เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ความกลัวนี้เกิดขึ้นหลังจากได้รับปืนกระบอกแรกมา หลังจากที่ได้รับรู้ถึงอนุภาพการทำลายล้างของอาวุธที่เรียกว่าปืนแล้วจากการไปฝึกซ้อมยิงที่สนาม  จนถึงวันที่ได้ปืนมาวินาทีแรกที่ได้ใส่แหนบกระสุนที่มีกระสุนบรรจุอยู่เต็มเข้าในตัวปืน ความรู้สึกมั่นใจในพลังอำนาจของสิ่งที่สามารถปลิดชีวิตไม่ว่าจะของใครก็ตามที่อยู่ข้างหน้ากระบอกปืน ความอหังการ ความไม่เกรงกลัวต่ออันตรายที่จะเกิด ความรู้สึกกระหายให้เกิดเหตุการณ์ที่จะได้ใช้อาวุธนี้ และความรู้สึกสุดท้ายคือความกลัวที่จะควบคุมอารมณ์เหล่านี้ไม่ได้ ก่อนจะตัดสินใจซื้ออาวุธปืน ผมเป็นคนชอบ อาจจะเรียกได้ว่าหลงใหลในการต่อสู้ ไม่ว่าจะมือเปล่า หรือว่าใช้อาวุธ พยายามสรรหาครู อาจารย์ เพื่อที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกมั่นใจ เข้มแข็ง แกร่งเพื่อที่จะได้ปกป้องสิ่งสำคัญในชีวิต แน่นอนคือชีวิตของคนที่เรารักนั่นเอง และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผมได้จัดหาอาวุธปืนมาไว้ในครอบครอง ณ ตอนนี้ผมนั่งถามตัวเองว่าจุดประสงค์ของการมีอาวุธปืนของผมคืออะไร ความหลงใหลในอำนาจของตัวปืนนั้น ในความคิดของผมทุกท่านคงต้องผ่านมาก่อน แต่การที่จะใช้อำนาจนั้นมันจำเป็นหรือไม่ ขอบเขตของความจำเป็นอยู่ที่ไหน เส้นแบ่งเส้นบางๆ เกิดขึ้นระหว่างเหตุการณ์ต่างๆ ในวินาทีนั้นจำเป็นหรือไม่ที่จะต้องใช้อำนาจนั้น มีผู้สอนท่านหนึ่งเคยถามผมว่าถ้าวันหนึ่งขณะนอนหลับในห้องกับลูกๆ และภรรยา เกิดมีเสียงดังอยู่ภายนอกห้อง หรือภายในตัวอาคารท่านถามผมว่าคุณจะทำอย่างไร ผมนิ่งและใช้เวลาคิดอยู่นาน ท่านจึงบอกว่าถูกต้อง คุณต้องมีสติตัวเดียวเท่านั้น คุณรู้จักคิด คุณจะทิ้งครอบครัวคุณถืออาวุธ ไปแลกชีวิตกับศัตรูที่ไม่ทราบจำนวนและขีดความสามารถของพวกนั้นหรือ ท่านบอกว่าวันใดก็ตามที่คุณมีอำนาจจงกลัวที่จะใช้มัน เพราะสิ่งที่มันจะทำลายไม่ใช่แค่ศัตรูคุณแต่มันจะทำลายคุณด้วย

สติครับ ... การมีอาวุธปืนอาจทำให้หลายๆคนมองว่ามีอำนาจขึ้นมาได้ แต่หลายๆคนอาจทำให้มีความสุขุม และมีสติมากขึ้น การยิงปืนที่เป้าหมายคือบุคคลไม่ว่าจะตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจก็ตาม อาจมีผลเปลี่ยนแปลงชีวิตของผู้ยิงได้เสมอทั้งด้านบวก และลบ
จงใช้สติทุกครั้งที่ใช้อาวุธปืน ... และไม่ควรดำเนินชีวิตบนความเสี่ยง รวมถึงควรหลีกเลี่ยงสิ่ง หรือเหตุที่ก่อให้เกิดความเสี่ยงต่างๆครับ

ผมเป็นพลเรือน ไม่ได้ถูกฝึกมาให้ใช้ปืนอย่างเข้มข้น คิดหนักเหมือนกันครับ

.. ค่อยศึกษาเรียนรู้. ครับ    ความคิดของแต่ละท่าน อาจสะท้อนออกมา
   จากพื้นฐานความเข้าใจ  ที่แตกต่างกัน.  ไม่เหมือนกัน.

