เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

เมื่อเข้าใจก็ไม่มีอะไรให้โกรธ

หน้าต่างศาสนา

พระมหาไกรศรี ธัมมโฆสโก สำนักงานส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรมฯ วัดสระเกศ


เราคงเคยได้ยินข่าวเสมอว่า นักเรียนตีกันด้วยความรักในพวกพ้อง หรือวัยรุ่นเอาปืนยิงคนรัก เพราะอ้างว่ารักกันแต่ผู้ใหญ่กีดกัน เป็นต้น



ยังมีอีกหลายเรื่องที่รุนแรงหรือความหลงผิดไปโดยอ้างว่าเป็นความรัก ทั้งที่จริงปัญหาเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะความโกรธต่างหากไม่ใช่ความรักหรือบางทีการทำร้ายกันก็ไม่ได้มาจากความโกรธอาฆาตแค้นต่อกันเสมอไป อย่างพ่อแม่ตีลูกที่เกเรก็ด้วยความหวังดี ครูอาจารย์ตีลูกศิษย์ที่หนีเรียนก็ด้วยความห่วงใย



เมื่อเราไม่ใคร่ครวญปัญหาเหล่านี้ให้ดี บางทีเราก็อาจตัดสินใจทำอะไรบางอย่างผิดพลาดไปได้ ดังสมัยก่อนมีคุณครูท่านหนึ่งสอนนักเรียนรุ่นแล้วรุ่นเล่า จนย่างเข้าสู่วัยใกล้เกษียณ ลูกศิษย์ของท่านได้ดีและมีชื่อเสียงในสังคมก็เยอะ จนเป็นที่เคารพนับถือของผู้คนในชุมชนนั้น พ่อแม่ผู้ปกครองต่างก็วางใจนำบุตรหลานมาฝากให้เป็นศิษย์ของท่านเป็นจำนวมมากในแต่ละปี



ด้วยชื่อเสียงนี้ทำให้ท่านผู้ใหญ่ในสังกัดการศึกษานำลูกมาฝากเป็นศิษย์เช่นกัน และท่านรับไว้อบรมสั่งสอน



ต่อมา ไม่นานศิษย์คนนี้ร่วมกับเพื่อนๆ สี่ห้าคน ทำตัวเป็นอันธพาล ไม่สนใจการเรียน ท่านตักเตือนแนะนำหลายครั้งก็ไม่ดีขึ้น จนจำเป็นที่จะต้องใช้วิธีการสุดท้าย คือตีด้วยไม้เรียว ซึ่งเรื่องนี้ไปถึงผู้ใหญ่ในสังกัดการศึกษาซึ่งเป็นพ่อของเด็กคนนี้ จึงมีคำสั่งปลดครูออก



ท่านกลับไม่ตกใจหรือเสียใจแต่อย่างใดพร้อมกับเดินทางไปหาผู้ใหญ่ท่านนั้นแล้วพูดว่า "เด็กนั้นลูกท่านใช่ไหม ท่านคงรักลูกคนนี้มากนะครับ ผมก็รักเขาเหมือนกัน เลยอยากให้ท่านใช้ความรักอย่างเข้าใจ ก่อนที่จะทำให้ใครที่เรารักต้องเสียคน" คุณครูกล่าวแล้วก็จากไปหลายปีผ่านไปผู้ใหญ่ท่านนั้นก็หวนคิดถึงคำสอนของคุณครู เมื่อลูกท่านเริ่มยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดและตีกับคนอื่นไม่เว้นแต่ละวัน จนท่านต้องเสียเงินไปมากกับลูกคนนี้



วันหนึ่งท่านได้กลับมาที่โรงเรียนอีกครั้ง และเห็นครูที่นั่นก็ยังทำโทษเด็กด้วยการตีเช่นเดิม แต่ก่อนที่ท่านจะตำหนิกลับสงสัยมากกว่า ที่เห็นครูใช้ไม้เรียวที่พันผ้าไว้ ก่อนจะตีครูก็ต้องมานั่งแกะผ้าออกจากไม้ก่อน "ครูจะตีเด็กอยู่แล้วทำไมต้องใช้ผ้าพันไม้เรียวไว้"



ท่านสงสัย "ธรรมดาคนเรามีความโกรธกันทั้งนั้น การแกะผ้าทำให้ใจเย็นและมีสติ ความโกรธก็ลดลงและหายไป จะได้ไม่ทำโทษเด็กเพราะความโกรธ ครูท่านหนึ่งที่เคยเป็นอาจารย์ของผมได้สอนไว้อย่างนี้ครับท่าน" ครูท่านนั้นบอกด้วยความภูมิใจ พอคุยกันสักพักจึงรู้ว่าคนที่สอนเป็นครูที่ท่านไล่ออกไปนั่นเอง



ท่านจึงคิดได้ว่าทำผิดไปที่ไล่ครูที่ตีลูกตัวเองออกด้วยคิดแต่ว่า "ครูโกรธถึงตีลูกเรา และเราก็รักลูกเราเสียจนโกรธคนที่ทำร้ายลูก แท้ที่จริงครูทำโทษด้วยความหวังดี แต่เราต่างหากที่ทำร้ายลูกด้วยความรัก" ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาท่านจึงไม่ว่าอะไรเมื่อครูทำโทษนักเรียนอีกด้วยวิธีนี้เพราะอย่างน้อยครูก็ได้ใคร่ครวญดีแล้วก่อนจะทำโทษ



เมื่อใคร่ครวญดีแล้วด้วยความถูกต้อง ดีงาม ไม่ว่าจะทำอะไร ผลที่ได้ก็จะดีเสมอ

ขอบคุณครับ ::014:: +1

ชอบสองช่วงนี้
เอาไปใช้สั่งสอนลูกได้ในชีวิตจริง

ขอบคุณครับ อ่านแล้วได้เตือนสติตัวเองไปด้วย  ::014::
1520 ครับน้าอรรถ

ขอบคุณครับ

ตื้นตัน

 ::014::ชอบครับ น้าอรรถ ::014::

เป็นคนหนึ่ง ที่ถูกทั้งคุณครูและอาจารย์ตีเป็นประจำ  ;D

+1 ครับข้อคิดดีๆ

ครับตามน้าอรรถเลย   ........    วิชาดีๆอย่าง "หน้าที่พลเมืองและศีลธรรม" กระทรวงศึกษามองไม่เห็นความสำคัญปลดทิ้งซะงั้น     ::010::