายๆท่านที่ใช้ซองใส่แม็กที่เป็นผ้า ควรเลือกชนิดที่สายร้อยกับเข็มขัดเย็บ
ด้วยด้ายตลอดแนวและถ้าใช้แบบมีสายร้อยเข็มขัดสองเส้นจะยิ่งลดโอกาสขาดหล่นหายได้ดียิ่งขึ้นครับ ::014::

ปั่นแบบ ครูหมูเนี่ย สุดยอดเลยครับ
ผมเคยคิดไว้เหมือนกัน แต่คงเป็นมอเตอร์ไซแทน ครับ
เพราะผมมีปัญหากับข้อ ปั่นจักรยานไกลๆ คงลำบาก

เรื่องกางเกงใน... ผมจำน้าจักรมาครับ... ::005:: ::005:: ::005::

::014::

ระหว่างทาง ถ้าครูหมู ผ่านไปทางไหน ถ้าทราบก่อน ออกไปทักทาย กันบ้างนะครับ.  ;D

ขอผม ติดตามด้วยนะครับ  อา Ro@d สินปีนี้ผม จะเริ่มปั้นแล้วครับ ห่างหายจากการปั้น จักรยาน ไปตั้งแต่ ปี 42  ก็ประมาณ 12 ปีครับ

ใช้เวลา สัก 1 ปี คงพอคืนเรื่องการปั้นจักรยานครับ

ดูไม่ได้ ครับ ลุง

ผมซื้อ Jeep หลัง LN ๑๐๖  ๘ เดือน และได้ป้าย ในเดือนเดียวกัน  ทะเบียน . .  5656 กรุงเทพมหานคร เหมือนกัน    แต่

เมื่อปี ๒๕๔๖ ผมไปทำงาน ที่เชียงใหม่ การเที่ยว บุก ลุยป่า ลุยโคลน ทางเหนือ คงเหลือแต่ทางทุรกันดาร  ภูเขา สูงชัน เป็นทางในเขตป่าอช. ซะส่วนใหญ่
และตอนนั้น ผมใช้รถ อยู่ ๓ คัน ค่าบำรุงรักษาไม่เกี่ยวกับค่าเชื้อเพลิง ปีหนึ่ง..  แสน up  และเมื่อถึงคราว LN ๑๐๖ ยุ่งยากที่สุด
เพราะมีการปรับแก้ ตั้งแต่แผ่นครัช,ฟรายวิล, turbo ลูกปืนล้อ,ฯลฯ ของเดิม มีแค่เครื่อง คัสชี โครงและ ตัวถัง เท่านั้่น แม้แต่เบาะ ยังเปลี่ยนใหม่

จึงเลือกที่จะเก็บ Jeep Cherokee ๔.๐ l เอาไว้ และจอดทิ้งไว้ จนแบตฯเสีย ราขึ้นเบาะหนัง  และสนิมเกาะลูกปืน ขนาดที่สตาร์ท เครื่องยนต์  
ลูกปืนแตก และสบัดสายพานขาด

ผมเพิ่งมากล้าใช้ Jeep อีกครั้งเมื่อได้ติดตั้ง LPG แบบ Mixer     แต่เมื่อย้อนมาพูดถึง การท่องเที่ยว แบบ Off-Ro@d  แล้ว คิดถึง LN๑๐๖ มากเลยครับ
แหนบวางบนเพลา แหนบของ OllOld Man Emu ออสซี่.  โช๊ค Pro Com เมกา  อุปกรณ์เครื่องยนต์ การส่งกำลังจาก ญี่ปุ่น .. เมื่อพบก้อนหินขวางทาง ถ้าสูง กะว่าไม่ถึง ๒๒ นิ้ว
จะเหยียบข้ามไป จะไม่ติดท้อง เพราะท้องจะสูงที่ีสุด.

เมื่อทางชัน ที่ไม่สูงนัก จะไม่ ค่อย ๆไต่  แต่จะใช้เร่งเครื่องและกระโดด หรือกระโจนข้ามไปเลย  โช๊คอัพ+แหนบ ที่ Match
จะหยุ่น จะนิ่ม สบาย ไม่กระแทก ไม่ต่างจากรถเก๋ง หรืออาจจะนิ่มกว่าด้วยซ้ำ  และมีเบรค ABS + หม้อลม Surb สายเบรคถัก เพื่อการหยุดที่แน่นอน.

