พิมพ์หน้านี้ - ของขลัง ' พระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์ ' (เรื่องสั้น)

เรื่องสั้นเรื่องนี้ ผมอ่านมาหลายรอบแล้ว อ่านแล้วก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ

นักเขียน ใช้นามปากกาว่า "เจมส์ ไทบีเรียส คำแปง" ตีพิมพ์ในหนังสือ มหาสนุก ของบรรลือสาร์น

ฉบับที่ 955 สิงหาคม พ.ศ.2552

ของขลัง

"ราคาเท่านี้แหละจะเอาหรือไม่เอา"

สิ้นเสียงประกาศิตจากพ่อค้ารับซื้อข้าวโพด ก็เหมือนมีพลังลึกลับบางอย่างดึงเอาเรี่ยวแรงในร่างกายของทัดไปจนหมดสิ้น

ชายหนุ่มค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงยอง ๆ อย่างหมดเรี่ยวแรงแล้วพยามคิดหาคำต่อรอง......ต่อรองรึ…. เขาคิด น่าหัวร่อ

มันน่าเรียกว่า 'วิงวอนขอความกรุณา'มากกว่า เขาจะเอาอะไรมาต่อรองในเมื่อข้าวโพดที่ปลูกไม่สามารถนำไปขายที่ไหนได้

ไม่ต้องพูดถึงเอามาต้มกินเอง ข้าวโพดอาหารสัตว์แข็งยังกับหิน ถ้าจะเอามาต้มกินถึงจะประหยัดค่ากับข้าว แต่ก็เปลืองค่ายาค่าหมอ

แต่ถ้าไม่ปลูกพันธ์นี้ พันธุ์ที่ซื้อจากเขา เขาก็ไม่รับซื้อ

"ขอเพิ่มอีกนิดไม่ได้หรือ ปีนี้ฉันต้องเอาไร่ไปจำนองมาจ่ายค่าเมล็ดพันธุ์ ค่าปุ๋ยเคมี ถ้าได้เท่านี้ ฉันคงไม่มีปัญญาส่งค่างวดธนาคาร"

ไม่มีแม้แต่ความเห็นใจจากผู้ถือไพ่เหนือกว่า

"โอ้ย... ถ้าเพิ่มอีกฉันก็ขาดทุนป่นปี้ ไม่ต้องค้าขายกันพอดี นี่ขนาดปีนี้เป็นพันธุ์ดีที่สุดแล้วนะ พ่อทัดยังเก็บเกี่ยวได้แค่นี้เอง ฉันว่าพ่อทัดเลิกทำไร่ แล้วเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นเถอะ"

เมล็ดพันธุ์ดีรึ... จากนรกขุมไหนก็ไม่รู้ ถ้าเก็บเมล็ดมาปลูกปีต่อไปก็จะได้ข้าวโพดแคระแกร็นฝักเล็ก

หลายต้นถึงกับไม่มีฝัก ทำให้ต้องกลับมาซื้อพันธุ์จากพ่อค้าทุกๆปี แถมยังสูบปุ๋ยเคมีเหมือนนักการเมืองคอรัปชั่นโกงกินเงินภาษีประชาชน

บ้า..บ้าที่สุด ปุ๋ยเคมีก็ซื้อมาจากพ่อค้านั่นหละ ค้าขายแบบนี้ไงถึงไม่ขาดทุน ไม่ต้องพูดถึงไปปลูกพืชชนิดอื่น

แม้แต่ของที่กินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอย่างพริกก็อยู่ในกำมือของนายทุนไปเรียบร้อย ... พริกที่เผ็ดจนปลูกแล้วกินเองไม่ได้ เอาไปขายที่ไหนก็ไม่มีใครซื้อ

ยกเว้นคนที่ขายเมล็ดพันธุ์ให้

นานแค่ไหนไม่รู้ เขาเดินหมดอาลัยตายอยากไปตามถนนลาดยางที่ ส.ส. บอกว่าถนนเส้นนี้จะนำความเจริญมาให้ท้องถิ่น

