เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ทางที่ยังไม่ได้เดิน  : วินทร์ เลียววาริณ

ความพ่ายแพ้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเกิดขึ้นตั้งแต่เอ่ยค ำว่าเป็นไปไม่ได้

ไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยไม่ใช่ความล้มเหลว
ความล้มเหลวคือความคิดที่ว่าตนเองไม่สามารถประสบความสำเร็จในชีวิตหากไม่ได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย

โลกนี้ไม่มีงานสกปรก  งานสกปรกคืองานของคนใจสกปรกเท่านั้น

โลกนี้ไม่มีงานต่ำต้อย
งานต่ำต้อยคืองานของคนที่คิดว่าตนเองไม่มีค่าเท่านั้น

การศึกษาไม่ใช่โรงเรียน  ไม่ใช่ตำรา ไม่ใช่มหาวิทยาลัยไม่ใช่ประกาศนียบัตร ไม่ใช่ปริญญาบัตร
หากคือความต้องการที่จะยกระดับของปัญญาและปัญญานั้นไม่ใช่เป็นเพียงความคิดเท่านั้นหากคือความเมตตาด้วย

ดังนั้นการศึกษาจึงไม่ใช่การพัฒนาสมองส่วนเดียวหากเป็นการยกระดับจิตใจและวิถีชีวิตด้วย

การใช้ชีวิตก็เหมือนการชักว่าวในสายลมแรงคุณไม่มีเวลามาเปิดตำราว่าต้องทำอย่างไร

ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่จากโชคไม่น่าภูมิใจเท่าความสำเร็จเล็กน้อยด้วยมือของเราเอง

เคยเห็นผึ้งฆ่าตัวตายไหม  เคยได้ยินมดบ่นไหม เคยได้ยินแมงมุมนินทาชาวบ้านไหม
หรือว่าพวกมันรู้ว่ามีเวลาเหลือในโลกนี้เพียงเล็กน้อยจึงไม่ยอมเสียเวลาทำเรื่องที่ไร้ความหมาย ทุก ๆ นาทีมีตัวตนของมันเพียงแวบเดียวและไม่หวนกลับมาอีก น่าเสียดายหากต้องเสียมันไปกับการบ่น การก่นด่าโชคชะตาการคร่ำครวญ การนินทา

หนังสือก็เหมือนวิตามิน กินชนิดเดียวตลอดเวลาไม่ได้ช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น

คบเพื่อนไม่ดีก็เหมือนพบหนังสือที่ทุกหน้าว่างเปล่าและยังอ่านต่อไป

ระบบที่เลิกยากที่สุดในสังคมคือระบบทาส ไม่ว่ามองไปในทิศทางไหนก็เห็นแต่ทาสวัตถุ ทาสเงินตราทาสรถยนต์ ทาสยี่ห้อสินค้า  ทาสชื่อเสียง
น่าขันที่บางคนเห็นโซ่ตรวนเป็นเครื่องประดับ
 
คนที่ไม่เคยหิว  ย่อมไม่สามารถซาบซึ้งรสของความอิ่ม ความสำเร็จที่ผ่านความล้มเหลวย่อมหอมหวานกว่าเดิม

หัวใจของการเดินทางไม่ใช่อยู่ที่จุดหมายหากที่ประสบการณ์สองข้างทาง

ไม่ต้องเก่งไปหมดทุกอย่าง  แต่จงสนุกกับงานทุกชิ้นที่ทำ

สังคมของเราตอนนี้เต็มไปด้วยคนที่เป็นทุกข์สังเกตจากคนที่ต้องพูดโทรศัพท์ในโรงหนังโดยไม่สามารถมีความสุขง่าย ๆ  สักชั่วยามเดียว

การรีบร้อนหาแฟนก็เหมือนการเดินทางไกลโดยไม่ตรวจสภาพรถก่อน

ไม่มีอะไรเสียเวลามากไปกว่าการคิดที่จะย้อนกลับแก้อดีต

ไม่เคยมีอะไรช้าเกินไปที่จะทำในสิ่งที่ตนฝัน
โลกเรามีนักศึกษาที่เข้าโรงเรียนในวัย  60

เจ้าสาวที่แต่งงานในวัย  70

นักเขียนที่เริ่มงานเขียนตอนอายุ  80ฯลฯ

ไม่มีใครเกิดมาไร้ค่าแม้แต่คนโง่ที่สุดก็ยังฉลาดในบางเรื่อง

และคนฉลาดที่สุดยังโง่ในหลายเรื่อง

จงพร้อมรับคำชมและคำตำหนิด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกัน

วันใดที่คิดยอมแพ้  ลองนึกถึง

คนไร้แขนที่ว่ายน้ำได้

คนอัมพาตที่เขียนหนังสือโดยการกะพริบตา

คนตาบอดที่เล่นคอนเสิร์ต

คนพิการที่เล่นกีฬาได้ดีกว่าคนธรรมดา

วันใดที่รู้สึกเบื่อโลก  ถามโลกด้วยว่าเบื่อเราไหม

การลงทุนที่ต่ำที่สุดและให้ผลตอบแทนสูงที่สุดคือการยิ้ม

รู้ว่าหลงทางแล้วกลับมาตั้งต้นใหม่ยังเสียเวลาน้อยกว่าเดินต่อไป

คนฉลาดผ่านวันไม่ดีด้วยดี
.....

