เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ชวนเล่าความ ที่เมื่อเกิด ก็ไม่เคยลืม เลือน  ช่วงชีวิตของคนเรา สมัยเรียนมัธยม
เป็นช่วงทีก้าวเข้าสู่วัยรุ่น ชีวิต ในวัยนี้ จะมีสีสัุนต์ หลายท่านอาจมีความประัทับใจมากในช่วงนี้

ผมก็ด้วย แต่ถ้าชวนกัน นำมาเล่า เช็คอายุกันไปด้วย คงบาน..  ;D

ของขวัญแต่ ละท่านที่ได้รับจากบิดา มารดาหรือญาติผู้ใหญ่ อาจเป็นความสุขใจที่ย้อนคิดถึง
และยังป็นเครื่องเตือนใจ ว่า ท่านที่เมตตา้นั้น เพื่อหวังสิ่งใดบ้าง

ผม จะได้รับนาฬิกาสวิส จากพ่อ ตั้งแต่อยู่ ป.๗ เรือนสีเหลี่ยมไขลาน ๑-๒ เรือน ยี่ห้ออะไรจำไม่ได้
ชั้น มศ. ๑ เป็น ราโด้ ออโตเมติก และ พอขึ้น  มศ.๔ ได้ สมอดำ ออโตเมติก สายหนังเวลาใส่จะ
รั้งให้เหนือข้อมือสัก ๒-๓ นิ้ว.  :D แ่ต่ทุกเรือนที่สุด ทำหายหมด .
สมัยนั้น ราคา คงอยู่ในระดับพัน ก็ได้นาฬิกาสวิส ออโตเมติกชั้นดี แ้ล้ว 

อยากตามหาสมอดำ ที่เลิกผลิตไปแล้ว กับ.. ทินเทอน่า ของเพื่อนที่นำมาอวดกัน .  :D
สมัยนั้น นาฬิกาญี่ปุ่น ผมไม่เคยได้ ใส่เลยครับ

พ่อคงต้องการเตือนใจ ให้ผมห็นว่า วันเวลานั้นมีค่า และต้องเป็นคนตรงต่อเวลา .. แต่ผมไม่ค่อยจะได้เรื่องสักเท่าไหร่เลย ครับ  ::014::

คิดถึงพ่อครับเฮีย

ช่วงมัธยมผมไม่ค่อยได้อะไรมากครับ นึกไม่ออกเลยนะเนี่ย ของเด็ดๆ ที่จำได้เป็นสมัยเด็กครับ

ตอนเด็กมากๆ ตั้งแต่ 6-7 ขวบ ทีบ้านผมจะีมีการให้คะแนนเวลาทำตัวดีๆ ปลายเดือนก็จะมีการรวมผลได้ของเล่น ครั้งหนึ่งได้เรือดำน้ำป๊าดติดจากการนี้ เป็นเรือไปลอยน้ำ แล่นบนผิวน้ำครับ ของอื่นๆ สมัยเด็กที่ชอบเล่นๆ มี

1. เครื่องบินแฟนทอมหัวมีใบพัดผูกเอ็นบนเพดานบินวนๆๆ
 
2. เครื่องบินต่อป๊าดติก พี40 โทมาฮอก ตรากองเสือบิน/ แฮริเออร์ ตราอังกฤษ พ่อต่อให้ ไม่ได้ทาสีแต่ติดรูปลอก ถือเล่นไปเล่นมาจนเจ๊ง

3. หมวกแรกคูนมีหางแบบแดเนียลบูน หายไปไหนได้ไงไม่รู้ครับ

4. ปืนแกปยาวเป็นไม้จากดีสนีย์เวิล์ด ฟลอริด้า กระบอกยาวใส่กระเป๋าเดินทางไม่ได้ต้องใส่กล่องแยกมาต่างหาก เอาแกปกระดาษวางยิงได้ ตอนนี้ ยังอยู่ข้างตู้

โอ้ เวลานานมากแล้ว อิ อิ

ผมเป็นน้องเล็กคนสุดท้อง ส่วนใหญ่จะได้ของเล่นจากพี่ๆเสมอ

ผมเป็นเด็กที่ชอบหุ่นยนต์มากๆ แต่ตัวที่ชอบที่สุด...พี่ชายซื้อให้ เป็นหุ่นตัวใหญ่สูงประมาณ 15 นิ้วหนักพอสมควร

หลังจากนั้นก็มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ขอเงินซื้อเองบ้าง ร้องจะซื้อบ้าง(อันนี้บ่อย^^) จนต้องมีตู้โชว์เก็บ

ผมเป็นคนหวงของมาก น้องชายลูกอา มาอยู่ด้วยตั้งแต่ยังไม่ขวบ ตอนเขาเล็กๆผมไม่ให้แตะเลยกลัวเสีย

พอโตขึ้นผมก็จัดวันให้เขาเล่นบ้าง..แต่เราจะนั่งดูตลอด ถ้าเริ่มเล่นแบบเสี่ยงของจะเสีย...ก็จะเก็บเข้าตู้ ;D

ในความคิดผมสมัยนั้น...ผมตั้งใจไว้ว่าจะเก็บไว้ให้ถึงลูกผมเลย .......อิอิ

สุดท้ายผมย้ายเข้ามาเรียนต่อที่กทม. เจ้าน้องชายตัวดีมันยึดไปหมดเลย .......   :~)

- นาฬิกาSandoz เรือนแรกในชีวิต....

