เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

เมื่อคืนเพื่อนโอเค้าส่งอีเมล์มาให้โอค่ะ เป็นงานแปลหนังสือเด็กเล่มนึง ที่เค้าส่งไปให้กับสำนักพิมพ์หนึ่งที่ขึ้นต้นว่าเพ....
ที่ตกลงยอมเสียเวลาแปลให้ก็เพราะผู้บริหารท่านนึงขอความช่วยเหลือมา และเพื่อนโอเค้าก็อยากจะลองงานที่แปลกแตกต่างจากที่เคยๆทำ ทั้งๆที่เค้ามีงานประจำอยู่แล้วเป็นพนักงานด้านfinanceกับบริษัทติดอันดับtop 10โลกบริษัทหนึ่ง(งานยุ่งตายชัก) จบป.ตรีบัญชี จุฬา ป.โทfinance(ภาคภาษาอังกฤษ) ธรรมศาสตร์ เค้าใช้เวลาแปล 2เดือน บางวันไม่ได้หลับได้นอน เพื่อให้งานออกมาทันเวลาที่ทางสำนักพิมพ์กำหนด แต่แล้วก็สำเร็จ...งานเสร็จทันเวลา หลังจากที่เค้าส่งผลงานไป เวลาผ่านไป2เดือน...ผลปรากฎว่าผู้บริหารคนดังกล่าวได้ติดต่อเพื่อนโอบอกว่าทางบก.ไม่รับผลงานแปลของเค้า และไม่ให้เครดิตลงชื่อในหนังสือด้วย แถมบก.ชื่อ ลี กวงติง คนนั้นว่ามาอีกว่าทางเพื่อนโอน่าจะละอายที่แปลออกมาแบบมั่วๆ คำนี้แหล่ะเพื่อนโอจี๊ด(แสงทอง)เลยค่ะ จะบ้าเหรอ ชั้นเงินเดือนประจำหลักแสน งานไม่เคยผิดพลาด มาว่าแบบนี้ยอมไม่ได้ หากบอกว่าเราประสพการณ์น้อย สำนวนยังไม่ถูกต้องยังรับได้ ก็แก้ไขไปสิ
ทางสำนักพิมพ์บอกว่าจะแบ่งเงินค่าเสียเวลาให้นิดหน่อย โดยเค้าใช้งานแปลของอาจารย์ท่านนึงแทน อายุ50กว่า ทำงานด้านการแปลมาโดยตลอด แต่เท่าที่โอดูงานแปลแทบจะเหมือนกันเลยค่ะ สำนวนบางสำนวน การเรียงคำพูด เลยอยากให้พี่ๆเพื่อนๆช่วยกันดูหน่อยนะคะ ว่าเพื่อนโอมั่ว หรือ โดนก๊อปผลงาน(แบบแก้ไขนิดๆหน่อยๆ) กันแน่ค่ะ ;)


ตัวอย่างผลงานของอาจารย์ท่านนั่นที่บอกว่าไม่เคยได้อ่านงานแปลเพื่อนโอเลย ::006::


พออเล็กซานเดอร์ปล่อยมันออกจากกรง เจ้าเสือน้อยก็อยากจะขึ้นเครื่องบินเที่ยวต่อไปกลับอดีเลดในทันที
“ฉันรู้ว่าสนามมันเล็กไปนิด” อเล็กซานเดอร์พูดในขณะที่ลูบขนเจ้าเสือน้อย “แต่เราอยู่ในแคนเบอร์ร่าแล้วนะตอนนี้ อะไรๆ ก็จะแตกต่างจากบ้านเก่าเรา”
จากนั้น เขาก็พรวดพราดกลับเข้าไปในบ้าน ไปรื้อของออกจากกล่อง ซะงั้น!!
เจ้าเสือน้อยกระโจนพรวดเดียวขึ้นไปเกาะบนราวรั้วเก่าๆ เพื่อหามุมเหมาะๆ มองไปรอบๆ หญ้าในสนามขึ้นสูง มีดอกแดนดิไลออนสีเหลืองๆ โผล่แซมขึ้นมา พุ่มไม้ด้านนั้นขึ้นเบียดแน่นจนไม่มีช่องให้มุด แต่อีกด้านของสนามมีต้นพลัมแก่ๆ อยู่ต้นหนึ่ง ใช้ปีนได้ดี เจ้าเสือน้อยจำไว้ในใจ ลูกพลัมร่วงหล่นกระจายเต็มพื้น บางลูกผิวปริแตก เหล่ามดกับผึ้งเอร็ดอร่อยกันใหญ่
ตอนนั้นเอง ที่มันได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากสนามบ้านข้างๆ  สุนัขพันทางตัวใหญ่สองตัวกำลังกรนอยู่ในร่มใต้ต้นวอทเทิ่ล หนวดของเจ้าเสือน้อยกระตุกด้วยความรังเกียจ มันไม่มีวันเข้าใจเลยว่าทำไมคนถึงเลี้ยงหมาไว้เฝ้าบ้าน ทั้งๆที่ สามารถเลี้ยงแมวไว้ทำหน้าที่นี้ได้ ก็นั่นแหละ บางครั้ง คนมักจะคิดได้ช้า
เจ้าเสือน้อยกางกรงเล็บจิกลงในรั้วไม้ แล้วไต่ลงไปที่พื้น ทั้งหมดที่มันทำไปนั้น ทำให้มันรู้สึกหิวเล็กน้อย ประตูแมวอยู่ไหนเอ่ย  ตอนอยู่อดีเลด ประตูแมวอยู่ที่ประตูตรงระเบียงหลังบ้าน แต่บ้านหลังนี้ ดูท่าจะไม่มีระเบียง มีแต่ลานคอนกรีตโล่งๆ อยู่ด้านข้าง โดยมีบันไดเป็นขั้นๆ ขึ้นไปที่ประตูด้านนั้น
ไปดูดีกว่า เจ้าเสือน้อยคิด
มันกระโดดขึ้นไปที่ชานพักบันไดหน้าประตู แล้วก็เจอเอาแต่ประตูที่ไม่ช่องให้แมวเข้า อืม..นะ คงไม่มีประโยชน์ที่จะทำท่าหิวซก ถ้าอเล็กซานเดอร์มองลอดมุ้งลวดออกมาไม่เห็นมัน