ผมรัก Ln ๑๐๖  ๕๖๕๖  คันนี้ มากกว่า Jeep แต่เพราะเป็นรถเฉพาะงาน ไม่อาจใช้ในชีวิตประจำวัน และวิถีชีวิตที่เปลี่ยนไป จำต้องปล่อยให้กับ คนที่ต้องการใช้ จะดีกว่า.
เสียดาย ครับ ในช่วง ๒ ปีสุดท้าย ไม่ได้ถ่ายภาพไว้  คันชนหน้าติด Warn ๘๐๐๐ I เฟือง ๘x๓๙ Limited หลัง เบาะแยก  ติดโป่งล้อ มีโรลบา เซฟเวลาพลิก Turbo ใช้ของ Evo II
มีน้ำมาระบายความร้อน แบตฯ ๒ ลูกอิสระในการชาร์ทไฟ ไดชาร์ท เป็นรุ่นรถตู้หัวจรวด ไม่ใช้ Cut-out ยางอะไหล่ ๓๓ นิ้วไว้หลังกะบะ ถังน้ำมัน ๑๔๗ ลิตร มีตู้แช่เย็น
มีเครื่องฟอกอากาศเติมออกซิเยนต์  นอนหลับในรถได้เลย

มีปั้มลมไว้เติมลมยาง มีใบอนุญาตตั้งสถานี ว.ดำ มีสน็อกเกอร์ เคยลุยน้ำได้ลึก เหนือขอบกระจกหน้า ราว ๑๐ ซม . ภาพนี้
เคยบันทึก VDO ลงในรายการ ช่อง ๕ เมื่อปลายปีี ๒๕๔๑

วิ่งลุยแม่น้ำแควน้อย เคยลง ในนิตยสาร 4x4 เมื่อปี ๒๕๔๐ ถ่ายจากบนสะพานข้ามแม่น้ำแควน้อย ที่พุถ่อง ทองผาภูมิ  พอย้อนอดีต ก็คิดถึงจังเลย ครับ     ::012::     ;D    

(http://upic.me/i/6c/etj01.jpg) (http://upic.me/show/29162457)

                   หนึ่งคันกับหนึ่งชีวิตที่อิสระ เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา                      http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/Question.asp?ID=10287

 ::002::  ครับลุงปู

ภาพสวย ครับลุง..

สำหรับลุงปู หรือบางท่าน จะเติมส่วนที่ขาดไป  อย่าง + อีก ๑ คนที่รู้ใจ  ก็ไม่ผิดกติกา  นะครับ.  ::008::    ::005::    ::002::

ขวานบิ่นครับคุณRo@d  ::005::

        ทริปนี้
เพลาไม่ขาดนะครับพี่ปู
        ถ้าทัวริ่งผม
เปลี่ยนเฟืองหลังเป็นอัตราทด
ที่ขึ้นเขาแล้วไม่ลิ้นห้อย  เหมือนตอนนี้
(ของหมดหาไม่ได้เลยต้องรอนำเข้าล้อตใหม่) 
จะต้องไปลุยทริปที่พี่ปูเพลาขาดให้ได้ ครับ

                                ขอบคุณครับลุงธำรง


                         ขอบคุณครับลุงโร้ด ทอนครับ


                              ล้างตาที่เดิมได้สำเร็จแล้วก็สบายใจครับน้าหมู

 ::002::

ช่วง น้ำเถื่อน บ่าท่วม เมือง  เป็นความเดือดร้อนของแผ่นดิน

เรื่องเล่า ตามวิถี ๑ คัน .. จะนำมาสานต่อ ขอให้ผ่านช่วงนี้ ไปก่อน

ขอเอาใจช่วย ทุกท่านให้ผ่านพ้น ทุกเหตุการณ์ ไปด้วยดี  นะครับ   ::014::    

(http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/picture2011/1411255414543.jpg)

               อัพเดท เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา

(http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/picture2011/1411255414403.jpg)

                             เที่ยวนี้หลายคัน - หลายคน  รวมถึง ๒ ล้อด้วย

(http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/picture2011/1411255413460.jpg)

                          รีบๆไปซึมซับบรรยากาศธรรมชาติจริงๆ ...... ก่อนที่อะไรจะเปลี่ยนแปลงจนผิดรูปแบบ

ลุงปู....ไปวันเดียวกะผมเลยครับ....แต่ผมอาศัยบารมี..ท่านนายก..อบต.เหล...
กระทู้นี้ละครับ....ทำให้ผมมีความกล้าที่จะลุยเดี่ยวขึ้นภูตาจอ...