- เครื่องบินต่อ...สารพัดยี่ห้อ....เป็นร้อยลํา...พ่อซื้อมาจากปีนัง...(ตอนเด็กๆ ผมโตและใช้ชีวิตวนเวียนอยู่แถว ปัตตานีและเบตง)

- พวกรถ หรือ เครื่องบิน...ใส่ถ่านบังคับวิทยุหรือไม่ก็เป็นสายบังคับ วิ่งไปวิ่งมามีไฟแว่บๆ

- รถจักรยาน...ทรงแบบBMXสมัยนี้...แต่ตอนนั้นเรียกอะไรจําไม่ได้แล้ว...ได้มา..ก็ถอดเรียบ บังโคลนหน้า-หลัง...เบาะ....

นึกไม่ออกแล้วครับ....

ตอนม.1พ่อให้ดาบ1เล่ม ม.2ได้ปืนWalther ppkมา1กระบอก เพราะผมต้องอยู่บ้านคนเดียว  ::004::

พออายุ13ย้ายไปนอนกับอาม่าที่โรงแรม ได้ของฝากราคาแพงจากลุงๆป้าๆเยอะมาก แต่ความรู้สึกตอนนั้น มันไม่มีค่าอะไรเลย

ย่าง15อาม่าเสีย ก็ชิ่งกลับไปอยู่บ้านคนเดียวอีก....ย้ายกลับไปหาหิ้งหนังสือ  ::004:: ::004:: ::004::

"รถถังประจันบาน" .. พ่อพาผม กับน้องชาย ไปเที่ยว งานประจำปี วัดไร่ขิง

เพียงเพราะผมอยากได้รถถัง..  พอไขลาน จะวิ่งไปพร้อมกับประกายไฟ.. จากถ่านไฟแช๊ค
ช่างถูกใจ เด็ก ประถมฯ. ๕ เหลือหลาย.. คันละ ๕๐-๖๐ บาท .  :D

ไม่รู้ทําไม...ผมอ่านแล้วรู้สึกถึงความเหงา...อยู่ในนี้เยอะเลยครับ

จำได้ๆแล้ว สมัยก่อนมีปืนที่ยิงแล้วมีไฟออกมาแบบรถถังฯที่พี่โร๊ดบอกมาด้วยครับ

เล่นไปสักพักถ่านหมด ถอดครับถอด.......อยากรู้อยากเห็น สุดท้ายก็เป็นชิ้นๆ ครับ^^

พ่อให้ตังค์พันนึง (สมัยนั้นนับว่ามากโข) เพื่อให้ไปเลือกซื้อนาฬิกาตามใจชอบ เพื่อเป็นของขวัญและรางวัลสำหรับการได้โควต้า ม.ปลายสายวิทย์ โรงเรียนชาย...แต่ลูกชาย (คือผมแหละ) ดันเลวทำให้พ่อเสียใจ โดยนำเงินไปซื้อนาฬิการาคาห้าร้อยกว่าบาท ที่เหลือแอบไปซื้อรองเท้าสตั๊ดยี่ห้อ Pan เพื่อใช้เล่นบอล นับเป็นสตั๊ดคู่แรกในชีวิต..ยังรู้สึกเสียใจจนถึงทุกวันนี้ ที่ทำให้พ่อเสียใจไม่ได้ตามที่พ่อต้องการ แต่พ่อไม่ได้ว่าอะไร เพียงดูจากแววตาพ่อก็รู้ว่าพ่อเสียใจ..
แต่ปัจจุบันได้ทำในสิ่งที่ถ้าพ่อยังอยู่พ่อคงดีใจและภูมิใจในตัวลูกชาย (เลว ๆ ) คนนี้...ทั้งด้านการเรียน การงาน และการกีฬา
บ่นยาวไปหน่อย..ขออภัยนะครับ

ได้นาฬิกาข้อมือไซโก้รุ่นปสปอร์ตเมติกที่มีเครื่องหมายเป็นเลข 7 แบบออโตเมติก พรายน้ำสว่างมากตอนกลางคืน (ซื้อที่ร้านแถวโรงภาพยนตร์เฉลิมเขตร)

เครื่องบินใบพัดเดี่ยวหมุนด้วยหนังสติ๊ก ลำตัวเป็นไม้ปีกโฟม บินดีมากพอหนังใบพัดหยุดหมุนก็เป็นเครื่องร่อนครับ (ซื้อที่ร้านขายของเล่นแถวโรงภาพยนตร์คิงส์วังบูรพา)

 เข้า ม.ศ.1 ปทุมเทพฯ ปี 18 อา ให้ Dictionary อังกฤษ -ไทย เล่มละ 50 บาท
ดีใจแทบตาย ;D