ส่วนตัวอย่างผลงานเพื่อนโอที่ไม่มีประสพการณ์ทางด้านนี้เลย ::008::

ทันทีที่อเล็กซานเดอร์ได้ปล่อยเจ้าเสือให้ออกมาจากกรงของมัน เจ้าเสือก็นึกอยากที่จะขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรกกลับไปสู่เมืองแอดดิเลดที่มันเพิ่งจากมา
“ชั้นรู้น่า..ว่าสนามมันเล็กไปหน่อย” อเล็กซานเดอร์พูด พลางลูบขนมันไปด้วย “แต่ตอนนี้เราอยู่ที่เมืองหลวงแคนเบอร์ร่านะ แล้วสิ่งต่างๆก็ต้องเปลี่ยนแปลงไป”
จากนั้น เขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อขนย้ายของออกจากกล่อง และจัดเก็บข้าวของต่างๆ

เจ้าเสือกระโจนและปีนป่ายขึ้นไปอยู่บนรั้วเพื่อสำรวจ มันเห็นต้นหญ้าสูง กลุ่มของดอกไม้กำลังงอก ต้นไม้ขนาดเล็กต่างๆขึ้นกันเบียดเสียดเต็มไปหมด ต้นพลัมเก่าแก่ขึ้นอยู่อีกฟากของสนาม ช่างเหมาะสำหรับปีนป่ายจริงๆ...เจ้าเสือคิด ผลไม้ที่หล่นอยู่บนพื้นบางลูกก็แตกออก เผยให้เห็นเนื้อใน บรรดาฝูงผึ้งและมด ต่างดูมีความสุข

มันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างมาจากสนามหญ้าถัดไป หมาพันธุ์ทางสองตัวกำลังนอนกรนใต้ร่มกิ่งไม้  หนวดของเจ้าเสือกระตุกอย่างรังเกียจเหยียดหยาม มันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมนุษย์ถึงได้ชอบที่จะเลี้ยงสุนัขเฝ้าบ้าน ทั้งๆที่แมวสามารถที่จะคอยเฝ้าดูแลพวกเขาได้ แต่ก็คงมีบ้างที่บางครั้งมนุษย์ก็ไม่ทันได้คิด

เจ้าเสือจิกอุ้งเล็บของมันลงไปที่รั้วแล้วค่อยๆปีนกลับลงมาที่พื้นสนาม มันรู้สึกเหมือนโดนดูหมิ่น    ปนสงสัยว่า แมวเฝ้ายามไปไหนกันหมด? ที่เมืองแอดดิเลด มันมักจะไปอยู่บนระเบียงด้านหลัง แต่บ้านหลังนี้ ไม่มีระเบียงซักอัน มีแค่ลานพื้นปูนแผ่นหนา และบันไดที่นำไปสู่ประตูทางเข้าบ้าน
ไปสำรวจซะหน่อยดีกว่า... เจ้าเสือคิด
มันกระโดดขึ้นไปบนลานพื้นแล้วก็พบแค่เพียงบานประตูทึบ .... ฮึม..ไม่มีประโยชน์อะไรที่มันจะแสดงออกให้เห็นว่ากำลังหิว ถ้าอเล็กซานเดอร์ไม่สามารถมองเห็นมันผ่านมุ้งลวดได้

เอ้อ....โอ....เรื่องนี้เราไม่มีประสบการณ์นะ

แต่พี่ชายเรา เคยทำงานด้านเขียนหนังสือ (จริงๆคือ เอางานวิจัยและสำรวจข้อมูล ด้านเศรษฐศาสตร์ลงตีพิมพ์)

ต้องมีสัญญาที่รัดกุมค่อนข้างมาก ตั้งแต่แรก

แม้ขนาดสัญญารัดกุมแล้ว พี่ชายยังบ่นเลยว่า

ที่เค้าบอกใ พิมพ์ 10000เล่มน่ะ ที่จริงพิมพ์มากกว่านั้นอีก10% แต่จ่ายเราแค่หนึ่งหมื่นเล่ม

 :<< :<< :<<

พี่ชายเราทำ ครั้งเดียวเลิก

เรื่องแบบเพื่อนโอคนนี้ คนที่เก่งภาษาระดับผ่านเมืองนอก เมืองนามาหลายคน
ก็เคยโดนครับ (คนกลุ่มนี้ เป็นกลุ่มแรกๆ ที่ สนพ.ต้องการ เวลามีงานให้แปล)

ได้แต่เสียใจด้วยจริงๆ

เฮ้อ....... ทำใจครับเจ๊...... เขาอาจจะต้องการใช้ชื่อคนแปลที่ ดูมีประสพการณ์ทางด้านนี้เพื่อพิมพ์บนปก และเราก็ไม่รัดกุมในเรื่องcontactเอง ได้แต่ทำใจครับ
หนังสืออ่านเล่นจำพวกนี้ ถ้าแปลแข็งๆจะอ่านแล้วเบื่อไปเลยถึงแม้เนื้อเรื่องจะสนุก
อย่างผมอ่าน Harry  เล่ม 1,2,3 แปลดีมากอ่านสนุกวางแทบไม่ลง
แต่พอเล่ม 4,5,6 แปลแบบส่งๆใช้ภาษาไม่สนุก ผมอ่านแบบผ่านๆเบื่อๆแค่อยากให้รู้เนื้อเรื่อง
มาเล่ม7ค่อยok
ก็ไม่รู้ใครแปลบ้าง

เพื่อนโอบอกว่า...ผู้บริหารท่านนั้นเป็นคนดีค่ะ จริงใจ ตรงไปตรงมา เลยไม่ได้ทำสัญญาอะไรเลย โอก็เคยเจอท่านนี้ค่ะ...ก็คิดเหมือนเพื่อน ::002::
ส่วนบก.คนนี้เพื่อนโอเพิ่งมาทราบทีหลังว่าช่วงนี้เค้าไม่ถูกกับผู้บริหารคนนี้อ่ะค่ะ...เลยกวงติง หักหน้ากันเอง(รึเปล่า) :-\

ที่แน่ๆ เค้าไม่เสียประโยชน์ ส่วนเราเสียล่ะเธอ..

