เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

สืบเนื่องจากกระทู้ของเพื่อนสมาชิกที่ใช้บริการแอร์ปากีฯ .... ขอความเห็นครับ  คือว่าผมกลัวการนั่งเครื่องบินจะแก้ไขยังไงดี  :~) :~) :~) ตอนนี้ใช้วิธีกระแทกกระป๋องเบียร์ก่อนขึ้นเครื่อง.... ไฟลท์ละครึ่งโหล แต่ก็มีปัญหาครับเพราะบางทีเครื่องออก 7 โมงเช้าเปลี่ยนไปกินน้ำเต้าหู้ก็ช่วยอะไรไม่ได้จริง ๆ  :~) :~) :~)

ดูจากชื่อไม่น่ากลัวเรือบินเลยนะครับ  ;D

ว่าแต่ จขกท. กลัวอะไรครับ ความสูง เสียงเครื่องบิน หรือความรู้สึกตอนเครื่องบินขึ้น ลง  ??? 

เรื่องนี้ต้องถามพี่โต๊ะ วสันต์หรือ ท่านกบบ้าคนใกล้ชิด น่าจะทราบ

...ผมก็กลัว  แต่ทำใจ

ผมกลัวการนั่งเครื่องบินนานๆ กลับเมืองไทยครั้งหนึ่ง นั่งเครื่องอย่างน้อย17-19ช.ม
ปวดเมื่อยตัวไปหมด นอนก็ไม่หลับ ผมเป็นคนแพ้เสียง เวลานอนต้องเงียบจริงๆถึงจะนอนหลับ
อยู่บนเครื่องเสียงเครื่องยนต์มันดัง บางครั้งโชคร้ายนั่งติดกับคนแขก ตัวใหญ่และเหม็นสุดๆ   :~) :~)

ข้างห้องน้ำด้วยครับพี่  เปิด-ปิด ดัง  หนวกหูนอนไม่หลับ

ดื่มเบียร์ก่อนไม่ดีครับ เพราะความดันอากาศในเครื่องปรับไว้ไม่เท่าระดับน้ำทะเล (จำไม่ได้แน่ รู้สึกว่า 70% ครับ) ดังนั้นเมื่อดื่มแล้วขึ้นเครื่องบิน แกสในกระเพาะจะเพิ่มขึ้นทำให้ท้องอืดครับ

วิธีแก้กลัวเครื่องบิน ผมว่าหาทางยิ้มกับแอร์บ่อยๆ ครับ...

ผมไม่กลัว  แต่งานหนึ่ง จากแถวอุดร มาลง กทม. ขึ้นมาไม่ถึง 10นาที  ฝนตกตลอดเลยครับ
ฟ้าแลบที สว่างไปไกลเลย เครื่องก็ยึกยักๆเอวตลอดเวลา ไม่เป็นจังหวะด้วย

มาถึง กทม. ฝนก็ยังตกซ่าๆ เครื่องแลนด์ดิ้ง ก่อนผมจะอ้วก  เครียดครับ  อยู่บนอากาศนานกว่านั้นอีก10นาที
มีอ้วกแน่

เครื่องดื่มที่เป็นแก๊ส หากเครื่องบินอยู่ที่เพดานบินสูง จะเกิดการขยายตัว จะทำให้อึดอัดไม่สบายตัว การดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลลกอฮอลหากพลาดพลั้งเมาแล้วลืมตัวทำอะไรไปอาจ

จะญาติไม่สนิทมารอรับถึงบนเครื่อง ;D

อิ อิ ดื่มบนเครื่องไม่สนุกครับ สั่งกับแกล้มแล้วไม่มา "น้องๆ เนื้อแดดเดียว ไส้กรอกรวม ปูกะตอย อย่างละจาน"

อ้อลืมบอกวิธีแก้ ก่อนขึ้นเครื่องสัก 1 ชั่วโมงควรกินยาแก้เมารถเมาเรือ(ภาษาหมอเขาเรียกอะไรไม่รู้) จะช่วยผ่อนคลายได้ครับ ;D

ตอนไปเยอรมัน ไปกับสายการบิน บรูไนร จีบแอร์สาวๆได้ผลครับ ยกถั่วยกน้ำมาให้พร้อม(ปกติจะไม่มีแอลกอฮอลบนเครื่อง)

ลองนั่งติดหน้าต่าง เผื่อดูพื้นดินแล้วอาจจะชินไปเองครับ

คนที่กลัวความสูง หากนั่งริมหน้าต่างจะไปกันใหญ่ครับ นั่งริมทางเดินสะดวกสุด เผื่ออั้นไม่ใหววิ่งเข้าห้องน้ำทัน ;D

มีปัญหาตอนเครื่องขึ้นหรือลงหรือปล่าวครับ ผมเคี้ยวหมากฝรั่งครับ ช่วยได้ แต่เจอหลุมอากาศก็เสียวบ้าง เครื่องบินโดยสารไม่อะไรมาก ถ้าเครื่องหน่วยราชการมีเสียว มีลุ้นตลอดครับ

อื้อ พี่จอยฯ เกือบเป็นลูกเขยเจ้าของบ่อน้ำมันแล้ว

ปกติขึ้นเครื่อง ผมชอบนั่งหลังใกล้ครัว เพราะมีของกิน ช่วงไปยืนคุยแลกเปลี่ยนภาษาเขาสอนภาษาบรูไนรให้(อิสลาม)ผมก็สอนภาษายาวีทางใต้ให้ ดูเขาจะแปลกใจมากที่เรา

เป็นพุทธแต่เว่าภาษาอิสลามได้ เลยได้กินของฟรีเพียบ ;D

กับแกล้มโปรดทั้งนั้นเลยครับพี่  ;D

ส่วนท่าน จขกท. ผมว่าตามพี่ coda บอกครับ.. ทำใจ หาหนังสืออ่าน ฟังเพลง ลดความเครียดได้เยอะ

ล่าสุดผมขึ้นนกแอร์ไปเชียงใหม่.. รู้สึกว่าการปรับแรงดันแย่พอควร.. หรือเราไม่ฟิตเหมือนเมื่อก่อนไม่รู้....  ::004::

....ผมก็กลัวครับ.นั่งเครื่องครั้งแรก.ยี่สิบกว่าปีก่อน.รู้ตัวนอนไม่หลับทั้งคืน... ;D..... :~)

ส่วนใหญ่จะเป็นมาตารฐานการบิน ผมว่าน่าจะมาจากความสมบูรณ์ร่างกายครับ หากวันใหนเป็นหวัดแล้วต้องบินเซ็งสุดๆเลยครับ ;D

อิ อิ นิ่มๆ ก็ คอหมูย่าง ยำวุ้นเส้น เบียร์อีกเหยือด้วยครับ

ไหนๆ ก็กระทู้เครื่องบินโดยสาร ขอแนะนำหนังสือเรื่องนี้ครับ เป็นประวัติการออกแบบเครื่องบินของโบอิ้งโดยคร่าวๆ โดยเฉพาะ 747 คนเขียนเป็นหัวหน้าทีมวิศวะที่ออกแบบ 747 เห็นการออกแบบเผื่อเพื่อความปลอดภันแล้วน่าจะกลัวน้อยลงครับ

หาได้ที่เอเซียบุ๊ค ครับ

http://www.amazon.com/747-Creating-Worlds-Adventures-Aviation/dp/0060882425/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1222852081&sr=1-1
 

Welcome on board!!!! :D :D :D

อันนี้ที่เคยทำเป็นสารคดี และถือเป็นอาคารโรงงานที่ใหญ่ที่สุดในโลกหรือเปล่าครับพี่

ดื่มบนเครืองอันตรายครับผมเข็ดจนตายไม่อาอีกแล้ว ครั้งหนึ่งขากลับจากเที่ยวญี่ปุ่นผมเซ็งสั่งเบียร์แค่กระป๋องเดียวมาดื่ม พอหมด
เริ่มเลยหัวเริ่มหมุนตาลายจะอ็วกก็ไม่อ็วกจนเอาไม่อยู่คาดว่าผมหมดสติเป็นลมไปชั่วครู่จนค่อยๆรู้สึกตัว
อย่าเห็นแก่ของฟรีครับ ยกเว้นท่านร่างกายแข็งแรงไม่มีปัญหากับการดื่ม แอล ก ฮ ที่ความสูงสามหมื่นฟุต

ขออภัยท่านเจ้าของกระทู้ก่อนเลยนะครับ...::014::

หากคำแนะนำอาจฟังแปลกๆ...

หากแต่อาการกลัว(phobia) เป็นอาการทางจิต...

สามารถรักษาได้โดยปรึกษาจิตแพทย์ครับ...

ผมพูดจริงๆนะครับ มิได้จะกล่าวหาว่าท่านผิดปกติครับ...