มันก็ดีอยู่หรอกที่เท้าไม่เปื้อนดินโคลนเวลาฝนตก แต่ทว่าตั้งแต่มีถนน เพื่อนบ้านของเขาหลายต่อหลายคนก็ขายที่นา

บ้างก็ยอมเป็นหนี้เอาเงินไปซื้อรถมาวิ่งกันให้ขวักไขว่ รถนั้นนับตั้งแต่ซื้อมาอยู่ในมือของชาวบ้านราคาก็ถูกลงทุกวันๆ

ส่วนที่ดินนั้นเล่าพออยู่ในมือของนายทุนมันก็แพงเอา ๆ สายไฟฟ้าที่มาพร้อมกับถนนลาดยางก็ดึงเอาเงินชาวบ้านไปซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้า

เอาเงินมาให้นายทุน หรือว่าความเจริญในความหมายของ ส.ส. คนนั้นมันก็คือหนี้ มันก็คือการไม่มีที่ดินทำกิน มันคือการไปขายแรงงานให้นายทุน

ทางออกของพวกเขามีไม่มากนัก ว่ากันว่าคนที่กำลังจะจมน้ำนั้นจะคว้าทุกอย่างที่ลอยมาใกล้

คว้าแม้กระทั่งฟางเส้นเล็กกว่าหลอดกาแฟ หมา 5 ขา ต้นกล้วยรูปร่างคล้ายพญานาค แผ่นเจลลดไข้ และอีกสารพัดของแปลก

นั่นคือฟางที่ลอยมาตามน้ำ และพวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะคว้าไว้ ด้วยสำคัญว่ามันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาพากันไปกราบไหว้

เพียงเพื่อหวังที่จะไห้สิ่งเหล่านั้นบันดาลให้ชีวิตพวกเขาดีขึ้น ไม่อายรึ เปล่าเลย..บอกแล้วว่าพวกเขายินดีกระทำทุกอย่างเพียงเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น

เพื่อการนี้รัฐบาลได้จัดแจงสร้างช่องทางเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นไว้แล้ว เดือนละสองครั้ง ทุกวันที่ 1 และ 16

ขออนุญาตยืนสงบนิ่งไว้อาลัย ...

........เขาพบตัวเองอีกทีในวัดใกล้บ้านหลังจากเดินใจลอยออกจากร้านรับซื้อข้าวโพด เขาเดินมาถึงวัดโดยไม่รู้ตัว และไม่ได้ตั้งใจ

เอาวะไหน ๆ ก็มาแล้ว ขึ้นกุฏิไปขอของขลังจากหลวงพ่อดีกว่า จับพลัดจับผลูได้เลขเด็ดจะได้สบายไปหลายมื้อ

“หลวงพ่อไม่อยู่ ท่านไปวัดที่ต่างอำเภอ โยมทัดมีธุระอะไร” เสียงของพระรุ่นหนุ่มกระชากเขาออกมาจากฝันในเปลวแดด

”เอ้อ...แล้วหลวงพ่อจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ” ทัดถาม

”ก็น่าจะค่ำๆ โน่นแหละโยม” พระหนุ่มตอบ

“เฮ้อ มาเสียเที่ยวแท้ๆเชียว หลวงพี่ครับ ผมเดือดร้อนเหลือเกิน 2-3 ปีมานี้ ปลูกอะไรก็ขาดทุน ปีนี้ปลูกข้าวโพดก็เหมือนเดิม ที่ดินก็จะโดนยึดอีก กะว่าจะมาอาศัยหลวงพี่พอจะมีเครื่องรางของขลัง หรือเลขเด็ดบ้างมั๊ยครับ”

“ไม่มีหรอกโยม” .....กี่รายแล้วนะที่พอเห็นพระก็จะขอเลขเด็ด แต่พระหนุ่มก็พอเข้าใจ ชาวบ้านยากจนข้นแค้น ทำมาหากินก็ถูกเอารัดเอาเปรียบ