   เราคิดของเราอย่างนี้ มันก็เป็นเพียงแค่ ความคิดเห็นหนึ่ง.
   เมื่อเราได้คิด  จงอย่าไปเข้าใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างที่เราคิด
   อย่าพลาด ไปคิดแทนคนอื่นเขา. 
   และอย่าได้ตัดสินใจแทนคนอื่นเขา.. เมื่อเขาไม่เคยได้ร้องขอ. . :)

ผมอ่านแล้ว คิดว่า...

ท่าน จขกท.มิได้กลัวอำนาจ หากแต่กลัวใจตนเอง...

สิ่งที่เกิดเราทำขึ้นครับไม่มีใครกำหนดนอกจากเรา

"วันใดก็ตามที่คุณมีอำนาจจงกลัวที่จะใช้มัน เพราะสิ่งที่มันจะทำลายไม่ใช่แค่ศัตรูคุณแต่มันจะทำลายคุณด้วย" ผมเห็นด้วยกับประโยคนี้มากครับ

ปกติผมก็ไม่ใช่ขี้ขลาดนะครับ และก็ไม่ได้ใจร้อนอะไร เป็นคนจิตใจ ออกจะใจดีด้วยซ้ำ รักเด็กครับ ;D  ตั้งแต่มีปืนเข้า มาในชีวิต  กลับเป็นห่วง ปืนมากกว่าครับ  ว่า มันจะอยู่กับเราไปตลอดหรือไม่  จะหายหรือเปล่า  ที่สำคัญ จะเจอกับตำรวจ เข้าวันไหน ผมแพ้ผู้ชายในเครื่องแบบครับ ;D ;D

ใคร่ครวญคิดอย่างเป็นระบบ มีสติ อย่างรวดเร็ว ต่อสถานการณ์..., เมื่อต้องใช้อาวุธ ต้องใช้ได้อย่างชำนาญ
....เหล่านี้ ซึ่งต้องผ่านการ"ฝึกฝน"

ผมว่าทหารที่อยู่ภาคใต้ และครอบครัวเขาคงคิดเหมือนกันอยู่ตอนนี้ ว่าสุดท้ายแล้วพ่อหรือแม่ หรือคนที่เขารักจะได้กลับมาบ้านหรือเปล่า

คนมีปืน  ก็มีสิทธิ์ติดคุกได้ง่ายกว่าคนไม่มีปืน  คนไม่มีปืนก็อาจจะตายเร็วกว่าคนมีปืน 
ของผมใช้หมาเฝ้าบ้าน  กลางคืนไปที่เปลี่ยวพกปืนและเอาหมาไปด้วย   หลีกเลี่ยงการใช้ปืนครับ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

พูดซะเห็นภาพเลยครับพี่  :~) :~) :~)

ผมเองคิดอย่างเดียวว่าปืนเป็นของเล่นอีกอย่าง ตอนขอ ป3 คุยกับนายอำเภอยังบอกว่าเป็นคนชอบเล่นปืนเพราะเงินก็ไม่ค่อยมีให้ป้องกันท่านก็หัวเรอะแต่เซ็นให้ ตอบตรงๆว่าไม่เคยคิดเอาปืนไปยิงใคร แม้ขโมยเข้ามาถ้าไม่เอาปืนมาเล็งผมจะไม่ยิง อีกอย่างใจไม่ถึงด้วยครับ :)

  :OO :OO :OO ;D ;D ;D

ผมไม่เคยกลัวในอำนาจของมัน   เพราะว่าผมไม่เคยคิดที่จะเอาอำนาจของมันไปทำร้ายใครครับ  .....คิดจะเล่นคิดจะมีต้องไม่มีความกลัวครับ (สำหรับผม).....