หากคำแนะนำไม่เป็นที่ต้องใจผมขออภัยไว้ด้วยครับ...::014::

น่าจะมีสารคดีหลายเรื่องครับ แแต่หนังสือเล่มนี้เขียนขึ้นไม่กี่ปีมานี้เองมีการพูดถึงโครงการ 787 ด้วย

ใช่แล้วครับ ตอนจะสร้าง 747 โบอิ้งต้องไปเปิดโรงงานใหม่ที่ เอเวอร์เร็ต ห่างออกไปจาซีแอทเทิล เป็นโรงงานที่มีความจุภายในอาคารมากที่สุดในโลก บัดนี้ก็ยังใช้ผลิตเครื่องบินอยู่ครับ

ที่น่าสนใจคือตอนเริ่มโครงการ 747 เป็นการเริ่มจากตวามต้องการของ แพน แอมฯ โดยตอนนั้นนาย ฮวน ทริป เป็นซีอีโอ แบบเผด็จการของ แพน แอมฯ ตอนนั้นไม่มีเครื่องบินโดยสารลำตัวกว้างที่มีทางเดินสองแถว เครื่องใหญ่ที่สุดทีใช้งานอยู่คือ 707 ลำตัวแถวเดียว เก้าอีข้างละ 3 รวม 6 ซึ่งความกว้างลำตัวของ 707 เป็นขนาดเดียวกับรุ่น 727 737 และ 757

ตอนนั้นต้องการเครื่องบินดยสารที่สามารจุผู้โดยสารได้มากขึ้นแต่ มีกระแสให้สร้างเครื่องบินโดยสาร 2 ชั้น และต้องการเครื่องบินขนส่งขนาดใหญ่ด้วย นาย โจ ซัทเตอร์ ผู้ออกแบบ 747 ดูไปดูมาคิดว่าสร้างชั้นเดียวแต่ลำตัวกว้างมากขึ้นจะดีกว่า โดยออกแบบให้ห้องนักบินอยู่สูงอีกระดับเพื่อให้เปิดหัวเครื่องบินขนสินค้ายาว ใหญ่ เข้าไปได้ตลอกความยาว / กว้างของเครื่องบิน เมื่อห้องนักบินอยู่สูงแล้ว พื้นที่ด้านหลังที่ต้องทำเป็นแนวลาดลงมาเลยใช้เป็นห้องพักผ่อนหรือห้องผู้โดยสารเพิ่มได้

ที่น่าสนใจคือตอนนั้นโครงการ 747 เป็นโครงการลูกเมียน้อย หรือที่ฝรั่งเขียนว่า ลูกบุญธรรม ครับ เพราะโบอิ้งกำลังฟิตพัฒนาเครื่องบินโดยสารความเร็วเหนือเสียงโดยได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล แต่โชคดีที่สเปคของทางเมกันกำหนดให้บินได้เกือบ 3 มัค และบินไกลข้ามแปซิฟิกได้ พัฒนาไป พัฒนามาจึงเห็นว่าไม่คุ้มค่าใช้จ่ายในทางธุรกิจ เลยเลิกไป ส่วนทางยุโรป ตั้งสเปคแค่ให้บินประมาณ 2 มัค และบินข้ามแอตแลนติด เลยสร้างเป็น คอนคอร์ท ขึ้นมาจริงๆ ตอนแรกก็ดีใจกันใหญ่ว่าดังแน่ ผลปรากฎว่า ผลิตขึ้นมาทั้งหมดแค่ 20 เครื่อง นำไปใช้บินรับส่งในสายการบินจริงๆ 14 เครื่อง ส่วน 747 สร้างขายมาได้ ประมาณ 1,400 เครื่อง แล้ว

เขาว่า คอนคอร์ท มีแต่ที่นั่งแคบๆ 100 ที่ ขนของแทบไม่ได้ ใช้น้ำมันเท่ากับ 747 ที่นั่ง เกือบ 400 ที่ ผู้โดยสารต้องจ่ายมากกว่า 4 เท่าเพื่อค่าความเท่ เคยนั่งเครื่องบินเร็วกว่าเสียง

ถ้ากลัวเครื่องบินตก....แบบคุณหมอruteว่าแหละครับ....

แต่ถ้าเป็นผม...มักคิดว่า...ถ้าตกจริงก็ไม่รอดแน่...ไม่รู้จะกลัวไปทําไม.....

คิดในแง่ดี อย่างน้อยตายทั้งที มีเพื่อนไปด้วยเป็นร้อยๆ...ไม่เหงาครับ...



ผมเองก็เบื่อนั่งเครื่องบินไกลๆ...ไม่ใช่กลัว....แต่ทรมานเพราะนอนไม่ค่อยได้ครับ....

         อิจฉาบังจอยวุ้ย ....... สมัยเราได้นั่ง วันทูโก แกล้มโก๋แก่ก็หรูแล้ว

หายานอนหลับหรือยาแก้แพ้กินสักเม็ดสองเม็นครับหลับแน่ๆครับ

ทำใจให้สบายครับ ช่วงหลังๆผมก็บินบ่อย อาศัยลูกหน้ามึนคุยกับแอร์และถ่ายรูปด้วย

ถ้าอยากจะคุยต่อก็เล่นมุข ขออีเมล์เลยครับ จะได้ส่งรูปไปให้ อิอิอิ

อ๊ะ อ๊ะ เก็บข้อมูลส่งไปเอธิหัดดีกั่ว......

ระวังนะครับ  แอร์สายไหนๆ ก็มักเจอกันที่สนามบิน  อาจรู้จักกันก็ได้ ;D ;D

       สงสัยน้าซับฯไม่เคยดูละครเรื่อง "สงครามนางฟ้า" แหง๋มๆ ....... ฮาาาาาาา

        เห็นด้วยครับคุณหมอครับ
แต่บ้านเราแหม...แค่เอ่ยว่าพบจิตแพทย์  คนก็มักมีความรู้สึกไม่ค่อยดีแล้ว
หลายครั้ง  ผมเครียด  อึดอัดรู้สึกอยากคุยกับจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยา 
แต่อยู่บ้านนอกบางทีก็ลำบาก  แถมเรื่องความรู้สึกแบบที่ว่าด้วย
        เคยหนังสือ  เขาบอกว่าฝรั่งมีเรื่องไม่สบายใจหรือเครียด
เขาจะพบจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยา  เพื่อปรึกษาหรือบำบัด 
        พูดถึงนั่งเครื่องก็เคยเจอเหตุการณ์บ้าง ลม-ฝน
ตอนเครื่องเริ่มลดระดับ จะแลนดิ้งพอดี ถึงขั้นที่ผู้โดยสารหลาย ๆ ท่าน
เริ่มส่งเสียง  บังเอิญแอร์อยู่ใกล้ผมพอดี ก็เลยถามลองถามแอร์ดู  เขาบอกว่าปกติ
        แต่ที่ผมกลัวคือ กลัวล้อเกิดขัดข้องแล้วไม่ยอมกาง  ลองนึกดูว่าอะไรจะเกิดขึ้น
หากต้องเอาท้องเครื่องไถไปกับพื้นแทนล้อ  ว่าแล้วปิดเทอมนี้ลองเปลี่ยนเป็นขับรถ
ส่วนตัวดูบ้าง  เผื่อจะได้แวะกินข้าวกินน้ำกับ  สมาชิกในเว็ปต์บ้าง

ผมเห็นด้วยและยอมรับกับคำแนะนำของหมอรูทเลยครับ ..... จะหาจังหวะสะดวกไปคุยกับจิตแพทย์เหมือนกัน เพราะมันเซ็งตัวเองละครับ แล้วก็ที่น่ากลัวกว่า คือ ท่าน ผบทบ...(ปล. ผู้-บัญ-ชาการ-ที่-บ้าน : อย่าเข้าใจผิดครับ) ท่านไม่ชอบ แต่อยากจะเล่าให้ฟังอีกนิดว่า เวลาขึ้นเครื่องไม่ได้กินเบียร์ (หรือแอลกอฮอล์) จะเกิดอาการเหงื่อแตก ตัวเย็น (จะกลัวอะไรกันนักกันหนาฟะ ร่วงก็ได้เป็นล้าน แฮ่ ๆ สงสัยกลัวเจ็บ) แต่พอซัดเบียร์ไปซัก 1-2 กระป๋องแล้วดูเหมือนจิตใจสบายครับ นั่งเครื่องบินก็มีความสุข ตกหลุมอากาศสนุก ขำซะงั้น (บางทีแปลกใจนึกว่าเบียร์ผสมกั..ชา) แล้วก็ประจำที่มักจะติดลม กว่าจะบอร์ดดิ้งเลยปาเข้าไปครึ่งโหลอย่างที่ว่า (คอเบียร์คงเข้าใจ) ..... แต่สรุปก็คือมันกลัวละครับ ต้องย้อมใจด้วยเบียร์ ....อิจฉาพี่ ๆ เพื่อน ๆ ที่เป็นพลร่มจัง โดดร่มกันไปได้ไงเนี่ย (อันนี้พาดพิงครับ) ... แต่ขอบคุณเพื่อสมาชิกท่านอื่น ๆที่แนะนำนะครับ ผมจะลองนำไปปฏิบัติครับ แล้วจะรายงานความคืบหน้าครับ เที่ยวบินหน้า 16 ตุลา ครับ 