              อ๋อครับคุณศักดิ์ ..... ผมขึ้นมาถึงที่กรุ๊ปท่านอยู่ก็มืดแล้ว เลยแยกขึ้นไปอีกดอยนึง  :D

                                           รู้สึกกรุ๊ปนี้จะเป็นเพื่อนกับน้องสาวของน้องออด้วยใช่หรือเปล่า คงมีโอกาสพบกันอีกครับ  ;D

โอกาสท่องธรรมชาติ เป็นสิ่งที่ยากมากสำหรับผม ด้วยเพราะลูกยังไม่โต ที่สำคัญภรรยาไม่ชอบลุย
ที่ได้ทำคือขับรถตระเวณแบบอิสระ เมื่อออกทำงานต่างจังหวัด
ขับไปเรื่อย ออกทางดินบ้าง ทะลุเขาใหญ่ก็สองครั้ง
แต่ไม่สมบุกสมบันขนาดนอนเปลหรือเต้นท์
เพราะอีกวันต้องไปหาลูกค้าตามนัด

อ่านประสบการณ์ของพี่โร้ดและพี่ๆท่านอื่นแล้ว อยากเดินทางแบบอิสระบ้างครับ
ค้างแรมกับธรรมชาติ โดนกอดด้วยป่าเขา
ตอนนี้ขออ่านไปก่อนครับ

ธรรมชาติเริ่มเป็นใจ เย็น-สบาย สำหรับคอท่้องเที่ยว ปลีกตัว..   ไปตามวิถี

แต่บรรยากาศ ที่มนุษย์สร้างขึ้น.. ก็ช่างกระไรเลย กำลังจะระอุ .. ดันมาเป็นตัวฉุดรั้ง . อีกแล้ว

้ต้องพึ่งพา การเก็บตก ๑ คัน ๑ ชีวิตที่อิสระ ของเพื่อนคอปืน ที่ผ่านทางกันมา  มาเติมให้กัน ครับ  :D

ลุงปูพาแฟนไปปิคนิคที่ไหนครับ วิวสวยจัง

(http://upic.me/i/q0/unimog.jpg) (http://upic.me/show/30393033)

                                ม่ายแควนครับน้าซิกฯ 

        อยากปั่นสองล้อ
ขึ้นพิชิตสักวัน  แต่ต้องให้ลุงปู
เป็นเนฯ ปั่น นำทาง ครับ

                    อย่างน้าหมูไปได้แน่นอนครับ 13 กม. ขึ้นเขาตลอดแต่ก็มีทางเรียบเป็นระยะๆ ไปจริงหาก๊วนรถถีบร่วมทางให้ได้เลย   ::002::

        อ้าว ผมกะเอาทัวริ่งขึ้นลุย
คันเสือภูเขา เอาให้ลุงปู ปั่นนำทาง ครับ ::005:: ::005::

                   เหอะๆๆๆ   เป็นลมตั้งแต่ห้าร้อยเมตรแรกนั่นแหละ    ::007::

        แหวะ... ::006::
พอเห็นควน...บอกจะเป็นลม
ทีอีตอนเห็นนม...บอก เป็นแรง ::005:: ::005::

        ยกมารอ
ลุงปูแก้ข่าว..... ::005:: ::005::

        ยก อีกทีครับ

(http://www.thailandoffroad.com/son/sonboard/picture2011/1112255416241.jpg)

                    ลุงโร้ดติดภาระกิจที่ไหนครับ  เงียบไป  หรือแอบไปตามวิถีคนเดินทาง ฯ

(http://www.weekendhobby.com/offroad/toyota/picture2011/612255416170.JPG)