มีเส้นแบ่งอยู่ตรงกลาง ระหว่าง "ความรับผิดชอบ"ต่อชีวิตของตนเอง และครอบครัว  กับ "อารมณ์โกรธเคือง"  ซึ่งประการหลังเป็นเหตุที่พบเจอในชีวิตประจำวันได้ง่ายกว่าประการแรก..... อยู่ที่เราว่าเลือกจะจับปืน หรือ จะหันหลังเดินหนี ครับ...... ;)

คล้ายๆกันครับ ไม่คิดจะมีปืนไว้ยิงกับใครนอกจากเป้ากระดาษ ไม่เคยพกเพราะคิดว่ายังไม่มีเหตุอันควร ขนาดปืนอยู่บ้านยังล็อคไว้ในกระเป๋า แยกลูก เลยครับ ;D ;D ;D เลยยังไม่เคยคิดกลัวปืนในมุมของท่านจขกท เพราะเหตุที่มีปืนครั้งแรก ไม่ได้คิดมีไว้เพื่อทำร้ายใคร แต่หากวันนึงมีความจำเป็นเพื่อปกป้องชีวิตและคนที่เรารัก ก็คงต้องนำอำนาจการทำลายที่ว่ามาใช้ให้เกิดประโยชน์...

...แสวงหาปืน...เป็นการแสวงหาสิ่งที่เรารัก เราชอบ ไม่ใช่เป็นการแสวงหาอำนาจ...
..การที่มีปืนไว้ในครอบครอง อย่างน้อยมันทำให้เราอุ่นใจว่า หากมีเหตุจำเป็นที่เราจะใช้มัน...ก็เพื่อปกป้องตนเอง คนในครอบครัว และทรัพย์สินที่หามาด้วยความเหนื่อยยาก..ครับ

อยากจะมีไว้ป้องกันตัวเมื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน ไม่คิดจะเอาไว้ยิงใคร หรือทำลายชีวิตใคร

อืม.....ไม่รู้ว่าว่าคิดยังไงนะ   แต่ตอนผมได้ปืนกระบอกแรก ผมก็เฉยๆนะ  ไม่เห็นรู้สึกว่ามีอำนาจอะไรขึ้นมาเลย   หรือเพราะผมเป็นทหาร คลุกคลีกกับมันมานาน เลยเฉยๆ มั๊ง  ???  (สำหรับผม อำนาจไม่ได้อยู่ที่ปืน  แม้ว่าคนๆนั้นจะไม่มีปืน แต่ถ้าดาวเยอะ ก็จะมีอำนาจมาก  ยิ่งดาวเยอะ แถมมีมงกุฎครอบ  โห...แค่เดินมาตัวเปล่า พวกผมก็ขาแข้งสั่นแล้วครับ  ;D)

โดยส่วนตัวเป็นประชาชนเต็มขั้นที่ชอบและคบกับปืนมาสิบกว่าปี มีโอกาสพกพาโดยถูกกฏหมายอยู่หลายปี เมื่อมีปืนในมือทำให้เราเปลี่ยนความฮึกเหิมเป็นความสุขุมมากขึ้นกว่าปกติ   หลีกได้เป็นหลีก  หลายกระทู้มีเรื่องราวเป็นประสบการณ์โดยเราไม่ต้องแสวงหาเองได้เป็นอย่างดี  ไม่ต้องกลัวครับหากถึงนาทีเป็นนาทีตายก็ต้องเหนี่ยวไกก่อนที่จะสายเกินไป คิดสักนิดก่อนตัดสินใจชักปืนออกมาครับ

สิ่งที่ผมกลัวคือ...อคติของบางคนต่ออาวุธปืน และการจำกัดสิทธิขั้นพื้นฐานในการป้องกันชีวิตและทรัพย์สินของบุคคลอื่น...

เข้าใจในความคิดนี้ค่ะ

แต่ก็ต้องนึกถึงส่วนรวมด้วย เพราะในสังคมทุกสังคมมีทั้งคนดี และคนเลวปะปนกันอยู่ ต่างคนต่างจิดต่างใจค่ะ ถ้าอนุญาตให้พกปืนกันได้ง่าย โดยเหตุผลว่าป้องกันตัว ถ้าคนร้ายใช้เหตุผลนี้ขออนุญาตพกปืน แล้วได้รับอนุญาต อะไรจะเกิดขึ้น นี่ขนาดมีกฏหมาย และขั้นตอนในการขอซื้อ มี ครอบครอง และพกพก ยุ่งยาก ยังมีเหตุยิงกันตายอยู่บ่อย ๆ
หลาย ๆ ครั้งแค่ขับรถปาดหน้ากันนิดเดียวพวกก็เอาปืนยกขึ้นขู่มั่ง ยิงขู่มั่ง ตามไปยิงมั่ง สารพัด
ยังงัยก็ทำให้ถูกต้องตามกฏหมายให้มากที่สุดดีกว่าค่ะ  ;)

สิ่งที่ผมกลัวคือ ลูกปืน ครับ





กลัวว่ามันจะไม่มีให้ซื้อมายิง...........ที่สนาม!