ดีครับน้าซับ รู้จักกันไว้ ต่อมามาอยู่ร่วมกันจะได้ปรองดองกัน

อิอิอิ

โชคดีแฟนอ่านภาษาไทยไม่ออก

ลองจีบแอร์ดูซิครับ ความกลัวเรือบินอาจจะน้อยลง แต่ความกลัวผบ.ทบ. (ผู้-บัญ-ชาการ-ที่-บ้าน) อาจมากขึ้นนะครับ  ::014::

ลูกค้าผมคนหนึ่งแกกลัวความสูงมากๆ แม้กระทั่งขึ้นตึกสูงๆที่หน้าต่างเป็นกระจกก็ไม่เอา
แกบอกว่าหากขึ้นที่สูงแล้วมองลงมาแล้วเหมื่อนกับใจสั่นแล้วจิตใต้สำนึกบอกให้กระโดดลงไป
ด้วยเหตุจำเป็นต้องเดินทางไปญี่ปุ่นด้วยกัน และเป็นครั้งแรกของแก่ที่ขึ้นเครื่องบิน
ผมเลยแนะให้แกทำใจดีสู้นั่งติดหน้าต่างเลย ตอนtake offแกไม่กล้าดูนั่งเกรงตลอด
แต่เนื่องด้วยการเดินทางเป็นเวลานานและบินผ่านก้อนเมฆแกเริ่มรู้ผ่อนคลายลง จนค่อยๆ
ปรับตัวได้แล้วดูตอนลงด้วย  ขากลับจากเดินท่างญี่ปุ่นแกขอนั่งริมหน้าต่างอีกครับ
กลัวเหมือนกันหากแก่ปวดหรืออั้นไม่ใหวตอนแรก ผมคงแย่แน่ครับ

ปัจจุบันคงทำได้ยากแล้วครับ เดี๋ยวนี้ทุกสนามบินทั่วประเทศ ห้ามผู้โดยสารพกพาสิ่งของที่เป็นพวกเจล หรือประเภทน้ำ ได้ไม่เกิน100มิลลิลิตร หากเกินต้องแพ็คใส่กระเป๋าแล้ว

โหลดลงใต้เครื่อง ยื่งสายการบินภายในประเทศตอนนี้งดเสริฟเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอลครับ ;D

เอามาดูขําๆกันนะครับ.... ::008:: ::008:: ::008::


(http://img37.picoodle.com/img/img37/3/10/2/f_planem_9641eff.jpg)

อิ อิ อิ อิ ดูแล้วรุ่นเหมือนกันซะด้วยครับ

เจ้าของกระทู้ไม่ต้องกลัวครับทำใจให้สบายๆ ::002::......แต่เมื่อวานสายการบินจีนมาไทยตกหลุมอากาศบาดเจ็บระนาว :OO....

ตรงสีแดงนี่....ผมถึงบ้านที่ไรต้องบอกแสดงความเสียใจกับภรรยา ว่า   .....เสียใจด้วยนะ..... ล็อตเตอรี่งวดนี้พลาดอีกแล้ว  ::007::
5 5 ขอเคาะไม้ 2 ที ......... เย็นนี้ต้องขึ้นเครื่องบินอีกแล้ว   ::012::

ผมก็กลัวเครื่องบินครับ เลยต้องหนีมาขี่เฮลิคอปเตอร์......................ก๊าบ

เครื่องดับแล้วมันลงแบบโรเตอร์หมุนพยุงลงพื้นเหมือนลูกยางได้ไหมครับ  :OO

ผมเคยนั่งเครื่องโดยสารระหว่างเมือง เครื่องยนต์แบบใบพัดเดียวฟิกซ์วิง
นักบินบอกไม่ต้องห่วง เครื่องดับก็ร่อนได้ ลงในทะเลก็ได้เพราะเป็นล้อ+ทุ่น ปีนี้เพิ่งลงทะเลไม่กี่ทีเอง...คงเป็นมุกโจ๊ก  ::005::

ที่จริงแล้วประวัติเครื่อง B747 นั้นเป็นโครงการที่เกือบทำให้ Boeing ล้มละลาย เนื่องจากกระทรวงกลาโหมสหรัฐฯไม่ผ่านการโครงการเครื่องบินทิ้งระเบิดระยะไกล เนื่องจากราคาสูงเกินไป ก่อนที่จะมาเป็น B747 ทุกวันนี้ ในรูปแบบของเครื่องบินทิ้งระเบิดนั้นปีกจะอยู่ด้านบนเหมือนกับ C-5 Galaxy พอไม่ผ่าน Boeing เลยให้วิศวกรย้ายปีกมาไว้ด้านล่าง..(นอกเรื่อง..วิศวกรย้ายปีกมาไว้ด้านล่างอย่างที่เห็นอยู่ในปัจจุบัน..วันนั้นเมาจัด...เดินไปฉี่..มองจู่ตัวเองเลยตัดด้านบนหมด..แล้วออกแบบให้เป็น.....มองดีๆเหมือนครับ..สมัยที่บิน747อยู่โดนพรรคพวกแดกดันว่าเจี้ยวบินได้...) แล้วดำเนินการสร้างเครื่องต้นแบบทดสอบการบิน..และประสบความสำเร็จมาถึงทุกวันนี้

เรื่องของความกลัวเครื่องบิน....มันยังมีอยู่ในทุกๆๆคนทุกชาติภาษา..ถึงแม้ว่ากิจการการบินจะดำเนินมาเป็นระยะเวลานานพอสมควรแล้ว..ส่วนใหญ่ที่กลัวกันนั้นจะกลัวการบินเข้าสภาพอากาศแปรปรวน พูดง่ายๆคือตกหลุมอากาศ ปัจจุบันนี้เครื่องบินที่ทันสมัยที่สุดอย่าง 7e7 (787) A380 ยังไม่มีเครื่องตรวจวัดความแปรปรวน(Turbulence)ของสภาพอากาศ ถึงแม้ว่าวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสก็ตาม...มันจะมีการแปรปรวนของอากาศ..เนื่องจากความกดอากาศ..อุณหภูมิที่พื้นดิน...ความชื้นที่พี้นดิน...กระแสลมในชั้นบรรยากาศที่แตกต่างกันออกไป...ซึ่งเป็นเรื่องของธรรมชาติ ที่สามารถหลีกเลี่ยงได้โดยการบินอ้อมหรือเปลี่ยนเพดานบิน

ผมเองมีอาการกลัวความสูงขนาดยืนบนรั้วบ้านยังขาสั่น..แต่เมื่ออยู่บนเครื่องบินกลับมีความมั่นใจมากขึ้นเพราะตัวเครื่องบินมันห่อหุ้มเราให้เกิดความปลอดภัย

ลองขจัดความกลัวง่ายๆ โดยให้คิดว่า ถ้าเรานั่งรถทัวร์ไปเชียงใหม่..มีความเสี่ยงสิบถึงสิบเอ็ดชั่วโมง..แต่ถ้าเรานั่งเครื่องบินเสี่ยงแค่ห้าสิบนาทีเท่านั้น มันก็จะขจัดความกลัวลงไปได้บ้าง... ผมไม่แนะนำให้ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอผสม..เพราะเมื่อท่านกลัวบางครั้งอาจจะทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัวหรืออาจจะก่อเหตุทะเลาะวิวาทบนเครื่องก็ได้อันเนื่องมาจากจิตใต้สำนึก เมื่อนั่งบนเครื่องบินพยายามหาอะไรทำ เช่นอ่านหนังสือ...เล่นเกมส์...เอาคอมพิวเตอร์มาใช้งานหรือจะเล่นเกมส์ดูหนัง..ฟังเพลงส่วนตัว..จะช่วยลดอาการกลัวได้มาก... อย่าทานอาหารให้อิ่มมากจนเกินไปเพราะจะทำให้ท้องอืด(ส้มตำควรละเว้นก่อนขึ้นเครื่องบินเพราะมะละกอกับส่วนผสมเป็นตัวก่อให้เกิดแก๊สในกระเพาะอาหารมากที่สุด)...ไม่ควรทานยาแก้เมาเครื่อง..เพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยกับอาการกลัวเครื่องบิน ยาแก้เมาเครื่องบินมันก็เหมือยาแก้เมาเรือ เอาไว้ทานเมื่อมีอาการเมาเครื่องหรือเมาเรือเท่านั้น หรือนอนหลับในกรณีที่บินนานๆ และสิ่งที่ไม่ควรละเลยคือรัดเข็มขัดตลอดเวลาที่นั่งบนเครื่องบิน..ทั้งนี้เพื่อเป็นการป้องกันเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด

ขอให้สนุกกับการนั่งเครื่องบินครับ

ถ้าโรเตอร์หยุดหมุน หรือโรเตอร์หางหลุด...ไปวัดได้เลยครับ

โอ้ ขอบคุณมากครับพี่

อย่างนี้นี่เอง อิ อิ อิ อิ เป็นความ "ลับ" ของวิศวกรนี่เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ญาติผมไปแล้ว ๑ นายครับ ฮ. ทบ. ที่เขาขับโดนลำอื่นแกว่งมาตัดหางที่ภาคใต้ประมาณ 11 ปีก่อน..