 :Dขอบคุณครับท่านNattapol สำหรับสิ่งดีๆที่นำมาฝาก

ขอบคุณครับ คิดอะไรต่อได้อีกเยอะเลย

 :D แท็งค์กิ้ว

 :)..ขอบคุณมากครับ นายนัฐ.. :D ;D

ขอบคุณตรับ ไว้เป็นเสบียงในยามขาดwill power ครับ

ปรัชญาชีวิต...ไว้ปลอบใจผู้ที่รู้สึกต่ำต้อย...ท้อแท้
หากมีจิตใจมั่นคง  ความรู้สึกแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นกับใคร

คิดอย่างไรกับ 8 คะแนนครึ่งครับ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

เป็นเพียงเรียงความธรรมดา ๆ บทหนึ่ง ที่ เด็กในโรงเรียนชนบท เขียนส่งคุณครู

คะแนนแปดครึ่งจากคุณครู ผมไม่ทราบว่ามันหมายถึงอะไร เพราะถ้าผมเป็นครูของเธอ ผมจะให้คะแนนเต็มสำหรับเรียงความธรรมดาๆบทนี้ครับ เพราะถ้าผมเป็นเธอ ผมไม่มีทางเขียนได้ดีอย่างนี้แน่นอน สำหรับผมเด็กคนนี้ประสพความสำเร็จในการศึกษาระดับนี้แล้วจริงๆครับ เพราะเป้าหมายของการศึกษาที่แท้จริงคือการทำให้คนเป็นคนดี มีความรู้ และเธอก็เป็นได้อย่างสมบูรณ์แล้ว

ถ้าท่านผู้อ่านได้รู้จักเรื่องราวของเด็กน้อยผู้นี้ ท่านคงให้คะแนนเต็มสำหรับเรียงความธรรมดาๆบทนี้เช่นกัน

เด็กหญิงอารีรัตน์ ต๊ะกาน อายุ 11 ปี เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนบ้านหนองไคร้ จ.เชียงใหม่ แม่ของเธอเสียชีวิตลงด้วยโรคเอดส์ตั้งแต่เธออายุได้เพียง 2 ขวบครับ ส่วนคุณพ่ออยู่ดูแลจนเธออายุ 7 ขวบแล้วก็จากไปด้วยโรคเอดส์เช่นเดียวกับผู้เป็นแม่

อารีรัตน์ได้รับการเลี้ยงดูตามอัตภาพ โดยอาศัยอยู่กับคุณลุงและคุณป้า ที่เธอรักและนับถือเสมือนท่านเป็นพ่อแม่ของเธอเอง เธอเรียนหนังสือที่โรงเรียนวัดหนองไคร้ใกล้บ้าน แต่ไกลเมือง

ด้วยความขยันขันแข็งช่วยทำงานบ้าน ตั้งใจเรียนหนังสือ และช่วยเหลือกิจกรรมต่างๆของโรงเรียนทำให้คนที่รู้จัก รักและเอ็นดูเธอมาก เธอเป็นที่รักของครอบครัว คุณครู เพื่อน รวมถึงคนในหมู่บ้านทุกคน เธอทำให้ทุกคนลืมไปเลยว่า เธอเป็นเอดส์

เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและเต็มเปี่ยมด้วยความหวัง เธอมักพูดคุยถึงอนาคตและการเรียนต่อในระดับสูง เธอบอกว่าจะพยายามเรียนให้มากที่สุด อยากเข้ามหาวิทยาลัย โตขึ้นจะได้เป็นครู

ตอนนี้เธอจากไปแล้วครับ ด้วยอายุเพียงสิบเอ็ดปี เธอเสียชีวิตด้วยโรคร้ายนี้เช่นกัน

งานศพของเธอมีผู้ไปร่วมงานเป็นจำนวนมาก เพราะเธอคือเด็กหญิงที่น่ารักของคนทั้งหมู่บ้าน และละแวกใกล้เคียง

เรียงความของเธอ เป็นสิ่งที่คุณครูของเธอได้ทำการถ่ายเอกสารแจกผู้ที่มาร่วมงานศพของเธอครับ
ก่อนที่เธอจะเสียชีวิตเธอป่วยมากจนต้องเข้าโรงพยาบาล ในขณะที่เธออยู่โรงพยาบาล เธอก็ยังเต็มไปด้วยความหวัง

คุณป้า ผู้เปรียบเหมือนแม่ ถามเธอก่อนเธอจะสิ้นใจว่าเธออยากได้อะไร เธอตอบว่า อยากได้ชุดเนตรนารี และก็หนังสือใหม่ เพราะโรงเรียนใกล้เปิดใหม่เทอมแล้ว

