เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ได้รับข้อมูลมาจากกลุ่มเพื่อนๆ ใน www.pantip.com

มีรายละเอียดดังนี้นะครับ...จากกระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/camera/topic/O7011038/O7011038.html

........................................................... .

+ o + o + กระทู้เตือนภัย [ริมถนนพระราม 4 ตรงข้ามสวนลุมไนท์บาร์ซาร์] + o + o +


หายไปนานเลยค่าบพี่น้องงง...
หายไปเรียน ป โท ใกล้จบแล้ว .. แต่ดันประสบกับเหตุการณ์ถูกทำร้ายร่างกายเพื่อชิงทรัพย์ครับ

เรื่องเกิดเมื่อเดือนที่แล้ว แต่เข้า รพ รักษาตัว
แล้วพอออกมาก็ต้องเคลียร์งานที่ลาหยุดไปแล้วก็เร่งทำวิจัย ป โท ให้เสร็จเพื่อให้ทันเสนอชื่อจบ

เลยเพิ่งมาโพสกระทู้เตือนภัยเผื่ออาจจะพอมีประโยชน์บ้างสำหรับเพื่อนๆ พี่ๆ ห้องกล้องครับ

+++++++++++++++++++++++++

สวัสดีครับ ก่อนตั้งกระทู้นี้ที่จริงเกือบไม่มีชีวิตรอดกลับมาโพสท์ และไม่เคยคิดว่าจะเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นกับตัวเองเลยเอามาเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง

ถ้ากระทู้นี้ตั้งผิดห้อง ก็ความกรุณาเพื่อนๆ อย่าติดไฟแดงนะครับ ถือว่าเตือนภัยกันแล้วกัน

เมื่อวันที่ 14 กันยายน เวลา 00.30 ผมเดินกลับบ้านคนเดียวจากที่ทำงานตึกอับดุลราฮิมไปบ่อนไก่
ซึ่งห่างกันแค่ 1 ป้ายรถเมล์ ระหว่างทางมีสถานีรถไฟใต้ดิน สถานีลุมพินี แม้จะปิดทำการไปแล้วแต่ก็ยังคงมีคนเดินสวนไปมาอยู่บ้าง
และเดินไป-กลับบ้านและที่ทำงานเป็นเรื่องที่ทำเป็นปกติมาตลอด บางครั้งตี 1 ตี 2 เลยไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่

จนเดินมาจะถึงปากซอยบ้านแล้ว มีที่มืดๆ อยู่ช่วงนึงซึ่งเดินฝ่าไปไม่ถึง 5 นาทีก็พ้น บริเวณตึกที่ก่อสร้างใหม่
ระหว่างเดินก็ยังมีคนเดินสวนไปมาบ้าง 2-3 คน ก็ยังถือว่าบรรยากาศไม่น่ากลัวเท่าไหร่จนมาเจอกลุ่มนึง
มา 4 คน แบ่งเป็น 2 คน ขับมอเตอร์ไซด์ริมถนนมาพร้อมๆ กับอีกสองคนเดินบนฟุตบาท ริมถนนใหญ่
ซึ่งในกลุ่มมีเด็กผู้หญิงด้วย  ผมเลยคิดว่าไม่น่าจะมีอะไร อีกทั้งใกล้ๆ กันมีป้อมยามเฝ้าตึก (แต่ตอนนั้นไม่เห็นยามนะ)

พอเราจะเดินสวนกันคนนึงในกลุ่มถามผมว่า “เวลากี่โมงแล้ว”
ผมก็นึกว่ารถมอเตอร์ไซด์เขาเสีย เลยเผื่อช่วยอะไรได้บ้าง
แต่ผมเป็นคนไม่ใส่เครื่องประดับอะไรอยู่แล้ว แม้แต่นาฬิกาก็ไม่มี
ถือแต่เอกสารงานวิจัย ปโท ของผมที่ต้องจะนำไปส่งอาจารย์ในวันถัดไป
กับในเป้สะพายหลังมีแต่ตำราเรียน 4-5 เล่ม

