พิมพ์หน้านี้ - ประสบการณ์การใช้อาวุธปืน ตอนที่ 4

ประสบการณ์การใช้อาวุธปืน ตอน "ล้มช้าง"

เรื่องนี้เรียบเรียงจากประสบการณ์ การใช้อาวุธปืนของสมาชิกอาวุโสในหน่วยงาน
ซึ่งปัจจุบันเกษียณอายุราชการนานแล้ว แต่ยังคงเป็นที่ปรึกษาของหน่วยงานอยู่

เหตุการณ์เกิดที่ กุยบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ พ.ศ.2500

สมพร เป็นข้าราชการหนุ่มที่เพิ่งย้ายจากกรุงเทพฯ ลงมาอยู่ในจังหวัดเพชรบุรี ด้วยความเป็นคนที่รักการท่องเที่ยว
ทุกวันหยุดสมพรกับกล้องคู่มือจึงตระเวณออกเที่ยวไปทั่วจังหวัดเพชรบุรี บางครั้งก็ลาพักไปเที่ยวป่าต้นน้ำเพชรกับ
กลุ่มเพื่อนๆจาก กทม. ที่แวะเวียนมาเยี่ยมเป็นบางครั้ง สมพรชื่นชอบการยิงสัตว์ด้วยกล้องถ่ายภาพมากว่าที่จะยิงด้วย
ปืนแบบเพื่อนๆ ของเขา

ในทุกวันหยุดบ้านของสมพรจึงเป็นสถานที่ต้อนรับเพื่อนฝูงผู้ชื่นชอบการล่าสัตว์ในทุกครั้งไป รถจี๊ปที่หลงเหลือจากสงคราม
ที่อยู่ในความครอบครองของสมพรทั้งสองคันถูกเพื่อนฝูงขอหยิบยืมอยู่เสมอ โดยเฉพาะจี๊ปกลางของสมพรไม่ต่างอะไรกับช้างยนต์ที่สามารถบุกไปได้แทบทุกที่ในป่าของต้นน้ำเพชรบุรี.....บางครั้งสมพรก็ติดรถไปด้วยตามคำชักชวนของเพื่อนฝูง

สมพรไม่ค่อยรู้สึกสนุกสนานกับการล่าสัตว์สักเท่าใดนัก เขาสนุกกับการท่องเที่ยวใช้ชีวิตกลางแจ้งและถ่ายภาพมากกว่า
ถึงจะชอบถ่ายภาพ แต่ฝีมือการยิงปืนของสมพรก็สูสีกับเพื่อนๆ ผู้ชื่นชอบการล่าสัตว์เช่นกัน โดยมีสมพรมีปืนคู่มือเป็น
ปืนไรเฟิลคานเหวี่ยงขนาด .30-30 หนึ่งกระบอก กับลูกซองแฝดกระบอกเก่าที่ได้รับมรดกมาจากคุณตาเป็นปืนคู่มือ
ทุกครั้งที่ออกเดินป่ากับเพื่อน แต่ปืนของเขาแทบไม่ได้ยิงสัตว์ใหญ่เลย อย่างมากก็ยิงแค่นกเป็ดน้ำที่มีอยู่อย่างชุกชุมในป่า
ต้นน้ำเพชรมาทำเป็นอาหารระหว่างเที่ยวป่าเท่านั้น

ด้วยความเบื่อหน่ายที่จะต้องเป็นภาระพาเพื่อนเที่ยวป่าในวันหยุด สมพรจึงนำเงินส่วนหนึ่งที่ได้จากส่วนแบ่งมรดก ขึ้นไปจับ
จองที่ดินที่กุยบุรี จังหวัดประจวบฯ เนื่องจากราคาถูก ไม่ไกลจากเพชรบุรีมากนักและด้วยจุดประสงค์ที่อยากจะเอาไว้ทำไร่
และปลูกบ้านเอาไว้พักผ่อน รวมถึงเป็นข้ออ้างที่จะปลีกตัวจากเพื่อนในวันหยุดได้ ด้วยเหตุผลที่ว่าจะขึ้นไปดูแลไร่ที่กำลังดำเนินการอยู่