เธอบอกว่าอยากหายป่วยก่อนเปิดเทอม เธออยากกลับไปเรียนและช่วยงานที่บ้าน เรื่องราวของเธอ จึงเป็นเรื่องที่ผมอยากนำมาถ่ายทอด ชีวิตของคนมีเรื่องราวมากมาย บางสิ่งเราไม่ได้เป็นผู้กำหนด แต่บางสิ่งเราจัดการกับมันได้

ผู้ที่สามารถ ทำให้ชีวิตที่มีอยู่นั้นมีค่า เราคงปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาคือผู้ประสบความสำเร็จในการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้
ร่วมยินดีในความหวังและความสุขที่เธอมีในชีวิตตราบจนเธอสิ้นลมหายใจ แม้ว่าเธอจะจากโลกนี้ไปแล้วแต่ทุกคนที่รู้จักเธอยังคงระลึกถึงเธอ

ผมอยากให้เด็กที่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ มีพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาได้อ่านบทความนี้
ในเมื่อตนเองมีโอกาสและมีความพร้อม แต่ทำไมไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ ไม่มีความพยายาม หลายคนหลงระเริงกับอบายมุข บางคนท้อแท้แม้เจอกับปัญหาเล็กน้อย

พ่อแม่ที่มีฐานะความเป็นอยู่ดี มีเงินทองให้กับลูก ๆก็น่าจะทบทวนว่าทำไมลูกของเราถึงไม่อยากเรียนหนังสือ มัวแต่ใช้เงินไปเที่ยวเล่นฟุ่มเฟือยไปวัน ๆ อาจเป็นไปได้ไหมครับว่าเรามีให้กับลูกมากเกินไป ลูกถึงไม่มีความพยายามที่จะขวนขวายให้ได้มาในสิ่งดี ๆ

ผมอยากให้คนที่มีโอกาสดี ๆ ในชีวิต ได้ใช้โอกาสนั้นอย่างคุ้มค่าครับ
ใครที่ท้อแท้สิ้นหวังกับเหตุการณ์ร้าย ๆ ในชีวิต ก็อยากให้ดูตัวอย่างชีวิตของเด็กน้อยคนนี้ครับ เด็กผู้หญิงบ้านนอกตัวเล็ก ๆ ที่เติบโตขึ้นมากับครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์และต้องจากไปด้วยโรคร้ายแต่เธอยังมีความสุขและความหวังในชีวิตของเธอจนวันตายได้อย่างน่าทึ่ง

เราจะมานั่งบ่นท้อแท้ทำไมกับชีวิต หากเด็กน้อยคนนี้ยังมีความสุขได้ แล้วทำไมคนที่มีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้อย่างเราจะสร้างความหวังและความสุขด้วยตัวเราเองไม่ได้ครับ

ถึงตรงนี้แล้วท่านคิดว่าจะให้คะแนนเรียงความธรรมดาๆบทนี้สักเท่าไรดีครับ

อ. วิริยะ ฤาชัยพาณิชย์

 
 
 
 

เอ.....ใช่พี่524 แต่เปลี่ยนชือเป็นRo@d หรือเปล่าครับ  ??? ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัยครับ  ;D

ถูกใจครับ ;)

 ;Dขอบคุณครับ ;D

...ขอบคุณหลาย...

 
       :)         Good    Encouragement  ........ ;)

ขอฝากรูปน่ารักๆไว้เพื่อเพิ่มสีสรรที่กระทู้ด้วยครับ ท่านNattapol

 :D

 :D

 ;D

ถูกใจภาพแมวคู่ล่างจังครับ  ของตรู  อย่ายุ่ง  ;D

 ;D ;D

...เข้าท่าดีทั้ง...บทความ...และรูปภาพ...ขอบคุณครับ... ;)

ถูกต้องนะคร้าบบบ

 :~)  ซาบซึ้งคับ...  :~)

  :D ขอบคุณน้องโบว์ผู้น่ารัก...นึกว่าไม่มีใครมาเฉลยซะแล้วววว   ;D

เห็นภาพหมาที่ต้องมานั่งขอทานแล้วสงสารครับ :'(   ทำไมทำกับน้องหมาแบบนี้?

 :)..
.. :) ขอบคุณมากครับ น้องโบว์.. ;D
       ขอบคุณมากครับนายนัฐ .. ตั้งกระทู้มีสาระดีครับ..เพื่อนๆยังได้ร่วมแจม.. ความน่ารักของสัตว์เลี้ยง.. ความไร้เดียงสา..ไม่รับค่าจ้างของดาราสัตว์. ;D  เป็นความน่ารัก..ทำให้เข้าใจและรักชีวิตพวกเขามากขึ้น  ครายเครียดดีครับ.. :D ;D

 :D เรื่องภาพประกอบต้องยกให้คุณ Watt  ครับ ภาพที่ผมเก็บไว้เหลือภาพที่ดูแล้วเกิดอาการแบบนี้ครับ... :D~  :D~  :D~  เดี๋ยวหัวใจจะวายครับ  อิอิอิ