เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ได้ดูข่าว น.ส.พ.ไทยรัฐ เมื่อวาน เพื่อนไม่เหลือ ตัวเองแค่ช้ำ .........แหม่ของเค้าดีจริง(โดน9-.38คงแค่คันๆ

เหรอครับ...

พี่ผมโดน .๓๕๗ ไป ๓ นัด ยังนอนสบายเลยครับ ไม่เห็นทุกข์ร้อนอะไร

รอเผาอย่างเดียวแล้วครับ

เพื่อนที่เป็นตำรวจเล่าให้ฟังว่า มีคนห้อยจตุคาม(ขออณุญาตเอ่ยครับ ไม่ได้มีเจตนาลบหลู่นะครับ)
โดนมีดปอกผลไม้ฟัน ไม่เป็นอะไรเลย ตอนแรกเราก็ตาโต ปรากฎว่าโดนสร้อยครับมันใหญ่มาก ;D

สร้อยหรือโซ่ครับ

อ่านเหมือนกันครับ  มือปืนเดินลงมายิง คนแรกโดนสองนัด หัวทะลุ หันมายิงนายคนนี้ 2 นัด  เสื้อขาดตัวเป็นจ้ำ ไม่เข้า  น่าทึ่งเหมือนกันครับ  ที่นครศรีฯ ;D

เป็นเรื่องที่วิทยาศาสตร์ยังพิสูจน์ไม่ได้ อยู่ที่ความเชื่อครับ

ของแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ครับ

แต่เหตุผลที่พอจะเป็นไปได้ คือท่านนี้น่าจะเจอกระสุนที่มีความชื้นสูงมากพอดีน่ะครับ แรงมันเลยถดถอยไป

:D

ผมเชื่อครับ เชื่ออย่างไม่มีเหตุผล เชื่อเพราะผมยังแขวนพระติดตัวอยู่

ผมว่ากระสุนเสื่อมคุณภาพหรือเปล่าครับ
ในทางกลับกันของ พี่บุญ ผมเชื่อครับ เชื่อเพราะจิตนับถือบูชา ครับ

เรื่องพวกนี้ ไม่เจอกับตัวเอง
ก็ไม่รู้หรอกครับ
รับฟังเค้าเล่ามา ก็พยักหน้า หงึก หงึก ในใจอาจจะค้าน
แต่ถ้าได้ประสพกับตัวเองแล้ว
ก็จะบอกเล่าได้ ว่ามันเป็นอย่างไร

พี่ๆครับ องค์จตุคามที่แขวน พอจะรู้ไหมครับ รุ่นอะไร

ผมเคยเห็นแต่นานเกิบ 20 ปีมาแล้วเพื่อนพี่ชายคนหนึ่งแกบ้า   ครับชอบเล่นคาถาอาคมอาจารย์ที่ไหนเก่งแกชอบไปเรียนวิชาอาคมอยู่เสมอ   มีอยู่วันมาขอลูกปืนของผมไป3-4ชุด   ผมก็ไม่ได้ถามว่าจะเอาไปทำไร   แล้วก็ไปขอยืมเสื้อยันต์ของอาจารย์อะไรไม่รู้ของพี่ชายผมไปด้วยเพียงแค่บอกว่ามีเรื่องขอยืมไว้ป้องกันตัว  ไมถึงอาทิตย์เขามาหาอีกพร้อมทั้งเอาเสื้อยันต์มาคืนพี่ชายตอนกลางคืนดึกๆ พร้อมเพื่อนๆเขาอีก3-4คน  พอผมคลี่เสื้อยันต์ออกดูเห็น  เสื้อเป็นรูๆ ขนาดพอๆรูกระสุน .22 อยู่ 8-9 รู  ก็เลยถามเขาว่านี่รูอะไรเนี่ย  เขาบอกถูกยิงด้วยปืนลูกซองยาว5นัดเข้าเต็มหน้าอกเลย  ผมก็ว่าอย่ามาโม้ดีกว่าถ้าโดนยังนี้ตายคาที่แล้วมั้ง   เพื่อนพี่ชายเขาบอกโดนยิงจริงๆ  ว่าแล้วเขาก็ถลกเสื้อตัวที่เขาใส่ให้ดูครับ  ที่ตัวเขาเขียวเป็นจ้ำๆ 8-9 จุดขนาดพอๆกลับเสื้อยันต์  เขาบอกโดนยิงตอนบุกขึ้นไปปล้นบ้าน(ใครก็ไม่รู้) โดนยิงตกบ้าน   เอาเสื้อมาคืนแล้วก็รีบไป   ตอนเช้าก็มีข่าวว่ามีการปล้นกันที่บาง....  ผมถึงได้ถึงรู้ว่าเขาขอลูกปืนของผมไปปล้นจริงๆ   เวรซิปเป๋งเลยผมเกิบซวยไปด้วยนะ.... ::014:: ::014:: ::014::

คาถา อาคม  โบราณนั้นเคร่ง
ไม่งั้น เราจะได้ยิน
ขอมดำดิน หลวงพ่อทวดเหยียบน้ำทะเลจืด
หรือเรื่องเล่า ที่ได้ฟังมา
คือว่า โจรจะปล้นคนรวย
ติดว่า คนรวยคนนี้ บังเอิญแขวนพระสมเด็จ ( พิมพ์ไหน ไม่รู้ครับ)
โจรก็ติดตาม คนรวยนี้ ไปหลายหน
แต่เข้าปล้น ก็ไม่สำเร็จสักที เพราะว่า มองเห็น
พระภิกษุ อยู่ด้วยทุกคราว
ในทุกครั้ง ที่จะเข้าทำการ
จนถูกทางการ จับได้  ช่วงทำแผน ก็ได้ สอบถามคนรวยนี้
ว่านิมนต์พระไปไหนทุกครั้ง ที่จะเข้าทำการ
คนรวยก็บอกว่า ไม่มี  แต่เอ๊ะใจ ว่าตัวเอง แขวนพระสมเด็จนั้น
จะเห็นว่า โจรสมัยก่อน ยังมีการละเว้น และยังนับถือ พุทธศาสนา

.๓๕๗ เชียวเหรอ......

อือมมม.... ผมว่า ของดี ควรป้องกันยิงออก มากกว่าป้องกันยิงเข้า...

หนังเหนียว ก็เหอะ .... เครื่องในน่าจะรวนหมด..

ตกลงณาปนกิจเมื่อไหร่ครับ..

เป็นเรื่องลี้ลับยากที่จะพิสูจน์ ใครไม่เชื่อผมเชื่อ

คนงานผมซัด 357 ไป 2 ขวดครับ ทำงานทั้งวันไม่เหนื่อยเลย

 ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: ::007:: +๑ แต้ม

คิดได้ไงครับพี่    ฉีกเลย  ::007:: ::007::

                 ถ้าผมเป็น รัฐมนตรีมหาดไทย  ผมจะจ้างแกเดือนละห้าแสน เอาไว้เก็บกู้ระเบิด ที่ใต้ ครับ  ;D ;D ;D หรือไม่แน่ อาจมีเจ้าพ่อจ้างไปเป็นบอดี้การด แล้ว  ;D ;D ;D

อยู่ที่ ใครจะเป็นคนมารายงานข่าวให้ท่าน. ถ้านักข่าว มีเรื่องความเชื่อ งมงายเต็มหัว ข่าวก็จะออกมาประมาณ นี้ แหละครับ

ความเชื่ออย่างงมงา่ย อาจจะพาให้เกิดการกระทำอย่าง ผิด ผิดที่จะพาให้คนอื่นไปตาย
ควรจะต้อง พิจารณาให้เห็นสาเหตุ ว่าเกิดจากอะไร ..
และอย่านำความบังเอิญ..  ฟังเป็นความงมงาย .

ศาสนาพุทธ ปฎิเสธ ความเชื่อ อย่าง งมงาย . ทุกจำพวก
ผม เป็นเด็กเรียน สายวิทย์ เติบโต แบบเด็กที่ไม่กลัวผี ไม่กลัวความมืด และให้ยืนอยู่บนเหตุผล
จะหาคำตอบและนำไป ตีโจทก์ความงมงาย  ได้แตกเสมอ.

ผ่านเรื่องเฉียดตาย เกินกว่า ๑๐  ครั้ง ไปมาก และทุกครั้งรอดมาได้ เพราะสติ และความบังเอิญ
่จะไม่ยอมใ้ห้อิทธพล ความเชื่ออย่าง งมงาย  มานำความคิด
ผมแขวนพระเครื่อง เพื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ.
แต่กับโจร คนร้าย ผมใช้ สั้น auto ไปจัดการกับมันทุกที

ถ้าผมไม่มีปืนสั้นไว้จัดการ คนเลว.. ผมอาจไม่มีชีวิต มาเล่าเรื่องให้ฟังด้วยซ้ำ  :)


มีอยู่หลายราย  คนร้าย มันยิงไม่โดน แต่หัวกระสุน มันไปถูกวัสดุ ข้างตัว ทำให้เศษวัสดุ
หรือหัวกระสุนที่แตก กระเด็นใส่  มันก็จะเป็นรอยแค่ จ้ำ จ้ำ เท่านั้นไม่มีแรงทะลุทะลวง

แต่ความไม่รู้ความ กลับนำมาขยายเป็นความเชื่อ .. เจือเป็นเรื่องพุทธพาณิชย์
หลอกขายพระเครื่องซ้ำ เข้าไปอีก  . :~)

เรื่องความเชื่อ ความศรัทธา ไม่ค่อยแน่ใจในตัวเองครับ ว่าคิดยังไงแน่

ที่แน่ใจคือ.... ไม่ของลองความเหนียวคนนึงละ กลัวพลาด....!^^

ผมว่าถ้าจ้างพี่ที่ถูกยิง.....แขวนพระองค์เดิม..แล้วยิงใหม่  ๑ นัดพอ  สัก ๑๐๐,๐๐๐ บาท  ไม่รู้ว่าแกจะกล้าไหม  ::001::

ถ้าอย่างนั้น กระผมขอ "แรงเย้อ" ขวดนะครับ (คนกินแรงฯ ชอบกินแรงฯ) ::008::

ถ้าวัยรุ่นหน่อย ก็ "เอ็ม แม็ค" หรือ "แฮงค์" เลือกเอาครับ 8)

อย่างที่พี่ RO@d  พูดมีเหตุผลครับผมเองก็ไม่เคยเชื่ออะไรที่ออกจะงมงายไร้เหตุผล  แต่บางอย่างที่เคยเจอเราก็ให้คำตอบกลับตัวเองไม่ได้ก็มีครับ   อย่างโดนยิงไม่เข้านี่ผมก็คิดว่าน่าจะเป็นที่ลูกกระสุนครับอาจเป็นกระสุนเก่าเก็บ   จนดินปืนอาจจะเรื่มเสื่อมสภาพแล้วก็ได้  เพราะเราไม่รู้ว่าลูกปืนที่เขาใช้ยิงนั้นเขาซื้อมาใช้ตั้งแต่ปีไหน   และเขาเก็บรักษาดีรึปล่าวอย่างไร....อย่างกรณีของเพื่อนพี่ชายผมก็คิดว่าน่าจะเป็นลูกปืนเก่าเก็บที่ดินปืนเริ่มหมดสภาพแล้วก็เป็นได้ครับ....