ด้วยความเป็นคนที่มีอัธยาศัยดี เข้ากับคนอื่นได้ง่าย และความรู้ทางการแพทย์ที่มีอยู่ ทำให้สมพรกลายเป็นขวัญใจของชาวบ้าน
ในย่านนั้น ใครเดือดร้อน เจ็บไข้ได้ป่วย สมพรก็ช่วยเหลือโดยมิต้องมีสินน้ำใจ ทำให้งานปรับพื้นที่เพื่อทำไร่และปลูกบ้านของสมพร
จึงมีชาวบ้านมาลงแรงช่วยกันอย่างเต็มใจ จนทำให้งานดำเนินไปอย่างรวดเร็ว สมพรก็ได้ให้ค่าตอบแทนไปตามสมควร และได้จ้าง
ชาวบ้านที่ไว้ใจ และเต็มใจที่จะช่วยงานไว้เฝ้าบ้าน และดูแลไร่ในช่วงเวลาที่สมพรไม่อยู่ ไปทำงานในวันปกติ

สมพรมาพักที่บ้านที่กุยบุรีแทบทุกวันหยุด แม้จะเป็นพื้นที่ป่าเขาแต่สมพรก็รู้สึกยินดีที่หลีกหนีความวุ่นวายมาได้ และผลผลิต
ในไร่ของเขาก็กำลังจะได้ผลดี ห่างไปไม่มากก็เป็นป่าที่สมพรออกไปถ่ายภาพเป็นประจำ โดยมีไอ้นิลหมาที่สมพรนำมาเลี้ยง
เอาไว้ขณะมาจับจองพื้นที่ใหม่ๆ ไปด้วยเสมอ

กุยบุรี ขึ้นชื่อเรื่องช้างป่ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เช่นเดียวกับชื่อพื้นที่ มีข่าวว่าช้างป่าลงมาทำลายพืชผลของชาวบ้านที่ไปจับจอง
ที่ทำไร่อยู่ใกล้ๆ กับชายป่าเป็นประจำ จนบางครั้งชาวบ้านต้องทำการขับไล่ มีข่าวมาบ้างว่าชาวบ้านถูกช้างทำร้ายบ้างแต่ไม่ถึงตาย
ขณะทำการขับไล่ช้างเหล่านั้น แต่สมพรไม่ได้หนักใจอะไรกับข่าวนี้ เพราะรู้ดีว่าไร่ของตนอยู่ไกลจากชายป่ามาก และมีรั้วรอบขอบชิด
เป็นการยาก ที่ช้างจะบุกลงมาถึง

มีข่าวเรื่องช้างเข้ามาเป็นระยะๆ โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับช้างสีดอ ตัวหนึ่งที่ลงมาที่ไร่ของชาวบ้านเป็นประจำ ช้างสีดอตัวนี้ไม่ได้
เพียงแต่ลงมากินพืชผลชาวบ้านในช่วงหน้าแล้งแล้วก็กลับไปเท่านั้น แต่ช้างตัวนี้ยังทำลายอีกด้วยราวกับว่ามันโกรธแค้นมนุษย์
เอามากๆ ชาวบ้านที่เข้าไปไล่ก็ถูกมันไล่เอาเสียกระเจิง มันแทบไม่กลัวคนเรียกว่าเจอคนต้องปรี่เข้าใส่ทันที.....

ในที่สุดก็มีข่าวร้ายๆ เกิดขึ้นเมื่อชาวบ้านที่ออกไปทำไร่ ถูกช้างสีดอตัวนี้ที่ลงมาพอดี ไล่เอาเสียกระเจิง 2 ใน 3 ที่หนีไม่ทันถูกมัน
กระทืบเอาบี้แบน จนแทบจำสภาพไม่ได้....

สมพรรับทราบข่าวนี้จากชาวบ้านด้วยความไม่รู้สึกยินดียินร้ายเท่าไร แต่การที่ช้างทำร้ายคนแบบนี้ก็ทำให้สมพรต้องหาวิธีแก้ไข
ตามคำขอร้องของชาวบ้าน ด้วยชาวบ้านคิดว่าคนเมืองกรุงอย่างสมพรน่าจะมีปืนดีๆ กว่าปืนลูกซองและปืนแก๊ปของเขาที่พอ
จะจัดการกับเจ้าช้างเกเรตัวนี้ได้ โดยผู้ใหญ่บ้านได้มาขอร้องไหว้วานกับสมพรด้วยตัวเองทำให้สมพรยากที่จะปฏิเสธ
ใจจริงสมพรไม่เคยคิดที่ล้มสัตว์ใหญ่ แต่เพื่อความสงบสุขของชาวบ้านทำให้สมพรรับปากว่าจะจัดการให้โดยเร็ว