เราก็เรียนการแปลมา 1วิชานะ เท่าที่เราอ่าน เรายังอยากจะเปลี่ยนสำนวนบางสำนวนเลย ก็เลยแปลกใจว่าทำไมอาจารย์คนนั้นถึงใช้สำนวนใกล้เคียงเพื่อนเราขนาดนี้ ตอนนี้เพื่อนเราบอกว่าคิดไปคิดมาเค้าก็ภูมิใจอยู่เหมือนกัน ที่คนไม่มีประสพการณ์อย่างเค้า สามารถแปลงานเขียนได้ใกล้เคียงมือโปรอ่ะค่ะ ;)

เอ้อ...นั่นสิ...

เอาน่า   ถือว่า เป็นประสพการณ์

เทียบชั้น เชียวนะ........

สำนวนดีกว่ากันแยะ  ไม่ห้วน ๆ 

อ่านแล้ว มีคล้อยตาม.........

ต้องลงต้นฉบับภาษาอังกฤษด้วยคุณโอ จะได้ตัดสินได้บางส่วน

...ผมเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูก "ขอความช่วยเหลือ" แต่ได้รับผลตอบสนองแบบ "โดนเหยียบ" อย่างที่เล่า  เพราะเคยโดนมาแล้ว  (แต่ไม่ใช่เรื่องแปล)

...ผมเคยเปิดนิยายฝรั่งเทียบกับฉบับแปลเป็นภาษาไทยบางเล่ม  อ่านแล้วอึ้งเพราะมั่วสุดๆ ครับ  สักแต่ว่าแปลส่งเดชให้เสร็จๆ ไป แม้แต่บทพากษ์พากย์ภาษาไทยในสารคดีทางทีวีก็เช่นกัน

...สำหรับการเปรียบเทียบงานแปล  ถ้ามีต้นฉบับภาษาอังกฤษมาให้ด้วย จึงจะบอกได้ว่าสำนวนใดถ่ายทอดอรรถรสได้ดีกว่ากัน อย่างที่สำนวนแรกว่า "เขาก็พรวดพราดกลับเข้าไปในบ้าน" สำนวนที่สอง "เขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน" หรือ "เหล่ามดกับผึ้งเอร็ดอร่อยกันใหญ" กับ "บรรดาฝูงผึ้งและมด ต่างดูมีความสุข" มันคนละออรถรสกันเลย  ที่จริงผู้แต่งเขาบอกอะไรกันแน่? ใครแปลเกินหรือเปล่า หรือว่าใครแปลขาด

...ทั้งสองสำนวนสูสีก้ำกึ่งกัน  แต่สำนวนแรกออกจะมีลีลาดีกว่านิดๆ (แต่อย่างที่บอกแหละว่าตรงต้นต้นฉบับภาษาอังกฤษหรือไม่ ก็ไม่ทราบ) ส่วนจะลอกกันหรือไม่นั้นไม่อาจทราบได้ครับ  แต่อ่านดูแล้วสำนวนต่างกันมากเหมือนกัน 

...ฝากให้กำลังใจเพื่อนโอด้วย  Keep up the good work! ครับ

...คิดตรงกับคุณ AI.M. ครับ อิอิ

ทั้งสองท่านยังแปลได้ไม่น่าอ่านเท่าไร
ถ้าได้ น นพรัตน์ หรือ ว.ณเมืองลุงเป็นผู้แปล  รับรองว่าต้องน่าอ่านกว่านี้มาก ;D

...555 666 เอางั้นเลยนะครับ

...แปลอังกฤษเป็นไทย  แบบเด็ดดวงสุด  ผมชอบ "ประมูล อุณหธูป" ครับ

ตอนนี้โอไม่มีต้นฉบับภาษาอังกฤษอ่ะค่ะ เดี๋ยวจะลองขอเพื่อนดู ::004::

เมื่อกี๊ลองคุยกับเพื่อนโอมาค่ะ เค้าบอกว่าตอนนี้เค้ารู้สึกอึดอัด ผลงานเค้ามันทนอ่านไม่ได้เลยเหรอ ทั้งๆที่เค้าก็พยายามทำเต็มที่แล้ว ซึ่งในฐานะคนประสพการณ์น้อย เค้ารู้ตัวเค้าดีว่าเค้าฝีมือไม่ถึงอาจารย์ผู้ที่มีประสพการณ์ถึง30ปีหรอก แล้วทำไมไม่ใช้งานของอาจารย์คนนี้ตั้งแต่แรก ให้เค้ามาเสียเวลาทำงานแบบนี้ทำไม เครียดก็เครียด เหนื่อยก็เหนื่อย แล้วก็ไม่เอา กระนั้นยังไม่พอ...แถมมาหยามกันอีก...ทำนองนี้อ่ะค่ะ
แล้วก็ต้นฉบับภาษาอังกฤษเค้าก็คืนให้กับทางนั้นแล้วด้วย หนังสือมาจากประเทศออสเตรเลีย เป็นนิยายสำหรับเด็ก ชื่อกรีนเฮ้าส์เอฟเฟ็กต์ค่ะ