ก็ได้แต่พึ่งของแบบนี้ ”พระดีๆสักองค์ก็ไม่มีหรือหลวงพี่ ว่าน ยา อะไรก็ได้ ที่มันทำให้ไม่โง่ จน เจ็บ แบบนี้”

”ของขลัง อาตมาไม่มีหรอกโยม”

....พระบวชใหม่พยายามเฉสายตาออกไปมองทางอื่น เขาไม่อยากมองเห็นแววตาที่แห้งผาก แตกระแหง เหมือนดินนาหน้าแล้ง

เจ็บปวด ยากไร้ หมดแล้วซึ่งความหวัง พลันสายตาของหลวงพี่ก็เหวี่ยงไปเจอกับทางสว่าง

.....”เอายังงี้โยม ที่บ้านเดิมของอาตมาเคยมีการสร้างของขลังเป็นพระผงแบบหนึ่ง เรียกว่า ' พระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์ ' ถ้าใครมีไว้ จะทำให้ชีวิตมีแต่ความสุข ไม่มีทางตกทางลำบากเด็ดขาด แต่มีข้อแม้นิดหน่อย ”

“ข้อแม้อะไรหรือครับ” ทัดถาม

“ มวลสารมงคลที่จะเอามาทำพระนั้นโยมต้องไปหามาเอง พอได้มวลสารครบแล้วเดี๋ยวอาตมาจะทำพิธีให้ ” พระหนุ่มตอบ

“มวลสารนั้นคืออะไรขอรับ”

“ พระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์นั้นต้องประกอบด้วยใบของต้นไม้ที่กินใบได้ 59 ชนิด และกินลูกได้ 59 ชนิด ไม่ว่าล้มลุกหรือยืนต้นก็ใช้ได้หมด

แต่ต้นไม้ทั้งหมดนั้นโยมต้องปลูกเอง แล้วให้เก็บปีละหนึ่งครั้งในวันสงกรานต์ ต้นละใบเท่านั้น

พอเด็ดใบมาแล้วตัดให้ใบเล็กลงขนาดเหรียญบาทเพียง1ชิ้นแล้วให้เอาไปตากให้แห้ง และบดเป็นผง ใส่บาตรไว้

ถ้าเต็มบาตรเมื่อไหร่ ก็เอามาให้อาตมาทำพิธี ” พระหนุ่มอธิบาย

“โอ้โห กว่าจะเต็มบาตรผมไม่แก่ตายไปก่อนรึ”

” พระอาจารย์ของอาตมาที่มาบ้านเกิดของอาตมา เคยทำพระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์ให้โยมคนหนึ่ง

เขาใช้เวลา 10 กว่าปี ในการเก็บมวลสาร โยมทัดเองไม่อยากมีชีวิตที่สุขสบายไม่ลำบากบ้างรึ 10 กว่าปีเท่านั้นเอง ” พระหนุ่มอธิบายต่อ

“ครับ ๆ เดี๋ยวผมจะลองดู ว่าแต่พวกผักหญ้าที่อายุไม่ถึงปีละครับหลวงพี่ ผมจะเก็บใบมันยังไง”

“ พวกที่อายุสั้นก็ให้เก็บปีละครั้งต่อชนิดก็แล้วกัน อ้อ..เรื่องพระผงนี้ห้ามบอกใครเด็ดขาด เมียก็ห้ามบอก เดี๋ยวจะไม่ขลัง ” พระหนุ่มยืนกราน

...ระหว่างที่เดินกลับบ้านเขาครุ่นคิดถึงต้นไม้ 118 ชนิดจะปลูกอะไรดีหนอที่ดินที่เหลืออยู่แปลงสุดท้ายก็ใช้ปลูกบ้านอยู่อาศัย

เหลือที่เปล่าๆว่างๆ แค่ไม่ถึงไร่ เงินที่เหลืออยู่ก็มีนิดหน่อย คงต้องหาชนิดหญ้าบ้านเรานี่แหละวะ ต้นเล็กๆ อย่างสะระแหน่ ใบบัวบก น่าจะดี