        อิอิ..แสดงว่าผมมีความเสี่ยงขึ้น.. เมื่อก่อนขับรถเร็ว ใช้เวลาบนถนนน้อย เดี๋ยวนี้ขับรถช้า ใช้เวลาบนถนนมาก  ;D สงสัยต้องเร่งสปีดเร็วกว่าเดิม...

         ประสบการณ์ ฮ. ก็มีบ้างครับ วิธีขจัดความกลัวของผม ผมยกมือไหว้เจ้าม้าขาว...ก่อนก้าวขึ้นเครื่องครับ  ;D

 ;)
ผมก็กลัวครับ  เครื่องบินน่ะ
นานๆนั่งที พอทำใจไหว แต่ให้ไปทำงานเป็นสจ๊วต ต่อให้เงินเดือนห้าแสน ก็คงหมดปัญญาทำอยู่ดี
พยายามปลอบใจตนเองว่า ด้วยสถิติการเดินทางโดยเครื่องบินปลอดภัยกว่านั่งรถทัวร์หลายเท่าตัว
แต่อีกใจก็บอกตัวเองว่า จำนวนเครื่องบินตกน้อยกว่ารถชน แต่เรานั่งในรถทัวร์มันไม่ตายทั้งรถนี่หว่า ตรงที่เรานั่งอาจไม่ตายก็ได้
...แต่เครื่องบินตกทีไรเห็นตายทั้งลำ เกือบทู๊กที  ::004::

นอกจากลิงค์ที่คุณต๊อกทำให้อ่านเรื่องการสร้าง 747 แล้ว
ขอแนะนำให้อ่านเรื่อง Airframe ของคุณไมเคิล ไครช์ตันครับ หลายปีก่อนคิดว่าคุณสุวิทย์ ขาวปลอด แปลเอาไว้
สนุกจ๊าด  ได้ความรู้เรื่องการออกแบบและการสร้างเครื่องบิน
ได้รู้ว่า ปีกเครื่องบิน นี่มันแข็งแรงมากๆ

;D ;D ;D ;D

ขอบคุณครับพี่ เรื่องนี้อ่านแล้วครับ เขียนรายละเอียดดีเหมือนเดิม เป็นเรื่องสุดท้ายของนายคนนี้ที่ผมอ่านเพราะชักเบื่อพล๊อต และหมั่นไส้ที่แกเป็นซีโนโฟเบียชอบด่าต่างชาติ สมัยเรียนผมเยี่ยมร้านคุณสุวิทย์ ขาวปลอด ที่มาบุญครองประจำเลยครับ ไม่รู้ยังอยู่หรือเปล่า เอ้อ พูดเหมือนคนมีอายุ อิ อิ

ปิดไปแล้วครับ...

ผมเคยเจอคุณสุวิทย์ตอนงานหนังสือครับ...

พูดคุยเป็นกันเองดี...

ผมก็อ่านหนังสือที่แกแปลประจำครับ...:D

ผมเพิ่งเคยนั่งเครื่องบินครั้งแรกเมื่อกลางปีนี้เองครับ
ตื่นเต้นเหมือนกันแอบชำเลืองคนข้างๆเขาก็เฉยๆ :~)
เลยต้องทำตัวนิ่งๆไว้ ใช้เวลาชั่วโมงเดียวเอง
ยังกรอกใบเข้าเมืองเขาไม่เสร็จเลยเครื่องลงจอดซะแล้ว ;D

  ผมก็กลัวเหมือนกันครับ ในชีวิตนั่งมาแล้ว ๓ ครั้ง  แต่ไม่จำเป็นจะไม่นั่งเด็ดขาด ครั้งที่๒ น่ากลัวมาก นั่งจาก เกาะสมุยไปลงสุวรรณภูมิแล้วต่อจากสุวรรณภูมิไปเชียงใหม่ ใจตุ้มๆต้อมตลอดกลัวเครื่องตกครับ ตอนขึ้นครั้งแรก(เพื่อนยุ)เครื่องขั้นไปได้สักพักนึงมีความรู้สึกเหมือนกับว่าเครื่องมันจะอยู่นิ่งๆไม่เคลื่อนไหว ใจหายหมดมองคนรอบๆเห็นเขาเฉยๆกันเราก็ต้องทำเฉยไปด้วย   ส่วนตัวชอบนั้งรถทัวร์ วี.ไอ.พี.ครับผมว่าสบายกว่าเครื่องบิน   ถ้าเครื่องตกนีพอรู้ว่าเครื่องจะตก ระหว่างที่เครื่องจะตกถึงพื้นไม่รู้สถานการณ์ภายในเครื่องจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
สำหรับผมเคริ่องบินมีดีอย่างเดียวคือเร็ว   ไม่รู้ขึ้นไปลอยอยู่ได้อย่างไรเหล็กเป็นตันๆ

ยิ่งขับเร็ว...ยิ่งเสี่ยงมากขึ้น....แต่ขับช้าเกินไป....มันก็เสี่ยงกับคันหลังให้พร...

เครื่องบินไม่มีอะไรที่ต้องน่ากลัว...ถึงขนาดต้องดื่มย้อมใจ..ใครกลัว...วันหน้าผมจะพาไปตีลังกากลางอากาศ..ซักสามรอบ

อ๊ะ...นั่งมาหลายที แต่ไม่เคยตีลังกากลางอากาศเลย
ถามหน่อยครับ เครื่องบินพานิชย์ ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ...

แล้วพวกควงสว่าน ได้ป่ะครับ

ส่วนใหญ่เครื่องพานิชย์เค้าจะขับนุ่มๆ เนียนๆ  ค่อยๆลดระดับ  กว่าจะรู้ตัวก็เห็นรถคันจิ๋วๆ วิ่งอยู่ด้านล่าง

เลยไม่ทราบว่าเครื่องบินเพื่อการพานิชย์น่ะ  ทำหวือหวาได้ไหม

คุณซับฯ ลองใช้บริการbudget airline ที่ใช้นักบินเป็นอดีตทหารอากาศ เช่นประเทศอดีตเครื่อรัสเซีย
หรือ แอฟริกา ซิครับ ;D  ผมเคยนั่งair vietnam ภายในประเทศเมื่อซักสิบกว่าปีที่แล้ว นักบินขับ
ได้เหมือนจะไปรบโจมตีข้าศึกเลย
อีกครั้งไปชายแดนพม่ากับจีน ต้องนั่งฮ. โดยสารจากMandalay ไปเป็นเครื่องทหารรัสเซีย
เก่าๆ บนเครื่องเสียงดังมาก  ระหว่างทางต้องจอดแวะเติมน้ำมัน  ดันไปเห็นลูกเรื่อใช้ผ้าขี้ริ้ว
กรองน้ำมันระหว่างเติมด้วย :OO  ยิ่งเพื่มสยองมากขึ้น โชคดีไม่มีก้อนกรวดหลุดเข้าเครื่อง
หรือเจอพายุครับ

ผมก็กลัวครับ กลัวมากๆด้วย 

...ฮื่อๆ  เพื่อนผมเคยนั่งเครื่องการบินลาวเมื่อสักสิบปีก่อน  เจอเข็มขัดเซฟตี้ไม่มีหัวล๊อค  คือมีแต่สายน่ะครับ 

...พอเพื่อนผมถามแอร์โฮสเตส  เธอตอบว่า "เคียนโลด" แปลเป็นไทยว่า "มัดเลยจ้ะ"  ::005:: ::005::

...สิบกว่าปีก่อนนะครับ  วันนี้คงไม่ต้องเคียนแล้ว  ;D

          ::007::         ::007::            ::007::

555555
ผมเคยเจอ...พอเครื่องเชิดหัวเท่านั้นแหล่ะ น้ำไหลจากเพดานเลย..เข้าใจว่าน้ำแอร์ ::008::

...อย่าคิดลึกนะครับ  ท่านผู้ชม  ::005:: ::005::

อื๋ยยย อิอิ น้ำแอร์ทำความเย็น  ::005::