ถึงจะไม่มีสัญญา ก็น่าจะพอเอาเรื่องได้นะครับ
1 หาต้นฉบับภาษาอังกฤษมา
2 เอาต้นฉบับแปลของเพื่อน มาเทียบกับของคนที่เขาพิมพ์ ให้เห็นกันไปเลยว่า มันต่างกันตรงไหน
3 ส่งเรื่องร้องเรียน สมาคมนักเขียน


ในความเป็นจริงเนี่ย ถ้าคนที่เป็น บรรณาธิการ มีหน้าที่จะต้องช่วยนักแปล ขัดเกลาคำพูด  คำไหนไม่สละสลวยก็ปรับแก้ไข คำไหนสะกดผิดก็แก้ไข

มีสำนักพิมพ์หลายแห่ง ที่ฉวยโอกาสกับนักเขียนนักแปลหน้าใหม่ เอาเปรียบทุกวิถีทาง

ความเห็นผมนะครับ ถ้าเราปล่อยให้คนชั่วลอยนวล มันก็จะไปก่อความเดือดร้อน ไปเอาเปรียบคนอื่น ๆ อีกต่อ ๆ ไป น่ะครับ

ผมเคยโดย อจ.ที่ รามคำแหง ลอกงานที่ผมแปลลงเว็บไซท์ ไปทำเป็นหนังสือขายนักเรียนในวิชาที่มันสอน  ขนาดผมพิมพ์ผิดบนเว็บมันยังผิดตามเลย  ผมก็ตามไปเคาะประตูห้องมันแล้วถามว่าจะเอายังงัย มันบอกว่าคนอื่นไปลอกมาห้ ไม่ทันได้ดู  ผมก็นึกในใจ แล้วมีตรงไหนที่มึ-ง ทำเองบ้างไหมวะนี่

เลวจริง ๆ

ขออภัย  ผมคิดว่า พากษ์ ตัวแรกถูกแล้วนะครับพี่แก้ว

พากย์    ก. พูดแทนผู้แสดงหรือตามบทบาทของผู้แสดงโขน หนัง หรือ
   ภาพยนตร์ เป็นต้น เช่น พากย์โขน พากย์หนังตะลุง พากย์หนัง
   ใหญ่ พากย์ภาพยนตร์, บรรยายถ่ายทอดในการแข่งขันกีฬาหรือ
   การแสดงบางอย่าง เช่น พากย์มวย พากย์ฟุตบอล, กล่าวเรื่องราว
   เป็นทำนองเมื่อเวลาแสดงโขนเล่นหนัง. น. คําพูด, ภาษา; คํากล่าว
   เรื่องราวเป็นทํานองเมื่อเวลาแสดงโขนหรือหนังใหญ่เป็นต้น,
   บทพากย์ ก็ว่า. (ป., ส. วากฺย).

สำนวนแปลของผู้มีประสบการณ์ตามที่คุณโอลงไว้กระชับและสละสลวยกว่า แต่ของเพื่อนคุณโอก็ไม่ถึงขนาดที่เขาว่ามา เกลากับเรียบเรียงหน่อยเดียวก็ดีแล้วครับ

ถ้ามีทุนดัดหลังสำนักพิมพ์ได้เลย เมล์ไปขอลิขสิทธิ์แล้วพิมพ์ขายเอง เรื่องโรงพิมพ์กับสายส่งเดี๋ยวผมช่วยครับ

 

แหะ แหะ ขอบคุณครับ ท่านโคด้า

ขอบคุณค่ะคุณAI.Mฯ โอได้ส่งlinkนี้ไปให้เพื่อนดูแล้วอ่ะค่ะ(คาดว่าตอนค่ำๆเค้าถึงได้ดู เพราะตอนนี้เค้าไม่อยู่บ้าน ไปรับจ๊อบพิเศษอ่ะค่ะ ::005:: )
แต่โอรู้สไตล์เค้าค่ะ คือ...ไม่เอาเรื่อง :-\

อิอิ...ตอนนี้เพื่อนโอเค้าไปช่วยชาวต่างชาติที่ทำสารคดีเกี่ยวกับคนไทย...แปลไทย-อังกฤษอ่ะค่ะ...คราวนี้คงจะเข็ด เลยไม่เอาตังค์ ::008::

     สำนวนของเพื่อน คุณ โอ อ่านแล้วได้ อรรถรส กว่าครับ  ของเขานั้นทั้ง การใช้คำและสำนวน ผมว่ามันฟังแปร่งๆ นะ  (ส่วนใหญ่ ผมจะอ่านของสำนัก เทศภักด์   พิบูลศักด์ ละครพล    อัศศิริฯ  นิเวศน์ฯ  กับของ ผุสดี นาวาวิจิตร นะครับ ) ที่ต้องอ้างอิงมาบ้างก็เพื่อยืนยันว่าผมก็เป็นคนอ่านหนังสือน่ะครับ โดยเฉพาะประเภท วรรณกรรมเยาวชน ชอบครับ

ผมวิจารณ์เปรียบเทียบที่ละบรรทัดเลยแล้วกันครับเผื่อเพื่อนคุณโอเข้ามาอ่าน ขอชมจากใจจริงนะครับว่าคุณแปลงานครั้งแรกออกมาได้ขนาดนี้ถือว่าเยี่ยมมาก อย่าเพิ่งท้อนะครับ ผมจะรอชื่นชมผลงานชิ้นต่อๆไป   ::002::

พออเล็กซานเดอร์ปล่อยมันออกจากกรง เจ้าเสือน้อยก็อยากจะขึ้นเครื่องบินเที่ยวต่อไปกลับอดีเลดในทันที

ทันทีที่อเล็กซานเดอร์ได้ปล่อยเจ้าเสือให้ออกมาจากกรงของมัน เจ้าเสือก็นึกอยากที่จะขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรกกลับไปสู่เมืองแอดดิเลดที่มันเพิ่งจากมา