เมื่อกลับมาทำงานที่เพชรบุรีสมพรติดต่อกับเพื่อนทางกรุงเทพที่เคยมาเที่ยวล่าสัตว์บ่อยๆ เล่าเรื่องช้างสีดอเกเรตัวนี้ให้ฟัง
เพื่อนๆ รับปากว่าจะมาจัดการให้ในวันหยุดที่จะถึงนี้ โดยสมพรบอกให้เพื่อนทำเรื่องลางานยาวไว้ด้วยเพราะตอนนี้
คาดว่าเจ้าสีดอตัวนั้นหลังจากฆ่าคนไปแล้ว คงจะเตลิดไปหากินอยู่ในป่าลึกของกุยบุรีนั่นเอง

เพื่อนๆ ของสมพรลงมาถึงกุยบุรี พร้อมด้วยไรเฟิลขนาดหนักที่จะใช้จับตายเจ้าช้างตัวนั้น เมื่อสมพรบรรยายลักษณะคร่าวๆ
ของมันให้ฟัง เพื่อนของสมพรพร้อมกับคนนำทางก็ออกเดินทางเข้าป่าตามรอยเพื่อออกล่าเจ้าช้างตัวนั้นในป่าทึบของกุยบุรีที่
คาดว่ามันจะหลบซ่อนตัวอยู่

เพื่อนของสมพรออกเดินทางไปได้เพียง 1 วัน วันรุ่งขึ้นสมพรก็ได้ทราบข่าวร้ายที่ชาวบ้านมาแจ้งให้ทราบว่า ช้างตัวนั้นลงมาหา
กินอยู่ที่ไร่ชาวบ้านไม่ห่างออกไป ผิดคาดไปมากที่ชาวบ้านคิดว่ามันไปหากินอยู่ในป่าทึบ หรือว่ามันมีญาณรู้ว่ามีคนจะตามล่า
มันจึงลงมาหากินใกล้ๆ นี่เอง

สมพรรู้สึกหนักใจกับคำร้องขอร้องของชาวบ้านที่ให้เขาไปช่วยยิงช้างตัวนั้นที เนื่องจากไรเฟิลขนาดใหญ่ที่จะใช้ยิงช้างนั้น ติดตัวไปกับ
กลุ่มของเพื่อนๆ ที่เข้าป่าตามล่ามันไปหมดแล้ว ตอนนี้สมพรเหลือเพียงแค่ปืนไรเฟิล .30-30 ที่เหลือกระสุนอยู่แค่ 5 นัด กับปืนลูกซองแฝดที่
บรรจุลูกโดดเอาไว้เท่านั้น แต่สมพรก็อยากจะลองเสี่ยงดู ถึงกระสุนที่มีอาจจะคว่ำมันไม่ได้ แต่ทำให้มันบาดเจ็บและไล่ให้มันเข้าป่าไป
ก็จะเป็นการแก้ไขสถานการณ์ที่ดีที่สุดแล้วในเวลานี้

ด้วยความที่ไม่อยากให้ชาวบ้านผิดหวัง สมพรจึงต้องตกลงรับปากชาวบ้าน ในเวลาต่อมาสมพรกับคนนำทางพร้อมกับรถจี๊ปจึงไป
ปรากฏตัวอยู่ที่ปากทางเข้าไร่ของชาวบ้านที่ช้างตัวนั้นลงมาหาอะไรกินอยู่ ระยะห่างเกือบ 1 กิโล รอบข้างเต็มไปด้วยต้นไทร และ
ต้นมะม่วงป่า สมพรกับคนนำทางตัดสินใจเดินเข้าไปทันที

มาได้สักครึ่งทาง สมพรสั่งให้คนนำทางหยุดรออยู่ที่โคนต้นมะม่วงป่าต้นหนึ่ง พร้อมกับปืนลูกซองแฝด และสมพรกับไรเฟิล.30-30
ก็เดินแยกออกมา พร้อมกับโปรยฝุ่นตรวจดูทิศทางลมก่อนที่จะเดินอ้อมไปเพื่อค้นหาเจ้าช้างตัวนั้น บรรยากาศเป็นไร่และป่าโปร่ง
ยากที่ช้างขนาดใหญ่จะซ่อนตัวเพื่อดักเล่นงานเขาได้