มีพี่ท่านหนึ่งเคยลองของครับ ตั้งของขลังไว้บนโต๊ะ ถอยไปยืนลักษณะปลอดภัย ชักปืน ๑๑ มอมอ จากเอว เล็ง แล้วลากไกทันที... :DD

ปรากฎว่าปืนไม่ลั่น....... :DD :OO

เฮ้อ...สงสัยตื่นเต้นครับ ดันลืมขึ้นลำ  ::007:: ::007::

พอขึ้นลำก็ยิงได้ปกติ แตกกระจุย
ผมยืนดูเฉยๆ ไม่ไปร่วมวงกับเขาด้วยครับ  ::014:: เพราะผมไม่คิดจะลองของแบบนนี้ครับ ::002::

ผมก็เคยเห็นแบบนี่แหละพี่สิงห์ แต่ว่า พี่คนที่ลอง เค้ามีปืนลุกโม่ ยิงไป6นัดไม่ลั่น ซักนัด  หน้าซีดไปตามๆกัน -*- :~)

.๓๘ ลูกซ้อมไทยอาร์มหรือเปล่า ไม่ค่อยลั่นเหมือนกันนะครับ

;D....ผมว่าไม่..... :~)

 เรื่องแบบนี้ ทำให้คนไทยติดกับดักแห่ง "ไม่เชื่ออย่าลบหลู" เราต้องเปิดกว้างในการรับความคิดเห็น
 
ตัองเข้าใจว่า คำว่า "ศัทธา คือความเชื่อ แบบมีเหตุผลรองรับความจริง

                    คำว่า "งมงาม" คือเชื่อแบบไร้เหตุผลมารองรับความจริง


เรื่องแบบนี้ไม่มีในพระพุทธศานา เริ่มมีของคลังมาเราเสียกรุงให้แก่พม่านั้นเอง สามารถหาอ่านได้

งาน หลวงพ่อ ป.อ.  ปยุดโต (พระพรหมคุณษพรณ์) หรือ วินทร์ เลียววารินณ์ หนังสือ เรื่อง "ปลาทีว่าในสนามฟุตบอล" จะตอบคำถามในกระทู้นี้ได้ดีที่สุด

ขออนุญาตขำครับ ::007:: ::007:: ::007::

ไสยศาสตร์มีจริงครับ

ผมมีเรื่องแบบนี้มาเล่าให้ฟังครับ...

...คุณตาผมเคยโดนลอบยิงด้วยลูกซองยาวครับ... สมัยที่ท่านเป็นครูใหม่ไฟแรง... เป็นผู้บุกเบิกสร้างโรงเรียนหลายโรงเรียนในเขต ต.โนนหัน อ.ชุมแพ จ.ขอนแก่น... ยาวไปตามเส้นทางไป จ.เลย.... ด้วยว่าสมัยนั้น... พื้นที่แถบนั้นเป็นพื้นที่สีชมพู... ทางการได้มอบ ปสบ.๘๗ มาให้เป็นอาวุธประจำกาย... แล้วก็มี สมิทฯ โมเดล ๑๕ กระบอกที่ตกมาถึงผมนี่แหละ... เป็นคู่มืออีกกระบอกหนึ่ง... สมัยนั้นเดินทางไปไหนมาไหนก็ต้องเดินกันจริงๆ มีอยู่วันหนึ่ง... กลับบ้านค่ำ... โดนซุ่มยิงด้วยลูกซองยาว... โดนเข้าด้านหลังเต็มๆ ครับ... ได้เลือดด้วย... แต่ตอนนั้นตาผมท่านสวมเสื้อแจ็กเก็ตฟิลด์... ซึ่งหนาพอสมควร... ตาเล่าว่า... พอโดนยิงก็สวนกลับไปเหมือนกัน... แต่ไม่โดน... คนยิงคงเปิดตั้งแต่โดนสวนด้วยคาร์บินแล้ว... แล้วตาก็ไปแจ้งความ... ลงบันทึกประจำวัน... ยังไม่ไปหาหมอ... พอถอดเสื้อออกให้ตำรวจดู... เม็ดตะกั่วลูกปรายร่วงกราว... เป็นลูกเก้าเม็ด... ฝังในเนื้อสองเม็ดครับ... ท่านบอกว่า... อาจเป็นเพราะกระสุนเก่าก็ได้... แล้วตอนนั้นท่านก็ไม่ได้คล้องพระหรือเครื่องรางอะไรเลย... ตาของผมเชื่อปืนอย่างเดียว...

...รายละเอียดต่างๆ อาจจะคลาดเคลื่อนไปบ้าง... เพราะตาเล่าให้ฟังก็หลายสิบปีผ่านไป... ผมก็ได้เห็นแต่หลักฐาน... เป็นเม็ดตะกั่วฝังในหลังของคุณตา... แต่ตอนนี้ท่านเสียไปสิบกว่าปีแล้วครับ...

...แต่ทั้งหมดผมคาดว่า... อาจจะเกิดจากกระสุนปืนเก็บรักษาไม่ดีครับ... เพราะคาดว่าสมัยนั้น... กระสุนปืนลูกซอง... ส่วนใหญ่จะเป็นกระดาษครับ... ความชื้นเข้าไปง่ายกว่าปลอกพลาสติก... ทำให้ดินปืนส่วนใหญ่ไม่ทำงาน...

รุ่นไหนครับ?เผื่อผมมี.....

สงสัยคนที่โดน .357 ยิงไม่เข้านั้น เขาคงเอารางรถไฟที่ อวป. ฉบับล่าสุดทดสอบ  มาห้อยมั้งครับ (ฮา) ::007::

 :VOV:
ครับ
โดน .357 แบบลมใส่เลยนะครับ
 :OO
ครับ
เรื่องเหลือเชื่อ ที่เฃื่อได้ มีมากมายในโลกใบกลมนี้
ส่วนตัวเเล้วเชื่อเรื่องผี เทวดา กด แห่ง กำ
คนที่เจอกับตัวย่อมรู้ได้ด้วยตัว
เด็กจบป.ตรี ก้อว่าเรียนป.ตรีง่าย
เด็กจบป.6 ยากที่จะเข้าใจเนื้อหาชองป.ตรี
ใครทำ คนนั้นได้  ใครเห็น คนนั้นเข้าใจ
จริตแต่ละคนไม่เหมือนกัน
 :VOV:

(http://www.gunsandgames.com/smf/index.php?action=dlattach;attach=79233;type=avatar)

หัวแหวน สวยครับ  คุณ rongch15     :D~
 

เพื่อนรุ่นพี่ ผมที่เป็น ตชด. ก่อนดวลลูกซองกับ M ๑๖ จนตัวตายเพราะถูกยิงเอาก่อน. หลังจากไปขึ้นศาล ในคดีที่ถูกยิงก่อนหน้า.  ผมจะเล่าให้ฟัง

ก่อนหน้า ราว ๓-๔ เดือน แกกับพรรคพวก ออกจากหนังจบ ราว ๔-๕ ทุ่ม
มี่คนไม่มากนัก มือปืนชุดเดียวกันนี้ี่ผูกใจเจ็บตามล้าง
ยิงล้างตระกูลมาตั้งแต่รุ่นพ่อ ..
ยิงแกด้วย M ๑๖ เข้าลำตัว ๒-๓ นัด ตัวแก ล้มพับ สลบไปทันที

ส่วนมือปืนชุดนั้น หลังจา่กยิงแกที่เป็นพี่ชาย ก็รุดไปที่บ้านแก ยิงทิ้งน้องชาย ตายไปอีกคน

ตัวแกเองที่สลบไป ถูกนำส่งโรงบาล ช่วยชีวิตไว้ได้ ข่าว ถูกเขียน ว่าแกหนังเหนียว จึงรอดมาได้
แต่ความจริงพวกผมรู้ดี แต่ปิดปากเงียบฉี่ .. ที่รอดมาได้เพราะปรกติจะจะใส่ ใส่เสื้อเกราะอ่อนสมัยสงครามเวียตนาม ติดตัวตลอด ..ที่ใช้กันสะเก็ดระเบิีด
และอาจผ่อนหนักเป็นเบาจากพวก Rifle  ส่วนปืนสั้นเคยลองยิงก็ป้องกันได้
ในระดับ ๙ พารา .๓๘ super .๔๕ ..  ส่วน .๒๒ Mag .๓๕๗ Mag ทะลุ

แกจำหน้าโจทย์ คนยิงและ จนท.เก็บปลอกกระสุน เป็น M ๑๖  จึงมีการจับกุมดำเนินคดี ..
วันที่ลงจากศาลในคดีนี้..  จึงถูกลอบยิง จนตัวตาย..

คนสู้คน มันเป็นความบังเอิญและรู้จักป้องกันตัวเอง ไม่ใช่เพราะหนังเหนียว กินว่านมาจากไหน

ในอดีตเมื่อมนุษย์ไม่สามารถให้เหตุผลจากธรรมชาติที่เกิด แม้แต่เป็นโรคตาย
ก็บอกว่า โรคห่าลงกิน เป็นเพราะ ความรู้ความเข้าใจ ้ของมนุษย์เรามีไม่ถึง
จะโยนความรับผิด ให้เป็นเรื่อง ผีสางเทวดา บันดาล 

แต่ปัจจุบันโลกเราเจริญแล้ว.. ทำไม จึงจะต้องย้อนตัวเอง กับไปในอดีต ให้เขาหลอกเอาอีก 

ในการรบทั่วทุกมุมโลก ใช้ดาบ หอก แหลนหลาว ธนู และมาถึงปืน เอาชนะพวกที่อ่อนด้อยกว่าทางกำลังอาวุธ ถึงจะมีกำลังมากกว่า ก็เถอะ

ไทยเราต้องเสียเกาะกง เสียมราฐ พระตะบอง ศรีโสภณ ฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง
ให้กับฝรั่งเศส ก็เพราะ ถูกแสนยานุภาพ ทางอาวุธ บังคับเอา ไป.  ไม่ใช่เหรอ

อดีตเราชาวสยาม เป็น หนึ่งในเจ้าจักรวรรดิ์ บนแหลมทอง  เอาชนะ เขมร ลาว
จะเป็นรองก็แต่ ชนชาวพม่า .. ก็เพราะ แสนยานุภาพทางอาวุธ และกำลังพล.. 
มีบ้างไหม ที่คู่สงครามใช้ หนังควาย เสกเข้าท้อง..ใช้ควายธนู เข้าขวิด ..
หรือสาปให้อีกฝ่าย แพ้ทาง  .เล่นไสยศาสตร์ เล่นงานทางคุณไสย กัน   :)

แค่มีความเชื่อที่ผิด ถ้าเป็น จนท. ลงพื้นที่ ๓ จชต. ก็จะนำความเชื่อผิด ผิด
จะทำให้ตกอยู่ในความประมาท จะทำให้เสียกำลังพล ไปโดยไม่จำเป็น  :) 

มีของดีอะไรก็ขอแบ่งมาใช้กันบ้างน่ะคับ   ::002::



(http://img238.imageshack.us/img238/2057/91857505ny9.jpg)

ผมว่าไม่ใช่เเล้วแหละครับ ผมว่ากระสุนที่ยิงโดนเพื่อนก่อนทะลุไปโดนอีกคนมากกว่าครับ เลยแค่ช้ำๆ
มีแหล่งข่าวไหมครับ ช่วยอ้างอิงให้ด้วยครับ

ความงมงายมีให้เห็นกันกับตาครับ
ยกตัวอย่างเช่น เหตุการณ์ที่เกิดที่ มัสยึดกือเซะ มีคนร้ายเสียชีวิตรวมวันนั้น 108คน(รอด1ถ้าจำไม่ผิด)
คนร้ายถือมีดวิ่งไปสู้กับปืน
โดนต้นเองเขาพิธีกรรมอะไรสักอย่าง แล้วทำเหมือนว่าตนเองมีพลังเหนืออำนาจฟันแทงไม่เขา ยิงปืนไม่สั่น ตัวเองล่องหน สุดท้ายก็อย่างที่เป็นข่าวละครับ

ข้อเท็จจริงอยู่ที่ว่า  โดนยิงจริงหรือเปล่า  ต้องพิสูจน์ก่อน  หลังจากนั้นค่อยคุยกันเรื่องอื่นๆ

ขลังดีครับ น่าจะลองลูกใหม่ๆแกะกล่องอีกที เอาแค่สามแปดก็พอ

ปู่ผมก็เคยลอง พวกขลังๆเนี่ย ห้อยคอไก่

ยิงแล้วขลังสุดๆเลยครับ ไก่หายตัวได้ เหลือแต่ขน

ของดีของขลังคนดีๆเขาไม่ลองกันครับ รูปเคารพครูบาอาจารย์ ก็เหมือนพอแม่เราครับ
จะเอามาทำอะไรเล่นๆไม่เหมาะไม่ควร เมื่อมีภัยถึงตัว อำนาจบารมีของท่าน
และบุญกุศลที่เราทำ พระท่านก็คงคุ้มเราเอง เรื่องทดลองไม่สมควรครับ
ศาสนาเป็นเรื่องของความเชื่อความนับถือ รูปแทนองค์พระถ้าไม่เชื่อ ไม่นับถือ หรือไม่แน่ใจ
ก็เก็บใว้บ้าน หรือให้คนที่เขานับถือไปครับ

เห็นด้วยกับพี่อย่างยิ่งครับ ของพวกนี้บางทีวิทยาศาสตร์ ก็พิสูจน์ไปไม่ถึงครับ บางทีวิทยาศาสตร์ซะอีกที่ล้าสมัย :OO

คนคอปืนเป็นกลุ่มปัจเจกชน ที่ใช้อาวุธปืน. . อย่านำความเชื่อ เป็นความหลงผิดที่งมงาย
เที่ยว ไปบอกเล่า เ้ก้า สิบ ว่า ไสยศาสตร์ จะเอาชนะลูกปืน ได้

ไสยศาสตร์ แม้มีีจริง ไม่มีใครจะไปลบหลู่.. แต่อย่าได้นำความเชื่อผิด มานำทาง
มันจะตายหยั่งเขียด .. ท่านจะรอด หรือไม่อยู่ที่ปืนในมือ และกระสุนที่ ใหม่ ไม่ด้าน

ประเด็นจะต้องแยกออกจากกันอย่างชัดเจน การเคารพศรัทธา กับการปราบและปราม
บู่และบุ๋น ..