 จะเห็นว่าความหมายเดียวกันแต่สีน้ำเงินใช้คำมากกว่าและออกจะฟุ่มเฟือย เช่น ปล่อยเจ้าเสือให้ออกมาจากกรงของมันซึ่งไม่ต้องใช้คำว่าของมันมาขยายความตรงนี้ก็ได้ความหมายครบถ้วนดีอยู่แล้ว หรือประโยคที่ว่า กลับไปสู่เมืองแอดดิเลดที่มันเพิ่งจากมา ซึ่งในเรื่องอ่านแล้วก็คงทราบว่ามันเพิ่งจากมาไม่ต้องขยายจะกระชับกว่า

ส่วนสีแดงใช้คำขยายมาช่วยขยายคำว่าเสือเป็นเสือน้อยซึ่งทำให้เห็นภาพพจน์มากกว่า ถือว่าใช้คำขยายได้เหมาะสม 

หลักการเรียงความร้อยแก้วไม่ให้ใช้คำฟุ่มเฟือยท่านว่า คำไหนในประโยคที่ตัดทิ้งไปแล้วยังอ่านได้ความหมายและอารมณ์ของเรื่องครบถ้วนสมบูรณ์ก็ตัดทิ้งไปเถิด



ถ้าจับข้อดีของทั้งสองคนมารวมกันจะได้

ทันทีที่อเล็กซานเดอร์ปล่อยมันออกจากกรง เจ้าเสือน้อยก็นึกอยากที่จะขึ้นเครื่องบินเที่ยวต่อไปกลับอดีเลดทันที


เดี๋ยวกลับมาต่อครับ  ::011::

“ฉันรู้ว่าสนามมันเล็กไปนิด” อเล็กซานเดอร์พูดในขณะที่ลูบขนเจ้าเสือน้อย “แต่เราอยู่ในแคนเบอร์ร่าแล้วนะตอนนี้ อะไรๆ ก็จะแตกต่างจากบ้านเก่าเรา”  

“ชั้นรู้น่า..ว่าสนามมันเล็กไปหน่อย” อเล็กซานเดอร์พูด พลางลูบขนมันไปด้วย “แต่ตอนนี้เราอยู่ที่เมืองหลวงแคนเบอร์ร่านะ แล้วสิ่งต่างๆก็ต้องเปลี่ยนแปลงไป”

บรรทัดนี้ให้เสมอกันเพราะมีข้อดีข้อเสียพอๆกันคือคำไหนควรขยายไม่ขยาย คำไหนไม่ควรก็ขยาย และใช้คำผิดความหมาย ตัดข้อเสียของทั้งสองฝ่ายออกแล้วเอาข้อดีของทั้งสองฝ่ายมารวมกันแล้วเรียบเรียงใหม่ จะได้

"ฉันรู้นะ ว่าสนามมันออกจะเล็กไปสักหน่อย" อเล็กซานเดอร์พูดในขณะที่ลูบขนเจ้าเสือน้อย “แต่นี่ เราอยู่ในแคนเบอร์ร่า อะไรๆ ก็ต้องแตกต่างไปจากบ้านเก่าของเรา”

จากนั้น เขาก็พรวดพราดกลับเข้าไปในบ้าน ไปรื้อของออกจากกล่อง ซะงั้น!!  ::012::

จากนั้น เขาก็เดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อขนย้ายของออกจากกล่อง และจัดเก็บข้าวของต่างๆ  

อ่านทั้งสองสำนวนแล้ว งง  ??? คนละอารมณ์กันเลย ผมไม่รู้ว่าอารมณ์ของเรื่องทั้งหมดเป็นแบบไหน ต้นฉบับเขียนว่ายังไง ตรงนี้วิจารณ์ บ่ ได้ ::010::

เอาเท่าที่ได้แล้วกัน สีแดง  ใช้คำว่าไปในตำแหน่งติดกันเกินไป   อ่านแล้วไม่สละสลวย

ส่วนสีน้ำเงินใช้คำมากเกินเพื่อจะบอกว่าเขาเข้าไปรื้อของของออกจากกล่อง ดูประโยคนี้ ขนย้ายของออกจากกล่อง   ใช้คำว่า รื้อ สั้นๆน่าจะเหมาะสมกว่าครับ ขนย้าย มักใช้กับของขนาดใหญ่ๆหรือมีจำนวนมากๆ แล้วต้องขนไปในคราวเดียวกัน ถ้าไม่พร้อมกันมักใช้คำว่า ทยอย นำหน้า

นายสมชายมีสองเรื่อง...

เรื่องแรกอาชีพนักแปล...

อาชีพนักแปลประสบการณ์สูงตั้งหลายสิบปี นายสมชายสงสัยครับว่าไม่มีปัญญาทำงานอย่างอื่นหรือไง ถึงได้ทนทำงานแปลอยู่ได้ตั้งนาน... ในวงการเขาทราบกันอยู่ว่านักแปลหนังสือไม่มีวันรวยครับ ค่าแปลได้ไม่มาก เขาจะคิดประมาณ 10 –20 เปอร์เซ็นต์จากราคาหน้าปกคูณด้วยจำนวนพิมพ์ หากหนังสือแพงจำนวนพิมพ์มาก ก็จะได้เงินมาก หากเป็นหนังสือสำหรับเด็กราคาไม่แพงมาก เพราะเล่มไม่ค่อยหนา หากหนามากเด็กก็อ่านไม่ไหว... ยกเว้นบางเล่มเช่นแฮร์รี่ฯ ที่เป็นหนังสือเด็กแต่ผู้ใหญ่อ่าน...

ดังนั้นเพื่อนของคุณโอฯ ลดตัวลงมาช่วยแปลให้เนี่ยดีมากแล้วครับ ถึงแม้พลาดไปหน่อยที่ไม่ได้ทำสัญญาไว้ตั้งแต่แรก... ทำงาน Finance เงินเดือนแสนอยู่ดีๆ อุตส่าห์ลดตัวลงมาแปล...

เรื่องที่สองเปรียบเทียบสำนวนแปล...

