เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

 :) " ไม้เขี่ยหมาเน่า "      

ฉันได้ฟังปริศนาธรรมเรื่องนี้จากคุณ แม่... ซึ่งพระอาจารย์ประสงค์ ปริปุ ณฺโณ

จากวัดป่าชิคาโกท่านกรุณาเทศน์ เล่าให้ฟัง พระอาจารย์เริ่มเรื่องด้วยคำถามว่า

ถ้ามีหมาเน่าลอยน้ำมาติดที่หน้าบ้านของเรา เราจะทำยังไง

ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน ว่าให้เอาไม้เขี่ยมันออกไป

พระอาจารย์ก็ถามต่อว่า เขี่ยเสร็จแล้ว หมาเน่าลอยไปแล้ว ไม้นั้นเราทำยังไง

ทุกคน ก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันอีกว่า ก็ต้องโยนทิ้งไป

คราวนี้พระอาจารย์ก็บอกว่า นั่นแหละ... มีคน บางพวก ไม่ยอมทิ้งไม้เขี่ยหมาเน่านั้นไปเฉยๆ

ไม่รู้เสียดายอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าเหม็นแต่ก็หยิบกลับขึ้นมาดมอยู่เรื่อย ไม้เขี่ยหมาเน่าๆเหม็นๆน่ะ

พระอาจารย์เล่าเรื่องจบเพียงแค่ นี้

ทิ้งไว้เป็นปริศนาธรรมให้เอามา คิดต่อ... เห็นด้วยกับฉัน มั้ย... คนที่ รู้ทั้งรู้ว่าไม้เหม็นแต่ก็ยังเก็บมาดมอยู่ได้เนี่ย... ไม่โง่ก็โรคจิตนะ

เคยเป็นบ้างมั้ย

เวลามีใครมาทำให้เรา โกรธ จนเรื่องต่างๆ

เหตุต่างๆ ที่ทำให้เราโกรธมันดับไปหมดแล้ว แต่เราก็ยังเก็บมาคิดมาแค้นอยู่ นั่นแหละ

ไม่รู้เสียดายอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าทำให้เป็นทุกข์ แต่ก็เก็บความคิดแค้นมาเผาใจอยู่ เรื่อยๆ

หรือไม่ต้องเรื่องโกรธก็ได้... เรื่องอะไรๆที่มันผ่านไป แล้วแต่หลายครั้งเราก็ยังเก็บโน่นเก็บนี่มาคิด

มากังวล มาเสียใจอะไรก็แล้วแต่ ฉันคนหนึ่งล่ะที่เคยเป็น

แล้วฉันก็คิดว่าทุกคนก็คงเคยเป็น คราวหลังถ้าเป็นอีกลองบอกตัวเองสิ ว่า...

แน่ะ... หยิบไม้เขี่ยหมาเน่ามาดมอีกแล้วนะ เรา

คนที่รู้ทั้งรู้ว่าไม้เหม็นแต่ก็ยังเก็บมาดมอยู่ได้ เนี่ย... ไม่โง่ ก็โรคจิตนะ

ดูซิว่ายังจะอยากเก็บไม้เหม็นๆไว้ดมอีก มั้ย :)

ขอบคุณครับ  พี่วัฒน์

อยู่ที่ใจ

เหมือนก้อนหินในมือเธอ

ขอบคุณครับ............ผมเนี่ยตัวดีเลย
ดมแล้วดมอีกบางครังจะพาลอมอีกตะหาก ต้องแก้ไขๆ
ขอบคุณอีกครั้งครับ

ขอบคุณค่ะพี่ เคยเป็นค่ะพี่ ซึ่งเมื่อก่อนไมค่อยเป็นเลย ส่วนใหญ่ปล่อยแล้วปล่อยเลย แต่หลังๆบรรยากาศพาไปอ่ะค่ะ...อิอิ ::005::

ขอบคุณครับ...:D

..ขอบคุณครับ... ::002::

ขอบคุณค่ะ

ครับ.... :VOV:

 ::002:: ;D

ขอบคุณครับ พีวัฒน์ ::002::

         ขอบคุณครับอาวัฒน์

ขอบคุณครับ....เป็นข้อคิดที่เยี่ยม... ::014::

ขอบคุณครับพีวัฒน์

ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่มักจะมองข้ามครับ ::014::

เป็นคติสอนใจ ที่เยี่ยมมากครับ ขอบคุณครับ  ::014::

ขอบคุณครับ พี่วัฒน์

ขอบคุณครับ . . .  ::014::

ขอบคุณครับพี่

คำสอนของพี่วัฒน์ทำให้ผมนึกถึงนิทานเซนเรื่องนี้ครับ

.
.
.
.
.