พอผมบอกว่าไม่ทราบเวลาเพราะเราไม่มีนาฬิกา
อีกทั้งเริ่มเอะใจแล้วว่าสายตาคนถามมันฟ้องว่าเหมือนคนถามก็ไม่ได้อยากรู้คำตอบซักเท่าไหร่
พอตอบเสร็จผมคิดว่าเรารีบเดินไปให้พ้นจากการเผชิญหน้าดีกว่า
พอกำลังผมจะเดินพ้นไปผู้ชายในกลุ่มก็เอาอะไรซักอย่าง (คิดว่าไม้) ฟาดศีรษะผมเลยครับ
จากนั้นคือเขากระหน่ำฟาดผมไม่ยั้งเลยครับ รู้ว่าครั้งแรกก็ล้มลงไปแล้ว
ไม้แรกที่โดนผมไม่รู้สึกเจ็บแต่ชาแล้วก็งงๆ ว่า เราโดนอะไร
แล้วแบบเขาจะทำเราทำไม เราไม่เคยรู้จักกันมากก่อน แล้วก็ไม่เคยมีเรื่องผิดใจกับใคร

พอไม้สอง ไม้สาม ฟาดลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตี (เท่าที่นับผมนับได้ว่าโดนฟาดไป 6-7 ครั้งมั้งนะ แต่ก็มีอีกหลายครั้ง แต่สติเริ่มเลือนลางแล้วอ่ะครับ เลยไม่รูว่าสุดท้ายจริงๆ โดนไปกี่ที)
ผมคิดว่าไม่ได้ละ ยิ่งเราโดนฟาดมากเท่าไหร่ แรงเรายิ่งหมดลงเรื่อยๆ
แล้วคงตายจมกองเลือดตรงนั้นแน่ๆ ผมคิดอีกว่าเราจะมาตายตรงนี้ไม่ได้
ผมเลยรวบรวมกำลังพยายามลุกเพื่อวิ่งหนีก่อนจะหมดสติ
ผมเกรงว่าถ้าหมดสติไปผมอาจได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง ถ้ายังให้เขาตีอยู่อาจเสี่ยงโดนที่จุดสำคัญ
อีกทั้งถ้าคนกลุ่มนั้นเอากระเป๋าไป งานวิจัยผมก็อยู่ในนั้นทั้งหมด ถ้าสูญไปก็ต้องมาทำใหม่ทั้งหมด
ผมเลยกัดฟันลุกหนีก่อนดีกว่า พอลุกได้ ก็พอดีกับที่เขาฟาดไม้ลงมาที่ผมอีก ผมเลยเซไปชนต้นไม้
เขาก็วิ่งตามมาฟาดอีก อีกคนคงพยายามเข้ามาดึงตัวไว้
ชีทงานวิจัย หนังสือ ที่ถือมาด้วยก็กระจายตกบนพื้น
ผมคิดอย่างเดียวว่าอย่าหยุด ถ้าหยุดเราตายแน่
เลยลุกขึ้นมาอีกรอบ แล้ววิ่งหนีไปให้พ้นจากตรงนั้น ไปตรงที่หน้าเซเว่น
แล้วหันหลังมามองด้วยว่าเขาตามมามั้ยจะได้กะสปีดในการวิ่งให้ถูก
แต่ก็ไม่มีการตามมา แต่เชื่อว่าหลังชนต้นไม้ก็มีการฉุดกระชาก
เพราะหลังเหตุการณืก็มีอาการล้าตรงไหล่
อีกคนคงพยายามเอาไม้ทุบผมอยู่
แต่คงโดนเป้ ซึ่งในเป้มีตำราเรียนอยู่หลายเล่ม
เลยน่าจะเป็นส่วนหนึ่งให้ผมรอดมาได้

พอมาถึงเซเว่นผมก็มาขอความช่วยเหลือพี่ๆ วินมอเตอร์ไซด์ปากซอยบ้าน
ซึ่งผมขอขอบพระคุณพี่ๆ เหล่านั้นมากๆ ที่ช่วยเหลือนะครับ
สภาพตอนนั้นคือเลือดอาบหน้า ไหลอย่างกะในหนังเรื่อง Kill Bill
ตกใจมากครับ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยประสบเหตุที่ได้เสียเลือดเยอะมากขนาดนี้มาก่อน
ผมเลยขอร้องให้พี่วินมอเตอร์ไซด์ ช่วยวิ่งไปที่เกิดเหตุไปช่วยเก็บเอกสารวิจัยที่ตกกระจัดกระจายอยู่
ซึ่งต้องนำไปส่งอาจารย์ เพราะใกล้ช่วงเสนอชื่อจบ และไม่มี soft file สำรองไว้
แล้วพี่มอเตอร์ไซด์อีกคนนึงก็ขับไปส่งผมที่โรงพยาบาล