 ;D ;D ;D

 ::005::อะลังจะถามพี่นาจาอยู่เลย ว่า แอร์ขึ้นไปทำอะไรที่เพดาน ::005::

...555  ;D ;D

น้ำแอร์หยด ไม่น่ากลัว เท่ากับ น้ำกาแฟร้อนที่แอร์ฯถือหกราด
ใส่ตอนตกหลุมอากาศแบบไม่ตัวครับ 555

อ๋อพอหัวเชิดขึ้นเต็มที่น้ำคงพุ่งไป่ใส่เพดาน  แล้วใหลหยดลงมา  ผมเข้าใจถูกใหมนี่

ทำได้ครับ...เวลา Test Flight แต่ไม่ถึงกับ Full Acrobatic Flight  แค่ทำ Stall แล้วให้มันร่วงระยะสูงหายไปซัก 5000 ฟุตก็หนาวแล้วครับ บางครั้งต้องฝึกแก้ท่าตายด้วย....แต่ส่วนใหญ่จะทำกันใน Simulator ซึ่งให้อาการเหมือนกันแต่รุนแรงกว่า

ทุกครั้งทีกลับเมืองไทย ผมไม่เคยได้นอนหลับเลยครับ นั่งสั่นหน้าซีดไปตลอดทาง   :~)

แก้ท่าตายคืออะรไครับ ท่านฟลายอิ้งคอป

แล้วร่วงแบบอิสระ(ผมเข้าใจถูกไหม) ตั้ง 5,000ฟุต  เครื่องปรับความดันในเครื่องทันเหรอครับ
คนขับหูอื้อป่ะครับ ขออภัย ที่ถามเพราะอยากทราบ  มิใช่ไม่เชื่อ

ดูได้เลยครับ http://www.youtube.com/watch?v=-vHiYA6Dmws&NR=1

เคยเห็นที่แอรโชว์2005 ทำ loop,roll

Stopped Engine Aerobatics by living legends of aviation Bob Hoover ::003:: ::003:: ::003:: ::003::   http://www.youtube.com/watch?v=9ZBcapxGHjE&feature=related

 ::008:: ::008:: ::008::
จินตนาการอาจผิดครับ  ::005::

ใชท่านกปีกหักหรือป่าวครับ ::005::

บินมา 14 ปีครับ มีเรื่องน่าตื่นเต้นบ้างเล็กน้อยครับ เทียบเป็นเปอร์เซ็นต์กับการที่ผมต้องขึ้นเรือบินแล้วถือว่าน้อยมากๆครับ

ไม่ต้องกลัวครับการเดินทางโดยเรือบินพาณิชย์นั้นเป็นการเดินทางที่ปลอดภัยที่สุดครับ(ของพรรณนี้มีดวงมาช่วยด้วย อิอิ)
ส่วนเรื่องน้ำแอร์หยดนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ครับ

ขอให้ทุกท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพครับ
อ้อ! ยาแก้เมารถเมาเรือ ชื่อยา "ดรามามีน" ครับ ทานก่อนขึ้นเครื่องซัก 30 นาทีนะครับ

นําแอร์น่ากลัวน้อยกว่านําสจ๊วตนะ...ผมว่า

 :~) :~)
 ::007:: ::007::

เค้าเรียก Barrel Rollด้วย หมุนแบบลำกล้อง  น่าจะเหมือนเกลียวลำกล้องมากกว่า  ;D

Stopped engine aerobaticsนี่ สามารถลงได้แบบใบพัดไม่หมุนเลย  อย่างกะเครื่องร่อน
เฉพาะเครื่องบินแบบปีกบนหรือเปล่าครับ

คุณEnruoblemบินให้ใครอยู่ครับ ผมจะได้ระวัง  ::005::

ได้เจอเพื่อนในเวบ  พี่ธำรงน่าจะดีใจนะครับ  ;D

ท่าตาย คือท่าทางการบินที่ไม่ปรกติ เช่น การทำ Stall คือการทำให้เครื่องบินหมดกำลัง แล้วร่วงหล่นซึ่งอาจจะเข้าควงสว่าน ซึ่งหากแก้ไม่ทันจะทำให้เกิดอุบัติเหตุได้ และยังมีท่าทางการบินที่ไม่ปรกติอันเนื่องมาจากระบบบังคับเครื่อง เกิดการสูญเสียโดยฉับพลัน เช่นเวลาเลี้ยวเอียงแล้วแผ่นบังคับเลี้ยวค้างหรือหลุดออกไปจากตัวเครื่อง  ยังมีอีกหลายท่าทางที่ไม่ปรกติซึ่งนักบินจะต้องรีบทำการแก้ไขก่อนทีมันจะอันตรายมากกว่านี้ครับ

ส่วนท่าที่ร่วงหล่น แล้วระยะสูงหายไปห้าพันฟุตนั้น อาการหูอื้อมีบ้างครับ แต่ไม่มาก เพราะมันชินแล้ว แต่การลดระดับอย่างเร็วอันเนื่องมาจากระบบปรับความดันบนเครื่องทำงานผิดปรกตินั้น หูอื้อแน่ครับ และอาจจะถึงแก้วหูแตกด้วย แต่ไม่ต้องกังวลเพราะประกันภัยจ่ายหมดครับค่ารักษาพยาบาล

ถึงอย่างไรก็ตาม เครื่องบินพาณิชย์นั้น จะไม่มีการทำตีลังกา พลิกตัวไปมา เหมือนกับเครื่องบินผาดแผลง เพราะมันจะทำให้ตัวเครื่องบินเกิดความเครียด ซึ่งมีทั้งแรงดึงแรงเค้นแรงบีบแรงอัดมากกว่าการบินปรกติมาก และอาจะทำให้ลำตัวหรือปีก หรือแม้กระทั่งตัวยึดเครื่องยนต์ฉีกขาดได้ แต่ท่าทางที่กล่าวมาสำหรับการแก้ไขนั้น ตัวเครื่องบินจะไม่มีผลต่อความเครียด
เครื่องบินที่บินผาดแผลงได้นั้น จะเป็นเครื่องบินที่ผลิตขึ้นมาเป็นพิเศษเพื่อรองรับภาระกรรมที่จะเกิดขึ้นกับการบินผาดแผลงตลอดเวลาครับ

 :D
พูดถึงเรื่องกลัวเครื่องบิน
นึกถึงเรื่องจริงได้เรื่องหนึ่ง
ผมมีรุ่นพี่โรงเรียนมัธยม แกเป็นนักบินเครื่องบินขับไล่
วันหนึ่งแกเอาเครื่องไปฝึกบินตามปกติ  แล้วเอาเครื่องลง
ไม่รู้วันนั้นดวงดาวอะไรทำมุมกัน  แกลืมครับ
.....
ลืมกางล้อ
ผลคือท้องเครื่องครูดกับพื้นรันเวย์
แต่แกไม่ตาย  ไม่บาดเจ็บนะครับ
แต่เครื่องบินขับไล่ลำนั้น ถูกตัดจำหน่ายออกจากประจำการไป
รุ่นพี่ผมถูกย้ายจากนักบินไปทำงานด้านอื่นแทน

ตอนท้ายสุดแกคงเบื่อ
เพราะมาเป็นทหารอากาศก็อยากเป็นนักบิน
ให้ทำงานอยู่บนพื้น  มันไม่ใช่ทางของแก

แกเลยลาออกจากกองทัพมาเป็นนักบินพาณิชย์ครับ  ;D
ป่านนี้ไม่รู้เลื่อนขั้นจากนักบินผู้ช่วยเป็นกัปตันหรือยังก็ไม่รู้

ปล. ผมเช็คแล้ว เครื่องบินพาณิชย์ถ้านักบินไม่กางล้อตอนจะแลนดิ้ง....มันจะมีสัญญานเตือนครับ  สบายใจได้

เพิ่งเห็นครับ

อือม์ โหนราวขอพยากรณ์ว่า แฟนของท่านเป็นพนักงานเอธิฮัด อ่านภาษาไทยไม่ออก อนุมานว่าเป็นสาวต่างชาติ สัญชาติ UAE ศาสนาอิสลาม ดังนั้นเมื่อท่านเข้าสุนัดขอให้ใช้มีดคมกริบคุณภาพดีนะครับ ด้วยความเป็นห่วง ฮิ ฮิ

