เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

สนทนาภาษาปืน => หลังแนวยิง => ข้อความที่เริ่มโดย: Skeleton_King ที่ เมษายน 24, 2013, 01:04:25 PM



หัวข้อ: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Skeleton_King ที่ เมษายน 24, 2013, 01:04:25 PM
http://www.upyim.com/%E0%B8%AB%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%99-%E0%B8%A1%E0%B8%B1%E0%B8%99-%E0%B8%AB%E0%B8%AD%E0%B8%A1-%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%A2/

เป็นเรื่องจริง หรือ การแสดงครับ


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: schamp ที่ เมษายน 24, 2013, 02:26:32 PM
ผมว่ามันเป็นเรื่องจริงครับตดมันก็คือแก๊สเราดีๆนี่เอง


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: แอบดูที่รูเดิม ที่ เมษายน 24, 2013, 02:33:40 PM
เคยตดอัดใส่กระป๋องพริงเกิล แล้วจุดไฟแช็ค ผลคือ คิ้วไหม้....


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: R2D2 ที่ เมษายน 24, 2013, 02:41:32 PM
มรว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เขียนไว้ในหนังสือพิมพ์ สยามรัฐ ๒๓ กรกฎาคม ๒๕๑๑

เมื่อประมาณแปดสิบปีมานี้ กระทาชายนายหนึ่งชื่อนายปูจอล เป็นชาวฝรั่งเศส
ได้มีชื่อเสียงโด่งดังยิ่งกว่าศิลปินในยุคเดียวกันเป็นส่วนมาก
และมีฐานะดีร่ำรวยเพราะอาการอย่างเดียวกับคุณ ส.ท.

นายปูจอลเป็นนักตด

การตดของนายปูจอลไม่ซ้ำแบบใคร และไม่มีใครทำได้เหมือนในโลกนี้
ทั้งในสมัยก่อนนายปูจอลหรือตั้งแต่นั้นมา

นายปูจอลนั้นตดอย่างกระจุ๋มกระจิ๋มอ่อนหวานก็ได้ (Le petit pet timide de la jeune fille)

หรือจะตดอย่างห้าวหาญก้าวร้าวก็ได้ (Le pet rond du macon)

นายปูจอลตดได้เร็วๆ เหมือนยิงปืนกลทั้งตับ หรือตดดังกระหึ่มครึมครางเหมือนเสียงปืนใหญ่
ซึ่งดังอยู่ถึงสิบวินาที นอกจากนั้นนายปูจอลยังตดไล่ลูกฆ้อง ทำเสียงโด่ เร มี ฟา
โดยอนุโลมและปฏิโลม คือจากเสียงสูงไปหาต่ำ และจากต่ำไปหาสูงได้อีกด้วย

 ในตอนที่นายปูจอลมีชื่อเสียงโด่งดัง ไปแสดงการตดที่โรงละครมูแล็ง  รูจ ที่ปารีสนั้น
 ปรากฏว่าในการแสดงรอบกลางวันนายปูจอลเรียกคนดูได้คิดค่าตั๋วเป็นเงินถึง ๒๐,๐๐๐ ฟรังค์
ส่วนนางซาราห์แบรน์ฮาร์ดดาราหญิงผู้ยิ่งใหญ่ของโลกนั้น
ได้ค่าตั๋วรอบกลางวันเพียง ๘๐๐๐ ฟรังค์เท่านั้น ผิดกันตั้งไกล

 นายปูจอลออกโรงแสดงเป็นครั้งแรกที่เมืองมาร์เซลส์ เมื่อปี ค.ศ. ๑๘๘๗
 เมื่อเริ่มออกโรงนั้นอาการของนายปูจอลได้กลายเป็นศิลปะอันเป็นที่รู้จักกันดี
ในบรรดาเพื่อนฝูงทั้งที่โรงเรียนและโรงทหารมาแล้ว
แม้แต่พี่น้องลูกเมียก็นับถือการตดของนายปูจอลว่าเป็นอัจฉริยะ
 ภายในเวลาอาทิตย์เดียว วิกที่นายปูจอลไปตดที่เมืองมาร์เซลส์ก็มีคนแน่น
 ต่อมาอีกภายในเวลายี่สิบปีนายปูจอลก็ได้แสดงที่ปารีส ที่บรุสเซลส์เมืองหลวงของเบลเยี่ยม
 ในอาฟริกาเหนือ และในที่อื่นๆ ทั่วยุโรป