เลยอยากเตือนเพื่อนๆ ที่มีเหตุต้องเดินกลับบ้านดึกคนเดียว
ซึ่งทางที่ผมเดินก็ผ่านทางนี้ประจำตั้งแต่เปิดใช้รถไฟใต้ดิน
คือต้องมีความระแวดระวังอยู่เสมอนะครับ ซึ่งขนาดผมเองก็ระมัดระวังตัวเองมากอยู่แล้ว
ยังประสบเหตุได้เลยนะครับ
แล้วถ้าต้องประสบเหตุจริงๆ ก็พยายามหนีออกมาจากตรงนั้นให้ได้และมีสติให้มากๆ นะครับ
ผมถือว่าโชคดีมากๆ ที่รอดมาได้ รู้สึกขอบคุณตัวเองอยู่เสมอที่เรามีสติอยู่กับตัวตลอดเวลา
ตอนมาเล่านี่เหมือนไม่มีอะไร แต่ใน moment ระหว่างเส้นแบ่งระหว่าง “ตาย” กับ “ไม่ตาย”นั้น
มันใกล้กันมาก เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาไม่ถึง 1 นาที

ตอนนี้ก็ยังเป็นโรคระแวงคน หวาดๆ อยู่ แต่ด้วยความจำเป็นที่ต้องกลับบ้านค่ำ ชีวิตก็ยังคงต้องผจญภัยกันต่อไป
สภาพตอนนี้ก็แผลแตกกลางศีรษะประมาณ 5 ซม เป็นรอยเย็บ 7 เข็ม
ศีรษะบวมจากการกระทบกับของแข็ง อาการฟกช้ำตามหัวไหล่ เข่าสองข้าง ข้อศอก ขาเป็นแผลถลอก
จิตใจสบายดีครับ คนพวกนั้นก็ทำร้ายผมได้แต่ตัว แต่ไม่สามารถทำลายจิตวิญญาณเราไปได้อย่างแน่นอน
ที่เหลือเรื่องกรรมก็เป็นสิ่งที่คนเหล่านั้นคงต้องไปชดใช้กันเองต่อไป
ชีวิตเราก็ต้องก้าวต่อไปแล้วก็ทิ้งมันไว้เบื้องหลัง

ผมก็ขอให้ทุกคนอย่าได้เจอเหตุการณ์แบบผมเลย มันน่ากลัวมากๆ ครับ
ส่วนเรื่องทางคดี ไม่มีอะไรจะพูดถึงครับ เจ็บตัวฟรี อาการอื่นๆ ทางประสาท ก็เป็นลิ่งที่ต้องเฝ้าดูต่อไป
และเหนื่อยใจหน่วยงานที่มีหน้าที่คุ้มครองประชาชน ก็ได้แต่ อืมม เราโชคร้ายเองที่ไปเดินดึกๆ ให้คนอื่นทำร้าย
คาดว่า 4 คนนั้นก็ยังคงลอยนวลอยู่ หากจะต้องเจอก็พยายามเลี่ยงไว้นะครับ
“ตนแลก็ยังเป็นที่พึงแห่งตน” อยู่เสมอครับ

ที่เอามาบอกกล่าวคือ

1. ไม่อยากให้ใครมาโดนเหมือนกับผมเอง นอกจากเจ็บตัวแล้ว เสี่ยงจากการเสียชีวิต ต่อให้บาดเจ็บก็เสียโอกาสในการทำงานหรือเรียน เพราะต้องไปนอนในโรงพยาบาล ยิ่งเราเป็นแรงหลักในการหาเลี้ยงครอบครัวแล้วยิ่งรู้สึกโกรธ ที่คนเหล่านั้นมาทำให้เราไม่สามารถทำงานได้ ต้องพักฟื้นไปเป็นสัปดาห์

2. ในเมื่อไม่มความคืบหน้าในการจับกุม คนกลุ่มนั้นยังลอยนวลอยู่ เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ได้แจ้งความคืบหน้ามา เพราะฮะนั้นยังถือว่าอันตราย เราจึงควรบอกต่อ ป้องกันตัวเองไว้ดีที่สุด

3. บริเวณนั้นเป้นแหล่งชุมชนไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม จะเห็นว่ามีคนเดินผ่านสัญจรไปมาเยอะ โดนเฮพาะชาวต่างชาติ เพราะเป็นแหล่งชัอปปิ้ง ซึ่งโอกาสเสี่ยงในการเกิดเหตุร้ายมีสูงมาก จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะไม่นำมาบอกกล่าวต่อ เพื่อไม่ให้เหตุการณ์นี้เกิดซ้ำอีก