                     ไปแบบนี้ก็ไม่ผิดกติกาครับ ....... ฝึกเด็กให้แข็งแกร่งได้ดีด้วย   ::002::

(http://www.weekendhobby.com/offroad/toyota/picture2011/612255418474.JPG)

                                   :VOV:            :VOV:            :VOV:

อยากมีโอกาสไปเที่ยวเหมือนลุงปูจังครับ แต่ยังไม่ได้ไป ก็ไม่เป็นไร ขอติดตามภาพบรรยากาศสดๆ ของลุงปูกับพี่ฐา ก็แล้วกันครับ  ::014:: ;D ;D ;D ;D ;D

ดูภาพแล้วอากาศเย็นมากไหมครับ มองเห็นเมฆลอยอยู่ไกลๆครับ

(http://upic.me/i/qd/img_7197rrr.jpg) (http://upic.me/show/21957759)

                       สภาพหมอกที่ลงตอนเย็นถึงเช้าครับ  .....  เย็นกำลังสบายไม่มากไม่น้อย  (ภาพนี้ถ่ายตอน มี.ค. 54)

(http://upic.me/i/oc/img_7256rrr.jpg) (http://upic.me/show/31262384)

                          ภาพนี้ประมาณ 8 โมงเช้าครับ           :VOV:

(http://image.ohozaa.com/i/720/TTxu.jpg) (http://image.ohozaa.com/view/6tumq)

                         สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๕  ครับ   เพื่อน นักเดินทาง ทุกท่าน    ::014::   ::014::   ::014:: 

                     ขอบคุณปฏิทินมหามงคลครับ   ::014:: ::014:: ::014::

                     สิ้นปีนอนชายหาดในยางสบายๆ  ....  ช่วงนี้แถวบ้านอากาศแปรปรวนบ่อยยังไม่คิดจัดทริปเลย  .....  แล้วลุงโร้ดมีโปรแกรมไปไหนบ้างหรือเปล่าครับ  :D

ผมไปร่วมสวดมนต์ข้ามปี ที่วัดปฎิบัติธรรม แห่งหนึ่ง ที่ราชบุรีครับ นำบุญมาเผื่อแผ่ ลุงปู และเพื่อนคอปืน ทุกท่านครับ.  ::014::     :D

หลายท่าน ชีวิตจะมีสีสัน เมื่อได้อยู่หลังพวงมาลัยรถยนต์..  แฮนด์รถเครื่อง  ได้ควบคุมรถ ให้ได้ไปตามใจ
แสวงหาสิ่งแปลกใหม่ให้กับชีวิต และผจญภัยไปพร้อมกัน

การพเนจร + ผจญภัย ได้ไปอยุู่กับธรรมาติ อย่างปลอดภัย และ สามารถพึงพาตนเอง ได้..
คือครรลองหนึ่งของการได้ใช้ชีวิตอิสระอย่างลูกผู้ชาย.. อาจต้องลงมือกระทำ ถึงจะได้รู้ซึงถึงอาการ เช่นว่านั้น

เริ่มต้นกันต่อสำหรับปี ๒๕๕๕   ที่ถูกทัก จากทุกมุมโลกว่า ดุที่สุด อีกปีหนึ่ง ทั้งจากธรรมชาติ และน้ำมือมนุษย์ ..
ก็เท่ากับ ถึงอยู่เฉย ๆ ก็อาจได้รับสิทธิ ในการผจญภัย เหมือนกัน

สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๕ โชคดี มีความสุขทุกท่าน นะครับ   ::014::   ::014::    ::008::

                                             (http://upic.me/i/6t/ea9222c797125dd18badc78d4b1bb7b2.jpg) (http://upic.me/show/16567661)

        กลางอาทิตย์หน้า
ผมคงจะได้ออกทริป ๒ ล้ออีกครั้ง
จนป่านนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจที่หมายเลย
เขื่อนเชี่ยวหลาน  เขื่อนแก่งกระจาน หรือสวนผึ้ง ครับ