ด้วยความเคารพครับ

ปืนมันฆ่าใครไม่ได้ คนนั่นแหละเป็นคนใช้มัน......

สิทธิพื้นฐานในการป้องกันชีวิตและทรัพย์สินที่ว่า ยังไม่ได้หมายความว่าทุกคนต้องพกปืนกันทุกคน..แต่หมายถึงการที่คนเรามีสิทธิที่จะมีและใช้อาวุธปืนภายใต้กรอบกฎหมายกำหนด...การขับรถปาดหน้าแล้วเอาปืนมาขู่มายิงกัน นั่นไม่ใช่การป้องกันตัวภายใต้กรอบกฏหมายครับ แต่เป็นพวกลุแก่อำนาจและทำผิดกฎหมายอย่างชัดเจน...
กระทู้นี้เป็นตัวอย่างของการใช้ปืนเพื่อป้องกันชีวิตและทรัพย์บนท้องถนนที่ชัดเจน  http://www.gunsandgames.com/smf/index.php?topic=20540.0  ไม่มีใครอยากเจอเหตุการณ์แบบนี้หรอกครับ..

สติครับ จงอยู่อย่างมีสติ

จขกทพูดถูกครับ... ปืนมันอยู่ที่คนใช้นังคิดอยู่เหมือนกันถ้ามีคนบุกเข้ามาถึงหน้าห้อง ท่านจะเป็นคนยิงนัดแรกหรือรอดูว่ามันมีปืนหรือเปล่า แล้วยิงนัดสอง คนที่เข้ามาเราไม่รู้ฝีมือไม่รู้ว่าติดอะไรมาบ้าง ผมคงเดาว่ามันเตรียมใจมาอย่างดีแล้วเราต้องมีสติและความโหดเหี้ยมให้เหนือกว่าเพื่อจะไม่เสียเปรียบครับ มองหน้าแล้วไม่รู้จักก็คงคามบุญหรือบาปที่ทํามาครับ

เมื่อก่อนผมคล้ายๆเจ้าของกระทู้ครับ  แต่พอไปสนามบ่อยๆ ไปดูเขาแข่ง และลองบ้าง ผมก็ไม่มีความรู้สึกแบบนั้นอีก เหมือนกับว่าเราจะไม่ยิงใครแบบตกใจแน่ๆ ไม่รู้เจอของจริงจะทำได้ไหม ;D

ตอนนี้ก็คิดอยากจะให้เก่งแบบพวกพี่ๆเขาอย่างเดียว  แล้วก็เวลาไม่อยู่บ้าน  บ้านไม่ห่วงครับห่วงแต่ปืน  :OO

บางวันจิตตก  ต้องเอาไปเก็บที่ทำงานแทน  บางทีพวกก็มาขอดู  จนคนอื่นที่ไม่สนิทเขาเห็นเข้า  เขาก็มองผมกับเพื่อนยังกับเป็นงูพิษ   ใจร้ายกันจัง :~) :~)  เฮ้อ  นี่ถ้ารู้ว่าพกมีดประจำด้วยจะขนาดไหนเนี่ย  ก็กิจวัตรผมใช้สาระพัดกว่าปืนนี่นา  แถมมั่นใจ สบายใจกว่าพกปืนอีก :DD :DD :DD

ผมชอบในศิลปะ ของปืน  ปืนละกระบอกมีเอกลักษณ์อยู่ในตัวของมัน 

ต้องมีสติอย่างมากครับ

....เมื่อมีอาวุธปืน...คุณก็ต้องพร้อมที่จะใช้มันเมื่อถึงคราวที่จำเป็น....แต่เมื่อคุณใช้มันแล้ว คุณก็ต้องพร้อมที่จะได้รับผลที่ตามมา....

....คำว่า เมื่อถึงคราวจำเป็น...นั้น.....ขึ้นอยู่กับวุฒิภาวะ ประสบการณ์ และ ฯลฯ ของแต่ละท่านที่จะวินิจฉัย....และสิงที่ท่านได้วินิจฉัยแล้ว ก็จะมีอิทธิพลต่อผลที่ตามมาโดยตรง....