อ้าว อือม์ ผมว่าไม่เห็นเลวเลยครับ ที่จริงถ้าผมมีลูกจะทำอย่างนี้คือ ถ้าอยากให้ของชิ้นนั้นก็ซื้อให้เลย แต่ถ้าให้เลือกเอง จะให้เงิน บอกว่าให้เพื่ออะไร ถ้าไม่อยากใช้หมดก็ให้ซื้ออย่างอื่น (ที่ไม่ใช่ของไม่ดี) หรือเก็บไว้ก็ได้

อ้อ มีอีกที่เจ๋งๆ ครับ

รถบังคับวิทยุ นิสสัน สกายไลน์ รุ่นเหลี่ยม ไฟท้าย 2 วง ตอนเด็กๆ อยากได้เครื่องบินบังคับมาก ไม่ได้สักที รถคันนี้เจ๋งสุดแล้วครับ เป็นรถบังคับคันเดียวที่มี คันนี้คุณย่าให้ๆ น้าผมซื้อมาจากสิงคโปร์

ปืนปสริงทรงรูเกอร์ มารร์ค 2 ยิงลูกป๊าดติดทรงลูกลูกปืนลมเบอร์ 2 จากคลองถม ยิงแรงดีครับ ระยะ 4-5 เมตรฝังติดต้นกล้วย

แม่ผมซื้อหอดซัด หัวเหล็กจริงๆ ให้จากอยุธยา

นอกนั้นก็พวกของชิ้นเล็กๆ เวลาไปไหนๆ ผมชอบ

มศ.๑  ผมได้รางวัลจากพ่้อ พาไปตัดรองเท้าหนังที่ ร้านรองเท้า ตลาดพลู ริมถนนเทอดไทย
ราคา ๓๕๐ บาท โก้มากครับเมื่อใส่เข้ากับชุดลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ ผมตัวเล็ก เล็ก
เมื่อเทียบกับ ลูกเสือฯ จะมีแต่ พวกรุ่น พี่ .มศ .๒ ..  ซึ่งใส่แต่รองเท้าผ้าใบ.เป็นส่วนใหญ่ .  :D

ของเล็กๆ บางส่วนครับ พวกนี้เก็บมาเวลาไปเที่ยว ;D

...สมัยเล็กๆ ยังพอจะได้ของขวัญบ้างครับ  ถึงชั้นมัธยมเป็นต้นมาได้แต่ของใช้ครับ  ไม่ค่อยจะมีของขวัญ  ;D

ถ้าพูดถึงของขวัญเป็นชิ้นใหญ่ๆจากพ่อแม่ และทำให้ผมภูมิใจก็เห็นจะมี อย่างแรกก็กีตาร์ครับ สมัยมัธยมเพิ่งหัดเล่นกีตาร์ อยากได้กีตาร์ดีๆซักตัว ทีแรกเค้าก็ไม่ตามใจหรอก ปล่อยให้ผมเล่นก๊องแก๊งไปก่อน เพราะเมื่อก่อนผมเบื่อง่าย เค้าคงกลัวเสียเปล่าก็เลยไม่ซื้อให้  หลังๆเค้าเห็นผมจริงจัง เล่นจริง ก็เลยยอมซื้อให้ เป็นโปร่งไฟฟ้า ยี่ห้อ Kimus ครับ ทุกวันนี้มันอยู่กับผมเสมอ เพื่อนแก้เหงา :D

อีกอย่างก็คงหนีไม่พ้นเจ้า 686-4 ก็ช่วงอายุเดียวกันนั่นแหละ เริ่มหัดยิงปืน อ่านอวป. ศึกษาจริงจัง ป๊าก็พาไปยิงปืนที่สนามบ้างเป็นครั้งคราวเมื่อมีเวลาว่าง เมื่อก่อนมีแต่ 36-1 ซึ่งมันหาความแม่นไม่ได้เสียเลย  เค้าเห็นผมจริงจังกับเรื่องนี้ เค้าก็ยอมซื้อ 686 ให้ครับ (แต่เค้าเก็บไว้เองนะ ไม่ให้ผมเก็บ ;D)

จะว่าไป ของทุกชิ้นที่ทุกคนให้มา ผมถือว่ามีค่าทั้งหมดครับ :)

พูดแล้วก็คิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัวจัง ไม่ได้กลับหลายปีละ :VOV:

มอไซด์ครับ
Honda Nova ซิ่งทุกวันครับ..

ตอนช่วงมัธยมไม่ค่อยได้ของอะไรอ่ะค่ะ ได้มาก็หาย...โดนขโมย ชีวิตน่าจ๋งจ๋าน ::004::

ที่จำได้ก็คือ ช่วงม.ต้นได้นากาแทคฮอยเออร์ สายสเตนเลส ระบบควอทซ์ พี่ๆเค้าไปเที่ยวตปท.แล้วซื้อมาฝาก และ นากาโรเล็กซ์ เก่าๆ มือ2 ไม่มีสายมาให้ โดยซื้อต่อจากพี่ชาย(เค้าไปพม่าแล้วซื้อมา)เป็นการให้รางวัลตัวเอง ราคาตอนนั้นก็3พัน เอามาซ่อม เปลี่ยนเม็ดมะยม ซื้อสายแท้ เสียเงินเพิ่มไปประมาณ3,100บ. แต่2เรือนนี้ก็ดันโดนคนใช้ขโมยซะอีก ::004::