เรื่องไสยศาสตร์ นำมาใช้ก็เพื่อจะบรรลุ ในการถ่ายเงินจากอีกกระเป๋า
ไปรวมอยู่ในถังเดียว ของอีกบุคคลที่จะมีมากขึ้น. หลักการถูกทำให้เป็นอย่างนี้ .
มีบ้างที่ไม่ใช่ แต่นั้นเป็นเพียงข้อยกเว้น

การจะทดสอบตนอง ว่ามีความเข้าใจโลก เข้าใจสัจธรรมได้ .. ไหม
ให้ลองมองปรากฎการณ์ธรรมชาติสักอย่าง แล้วโปรดให้เหตุผล อธิบาย

ถ้าท่านมีเหตุผลอย่างเป็นวิทยาศตร์ 
ท่านโปรดนำเหตุผลทำนองเดียวกันนี้ไปมองไสยศาสตร์ ด้วยครับ.

ศาสนาพุทธ ให้หลักกาละสูตร เป็นเรื่องของหลักวิทศาสตร์ ที่เกิดขึ้นมานาน ก่อนนักคิดสายอื่น
แต่ทำไม พวกเราชาวพุทธ ที่เดินตามทางของพระพุทธองค์..  ยังขาดความเข้าใจ กันอยู่. :)

ผมเป็นคนห้อยพระเครื่อง เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ ยึดเหนี่ยวอารมณ์
และศรัทธาคำสั่งสอน ในพุทธศาสนา เป็นเครื่องนำทาง 

สำหรับแฝงแนวพุทธพาณิชย์  หลวงพ่อพยอม ท่านให้แนวทางไว้แล้ว
"จตุคำ อิ่มเมื่อยามท้องหิว ขลังกว่า "

คนแขวนพระเครื่อง  คือคนไม่ถือพระพุทธศาสนา  เพราะถือสีลพตปรามาส  หวังพึ่งของขลังของศักดิ์สิทธิ์  ไม่พึ่งตนเอง  ไม่เชื่อกรรม  หรือกฎอิทัปปัจจยตา  ตามหลักพระพุทธศาสนา ฯ  ....ทีมา  หนังสือความลับสุดยอด  ท่านพุทธทาส... ::014:: 

เข้ามาร่วมชม......ครับ..

ผมเองแขวนพระ เพราะตัวเองยังเป็นบุคคลธรรมดาสามัญ จิตรใจยังเต็มไปด้วยกิเลส
จิตรยังไปไม่ถึงทางธรรม ยังตัดอะไรไม่ได้มากนัก  เสื้อผ้ายังมีหลายชุด ปืนก็ยังอยากได้อีกหลายกระบอก ;D
เมื่อไร เหลือเสื้อผ้า3ชุด อาบน้ำ3ขัน วันนั้นผมคงตาเห็นธรรมเลิกแขวนพระเครื่อง

ผมไม่แขวนพระครับ... ไม่เคยบวชด้วย... แต่ผมเคารพในหลักธรรมและคำสั่งสอนของพระพุทธองค์...

...มีคนที่ผมรู้จักหลายคน... ตอนบวชจัดงานบวชซะยิ่งใหญ่... เลี้ยงแขกเป็นพัน... บวชได้เจ็ดวัน... สึกออกมาแล้วก็ยังทำตัวสำมะเลเทเมาเหมือนเดิม... ไม่รู้ว่าจะบวชทำไม...

ผมว่าของขลังมีจริงครับถ้าปฏิบัติตนเป็นคนดีเป็นที่น่าพึงเคารพถือศีล แค่นี้ผมว่าก็ทำตัวเองให้ขลังได้ครับ

เคยได้ยินว่าคนยิงเค้าจะมีทริก คือเอานิ้วโป้งข้างที่ยิงไปเบียดกับนก เพื่อที่จะให้นกสับจอกชนวนไม่แตกครับ

อีกเกจิ ใช้แล้ว ผิวหยาบเนียน เป็นเนื้อชิน กระด้าง  ขลัง ผมมีไว้เหน็บเอว อยู่ ๔ รุ่น
บางสถานที่ถูกใช้ เสกคนเลว คนร้าย ให้วิญญาณล่องลอย .ของผมถึงจะขลัง แต่ยังไม่ถึงขั้นนั้น

ก็ พระอาจารย์ Colt .กับลูกศิษย์ ๒ แม็ก..  ที่ผมจะสามารถ กำกับด้วยตัว ของผมเอง  ::002::
ถ้า มีพระอาจารย์เดียวกับผม ละก้อ  หยิบขึ้นมาลูบคลำ ปลุกเสก เตรียมการณ์ไว้บ้าง . ครับ  ;)

  ผมไคร่อยากเห็นหัวกระสุนที่ยิงโดนผิวหนังคนแล้วไม่เข้าจังครับ  จะเสียรูปหรือเปล่า  

::002::โดนใจครับพี่+1ครับ
เรื่องโดนยิงแล้วไม่เป็นอะไรนี่ผมได้ฟังมาเยอะแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
คนดังแถวบ้านผมโดนลอบยิงสองครั้งรอดมาได้พอครั้งสามเรียบร้อยอยู่ดี :)
แต่...บางครั้งถ้ามีเหตุการณ์เกิดขึ้นกับตัวเราจริงๆบางครั้งมันก็ทำให้อึ้งไปเหมือนกันผมจะเล่าเรื่องของผมเองครับ
ผมเป็นนักเรียนสายวิทย์มาตลอดครับไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์อยู่แล้ว(ปัจจุบันส่วนใหญ่ก็ไม่เชื่อ)
เมื่อ10กว่าปีก่อนตอนจบใหม่ๆ ญาติผมให้ดูพระองค์หนึ่งบอกแค่ว่าเก่ามากและศักสิทธิ์ ผมดูๆแล้วก็ลองประนมมือยกพระไว้เหนือศรีษะแล้วอธิฐานในใจ ญาติผมก็นึกว่าขอพรแต่จริงๆผมอธิฐานว่าถ้าท่านศักสิทธิ์จริง
ขอให้เกิดอะไรกับผมสักอย่าง :) อีกวันได้เรื่องเลยครับผมมีไข้สูง3วัน ตามด้วยมีแผลร้อนในบริเวณแก้มลามไปถึงลิ้นไก่ผนังคอด้านหลัง
เยอะมากจริงๆเจาะเลือดตรวจทุกอย่างที่สามารถเจาะได้รวมทั้งHIV ผลคือปกติหมด ไปพบแพทย์ทางหูคอจมูก พี่แกส่ายหัวด็อกแด็ก
หมดปัญญาเหมือนกันบอกได้แต่ว่าเป็นviral infection ผมเป็นไข้ไม่ทราบสาเหตุเกือบห้าวัน กลืนอะไรแทบไม่ได้เลยครับหายใจ
ยังแสบเลยครับเพราะอากาศต้องผ่านบริเวณลำคอส่วนpharynxด้วย ตอนนั้นถอดใจเลิกผยองเลยครับต้องกราบขอโทษท่านจริงๆ
แล้วไข้ก็ลงเองกว่าจะหายเกือบ2สัปดาห์ ตอนนี้นึกถึงยังขนลุกอยู่เลย :'(   เรื่องนี้อาจเป็นแค่ความบังเอิญที่เกิดติดเชื้อพอดี แต่มันดันเป็นวันรุ่งขึ้นและดันแปลกมากๆ ผมเองอยู่ในแวดวงการแพทย์ยังมึนไปหมด ผ่านไปสิบกว่าปีก็ไม่เคยเป็นอีก
แค่เล่าให้ฟังครับไม่ได้มีเจตนาให้งมงาย ปัจจุบันส่วนใหญ่เรื่องที่ได้ยินมาผมก็ไม่เชื่อสักเรื่องเพราะพอจะเดาเหตุผลได้
แต่ถ้าให้ท้าทายอีกล่ะก็ผมขอบอกว่าเข็ดจนตายครับ :D 

ข้างนอกเป็นจ้ำๆ ข้างในคงช้ำหนักเหมือนกัน

ผมเห็นด้วยครับพี่

เท่าที่ศึกษามานะครับในคัมภีร์พุทธเองก็มีกล่าวถึงเรื่องอิทธิปาฏิหารย์อยู่เหมือนกันเช่นการฝึกสำเร็จฌานสมาบัติหรือญานขั้นไหนจะมีฤทธิ์อิทธิปาฏิหารย์อะไรบ้างแต่พระพุทธเจ้าท่านไม่มุ่งเน้นและเพราะว่ายังไม่ใช่แก่นจริงๆ ท่านมุ่งเน้นที่สูงกว่านั้นคือไปที่การพ้นทุกข์หรือพระนิพพานแต่ว่าเราๆท่านๆยังมีกิเลสหนาแน่นอยู่ยังมีความรักตัวกลัวตายเพราะฉะนั้นบางคน(รวมทั้งผมด้วย) ;Dจึงจำเป็นต้องหาสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจเพื่อดับความกลัวหรือความไม่รู้เช่น พระเครื่องหรือแม้แต่ปืนผมก็เข้าใจว่าก็เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจด้วยเหมือนกันเพราะส่วนมากจะบอกว่ามีแล้วอุ่นใจเพราะว่าเรากลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่เราไม่สามารถรู้ได้ ถ้ามองกลางๆก็คิดว่าพระเครื่องหรือเครื่องรางของขลังเป็นศิลปะวัฒนธรรมของชาติเราหรือชนชาติแถบสุวรรณภูมิก็แล้วกันนะครับ  ;D ;D

เห็นด้วยครับ +1

ปฎิหารย์มักจะเกิดกับผู้ศรัทธาครับ

ผมว่าคนที่ออกข่าวเหล่านี้มา ต้องมีวิจารณญาณ อย่างสู้ครับเพราะเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถเห็นได้
ส่วนตัวเชื่อว่ามีจริงนะครับเเต่ปัจจุบันจะหาคนที่ดูเเลรักษาของพวกนี้ให้คงอยู่ ผมว่าเหลือน้อยมากเเล้วละ

ทุกวันนี้กลายเป็นพุทธพาณิชย์ ไปซะหมด
จนสุดท้ายกลับกลาย เป็นการลองของกัน
อย่างพวกวัยรุ่นที่ก่อนไปตีกัน ต้องมีของ(เครื่องราง)ไปติดตัว สุดท้ายก็อย่างที่เห็นๆกันละครับ
ทุกวันนี้มันกลายเป็นธุรกิจไปหมด

ผมเชื่อเพราะ เห็นมาจากปู่จากพ่อ

ทุกวันนี้ไม่ไม่ได้พกเครื่องรางอะไรเลยครับ พกสติกับความรอบคอบ
 ผมว่า คนโบราณพกเครื่องราง เพราะเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวให้มีสติ เเละระมัดระวังในการทำอะไรลงไปครับ

ลองดูอย่างพวกสักยันต์ สมัยก่อนดูครับ ต้องถือข้อบังคับต่างๆเยอะมาก
เช่น ห้ามด่าพ่อล่อเเม่  =  จะได้ปากไม่พาภัยหาตัว
       ห้ามเดินลอดสะพานขาด= ระวังของหล่นจากบนสะพาน(เมื่อก่อนสะพานขาดคือสะพานใกล้พัง)
เเละอีกหลายข้อ

ผลลัพท์ทางอ้อมเพื่อให้มีสติเเละระวังตัว
ทุกวันนี้วัยรุ่นสักกัน เพื่อเเสดงความเหนียว เก๋า ไม่กลัวคู่อริ :~)

