เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

คนไทยหัวใจสิงห์

ขี่จักรยานยนต์รอบโลก

(http://image.ohozaa.com/i/ef5/qChlMc.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xh43l7UwymQGnn9e)


กระผมชื่อ นายพิชัย ป.เทียมเศวต อายุ 71 ปี เป็นบุตรคนที่ 4 ในจำนวน 13 คน ของครอบครัวที่ไม่มีฐานะ ต้องออกจากบ้านเพื่อช่วยเหลือตนเองตั้งแต่อายุ 8 ขวบ โดยไปเป็นเด็กวัดอ่างทอง อ.เมือง จ.อ่างทอง อยู่กับ หลวงพ่อพระครูวิเศษชัยสิทธิ์ รองเจ้าคณะจังหวัดอ่างทอง เรียนหนังสือชั้นประถมปีที่ 2 จนจบชั้นประถมปีที่ 4 และชั้นมัธยมปีที่ 1 ถึงชั้นมัธยมปีที่ 4



พอขึ้นชั้นเรียนมัธยมปีที่ 5 หลวงพ่อที่กระผมอยู่อาศัยกับท่านลาสิกขาไปเปิดโรงพิมพ์ที่ตลาดอ่างทอง เริ่มพิมพ์หนังสือพิมพ์ "เสียงอ่างทอง" ผมก็ต้องลาออกจากวัดไปอยู่โรงพิมพ์กับท่านด้วย และมีโอกาสสอบเข้าเรียนที่วิทยาลัยเทคนิคกรุงเทพ ทุ่งมหาเมฆ ได้ในวิชาช่างพิมพ์



ผมดีใจที่ได้ช่วยเหลือตนเอง จนมีความสำเร็จทางการศึกษาระดับอนุปริญญาทางการพิมพ์ ผมมีวิธีง่ายๆ ที่ทำให้ตนเองมีความสำเร็จถึงเป้าหมายก็คือ "ต้องปิดประตูไม่ทำความเลวทุกชนิด"



ระหว่างเรียนหนังสือได้อ่านหนังสือพิมพ์ทุกวัน พบข่าวและภาพคนมีฐานะ ส่งบุตรหลานไปเรียนที่สหรัฐอเมริกา และประเทศในยุโรปกันทุกเดือน โดยก่อนเดินทางจะถ่ายรูปกันหน้าสนามบินดอนเมือง จะเห็นป้ายสนามบิน และมีต้นกระบองเพชรอยู่ในรูป ทำให้มีความคิดว่า "เมื่อคนมีฐานะเขาไปเรียนเมืองนอกกันได้ เราผู้ไม่มีฐานะก็น่าจะไปเรียนเมืองนอกเหมือนเขาได้"



ก็เลยตั้งเป้าหมายชีวิตไว้ว่า จะต้องไปประเทศสหรัฐอเมริกาให้ได้ เขามีเงินไปทางเครื่องบินได้ เราผู้ไม่มีเงินก็ต้องไปเหมือนเขาให้ได้ จึงวางแผนเดินทางไปด้วยรถจักรยานยนต์



ผมวางแผนเดินทางอยู่ 7 ปีและก็ไปได้สำเร็จ แต่การไปครั้งนั้นได้เปลี่ยนวิถีชีวิตของผมมาจนถึงทุกวันนี้



คนไปเรียนที่สหรัฐอเมริกาด้วยเครื่องบิน เขาใช้เวลาไม่เกิน 3 วันก็ถึง เห็นแต่เมฆและท้องฟ้าเท่านั้น เมื่อเรียนหนังสือก็บินกลับมาทำงานในประเทศไทย ตามที่ต้องการได้ แต่ผมไปด้วยรถจักรยานยนต์ ใช้เวลา 7 เดือนต้องผ่านประเทศต่างๆ หลายประเทศ เป็นเสมือนพบกระจกเงาส่องสะท้อนให้เห็นประเทศไทยในหลายแง่หลายมุม



เช่น ผ่านประเทศมาเลเซีย เห็นคนมาเลเซียเขาเคร่งครัดเคารพกฎหมายกันทุกคน ผิดกับประเทศไทยสมัยนั้นคนส่วนใหญ่ไม่เคารพกฎหมาย ถึงประเทศสิงคโปร์ พบคนเคารพกฎหมาย และมีระเบียบวินัยเพิ่มขึ้น ขึ้นรถโดยสารก็เข้าแถวรอคิวขึ้น ซึ่งประเทศไทยตอนนั้นคนยังแย่งขึ้นรถโดยสารกันอยู่



ถึงประเทศอินเดีย ขณะนั้นรัฐบาลสนับสนุนให้ประชาชนทำของใช้เอง ไม่ต้องซื้อจากต่างประเทศ รถยนต์ ก็ทำเอง ใช้เองมี ยี่ห้อแอมบาสซาเดอร์เพียงยี่ห้อเดียว แต่ของไทยเรามีรถยนต์จากทั่วทุกมุมโลกมาใช้