เป็นคนจีนจากมาเลเซีย ครับพี่ อิอิอิ ดังนั้นน้องชายผมรอดตัวครับ

เฮือก.. (ถอนหายใจ) ยินดีด้วยครับ

ยังไม่เคยนั่งเครื่องบินพานิชย์ครับ เคยแต่ C-130

ยี่เป็งปีนี้กะจะลองนั่งไปเชียงใหม่ดู แต่ไปๆมาๆต้องไปรถไฟแบบเดิมครับ  :P

แล้วก็เดินทางถึงภูเก็ตโดยสวัสดิภาพ :~) :~) :~) ลดปริมาณเบียร์ย้อมใจจาก ครึ่งโหล เหลือ 2 กระป๋องครับ  :<><> :<><> :<><> ระยะเวลาเดินทางปรกติ 1 ชม 10 นาที แต่กัปตันท่านใจดี แถมให้อีกประมาณ 20 นาที (การบินไทยขาดทุนค่าน้ำมันเครื่องบินเละเลยครับเที่ยวนี้) เพราะฝนตกจั๊ก ๆ เครื่องลงไม่ได้ครับ ตอนกัปตันประกาศคนหันหน้ามองกันเลิกลัก ผู้โดยสารแถวท้าย ๆ ดมยากันปื๊ดๆ เลย เพราะเครื่องค่อนข้างสั่น  ::012:: ::012:: ::012:: ผมสังเกตจาก plotter ที่เป็นทีวีแสดงว่าเครื่องบินวนอยู่เหนืออ่าวพังงาหลายรอบนับไม่ทันเลยครับ ของผมใช้ยาดมแบบเทอร์โบสองหลอดอุดรูจมูกเลยครับ (นึกในใจ....รู้งี้ตูกินเบียร์ซักครึ่งโหลให้สลบไปเลยดีกว่า :<><> :<><>) ตอนบินลงฝนยังหนักอยู่เลยครับแต่กัปตันเอาเครื่องลงได้อย่างเรียบร้อยเต็ม 10 ผมให้ 20 เลยครับที่ลงตอนฝนหนักแบบนี้ได้  ::002:: ::002::  นึกในใจถ้าผมนั่งแอร์หางแดงเครื่องลำเล็ก B-737 คงน้ำลายฟูมปากมากกว่านี้ครับ เที่ยวนี้มา B-777 ลำเบ้อเริ่มเทิ่ม :DD :DD :DD กราบของพระคุณ  ::014:: ::014:: ::014::กัปตันกิตติพงษ์ (จำนามสกุลไม่ได้ครับ) ที่ควบคุมนกเหล็กพานกทะเลเดินทางถึงภูเก็ตได้อย่างสวัสดิภาพ กัปตันเก่งจริง ๆๆๆ ::002:: ::002:: ::002::   .....แล้วมาดูว่าเที่ยวกลับผมจะเป็นเช่นไรครับ ... ปล. ตื่นเรือบินจนลืมมองหน้าแอร์เลยครับว่าสวยหรือเปล่า เดี๋ยวแก้ตัวใหม่เที่ยวบินหน้า  :VOV: :VOV: :VOV:

ถ่ายรูปแอร์มาฝากด้วยนะครับ ;D

        สมัยอยู่อิสาน  น้องนักบิน ฮ (ตชด.)
เคยพาซิ่ง  บินฉวัดเฉวียน  วนไปวนมา
เกือบอวกใส่ ฮ.(ผมเมาค้างอยู่แล้ว)  เหมือนนั่งชิงช้าแล้วจับแกว่งแบบไม่มีทิศทาง
        นั่งโลว์คอสท์ก็พอมีให้หวาดเสียวบ้าง  ส่วนมากขาลง  เวลาเจอฝน
ไม่กี่วันมานี้ก็มีดีเลย์จากสุวรรณภูมิ-หาดใหญ่

ดีใจด้วยครับ

ผมกว่าจะเจอฝนตกก็หลายไฟลท์แล้ว  พี่โชคดี  ไฟลท์แรกก็เจอเลย

ไฟแสงสว่างในห้องโดยสารเป็นไงบ้างครับ  วูบวาบหรือเปล่า

อากาศดีแล้วครับ...ทางเหนือกับอีสาน...
ใต้เริ่มต้นหน้าฝนครับ..ตกเป็นเวลา

ไม่กลัวครับ แต่ไม่ชอบขึ้น เบื่อถึงเบื่อมากครับ พรุ่งนี้ก็ต้องขึ้นอีกแล้ว รวมเวลาที่ต้องอยู่บนเครื่องเกือบ 24 ชม. เปลี่ยนเครื่อง 2 ครั้ง ( ฟลอริดา-ดัลลัส เกือบ 3 ชม. , ดัลลัส-ญี่ปุ่น เกือบ 14 ชม. , ญี่ปุ่น-ไทย อีกเกือบ 6 ชม.)....เบื่อๆๆๆ

งานเข้าอีกแล้วครับ อาทิตย์ที่แล้ว เจ้านายสั่งไปประชุมที่ลังกาวี 3 วัน  :OO :OO :OO ผมต่อรองขอขึ้น VIP 999 กรุงเทพ-สตูล แล้วไปต่อเรือเฟอร์รี่ที่ท่าเรือตามะรัง สตูล แต่เจ้านายบอกจองตั๋วเรือบินให้แล้ว..... เป็นแอร์หางแดง เครื่องใหม่ป้ายแดง (แต่ตัวที่ไปเป็น 737-300 ครับ ป้ายไม่แดงครับ ตัวเก๋า เก่า :OO :OO) เกาะไปกัวลาลัมเปอร์ (KL) แล้วไปต่อเครื่องย้อนกลับมาที่ลังกาวีอีกที .....
.... ;D ;D ;D เที่ยวนี้ลดปริมาณกินไปแค่ 2 กระป๋องเขียวครับ :D~ :D~ :D~ แต่ที่ซวย คือ เครื่องบินล่าช้าครับ ตามตารางการบินเครื่องต้องออกตอน 1715 น. ถึง KL 2020 น. (เวลามาเลย์) เครื่องหางแดงที่ KL ออกตอน 2115 น. ถึงลังกาวี 2215 น. ครับ ... ครับ...ล่าช้าไป 20 นาที จากต้นทางมาเลย์ แถมตอนขึ้นเจ๊แองเจลลา (ชื่อผู้โดยสารเป็นผู้หญิงมั้งครับ) ฝากกระเป๋าใต้ท้องเครื่องแล้วไม่มาขึ้นเครื่อง ผลคือ หลงจ้งล่าช้าไป ครึ่งชั่วโมง  :OO :OO
บนเครื่อง..... น้องแอร์โฮสเตสน่ารักมากครับ  :VOV: :VOV: :VOV: สามคนสวย...ทุกคนเลย เห็นใจการบินไทยเลยที่น้องแอร์โฮสเตสสวยน้อยกว่า (นิดหน่อย ;D ;D ;D) คุยดีครับ ช่วยลดอาการหวาดกลัวการนั่งเครื่องบินของกระผมไปได้เยอะเลย  ::002:: ::002:: 2 ชั่วโมงบินผ่านไปอย่างรวดเร็ว..อย่างแรง  :VOV: :VOV: :VOV:
มันซวยตอนถึงสนามบิน KL ครับ.... เครื่องลงตอน 2050 น. ซึ่งเคาเตอร์เช็คอินตั๋วไปลังกาวีมันปิดไปแล้ว ผมปรึกษาน้องแอร์โฮสเตสผู้น่ารักถึงโอกาสจะตกเครื่องบิน แต่คุณน้องบอกว่ายังทันค่า.. ยังทัน... พี่รีบติดต่อกราวด์สตาฟฟ์เลยนะค่ะ  :VOV: :VOV: :VOV: พอลงไปข้างล่างไม่มีกราวด์สตาฟฟ์ซักตัว เอ้ย!! ..ซักคน มีแต่ช่างเรือบินแล้วตรูจะไปถามใครฟ่ะ (น้องแอร์ฯชักไม่น่ารักแล้ว) เนื่องจากแอร์หางแดง ป้ายแดง ไม่มีการเช็คกระเป๋าผ่านไปที่เครื่องที่จะไปลังกาวีเลย จึงปรากฏว่าผมต้องไปผ่าน ตม. และไปรอลากกระเป๋าที่สายพาน แล้วจึงไปเช็คอินอีกที
 :~) :~)  ::012:: ::012::เอาแล้วไงครับพี่น้อง ลางตกเรือบินที่สนามบิน KL ลอยมาวนอยู่บนหัวผมแล้ว  :~) :~) :~) พรุ่งนี้เขียนให้อ่านต่อครับ ต้องไปทำงานต่อก่อน .... ::014:: ::014:: ::014::

...สิ่งที่ผมกลัวที่สุดในการนั่งเครื่องบินก็คือการที่ผู้โดยสารที่นั่งติดกัน "เรื่องมาก" จนถึง "หาเรื่อง" ครับ ปกติผมจะนั่ง Aisle เป็นหลัก เพราะนั่งนานๆ จำเป็นต้องลุกเดินบ้าง ถ้าไม่มีการผิดพลาดในการจอง เลขาผมเขาจะจอง Aisle ให้ผมอยู่แล้ว...