ถ้าที่ทางเหลือก็ค่อยคิดอ่านปลูกพวกต้นใหญ่ ๆ

” แง แง แง ... ฮือ ๆ ” ทันทีที่กลับถึงบ้านหลังใหญ่กว่ากระต๊อบไม่กี่มากน้อย เสียงลูกร้องไห้ก็ปลุกเขาจากภวังค์

แดงมันยังไม่เต็มขวบดี อาหารการกินก็อดๆอยากๆ “ พี่ทัด ลูกมันหิวข้าวแล้วมั๊ง เดี๋ยวฉันจะหาข้าวให้มัน พี่ช่วยไปหากล้วยสุก ๆ มาที ”

เสียงนางสายใจเมียคู่ชีวิตตะโกนบอก นี่คงยังไม่รู้ว่าไร่ข้าวโพดกำลังจะโดนยึดแล้ว เขาเองก็ไม่รู้จะบอกเมียยังไง

...ซองขนมห้อยเป็นพวงๆ โหลลูกกวาดพลาสติกเก่าฝ้า กล่องกระดาษเก่า ๆ ใส่สินค้าหลายชนิดวางระเกะระกะอยู่บนชั้นในร้านโชว์ห่วยประจำหมู่บ้าน

เฮ้อ...แค่กล้วยน้ำว้าหวีเดียวก็ปาไป 5 บาทแล้ว เอาวะ วันนี้ยอมซื้อมันไปก่อน ข้าจะปลูกกล้วยน้ำว้านี่เป็นอย่างแรก

ตะวันคล้อยค่ำ ระหว่างทางเดินกลับบ้าน เขาเห็นกล้วยน้ำว้ากองามของเพื่อนบ้าน

”ป้าแมวๆ ฉันขอหน่อกล้วยสักหน่อนะป้า จะเอาไปปลูกที่บ้าน ” ทัดพูด

“ เออ เอ็งจะเอาไปกี่หน่อก็เอาไปเหอะ อาไร้ นี่ลูกก็ยังเล็ก ที่บ้านไม่ได้ปลูกกล้วยไว้รึ แล้วกล้วยที่เอามาแห่นำขบวนขันหมากเอ็งมันไปไหนเสียละ”

“ก็มัวยุ่งๆอยู่กับไร่ข้าวโพดนะป้า กล้วยที่แห่ขันหมาก ชดมันตัดเอาแต่ต้นมาให้ฉันนะ เอาไปปลูกไม่ติดหรอก” ทัดตอบ

“ เออ ดีเว้ยหนุ่มสมัยนี้ คนเฒ่าคนแก่ เขาอุตส่าห์ให้เอากล้วยเอาอ้อยมาแห่นำขันหมาก ลูกออกมาจะได้มีกล้วยมีอ้อยกิน เอาอ้อยด้วยไหมละ อยู่ข้าง ๆ กอกล้วยนั่นแหละ อยากได้ก็ตัดไปสักลำสองลำ ”

“ ขอบคุณมากจ้ะป้า” ....

........ “แล้วนี่จะทำไงกันต่อละพี่ทัด” สายใจหันมาถามทัดหลังจากที่รู้ว่าจะเสียไร่ข้าวโพดไป

”คนเราถ้ามีมือมีเท้า มันก็ไม่เป็นไรหรอกสายไม่ต้องกังวลไป พี่ไปได้ของ..เอ่อ คำแนะนำจากหลวงพี่มานะ”

...บ้าเอ๊ยเกือบหลุดปากแล้วไหมหละ

“หลวงพี่ ท่านว่าอย่างไรหรือ” เมียถาม

“เอาเหอะน่าเอ็งคอยดูไปแล้วกัน อย่างน้อยช่วงนี้ก็มีเงินจากที่ขายข้าวโพดมา น่าจะพออยู่ได้ ถึงจะน้อยจะขาดทุนก็ยังพอมีเงินใช้ ยอมให้ธนาคารมันยึดไร่ข้าวโพดไป”

..........