ขออนุญาตครับ
ความกลัวเกิดจาก  เราไม่สามารถควบคุม ไว้ใจ สิ่งที่เรากลัวได้

หากกลัวอะไร ก็ลองหาวีธีการควบคุม หรือ ทำให้ไว้ใจได้  คงช่วยได้ครับ

    ด้วยความเคารพ

จับปืนครั้งแรกเกิดความกลัวว่าปืนจะลั่น....ซึ่งตอนนั้นยังไม่รู้กลไกการทำงาน
ของปืนว่าเป็นอย่างไร...ยังใช้ไม่เป็นครับ

พอตอนลองยิงก็กลัวเสียงปืน....เสียงมันดัง...กลัวว่าชาวบ้านชาวเมืองเขาจะรำคาญ

ตอนนี้ใช้เป็นแล้วก็เิกิดความกลัวว่ายิงแล้วปืนจะไม่ลั่น...กลัวกระสุนด้าน...กลัวขัดลำ

สุดท้ายพอยิงจริงๆก็กลัวอีกแน่ะ....กลัวว่าจะยิงไม่ถูก...ยิงไม่แม่น...ซะงั้น ;D ;D

ที่ผมกลัวคือ พวกชอบคิดว่า เรามีปืน เราคนดุ คนชอบความรุนแรง

 :(  ผมเองไม่กินปูดำ เพราะเราต้องฆ่ามันก่อน ไม่ทุบหัวปลาช่อน เพราะมันดิ้นทุรนทุราย ไม่เลี้ยงนกแบบขังกรง เพราะมันเหมือนติดคุก ผมเอากล้วยทั้งหวีไปแขวนไว้ที่โคนไม้หลังบ้านข้างศาลาอ่านหนังสือ นกก็มากินหมดทุกที กินเสร็จก็ร้องเพลงให้ฟัง พอเขามากินกล้วย ผมก็ไม่กล้าขยับตัว

เนี่ยเหรอ คนดุในสายตาของเขา :-[

คิดเหมือนกันเลยครับ ตอนนี้รอบครอบมากเรื่องปืน ห่วงพออกับลูกเลย  เอามันไปด้วยทุกที่ไม่ใช่อยากจะไปรบกับใครนะครับ กลัวมันโดนขโมย กลัวโดนงัดรถ งัดบ้าน อย่างอื่นไม่ห่วง บางทีลืมตัวไปยืนดูของใกล้ตำรวจ นึกขึ้นได้ไปดีกว่า

เหมือนกันเลยครับตั้งแต่มีปืนมา 3 กระบอกชีวิตอุปนิสัยก็เหมือนเดิมแต่กลัวอยู่ 2 เรื่องคือปืนพังกับปืนหายครับ
ยิ่งเดือนก่อนบ้านน้องชายโดนโจรเข้าบ้านตอนไม่มีใครอยู่เกลี้ยงเลยครับปืนมันก็เอาไปด้วย  ตอนนี้เวลาไม่อยู่บ้านกลัวปืนหายอย่างเดียวเลย ;D

 ;)
เข้าใจครับถึง "พลังและอำนาจ" ที่มีอยู่ในมือ (เมื่อเทียบกับคนทั่วไปมิใช่ทหารหรือตำรวจ)
กลัวใจตัวเองไม๊....
.......
ตัวผมไม่กลัวครับ
ผมนึกถึงเมียที่อยู่ที่บ้าน  หากเรายิงปืนออกไปเพื่อพรากชีวิตคนอื่นในยามที่ภยันตรายไม่ถึงขีดสุด จะด้วยความฮึกเหิมว่าเรามีพลังอำนาจอยู่ในมือ
ผมจะไม่ได้อยู่กับเมียไปอีกหลายปี เพราะต้องไปติดคุก
ไม่คุ้มอย่างยิ่ง

ส่วนในยามที่ภัยคับขันจริงๆมาถึงตัว
ผมเชื่อว่าจิตผมนิ่งพอ
ถึงนาทีนั้นต้องยอมรับผลที่จะตามมาทั้งหมดแหละ

