เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ต่อเนื่องจาก กระทู้นี้ครับ
http://www.gunsandgames.com/smf/index.php?topic=69401.0

เมื่อได้มีโอกาสยิงปืนยาวมากๆเข้า ผมพบว่า
การยิงเป้าเคลื่อนที่ยากมากๆ และต้องยิงในระยะที่ไกลๆด้วย
ไม่ทราบว่ามีวิธีการคอนปืนอย่างไร จับอย่างไรจึงจะยิงได้แม่น
ในการณ์เร่งด่วน ไม่สามารถนอนยิงได้ ขอคำแนะนำด้วยครับ
อ่านในนิยายแล้วยังไม่สามารถวาดภาพที่ชัดเจนออก

ปัจจุบันผมมีใช้แต่แค่ CZ 452แม็กนั่มครับ ::014::

รอท่าน Hang อยู่หลายวัน ไม่รู้ไปเมา ที่ไหน เลย รวบหัววบหาง จัดการเองเลย

366
(http://img259.imageshack.us/img259/3673/img366copy.jpg) (http://img259.imageshack.us/my.php?image=img366copy.jpg)

368
(http://img15.imageshack.us/img15/2854/img368copy.jpg) (http://img15.imageshack.us/my.php?image=img368copy.jpg)

369
(http://img15.imageshack.us/img15/4241/img369copyg.jpg) (http://img15.imageshack.us/my.php?image=img369copyg.jpg)

370
(http://img15.imageshack.us/img15/1654/img370copy.jpg) (http://img15.imageshack.us/my.php?image=img370copy.jpg)

371
(http://img15.imageshack.us/img15/9560/img371copyl.jpg) (http://img15.imageshack.us/my.php?image=img371copyl.jpg)

ขอออกความเห็นสักเล็กน้อยครับ ผิดถูกประการใดก็ขออภัยมา ณ. ที่นี้ด้วยครับ

1. ต้องขอคารวะ  ท่าน เจ้าของกระทู้ หนึ่งจอก ที่สามารถ  ใช้ปืน CZ ขนาด .22 Mag  ยิงเหรียญ 10 บาทไทย (ไม่ทราบว่าเหรียญเก่าหรือเหรียญ ปัจจุบัน) ได้ในระยะ 100 เมตร  ต้องขอถาม ว่าใช้กระสุนยี่ห้ออะไร ? ครับ

2. ท่านหญิง ดาริน ก็เป็น ตัวละคร ในหนังสือ ที่ถูกสร้างขึ้นมา จากจิตนาการ  นิยายก็คือนิยาย  คงเป็นจริงไม่ได้ในโลกแห่งความจริง ( King Solomon’s  Mine  อ่าน วันเดียวจบ แต่ เพชรพระอุมา อ่าน 10 ปีจบ ) มิใช่มีแต่ท่านหญิง ดารินเท่านั้น  ยังมีพระเอกและนางเอก อีกมากมาย ที่เก่งเกิน มนุษย์ โลดแล่นอยู่หน้าจอทีวีและในหนังสือ ตามเส้นทางเดินทางของปลายปากกา ผู้แต่งเรื่อง

      แต่ก็ยังมีนีกยิงปืน ตัวจริงเสียงจริง อีกมาก ที่ ยิงปืนได้ อย่างกับเทวดา เช่น Annie Oakley  A.H. Hardy Mr&Mrs  Topperwein


3. การที่ท่านยิงเป้ากระดาษ นั้น มีอุปกรณ์ เสริมมากมาย เช่น เครื่องช่วยพยุงปืนให้นิ่ง ปืนและ เป้าสงบนิ่ง เวลาที่จะสังหารเป้ามากมาย จิตใจ ผ่อนคลาย พร้อมเมื่อใดก็ลั่นไก มีน้ำเย็นดื่ม มีลมพัด บางครั้งมีสาวเจ้าคอยพัด  ป้อนขนม ป้อนน้ำ ยังไม่ถึงขนาด ป้อน น  ::005:: ฯลฯ

4. ในโลกแห่งความเป็นจริง นั้นมันแค่เศษ เสี้ยว ของวินาที เท่านั้น ที่จะต้องตัดสินใจ ว่า ยิงหรือไม่ยิง ด้วยความกดดัน ของจิตใจ อารมณ์ สภาวะแห่งอากาศ และ บรรยากาศ ในขณะนั้น ว่าท่านเป็น เพชฆาต หรือ นักบุญ

5. การยิงปืน ในท้องทุ่ง ด้วยของจริง ต่างจากการยิงในสนามที่สมมุติ คือ ท่านไม่มีอุปกรณ์ เสริม มีแค่ตัวท่านกับเป้า เท่านั้น แม้นแต่ การวางท่า ที่ ใช้ยิงในระบบแข่งขัน (ISU ไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า) หรือ พลซุ่มยิง ก็ทำไม่ได้ แถม ต้องแบกหามสำภาระ เดินทางไกล ยืนเฉยๆขาก็สั่นแล้ว หรือถ้านั่งรถ ก็ถูกเขย่า มา จนหัวสั่นหัวคลอน