....เมื่อถึงเดือนเมษา ชาวบ้านพากันไปร่วมงานบุญสงกรานต์ที่วัดกัน แทนที่ทัดจะได้ไปวัดเหมือนเมื่อก่อน เขาได้เดินก้มๆเงยๆไปเก็บใบไม้

จากนั้นก็เอามาเจียนให้ได้เท่าเหรียญบาท กว่าจะเสร็จก็บ่าย ๆ

เสียงประตูไม้ไผ่ดังเอี๊ยดอาด สายใจคงกลับจากวัดแล้ว

“นี่พี่ทัด พี่ทำอะไรนะ ฉันเห็นมา3-4 ปีแล้วนะ ตั้งแต่ธนาคารยึดไร่เราไป พอสงกรานต์ทีไร พี่ไม่ยอมไปวัดมัวแต่ไปเก็บใบไม้มาตากแห้ง นี่พี่กำลังจะทำอะไร??...”

“เออน่า เอ็งคอยดูไปก็แล้วกัน”

แดดแรงของเดือนเมษาเพียงแดดเดียวก็ขโมยความสดของใบไม้ไปจนหมดสิ้น ค่ำนั้นหลังจากสายใจกล่อมไอ้แดงนอนหลับแล้ว

เขาก็ลงมือบดใบไม้เป็นผง แล้วค่อยๆบรรจงเทลงบาตร ชายหนุ่มแอบถอนใจ 4 ปีแล้วผงใบไม้118ชนิด สูงขึ้นมาจากก้นบาตรเพียงแค่ 1 องคุลี

...คงอีกนาน ชายหนุ่มถอนใจอีกครั้ง

“ พี่ทัดทำไรอีกนะ ฉันว่าพี่เอาเวลามาช่วยฉันเรียงใบตองไปขายตลาดดีกว่านะ ถ้ารำคาญยางกล้วยติดมือก็ไปแยกพริกขี้หนูเป็นกองๆ หรือไม่ก็แยกมะนาวก็ได้ แล้งนี้มะนาวราคาดีจะตายไป เมื่อวานฉันขายมะนาวได้ตั้ง 200 กว่าบาท ขายอีก2-3วันขี้คร้านจะพอค่าหนังสือไอ้แดงมัน ปีหน้าก็จะเข้าโรงเรียนแล้ว นี่ถ้าเรามีที่นาปลูกข้าวอีกอย่างนะ ก็ไม่ต้องซื้อเขากินแล้ว ” สายใจบอกทัด

“ หา....ตะกี้เอ็งว่าอะไรนะ”

“ ฉันว่าตั้งแต่พี่ถูกยึดไร่ข้าวโพด พี่ก็เอาเวลามาปลูกโน่นนี่สารพัดอย่างรอบบ้าน ฉันก็อาศัยมาเป็นกับข้าวได้ตลอดปี นี่ถ้าเราปลูกข้าวเองอีก เราก็ไม่ต้องซื้ออะไรแล้ว นี่พี่ปีนี้ฉันว่าเราหาไก่มาเลี้ยงดีมั๊ย จะได้เอาไว้กินไข่ไง ”

“ หา. . . . . . เอ้อ ”

ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆตัว จากที่เห็นถุงปุ๋ยเคมี ขวดยาฆ่าแมลงเกลื่อนบ้าน นาทีนี้เขาเห็นพริกขี้หนูสวนค่อนกะละมังพลาสติก

บางส่วนถูกนำมาแยกไว้เป็นกองเล็กๆ ใบตองถูกตัดมาปึกใหญ่กำลังถูกเจียนก้านออก ส่วนที่ถูกเจียนออกมาแล้วก็กองอยู่เป็นปึก ๆ

ผักกาด ผักคะน้า กระเจี๊ยบเขียว ผักบุ้ง ใบตำลึง ทั้งหมดถูกแยกไว้เป็นมัด ๆ ห่อด้วยใบตองกาบกล้วย และยังมีบวบ แตง ฟักเขียว ฟังทอง