นายสมชายอ่านแล้วชอบสำนวนเพื่อนคุณโอมากกว่าครับ มีสองประเด็น...

ประเด็นแรก... หนังสือสำหรับเด็กจะต้องไม่มีโทนอารมณ์เสียดสี ยกเว้นตั้งใจเน้น หรือตัวละครเป็นเช่นนั้นจริง และต้องไม่ใช่ตัวละครเอกที่เป็นตัวนำเรื่อง... ตามตัวอย่างที่เห็นของผู้แปลที่ไม่ใช่เพื่อนคุณโอมีเรื่องเสียดสีอย่างน้อยสองแห่งครับ แห่งแรกเสียดสีว่า“มนุษย์คิดได้ช้า”หมายความว่ามนุษย์โง่... ในขณะที่ของเพื่อนคุณโอใช้คำว่า“ไม่ทันได้คิด”หมายความว่าไม่ได้ตั้งใจ... (เรื่องการใช้สุนัขเฝ้าบ้านหรือใช้แมวเฝ้าบ้านดีกว่ากัน)

แห่งที่สองคือเรื่องแมวตัดสินใจไม่ทำท่าหิวซกเพราะทำแล้วเจ้าของก็มองไม่เห็น... ของนักแปล “อืม..นะ คงไม่มีประโยชน์ที่จะทำท่าหิวซก ถ้าอเล็กซานเดอร์มองลอดมุ้งลวดออกมาไม่เห็นมัน” อ่านแล้วเหมือนแมวเจ้าเล่ห์ครับ... ของเพื่อนคุณโอ “ฮึม..ไม่มีประโยชน์อะไรที่มันจะแสดงออกให้เห็นว่ากำลังหิว ถ้าอเล็กซานเดอร์ไม่สามารถมองเห็นมันผ่านมุ้งลวดได้”อ่านแล้วเหมือนแมวเด็กหัดคิด หัดพูดกับตัวเอง...

ทั้งสองแห่งนี้ของนักแปลที่ไม่ใช่เพื่อนคุณโดดูเหมือนกับพยายามบรรยายว่าเป็นความคิดของ"แมวขี้อิจฉากำลังหงุดหงิด" เลยพาลด่ามนุษย์ว่าโง่เสียเลย... ซึ่งไม่น่าจะเป็นบุคลิกของแมวที่เป็นตัวนำเรื่องของเด็กที่จะนำเรื่องไปสู่การรักธรรมชาติครับ... ตรงนี้ผิดหลักการแปลหนังสือเด็กส่งเสริมรักธรรมชาติ

ประเด็นที่สอง... ความกระชับของภาษา

นายสมชายชอบสำนวนเพื่อนคุณโออยู่ดีครับ...

คือหนังสือแนวนี้ไม่ใช่ตำราวิชาการ แต่เป็นหนังสือให้เด็กอ่าน... ให้น้ำหนักความสมบูรณ์ของประโยคคือประธานกริยากรรม และน้ำหนักของการบรรยายรายละเอียด มากกว่าน้ำหนักของความกระชับตัดคำขยาย (เช่นการตัดประธานของประโยคสองออกแล้วใส่คำเชื่อมแทน เมื่อประโยคหนึ่งและประโยคสองใช้ประธานเดียวกัน จากนั้นเปลี่ยนคำขยายให้เป็น Parallel Structure กันระหว่างสองประโยค)... ภาษาราชการหรือตำราวิชาการต้องกระชับห้วนเพื่อไม่ให้เปลืองคำและไม่ให้มีอารมณ์เจือปนทำให้เสียความน่าเชื่อถือ... แต่บุคลิกหนังสือให้เดกอ่านรักธรรมชาติ ต้องบรรยายรายละเอียดให้เด็กชวนฝันครับ... สร้างจินตนาการครับ...

"กรงของมัน"
ต้องดูต้นฉบับครับ... หากผู้แต่งต้องการสื่อสารถึงความเป็นส่วนตัว ต้องมีคำนี้...

"ที่เพิ่งจากมา"
ต้องดูต้นฉบับครับ... หากผู้แต่งต้องการสื่อสารถึงแมวคิดถึงบ้าน น่าจะมีคำนี้...

อ้อ... ลืมแนะนำตัวเองครับ...

นายสมชายทั้งแปลหนังสือ และแต่งเองให้ซีเอ็ดมาแล้วหลายเล่มครับ แต่เป็นพวกตำราวิชาการ... และรายได้หลักของนายสมชายมาจากตลาดหุ้น งานแปลเป็นแค่ของว่างคั่นเวลา กับเพื่อบังคับตัวเองให้นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อเฝ้าตลาดหุ้นครับ...

สำหรับเรื่องภาษาอังกฤษ... นายสมชายได้ Toefl เกิน 600 ตั้งแต่ก่อนไปเรียนหนังสือที่ USA แล้วครับ..

เฮ้อ เซ็งจริงๆ พูดไม่ออกเลย

อาจารย์ชื่อดังที่ไม่มีคุณภาพสมชื่อบางคน บางครั้งจะใช้มือปืนทำแทนครับ อย่าว่าแต่แปลเลย งานเขียนบทความวิชาการด้วยแหละ

อย่างไรก็ตาม ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ จะได้ฝากเพื่อนๆ ระวังชื่อ พ นี้บ้าง

 ;D กระบี่เย้ยยุทธจักร อ่านจบหรือยังครับพี่   ;D

ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับทุกความคิดเห็น อีกซักพักเพื่อนโอก็จะเปิดคอมแล้วค่ะ เพราะเมื่อกี๊เค้าโทรหาโอถามถึงกระทู้ในเวบนี้ โอก็บอกเค้าว่า....มาอ่านเองย่ะ ::005::