ขอเเก้ไขคำผิดครับ    ''อย่างสูง"

กระทู้นี้ทั้งหมด ถูกใจความเห็น พี่R@ad ที่สุดครับ

เรื่องปาฎิหารย์ สิ่งลี้ลับ พลังเหนือธรรมชาติ เถียงกันจนตาย ก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าจริงเท็จ100%

ให้เป็นเพียงที่พึ่งทางใจเถิดครับ

ส่วนทางกาย "อัตตาหิ อัตโนนาโถ"

ครับผม

สำหรับผมแล้ว ปืนน่ะลืมได้  แต่พระไม่เคยลืมครับ

พระเครื่อง เครื่องราง เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจ ไม่ให้ทำผิดศิล ทำแต่ความดี

กลับกันกับผม. ที่สุด ผมจะถอดสร้อย ไว้ในรถ หรือมีพระเครื่องประจำรถ
ส่วน Colt หรือ  Sig จะได้ที่นอนหลับค้างแรม ลืมไปเลย

ตลอดเวลา ตั้งแต่มีปืนกระบอกแรก ออกจากบ้าน ลืมแล้วลืมเลย  ๑-๒ ครั้ง
และเฉพาะไปต่างประเทศเท่านั้น.. ผมจริงจังกับเรื่องเหล่านี้ มาก
จะไม่มีให้เหลือใช้คำว่า "เสียดาย รู้อย่างนี้ จะไม่....  เลยจริงจริง"  :)

ลองเปลี่ยนเป็น 375 ไหมครับ ;D

เพิ่งพาตัวเองดีที่สุดครับ แม้จะแขวนพระสักดี่องค์ แต่ถ้าเป็นคนเลว ยังไง ๆ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่คุ้มครองเราหรอกครับ แค่แขวนแบบหลอก ๆ ตัวเองให้อุ่นใจ ขออยู่ด้วยความไม่ประมาท
และผมก็ชอบมาก ๆ เลยกับหลาย ๆ ความคิด และ ความเห็น รวมทั้งข้อแนะนำของพี่Ro@d(ที่ในหลายอย่างผมก็นำไปใช้) และอุดมการณ์ของพี่Ro@d ด้วยครับ...สุดยอด  + 1 ::002:: ::014::

คนรู้จักผมเป็นทหาร... ไปรบช่องบก... แกเล่าให้ฟังว่า... เพื่อนเขาคนหนึ่งแขวนพระอยู่องค์เดียวตลอด... ตอนปะทะกัน... โดนอาก้าเข้าเต็มอก... ไม่เข้าเนื้อครับ... พอโดนก็กระเด็นล้มลงไปจุกแอ๊กๆ อยู๋ที่พื้น... เขายืนยันว่าเรื่องจริงนะครับ... แล้วผมก็เชื่อด้วย...

...เพราะพี่แกเล่นแขวนพระเครื่องเนื้อเหล็ก... องค์ใหญ่กว่าฝ่ามืออีกครับ... ช้ำในอยูหลายวันเลยครับ... แต่เขาไม่ได้บอกว่ากระสุนเจาะเข้าไปในองค์พระเครื่องพิมพ์ XXL นั้นลึกเท่าไหร่... ;D ;D ;D

พระพยอม......แต่เณรไม่ยอม.. ??? ???

เพียงใช้บางถ้อยคำ ก็ขำก๊ากกกกก ได้ จริงจริง ครับ คุณparman  ::007:: ::007:: ::007::   

ผมนับถือศาสนาพุทธ แขวนพระเครื่อง แต่ผมซื้อรถคันไหนๆ ไม่เคยไปเจิมที่ไหน ไม่เคยดูฤกษ์ในวันจัดงานใดๆ ถือเอาวันพร้อมที่สุดของเรา แม้แต่งานแต่ง หรือ บวช ของตนเอง เพราะเคยนั่งคิดว่า คู่แต่งงานที่เขาไปดูฤกษ์กันนั้นมีกี่คู่ที่อยู่กันได้ไม่นาน(ตอบว่าเพียบ) รถที่เขาซื้อๆกันแล้วไปเจิมโดย พระ หรือ อาจารย์ใดๆ มีกี่คันที่ชนที่เกิดอุบัติเหตุ(ตอบว่าเพียบอีกล่ะ) แต่ก็แปลกที่เคยมีคนบอกว่าผมท่าจะบ้าคิดไม่เหมือนคนอื่น ผมก็เลยคิดอีกว่าคนเรามีเหตุผลต้องเป็นคนบ้าหรือ แล้วท่านๆละอยากบ้าแบบผมมั้ย     ด้วยความเคารพครับ

พระห้อยคอเป็นที่พึ่งทางใจให้หนักแน่นมั่นคงมีสติ มีความเชื่อมั่นและมั่นใจไม่ให้กลัวภัยร้ายต่างๆนานาได้ ( คงมีผลเพียงระดับจิตใจ )

ปืน เป็นที่พึ่งทั้งทางกายและทางใจ ( ๒ อย่าง )และใช้เป็นอาวุธป้องกันภัยร้ายต่างๆได้จริงๆ หากใช้อย่างมีสติ

สรุป มีทั้งพระ+ปืน  ยิ่งดีขึ้นไปใหญ่เลยครับ  ::014:: ::002::

มันจะแปลกกว่านี้ถ้าคุณขับรถไม่เคยเกิดอุบัติเหตุเพราะไม่เคยดูฤกษ์...จะแปลกกกว่านี้ถ้าคุณบวชแล้วศึกพระมาคุณไม่เหมื่อนตาลยอดด้วนที่มองดูสูงแต่จริงๆแล้วจะสูงมากกว่านี้ถ้ายอดไม่ด้วน...ผมว่าคนแบบคุณก็มีมากผมไม่มองว่าบ้านะครับมันเป็นความเชื่อมากกว่า...ปฏิหารย์เกิดขึ้นกับผู้ศรัทธาเท่านั้นครับ...แสดงความคิดส่วนตัวด้วยเคารพครับ

      ;D ;D ;D..เอาบันทึกของมือปราบรุ่นเดอะมาให้อ่านเล่นครับ... ;D


สวัสดีครับ.. กระผมขอนำเรื่องของท่าน พ.ต.ท. อรรณพ กอวัฒนา มาเรียนเสนอ ตามที่ได้เคยบอกไว้ แต่ก่อนอื่นต้องขอเรียนทำความเข้าใจกันเสียก่อนว่า ข้อเขียนของท่าน อรรณพฯ ในเรื่องนี้นั้น ท่านใช้สำนวนแบบชาวบ้าน และออกจะบู๊ ๆ สักหน่อย เพราะท่านเป็นมือปราบ ดังนั้นอย่างที่ท่านเคยเกริ่นไว้ว่า ท่านเป็นคนพูดโผงผางตรงไปตรงมา สรรพนามที่ใช้ในเรื่องก็เป็นสรรพนามที่ผู้คนในเรื่อง เขาใช้เรียกขานกันอย่างนั้น ท่านไม่มีเจตนาจะให้ระคายหู หรือไม่สุภาพแต่ประการใด ก็ขอเรียนเชิญท่านติดตามได้แล้วครับ ...
 

"ตอนหนึ่งในเรื่อง หลวงปู่สี ฉันทสิริ ที่ท่านพูดว่า “ปาน วัดบางเหี้ย นั่งเรือไม่ต้องแจว เรือวิ่งไปเอง” นั้นเป็นเหตุจูงใจให้ผมอยากจะได้พบ ได้เจอะเจอพระเกจิอาจารย์ท่านนี้เป็นอย่างยิ่ง ระยะนั้นเป็น ระยะที่เรากำลัง “ตามล่าพระอาจารย์” ว่างั้นเถิด พระอาจารย์องค์ไหนที่ว่าเก่ง ๆ ก็จะพยายามไปหาข้อเท็จจริง ไปพิสูจน์เพื่อที่จะได้ทำตัวเป็นอีกาบอกข่าว ไปกราบเรียนให้หลวงพ่อฯ ท่านทราบ เผื่อจะเกี่ยวเนื่องกับท่านจะได้ชวนหลวงพ่อฯ ให้พาไปนมัสการ

จากการสืบเสาะจากท่านผู้รู้ และจากหนังสือหนังหาที่เขาเขียนเล่าเอาไว้ จึงได้ทราบว่า หลวงพ่อปานฯ วัดบางเหี้ย เป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมาก เครื่องรางของขลังของท่าน ที่โด่งดังเป็นพิเศษก็คือ เขี้ยวเสือที่ท่านแกะสลัก เป็นรูปเสือตัวเล็ก ๆ ว่ากันว่ามีความศักดิ์สิทธิ์อย่างยิ่ง ขนาดตกลงไปในน้ำ ถ้าเอาเหยื่อเช่น หมูไปตก เสือที่แกะสลักนั้นก็จะคาบเหยื่อติดขึ้นมาทีเดียว

แม่จ้าวโวย... อะไรจะปานนั้น ก็อย่างว่าแหละครับ ในสมัยนั้นผมชอบมากเรื่องฤทธิ์เดช สนุกยังกะเรื่องปลัดขิกของหลวงพ่ออี๋ฯ สัตหีบ ที่วิ่งตามเรือแม่ค้าปากจัด หรือเรื่องขรัวอีโต้ลอยน้ำ เลยทีเดียวเชียว (สองเรื่องนี้ถ้าท่านใดอยากทราบ กระผมยินดีนำมาเรียนเสนอในโอกาสหน้านะครับ :คนรู้น้อย) แต่จากการสืบเสาะในที่สุดก็ทราบว่าท่านมรณภาพไปนานแล้ว พอทราบเช่นนี้ความสนใจก็เลยหมดไปแม้แต่วัดบางเหี้ยก็ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน เขาว่าอยู่แถวปากน้ำ (จ.สมุทรปราการ) แต่ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน เมื่อไม่รู้แม้แต่วัดอยู่ที่ไหนก็จบกัน ไม่สาวเรื่องและไม่ติดตามกันต่อไปอีก

ต่อมาเมื่อประมาณปี พ.ศ.๒๕๒๐ ผมย้ายไปรับราชการที่ อ.บางพลี จ.สมุทรปราการ สมัยนั้นท่าน พล.ต.ต.ธวัชชัย ภัยลี้ ผู้ช่วยผู้บัญชาการตำรวจภูธร ๑ เป็นสารวัตรใหญ่ ผมเป็นสารวัตรสืบสวนสอบสวน โรงงานและบ้านจัดสรรยังไม่ขึ้นเป็นดอกเห็ดเหมือนทุกวันนี้ การคมนาคมมีทางรถยนต์ คือถนนสายบางนา-ตราด ถนนเทพารักษ์และถนนภายในตลาดบางพลีใหญ่เท่านั้น ในส่วนที่ติดกับถนนก็ไม่ใช่ว่าจะจอแจเหมือนทุกวันนี้ เรียกได้เลยว่าเปลี่ยวมาก มีผู้คนอยู่เป็นหย่อม ๆ พ้นจากถนนใหญ่เข้าไปจะมีหมู่บ้านอยู่เป็นระยะห่าง ๆ กัน ราษฎรส่วนใหญ่เป็นชาวนา แต่ละหมู่บ้านไม่มีถนนมีแต่คลองและคันนา ชาวบ้านใช้เรือเป็นพาหนะหลัก ถ้าจำไม่ผิดคลองที่มีชื่อเรียกมีจำนวนถึง ๑๐๖ คลอง คลองเล็กคลองใหญ่เหล่านี้สามารถลัดเลาะไปได้เป็นใยแมงมุม โดยทิศเหนือไปได้ถึง อ.จระเข้น้อย อ.ลาดกระบัง อ.มีนบุรี ทิศตะวันออกเฉียงเหนือไปถึง บางปะกง และ อ.บ้านโพธิ์ (แปดริ้ว หรือฉะเชิงเทรา) ทิศตะวันออกและตะวันตกเฉียงใต้ ไปถึง ต.แพรกษา และ ต.บางปิ้ง อ.เมือง สมุทรปราการ

และเป็นธรรมดาอยู่เองเมื่อมีคนดีก็ต้องมีคนร้าย แต่กลุ่มแก๊งค์คนร้ายที่สร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าก็ไม่มีแก๊งค์ไหนเกินกลุ่มโจรทางน้ำที่ผมขอเรียกว่า “สลัดน้ำจืด” ซึ่งมีอยู่ ๒-๓ กลุ่ม และเป็นพันธมิตรกัน พวกนี้นอกจากจะมีความช่ำชองพื้นที่ทางน้ำทางเรือแล้วยังมีนายทุนระดับเจ้าของโรงสีตลอดจนกำนันผู้ใหญ่บ้านบางคนสนับสนุนอีกด้วย ทำให้มีความเข้มแข็งไม่น้อย และยากยิ่งในการปราบปราม

