พิมพ์หน้านี้ - ข้อหากบฎ

ในสนาม

กราบเท้า แม่ที่รักของลูกคนเดียว

ลูกต้องขอประทานโทษที่ลูกได้ทำให้แม่ต้องเดือดร้อน

เป็นห่วงใย โดยมิได้ปรึกษาหารือก่อนเลย หนังสือฉบับนี้ลูกนั่งเขียนในทุ่งนาบางเขน ทุ่งนาของเมืองไทยที่มีคนไทยเป็นเจ้าของแต่บัดนี้กำลังกลายเป็นสนามรบระหว่างคนไทยกับคนไทยด้วยกัน

เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

ลูกไม่รู้ว่าจะอธิบาย

ให้แม่ฟังอย่างไรถูก

และกว่าแม่จะได้รับจดหมายฉบับนี้แม่ก็คงจะทราบเรื่องราวอยู่บ้างแล้ว ลูกอยากจะบอกให้แม่ของลูกรู้ ว่าที่ลูกทำไปคราวนี้ ลูกทำไปด้วยความสุจริตใจ ด้วยความเชื่อถือโดยบริสุทธิ์ ว่าเป็นการกระทำที่ถูก ลูกไม่ได้ทำไปเพื่อหวังอำนาจวาสนา หรือเพื่อที่จะทำไปตัวเองเป็นใหญ่เป็นโต แต่ตั้งแต่ลูกจำความได้มา ลูกก็เคยแต่ได้รับคำสั่งสอนอบรม

ให้ซื่อสัตย์

กตัญญูต่อพระเจ้าอยู่หัว

คุณพ่อคุณแม่ซึ่งเป็นที่รักนับถือของลูก

ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดก็ได้สอนมาอย่างนั้น ทำให้ลูกมีความจงรักภักดี มีความกตัญญูมากขึ้นไปอีก ลูกเข้ามาเป็นทหารด้วยความสมัครใจของลูกเอง คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยบังคับเลย ได้แต่ตามใจ เมื่อเป็นทหาร ก็รู้สึกอยู่ว่าตนมีหน้าที่รักษาแผ่นดินรักษาพระบรมเดชานุภาพ เมื่อจำเป็นก็ต้องถวายชีวิตเป็นราชพลี ลูกได้ร่วมทำการกับเขาทั้งนี้ด้วยความรู้สึก ด้วยความเชื่อมั่น เหล่านี้เป็นที่ตั้งมิได้มีความหวังความปรารถนาอย่างอื่น

ผ่านเข้ามาในหัวใจเลย

ขณะนี้ เป็นเวลาที่

คนอื่นเขาจะต้องประณาม

จะต้องกล่าวร้ายลูก และคนที่อยู่ทางฝ่ายลูก แต่ลูกก็รู้อยู่เสมอ ว่าแม่คงจะเข้าใจและเห็นใจ และถ้าคุณพ่อมีทางใดที่จะรู้ได้ คุณพ่อก็คงจะพอใจ เวลานี้ลูกยึดถือเอาแต่ความซื่อสัตย์กตัญญูต่อแผ่นดิน และความรักที่ลูกมีต่อแม่ทูนหัวของลูกเป็นเครื่องคุ้มครองตัว ลูกสวดมนต์ภาวนาและคิดถึงคุณพ่อคุณแม่อยู่เสมอ เพราะในยามนี้เป็นยามที่ลูกคิดถึงแม่มากที่สุด

แม่ทูนหัวของลูก

ขออย่าให้แม่นึกแต่น้อยว่า

ลูกชอบทำสิ่งที่ลูกกำลังทำอยู่

ลูกไม่อยากเห็นคนไทยรบกันเองเลยและเมื่อแรกก็คิดไปไม่ถึง หรือไม่ได้นึกว่าเรื่องราวจะรุนแรงถึงเพียงนี้ ลูกปืนทุกลูกที่ยิงออกไปทั้งสองข้างนั้นดูเหมือนจะถูกที่หมายทุกครั้งไป ที่หมายนั้นก็คือหัวใจของลูกเอง ทุกครั้งที่ลูกยิงปืนด้วยตนเองหรือสั่งให้ทหารยิง น้ำตาของลูกจะไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกเหมือนกับลูกกำลังทำบาปอย่างหนัก ต้องฆ่าพี่น้อง บางครั้งลูกแทบจะทนไม่ได้ อยากจะวิ่งหนีหลบหลีกไปเสีย แต่ลูกก็ไม่อาจทำได้