ท่านลองดูแบบนี้ ไม่ทราบว่าจะได้ผลหรือไม่

1.อาวุธปืน ของท่าน นั้นต้องเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย เมื่อท่านวาดปืนขึ้นประทับบ่า หน้าแนบกับพาทท้าย สายตามองผ่าน ศูนย์ เหล็กหรือศูนย์ กล้อง ไปยังเป้า ตรงพอดี โดยไม่ต้อง ขยับส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกาย เป็น กฎข้อที่ 1

2. ในทุ่งโล่งและดงทึบ ศูนย์ เหล็ก ใช้งานง่ายกว่า ศูนย์ กล้อง   และ ศูนย์กล้อง ที่ มีส่วนกำลังขยายน้อย ใช้ง่ายกว่า ศูนย์ กล้อง ที่มีกำลังขยายมาก อีกเช่นกัน ศูนย์กล้องที่มีกำลังขยายมากทำให้เห็นเป้าได้ชัดเจนกว่า ศูนย์กล้องที่กำลังขยายน้อย  และ กล้องที่กำลังขยายน้อย ย่อมดีกว่า ศูนย์เหล็ก ปืนที่มีน้ำหนักเบา ถีบหนักกว่าปืนที่มีน้ำหนักมาก

3. ท่านลอง ยืนในท่าสบายๆตาม แบบ น้องเบิดย์  ๆ  ตามองตา สายตาก็จ้องมอง เป้า แล้วยกปืนขึ้นมา ขวางระหว่าง เป้ากับตา ปรับสายตาเล็กน้อย แล้วยิง โดยลืมตา มีหลาย ท่านที่ ชอบหลับตายิง  โดยใช้เวลาที่น้อยที่สุด  เมื่อใดที่ท่านลังเล ละล้าละลัง  แล้วละก็ มันจะเกิด แผ่นดินไหว ค่อยๆเริ่มแล้วก็รุนแรงขึ้นๆๆๆ กระสุนที่วิ่งออกไป ไม่ขึ้นฟ้าก็ลงดิน ตามแรงสั่นสะเทือน ของการไหวนั้น อย่าว่าแต่ก้าน ทะลายมะพร้าวเลย แม้นแต่ควาย ขนาด 2 ตัน ก็ ยิงไม่โดน

4. และ หลังจากเสียงปืนจบลง ก็จะมีเสียง ปุ๋ ปอ๋ง  แป้ง ตามมา ถ้ากระสุนกระทบเป้า

ขอจบด้วย ประการนี้

กระทู้นี้ มันจะกลับฟื้น คืนชีพ อีกครั้งในไม่ช้า เมื่อ พา อีเจิ้ง ไป ทำบาป

ศีล ข้อ 1

ไม่ใช่

ศีล ข้อ 2   

เร็วๆ นี้

อื่นใดๆ กฎ ข้อที่ 1  
ไม่ว่ากรณี ใดๆ ก็แล้วแต่

ท่านที่ ขวัญอ่อน  ขวัญผวา ขี้สงสาร  ธรรมะ ธรรมโมสุโขมีพลังนอกบ้าน แห้งเหี่ยวในบ้าน  กรุณา ผ่านเลยไป อย่าได้ เข้ามาอ่าน  เพราะ  มันมีแต่เรื่อง ผิดศีลทั้ง 5  แล วัฏสงสาร  โหดเหี้ยม กับการที่ อีเจิ้งดันพกปืนเข้าป่า ที่ละ สองกระบอก อเนจอนาถ จนน้ำจากร่างหลั่งไหลท่วมจอ อัน จะทำให้ ท่านต้องยกมือประท้วง ทำให้ท่านประธาน ไม่สามารถ นั่งลงได้  เพราะอารมณ์ มันร้อน