        ทริปแก่งกระจาน ครับ
(http://img809.imageshack.us/img809/4413/sdc10111c.jpg)
๑.เสือดำ kona เพื่อนร่วมอาชีพ “ครูดนตรี”ด้วยกัน  ผู้คลั่งไคล้ใน ๒ ล้อเหมือนกัน
(แต่มักจะขอหนังสือเดินทางแล้ว ผบ.ทบ.ไม่อนุมัติ....พยายามจะยึดอำนาจการปกครอง  
แต่ปฏิวัติไม่สำเร็จเลยเป็นกบฏ  โทษรอลงอาญาไม่มีกำหนด...ฮา)
        แกมาที่บ้านเลยอาสาไปส่งที่สถานีรถไฟบางแก้ว  แล้วรีบบึ่งรถเข้าบ้านที่เขาชัยสน
(เพราะกลัวจะเข้าบ้านไม่ตามเวลากำหนด....ฮา...อีกรอบ)  ผมนอนชั้นองปรับอากาศเตียงบนหลับเต็มอิ่ม  
เข็ด ตั้งแต่ทริปนครสวรรค์ไปชั้นสาม  ไม่ได้หลับเต็มอิ่มงีบแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง  ผลก็คือไม่มีแรงปั่น เหนื่อยแทบตาย
(http://img72.imageshack.us/img72/1069/sdc10117y.jpg)
ตื่นเช้าอาบน้ำทำภาระกิจบนรถไฟเสร็จสรรพ  ลงสถานีฯเพชรบุรี  
วานผู้อาวุโสที่กำลังออกกำลังกายแถวนั้นช่วยถ่ายภาพให้(ไอ้เสือฯไม่มีขาตั้งกล้อง)
(http://img831.imageshack.us/img831/3511/sdc10119x.jpg)
อาหารเช้าที่เพชรบุรี  ลิ้นไอ้เสือฯมันคุ้นกับอาหารใต้แบบชนิดกู่ไม่กลับเสียแล้ว
(กลับไปกินข้าวที่บ้านเกิด นั่งทำท่าแบบกลืนลงคอฝืด ๆ  แม่ว่ามึงเป็นอะไรของมึง)  
แกงป่ากลายเป็นจืดชืด  ปลาทูตัวเขื่องราดพริกก็กลายเป็นหวานจ๋อยจนเลี่ยน  แต่ก็เกลี้ยง...ฮา
        จากนั้นออกปั่นไปเรื่อย ๆ ตามถนนที่ผ่านหน้าค่ายทหาร  
เจอสี่แยกจอดข้างพี่จราจรเลยสอบถามเส้นทางพี่แกก็อธิบายอย่างดีชี้มือชี้ไม้  
เพื่อนแกขี้รถมาพอดีเลยชะลอถาม “เฮ้ยแกคุยกับเขารู้เรื่องเหรอว๊ะ”
แกตอบกลับ”ไอ้ บ้า คนไทย โว๊ย”ผมเจอเหตุการณ์อย่างนี้ประจำ
ถ้าคลุมหน้ามิดชิดอาจจะด้วยว่าผมตัวโตและประกอบกับการปั่นคันเดียวข้าวของพะรุงพะรัง  
จังหวะนั้นชำเลืองดูอาวุธประจำกายเป็น “สิบเบ็ดมอมอ”ยี่ห้อ โคลท์ ซีรี่ ๘๐  
แต่อนิจจาที่หลังด้ามตรง“หลังอ่อน”สนิมขึ้นเขรอะ นี่”เครื่องใน”ไม่รู้จะสกปรกขนาดไหน  
นี่ถ้ามีเวลาไอ้เสือฯจะอาสาจับ(ปืน)ถอดเป็นชิ้น ๆ อาบน้ำปะแป้งให้ฟรี ๆ
ไม่ใช่อะไรดูรูปการแล้วกลัวว่าแกชักอาวุธออกมาต่อสู้แล้วจะใช้การไม่ได้(รวมทั้งอาวุธในกุงเกง...ฮา)
(http://img840.imageshack.us/img840/1000/sdc10120m.jpg)
แวะถามหาซื้อขาตั้งกล้องร้านบอกว่ามีขายที่เดียวคือในบิ๊กซี  ก็เลยตัดสินไปปั่นไปเรื่อย ๆ
จนออกจาก อ.บ้านลาดเห็นวิวทุ่งนา-ต้นตาล สุดลูกหูลูกตา อยากจะถ่ายภาพแต่มันลำบาก  
อย่ากระนั้นเลย  ไอ้เสือฯตัดสินใจปั่นกลับเข้าตัวเมืองมุ่งตรงไปบิ๊กซี ได้ขาตั้งกล้องสมใจ  
แต่ตะเกียงแก๊ส หาซื้อไม่ได้ ไม่เป็นไร  ไอ้เสือฯพึมพำในใจและปลอบใจตนเอง กับได้หนังสือ ๑ เล่ม
ฉวยได้จักรยานมุ่งหน้ากลับเข้าไปทาง อ.บ้านลาดใหม่อีก ครั้ง ไม่ผิดหวังที่ยอมเหนื่อยและเสียเวลาปั่นย้อนกับไปซื้อขาตั้งกล้อง  
เพราะเหนื่อยเมื่อไรก็เล่นมุขจอดถ่ายรูป...ฮา