นอนสงบนิ่งอยู่ข้าง ๆ สารพัดผักกองใหญ่ ๆ

ค่ำคืนของเดือนเมษา เสียงจั๊กจั่นร้องระงม อากาศร้อนตับแลบ แต่เขารู้สึกว่าบาตรที่วางอยู่บนตักเหมือนจะเย็นเยียบขึ้นมาทันทีทันใด

ทันใดนั้นหูเขาเหมือนแว่วเสียงของหลวงพี่ ' พระพิมพ์ธัญญาหารบริบูรณ์ ใบของต้นไม้ที่กินใบได้ 59 ชนิด กินผลได้ 59 ชนิด '

“ หึหึหึ ฮ่า.ฮ่า.ฮ่า... มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ข้ารู้แล้ว ข้าเข้าใจแล้วเว้ย ย ย ”

“ พี่ทัด พี่ทัด เป็นอะไร แล้วนี่ค่ำมืดขนาดนี้ พี่จะวิ่งเอาบาตรไปไหน พี่ทัด พี่ทัด ” เสียงสายใจร้องถาม

ลดร้อนพัดไปตามถนนของหมู่บ้าน แต่ก็ไม่ร้อนเท่าใจของชายหนุ่ม เขาอุ้มบาตรวิ่งเต็มฝีเท้าเหมือนไม่สนใจผงใบไม้ที่เก็บมาอย่างทนุถนอมกว่า4ปีจะปลิวหาย

จุดหมายอยู่ที่วัด ปากก็พร่ำบ่นเหมือนคนบ้า

“หลวงพี่ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ หลวงพี่ผมเข้าใจแล้วววว”

“หลวงพี่ครับ หลวงพี่ อยู่หรือเปล่าครับ”

มิช้านานเขาก็เห็นแสงไฟวอมแวมมาจาหน้าต่างกุฏิ “ นั่นใครน่ะ มาค่ำๆมืดๆ อ้าวโยมทัด มีธุระอะไรรึ ขึ้นมากินน้ำกินท่าก่อนสิ ”

“หลวงพี่ครับ นี่บาตรที่ผมยืมไปเมื่อ4ปีก่อนครับ ผมเอามาคืนครับ”

” อ้าวแล้วโยมทัดไม่ต้องการพระผงแล้วรึ” พระหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ ผมเข้าใจแล้วครับหลวงพี่ ความบริบูรณ์ของข้าาวปลาอาหาร ไม่ได้อยู่ที่เครื่องรางของขลัง แต่อยู่ที่เราเอง ผมเพียงแต่สงสัยว่าหลวงพี่คิดวิธีนี้ได้ยังไง”

“ จริงๆแล้วไม่ใช่อาตมาคิดวิธีนี้หรอก วันที่โยมทัดมาขอเครื่องรางของขลัง อาตมาไม่มีให้

เลยไม่กล้ามองหน้าโยมทัดตรงๆ เสไปมองโน่นนี่ตามเรื่อง ก็พอดีมองไปเห็นรูปของเจ้าของวิธีนี้นะ ”

“รูปใครหรือครับ ”

“ จริงๆแล้วเรียกรูปไม่ได้หรอกโยมต้องเรียกว่าพระบรมฉายาลักษณ์ โน่นไง ติดอยู่ฝากุฏิโน่น ”

ชายหนุ่มมองตามสายตาของหลวงพี่ไป พลันสายตาก็พบกับ พระบรมฉายาลักษณ์ของผู้ที่รักประชาชนชาวไทยยิ่งกว่าผู้ใดในโลกนี้

ยิ่งกว่า ส.ส. คนไหน ยิ่งกว่ารัฐบาลชุดใด

ทรงพระเจริญ . . . ::014:: ::014:: ::014::