ตอนม.4-5 ได้ฮอยเออร์โครโนมาอีกเรือน เป็นสายเหล็กสีดำ ขอบทอง พี่ซื้อมาฝากจากตปท.อีกเช่นเคยค่ะ เพราะเค้ารู้ว่าเราชอบนากา :VOV:

แล้วก็ตอนม.5-6 แม่เห็นว่าเราอยากจะเรียนเครื่องเป่า ก็เลยซื้อทรัมเป็ตมา และก็เรียกครูมาสอน แต่ครูปากมีกลิ่นและมายุ่งกับทรัมเป็ตเราอ่ะค่ะ เลยไม่ยอมเรียนด้วย ตอนนั้นเพื่อนที่สนิทกันบอกว่าไม่ใช้ก็ขายไปซะ เลยขายออกไปถูกๆ รู้สึกเสียใจถึงทุกวันนี้ค่ะ ว่าไม่น่าขายไปเลย ::004::

น้องโอ....กรุณาตรวจสอบด้วยครับ
ว่า "หัวใจ"  ของน้องโอ...ยังอยู่หรือเปล่าครับ

คริ คริ  แฮ่ม...........

อันนั้นก็โดนขโมยไปแล้วจ๊ะ ::005::

จำได้ว่า...ตั้งแต่โตมา..ผมไม่เคยได้รับสิ่งของที่เรียกว่า "ของขวัญ" จากพ่อ หรือ ญาติผู้ใหญ่เลยครับ  แต่ก็มีซื้อโดยจำเป็นต้องใช้เช่นเสื้อผ้ารองเท้า .. เพราะตอนนั้นครอบครัวผม ยากจนมาก  ๆ นาฬิกาอยากได้ ผมก็เก็บตังค์ซื้อเอง โดยรับจ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ...รู้สึกว่าของเหล่านี้มีค่ามาก ทุกวันนี้ก็ยังเก็บรักษาไว้อยู่ .... แต่สำหรับของขวัญที่ผมได้รับมาจากพ่อนั้น...มีค่ามากยิ่งกว่าสิ่งใดคือ ท่านให้ "ชีวิต" ที่ดีกับผม จนถึงทุกวันนี้ครับ.. ::014::

...แต่สำหรับของขวัญที่เป็นสิ่งของ...ที่ได้รับ..มักมาจาก...สาว ๆ  ....น่ะครับ.... ::008::

ตอนนี้ยังได้รับอีกมั้ยครับ

เตี่ยกับแม่ย้ายบ้านไปขายของในป่า(ที่อยู่ปัจจุบัน) ทำให้ต้อง มาอยู่บ้านอากงตั้งแต่ ป.3 ถึง ป.6
ทุกเย็นวันศุกร์ จะนั่งรอให้ท่านมารับ จนถึง4ทุ่ม ถ้าเกินนั้น แสดงว่าไม่มาแล้ว
ผมได้ของขวัญทุกวันศุกร์ วันที่ท่านมารับครับ

แววตาครับ แววตาดุแกมกังวล คุณพ่อเป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ระดับเจ้ากรม แต่มีลูกชายไม่เอาไหน
ผมได้สายตานี้เป็นของฝากทุกครั้งที่คุณพ่อกลับมาเยี่ยมบ้าน

ไม่มีครับ..มีแต่...ให้เด็ก ๆ ต่อ... ::008::

        ......ขอบคุณพี่ฐาครับ  ที่ทำให้ผมคิดถึงความสุขเก่าๆสมัยวัยรุ่นครับ :VOV:

              นาฬิกาข้อมือเรือนบางครับ ยี่ห้อ POMA ไม่รู้ผมจำผิดหรือเปล่าครับ

              ได้พร้อมกับน้องชายคนละเรือน เป็นของขวัญที่ชอบมากครับ

               เพราะไม่เคยมีกับเค้าเลย ตอนนั้นผมเรียนม.ศ.3 น้องชายอยู่ม.ศ.1

               มีผ้าเช็ดหน้าปัด เช็ดมันทั้งวันกลัวเป็นรอย กลัวสกปรก ::005::

ตอนเด็ก ๆ เป็นตุ๊กตุ่น ตุ๊กตา.....

