เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

จำนวนคนอ่านล่าสุด 712 คน  

วันที่ 14 กันยายน พ.ศ. 2554 ปีที่ 21 ฉบับที่ 7594 ข่าวสดรายวัน

ชาวพุทธ'หู'รุนแรง

คอลัมน์ คำคมคารมเซียน

kumkom99@gmail.com  


ชื่อตอนข้างต้นอาจมีคนสงสัย

บังเอิญไปเห็นชุมชนคนรักเพลงร็อกโหดๆ โพสต์ข้อความนี้ไว้ในเฟซบุ๊ก

เป็นมุขฮาๆ ว่าฟังเพลงแรงต้อง "หูหนัก"

พอดีศัพท์คราวนี้เกี่ยวข้องกับนักส่องชาวพุทธ "หูเบา"

เห็นว่าเข้าท่า เลยขอยืมมา

ใช้ล้อ-จั่วหัว มั่ว-แถดื้อๆ...ซะงั้น!

เข้าเรื่องกันดีกว่า...

อย่าเล่นพระด้วยหู : เล่นพระอย่าหูเบา

ในแวดวงพระเครื่อง อย่าคิดว่ามีแต่เรื่องการห้ำหั่น

ในความเป็นจริงนั้น การเกื้อกูลก็มีให้เห็นควบคู่กัน

แบ่งปันความรู้-ประสบการณ์ ส่งผ่าน...รุ่นต่อรุ่น

อย่างบทกลอนสอนเซียน เขียนโดยปรมาจารย์ยุคบาร์มหาผัน

ท่านรจนาเตือนไว้น่าฟังดังนี้



อย่า...ทำตนไถพระเขาฟรี อย่า...อวดดีอย่างคางคก

อย่า...ฟูมฟกเมื่อเจอพระเก๊ อย่า...ทำเก๋ชักดาบเขา

อย่า...มัวเมาเล่นจนหลง อย่า...พะวงพระลาวตกรถ

อย่า...ใจคดทุบหม้อข้าว อย่า...เช่าพระใกล้พลบค่ำ

อย่า...ลูบคลำพระถูเหงื่อ อย่า...เชื่อหูแต่จงเชื่อตา


ทุก "อย่า" คือบทบัญญัติชั้นดี ใครที่ตั้งตนเป็นเซียนควรหมั่นปฏิบัติ

คือของกำนัลจัดให้ จากใจรุ่นพี่สู่รุ่นน้อง

เล่าท่องอย่าละเลี่ยง เพียง 10 อย่าเท่านั้น...จำจงดี!

สรุปเน้น-แนะชัดตรงบรรทัดสุดท้าย

"อย่า...เชื่อหูแต่จงเชื่อตา"

ง่ายๆ แปลว่า "เล่นพระอย่าหูเบา"

เข้าขั้นวรรคทองของวงการ

สำคัญ-สัมพันธ์ต่อเนื่องกับ "นิทาน-นิยาย"

เรื่องเล่าอันตรายที่จ้องขมายสตางค์ในกระเป๋าของเหล่านักเล่นที่เชื่อคนง่าย

ผลลัพธ์สุดท้ายคือ...พระเก๊เต็มบ้าน!

พระเครื่อง ไม่ใช่ "เพลง" ซะหน่อยจะได้คอยเงี่ยหูฟัง

อวัยวะเดียวเท่านั้นที่ควรวางใจคือ...ตา

ต้องหาเวลาถ่างผ่านเลนส์กล้องชั้นดี

ส่องให้ถ้วนถี่ พิจารณาให้ถ่องแท้...และต้องมีหลักการ

เพราะเรื่องปาฏิหาริย์-ศักดิ์สิทธิ์ เป็นเรื่องเล่าที่คละเคล้ากับความเชื่อ-ศรัทธาของแต่ละบุคคล

คุยแล้วสับสน...จบยาก

ตรงข้ามกับองค์พระเครื่อง ท่านเป็นวัตถุที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า

ฟันธง "ขาว-ดำ" พิสูจน์ "เก๊-แท้" ได้แบบเชิงวิทยาศาสตร์

เซียนชั้นดีมักจ้ำจี้จ้ำไชว่า...

"พระจะแท้-ไม่แท้อยู่ที่องค์พระ ใช่อยู่ที่ใครให้มา หรือเพราะว่านิยาย-นิทานที่ขยันกรอกหู"

พระเครื่อง อาจมีหลากหลาย ตั้งแต่ดิน-ชิน-ผง-กริ่ง-รูปหล่อ-เหรียญ...

แต่ทุกเซียนล้วนรู้ว่าจะต้องดูจุดไหน เป็นจุดจดจำสำคัญสุด

หลักการง่ายๆ แต่...ยาก คือ

พิมพ์ต้องถูก-เนื้อต้องใช่-ธรรมชาติต้องมี

ให้ดี ควรรู้กรรมวิธีในการสร้าง

"พิมพ์ถูก" คือลักษณะทางกายภาพของพิมพ์พระถูกต้อง ตำหนิครบตามตำรา ไม่ผิดเพี้ยน

"เนื้อใช่" คือมวลสารหรือโลหะที่ประกอบเป็นองค์พระเป็นไปตามข้อมูล ไม่แปลกปลอม

"ธรรมชาติต้องมี" คือ ธรรมชาติความเก่าที่เกิดจากกาลเวลา ธรรม ชาติความสึกกร่อนที่เกิดจากการใช้

และที่สำคัญ...ธรรมชาติที่เกิดจากการสร้างพระ

ตรงนี้แหละที่ผมบอกว่าควรเข้าใจกระบวนในการผลิตแต่ละชนิดของพระเครื่อง

เรื่องมันยาวครับ ขอกระชับพื้นที่สั้นๆ พอให้เห็นภาพ

ยกตัวอย่างการสร้าง "พระเหรียญ" ซึ่งเกิดจากปั๊มของเครื่องจักร

มักปรากฏเส้นเสี้ยนคมๆ บนพื้นผิวที่เรียบตึงจากการกระแทกพิมพ์

และร่องรอยตัดตรงข้างขอบเหรียญ

ตามแบบเครื่องตัดโลหะที่วิวัฒนาการไปแต่ละช่วงยุคปี

เอกลักษณ์ธรรมชาติเหล่านี้ ต้องมีให้เห็น

แต่พระเก๊ที่เกิดจากการถอดพิมพ์ แล้วปลอมใหม่ด้วยวิธีหล่อเหวี่ยง-หล่อฉีด ฯลฯ

ความประณีต-คมชัดจะ...ไม่เหลือ

เบลอๆ-บวมๆ กำกวม-ก้ำกึ่ง...ก็เก๊ชัวร์

อ่านถึงตรงนี้อย่าเพิ่งปวดหัว

อย่ากลัวอย่าแหยง...ถ้าอยากเก่ง

หมั่นฝึกส่อง เรียนรู้จากพระแท้ให้เยอะจน "ตาถึง"

ห้าม "หูถึง-หูเบา" ฟังแต่เรื่องเล่าเลอะเทอะเหลวไหล

นักเล่นพระชาวพุทธต้อง "หูรุนแรง"...ฟังไว้!