ชอบที่พี่ นายสมชาย(ฮา) เขียนไว้มากว่า "สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับคนเล่นปืนคือ วินาทีที่ต้องตัดสินใจว่าจะยิง"
ห้วงยามนั้นยากที่สุด เพราะหัวสมองต้องประมวลผลอย่างรวดเร็วมาก
ยิง...ต้องสู้คดี เสียเงินทอง เสียเวลา หรืออาจเสียเวลาในคุกอีกเจ็ดแปดปี
ไม่ยิง...ตายหรือเจ็บ....เอหรือจะยังมีช่องทางให้หลีกหนีตรงนี้ไป

แต่ท้ายสุดถ้าคอมพิวเตอร์ในหัวส่งผลว่าต้องยิง ก็ต้องช่วงชิงความได้เปรียบ
การดวลเป็นทางเลือกท้ายสุด ชักยิงก่อนแบบไม่ให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสลุ้น อาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
ที่เหลือค่อยหาทางแก้ไข

ดีครับจะได้ระวังเพิ่มขึ้น

กลัวตัวเองครับ ผมกลัวโคตรๆเลย กลัวในสิ่งที่คิด สิ่งที่ตัดสินใจ กลัวที่จะไร้สติ ไม่ใช้แม้แต่ดุลพินิจ
แล้วผลที่ออกมาจะเลวร้ายซะยิ่งกว่าสิ่งใดเลย

The Great power come great responsibility.
 
   พลังที่ยิ่งใหญ่มาพร้อมกับภาระอันใหญ่ยิ่ง.
                       

                                                                                                          ;D

 " อำนาจที่ยิ่งใหญ่  มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง "  ;D

ท่องไว้ประจำเหมือนกันครับ   ;D

กลัวตอนจำเป็นต้องใช้  แล้วไม่มีให้ใช้มากกว่าครับ  ก็เลยต้องหามาใช้

ผมมองปืนเป็นของใช้งานมากกว่าครับ  เหมือนรถ  มือถือ  คอมพิวเตอร์ ฯลฯ

พูดถึงเรื่องของความกลัวนะครับ...

ความกลัวนั้นเป็นความรู้สึก ซึ่งเกิดจากความไม่รู้ครับ...

ความที่เราไม่รู้ว่าจะได้พบเจออะไร ความที่เราไม่รู้ว่าผลการสอบจะเป็นเช่นใด...

กลับมาเข้าเรื่องของความกลัวต่ออานุภาพของปืนนั้น...

เกิดจากความไม่รู้เช่นกัน เช่นกลัวว่ายิงไปจะโดนหรือไม่ ยิงไปแล้วเราจะติดคุกหรือเปล่า...

ยิงไปแล้วจะทะลุหรือหลงไปถูกคนสุจริตหรือเปล่า ฯลฯ...

ดังนั้นเพื่อลดความกลัวให้เหลือน้อยลง เราจึงต้องศึกษาและทำความเข้าใจกับทั้งปืนและคนที่ถือปืนครับ...

แต่มิได้บอกว่าไม่ให้กลัว เพราะเป็นไปไม่ได้ที่คนเราจะรู้ทุกเรื่องไปเสียหมด...

นอกจากนั้นความกลัวยังมีประโยชน์ต่อตัวเราอีกด้วย...

เช่น ทำให้เราตื่นตัว ทำให้ระบบประสาทอัตโนมัติทำงานเพื่อเพิ่มความสามารถในการเอาตัวรอดให้กับเรา...;D

มาเยี่ยมชมครับ

เล่นไปเรื่อยๆ เบื่อเมื่อไรก็เลิก  ;D ;D ;D

...ปืนไม่น่ากลัว  แต่การไม่รู้จักวิธีจัดการกับปืนเป็นสิ่งที่น่ากลัว.... ;D ;D ;D

....................คำพูดนี้โดนใจ...คนหลายคนในที่นี้ครับ...( ใจผมเองก็แพ้คนในเครื่องแบบ...ครับ... ) อิอิ.......

ครับสิ่งที่ท่านกลัวผมก็กลัว แต่ตอนนี้ไกล้เลิกกลัวแล้วครับ

แฮ่ๆ... ขอบพระคุณครับที่จำได้...

นายสมชายยังยืนยันเหมือนเดิมครับ... 

สังคมจะไม่วุ่นวาย หากคนอื่นคิดแบบพี่ ro@d ครับ...

ปืนใช้ป้องกันตน  ไม่ใช้ป้องกันศักศรื และระบายโทสะ  ไม่คุ้มกับอนาคต