พอมัธยมได้นาฬิกาซิติเซ็น ออโตเมติก...นาฬิกาเรือนแรกในชีวิต  แต่ตอนนี้คุณพ่อขอเอาไปให้หลานที่ต่างจังหวัดแล้วค่ะ... :D

ของขวัญที่ผมชอบที่สุดที่ได้รับตอนเด็กๆเป็นปากกาครับ ปากกาปาร์กเกอร์สีดำขอบทองด้ามเหน็บที่เป็นลูกศรก็เป็นทองชุบ พ่อให้ตอนผมอายุครบ 15 ปี เป็นของที่ผมอยากได้มาก มีคนให้พ่อผมเป็นของขวัญอีกทีนึงครับ ผมไปเห็นเข้าแล้วบอกว่าผมชอบสวยดี หลังจากนั้นราวๆ 2-3 ปีพออายุครบ 15 พ่อก็ให้ ผมยังเก็บไว้จนกระทั่งบัดนี้ เป็นปากกาที่ผมชอบมากๆทั้งๆที่ราคาก็ไม่ได้แพงมากนัก ไม่น่าจะถึงพันบาท แต่เอามองบลังก์ด้ามละหมื่นมาแลกยังไม่ยอมเลยครับ นึกแล้วรู้สึกเหมือนได้รับนานแล้วทั้งๆที่เพิ่งผ่านวัยนั้นมาไม่นานนี้เอง  :D

ได้จักรยานคันใหม่ขี่ไปโรงเรียนครับ  ::011:: ::011:: ::011::

อยากยิงปืน..ตั้งแต่ตอนเด็ก

         ได้บัตรสมาชิกสนามยิงปืน โดยคุณแม่เสียเงินและเซ็นต์รับรองให้ครับ เป็นของขวัญเด็กมัธยมอายุครบ 15 ปี จำได้ดีจนวันนี้ครับ (ส่วนค่ากระสุนเก็บเงินค่าขนมซื้อเอง)   :D

..ได้ปืนลมที่ใช้ไม้กล็อก.เป็นกระสุนนะครับ..ทุกวันนี้ไม่ค่อยเห็น... :D

จบ  ป.๗   แม่บอกว่าถ้าสอบได้  ที่  ๑-๒   ของห้อง  จะให้ของขวัญ

ผมสอบได้   พาแม่ไปซื้อปืนอัดลม  บีเอสเอ  แอร์สปอร์ตเตอร์  ที่ร้านไทยเน   

พอ  ม.ศ.๑-ม.ศ.๓  เอาอีก   ได้ปืนกระบอกละเทอม   ปืนยาวคริกโก  .๒๒ แม็กนั่ม   ปืนยาวลูกซองเดี่ยว

วอลเทอร์  พีพี  .๓๘๐    โคลท์ .๔๕   (วอลเธอร์  กับ  โคลท์   ขายรับประทานไปนานแล้ว เสียดายมาก)

ตอนนี้บอกได้คำเดียว    รักแม่มากที่สุด    โดยแกยังมีชีวิตอยู่     อยู่กับผมนี่แหละ   อิอิ




พี่โรดครับ     มีสมอดำอยู่เรือนหนึ่ง   รุ่นใกล้  ๆ  กันมั๊ง

คล้ายๆพี่ป้อมทองครับ...

คุณพ่อผมซื้อปืนลม BSA เบอร์สองให้ตอนสอบเข้าม.4 ได้ครับ...:D

 :D   :D

 ตอนผมอยู่ ม.๑  ได้นาฬิกา Pomarของญี่ปุ่นราคา ๓๕๐ มั้งจำไม่ค่อยได้ (ตอนนั้นนาฬิกาSandoz เรือนบางกำลังฮิต ผมอยากได้Sandoz  แต่แม่ไม่ซื้อให้เพราะมันแพงกว่า....อิอิ

โตมาอีกหน่อยตอนอยู่  ม.๒แม่ซื้อกีต้าร์ราคา ๖๐๐ บาทผมจำได้
 

ยังไม่คล้ายครับ รองฯป้อม  สมอดำ รุ่นนี้ ตัวเรือน ลักษณะโดยรวมจะเหมือนกับ ราโด้
มีวันที่ กระจกเป็นเซลลูโรส ตัวเรือน ขนาด  king Size ดู Classic มาก
แต่ขณะนั้นไม่ค่อยเห็นคุณค่า มารู้ค่าก็ล่วงมาหลายสิบกว่าปี แล้ว ครับ..  :D

กีตาร์YAMAHA FG 345 พร้อมสายฟอสเฟอร์บรอนซ์ของGUILDครับ

       จักรยาน  ปืนของเล่น ..... และกางเกงขายาวรับมรดก ...... ดึงสุดเอวอยู่ที่หน้าอก ....... 55555

พูดถึงกางเกงแล้วยังนึกขำกับความโง่ของตัวเองตอนไปรับน้องครับพี่ปู

สมัยนั้นเสื้อรุ่นพี่ กางเกงรุ่นพี่จะมีค่ามากๆสำหรับพวกน้องๆ ตอนที่พี่ๆกำลังจะจบ(ไม่รู้คิดได้ยังไง :<><>)

ผมยอมเทเหล้าแม่โขง1ขวดเต็มๆผ่านลำคอรวดเดียวหมด เพื่อแลกกับกางเกงขาก้วย1ตัว.......อิอิ

จากนั้นก็หลับไป1วันกับ1คืน........ทุกวันนี้ก็เลยบ้าๆบอๆ ไปเลยคราบพี่ปู^^

ช่วงประถมคือ บีเอ็มเอกซ์ ครับ ความฝันอันสูงสุดในตอนนั้น  ::002::

