เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

(http://upload.meemodel.com/UploadedFiles/211/pt9eu1227925068483069.jpg) (http://upload.meemodel.com/file.php?file=211/pt9eu1227925068483069.jpg)

"บ้านโฮมฮัก"อบอุ่นด้วยรักแต่แร้นแค้น

“บ้านโฮมฮัก” เป็นบ้านแห่งความรักของเด็ก ๆ นับร้อยชีวิตที่มาอาศัยพักพิงในยามที่ไม่เหลือใคร เด็กๆ ที่นี่มีทั้งเด็กกำพร้าที่ติดเชื้อเอดส์จากพ่อแม่ 
เด็กกำพร้าไม่ติดเชื้อแต่ถูกชุมชนผลักไสด้วยความรังเกียจ เด็กที่พ่อแม่มีปัญหาไม่สามารถเลี้ยงดูได้ เด็กที่มีปัญหายาเสพติด เด็กบางคนมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย
พร้อมกับร่างกายที่บอบช้ำจากการกระทำทารุณกรรมของผู้ใหญ่  เรื่องราวของเด็กบางคนดั่งนิยายที่กรีดกระชากใจผู้ที่ได้รับรู้   

เด็กที่นี่มีทั้งหมด 104 ชีวิต ตั้งแต่อายุ 4 วันไปจนถึง 20 ปี บางรายถูกพ่อแม่เร่ขายให้ไปเป็นขอทาน  บางรายกำลังถูกขายไปเป็นหญิงขายบริการ
และอีกหลายกรณีที่สะเทือนใจ อาทิ กรณีของน้องส้ม (นามสมมติ) เด็กหญิงวัย 3 ขวบ แววตาสดใสน่ารัก แต่โดนผู้ใหญ่ใจโหดร้ายป้ายบาดแผล
ทั้งร่ายกายและจิตใจให้เธอด้วยการข่มขืน  เธอมาในสภาพอวัยวะเพศฉีกขาด จิตใจบอบช้ำ ซ้ำร้ายเธอติดเชื้อเอดส์  หรือกรณีของน้องโฟร์ (นามสมมุติ) 
พ่อแม่เสียชีวิตเพราะเอดส์ เธอเองก็ได้รับเชื้อเช่นกัน  บ้านเธอยากจน ยามหิวโหยก็เคี้ยวข้าวสารประทังชีวิต เพราะไม่มีใครดูแล  มีวัดใกล้บ้าน
เธอจึงไปขอเศษข้าวเศษแกงประทังชีวิต แต่ซ้ำร้ายโดนพระใจโฉดข่มขืน ทุกวันนี้ร่างกายเธอแคระแกรนเพราะขาดสารอาหาร
และเอดส์ทำให้เธอมีอาการชักหลายครั้ง จนมีผลทางสมองทำให้เธอพัฒนาการช้ากว่าเพื่อน ๆ ในวัยเดียวกัน 

“แม่ติ๋ว”  ของเด็ก ๆ  หรือ สุธาสินี น้อยอินทร์ หญิงเหล็กหัวใจแกร่งที่มีความตั้งใจงานเพื่อสังคมมาโดยตลอดนับตั้งแต่เรียนจบ 
จากจุดเริ่มต้นที่ได้ทำงานเกี่ยวกับการดูแลเด็ก โดยไม่รับเงินเดือน  จนกระทั่งมาตั้ง “มูลนิธิ สุธาสินี น้อยอินทร์ เพื่อเด็กและเยาวชน”
อยู่ที่เลขที่ 3 หมู่ 12 บ้านประชาสรรค์ ต.ตาดทอง อ.เมือง ยโสธร โทร 0-4572-2241

แม่ติ๋วก่อตั้งบ้านโฮมฮักมา 20 กว่าปีแล้ว  แต่จดทะเบียนเป็นมูลนิธิเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา  เป็นพินัยกรรมเพื่อความอยู่รอดของเด็กๆ
เมื่อเธอต้องจากไป ทรัพย์สินทั้งหมด บ้าน รถ ที่ดิน มรดก ของพ่อแม่ก็ขายหมดมาเป็นค่ายา ค่าอาหาร ค่าเทอม ค่าน้ำ ค่าไฟ
ของเด็ก ๆ ที่สูงถึงเดือนละ 4-5 แสนบาท สุดท้ายแม้กระทั่งสร้อยที่ใส่ติดคอยังต้องขาย เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายให้เด็กๆ ซึ่งเปรียบเสมือนลูกๆ 
ของเธอก่อนเมื่อเปิดเทอม