 การแสดงของนายปูจอลมีอยู่ชุดเดียว ไม่ได้เปลี่ยนเลยตลอดเวลายี่สิบปี
 นายปูจอลนุ่งกางเกงแพรดำแค่เข่า สวมเสื้อแดง เดินออกไปคำนับคนดูที่หน้าเวทีแล้วก็กล่าวว่า
 “ท่านสุภาพสตรี ท่านสุภาพบุรุษ ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่จะนำเสนอต่อท่านการแสดงตด...”
 แล้วนายปูจอลก็จะโก้งโค้งลงตดแบบต่างๆ ที่ไม่มีใครเคยได้ยินและไม่มีใครทำได้

 ผู้ที่เคยดูการแสดงของนายปูจอลที่โรงมูแล็ง รูจ ในปารีสได้บันทึกไว้ว่า

 “ในตอนแรกคนดูตกตะลึงเงียบไปทั้งโรง แต่แล้วก็มีใครคนหนึ่งหัวเราะขึ้นเหมือนคนบ้า
 อีกครู่หนึ่งคนดูทั้งโรงก็ฮาครืนและหัวเราะกันกลิ้งไปกลิ้งมา
 คนดูบางคนลุกขึ้นยืนตัวแข็งน้ำตาไหลพราก บางคนก็ตีอกชกหัว
 ส่วนอีกบางคนก็หัวเราะจนลงไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้น ผู้หญิงสมัยนั้นใส่สเตย์รัดรูปแน่น
 หัวเราะหนักเข้าก็เกิดอาการหายใจไม่ออก
เพราะเหตุนี้ เวลานายปูจอลออกแสดงจึงต้องมีนางพยาบาลแต่งเครื่องแบบ
ออกมาคอยทำหน้าที่ทางที่นั่งคนดูครั้งละหลายคนเสมอ”

 อีกคนหนึ่งเขียนไว้ว่า

 “ที่โรงละคอนมูแล็งรูจตอนนายปูจอลออกแสดงนั้น ข้าพเจ้าได้ยินเสียงคนหัวเราะนานที่สุด
และเป็นการหัวเราะอย่างลืมตัวมากที่สุดที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินมา”

 พระเจ้ากรุงเบลเยี่ยมในขณะนั้นได้เสด็จมายังกรุงปารีสเป็นการส่วนพระองค์
และโปรดฯให้นายปูจอลเข้าไปตดหน้าพระที่นั่ง

 สถาบันการแพทย์แห่งกรุงปารีสส่งนายแพทย์มีชื่อหลายคนไปตรวจร่างกาย
และอาการของนายปูจอล และได้เขียนวิทยานิพนธ์ลงในนิตยสารการแพทย์เมื่อ ค.ศ. ๑๘๙๒

 ต่อมานายปูจอลเกิดไม่ลงรอยกับโรงละคอนมูแล็ง รูจ จึงออกไปตั้งการแสดงด้วยตนเอง
เปิดโรงละคอนขึ้นใหม่เป็นของตน ชื่อโรง “ปอมปาดัวร์” แสดงตดเกือบจะล้วนๆ

 ใน ค.ศ. ๑๘๙๘ อันเป็นปีที่นายและมาดามคิวรีค้นพบแร่เรเดียม นายปูจอลทราบว่าโรงมูแล็ง รูจ
 มีนักแสดงหญิงคนหนึ่งมาแสดงแทนตน นายปูจอลคิดจะฟ้องนักแสดงคนนั้นว่าละเมิดลิขสิทธิ์
เอาอย่างการแสดงของตนโดยมิได้รับอนุญาต นายปูจอลจึงส่งทนายความไปคอยดู
การแสดงของหญิงคนนั้นหลายคน แต่ก่อนจะเกิดคดีฟ้องร้องกันขึ้น ก็เกิดจับได้ว่าหญิงนั้นมิได้ตดจริง
 แต่ซ่อนนกหวีดและเครื่องเป่าต่างๆ ไว้ใต้กระโปรง