ช่วงมัธยมคือรถมอเตอร์ไซค์ครับ ความฝันอันสูงสุดในตอนนั้นเช่นกัน  ::002::
แต่เขาซื้อให้เพื่อลูกจะได้ไปเรียนสะดวก แต่ผมกลับใช้ผิดเจตนารมณ์เขา นำไปเป็นเครื่องมือจีบสาว หนีเที่ยว และเกเรไปวันๆ  ::004::

แต่ของขวัญที่สำคัญทำให้ผมเป็นคนได้มาจนถึงทุกวันนี้คือ
"การให้อภัย ให้โอกาสปรับปรุงตัวทุกครั้งที่ผมทำผิด และให้ความเชื่อมั่นในตัวผมว่าผมต้องทำได้ " ::002::

ไม่ต้องเหงามา5ปีแล้วครับพี่  :D

ตัวต่อ Lego ครับ พ่อชื้อให้เล่นกับน้องๆ สนุกมากเลย ถึงเวลานี้ไม่เหลือสักฃิ้น...

              ได้ปากกาหมึกซึม ยี่ห้อ SAILER หนึ่งด้ามครับ กับแรงดันให้จบปริญญาตรีเมื่อกว่า 20 ปีที่แล้วครับ

 ::014::วัยเด็กของผม ก็เหมือนกับเด็กชนบททั่วๆไป...พ่อแม่ให้ได้เพียงม้าก้านกล้วย...กะลา...ปี่ ทำซังข้าว...กาบหมาก

 ::014::เมื่ออายุซัก 6-7 ขวบครูพาเดินลัดทุ่ง ไปรับเสด็จสมเด็จย่าที่อำเภอ...ได้รับรถยนต์ไขลาน...นั่นคือของเล่นชิ้นแรก ที่เป็นของเล่น ที่เป็นเรื่องเป็นราว

 ::012::มัธยม...ของเล่น ของขวัญไม่ต้องพูดถึง...ไม้หน้าสามล้วนๆ...ความรักความห่วงใย ที่พ่อแม่ให้... ผมมองไม่เห็นค่า

 ::014::อาชีวะ...กลับลำ...ทำในสิ่งที่พ่อแม่ปรารถนา...แต่สายไปแล้ว...พ่อไม่รอดู...แม่ให้นาฬิกาแซนด๊อซ สองเข็มครึ่ง พี่สาวให้กีตาร์ยามาฮ่าครับ

ได้แต่ไม้ขัดหม้อข้าวนาบตูดครับ ...  :P :'(  ไม่อยากเหลา......

เรื่องเศร้าสำหรับเลยเรื่องนี้ ผมไม่เคยได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากชีวิต และการศึกษาเพียงน้อยนิดครับ

เรียนก็ไม่เก่ง เสื้อผ้าก็รับช่วงจากพี่ๆมาตลอด แม้กระทั่งชุดนักเรียน ขาดก็ปะแล้วปะอีก จนตูดเป็นรูปใบโพธิ์ (ขออภัยเขาเรียกแบบนี้)

แต่ที่จำติดตาตรึงใจ คือทุกวันที่พ่อได้รับเงินค่าแรงกลับบ้าน อาทิตย์ละครั้ง พ่อจะซื้อ ก๋วยเตี๋ยวผัดไท มาแจกกันคนละครึ่งห่อ...

เพราะลูกมีตั้งหกคน  อยากเล่นของเล่นทันสมัย ต้องไปเล่นรวมกับเพื่อนๆที่เขามีของเล่น เล่นได้แค่เพียงของเล่นพลาสติกถูกๆ

พ่อไม่เคยซื้อให้ด้วยความยากจน พ่อจะทำมีดดาบไม้ไว้ให้เล่น พังก็ทำให้ใหม่  แค่นี้เองครับ... ::004::

แต่น้ารัตน์เป็นเพื่อนที่ยอดเยี่ยมนะครับ เป็นศิลปิน เป็นคนที่ให้ ยอด ยอด ยอด....  ::002::;D

สวัสดีครับพี่ R@ad บ้านผมอยู่บ้านนอกครับไม่ร่ำรวยอะไรมากมายนักช่วงนั้นได้อะไรหรอกครับผมก็ไม่ค่อยได้อะไรหรอกครับตอน ม.3 ได้ JRS 125 มาหนึ่งคัน ขับได้สิบวันโดนปิ๊กอัฟชนเดี๊ยงไปเป็นเดือน ::008:: และที่ภูมิใจก็เงินทองที่ท่านทั้งสองของผมสู้อุตสาห์หามาด้วยความยากลำบากส่งเสียผมเรียนช่างที่ จ. เชียงใหม่ ซึ่งตอนนั้นด้วยความคึกคะนองไอ้ผมมันก็เกเรซ่ะเหลือเกิน ::012:: ใช้เงินโดยไม่นึกถึงคนข้างหลังแต่หลังจากที่จบมาแล้วทำงานเองรู้เองว่าเงินทองหายากเพียงใดทำให้เข้าใจถึงสภาวะตอนนั้นตอนที่พ่อแม่ส่งเสียผมจนเรียนจบ ต่อจากนั้นผมก็เริ่มมุ่งมั่นกับงานและดิ้นรนที่จะกลับมาอยู่กับพ่อแม่(ตอนนั้นผมเข้าทำงานที่กรุงเทพตามประสาคนหนุ่มที่อยากจะเข้าในเมือง)โดยการตระเวนสอบบรรจุราชการท้องถิ่นและผมก็สอบติดแล้วย้ายมาบรรจุที่บ้านพ่อกับแม่ครับซึ่งผมเห็นแววตาของท่านทั้งสองว่าท่านดีใจเพียงใดที่ลูกชายสุดที่รักของท่านสอบบรรจุข้าราชการได้ ซึ่งเป็นหน้าเป็นตาให้แก่คนบ้านนอกอย่างแถวบ้านผมมาก พ่อผมจึงซื้อนาฬิกาให้หนึ่งเรือนโดยทุกวันนี้ผมยังใส่ให้ท่านเห็นและใส่อยู่ตลอดเวลาเพื่อเป็นสิ่งที่เตือนสติว่าสิ่งที่พ่อและแม่เหนื่อยนั้นจะไม่เหนื่อยเปล่าครับ