                          ::002::  เยี่ยมน้าหมู ......... ให้ว่องๆ

        เน็ตเต่าครับ
กำลังโหลดจะทยอยลงเรื่อย ๆ ครับ

ไม่มีภาพคู่กับบังฟีนหรือครับครูหมู ::005::

(http://img810.imageshack.us/img810/3531/sdc10123j.jpg)
-ไกล้เข้าไปอีกนิด  เจอ สี่แยกใหญ่เลี้ยวซ้ายไปโครงการชั่งหัวมันของพระเจ้าอยู่หัวและไปพะเนินทุ่ง  
เลี้ยวขวาไปอ.หนองหญ้าปล้อง  ตรงไปเข้า อ.แก่งกระจาน  ไอ้เสือฯตรงไป  มุ่งเข้าตัว อ.แก่งกระจาน
(http://img696.imageshack.us/img696/6331/sdc10124b.jpg)
-เหนื่อยบวกหิว  ตัดสินใจแวะร้านข้างทางสั่ง”ข้าวสิ้นคิด”มาหนึ่งจาน
 แป๊บเดียวข้าวในจานก็ถูกเสกให้เข้าไปอยู่ในท้องในพริบตา  
หลังจากนั้นก็หาซื้อข้าวสารอาหารแห้งเพราะต่อไปนี้จะหุงหาอาหารกินเอง
(http://img215.imageshack.us/img215/1434/sdc10126al.jpg)
-หลังจากปั่นไต่ความสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ทีละน้อย ก็ขึ้นมาถึงสันเขื่อนพร้อมกับอาการหอบ  
นึกได้  ก็เลยเล่นมุขเดิม  จอดถ่ายรูป....ฮา
(http://img405.imageshack.us/img405/9897/sdc10132d.jpg)
-ปั่นไต่ทางเลียบสันเขาไปเรื่อย ๆ สลับกับทางราบ สักพักก็ถึงที่ทำการอุทยานฯ
จนท.ผู้หญิงบอกว่าไม่อนุญาตให้มอเตอร์ไซด์และจักรยานขึ้นไปเพราะมันอันตรายจากสัตว์ป่า  
ต้องเหมารถขึ้นไปถามราคาแล้วไอ้เสือฯถอดใจ  นี่เราพกความตั้งใจมาเต็มเปี่ยมจะไปนอนกลางป่ากลางดง
 จะต้องมานอนเอาบรรยากาศริมทะเลสาบหรือนี่จริง ๆ มันก็สวยแต่มันไม่ใช่หน่ะ  ออกมานั่งเซ็ง ๆ รอเผื่อฟลุ้คมีรถขึ้นจะได้โบก  
จนท.ผู้ชายมานั่งเล่นพูดคุยซักถามแกเลยแนะนำว่าพี่จักรยานสามารถปั่นขึ้นไปได้อีก ๒๐ กม.จะถึงปากทางเขาสามยอด
ไปรอตรงนั้นอาจจะมีรถที่ขึ้นมาจากอีกด้าน  เอาละซีไอ้เสือมีความหวังมากขึ้น  ตัดสินใจปั่นต่อทันที