 นายปูจอลมีอายุอยู่มาถึง ๘๘ ปี เป็นตัวอย่างอันดีของคนที่ใช้เวรกรรมของตนที่ติดตัวมานั้น
ให้บังเกิดผลดีที่สุดแก่ตนเท่าที่จะสามารถทำได้ เขาเป็นผู้ที่มีความกล้าหาญมาก
และด้วยการแสดงอันเยี่ยมยอด เขาได้บังคับให้คนเกือบทั่วยุโรปต้องตกตะลึงพรึงเพริด
ฟังเขาตดอย่างไม่มีทางที่จะป้องกันตัวได้เลย

 ใครก็ไม่รู้เคยพูดไว้ว่า “พูดดีเป็นเงินเป็นทอง” ผมอยากขอต่อเอาไว้ว่า
“ตดดีก็เป็นเงินเป็นทอง"


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: พรานบุญ หลงกรุง ที่ เมษายน 24, 2013, 02:45:39 PM
ทางเลือกใหม่  "พลังงานทดแทน"

                           (http://image.ohozaa.com/i/9c0/iOepH1.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/wcARxa8eeBBYP7fJ)


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: numplaw ที่ เมษายน 24, 2013, 04:04:00 PM
มันระเบิดแรงขนาดนั้นเลยเหรอครับ  :OO :OO


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Skeleton_King ที่ เมษายน 29, 2013, 06:58:11 PM
มรว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เขียนไว้ในหนังสือพิมพ์ สยามรัฐ ๒๓ กรกฎาคม ๒๕๑๑

เมื่อประมาณแปดสิบปีมานี้ กระทาชายนายหนึ่งชื่อนายปูจอล เป็นชาวฝรั่งเศส
ได้มีชื่อเสียงโด่งดังยิ่งกว่าศิลปินในยุคเดียวกันเป็นส่วนมาก
และมีฐานะดีร่ำรวยเพราะอาการอย่างเดียวกับคุณ ส.ท.

นายปูจอลเป็นนักตด

การตดของนายปูจอลไม่ซ้ำแบบใคร และไม่มีใครทำได้เหมือนในโลกนี้
ทั้งในสมัยก่อนนายปูจอลหรือตั้งแต่นั้นมา

นายปูจอลนั้นตดอย่างกระจุ๋มกระจิ๋มอ่อนหวานก็ได้ (Le petit pet timide de la jeune fille)

หรือจะตดอย่างห้าวหาญก้าวร้าวก็ได้ (Le pet rond du macon)

นายปูจอลตดได้เร็วๆ เหมือนยิงปืนกลทั้งตับ หรือตดดังกระหึ่มครึมครางเหมือนเสียงปืนใหญ่
ซึ่งดังอยู่ถึงสิบวินาที นอกจากนั้นนายปูจอลยังตดไล่ลูกฆ้อง ทำเสียงโด่ เร มี ฟา
โดยอนุโลมและปฏิโลม คือจากเสียงสูงไปหาต่ำ และจากต่ำไปหาสูงได้อีกด้วย

 ในตอนที่นายปูจอลมีชื่อเสียงโด่งดัง ไปแสดงการตดที่โรงละครมูแล็ง  รูจ ที่ปารีสนั้น
 ปรากฏว่าในการแสดงรอบกลางวันนายปูจอลเรียกคนดูได้คิดค่าตั๋วเป็นเงินถึง ๒๐,๐๐๐ ฟรังค์
ส่วนนางซาราห์แบรน์ฮาร์ดดาราหญิงผู้ยิ่งใหญ่ของโลกนั้น
ได้ค่าตั๋วรอบกลางวันเพียง ๘๐๐๐ ฟรังค์เท่านั้น ผิดกันตั้งไกล