ทิศทางของลมนำสมพรเดินเข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งสมพรได้กลิ่นสาบจางๆ โชยมาตามลม ที่อยู่ข้างหน้า ห่างจากเขาไปประมาณ
เกือบ 50 เมตร สีดำๆ ของภูเขาขนาดย่อมๆ ต้องเป็นมันอย่างแน่นอน กระแสลมยังเป็นใจกับเขาอยู่

สมพรเข้ามาทางเยื้องๆ ด้านหลังของมันโดยที่มันยังไม่ทันรู้ตัวเนื่องจากเขาอยู่ใต้ลม ไรเฟิลคานเหวี่ยง .30-30 ถูกยกขึ้นประทับ
เขาเลือกเอาต้นไทรใหญ่เป็นที่กำบัง เล็งอย่างปราณีตไปที่เหนือโคนหางของมัน ขึ้นไปประมาณ 4-6 นิ้ว จุดรวมประสาทอยู่ที่นั่น
มันจะเป็นอัมพาตทันทีถ้ายิงถูก เขารู้ดีว่ากระสุนหัวอ่อนของ .30-30 ไม่สามารถที่จะเจาะกระโหลกมันได้อย่างแน่นอน
ระยะกว่า 50 เมตรกับศูนย์เปิด เป็นระยะที่ไกลพอดู แต่เป้าใหญ่ขนาดโคนหางของช้างแถมยังยืนนิ่งแบบนี้มันไม่น่าจะพลาด

สมพรลั่นไก แต่ด้วยบังเอิญว่ากระแสลมเปลี่ยนทิศอย่างกระทันหัน หรือว่ามันมีญาณรู้ มันหมุนตัวกลับทันที กระสุนนัดนั้นพลาดเป้า
จากโคนหางจับเข้าบริเวณลำตัวมันอย่างจัง เสียงร้องแปร๋นๆ!!!!! ดังขึ้นอย่างสุดเสียง พร้อมกับเจ้าสีดอตัวนั้น วิ่งเข้าใส่ผู้ล่ามันทันที

สมพร ฉากหลบไปที่โคนต้นไทรอีกต้น พร้อมกับง้างคานโยกสลัดปลอกกระสุนอย่างรวดเร็ว เขามาอยู่ด้านข้างของมันแล้ว
มันยังกลับตัวไม่ทัน เขาไม่มีเวลาเลือกเล็งอย่างปราณีตอีกแล้ว....

ปัง! แกร๊กๆ ปัง! อีกสองนัดจาก คานเหวี่ยง .30-30 ลั่นขึ้นอีก คราวนี้เขาเล็งไปที่กกหูและคอ มันเพียงแต่เซลงไปนิดหน่อยเท่านั้น
แล้วก็ลุกขึ้นวิ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว งวงของมันฟาดต้นไม้ที่อยู่ข้างเคียงกระจุย สมพรไม่มีเวลาสลัดปลอกกระสุนและขึ้นลำใหม่
อีกแล้วคราวนี้เขาออกวิ่งทันที

สมพรวิ่งสลับฟันปลาไปๆ มาๆ ระหว่างต้นไม้ที่ขึ้นระเกะระกะ ภายในไร่ เจ้าสีดอตัวนั้นยังคงตามเขามาอย่างไม่ลดละ แต่ความอุ้ยอ้าย
ของมันทำให้เขาล่วงหน้ามาห่างจากมันเยอะทีเดียว คราวนี้เขาหันกลับพบว่ามันกำลัง ทึ้งเถาวัลย์ที่เขาลอดผ่านมาเมื่อครู่อย่างฉุนเฉียว
เนื่องจากเครือเถาวัลย์ขวางทางมันอยู่นั่นเอง

สมพรไม่รอให้โอกาสทองเสียไป เขารีบขึ้นสลัดปลอกกระสุนเก่าทิ้งขึ้นลำนัดใหม่ทันที คราวนี้เขาเล็งไปที่ขาหน้าของมัน เนื่องจากรู้แล้วว่า
กระสุน .30-30 ไม่สามารถจะคว่ำมันได้อย่างแน่นอน การยิงคราวนี้เขาหวังว่าจะช่วยให้มันติดตามเขาได้ช้าลง