พ่อซื้อเครื่องบินที่แปลงเป็นหุ่นยนต์ได้ครับ Macross VF01 ครับ จำได้ว่าอยากได้มากในตอนนั้น
ส่วนแม่ซื้อ Rego ให้ครับ สงสัยผมมีแววหัวไม่ดี แม่จึงซื้อให้เผื่อจะได้ช่วยพัฒนาสมองครับ
ทั้งสองสิ่งยังเก็บไว้อยู่ครับ รอให้ลูกผมเล่นต่ออีกทีครับ

เหมือนน้องเหน่งครับ ครอบครัวยากจน 
ตอนโตของขวัญจากสาวๆก็ไม่เคยได้  มีแต่ซื้อให้สาว (ลูกสาว)

พ่อกับแม่ซื้อรถสามล้อเล็กๆ ให้ขี่ตอนเล็กที่จำความได้มั้งครับ..ดีใจสุดๆ.. :D :D :VOV:

ผมชอบปืนตั้งแต่เล็กๆ...จะได้ปืนลมหัวไม้กล๊อก...แถมด้วยดูมอเตอร์ไซค์ไต่ถังครับ ;D

 ได้อ่านเรื่องราวของพี่ๆหลายท่านทำให้นึกย้อนถึงอดีตเลยครับ ผมก็คนหนึ่งที่ครอบครัวยากจนโดยพ่อเป็นกรรมกร แม่ก็เป็นแม่บ้านให้กับครอบครัวของเถ้าแก่ที่พ่อผมเป็นกรรมกรอยู่ ของฟากของขวัญนี่สมัยเด็กไม่ต้องพูดถึงเลยครับ แค่มีเงินซื้อนมผงมาชงให้ผมได้กินนี่ก็ถือว่าหรูสุดแล้ว บางเดือนต้องกินนมข้นตราหมี(อันนี้แม่เล่าให้ฟัง) พอโตขึ้นหน่อยและพอจำความได้นั้นผมถูกส่งมาอยู่กับยายที่เบตงครับ ชีวิตอยู่และผูกพันกับยายมาก จำได้ว่าเมื่อก่อนผมจะมีเพื่อนกลุ่มหนึ่งที่ชอบแอบหนีไปเล่นน้ำคลอง(เบตงเมื่อก่อนคลองเยอะมากและน้ำใสมาก)พอมีคนมาฟ้องยายก็จะถือไม้เลียวไล่ตี เราก็หนีกันให้เป็นที่สนุกสนาน บ้างก็เที่ยวเล่นไปขุดมันมาเผากินตามสวนชาวบ้านเค้า ชีวิตเป็นอยู่อย่างนี้จนกระทั่งผมจะขึ้น ป.6 พ่อและแม่ถึงได้มารับกลับไปอยู่ด้วยครับ คิดถึงยายจัง  :VOV:

ตอนอยู่มัธยม 3 ได้รองเท้าผ้าใบไนกี้ 1 คู่ดีใจจนน้ำตาเล็ดเอาเข้ามุ้งนอนกอดด้วยความดีใจ.

 :) เอาที่สำคัญแล้วมีผลต่อจิตใจเลยก็ กีต้าร์โปร่งหลังเต่า ของ APPLAUSE BY OVATION สีขาวหนึ่งตัว พ่อซื้อให้ตอนส่งเข้ามาเรียน ป.ว.ช. ที่ กทม. คนเดียวโดด ๆ ประมาณ ปี 37 เอาไว้เล่นแก้เหงา กันคิดถึงบ้าน จากวันั้นถึงวันนี้ก็ 14 ปีแล้ว ทุกวันนี้ยังจำเรื่องราวในอดีตได้เป็นอย่างดี และก็ยังคงรักษาและเล่นมันมาจนถึงทุกวันนี้ ครับ  :)

อ่านกระทู้นี้แล้วเหงา คิดถึงบ้านจังค่ะ

ตอนเด็กไม่ค่อยได้อะไรเพราะเป็นพี่คนโต แต่ตอนเข้าทำงานวันแรกแม่ให้ทองกับพระองค์เล็กๆมาเส้นนึงค่ะ ยังเก็บไว้ทุกวันนี้