ครับ...ยังมีอีกหลายๆ ประเทศที่เป็น กระจกเงาสะท้อนให้เห็นประเทศไทยของเรา ฯลฯ



ผมอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกาหลายปี เมื่อได้ประสบการณ์มากพอแล้วก็เดินทางกลับประเทศไทย การไปสหรัฐอเมริกาด้วยรถจักรยานยนต์ครั้งนั้น ทำให้ผมต้องเปลี่ยนวิถีชีวิตใหม่ คือ ไม่ทำงานราชการอีกแล้ว หันกลับมาช่วยเหลือสังคมในจังหวัดของตนเองดีกว่า



สมัยก่อนจังหวัดทุกจังหวัด (ในบ้านนอก) จะเจริญหรือเสื่อมขึ้นอยู่กับผู้นำทางราชการ ที่ทำงานอยู่ในจังหวัดนั้นๆ แค่ 4 ตำแหน่ง คือ

1.ผู้ว่าราชการจังหวัด

2.ผู้กำกับการตำรวจ

3.นายอำเภอ

4.หัวหน้าสถานีตำรวจแต่ละอำเภอ



ถ้าบุคคลทั้ง 4 ตำแหน่ง ปฏิบัติงานด้วยดี มีโลกทัศน์กว้าง ชาวบ้านก็มีความสุข แต่ถ้า ปฏิบติงานไม่ดีมีโลกทัศน์แคบ เช่น มีบ่อนการพนัน-มีซ่องโสเภณี-มีหวยโสเภณี-มีหวยเถื่อน ฯลฯ ชาวบ้านก็มีแต่ความทุกข์



ผมก็เลยหันเหชีวิตมาช่วยชาวบ้านด้วยการเริ่มออกหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น เขียนบทความ เอาความจริงที่ถูกต้องบอกประชาชนให้ทราบ



ปัจจุบันผมเป็นนายกสมาคมกู้ภัยจังหวัดสิงห์บุรี เก็บเด็กว่างงาน-เด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้งขว้าง เข้ามาเป็นสมาชิกของสมาคม ให้ออกช่วยเหลือสังคมในด้านกู้ภัยและอื่นๆ จนเด็กเหล่านั้นมีความอบอุ่น และที่จะอดกล่าว ไม่ได้ก็คือเมื่อครั้งเกิดคลื่นยักษ์ "สึนามิ" ถล่ม 6 จังหวัดภาคใต้ สมาคมได้ส่งเด็กกู้ภัยจำนวนหนึ่งออกไปช่วยเหลือจนเสร็จสิ้นภารกิจ และด้วยการทำความดีของเด็กเหล่านี้ สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ เด็กชุดดังกล่าวได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ เหรียญเงินดิเรกคุณาภรณ์ จากองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว อันเป็นความภาคภูมิใจโดยมิรู้ลืม





ถามว่าทำงานให้สังคมตลอดมา แล้วส่วนตัวเอาเงินที่ไหนใช้ คำตอบคือ มีอาชีพทำแผนที่ท่องเที่ยวให้หลายต่อหลายจังหวัด ได้รับเงินค่าตอบแทนพอสมควร



งานของผมในชีวิตนี้เหลืออีก 2 อย่าง คือ

1.กระจายหนังสือ "พิชัยจักรยานยนต์รอบโลก" ให้เยาวชนทั่วประเทศได้อ่าน เพื่อให้เป็นแนวทางที่เยาวชนจะช่วยเหลือตนเอง

2.สร้างหอเกียรติยศศิลาจารึก บันทึกผลงานผู้ที่ทำประโยชน์ให้แก่จังหวัดสิงห์บุรี

พิชัย ป.เทียมเศวต







คัดลอกจาก นสพ.ข่าวสด  ฉบับประจำวันศุกร์ที่ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2556

โอ๊ะ..โอ..

หนังสือพิมพ์"เสียงอ่างทอง"  นี่มันปู่ของหนังสือพิมพ์ไทยรัฐนี่นา 

แกเป็นอะไรกับลุงสรพงษ์ครับ

อ่านแล้วน่าสนใจ...ว่าแต่ว่าหนังสือยังมีพิมพ์ขายอยู่ไหมครับ
 ::002::

 ::011::เเค่อ่านบทความสั้น มันเหมือนมีพลังบางอย่างผุดมาในใจผม ::011::

 ::011::เเล้วหนังสือเล่มนี้หาซื้อได้ที่ไหนครับน้าอรรถ ::014:: ::011::

อ่านแค่ย่อ ๆ ยังได้อะไรหลาย ๆ อย่าง + น้าอรรถครับ   ;D