และต่อไปนี้เพื่อให้สามารถติดตามเรื่องได้โดยง่าย ผมจะขออนุญาตสมมติชื่อบุคคลเหล่านี้ให้เสียเลย จะได้ติดตามเรื่องได้โดยไม่สับสน ผมไม่กลัวมันหรอกแต่บางตัวยังไม่ตายเพียงแต่อยู่ในคุก ดังนั้นถ้าจะใช้ชื่อจริงก็เกรงว่าพวกมันจะรู้ไต๋และวิธีการของผมมากกว่า เพราะเชื่อว่าในไม่ช้าก็จะต้องเจอกันอีกจนได้ เนื่องจากอาชีพมันบังคับให้ต้องพบปะกันเสมอ แต่อยู่กันคนละข้างมาโดยตลอด และคิดว่าสำหรับในคราวนี้ผมก็จะไม่เล่าวิธีการทั้งของคนร้ายและของผมให้ละเอียดนัก ความจริงพิมพ์เอาไว้แล้วครับแต่ในตอนนี้ถือว่าเรื่องของเรื่องมันยังไม่จบเด็ดขาด จึงควรรอเอาไว้ก่อน (ท่านที่อยากรู้จริง ๆ ต้องรอไปงานศพของผมรับรองแจกแน่ เพราะผมได้สั่งการบุตรและภริยาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว) สลัดน้ำจืดเหล่านี้มีแก๊งค์ใหญ่ ๆ อยู่ ๔ แก๊งค์ คือ แก๊งค์ไอ้เขียวฯ แก๊งค์ไอ้แดงฯ แก๊งค์ไอ้ขาวฯ และแก๊งค์ไอ้หนูผีฯ ไอ้เขียวฯ นั้นเดิม เป็นหัวหน้าแก๊งค์ใหญ่ มีไอ้แดงฯ เด็กรุ่นหลังเป็นมือขวา ต่อมาไอ้แดงฯ แยกตัวออกไปและกลับเป็นกลุ่มแก๊งค์โจรลูกทุ่งที่ดังกว่าครูโจร (ครูโจรนะครับไม่ใช่ครูเพลง)

ต่อมาไอ้แดงไปฉุดลูกสาวผู้ใหญ่บ้านมาเป็นเมียน้อย ทีนี้เมียของผู้ใหญ่บ้านก็ดันเป็นพี่สาวของไอ้หนูผีฯ รุ่นเก๋าอีกคนหนึ่ง ไอ้แดงฯ กับไอ้หนูผีฯ ก็ต้องนับญาติกันไปโดยปริยาย โดยไอ้หนูผีฯ รับหน้าเสื่อเป็นสายคอยสืบข่าวและส่งข่าวของทางราชการให้กับไอ้แดงฯ ตลอดจนรับติดต่อกับบรรดานายทุนที่ต้องการจะกำจัดคู่ต่อสู้ที่ขัดแย้งกันในเชิงการค้า เรียกกันว่ากินหัวคิวจากไอ้แดงฯ อีกทอดหนึ่ง ในตอนที่ไอ้แดงฯ กำลังดังนั้นไอ้เขียวฯ ซึ่งเป็นปรมาจารย์วางมือแล้วครับ แต่หูตาของมันยังแพรวพราวยังมีแหล่งข่าวเป็นตาสับปะรดอยู่ เรียกว่าใครเป็นใครไปทำอะไรที่ไหนไอ้เขียวฯ ต้องรู้เรื่องเป็นอย่างดี เพียงแต่เสือไม่กินเนื้อเสือกันเท่านั้น และไอ้แดงฯ ก็นับว่าเป็นลูกเสือที่ไอ้เขียวฯ เคยฟูมฟักมาก่อน ที่ไอ้เขียวฯ ยังมีหูตาอยู่ ภายหลังที่ผมคุ้นเคยกับมันแล้วจึงได้ทราบหลักการของมัน อันที่จริงก็เป็นหลักการเก่าแต่ก็ยังทันสมัยอยู่เสมอ คือไอ้เขียวฯ จะไม่ยอมปล้นหรือฆ่าคนบ้านเดียวกันโดยไม่จำเป็น

เรื่องปล้นนั้นยกให้ได้เลยว่ายังไง ๆ ไอ้เขียวฯ ก็ไม่ทำ แต่เรื่องฆ่าอาจจะมีถ้าคิดตรงกัน ยิ่งไปกว่านั้นในหมู่บ้านหรือละแวกใกล้เคียงบ้านของมันชาวบ้านแทบจะเรียกได้ว่ารักมันเสียด้วย ทั้งนี้เพราะถ้าเป็นคนบ้านเดียวกันกับมันแล้วละก็ ไอ้เขียวฯ จะอ่อนน้อม ยิ้มแย้มโอบอ้อมอารีมีมารยาทดีเสมอกับลูกบ้านของมัน แถมบางครั้งเมื่อปล้นบ้านอื่นมาได้มาก ๆ ไอ้เขียวฯ จะซื้อของติดไม้ติดมือไปแจกชาวบ้านเดียวกับมันเสมอ ไม่ทราบว่ามันจะเอาอย่างโรบินฮู๊ดหรืออย่างไร และไม่ทราบว่าหลักการของโจรผู้ดีเมืองอังกฤษไหงมาตรงกับหลักการของโจรลูกทุ่งอย่างไอ้เขียวฯ ไปได้ แต่ก็นับว่าเป็นหลักการที่ใช้ได้ผล

อีกแก๊งค์หนึ่งคือแก๊งค์ไอ้ขาวฯ สำหรับไอ้ขาวฯ นั้นผมค่อยข้างจะรู้จักมันน้อย ทราบแต่ว่ากำลังเป็นดาวรุ่งอยู่เหมือนกันแต่อยู่ทางบางบ่อว่ากันว่าฝีมือของไอ้ขาวฯ จะสะอาด นิ่มนวล และ ผู้ดีกว่าแก๊งค์อื่น ๆ

ในช่วงระยะเวลาที่ผมรับราชการอยู่ที่ สถานีตำรวจภูธร อ.บางพลีนั้น มีคดีปล้น และฆ่าโดยสลัดน้ำจืดเกิดขึ้นมาก แทบจะเรียกได้ว่าเป็นคดีประจำวัน ประจักษ์พยานที่เป็นชาวบ้านส่วนใหญ่ปากปิดสนิท มีไม่กี่คนที่ยอมบอกเล่า แต่ถ้าจะให้สอบสวนกันอย่างเป็นทางการแล้ว เมินเสียเถิดเพราะชาวบ้านไม่เชื่อว่าพวกผมจะให้ความคุ้มครองเขาได้ ซึ่งผมก็เห็นใจเขา และยอมรับว่าตำรวจเราสมัยปัจจุบัน ยังเป็นเดือดเป็นร้อนแทนชาวบ้านน้อยเกินไป ซึ่งเป็นเพราะองค์ประกอบอะไร ๆ หลายอย่าง ซึ่งผมไม่ขอกล่าวในที่นี้

การไม่ได้รับความร่วมมือจากชาวบ้าน ทำให้ผมสูญเสียเวลา และความเหนื่อยยากไปเปล่า ๆ หลายสิบคดี เรียกว่าเท่าที่พอจะสืบสวนได้ ว่าใครเป็นใครแค่นั้นก็นับว่ายอดเยี่ยมแล้ว เพราะว่าก่อนหน้านี้ตำรวจไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย เมื่อเป็นเช่นนี้ผมก็ไม่เห็นหนทางที่จะว่ากันตรง ๆ ตามตัวบทกฎหมายอีกต่อไปแล้ว ลืมได้เลย แต่หนทางที่เลือกก็ไม่ใช่ว่าง่ายเพราะเราไม่รู้เขาเลย มีแต่เขาที่รู้เราตลอด ผมให้ลูกน้องไปตามไอ้เขียวฯ มาพูดคุยเพื่อหว่านล้อมให้มันเป็นพวก มิฉะนั้นผมจะบีบ แหม ! อยากให้เห็นท่าทางของไอ้เขียวฯ จริง ๆ มันก้มลงกราบ น้ำตาคลอ นัยว่าตื้นตันที่ทางราชการให้ความสำคัญ และไว้เนื้อเชื่อใจมัน มันยินดีจะรับใช้ทุกอย่าง อย่างสุดหัวใจ เจ้านายของผมนั้นหลงเลยครับ ขนาดหาปืนให้ไอ้เขียวฯ เอาไว้ใช้เป็นเขี้ยวเล็บ สำหรับในการช่วยเหลือราชการของมัน

ไอ้เขียวฯ จะไปมาหาสู่ไม่เคยขาด มีสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามประสาคนยากคนจน ติดไม้ติดมือมาฝากไม่เคยขาด เมื่อเรือไอ้เขียวฯ มาจอดที่ท่าน้ำบ้านผม เสียงเรือจะทำให้ผมต้องออกไปดูว่าใครมา พอไอ้เขียวฯ เห็นผมทั้ง ๆ ที่ยังอยู่แต่ไกล ไอ้เขียวฯ จะทรุดตัวลงนั่งพับเพียบกับพื้นถนน ก้มลงกราบแต่ไกลเชียว ช่างนอบน้อมน่ารักเสียไม่มี แต่เมื่อเชื้อเชิญให้ขึ้นมาพูดคุยกันบนเรือนอย่างเป็นกิจลักษณะแล้ว ไอ้เขียวฯ ไม่เคยคืบหน้าในเรื่องการหาข่าวเลยครับ มันจะปฏิเสธ และเลี่ยงความรับผิดชอบไปได้อย่างสวยสดทุกครั้ง

เรียกว่าทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันรู้ แต่ไม่ยอมบอก ก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ ต้องทนคบกับมันต่อไป โดยที่มันจะรู้เราตลอด มันรู้พวกโจรด้วยกันตลอด แต่เราไม่เคยรู้อะไรจากมัน ผมงี้อยากจะกระทืบมันให้คาตีน แต่เพราะความที่มันฉลาดพูด มันจึงเอาตัวรอดไปได้ทุกครั้ง และทำให้ผมเกิดความท้อใจว่างานปราบโจรครั้งนี้ไม่มีทางสำเร็จ เพราะถ้ามองเผิน ๆ ผมอาจจะดูเหนือกว่ามัน เพราะมันจะต้องพูดจาอ่อนน้อมกับผม เรียกผมว่าเจ้านายทุกคำ แต่ภายในผมรู้ดีว่ามันนั่นแหละที่เหนือกว่าผม เขาเรียกว่า เหนือกว่าในเชิงนักเลง แม้ผมจะครุ่นคิดหาหนทางที่จะพลิกสถานการณ์ตลอดเวลา ก็ดูเหมือนว่าเวลา และวารีไม่เคยเปิดโอกาสให้กับผมเลย

จนกระทั่งในวันหนึ่งผมได้รับการยืนยันว่า ก่อนหน้าที่ผมจะเรียกไอ้เขียวฯ มาขอความร่วมมือนั้น ไอ้เขียวฯ รู้ตัวก่อนแล้วไม่ทราบว่าข่าวรั่วได้อย่างไร นอกจากที่มันจะรู้ตัวล่วงหน้าแล้ว มันยังทราบประวัติของผมพอสังเขป แถมยังได้เคยมีการวางแผนมาดูตัวผม ในงานของชาวบ้านแห่งหนึ่งที่ผมไปร่วมงานด้วย เป็นการล่วงหน้าอีกด้วย เรียกว่าไอ้นี่หัวเสธฯ หรือหัวหมอไม่เบา เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็ทำให้ผมสามารถประเมินสถานการณ์ได้ถูกต้องขึ้น และท่ามกลางความเวิ้งว้างของความหมดหวัง ก็ยังเห็นช่องทางเล็ก ๆ คือทำให้พอจะมีแนวทางนิดหน่อย และทำให้ผมประเมินได้ว่า ไอ้เขียวฯ นั้นแม้จะยังไม่มีความจริงใจให้กับผม แต่ความสนใจที่มันมีต่อผมเป็นพิเศษ มากกว่านายตำรวจคนอื่น ๆ เป็นจุดอ่อนของมันที่ผมมองว่ามันเกรงบารมีผมอยู่บ้าง ซึ่งแค่นี้ก็เป็นการเพียงพอสำหรับผมแล้วที่จะดำเนินการตามแผนต่อไป เพราะในเรื่องของใจนักเลงแล้วถ้าอีกฝ่ายหนึ่งไม่เกรงบารมีเราแล้ว ก็หมดหนทางที่จะซื้อใจกันต่อไป สู้เก็บเสื้อผ้ากลับไปนอนกกลูก กกเมียให้สบายใจดีกว่า