ผิดคาด!!! ทั้งสองนัดที่ยิงไปเมื่อครู่ ถูกเพียงนัดเดียวเท่านั้น ส่วนอีกนัดขุดดินตรงหน้ามันกระจุย ยิ่งทำให้มันคลุ้มคลั่งเพิ่มยิ่งขึ้น
ฟาดงวงไปทั่วพร้อมกับเดินเข้ามาใส่เขาอย่างรวดเร็วทันที สมพรใจหายวาบ กระสุนเขาหมดแล้ว ขยับตัวลุกอย่างรวดเร็ว คราวนี้
เขาต้องหนีเท่านั้น ปืนถูกนำมาสะพายเฉียงทันที ขยับจะวิ่งพอดีได้ยินเสียงตะโกนกู่มา

คนนำทางนั่นเอง เขาได้ยินเสียงปืนด้วยความเป็นห่วงเลยวิ่งมาดู สมพรกระชากปืนลูกซองแฝดที่ฝากไว้ออกมาเล็งไปที่ช้างที่กำลัง
จะตามมา พร้อมกับปล่อยกระสุนลูกโดดออกไปจากสองลำกล้องแทบจะพร้อมๆ กัน สมพรไหล่สะท้านจากแรงถีบ กระสุนลูกโดดจับ
เข้าที่ปากของมันที่กำลังส่งเสียงร้องข่มขวัญเขาอยู่ทั้งสองนัด ในระยะ 30 เมตร มันทรุดลงเพียงเล็กน้อย แต่ก็ลุกขึ้นควบใส่เขาอีกครั้ง

สมพรฉุดมือคนนำทางพาวิ่งออกไปทันที ด้วยการวิ่งสลับฟันปลาของเขาไปตามโคนต้นไม้ กับอาการบาดเจ็บที่มันได้รับจากกระสุน
ทำให้มันตามเขาได้ช้าลง สุดท้ายสมพรก็มาถึงรถจี๊ปด้วยสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่นด้วยหนามที่เกี่ยวไปทั้งตัว เขารีบออกรถและขับออกไป
อย่างรวดเร็วทันที

กลับมาถึงบ้านพัก แวะเล่าเรื่องราวให้ผู้ใหญ่บ้านฟัง ผู้ใหญ่บ้านสั่งระดมชาวบ้านที่พอจะมีปืนออกไปช่วยกันล้มมันทันที สมพรกลับ
เข้าบ้านและออกมาพร้อมกับปืนแฝดคู่มือพร้อมกับกระสุนลูกโดดอีกหลายนัด มันบาดเจ็บขนาดนั้นคงจะยังหนีไปไม่ได้ไกล อีกไม่กี่
ชั่วโมงต่อมา สมพรและชาวบ้านก็มาถึงที่เกิดเหตุ แต่เจ้าสีดอตัวนั้นไม่อยู่เสียแล้ว พบแต่รอยเลือดของมันที่ทิ้งไว้เป็นหย่อมๆ ไม่มีใครกล้า
พอที่จะตามช้างบาดเจ็บในป่าลึกต่อ ทุกคนจึงได้แต่กลับไปบ้านและรอให้กลุ่มเพื่อนของสมพรที่กลับลงมาเท่านั้น

อีกวันต่อมาเพื่อนของสมพรก็ลงมาจากป่าด้วยสีหน้าผิดหวัง เนื่องจากไม่พบร่องรอยของมันเลยในป่าที่ออกตามกัน แต่พอได้ข่าวว่า
มันลงมาหากินและถูกสมพรยิงเจ็บ พวกเขาจึงกระวีกระวาดที่จะออกตามอีกครั้ง

จากการนำทางของพรานพื้นเมือง พบว่าช้างตัวนั้นทิ้งรอยเลือดไว้เป็นหย่อมๆ มีแมลงวันไข่เอาไว้บ้าง มีร่องรอยทึ้งเปลือกไม้และรอยเลือด
คาดว่าลูกโดดที่ยิงเข้าที่ปากคงทำให้มันไม่สามารถกินอาหารได้ และคงจะตายในเวลาต่อมา ทุกคนจึงรีบเร่งไปเพื่อที่จะค้นหามัน
และจัดการให้เรียบร้อยเพื่อไม่ให้มันทรมาน อีกไม่นานก็พบว่ามันแวะกินน้ำก่อนที่จะบ่ายหน้าขึ้นเขาสูง