อิอิ...เพื่อนโอเข้ามาอ่านแล้วค่ะ แล้วฝากบอกทุกท่านว่า

เค้าตั้งใจ  อาจมีผิดพลาดบ้าง ไม่ได้มั่ว และอยากขอบคุณทุกคำแนะนำ ติชม รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาก การแปลครั้งนี้ไม่ได้หวังเงิน ตั้งใจจริงๆค่ะ

ก๊อปสดๆมาจากMSNเลยอ่ะค่ะ ;)

...ไม่เชื่อหรอก  ต้องให้เจ้าตัวมาโพสท์เอง  ;D

อ้าวคุณโอ๊คก็ชอบ เหมือนกันเหรอ   :D

เคยมีคนเอางานแปลมาให้ผมช่วยตรวจ เขาแปลมา capacity building = ตึกสามารถ

จบต. จะบ้าตาย  ...ไม่รู้คนแปลอ่านทั้งเรื่องจะรู้เรื่องเองหรือเปล่า ไม่ใช่การบ้านเด็กนะครับ เป็นงานรับจ้างแปลนี่แหละ

   น้องชายผมขอยืมน้าบุญมาอ่าน  ตอนนี้น้องกลับไปแล้ว  ผมเลยเอามาลองอ่าน กว่าจะรู้สึกตัวก็ติดหนังสือไปแล้วครับ

อยากจะให้มุมมองที่แตกต่าง แต่เป็นห่วงตัวเองกลัวจะกลายเป็นที่ไม่เข้าใจในสังคม
ผมไม่ค่อยสันทัดกับงานแปล แต่งานนำเสนอผู้อื่นเป็นงานประจำของผม
บ่อยครั้งที่นำเสนอผ่านแต่ผู้อื่นลอกเอาไปคว้าไปกิน
ครั้งแรกก็ควันออกหูเหมือนกัน หลังๆทำงานอย่างระมัดระว้ง
ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อย ไม่เครียด ประเมินสถานะการณ์เป็น
เสียไปแล้วก็เสียไปแต่อย่าลืมบทเรียนนี้ก็แล้วกัน ::002::

เพื่อนโอบอกว่าไม่คิดเทียบชั้นและทราบดีว่าเทียบไม่ได้  เค้าก็มีความเคารพในประสบการณ์และความรู้ของอาจารย์ผู้นั้นอย่างจริงใจ แต่รู้สึกเสียใจที่คุณ บ.ก บอกว่า เพื่อนโอควรต้องละอายใจที่แปลมามั่วๆแบบนี้...มันต้อแต้ค่ะ ;D

อิอิ...เค้าไม่กล้าหล่า เอ๊ย ค่ะ ::005::

การแปลวรรณกรรมถ้าแปลตรงตัวจากภาษาเดิมก็จะกลายเป็นภาษาหุ่นยนต์ไป คือทื่อๆตรงๆไร้อรรถรส ท่านสอนว่าในการแปลต้องอ่านแล้วจับ รส และ สาร ที่ผู้เขียนต้องการสื่อในภาษาต้นฉบับออกมาให้ได้ก่อน แล้วจึงถ่ายทอดออกมาด้วยภาษาไทยที่สละสลวย โดยคงไว้ซึ่ง รส และ สาร ที่ผู้เขียนต้องการสื่อออกมาในบทประพันธ์เดิมครับ

ผมเรียนวิชาการวิจารณ์วรรณกรรม มาจาก อ.หม่อมหลวงปิ่น มาลากุล ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ พ.ศ. 2530 ในตอนที่ผมยังเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งท่านก็ย้ำนักย้ำหนาเรื่องการใช้คำฟุ่มเฟือย และภาษาเขียนที่เยื้องไปจากหลักภาษาเดิม ตอนนั้นท่านยกตัวอย่างงานเขียนของ รงค์ วงษ์สวรรค์ ที่เขียนโดยใช้สำนวนเป็นเอกลักษณ์และถือว่าหวือหวาในสมัยนั้นแต่ก็ไม่ผิดหลักภาษาไทย ถือว่าเป็นการเล่นคำที่แยบยล หรืองานของ อาจิณ ปัญจพรรค์ ที่ใช้มุมมองที่มองเรื่องราวที่เกิดขึ้นและถ่ายทอดออกมาด้วยสำนวนที่เรียบง่ายแต่คมคาย  ส่วนวรรณกรรมแปลท่านยกงานของ ทวีป วรดิลก จิตร ภูมิศักดิ์ และศรีบูรพาเป็นกรณีศึกษาครับ และการวิจารณ์วรรณกรมต้องอ้างอิงตามหลักภาษา แม้ว่าผู้สร้างสรรค์จะใช้สำนวน การเล่นคำ เพื่อสร้างอารมณ์และอรรถรสในงานเขียนของตนอย่างไรก็ตาม แต่ก็อย่าให้ผิดไวยกรณ์และหลักภาษาไทยครับ

มาถึง พ.ศ.นี้กลายเป็นว่าพวกเรากลับคุ้นเคยกับใช้ภาษาที่เยื้องไปจากหลักภาษาไทยครับ  จึงกลายเป็นความเป็นห่วงใยของปราชญ์ด้านภาษาไทยในบ้านเราจนต้องออกมารณรงค์เรื่องการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องกันครับ


พอดีผมเป็นคนชอบเรียนวิชานี้มากพอเห็นเข้าก็เลยอดไม่ได้  ::014::

ผมพอดีมีแฟ้มข้อมูลเรื่องปัญหาการใช้ภาษาไทยในปัจจุบันอยู่จึงคัดเฉพาะ ปัญหาเรื่องการเขียน มาให้ลองอ่านกันครับ  ::014::


ข้อบกพร่องในการเขียนปัจจุบันมี 5 ประการ   

1.ใช้ภาษาไม่เหมาะสม
2.ใช้ภาษาไม่กระจ่าง
3.ใช้ภาษาไม่สละสลวย
4.เว้นวรรคตอนไม่ถูกต้อง
5.ย่อหน้าไม่ถูกต้อง