 

      สรุปว่าผมมีหนทางที่จะเอาใจซื้อใจไอ้เขียวฯ ให้มาเป็นพวก แต่การดูใจซื้อใจกันต้องใช้เวลา แบบที่เรียกว่าสถานการณ์สร้างวีรบุรุษ แต่ถ้ามัวรอเวลา และสถานการณ์ ราษฎรของผมถูกปล้นถูกฆ่าทุกวันผมรอไม่ได้ (จึงจำต้องเร่งสถานการณ์เสียเอง) ผมคิดว่างานของผมจะสำเร็จได้ก็โดยทำให้

๑. ไอ้เขียวฯ บาดหมาง หรือ ขัดแย้งกับไอ้แดง

๒. ชาวบ้านเกลียดไอ้แดงฯ

แต่ทำอย่างไรล่ะครับ ทั้ง ๒ ประเด็นนี้จึงจะเป็นจริงขึ้นมา ขอเว้นไม่กล่าวถึงวิธีการนะครับ ให้ทราบแต่เพียงหลักการ เอาเป็นว่าในที่สุดชาวบ้านก็เริ่มเกลียดไอ้แดงฯ เพราะไอ้แดงฯ ไม่เว้นที่จะปล้นชาวบ้านในละแวกหมู่บ้านของตนเองอีกต่อไป ไอ้เขียวฯ กับไอ้แดงฯ ก็ขัดแย้งกันจนไอ้แดงฯ เข้ามาลอบยิง ถูกไอ้เขียวฯ ขาเป๋ไปข้างหนึ่งถึงที่บ้าน ทำให้ไอ้เขียวฯ ไม่ต้องใช้เวลาคิดนานอีกต่อไป และไม่มีทางเลือกอื่น จำเป็นที่จะต้องเลือกผม (พอขาเป๋ด้วยกันแล้ว เข้ากันได้ดีเชียวครับ)

เมื่อชนะใจไอ้เขียวฯ ได้ซิง ๆ ทีนี้ข่าวโจรผมไม่ต้องเคี่ยวเข็ญติดตาม ไอ้เขียวฯ จะรายงานให้ทราบทุกระยะ ใครเป็นใคร ประวัติอย่างไร ไปปล้นไปฆ่าใครที่ไหน ไม่ต้องถาม ไอ้เขียวฯ เล่าเอง ก็ไอ้เขียวฯ จะไม่รู้ได้อย่างไร ในเมื่อมันนั่นแหละที่เป็นหัวหน้าใหญ่ เมื่อเหนือกว่าในเรื่องการข่าว และการปกครอง ทีนี้ผมก็สบายสามารถสอยพวกของไอ้แดงฯ ร่วงผลอย ๆ เป็นใบไม้ร่วง และไอ้แดงฯ ก็แทบจะหมดอิทธิพลอย่างสิ้นเชิง ในเขตการปกครองของผม

แต่ขึ้นชื่อว่าไอ้เสือไม่ใช่ม้าหรือหมานี่ครับ ไอ้แดงฯ กลับไปสร้างอิทธิพลรอบนอก แถว อ.บางบ่อ กับ อ.ลาดกระบัง เรียกว่าฐานในอ่อน แต่ฐานนอกยังแข็งและมีแนวร่วมไม่น้อย เฉพาะที่ อ.ลาดกระบัง ไอ้แดงฯ ได้ไอ้ผู้ใหญ่บ้านโจร กับไอ้สารวัตรใหญ่โจรสนับสนุน ที่ อ.บางบ่อ สารวัตรใหญ่เป็นรุ่นพี่ของผม ซึ่งท่านก็เกรงใจทั้ง ๒ ฝ่าย คือฝ่ายโจรแกก็ไม่อยากยุ่ง วางตัวเป็นกลาง ใครให้เงินก็เอา ไม่ขัดใจคนให้ ตำรวจแบบนี้ก็มีเยอะ แต่ก็เรียกได้ว่ายังได้อาศัยมากกว่าที่กิ่ง อ.จระเข้น้อย (ลาดกระบัง)

สำหรับฝ่ายผมเมื่อได้ไอ้เขียวฯ มาเป็นพวกทั้งกายและใจแล้วก็เรียกได้ว่าฐานในเราแข็ง เมื่อฐานในแข็งเสียแล้วเราก็สามารถขยายฐานออกไปรอบนอกด้วยวิธีเดียวกัน อิทธิพลของไอ้แดงฯ กับพวกก็หดสั้นลง ๆ ในที่สุดไอ้ขาวฯ บางบ่อก็เริ่มเดือดร้อน สมองโจรของมันคงจะคิดเช่นเดียวกันกับผมคือ เมื่อก่อนมันได้ไอ้เขียวฯ เป็นพันธมิตรมันสามารถอยู่สุขสบาย พอไอ้เขียวฯ กลับกลายมาเป็นพันธมิตรกับผมพวกมันก็เดือดร้อน ยิ่งมีข่าวที่เจตนากระพือออกไปว่าผมกับไอ้เขียวฯ แน่นแฟ้นกัน ขนาดกำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน กลุ่มไอ้แดงฯ กับไอ้ขาวฯ รวมทั้งไอ้หนูผีฯ ระส่ำระส่ายไปเลย (ไอ้เขียวฯ มีลูกสาวสวยครับ กำลังรุ่นกระเตาะ สิบห้าหยก ๆ สิบหกหย่อน ๆ ไอ้ผมก็เช้าถึงเย็นถึง เอาลูกเป็ดไปให้ไอ้เขียวฯ เลี้ยงเป็นไซด์ลายน์ อาหารสัตว์ผมก็ส่งเสียให้ อะไรขาดเหลือผมก็ดูแล ไอ้เขียวฯ เองผมก็เรียกว่าพ่อเขียวฯ เมียไอ้เขียวฯ ผมก็เรียกแม่ทุกคำ

ไอ้เขียวฯ กับนังเมียพูดยกย่องผมเสมอว่าผมนั้นน่าจะมีอะไร ๆ ดี ๆ อยู่ในตัว เพราะก่อนหน้านั้นไอ้เขียวฯ ชัวร์มากเลยว่าไอ้แดงฯ ไม่มีวันที่จะกล้ามาวัดรอยเท้าเสือของมัน แต่ผมได้ทำนายและท้าพนันกับไอ้เขียวฯ ไปว่าวันหนึ่งและเร็ว ๆ นี้ไอ้แดงฯ จะต้องคิดฆ่าไอ้เขียวฯ แน่นอน แต่ไอ้เขียวฯ จะไม่ตายและอาจจะพิการเหมือนกับผม และก็เป็นไปตามนั้นจริง ๆ ซึ่งไม่ทราบว่าอะไรทำให้ผมพูดทำนายไปเช่นนั้น แถมยังแม่นราวกะตาเห็นแน่ะครับ แบบนี้ใครถ้าไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ซึ่งไอ้เขียวฯ ก็เช่นกันมันต้องยอมซูฮกผม

ยิ่งไปกว่านั้นพอตกเย็น ชาวบ้านชาวช่องที่นั่งเรือผ่านบ้านของไอ้เขียวฯ จะเห็นอีนกฯ ลูกสาวไอ้เขียวฯ นั่งอยู่ที่หัวบันไดท่าน้ำที่บ้านทุกวันชะเง้อชะแง้กระสับกระส่ายเหมือนกับจะรอคอยคนรัก เมื่อถูกถามอีนกฯ ก็ว่ามันนั่งคอยผม เมื่อผมไปถึงบ้านไอ้เขียวฯ อีนกฯ ก็จะรื่นเริงเป็นพิเศษหัวร่อต่อกระซิกระริกระรี้ ข่าวนี้จึงเชื่อถือได้ว่า ในไม่ช้าไอ้เขียวฯ คงจะได้เป็นพ่อตาของผมแน่ ๆ แต่ความจริงแล้วเรื่องนี้มันมีความจริงที่เป็นความลับซ่อนเร้นอยู่ ประเดี๋ยวจะขยายความให้ฟัง ในตอนนี้ติดตามอ่านเรื่องแก๊งค์โจรสลัดน้ำจืดไปก่อน เรื่องอีนกฯ ลูกสาวแสนสวยของไอ้เขียวฯ เอาไว้ก่อน เดี๋ยวมาน่าไม่ลืมหรอกครับ

ฝ่ายผมซึ่งมีไอ้เขียวฯ เป็นพันธมิตรทำสงครามกับไอ้แดงฯ ซึ่งมีไอ้ขาวฯ กับไอ้หนูผีฯ เป็นพันธมิตร อย่างไม่เลิกราเรียกว่าตาต่อตา ฟันต่อฟันและเหงือกต่อเหงือก มันปล้นฆ่าพวกผม ผมปล้นฆ่าพวกมัน เอ๊ย! ไม่ใช่ ผมตามล่าตามจับพวกมันต่างหาก แหม! พูดเพลินไปหน่อย ผมเป็นตำรวจจะไปทำอย่างนั้นได้อย่างไร ยิงกันไปยิงกันมาไล่ล่ากันเหมือนหนังไทย ตำรวจที่เคยซุกหัวเอาแต่นอนหลับทับหน้าที่จนหลังเป็นกระดานก็เริ่มตื่นตัว มือดี ๆ ทั้งจากโรงพักของผมเองและในละแวกใกล้เคียงมาอยู่กับผมหมด ฐานอำนาจของผมแน่นแฟ้นแข็งเปรี๊ยะแต่ก็ยังล้มแก๊งค์โจรไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่วิสามัญไปแล้ว (นับสิบราย) อย่างมากก็เป็นลูกน้องและมือตีนของพวกมันเท่านั้น ตัวหัวหน้ายังไม่ได้แอ้มมัน แต่ก็เรียกว่าเราเริ่มเป็นฝ่ายรุกแล้ว ในที่สุดไอ้ขาวฯ ก็อดรนทนไม่ได้ มันเริ่มต่อสู้อย่างเอาจริงเอาจังกับผม ในทางบ้านเมืองเริ่มมีการร้องเรียนผมกับพวก ว่าตำรวจปฏิบัติการหฤโหด ฆ่าประชาชนผู้บริสุทธิ์ แต่ไอ้ขาวฯ ช้ากว่าผมเป็นศตวรรษ เพราะผมได้เข้าพบและรายงานนายระดับสูง ๆ ให้ทราบความเป็นไปเกี่ยวกับแผนการต่าง ๆ ที่จะล้มแก๊งค์โจรเอาไว้ก่อนแล้ว และได้รายงานให้ท่านทราบความคืบหน้าอย่างลับ ๆ ทุกระยะ อัยการจังหวัดมารับประทานอาหารที่บ้านของผมทุกอาทิตย์ ผมก็จะสอดแทรกสถานการณ์โจรในพื้นที่ให้ท่านได้รับความจริงอยู่ตลอดเวลา(สมัยนั้นการวิสามัญ ฆาตกรรมไม่ต้องมีการไต่สวนมูลฟ้อง แค่พนักงานอัยการมาร่วมในการชันสูตรพลิกศพและเซ็นชื่อก็จบแล้ว)