แม่ติ๋ว เล่าว่า บ้านโฮมฮักเป็นบ้านหลังที่อบอุ่นเพื่อเด็ก ๆ ที่ยากไร้  ขาดที่พึ่งพิง เราอยู่กันด้วยความรัก แต่แร้นแค้น
ปัจจุบันขายสมบัติจนหมดเกลี้ยงตัว  แม้จะมีเงินบริจาคเข้ามาแ?่ก็ไม่พอ เด็ก ๆ ที่บ้านโฮมฮักต้องช่วยเหลือกัน แบบพี่ดูแลน้อง
ปลูกผัก หาแมลงกินประทังชีวิต แต่ด้วยความแห้งแล้งก็ยากลำบากเหลือเกิน แค่น้ำใช้อาบทั้งบ้านก็ไม่พอ จะเอาน้ำที่ไหนไปรดผัก 
แมลงที่หาได้ต้องเอาไปคั่วแล้วป่น โรยข้าวเพื่อให้พอกินกันทั้งบ้าน  เด็กก็มีแต่ตัวเล็ก ๆ   บางส่วนก็ป่วย บางส่วนไปโรงเรียน 
ที่โตขึ้นมาหน่อยก็ต้องดูแลน้องตัวเล็ก ๆ ที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้  และบางคนก็ต้องพยาบาลน้องๆ  ที่เจ็บป่วย

"  ที่น่าเศร้าใจคือสังคมยังมีการเลือกปฏิบัติและอคติต่อผู้ติดเชื้อเอดส์  เมื่อส่งเด็กไปโรงเรียนต้องหาโรงเรียนที่ไกลออกไป 
บางครั้งเมื่อรู้ว่าเด็กมาจากที่นี่  พ่อแม่ ผู้ปกครองก็ประท้วงให้ไล่เด็กออก  เพราะสังคมยังขาดความเข้าใจว่าไม่สามารถติดเชื้อจากการอยู่ร่วมกัน
แต่ติดทางเลือดและการมีเพศสัมพันธ์เท่านั้น  ทำให้ไม่เข้าใจเด็กเหล่านี้ว่าป่วยแค่ร่างกายแต่ยังมีชีวิตจิตใจ มีความรู้สึกนึกคิด 
ร้องไห้ได้เหมือนกับเรา เด็กเหล่านี้โดนมองเหมือนเป็นตัวประหลาดที่ไม่มีใครอยากเฉียดกรายเข้าใกล้    ขนาดเหลือแต่ร่างไร้ลมหายใจ
จะเผาในวัดยังไม่ได้ ชาวบ้านกลัวขี้เถ้าฟุ้งไปในอากาศตกหลังคาบ้านแล้วจะติดเอดส์กันทั้งหมู่บ้าน  " แม่ติ๋ว เล่าทั้งน้ำตา   

(http://upload.meemodel.com/UploadedFiles/153/pt9eu1227925068483070.jpg) (http://upload.meemodel.com/file.php?file=153/pt9eu1227925068483070.jpg)

มีเด็กระยะสุดท้ายที่แพทย์พิพากษาว่า อยู่ได้อีกไม่ถึงเดือน หรือ 2 เดือน  กับเด็กที่แพทย์หยุดยา เพราะดื้อยาแล้ว ส่งมาอยู่รอความตายที่นี่
แต่ด้วยความรัก ความอบอุ่น และบรรยากาศที่ดูแลกันเหมือนพี่น้อง เด็ก ๆ หลายคนกลับมีชีวิตอยู่ได้เกินกำหนดที่แพทย์บอก  เช่น น้องก้อง
(นามสมมุติ)  มาตอนอายุ  8 เดือน ซึ่งหมอไม่รักษาแล้ว เพราะเชื่อว่าอยู่ได้อีก 2 เดือน แต่ตอนนี้น้องก้องสุขภาพแข็งแรงดี อายุ 12 ขวบแล้ว
ช่วยพี่ๆ  รดน้ำผักทุกวัน

แต่ตอนนี้ผักปลูกได้น้อย แมลงหาจนไม่มีให้หาแล้ว  ข้าวกินได้ครึ่งท้องเพื่อแบ่งอีกครึ่งให้น้อง ๆ ซ้ำร้ายแม่ติ๋วของเด็กกำลังป่วยด้วย
“มะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย”  ซึ่งหมอบอกว่าเธอจะอยู่ได้อีกไม่เกิน 6 เดือน   แต่หัวใจแม่เกินร้อยที่เธอมอบให้เด็กๆ ทำให้เธอสู้ 
บางคืนเธอถูกรุมเร้าด้วยอาการปวดที่ไม่ได้พักผ่อนจากการทำงานหนัก  พอช่วงกลางคืนถึงกับนอนไม่ได้  ต้องลุกออกมาเดิน
หากใครไปบ้านโฮมฮักไม่รู้คนไหนแม่ติ๋วละก็ ให้สังเกตที่ข้อเท้าจะมีกระดิ่งเป็นลูกกระพรวนห้อยไว้ เพราะยามเธอออกมาเดิน
เด็ก ๆ ได้ยินเสียงกระดิ่งจะได้ไม่กลัวคิดว่าเป็นผี ... แต่จะมีวันไหนที่แม่ติ๋วไม่ลุกออกมาเดินอีกแล้วก็ไม่รู้ !?! แล้วเด็ก ๆ จะอยู่กันได้อย่างไร
ต้องกำพร้าครั้งที่สองในชีวิตกันอีกแล้วหรือ ?