ตอนป. 5 - ป.6 พ่อแม่ ซื้อรถจักรยาน 2 ล้อ มือ 2 จากเพื่อนบ้านให้ฝึกปั่นครับ
ฝึกปั่นจนได้ไปหลายแผลที่หัวเข่าและข้อศอก  :~)
และก็เป็นพื้นฐานทำให้ขี่สองล้อได้ทุกชนิดมาถึงตอนนี้  ;D :D

มาพูดถึงของผมมั่ง

ผมเคยได้รับ i mobile 308 จากพ่อ แต่เพิ่งหายไปเมื่อวานเพราะมีโคโมโด้สมิงแอบเอาไปใช้แล้วทำหาย น่าเสียดายมากๆครับ
ตอนนี้ได้แต่กินทัมใจไปพลางๆก่อน

เสียดายด้วยคนครับ และเสียใจด้วย

ผมก็เคยทำ Nokia และ  Samsung ลืมแล้วหาย ต่างวาระกัน ขณะไปส่งไปรษณีย์ ี่ตะก่อนต้องเข้าคิว เขียนซ้ำ ผู้รับ ผู้ส่ง เป็นขั้นตอน ที่น่าเบื่อ เฮงซวย ที่สุด ที่รัฐวิสาหกิจ. ให้บริการประชาชน
แต่ตอนนี้ เป็นอดีตไปหมดแล้ว เปลี่ยนป็นการบริการที่รวดเร็วประทับใจ มาก

หลังจากนั้น Mobile ผมจะร้อยสาย และคล้องคอไว้ . เพียงเพื่อกันลืมหาย .  ::002::

ของขวัญที่ผมได้รับ... แล้ได้ให้คนอื่นๆ มักจะเป็นหนังสือครับ... ตอนนี้ตั้งใจว่า... จะหาซื้อเพชรพระอุมา... มาเก็บไว้ให้ลูกชาย...

นึกไม่ออกครับ มันคืออะไร ความรู้น้อยครับ   ::014::

หมายถึงพวกจิตทรามครับ

...........ตอนเด็กคุณตากับคุณยายเอาผมมาเลี้ยงครับ.............อยู่กับพ่อกับแม่น้อยมาก........ทุกวันนี้พ่อเสียไปสามปีแล้วยังเสียใจอยู่เลยที่เราไม่เคยคุยกันจริงๆสักครั้ง.......ผมแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อของผมเลย.........................ได้จากตากับยายยังไงก็คงไม่เหมือนจากพ่อกับแม่ครับ

ผมว่า... การได้อยู่กับคุณพ่อ... เป็นของขวัญชิ้นวิเศษที่สุดแล้วครับ...

อ้อ... เกือบลืม... ของขวัญที่ผมได้ล่าสุด... ที่ถูกใจมากด้วย... ก็คือ... หนังกะติ๊กครับ... ;D ;D ;D

ความทรงจำในอดีตเริ่มแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ขอบคุณพี่ Ro@d มากนะครับ สำหรับกระทู้ดีๆแบบนี้

ชีวิตผมหลังจากจบมัธยมต้นจากต่างจังหวัดแล้วก็เข้ามาอยู่กรุงเทพฯ ตัวคนเดียว
คงไม่ต้องบอกนะครับว่าเด็กที่ไม่มีความรับผิดชอบ กับอิสระภาพจากพ่อแม่ มันวิเศษแค่ไหน
ในช่วงเวลาสามปี ผมย้ายสี่โรงเรียน ขึ้นโรงพักเป็นว่าเล่น เรื่องที่ทำให้พ่อแม่เดือดร้อนนี่นับเป็นงานชั่วๆที่ถนัดของผมเลย
แต่กระนั้นก็ยังอุตส่าห์บากหน้าไปสอบเข้าวิทยาลัยครูจนได้
การเรียนก็ลุ่มๆดอนๆ จนน้องสาวจบป.โทไปแล้ว ผมยังอยู่ ป.ตรี ปีสองอยู่เลย
จนสุดท้ายผมแอบได้ยิน คุณพ่อกับคุณแม่คุยกันจับใจความได้ว่าคุณพ่อเป็นมะเร็งตับ คงอยู่อีกไม่นาน
นับแต่วินาทีนั้น ผมหันหลังให้กลับด้านมืดโดยสิ้นเชิง กลับไปเป็นลูกที่น่ารักของคุณพ่อคุณแม่คนเดิม
และตลอดเวลาคุณพ่อก็มิได้แสดงอาการอะไรให้ลูกๆรู้แม้แต่นิด กลับหัวเราะ คุยเล่นกับลูกๆอย่างสนุกสนานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จนวันที่ผมจบปริญญาตรี คุณพ่อยังไม่เชื่อเลยว่าผมเรียนจบ ต้องเอาไปรับรองผลการศึกษามายืนยัน
วินาทีนั้นถึงท่านไม่พูดอะไรแต่ผมเห็นแววตาแห่งความปลื้มปิติพร้อมน้ำตาคลอเบ้าของคุณพ่อชัดเจนมาก