ช่วงหนึ่ง หลังฟองสบู่แตกปี 40 ได้ไม่นาน ชาวประชาต่างดิ้นรนให้จมูกพ้นน้ำเพื่อหาอากาศหายใจ

กระแสเศรษฐกิจพอเพียง กลายเป็นทอร์ค ออฟ เดอะ ทาวน์ สารพัด สารเพจะเอามาตีความหมายกัน

ช่วงนั้น ถ้าใครเป็นนักอ่าน ผ่านแผงหนังสือแล้วหยุดดู จะเห็นหนังสือประเภทหนึ่ง ได้รับความนิยม

มีหลายปกเชียวหละ ชื่อหนังสือ ประมาณว่า "ทำกินพอเพียง" หรือ "แก้จน" "สวนเกษตรพอเพียง" อะไรประมาณนี้

ไฮไลต์ขึ้นหราตรงปก ปลูกมะระเงินล้าน ไก่ทอดเศรษฐี ปลูกไผ่ขายหน่อเดือนละแสน มะนาวเทพ ปลูกขายแล้วรวย...ฯลฯ

ผมอ่าน ๆ แล้ว มันเข้าใจความหมายของคำว่า "พอเพียง" หรือเปล่าล่ะนี่ พาลให้คนอ่านเชื่อว่า

การทำตามวิธีการในหนังสือนี้ คือการทำแบบ พอเพียง แล้วยังมีหวังลุ้นว่า จะกลับมารวย หรือยิ่งรวยขึ้นไปกว่าเดิม

.........

ของคนอื่นผมไม่รู้นะของผม ความหมายที่ผมตีความ จะได้ประมาณว่า

พอเพียง คือ ไม่เสี่ยง... ไม่แบกเกินกำลัง

เช่น

นายกล้วย มีอาชีพลูกจ้างรัฐ เงินเดือนหมื่นสอง ภรรยา มีงานมั่นคงเงินเดือนเท่ากัน มีลูกยังไม่เข้าประถมคนเดียว มีกระบะเก่า ๆ 1 คัน

ด้วยรายได้ 24,000 ต่อเดือน นายกล้วยมีหนี้ ธกส. และกลุ่มออมทรัพย์ เดือนละหมื่น ค่าใช้จ่ายในครัวเรื่อนเดือนละหมื่น

....4,000 บาทที่เหลือ ไม่เคยเก็บอยู่ ทีวีใหม่ โน๊ตบุ๊ก กินข้าวนอกบ้าน กล้องถ่ายรูป ภาษีสังคม ฯลฯ

เช่นนี้แล้ว นายกล้วย ไม่ควรกระแดะคิดไปดาวน์รถวีโก้ป้ายแดงออกมาขับ.... เพราะเดิมที นายกล้วยไม่ได้เสี่ยงอะไรมากมาย

หากไปออกกระบะป้ายแดงออกมา เดือนละสี่พันที่เหลือ ก็ต้องติดลบ นายกล้วยต้องไปทำงานเพิ่ม กลางคืนต้องไปกรีดยาง

มีรายได้จากยางเพิ่มมาเดือนละหมื่น เป็น 14,000 บาท แทนที่จะเก็บจะออมหรือไปใช้หนี้ กลับไปซื้อที่ดินอีก...มีภาระต้องผ่อนธนาคารเพิ่ม

นายกล้วยก็ต้องกดคันเร่งเพิ่มลงไปอีก โดยการทำงานพิเศษเพิ่ม เช้าเย็นวิ่งรถรับส่งนักเรียน เพื่อเอารายได้มาโปะค่าใช้จ่าย

........นั่นไม่เรียกว่าพอเพียง

แต่กระแสสังคมปัจจุบัน ดูจะต้านกับวิถีพอเพียง เพื่อนมีเราก็อยากมี กลัวอะไร...กลัวอาย..!! กลัวน้อยหน้า....

เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

สนทนาภาษาปืน => หลังแนวยิง => ข้อความที่เริ่มโดย: Pandanus ที่ สิงหาคม 25, 2012, 04:13:57 PM