ครั้งหนึ่งพระภิกษุทันซันและไอกิโด ร่วมเดินทางไปตามถนนซึ่งเป็นโคลนตมสายหนึ่ง

ขณะนั้นฝนกำลังตกหนักจึงทำให้มีน้ำเจิ่งไปทั่วถนน เมื่อทั้งสององค์เดินมาถึงหัวโค้งถนน ก็พบหญิงสาวสวยคนหนึ่งแต่งกายด้วยเสื้อกิโมโนไหมที่มีสายคาดเป็นแพรเนื้อดี เธอไม่อาจเดินข้ามห้วงน้ำที่กำลังเจิ่งถนนตอนนั้นได้ (เพราะเกรงเสื้ออันสวยงามของเธอจะเปียกเปื้อน)

ทันใดนั้นพระภิกษุทันซันได้เดินเข้าไปหาหญิงสาวผู้นั้นและกล่าวว่า "มานี่ซิเธอ ฉันจะช่วย" ว่าแล้วก็อุ้มหญิงสาวนั้นบุกข้ามห้วงน้ำนั่นไป

พระภิกษุเอกิโด ได้มองดูการกระทำของเพื่อนร่วมทางอย่างเงียบๆ และมิได้ปริปากพูดอะไรขึ้นอีกเลย ทั้งสองรูปเดินทางต่อไปจนค่ำ และเข้าอาศัยพักอยู่ในวัดแห่งหนึ่ง เมื่อต่างองค์ได้จัดที่ทางเรียบบร้อยแล้ว เอกิโดจึงได้กล่าวขึ้น ด้วยอดรนทนไม่ได้อีกต่อไปว่า
"นี่แน่ะท่าน ในฐานะที่เราเป็นสมณะ ไม่ควรบังอาจเข้าไปใกล้สตรี โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรีที่สาวและสวย เพราะมันเป็นอันตรายต่อพรหมจรรย์อย่างร้ายกาจ เมื่อกลางวันนี้ทำไมท่านจึงเข้าไปอุ้มหญิงสาวผู้นั้น"



"...ผมวางเธอไว้ที่นั่นตั้งแต่กลางวันนั้นแล้ว" พระภิกษุทันซํนตอบ


"ท่านยังอุ้มเธออยู่อีกหรือ"

ขอบคุณครับ 

ขอบคุณครับ ::014::ยอดเยี่ยมทั้งสองเรื่องครับ ::002::

ขอบคุณทั้งสองเรื่องเลยค่ะ

เวลามีใครมาทำให้เรา โกรธ จนเรื่องต่างๆ

เหตุต่างๆ ที่ทำให้เราโกรธมันดับไปหมดแล้ว แต่เราก็ยังเก็บมาคิดมาแค้นอยู่ นั่นแหละ

ไม่รู้เสียดายอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าทำให้เป็นทุกข์ แต่ก็เก็บความคิดแค้นมาเผาใจอยู่ เรื่อยๆ

หรือไม่ต้องเรื่องโกรธก็ได้... เรื่องอะไรๆที่มันผ่านไป แล้วแต่หลายครั้งเราก็ยังเก็บโน่นเก็บนี่มาคิด

มากังวล มาเสียใจอะไรก็แล้วแต่

นี่เป็นสาเหตุอันดับ 1 ที่ทำให้เกิดโรคเครียด  แล้วโรคอื่นก็จะตามมา

 ::014:: ขอบคุณครับ  ::014::

 ::002:: ::002::ขอบคุณครับ ::014::

ขอบคุณมากครับ ::014::

ขอบคุณครับ

ขอบคุณครับ

แต่

จะทำอย่างไรดีล่ะครับ  พยายามแล้ว ช่วงที่หายไปก็มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานนิดหน่อย

ผม ก็ยังดมไม้เขี่ยหมาเน่า อีกทั้งก็ยังอุ้มผู้หญิงคนนั้นให้หนักใจไว้ตลอด 

ทั้งหนักทั้งเหม็น หันหน้าเข้าครอบครัว ก็ทิ้งได้เป็นบางเวลา กลับมาทำงาน

ก็ดม ก็อุ้ม เหมือนเดิม ::004:: ::004:: ::004:: ::004::

ด้วยความเคารพครับ

ผมก็นึกถึงตนเอง ชอบเก็บเรื่องไม่เป็นเรื่องมาคิด