ไม่ทันไร ทางสมพรก็ได้ยินเสียงปืนดังสะท้าน เสียงระเบิดแหลมเล็กแต่หนักแน่นแบบนี้คงจะเป็นไรเฟิลอย่างแน่นอน เสียงนั้นดัง
ขึ้นไม่ต่ำกว่า 5 นัด สะท้อนไปทั่วหุบเขา คณะของสมพรรีบลงไปในหุบเขาเบื้องล่างทันที ไม่ช้านานก็พบกับพรานชาวกรุงคณะหนึ่ง
ยืนอยู่ระหว่างช้างที่ล้มตัวลงระหว่างร่องน้ำในหุบเขา

สมพรและเพื่อนๆ เข้าไปทักทายก็ทราบว่าพรานชาวกรุงคณะนี้ออกมาตั้งแคมป์ล่าสัตว์กันทางตอนบนลึกเข้าไป เมื่อตอนเช้า
ช้างตัวนี้อยู่ๆ ไม่รู้มาจากไหนตรงเข้าทำลายแคมป์ของพวกเขาทันที พวกเขาบางคนยิงปืนไล่ มันจึงบ่ายหน้าหนีลงมาทางนี้
และหยุดพักเพื่อจะดื่มน้ำ พอดีพวกเขาตามมาทันเลยช่วยกันจัดการรุมยิงด้วย ไรเฟิล .375 ที่เตรียมมาจนมันตาย

หลังจากเข้าสำรวจซากก็พบว่าเป็นช้างตัวเดียวกับที่ลงทำลายไร่ของชาวบ้านและฆ่าคนไป 2 คน ร่องรอยตามตัวของมันปรุไป
ทั่วทั้งตัวด้วยปืนแก๊ปและลูกซองของชาวบ้าน เหตุนี้กระมังมันจึงกลายไปเป็นช้างเกเรที่เห็นคนต้องปรี่เข้าใส่ สมพรงัดหัวกระสุน
หัวอ่อน .30-30 บางนัดที่บี้แบนติดอยู่กับกระโหลกข้างกกหู ส่วนที่ยิงถูกลำตัวและส่วนอื่นพบว่ากระสุนเจาะเข้าไปเพียงแค่นิด
หน่อยเท่านั้น ส่วนที่ปากพบว่าฉีกเป็นแผลฉกรรจ์จากกระสุนลูกโดดทั้งสองนัดที่ยิงในระยะใกล้ ซึ่งคงจะทำให้มันตายอย่าง
ทรมานทีเดียวเพราะไม่สามารถกินอาหารได้

ส่วนผลจากกระสุน .375 ที่ประเคนใส่มันเจาะเข้ากระโหลกด้านหน้าสองนัด คงจะทำให้มันล้มลงทันที ส่วนที่เหลือจาก .375
ที่ยิงใส่ขาหน้า และลำตัวพบว่าเปิดแผลได้ฉกาจฉกรรจ์ยิ่งนัก บางนัดตีคว้านเนื้อออกมากระจุย สมพรกับชาวบ้านแสดงความยินดี
ที่พรานกลุ่มนี้สามารถฆ่ามันลงได้ ซากของมันคงไม่สามารถฝังได้ ชาวบ้านช่วยกันลากมันอกไปทิ้งให้ไกลจากหุบร่องน้ำ
ปล่อยให้ซากเป็นอาหารของหมาไนต่อไป

จากนั้นก็ไม่ได้ข่าวว่ามีช้างเข้ามาอาละวาดทำร้ายคนอีกต่อไป มีเพียงแต่ลงมากินพืชไร่ของชาวบ้านในช่วงหน้าแล้งเท่านั้นในเวลา
ต่อมาที่สมพรมาพักผ่อนอยู่ที่บ้านพักที่กุยบุรีแห่งนี้