...ที่ผมกลัวคน "เรื่องมาก" นั้นผมเข้าใจว่าทุกท่านที่เดินทางโดยเครื่องบินบ่อยๆ คงจะทราบดีว่าคนประเภทนี้เป็นอย่างไร ถ้าตัวเองไม่หลับ ก็จะเอาโน่นเอานี่ตลอดทาง จะขยับตัวไปมาจนน่ารำคาญ เดี๋ยวห่มผ้า เดี๋ยวปัดผ้าห่มออก เดี๋ยวก็กดปุ่มเรียก flight attendance อยู่นั่น เดี๋ยวขอน้ำ ขอกาแฟ ขอเหล้า ขอหนังสือ เดี๋ยวข้ามตัวเราเพื่อไปเข้าห้องน้ำ ฯลฯ คงเป็นเพราะความที่ผมนั่ง Aisle ผมก็จะเจอปัญหานี้เสมอๆ...

...ส่วนเรื่องการถูก "หาเรื่อง" ผมเคยอยู่ครั้งนึงระหว่างเดินทางกลับจาก Charles De Gaulle มากรุงเทพ ผมนั่ง Aisle เหมือนปกติ ฝรั่งที่นั่ง Window seat ข้างๆ เข้าใจว่าเป็นคนฝรั่งเศส อายุราว 70 กว่าๆ คงได้ เวลาผ่านไปซัก 3 ชม. หลังจากเครื่องขึ้นและทานอาหารมื้อแรกเสร็จแล้ว ผมลุกไปเข้าห้องน้ำ กลับมาที่ที่นั่งของตัวเอง แต่ก็แปลกใจที่เห็น flight attendance 2 คนกับ In-flight  manager (ถ้าเรียกไม่ผิด) ยืนอยู่ตรงที่นั่งผมแล้วพยายามคุยกับตาลุงคนที่นั่งข้างๆ ผม ผมเลยถามว่ามีอะไรรึปล่าว ทาง In-flight manager บอกผมว่า "คุณลุงเค้าบอกว่าผมขโมยเครดิตคาร์ดเค้าไป ผมเลยตอบกลับไปว่า "ผมไม่ได้เอาไป และไม่มีเหตุผลใดๆ ที่ผมจะเอาไป" เชื่อมั้ยครับว่า ตาลุงคนนั้นไม่ยอมท่าเดียว ยืนยันว่าผมเอาเครดิตคาร์ดเค้าไป ผมเลยเปิดกระเป๋าสตางค์ให้ดูและบอกให้น้องที่เป็นแอร์ลองค้นที่นั่งผมดู ในใจรู้สึกแค้นจริงๆ เพราะเหนื่อยจากประชุมมาตั้งหลายวัน ขึ้นเครื่องก็อยากพักผ่อน แต่มาโดนหาเรื่องซะอย่างนั้น ลุงแกค้นจนแทบจะรื้อที่นั่งออกมาจริงๆ ยกเบาะ แถมยังบ่นโน่นบ่นนี่ จนผมทนไม่ไหวอยากแจกแกซักหนึ่ง.....  (อย่างมากก็โดนปรับฐานทำร้ายร่างกายตามกฎหมายไทย เสีย 500 บาทเอง) หาอยู่เกือบครึ่งชม. แกก็ยังโทษว่าผมเอาไประหว่างช่วงที่แกหลับ สำหรับ Flight attendance 2 คนกับ In-flight  manager ไม่เชื่ออยู่แล้วว่าผมจะเอาไป แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะตาลุงแกบ่นไม่หยุด แถมบ่นเป็นภาษาฝรั่งเศสอีกต่างหาก โชคดีอยู่นิดนึงที่ว่าระหว่างโต้เถียงกันอยู่นั้น มีผู้โดยสารผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆ ก็พยายามเข้ามาพูดกับลุงคนนั้นว่า เธอเชื่อว่าผมไม่ได้เอาเครดิตคาร์ดของตาลุงไปแน่ๆ เธอพยายามพูดกับตาลุงด้วยภาษาฝรั่งเศสอยู่พักใหญ่ แกเลยสงบ (ในที่สุดก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของนักการทูตฝรั่งเศสที่ประจำอยู่พม่า) ทาง In-flight  manager ขอโทษผม แต่ผมบอกว่าไม่ใช่ความผิดของสายการบิน เค้าก็บอกผมว่า เค้าพยายามเปลี่ยนที่นั่งให้ผมใหม่ เพราะกลัวตาลุงแกจะมีปัญหากับผมอีกแต่หา seat ให้ผมไม่ได้จริงๆ ผมเลยจำต้องทนนั่งข้างตาลุงคนนี้ต่อไปอีกหลายชม. โดยที่ผมไม่สามารถหลับได้ เดี๋ยวแกจะมาโวยวายอีก...

...พอเครื่องลงที่สุวรรณภูมิ ผมรีบเดินออกเพราะหงุดหงิด อยากกลับบ้านไปพักผ่อนให้เร็วที่สุด ระหว่างคอยที่บ้านมารับนั้น น้องที่เป็นแอร์ที่มาช่วยตอนนั้นเดินสวนกับผมที่หน้าทางออก ผมเลยขอบคุณน้องเค้าอีกทีแล้วถามว่าเป็นอย่างไร น้องเค้าบอกว่า ตาลุงคนนั้นเจอเครดิตคาร์ดแล้วในเสื้อสูทของแกเองที่ฝากเอาไว้ตอนขึ้นเครื่อง รู้อย่างนี้ผมน่าแจก....ตาลุงคนนี้จริงๆ ดูซิครับผมโดน "หาเรื่อง" จนไม่ได้นอนตลอดทางจากฝรั่งเศสถึงกรุงเทพเลย...    ::004:: ::004:: ::004::

ผมเป็นคนกลัวความสูง...คงไม่มีโอกาสได้นั่งเรือบิน ::004:: ::004:: ::004::

ถ้าไม่ได้นั่งริมหน้าต่างไม่น่าจะเป็นปัญหามั๊งครับ เสียวแป๊บเดียวครับช่วงกำลังวิ่งขึ้นกับตอนร่อนลง หลังจากเครื่องขึ้นแล้วก็คิดซะว่านั่งอยู่บนรถบัสคันใหญ่ เดี๋ยวก็ชินครับ ::002::

ต่อครับ ...  :D :D
.....ขณะที่รอรับกระเป๋าเผอิญมีน้องตุ้ยนุ้ยกราวด์โฮสเตสของแอร์ป้ายแดง (ไม่ทุกลำ) ชาวมาเลย์ฯ ผ่านมาผมเลยถามเธออีกว่าสงสัยเคาท์เตอร์เช็คอินปิดแล้ว  ::012:: ::012:: ควรทำฉันใดดี เธอดูนาฬิกา และเช็คตารางการบินจากมือถือ แล้วบอกกับผมว่าเที่ยวบินของผมนอกจากเคาท์เตอร์จะปิดแล้ว เครื่องบินยังได้บินออกไปแล้วด้วย โปรดไปติดต่อเคาท์เตอร์เพื่อซื้อตั๋วใหม่ซะ  :OO :OO เวรแล้วไงครับ ผมมีแต่เงินไทยครับ ไม่มีเงินริงกิตเลย เพราะเคาท์เตอร์ธนาคารทุกแห่งที่สนามบินแห่งความภาคภูมิใจของเราไม่มีเงินริงกิตให้แลกเลย เจ้าหน้าที่ธนาคารบอกกับผมว่าหมดไปสองวันแล้วขอรับ (ในใจผมคิดว่า...ไม่รู้มันจะแลกไปทำแบงค์กงเต๊กกันหรืออย่างไร >:( >:() โชคดียังมีบัตรเครดิตอยู่ใบ แต่ก็กลัวครับเพราะมาเลย์นี่ขึ้นชื่อเรื่องปลอมบัตรเครดิตอย่างมาก ทำไงได้ครับเข้าตาจนไม่มีเงินซื้อตั๋วใหม่ครับ  ::012:: ::012::
ตอนนั้นเกือบสี่ทุ่มแล้วครับ ขณะรอซื้อตั๋วเผอิญไปเจอเจ้าหน้าที่ของกัมพูชาที่ไปประชุมด้วยกัน ดูหน้าตาแกจ๋อง ๆ จนไม่น่าเชื่อว่านายกฯของแกจะมาท้าตีท้าต่อยกับประเทศไทยได้ แกเดินทางกลับจากดูงานที่ญี่ปุ่นเลยมาประชุมคราวนี้ด้วย แกจะมาเคลมตั๋วใหม่ซึ่งผมบอกว่าป่วยการเพราะเอกสารของแอร์ป้ายแดงเขียนไว้ชัดเจน (แต่ตัวเท่ามดว่าสายการบินไม่รับผิดชอบในกรณีดังกล่าวครับ) ผมเลยต้องซื้อตั๋วให้แกอีกใบเพราะแกไม่มีทั้งเงินริงกิต และบัตรเครดิต.... :<><> :<><> (ผมกะจะบอกแกไปเหมือนกันว่าผมออกเงินซื้อตั๋วให้แต่ต้องให้เขาพระวิหารคืนนะ กลัวแกร้องไห้โฮ ;D ;D) ซื้อตั๋วได้แล้วก็เวรกรรมใหม่มาอีกครับ จะหานอนที่ไหนดี ลำพังถ้าเป็นสนามบินสุวรรณภูมิ หรือ สนามบิน KLIA: Kuala Lumpur International Airport  ซี่งเป็นเทอร์มินัลที่การบินไทย หรือ MAS สะอาด แอร์เย็นฉ่ำ มีของกินขายห้องน้ำก็ดี สามารถหาที่นอนตามเก้าอี้นั่งรอขึ้นเครื่องได้สะดวก ::013:: ::013:: แต่นี่เป็นเทอร์มินัล LCCT ย่อมาจากอะไรไม่รู้ครับ ผมว่าสายใต้ใหม่ตรงถนนวงแหวนของบ้านเรายังสะอาดกว่า ดีกว่าครับ ลักษณะอาคารคล้ายเป็นโรงเก็บเครื่องบินเอามาติดแอร์ทำเป็นอาคารผู้โดยสาร แถมมีปูลิสแขกสะพาย MP5 พร้อมซองกระสุนสำรอง 3 อัน ปืนพกใช้แบบกี่งออโต แต่ดูยี่ห้อไม่ออก  :OO :OO ไม่เท่านั้นผมยังต้องกระเตงเจ้าหน้าที่กัมพูชาด้วยอีกคน..... :<><> :<><> ตัดสินใจว่าคงต้องหาโรงแรมนอนครับ ขอต่อวันหลังครับ..ไม่ค่อยมีอารมณ์โพสต์เพราะคนที่เคยเป็นนายกฯ ตอนนี้เหิมเกริมเหลือเกิน ขอดูอาการบ้านเมืองสักสองสามวันก่อนครับ  ::014:: ::014::