 นายปูจอลออกโรงแสดงเป็นครั้งแรกที่เมืองมาร์เซลส์ เมื่อปี ค.ศ. ๑๘๘๗
 เมื่อเริ่มออกโรงนั้นอาการของนายปูจอลได้กลายเป็นศิลปะอันเป็นที่รู้จักกันดี
ในบรรดาเพื่อนฝูงทั้งที่โรงเรียนและโรงทหารมาแล้ว
แม้แต่พี่น้องลูกเมียก็นับถือการตดของนายปูจอลว่าเป็นอัจฉริยะ
 ภายในเวลาอาทิตย์เดียว วิกที่นายปูจอลไปตดที่เมืองมาร์เซลส์ก็มีคนแน่น
 ต่อมาอีกภายในเวลายี่สิบปีนายปูจอลก็ได้แสดงที่ปารีส ที่บรุสเซลส์เมืองหลวงของเบลเยี่ยม
 ในอาฟริกาเหนือ และในที่อื่นๆ ทั่วยุโรป

 การแสดงของนายปูจอลมีอยู่ชุดเดียว ไม่ได้เปลี่ยนเลยตลอดเวลายี่สิบปี
 นายปูจอลนุ่งกางเกงแพรดำแค่เข่า สวมเสื้อแดง เดินออกไปคำนับคนดูที่หน้าเวทีแล้วก็กล่าวว่า
 “ท่านสุภาพสตรี ท่านสุภาพบุรุษ ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่จะนำเสนอต่อท่านการแสดงตด...”
 แล้วนายปูจอลก็จะโก้งโค้งลงตดแบบต่างๆ ที่ไม่มีใครเคยได้ยินและไม่มีใครทำได้

 ผู้ที่เคยดูการแสดงของนายปูจอลที่โรงมูแล็ง รูจ ในปารีสได้บันทึกไว้ว่า

 “ในตอนแรกคนดูตกตะลึงเงียบไปทั้งโรง แต่แล้วก็มีใครคนหนึ่งหัวเราะขึ้นเหมือนคนบ้า
 อีกครู่หนึ่งคนดูทั้งโรงก็ฮาครืนและหัวเราะกันกลิ้งไปกลิ้งมา
 คนดูบางคนลุกขึ้นยืนตัวแข็งน้ำตาไหลพราก บางคนก็ตีอกชกหัว
 ส่วนอีกบางคนก็หัวเราะจนลงไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้น ผู้หญิงสมัยนั้นใส่สเตย์รัดรูปแน่น
 หัวเราะหนักเข้าก็เกิดอาการหายใจไม่ออก
เพราะเหตุนี้ เวลานายปูจอลออกแสดงจึงต้องมีนางพยาบาลแต่งเครื่องแบบ
ออกมาคอยทำหน้าที่ทางที่นั่งคนดูครั้งละหลายคนเสมอ”

 อีกคนหนึ่งเขียนไว้ว่า

 “ที่โรงละคอนมูแล็งรูจตอนนายปูจอลออกแสดงนั้น ข้าพเจ้าได้ยินเสียงคนหัวเราะนานที่สุด
และเป็นการหัวเราะอย่างลืมตัวมากที่สุดที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินมา”

 พระเจ้ากรุงเบลเยี่ยมในขณะนั้นได้เสด็จมายังกรุงปารีสเป็นการส่วนพระองค์
และโปรดฯให้นายปูจอลเข้าไปตดหน้าพระที่นั่ง

 สถาบันการแพทย์แห่งกรุงปารีสส่งนายแพทย์มีชื่อหลายคนไปตรวจร่างกาย
และอาการของนายปูจอล และได้เขียนวิทยานิพนธ์ลงในนิตยสารการแพทย์เมื่อ ค.ศ. ๑๘๙๒

 ต่อมานายปูจอลเกิดไม่ลงรอยกับโรงละคอนมูแล็ง รูจ จึงออกไปตั้งการแสดงด้วยตนเอง
เปิดโรงละคอนขึ้นใหม่เป็นของตน ชื่อโรง “ปอมปาดัวร์” แสดงตดเกือบจะล้วนๆ