ในท้องที่ อ.บางพลีมีร้านอาหารอร่อย ๆ อยู่หลายร้าน คณะท่านผู้พิพากษามักจะมารับประทานอาหารกลางวันกันบ่อย ๆ ผมก็จะไปร่วมและดูแลอย่างใกล้ชิด ท่านหัวหน้าศาลจึงได้ทราบเหตุการณ์เป็นอย่างดีจากผมล่วงหน้าเสมอว่าอะไรเป็นอะไร ท่านนายอำเภอนั้นไม่ต้องพูดถึง ทุกเย็นท่านจะรับประทานอาหารอยู่ที่บ้านของผม และได้รู้เห็นการกระทำของผมทุกขั้นตอนไม่ต้องเล่าให้เสียเวลา จนท่านไว้วางใจได้มอบการปกครองและดูแลกำนันผู้ใหญ่บ้านและอ.ส. ให้กับผมอย่างไม่เป็นทางการ สารวัตรใหญ่ของผมท่านมีฐานะดี ค่าใช้จ่ายในการปราบโจรท่านเป็นผู้รับภาระทั้งหมด เรื่องรีดไถก็ไม่มีเลย ทำให้ชาวบ้านนิยมนับถือและเป็นที่เชื่อถือของผู้หลักผู้ใหญ่ พูดคำไหนคำนั้น แบบนี้แล้วอะไรจะเหลือ หนังสือร้องเรียนเป็นบัตรสนเท่ห์จึงมาอยู่ในมือของผมหมด มีเวลาเตรียมการต่อสู้และแก้ไข และได้มีโอกาสพินิจพิจารณาจนพบว่าหนังสือร้องเรียนเหล่านี้มาจากแหล่งที่เดียวกัน ผู้เขียนมีการศึกษาสูงพอสมควร เขียนมีหลักมีเกณฑ์แต่ที่น่าสงสัยก็คือทำไมจึงรู้เรื่องโจรได้ดีนักราวกับเป็นโจรเสียเอง ซึ่งก็ไม่น่าเป็นไปได้อีก ที่โจรลูกทุ่งจะมีการศึกษาถึงระดับนี้ได้ ซึ่งผมก็เก็บความสงสัยนี้เอาไว้มาโดยตลอด

การตามล้างตามล่าระหว่างผมกับแก๊งค์โจรดำเนินเรื่อยมา ระยะนั้นเองก็มีเรื่องฮือฮาเกิดขึ้น กล่าวคือพวกเราตำรวจกระสากลิ่นเสือ ได้ข่าวว่าไอ้ขาวฯ จะข้ามถิ่นเข้ามาปล้นในเขต จึงได้จัดเวรไปดักซุ่ม ผมไปซุ่มรออยู่หลายวันเสียเลือดให้ยุงกินเป็นขวดไอ้ขาวฯ ก็ไม่มาเสียเลือดให้ ผมจึงสับเปลี่ยนให้อีกชุดหนึ่งซุ่มต่อไป พอผมกลับไอ้ขาวฯ ก็เข้าปล้น ก็เหมือนหนังไทยอีกเช่นเคย วิ่งไล่ล่ากันด้วยเรือหางยาว

เล่ากันว่าไอ้ขาวฯ ยืนซิ่งเรือหางยาวหนีตำรวจราวกับขับรถแข่งฟอร์มูล่าวัน การขับเรือหางยาวนั้นถ้าขับซิ่งซิกแซกแล้วต้องยืนขับจึงจะคล่องตัว แต่มีจุดอ่อนตรงที่ว่าเป็นเป้าให้ฝ่ายติดตามยิงถูกได้โดยง่าย ปรากฏว่าตำรวจยิงไอ้ขาวฯ ด้วยเอ็ม ๑๖ เป็นชุด กระสุนถูกเข้าที่กลางหลังเสื้อที่สวมใส่อยู่ขาดกระจุยกระจาย ไอ้ขาวฯ หัวทิ่มคาลำเรือที่เสือกหัวเกยอยู่ที่พงอ้อข้างคลอง ตำรวจพากันร้องไชโยโห่หิ้วลั่นคลองราวกับมีงานบวชนาค

แต่แล้วก็ต้องเหวอรับประทานหลังจากหลงดีใจอยู่ได้ไม่ถึงนาที เพราะปรากฏว่าไอ้ขาวฯ ลุกขึ้นมาได้ขับเรือหนีต่อไปอีก ส่วนตำรวจมัวแต่ดีใจจึงดับเครื่องเรือ ซึ่งกว่าจะสตาร์ทเครื่องเรือติด ไอ้ขาวฯ ก็ไปลิบโลกแล้ว และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา ทำให้ตำรวจตกใจเสียขวัญ ไม่ยอมตามกันต่อไปอีก นายตำรวจที่ไปด้วยเล่าว่าได้หยุดเรือดูจุดที่ไอ้ขาวฯ ถูกยิ่ง เห็นมีแต่เศษผ้าจากเสื้อลอยน้ำอยู่ ไม่มีร่องรอยโลหิตแม้แต่น้อย ได้เก็บเอาเศษเสื้อมาเป็นประจักษ์พยานด้วย ข่าวไอ้ขาวฯ หนังเหนียวแพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับเพลี้ยลงไร่ลงนา ลือไปลือมาไอ้ขาวฯ แทบจะเหาะหนีตำรวจไปได้ และเหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ตำรวจชุดของผมท้อแท้พอควร

ผมก็ได้พยายามปลุกปลอบขวัญกำลังใจไปตามเรื่อง โดยทำพิธีตัดไม้ข่มนาม และพิธีโองการแช่งน้ำ โดยเอาน้ำไปเจิมลูกกระสุนปืน แล้วแช่งชักหักกระดูกขอให้ผู้ที่ประพฤติชั่ว แต่มีเครื่องรางของขลังศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองหนังยุ่ย ปรากฏว่าได้ผลครับ คือลูกกระสุนปืนของผมหายหมดบ้าน ได้ความว่าลูกน้องมาขโมยไปหมด ก็จะเอาไปใช้ปราบโจรน่ะครับ ความจริงไม่ต้องขโมย ไม่ต้องขอ ก็จะให้ แต่ไม่ทราบว่าเขาถือเคล็ดอะไรว่าไม่ขลัง ต้องขโมยจึงจะขลัง และก็เป็นเรื่องตลกแต่ไม่ขำ และหัวเราะไม่ออกครับ

วิธีขโมยก็แปลก คือปีนขึ้นมาบนบ้านผมในตอนดึก ครั้นพอผมกระแอมเตือนเขาก็ร้องบอกเสียงดัง ๆ ว่าเขาชื่ออะไร และบอกด้วยว่าเข้ามาขโมยลูกปืนครับ แล้วก็ไม่ได้เข้ามาขโมยพร้อม ๆ กันนะครับ ผลัดกันเข้ามาเอา ผมได้ยินเสียงกุกกักก็บอกไปดัง ๆ เลยว่า ลูกปืนวางไว้ที่ชานบ้าน ตามสบายนะ เขาก็ไม่ตอบอะไรได้ยินแต่เสียงหัวเราะกัน คิกคัก ๆ เฮ้อ ชาวเอ๋ย ชาวบ้าน แต่ก็น่ารักดีนะครับ ขโมยแบบนี้ ก็เป็นอันว่าไล่ล่ากันต่อไปแต่ไม่ได้ตัวซักที

แต่แล้วในที่สุดไอ้ขาวฯ ก็สิ้นชื่อครับ มาติดสายไฟดักที่หลังบ้านไอ้เขียวฯ มือขวากำสายไฟมือซ้ายกำเอ็ม ๑๖ อยู่ในมือ เรียกว่าปลาใหญ่ตายน้ำตื้นครับ ตรงที่ไอ้ขาวฯ มาตายน้ำตื้นจริง ๆ ครับ น้ำแค่เอวเท่านั้น ชื้น ๆ เปียก ๆ แบบนั้นโดนสายไฟแรงสูงอะไรจะไปเหลือ เมื่อได้รับรายงานผมก็นำหมอจากโรงพยาบาลไปด้วย เมื่อคณะของผมไปถึงไอ้ขาวฯ กำลังจะขาดใจตาย พอผมเห็นหน้าไอ้ขาวฯ ก็ตกใจ ปรากฏว่าไอ้ขาวฯ เป็นคน ๆ เดียวกับครูขาว ครูชั้นโทโรงเรียนประชาบาล แห่งหนึ่งในเขต อ.บางบ่อ ที่ผมเคยรู้จักมาก่อน

เคยสังเกตว่าเป็นครูที่หัวคิดออกจะทันสมัยเอียงซ้ายนิด ๆ หน้าตาดี เรียกว่ารูปหล่อท่าทางดี แต่งตัวทันสมัย ตัดผมเผ้าสะอาดเรียบร้อย ไหงกลายร่างเป็นโจรไปได้ ก่อนสิ้นใจหายใจประงาบ ๆ ไอ้ขาวฯ ขอขมาผมรับสารภาพอยู่ในอ้อมแขนของผมว่า มันคือไอ้เสือขาวที่ผมต้องการตัวนั่นเอง ที่มันต้องเป็นโจรนั้นเป็นเรื่องยาว แต่ไม่มีโอกาสเล่าให้ผมฟัง หนังสือร้องเรียนนั้นมันนั่นเองที่เป็นคนรจนาส่งไป ตอนที่มันสารภาพทั้งพ่อแม่พี่น้องของมันก็ล้อมรอบอยู่ มันให้ผมถอดสายสร้อยทองคำออกมาจากคอของมัน สายสร้อยนั้นมันให้แม่ แต่เครื่องรางของขลังมันยกให้ผม มันเล่าว่าเป็นของปู่ให้มัน เป็นของศักดิ์สิทธิ์ ที่มันถูกยิงหลายครั้งแต่ไม่เข้าก็เพราะสิ่งนี้ ของสิ่งนั้นก็คือ “เขี้ยวเสือหลวงพ่อปาน วัดบางเหี้ย” นั่นเอง จบเรื่องไอ้ขาวฯ แล้วครับ อะไรนะ ยังไม่จบ

 

อ๋อ ! ยังไม่จบยังค้างเรื่องลูกสาวไอ้เขียวฯ ที่คนเขาลือกันว่าเป็นเมียน้อยของผมน่ะหรือครับ ความจริงมีอยู่ว่าอีนกฯ ลูกสาวไอ้เขียวฯ มันไม่มีอะไรกับผมหรอกครับ มันผูกสมัครรักใคร่อยู่กับไอ้พรฯ วัยรุ่นราวคราวเดียวกัน ลูกน้องอยู่ในบ้านไอ้เขียวฯ นั่นเอง และลักลอบได้เสียกันไปแล้ว

มีอยู่วันหนึ่งผมบังเอิญไปพบความลับอันนี้เข้าโดยบังเอิญ ที่เพิงเลี้ยงเป็ดชายทุ่งหลังบ้านไอ้เขียวฯ ซึ่งทั้งสองขอร้องให้ผมปกปิดความลับนี้ให้ด้วย ไม่งั้นไอ้เขียวฯ เอาตายแน่ เพราะฉะนั้นที่อีนกฯ ตั้งตาคอยผมราวกับเป็นคนรักของมัน เพราะว่าเมื่อผมไปถึงบ้าน ไอ้เขียวฯ ก็จะต้องหาข้าวปลาสุราอาหาร มาต้อนรับขับสู้ และก็จะต้องใช้ให้สองคนนี้ไปซื้อหา แต่ของที่ผมต้องการ และเรียกหาให้ไอ้เขียวฯ ใช้คนไปซื้อหาให้นั้นผมได้ซื้อติดเรือมาก่อนแล้ว และได้แวะเอาซุกไว้ข้าง ๆ เพิงวิมานของไอ้พรฯ กับอีนกฯ ก่อนที่จะเข้าไปในบ้าน พอผมเรียกจะเอา ไอ้เขียวฯ ก็ต้องใช้อีนกฯ กับไอ้พรฯ นั่นแหละเอาเรือไปซื้อ มันสองคนก็มีโอกาสออกไปจู๋จี๋กันที่วิมานเล้าเป็ดนั่นเอง กะเวลาพอสมควรแล้วก็หิ้วของกลับบ้านทำทีว่าไปซื้อมาจากตลาด ก็เท่านั้นเอง อีนกฯ จึงระริกนักเวลาที่ผมไปที่บ้านพ่อของมัน เรียกว่าคอยเฝ้าเชียวแหละ แต่ไม่ได้รอจะระริกกับผมหรอกครับ มันรอจะระริกกะไอ้พรฯ ต่างหาก ทีนี้จบแน่ละครับ อ้าว ! ๆ ยังไม่จบ อ้อ ! ให้ต่ออีกนิดก็ได้ครับ