1.ใช้ภาษาไม่เหมาะสม

ใช้ภาษาต่างระดับ
   - สตรีคนนั้นมีท่าทางเข้มแข็งและเป็นนักต่อสู้ทางการเมืองไม่แพ้ผู้ชาย
ใช้คำไม่เหมาะสมกับภาษา
   -เมื่อเห็นว่าดีแล้วเราจึงเลือก มิใช่เลือกโดยไม่รู้เหนือรู้ใต้
   - ใช้คำว่า “ยังไง”  “จัยไหม”  “ เด้งมาก”หรือ “ชะนี”มาใช้ในภาษาเขียน
ใช้คำไม่เหมาะสมกับโวหาร
   -“ มองออกไปลิบ ๆ สีเหลืองจากจุดเล็ก ๆ ค่อย ๆ ไคลคลา เข้ามาทีละน้อย ๆ”

2.ใช้ภาษาไม่กระจ่าง  

ใช้คำที่มีความหมายไม่ชัดเจน

-“ ผลงานของศรีบูรพาเรื่องก่อนได้สร้างความประทับใจต่อผู้อ่านเป็นอันมาก”
ใช้คำที่มีความหมายขัดแย้งกัน 
“ นอกจากอากาศแล้ว  ปัญหาขยะก็แก้ยาก แต่ถ้าจะแก้ก็ง่ายนิดเดียว ”

ใช้ประโยคกำกวม 
-“ การเดินทางยังให้ความรู้แก่ผู้เดินทางทางอ้อมอีกด้วย ”
-นายแดงขับรถชนควายตาย

ใช้ประโยคไม่ต่อเนื่องกัน 
“ เราไปกันโดยรถบัสประมาณ 2  คัน นักศึกษาแต่ละคนต้องเสียค่าบัตรผ่าน ประตูคนละ 150 บาท เมื่อรถบัสไปถึงพิพิธภัณฑ์ฝิ่น  รถออกประมาณ  8  นาฬิกา ตอนเช้าหลังจากที่อาจารย์ตรวจรายชื่อนักศึกษาเรียบร้อยแล้ว”

ใช้สันธานไม่เหมาะสม 
“  เธอหรือฉันที่เป็นตัวแทนกลุ่มสันทนาการไปประชุมเรื่องการเตรียมพร้อมเพื่อต้อนรับน้องใหม่ด้วยกัน”

ใช้ภาพพจน์สื่อความหมายไม่ชัดเจน   
“  การที่ผู้มีสิทธิ์ไม่ไปใช้สิทธิ์ก็เปรียบเหมือนมีดที่คอยจะฆ่าฟันเจ้าของได้ตลอดเวลา ”

3. ใช้ภาษาไม่สละสลวย   คือ

ใช้คำเกิน   
- บ้านเรือนของผู้คนมีอยู่เป็นระยะ ๆ 
 
    - พญ.พรทิพย์ผ่าศพคนตายที่สถาบันนิติเวช                                                         

ใช้คำขาด 

- ทักษะในการใช้ภาษามี 4 ทักษะคือ การฟัง การพูด การอ่าน การเขียน

ใช้คำไม่คงที่

-  ขณะนั้นข้าพเจ้ายังเป็นเด็กเล็กอยู่  เป็นครั้งแรกที่ดิฉันได้มีโอกาสออกท่องเที่ยว   ฉันได้เดินทางสู่โลกกว้างที่หนูจะไม่มีวันลืมเลย”

ลำดับคำไม่เหมาะสม,ลำดับผิดความหมายเปลี่ยน   
  - เยาวชนควรอ่านหนังสือมากเพิ่มขึ้นกว่านี้       
- จึงเป็นปัญหาเร่งด่วนที่ การจราจรควรได้รับการปรับปรุง                   
-เมื่อไรตำรวจเลวจะหมด
-เมื่อไรตำรวจจะเลวหมด
 
ใช้ภาพพจน์ไม่เหมาะสม
- ทำไมแขนของพ่อเย็นเฉียบ เย็นเหมือนลูกฟัก

-ภาษาที่ใช้ในหน้าหนังสือพิมพ์  ควรเป็นภาษาที่ผู้เขียนเคร่งครัดต่อไวยากรณ์และเป็นภาษาที่ง่ายต่อการทำความเข้าใจ
-  ในความคิดของข้าพเจ้า ผู้หญิงไม่ได้รับความเป็นธรรมเลย

4.เว้นวรรคตอนไม่ถูกต้อง หรือไม่เว้นวรรค ในที่ควรเว้น  เช่น

   - ข้าพเจ้าคิดว่าหนังสือนี้มีคุณค่าควรแก่การอ่าน  หาความรู้
   - ขั้นต่อไปคือการฝึกฝนให้รู้จักเหตุผลสติปัญญาและหลักการแห่งชีวิต

5.ย่อหน้าไม่ถูกต้อง

 ….การใช้ภาษาของผู้เขียน  แม้จะเป็นภาษาง่าย ๆ แต่ก็กินใจมากทีเดียว เพราะมันให้ข้อ คิดแก่ชีวิตอยู่ไม่น้อย
       
 ผู้อ่านจะได้ทั้งความสะเทือนใจ ความสมเพชในชีวิตของหญิงที่เดินทางผิด  และได้ทั้งข้อคิดแก่ชีวิตเราเอง

แนวทางแก้ไขด้านการเขียน

   หมั่นสะสมความรู้
   สร้างกรอบความคิดก่อนลงมือเขียน
   หาความหมายจากพจนานุกรม
   ทบทวนทุกครั้งเมื่อเขียนเสร็จ
   จูงใจโดยให้ลองพูดก่อนลงมือเขียน

ไม่เชื่อเหมือนกันครับ

พี่แก้วและพี่อีกหลายๆคนรู้จักกับเพื่อนโอคนนี้อ่ะค่ะ พี่ท่านเลยแซวมา ;)