 ใน ค.ศ. ๑๘๙๘ อันเป็นปีที่นายและมาดามคิวรีค้นพบแร่เรเดียม นายปูจอลทราบว่าโรงมูแล็ง รูจ
 มีนักแสดงหญิงคนหนึ่งมาแสดงแทนตน นายปูจอลคิดจะฟ้องนักแสดงคนนั้นว่าละเมิดลิขสิทธิ์
เอาอย่างการแสดงของตนโดยมิได้รับอนุญาต นายปูจอลจึงส่งทนายความไปคอยดู
การแสดงของหญิงคนนั้นหลายคน แต่ก่อนจะเกิดคดีฟ้องร้องกันขึ้น ก็เกิดจับได้ว่าหญิงนั้นมิได้ตดจริง
 แต่ซ่อนนกหวีดและเครื่องเป่าต่างๆ ไว้ใต้กระโปรง

 นายปูจอลมีอายุอยู่มาถึง ๘๘ ปี เป็นตัวอย่างอันดีของคนที่ใช้เวรกรรมของตนที่ติดตัวมานั้น
ให้บังเกิดผลดีที่สุดแก่ตนเท่าที่จะสามารถทำได้ เขาเป็นผู้ที่มีความกล้าหาญมาก
และด้วยการแสดงอันเยี่ยมยอด เขาได้บังคับให้คนเกือบทั่วยุโรปต้องตกตะลึงพรึงเพริด
ฟังเขาตดอย่างไม่มีทางที่จะป้องกันตัวได้เลย

 ใครก็ไม่รู้เคยพูดไว้ว่า “พูดดีเป็นเงินเป็นทอง” ผมอยากขอต่อเอาไว้ว่า
“ตดดีก็เป็นเงินเป็นทอง"


ขอบคุณครับ +1


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: dignitua-รักในหลวง ที่ เมษายน 29, 2013, 07:18:45 PM
เคยตดอัดใส่กระป๋องพริงเกิล แล้วจุดไฟแช็ค ผลคือ คิ้วไหม้....

เป็นคนขี้สงสัยนะเนี่ย... ::005::


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Skeleton_King ที่ พฤษภาคม 07, 2013, 12:03:31 PM
https://www.facebook.com/photo.php?v=118978298301868&set=vb.126000124218411&type=2&theater

ไม่เกี่ยวกับตด   แต่ชอบเลยนำมาให้ดู ::008::


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Skeleton_King ที่ พฤษภาคม 07, 2013, 12:11:39 PM
https://www.facebook.com/photo.php?v=102384679967200&set=vb.221317851322226&type=2&theater

ดูท่าขับแล้วน่าขำ  แต่พออ่านแล้ว ขำไม่ออก


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: แปจีหล่อ ที่ พฤษภาคม 07, 2013, 05:11:26 PM
http://www.upyim.com/%E0%B8%AB%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%99-%E0%B8%A1%E0%B8%B1%E0%B8%99-%E0%B8%AB%E0%B8%AD%E0%B8%A1-%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%A2/

เป็นเรื่องจริง หรือ การแสดงครับ
ทำไมผมเห็นแต่ขาวๆอวบๆล่ะครับ


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Southlander ที่ พฤษภาคม 07, 2013, 06:40:26 PM
ยิ่งกว่านายปูจอลก็มี เคยมีคนเอาคลิปจากยูทูปมาลงด้วย

เรื่องที่สาวแสดงโชว์ด้วยการใช้อวัยวะของเธอเป่าปี่ให้เป็นเสียงออกมา

แต่ก็ไม่เห็นเธอดังเท่าไหร่เลย


หัวข้อ: Re: ตดติดไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: แปจีหล่อ ที่ พฤษภาคม 07, 2013, 09:36:51 PM
ยิ่งกว่านายปูจอลก็มี เคยมีคนเอาคลิปจากยูทูปมาลงด้วย

เรื่องที่สาวแสดงโชว์ด้วยการใช้อวัยวะของเธอเป่าปี่ให้เป็นเสียงออกมา

แต่ก็ไม่เห็นเธอดังเท่าไหร่เลย
ใช่ครับที่เอาเปิดขวดโซดาด้วย อิอิอิ