เห็นใจ ทั้งคนทั้งช้าง แต่บาปกรรม มีจริง นี่คือน้ำมือมนุษย์... ทุกวันนี้โลกก้าวหน้า แต่สติปัญญามนุษย์ ไม่เคยทำไรดีๆเลยแม้แต่บนท้องถนนก็ตาม ยังมีพวกบ้าๆในสังคมครับ วิ่งแข่งกัน เวลาติดไฟแดง ไล่ฆ่าฟันกัน ไม่เว้นแต่ละวันเมือไรจะรักกันเสียที ต้องรอให้ สิ้นชาติ ปลิดแฮ หรือไงครับ ต้องให้พม่า เขมร มาเอาสมบัติที่รักยิ่งคือผืนแผ่นดินไทยไปหรือครับ เลิกการกระทำ ซ้ำเติมสังคม เยอะเย้ย กลั่นแกล้งคนอื่น หันมาช่วยเหลือเกื้อกูล และ ทำความดีถวาย พ่อ แม่ บรรพบุรุษเราเถิด กี่ชีวิตที่แลก กี่ชิวิตที่พลี กี่หยดน้ำตา หยดเลือดหลั่งไหล ยอมสละชีวี และความสุขส่วนตนให้ผู้อื่นครับ เอาใจเขาใส่ใจเราครับ

อ้างจาก: sutha ที่ มีนาคม 11, 2008, 08:51:12 AM

เคยอ่านเรื่องสั้นแบบนี้ในเว็บหลายเรื่อง ที่สู้กับโจรเขมรมั่ง โจรปล้นรถมั่ง
รู้สึกสนุกและสาสมที่โจรตาย แต่อ่านเรื่องนี้แล้วหดหูและสังเวชหัวใจเหลือเกิน
แต่ก็ขอบคุณครับที่นำมาให้อ่านกัน มิได้หมายความต่อว่าใครเพียงแต่หดหู่ครับ :~)

ผมก็คิดแบบเดียวกับพี่สุธาครับ พออ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเสียใจ และหดหู่ครับ แต่ก็ไม่ได้มีความคิดที่จะตำหนิท่าน จขกท.นะครับ เป็นประสบการณ์ที่นำมาให้เอาอ่าน
ในทุกวันนี้พวกเรามนุษย์มีการบุกรุกผืนป่าเข้าไปมาก ทำให้แหล่งหาอาหารของสัตว์มีจำนวนน้อย ไม่เพียงพอต่อการดำรงชีวิต พวกมันไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายใคร พวกมันหิวอยากหาอาหารกินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องมัน ๆ ก็เลยลงมากินพืชผักผลไม้ที่เราปลูกไว้ ทำให้ทั้งคนและสัตว์ต้องเผชิญหน้ากัน คนก็ไม่อยากให้พืชผักที่ปลูกไว้ถูกช้างหรือสัตว์ป่าลงมากิน สัตว์ป่าก็หิวอยากกินให้อิ่มท้อง คนก็เลยต้องจัดการ มันก็เกิดเป็นเรื่องเศร้าเช่นนี้

เศร้าจังครับ อ่านแล้วคิดถึง ชาวอินเดียแดง ชาวเผ่าพื้นเมืองที่จากเดิมเป็นเจ้าของ ต่อมากลายเป็นผู้บุกรุกเลยครับ การกระทำำของทุกคนกูกต้องครับ ถ้าไม่เชื่อว่าถูกคงไม่ทำ แต่อีกด้านหนึ่งเค้าก็ถูกของเค้าเหมือนกัน แต่ ผู้มีอำนาจ กำลังมักจะอ้างความชอบทำเสมอแต่ ผู้ใดทำกรรมใดไว้วันหนึ่งวันนั้นมาถึงเค้าคงจะชดใช้อย่างเข้าใจในกฎแห่งกรรมน่ะครับ

ขอชมคุณ Siri_Pat สำหรับเรื่องราวครับ

นำเรื่องจากคำบอกเล่าของผู้มีประสบการณ์มาเรียบเรียงใหม่ให้น่าอ่านและน่าสนใจครับ... ::002::

เขียนได้ยอดเยี่ยม ผมตามอ่านมา หลายตอนแล้วครับ...

แต่ตอน "ล้มช้าง" นี่อ่านแล้วหดหู่ใจครับ....

ยังไงขอร่วมใว้อาลัยด้วยครับ เนื่องจากวันนี้ วันที่ 13 มีนาคม เป็น "วันอนุรักษ์ช้างไทย" ครับ

เอาไว้เรียบเรียงเรื่องราวมาให้ชาว อวป. อ่านอีกบ่อยๆ นะครับ

เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

สนทนาภาษาปืน => สนทนาภาษาปืน => ข้อความที่เริ่มโดย: Siri_Pat รักในหลวง ที่ มีนาคม 10, 2008, 04:04:55 PM