ปัจจุบันบ้านโฮมฮักกำลังประสบภาวะขาดแคลนทุนทรัพย์อย่างหนัก  และยังขาดครูพี่เลี้ยง  ขาดเจ้าหน้าที่อาสาสมัครที่ทยอยถอนตัวออกไป
เราลองมาช่วยกันสร้างปาฏิหาริย์ให้บ้านโฮมฮักเพื่อช่วยเหลือเด็ก ๆ ที่ถูกทอดทิ้ง ใครที่เคยคิดว่าพวกเขาเหล่านั้นเป็นส่วนเกิน 
เป็นส่วนที่ต้องกันไว้ให้อยู่อีกโลก  เป็นอีกชนชั้นของสังคม ก็น่าจะมองกันใหม่ เพราะพวกเขาเป็นเพียงเด็ก เป็นชีวิตที่ไร้เดียงสา
แววตาบริสุทธิ์ไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องราวที่ผู้ใหญ่ยัดเยียดให้  เด็กน้อยเหล่านี้เกิดมาจากปัญหาที่พวกผู้ใหญ่สร้างขึ้นทั้งนั้น

ถ้าหากใครได้ไปสัมผัสเยี่ยมเยือน เด็กๆ ที่บ้านโฮมฮัก จะเห็นแววตาที่สดใส ร่าเริง ทุกคนจะดีใจที่มีพี่ๆ ไปเยี่ยม
ยิ่งถ้าไปเล่นไปสัมผัสเด็ก ๆ เหล่านั้นด้วยจิตกุศล ด้วยความรักก็เหมือนได้ต่อเติมชีวิตอันสดใส จากเด็กที่ไม่ลุกเดินซึมเศร้าเหม่อลอย
ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม  เมื่อเห็นผู้มาเยี่ยมเยือนจะดีใจ ลุกขึ้นมาต้อนรับ มีรอยยิ้ม เพราะนานมากแล้วที่ถูกทอดทิ้ง ไม่ค่อยมีใครไปเยี่ยมเยือน 

“พี่ ๆ จะกลับมาหาพวกหนูกันอีกมั๊ยคะ” “พี่หนูอยากได้เสื้อสีแดงไว้ใส่  หนูจะได้ใส่ก่อนตายมั๊ยคะ”   และอีกมากมายคำพูดอันเสียดแทง
หัวใจพี่ๆ ทุกคน อยากให้สังคมได้รับรู้ ก่อนจากกันโบกมือลาด้วยน้ำตา และแววตาของเด็ก ๆ ที่มองรถจนลับตาพร้อมกับความหวังว่า
จะมีใครมาเยี่ยมเยือนและนึกถึงพวกเขาเหล่านั้นกันอีกบ้าง…

สำหรับผู้มีจิตศรัทธาบริจาคช่วยเหลือเด็ก ๆ โอนเงินไปได้ที่ ธนาคารไทยพาณิชย์ สาขายโสธร ชื่อบัญชี มูลนิธิสุธาสินี น้อยอินทร์
เพื่อเด็กและเยาวชน เลขที่ 561-2-21187-7 โทร. 0-4572-2241 หรือจะบริจาคเสื้อผ้า หนังสือการ์ตูน หนังสือเรียน ของเล่น
และสิ่งจำเป็นได้ตามจิตศรัทธาเป็นของใหม่หรือของใช้แล้วก็ได้  เพราะของที่ท่านไม่ใช้แล้วยังมีค่ากับเด็ก ๆ เหล่านี้อย่างมาก

 ::002:: ::002::

 ::014::ขอบคุณครับ ดูรูปแล้วเสร้าใจสนับสนุนโดยสถานทูตญี่ปุ่นแล้วภาครัฐฯของไทยล่ะ :~)

 ::014::ขอบคุณครับลุงปู...

เยี่ยมครับลุงปู...

ขอบคุณครับ ::014:: ::014:: ::014:: ::014:: จดรายละเอียดไว้แล้วครับ

ดีแล้วครับ มีกระทู้ ที่หลากหลาย บ้าง

สงสารทั้งเด็ก แล้วก็ ผู้ดูแลครับ

ขอให้หายจากโรคร้ายด้วยเทอญ    สาธุครับ

..ขอบคุณครับ.ลุงปู.... ::002::

กระทู้แบบนี้เงียบจัง   :(

ขอบคุณมากครับพี่  ::002::