    เห็นด้วยกับท่าน seabird ครับว่าเทอร์มินัลของ LCCT ที่ KL ยังกับโกดังเก็บของ..แต่ก็มีส่วนดีตรงที่แยกจากเทอร์มินัลใหญ่เป็นสัดเป็นส่วน..
    ...LCCT น่าจะย่อมาจาก Low Cost Carriage Terminal ครับ..

ต่อครับ....
ได้ตั๋วครับ ;D ;D ;D สองคน สองร้อย-แปดสิบ-หนี่งริงกิต ครับ  :<><> :<><> บินตอนแปดโมงสิบห้าวันรุ่งขึ้น แปลว่านอนค้างแน่แต่จะที่ไหน โชคเริ่มเข้าข้างครับ เพราะเจ้าหน้าที่เคาท์เตอร์แอร์ป้ายแดงบอกว่ามีร้านแลกเงินยังเปิดอยู่ โอกาสจะได้นอนโรงแรมเริ่มมาแล้วครับ เขาชี้โบ้ชี้เบ้บอกทาง ผมเดินออกไปอย่างไกลครับ ผลคือ เดินเลี้ยวผิดทางครับ (เขาบอกทางถูกแล้ว แต่ผมกับคุณกัมพูชามึนเอง) เดินมานานเริ่มไม่ได้การ อาศัยว่าหนทางอยู่กับปากครับ...ถามชาวบ้านอีกแล้ว ผมเล็งถามเจ้าหน้าที่สาวสวยน่ารัก (อีกแล้ว) ของสายการบินแอร์ป้ายแดง 2 คนที่เดินสวนทางมา :VOV: :VOV: :VOV: เอ่ยคำนำซอรี่ แต่น้องหมวยทั้งสองเดินเลยเหมือนผมสองคนเป็นเสาไฟฟ้าแถวนั้นไปซะ (เจอคนสวยที่พูดกันไม่รู้เรื่องอีกแล้วครับ)  ::012:: ::012:: หันรีหันขวางอยู่สองรอบ มีเหยื่อใหม่เดินมา เป็นสุภาพบุรุษ แต่เครื่องแบบเจ้าหน้าที่กราวด์ เสื้อขาวกางเกงน้ำเงิน เลยลองซอรี่ดูใหม่ ปรากฏว่าใช้ได้ครับ น้องชายมาเลย์ (เป็นเชื้อจีนนะครับ) แกหยุดตอบผมแบบงงๆว่าพวกผมเดินมาผิดทางแล้ว ว่าแล้วแกก็พาไปร้านแลกเงินครับ แกถามผมว่าเป็นคนชาติอะไร จะไปไหน ผมก็ตอบแกไปตรงๆ ว่าคนไทยกะคนกัมพูชา จะไปลังกาวี แกมองแบบงงๆ เพราะคงเห็นสองประเทศจะกำลังฮึ่มๆ กันอยู่ แกถามผมว่านอนที่ไหน ผมก็บอกกับแกว่าไม่รู้จักที่พักเลย ไปไม่ถูก และไม่รู้จักโรงแรมด้วย แกเลยแนะนำให้ไปนอนพักที่โรงแรม Empress ประมาณ 3 ดาว เป็นโรงแรมที่เจ้าหน้าที่แอร์ป้ายแดงพักกัน และติดต่อเคาท็เตอร์แท็กซี่ให้ไปส่ง  ::002:: ::002:: โดนราคาแทกซี่สนามบินไป 32.5 ริงกิต ที่สุดในวันนั้นก็สามารถหาที่ซุกหัวได้ครับ ถึงโรงแรมราวๆ 5 ทุ่มครับ แล้วนัดหมายให้แทกซี่มารับตอน 6 โมงตรง ไม่รู้ว่ากรณีนี่เข้าข่ายเป็นการตกเรือบินแบบไม่ถึงชีวิตได้หรือเปล่า  :<><> :<><> :<><>

ต่ออีกนิดครับ... เข้ามืดตีห้า ตื่นนอน อาบน้ำ กินอาหารเช้าที่โรงแรมแถมให้  :D~ :D~ เนื่องจากเช้าจัดเลยมีแต่ข้าวต้มและก๋วยเตี๋ยว (แบบปรุงเอง) หกโมงตรงแท็กซี่มาครับ นับว่าเป็นแท็กชี่ที่ตรงเวลามากอาจเป็นเพราะโดนค่ารถไปอีก 32.5 ริงกิตหรือเปล่าไม่ทราบครับ แต่ก็โอเค เพราะตกลงกันไปแล้ว ขอแค่ได้นั่งเรือบินไปประชุมได้ก็พอ ระยะทาง 20 นาที ฝ่าไป 1 ไฟแดง (มาเลย์ก็มีเหมือนกันนะ)  ::008:: ::008::
ถึงสนามบินใกล้หกโมงครึ่งครับ เทอร์มินัลเงียบจริงๆ อย่ากระนั้นเลยผมชวนเพื่อนกัมพูชารีบไปเช็คอินดีกว่า เดินเข้าเทอร์มินัลก็มีปูลิสมาเลย์สะพาย MP5 มากขวางไม่ให้เข้าครับ  :OO :OO เอาอีกแล้วงานเข้าอีกแล้ว เจรจาพร้อมโชว์พาสปอร์ต และตั๋วเรือบินแกก็ไม่ยอม และชี้โบ้ชี้เบ้ไปอีกทางผมถึงรู้ว่าเวรกรรมตรูมาเข้าเทอร์มินอลขาเข้า ต้องเดินไปขาออกครับ มันมึนอีกแล้วครับ  :<><> :<><>  หมดเวลาครับอีก .... สี่วันมาใหม่ครับ ไปดูทะเลที่ปราณบุรีก่อน  ::014:: ::014:: ::014::           

สิ่งที่กลัวที่สุดเวลาขึ้นเครื่องบิน คือนั่งใกล้ฝรั่งขี้สงสัย กว่าเครื่องจะลงเมื่อยมือครับ ::005::

ผมจะแกล้งหูหนวกและเป็นง่อย.......แล้วหลับไปเลยครับ.....อิอิ

 ::005::เมื่อวานมีช่างฝรั่งมาติดตั้งเครื่องจักร ...คุยตั้งนานเน  อธิบายยังไงเขาก็ไม่เข้าใจ ทำหน้างง ..ผมยังสงสัยเลยว่า ฝรั่งอะไรฟะ  ฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่อง

ผมรู้จักครับกัปตันคนนี้ เพราะเป็นเพื่อนผมเอง บ้านอยู่สีวลีรังสิตคลองสอง ฟอร์เวิร์ต ไปให้ดูแล้ว เจ้าตัวคงภูมิใจ

ฝรั่ง..  เศส มั๊งครับ อิ อิ

....ยังดีกว่าแขกครับพี่ OK.ๆแต่ดันสายหน้างงเลยผม....

บริหารคอครับคุณหนุ่ม เยส โก โอเค อะฮะ อิ อิ