ต่อมาเมื่อได้เขี้ยวเสือหลวงพ่อปาน วัดบางเหี้ยมาเป็นสมบัติแล้วผมก็ออกสืบหาแหล่งที่มา ในที่สุดก็ได้ความว่า เดิม อ.บางบ่อนี้เขาเรียกกันว่า บางเหี้ย เพราะฉะนั้นวัดบางเหี้ยก็คือวัดบางบ่อ อยู่ไม่ไกลจากโรงพักบางบ่อหรอกครับ สมัยก่อนต้องนั่งเรือไป สมัยนี้รถยนต์เข้าถึงแล้ว และแถวนี้ตัวเหี้ยก็เยอะจริง ๆ สมกับชื่อบางนี้เพราะเป็นที่ราบลุ่ม เหมาะที่จะเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ชนิดนี้จริง ๆ

ต่อมามีคนหัวใสซึ่งเดิมประกอบอาชีพเป็นหมองูจับงูขายส่งไต้หวัน ก็ได้เสริมอาชีพจับเหี้ยขายด้วยครับ เพราะหนังของมันราคาสูงมาก นัยว่าร่ำรวยไปเลยทีเดียว และเนื้อเค็มที่ตากแห้งเรียกกันว่าเนื้อแดดเดียวตามร้านอาหารป่าดัง ๆ สมัยนั้นที่ว่าเป็นเนื้อชั้นดีราคาแพงนั้นไม่ใช่เนื้อวัวหรอกครับ ส่วนใหญ่เป็นเนื้อเหี้ยจากบางบ่อนี่เอง ชื่อบางเหี้ยฟังไม่เป็นมงคล นายอำเภอท่านหนึ่งจึงคิดเปลี่ยน เผอิญขณะนั้นชาวบ้านขุดดินขายให้เขาเอาไปถมที่ บ่อดินที่ขุดเอาเนื้อไปแล้วจึงนำมาใช้เป็นบ่อเลี้ยงปลา เกิดเป็นตำนานปลาสลิดบางบ่อมาจนทุกวันนี้ เมื่อมีบ่อขุดจำนวนมากมาย นายอำเภอท่านนั้นจึงเอามาตั้งเป็นชื่อใหม่ไปเสียเลยพ้นเคราะห์ไปที ส่วนท้องที่ใกล้เคียงกัน เดิมชื่อเดียวกันแต่อยู่ในเขต อ.ลาดกระบัง กทม. ก็ถูกเรียกใหม่ให้เพี้ยนไปว่า จระเข้น้อย อันว่าจระเข้ตัวเล็ก ๆ หรือจระเข้น้อยก็คือไอ้ตัวพรรค์อย่างว่านี่แหละครับไม่ใช่อื่น และไม่ได้แปลว่ามีจระเข้อยู่ไม่มาก ส่วนตำบลจระเข้ในเขต อ.บางพลี พอ กทม.เขามีจระเข้น้อย บางพลีก็เลยต้องมีจระเข้ใหญ่เพื่อยืนยันว่า เป็นจระเข้จริง ๆ นะ ไม่ใช่จระเข้แบบที่ลาดกระบัง อะไรทำนองนี้

โรงพักจระเข้ใหญ่เมื่อก่อนเป็นโรงพักเล็กนิดเดียวจะไปก็ต้องไปทางเรือ เดี๋ยวนี้โรงพักใหญ่โตบ้านเมืองก็เจริญขึ้นมาก ไม่รู้ว่าใครเป็นใครไปแล้ว ใครที่ผ่านไปทางนั้น และแวะเที่ยว จะเอ่ยอ้างว่าเป็นพวกของผมก็ไม่ขัดข้องนะครับ คนเก่า ๆ จะกุลีกุจอต้อนรับทีเดียวเชียว ที่บางพลีนี้ยังมีหลวงพ่อโตวัดบางพลีใหญ่ ว่ากันว่าเป็นองค์พี่ของหลวงพ่อโสธรนะครับ วันดีคืนดีจู่ ๆ ปูนที่ปั้นเป็นรูปองค์หลวงพ่อก็เกิดนิ่มขึ้นมาเสียเฉย ๆ เหมือนกับเนื้อคนคือไม่ใช่นิ่มอย่างเดียวแต่ยืดหยุ่นได้ เขาจึงเรียกท่านว่า “หลวงพ่อโต เนื้อนิ่ม” ถึงปีจะมีงานเทศกาล “โยนบัว” เขาจะเอาหลวงพ่อขึ้นเรือแห่ไปตามคลอง ชาวบ้านจะเตรียมดอกบัวไว้นมัสการโดยเมื่อเรือที่อัญเชิญหลวงพ่อผ่านไป ก็จะโยนบัวขึ้นไปบนเรือหลวงพ่อสูงเป็นภูเขาเลากา น่าชื่นใจในความศรัทธาในพระพุทธศาสนาของคนไทยเราจริง ๆ นอกจากนั้นที่บางพลีก็ยังมีหลวงพ่อเผือก วัดกิ่งแก้ว ซึ่งเป็นพระเกจิอาจารย์ที่ดังไม่รู้เรื่อง วัดอยู่ที่ถนนสายที่แยกจากสาย บางนา-ตราด บริเวณ ก.ม.ที่ ๑๒ ตัดมาออก อ.ประเวศน์นั่นแหละครับ อ้อ สำหรับกลุ่มแก๊งค์สลัดน้ำจืด ต่อมาก็ถูกอัปเปหิเข้าไปอยู่ในคุกในตะรางกันหมด ไอ้แดงฯ โดนเข้าไปราว ๆ ๑๒๐ ปีต่อมาทำซ่าแหกคุกออกมาแล้วก็โดนจับอีก ไอ้เขียวฯ กรรมเก่าสนองโดนคดีปล้นเก่า ๆ ที่แปดริ้วติดคุกราว ๆ ๖๐ ปี ไอ้หนูผีฯ ก็หมดน้ำยาเหลือแต่ขนมจีนจืดไม่เป็นท่า ส่วนผม ย้ายไปชมแสงสีที่พัทยา ครับ

ความจริงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ อ.บางพลีที่ผมประสบมา ยังมีอีกหลายเรื่องที่คิดว่าสนุก แต่กลัวว่าหนังสือเล่มนี้จะพิมพ์ไม่เสร็จทันเวลา เอาไว้รวมเล่มในหนังสือแจกงานศพของผมก็แล้วกัน ที่ว่าสนุกเพราะเป็นเรื่องที่แปลกแต่จริง เช่น เรื่องเสือสะอิ้ง พ่วงรอด มือปืนพันศพจากเพชรบุรี ที่ใช้ผ้าถุงแม่เป็นเครื่องรางของขลัง แต่มาโดนผมพิชิต (จับเป็น) ที่นั่น มีเรื่องการทดลองเครื่องลางแขกอิสลาม กับเครื่องรางของพวกเราชาวพุทธ มีเรื่องบ่อนแตกที่บ่อนไก่ของพี่มาลัย วัดกิ่งแก้ว ฯ ลฯ เป็นต้น ซึ่งเรื่องเหล่านี้จะเชื่อมโยงไปถึงเกี่ยวพันไปกันถึงเรื่อง ไอ้เสือต้อย บึงกระโดน หรือ ต้อยใหญ่ มือปืนร้อยศพที่โดนผมพิชิตอีกเช่นกัน(จับตาย) , ตี๋ใหญ่ (คนนี้คนอื่นจับ) และคนอื่น ๆ เรื่องอื่น ๆ ซึ่งคงจะต้องรอเอาไว้รวมกันในคราวเดียว ใครอายุมากแล้วอยู่ไม่ถึงงานของผม ก็ขออภัยด้วยนะขอรับพระเดชพระคุณ” ...

ก็จบไปอีกตอนนะครับ สำหรับเรื่องของท่าน พ.ต.ท.อรรณพ กอวัฒนา โอกาสหน้ากระผมจะได้เรียนเสนอ เรื่อง “แม่ทัพแขนด้วน” ของ หลวงปู่คำแสนฯ วัดสวนดอก และ “วัวหำคด” ของ ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา วัดพระบาทห้วยต้ม เป็นอันหมดเรื่องของท่านอรรณพฯ นะครับ เพราะเรื่องของหลวงปู่ ครูบาพรหมจักรสังวร และครูบาอินทจักรรักษานั้น ท่านสามารถหาอ่านได้จากหนังสือ ลูกศิษย์บันทึก เล่ม ๒ และ หนังสือล่าพระอาจารย์ ซึ่งมีรายละเอียดมากเพียงพอ .... (กราบขอบพระคุณท่านอรรณพฯ ที่เขียนหนังสือสนุก ๆ แฝงด้วยคติธรรม มาให้พวกเรา-ท่านได้อ่านกัน ไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ)

กระผมขอกราบอาราธนาพระบารมี แห่งคุณพระศรีรัตนตรัย และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ตลอดจนพระบารมีของครูบาอาจารย์ที่เคารพทุก ๆ ท่าน โปรดอภิบาลรักษา ให้ท่านทั้งหลายมีแต่ความสุข ความเจริญ ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ขอให้ปราศจากโรคาพยาธิ อุบัติภัย อันตราย ทั้งปวง และได้เข้าถึงซึ่งเอกันตบรมสุข คือ พระนิพพานสมความปรารถนาของทุกท่าน....ด้วยเทอญ
 
 


      ;D ;D ;D

เอามาจาก หนังสืออะไรครับ จะได้ไปหามาอ่านบ้าง

   รู้สึกว่าจะเป็นหนังสือ"ลูกศิษย์บันทึก"ครับ ตอนนี้มี 5 เล่มแล้ว

ขยันพิมพ์จัง....

มันเป็นความเชื่อส่วนบุคคลครับ     บางคนอาจเคยประสพมากับตัวเอง    บางคนอาจฟังคนอื่นเล่าเรื่องมาแต่ของผมที่เห็นนี่ผมเห็นแบบต่อหน้าไม่เกิน 2 ฟุตครับ  มีรุ่นพี่ซึ่งเป็นเพื่อนพี่ชายมาที่บ้านมาหาพี่ชายของผม  แต่พี่ชายผมไม่อยู่บ้าน   วันนั้นผมอยู่ที่บ้านพอดี     ตอนนั้นผมหลายสิบปีก่อนเขานิยมเลี้ยงว่านกันผมก็เลยมีเลี้ยงกับเขาบ้างเพื่อไม่ให้ตกยุค  ผมเลี้ยงไว้เยอะพอสมควรมีทั้งว่านเมตตา    ว่านรักษา   และว่านพวกเหนียวคงกระพัน   ผมกำลังรดน้ำพอดี  เพื่อนพี่ชายเขาถามผมว่าเลี้ยงว่านอะไรบ้างนี่    ผมก็บอกไปจนเกิบหมดจนมาถึงอยู่ว่าหนึ่ง   ชื่อว่าว่านพญาหอกหักซึ่งเป็นว่านคงกระพัน   ผมก็บอกว่านี่ว่านคงกระพันแต่ไม่รู้ว่าเหนียวจริงรึปล่าวเพราะไม่เคยลองมีคนอื่นเขาให้ผมมาอีกที  เขาสนใจแล้วบอกว่าเดียวพี่ลองให้ดู   ก่อนเด็ดว่านใส่ปากผมเห็นเขาพนมมือบริกรรมคาถาอยู่พัก  แล้วเด็ดว่าใส่ปากแล้วก็เคี้ยวๆๆสักพักหนึ่งแล้วเขาก็ขอมีดโกนหนวดแบบสองคมใหม่ๆจากผมไป   พอได้มีดโกนแล้วปากเขาก็ยังท่องคาถาไปเรื่อยแล้วก็เอาใบมีดกรีดลงมาที่ข้อพับแขนด้านใน3ทีครับ   น่าแปลกครับมีดกรีดไม่เข้าเป็นแค่ลอยเหมือนโดนหนามเกี่ยว 3 ลอยเท่านั้นเองและมีเลือดซึมออกมาเหมือนยางบอนครับ  เห็นแล้วก็บอกไม่ได้ว่าทำไมมันถึงไม่เข้ามีดใหม่ๆที่เขากรีดที่แขนตัวเองจนเนื้อแขนบุ๋มลงไปอย่างนั้น  เขายังให้ผมลองเลยแต่ผมไม่ลองกลัวพลาดครับ   เพื่อนพี่ชายคนนี้เขาเชื่อในเรื่องไสยศาสตร์มากชอบไปเรียนกลับอาจารย์เก่งๆครับ....ผมก็ถามเขาว่ารู้ได้อย่างไรถึงจะลงมือกรีด  เขาบอกว่าพอเคี้ยวว่านไปสักพักในปากมันรู้สึกได้ว่ามันชาๆๆและหนักปาก    แล้วเขาก็ขอว่านของผมแบ่งไปปลูกบ้าง...