เพราะไม่สามารถจะทิ้งทหาร

ที่อยู่ใต้บังคับบัญชา

และไม่สามารถเสียสัตย์ที่มี

ต่อเพื่อนร่วมตายทุกคน ลูกมองไปข้างหน้านอกแนวของตน เห็นคนวิ่งขวักไขว่ และรู้ดีว่าเป็นทหารฝ่ายรัฐบาลแต่ลูกก็ต้องใจหาย
เมื่อคิดได้ว่าคนเหล่านั้น เมื่อเร็วๆนี้เองเป็นเพื่อนร่วมตายของลูกทุกคน เพราะเป็นทหารในกองทัพเดียวกัน เป็นข้าพระเจ้าอยู่หัว
องค์เดียวกัน ลูกอาจอยู่ในฐานะเป็นผู้บังคับบัญชาคอยดูแลทุกข์สุขของนายสิบพลทหารเหล่านั้นก็ได้

และนายทหารฝ่ายข้างโน้น

หลายคนก็เคยเป็นเพื่อนร่วมกิน

ร่วมนอนร่วมโรงเรียนกันมา

บางคนก็เคยเป็นผู้บังคับบัญชา หรือเคยเป็นครูถ่ายทอดวิชาความรู้ให้ ลูกไม่เคยมีเรื่องส่วนตัวโกรธเคืองกับเขาเหล่านั้นเลย
มีแต่ความรักความห่วงใยความหวังดี แต่แม่ทูนหัวของลูก ขณะที่ลูกกำลังเขียนหนังสือนี้เอง เราต่างคนต่างกำลังยิงกันฆ่ากัน
ความเศร้าใจของลูกนั้นสุดที่จะพรรณณา ลูกต้องเขียนหนังสือถึงแม่ เพราะเวลานี้เป็นเวลาที่ลูกอยากอยู่ใกล้แม่ที่สุด

เพราะแม่คนเดียว

ที่สามารถปลอบลูกให้คลายทุกข์ได้

แม่คนเดียว เป็นคนที่อาจอธิบายให้ลูกเข้าใจ

เหตุผลต่างๆ ได้ ลูกอยากนั่งแทบฝ่าเท้าแม่ เอาหัวซบบนตักแม่ อยากรู้สึกว่ามือของแม่ที่เต็มไปด้วยความรักความเมตตานั้น กำลังลูบหัวลูก การณ์ข้างหน้าจะเป็นอย่างไรต่อไป ลูกเองก็ไม่อาจคาดคะเนได้ ถ้าลูกเป็นอันตรายลงไป ลูกอยากให้แม่รู้ไว้ว่า ความคิดสุดท้ายของลูกจะจดจ่ออยู่ที่ตัวแม่ แต่ถ้าหากลูกไม่ตาย ลูกจะต้องหาหนทางมากราบเท้าแม่

ขอประทานโทษที่ทำให้แม่ต้องวิตกกังวลห่วงใย

จากลูก
อ้น

หมายเหตุ : จดหมายฉบับนี้ เป็นจดหมายซึ่ง ตาอ้น เขียนถึง แม่พลอย ในเหตุการณ์กบฎบวรเดช กลางทุ่งนาบางเขน ในแผ่นดินที่สาม รัชกาลที่เจ็ด หนังสือวรรณกรรมเรื่องยิ่งใหญ่ ผลงานการประพันธ์ของ พลตรี หม่อมราชวงศ์ คึกฤทธิ์ ปราโมช เรื่อง สี่แผ่นดิน

เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

สนทนาภาษาปืน => หลังแนวยิง => ข้อความที่เริ่มโดย: วัฒน์ ที่ สิงหาคม 28, 2008, 09:11:54 PM