รูปพรรณสัณฐานที่พอจำได้ให้พึงระวังมีดังนี้

1. คนร้ายจะมาเป็นกลุ่ม เพราะพวกนี้ไม่กล้าทำคนเดียว ที่ผมเจอ มี 4 คน มีเด็กผู้หญิงในกลุ่มด้วย ซึ่งจะหลอกให้เราตายใจว่าไม่น่าจะมีอะไร โดยที่แบ่งผู้กระทำเหยื่อ 2 คน อีก 2 คนขี่มอเตอร์ไซต์ดูต้นทาง

2. พฤติกรรมคือจะแสร้งถามเวลาเราว่ากี่โมง พอเราก้มดูนาฬิกา คนถามก็จะเอา(คิดว่าไม้นะ) ฟาดศีรษะเรากระหน่ำจนสลบแล้วก็เอาข้าวของเราไป

3. เคสนี้คือหน้าตาบ่งบอกว่าไม่ใช่คนดีแน่ๆ เป็นพวกเด็กวัยรุ่น พวกแก๊งมอเตอร์ไซต์

4. มักจะนั่งเล่นตามสถานีรถไฟฟ้าเป็นกลุ่ม (จะนั่งเลือกเหยื่อว่างั้นแล้วค่อยตามไปทำร้ายคนที่เดินมาคนเดียว)

5. จะขับรถตะเวณหาเหยื่อยตามที่เปลี่ยวๆ เช่น รอบสวนลุมพินี ซอยสาทร 1 ซอยเกอเธ่ ที่มีสถานทูตเยอะๆ มืด หน่ะครับ


ยังไงฝากระวังไว้ด้วยครับ ขนาดผมเป็นคนไม่ใส่ของมีค่าเลยยังโดนทำร้ายได้ ตอนนี้ก็ได้แต่พักฟื้น และพยายามกลับมาใช้ชีวิตอย่าปกติ แต่อาการบาดเจ็บทุเลาลงบ้างแต่ยังไม่หายซะทีเดียวคงต้องใช้เวลาอีกซักพัก
ตอนนี้มีรอยแผลกลางหน้าผากเป็น แฮรรี่ พอร์เตอร์เลยทีเดียว T_T


เขียนยาวไปมาก แต่ขอบคุณที่อ่านครับ


บุญรักษาทุกท่านครับ
fine friday

กระทู้นี้เอามาให้อ่านสำหรับผู้ที่ทำงานหรือต้องผ่านไปแถวนั้นนะครับ..ระวังตัวกันหน่อย... ::012::

เสียใจด้วยครับ ที่เจอเรื่องแบบนี้ เป็นกำลังใจให้ครับ รักษาตัวให้หายเร็วๆ
บุญรักษาครับ

อ่านแล้วนึกถึงนายเคอซี่ย์... แสดงโดนชาลล์ บรอนสัน ในหนังเรื่อง Dead wish (ล้างบัญชียมบาล)ครับ...

ตามท้องเรื่องในหนัง นายเคอซี่ย์ แกว่งกล้องนิคอน ล่อโจรให้เดินตาม... พอเข้าที่เปลี่ยวไม่มีพยาน ก็ใช้บราวนิงก์ BDA .380 สอยทีละคน...

น่ากลัวครับ... เรื่องถามทาง ถามเวลา นี่ก็เป็นสูตร...

แบบเดียวกับมือปืนรับจ้างชอบโทรเหยื่อเมื่อจะลงมือ... เมื่อเหยื่อชลอรถรับสาย หรือว่ายืนก้มหน้ามองโทรศัพท์ของตัวเอง จังหวะนั้นจะโดนนัดแรกครับ... นี่คือสูตร...

หากเป็นนักเลงโบราณ... เขาจะขอต่อบุหรี่เมื่อเดินสวนกันในตรอก พอไฟแดงสว่างวาบ แน่ใจว่าไม่ผิดตัว... เมื่อนั้นตวัดมีดที่ไขว้หลังมาด้วย ตะแคงมีดเสียบชายโครงเหยื่อสวบ...

อำมหิต    เนาะ.....

หายไวๆนะครับ อย่างนี้ถ้าเรายิงสวนไปจะเกินกว่าเหตุไหมนี่ :~)

อันตรายจริงๆ

...เลวระยำมากครับ