ในทุ่งโล่งและดงทึบนั้น มันต้องแลก กันด้วย ชีวิต เขา และ ความสมหวังของเรา ไม่ว่าจะด้วยความสนุก 70% และ ความอยู่รอด 29% ส่วนที่ว่าป้องกันตัวนั้น มีแค่ไม่ถึง 1 %
 อย่าลืมนะครับ ว่า สัตว์ประเสริฐ ที่เรียกตัวเองว่า มนุษย์  นั้น ต้นกำเนิด ก็เป็น สัตว์กินเนื้อ ไม่ได้เคี้ยวเอื้อง กินผักกินหญ้า จึงมีกมลสันดานในการล่า มาแต่สายเลือดโดยกำเนิด ถ้าไม่ล่าสัตว์เป็นอาหาร ก็ล่ากันเองเพื่อแสวงหาอำนาจและความยิ่งใหญ่ ขยายพื้นที่การครอบครอง   การล่าจึงไม่อาจหยุดได้
 ถ้าท่านคิดว่าการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เป็นบาปและน่าสงสาร อย่าไปทำมันเลย ก็จริงครับ แต่ตราบใดที่ท่านยังปรุงอาหารด้วยเนื้อสัตว์ ก็เท่ากับว่า ท่านใช้คนอื่นล่า เพื่อเป็นอาหารให้ท่าน
ยกตัวอย่างเช่น
เมื่อฟ้าสาง จนสามารถมองเห็นลายมือได้เห็นชัดเจน ไม่ต้องใช้ Maglight  พระท่านก็ห่มผ้ากาสาวพัสตร์ ตามบทบัญญัติ แห่ง สงฆ์  อุ้มบาตร ออก บิณฑบาตเข้าหมู่บ้าน ในขณะที่เดินดง มองไม่เกิน สามก้าว จากปลายเท้า สายตา ก็เหลือบไปเห็น คันเบ็ดทีธง ปลา อยู่ริมตลิ่ง ไม่ได้เห็น ม.ร.ว.  ถนัดศรี นั่งตกปลา อยู่ ริมตลิ่ง  มีปลาช่อนตัวโต ติดเบ็ดที่ปังธงไว้ มองตาแป๋ว ตามองตาสายตาก็จ้องมองกัน  พระท่านก็ได้แต่ถอนหายใจ สวดอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้ แล้วก้มหน้าเดินผ่านไป ไม่ได้สะบัดหน้าเชิดเหมือนพระ และ เณร ที่นุ่งห่มร่างกายด้วยผ้าโอบิสีเหลือง สะพายย่ามสีชมพู  ออกหาน้ำดูด ยาม พระอาทิตย์ ลับขอบฟ้า  ทำไมพระท่านไม่ช่วยเหลือปลาที่ติดเบ็ด ก็เพราะท่านถือ อุเบกขา ถ้าท่านช่วยปลา ให้รอด แต่ คนที่ธงเบ็ดไว้ อาจต้อง ตายเพราะ ไม่มีปลาตัวนี้ไปประทังชีวิต ถ้าปลาตัวนั้นไม่ถึงอายุขัย ก็คงไม่มาติดเบ็ด และถ้าปลาไม่มาติดเบ็ด ชาวประมงที่ธงเบ็ดไว้ก็คงถึงอายุขัย  กรรมใดใครก่อผู้นั้นก็รับไป ตามชะตากรรม นั้น

  แต่การล่าสัตว์ ก็ต้องอยู่ในขอบเขต ที่ทางการกำหนด ซึ่งในปัจจุบัน การล่าสัตว์ในเมืองไทย น้อยมากจนเกือบไม่มี เมื่อสมัยก่อน ยังมีการออกใบอนุญาต ล่าสัตว์ จาก กรมป่าไม้  แต่ปัจจุบัน คงออกให้เฉพาะการล่า  เพื่อทำงานวิจัย
 ในปัจจุบันการล่า มักจะเป็นพวกสัตว์ปีก หรือสัตว์สี่เท้า ที่ไม่ใช่สัตว์สงวนเช่น นกพิลาป กระต่าย หมูป่า ในพื้นที่ของตนเอง แต่ การล่าสัตว์ สงวนทั้งสัตว์ปีก แล สัตว์ สี่เท้า มัก ล่ากันตามตะเข็บชายแดน ถ้าเป็นใจกลางประเทศ คงหนีไม่พ้นบริเวณ 5 จังหวัด รอบ อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ เป็นต้น  เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย อย่างยิ่ง
 

หลังจากที่ นั่งรถ ตากแดด หัวสั่นหัวคลอน จน พบเป้าหมาย ไม่ว่าจะเป็น ยามเช้า ยามเที่ยง หรือ ยามค่ำ
ที่พาดพิงสำหรับ ปืนในมือก็คงหนีไม่พ้น หลังคารถ ขอบ กะบะ ขอบหน้าต่าง  และ ชายกระโปง โดย มือซ้ายวางลูบไล้ไปในที่ อวบนูน  แล้วเอาปืนทาบไประหว่าง ง่าม นิ้ว หัวแม่โป้งกันนิ้วชี้  ใช้นิ้วชี้วาดตะหวัดเกาะเกี่ยว อย่างง อย่าทำเป็นไม่รู้  รัดแนบแน่นไปบน ลำที่อุ่นจากแดด  หรือ เย็นจากความมืด ตาจ้องมองผ่านศูนย์  ไม่ว่าจะเป็นเหล็กหรือ แก้ว  มือขวาที่กำคอปืน นิ้วชี้พร้อมที่จะเหนี่ยวไก ข้อศอกขวา ถ้ามีที่ทาบก็ดีถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร ปืนก็จะนิ่งพอควร สำหรับ การตัดสินใจ ที่หัวใจเต้นพองโต เมื่อพบ เป้าหมาย 

และเมื่อ ขณะ เดิน ชมนกชมไม้ ตาม สวนหรือดงทึบ ที่พาดพิง ก็มีมากมายที่ใกล้ตัวท่านพยายามหา ต้นไม้ ตอไม้  หรือจอมปลวก เพียงแต่ว่าต้องดูดีๆ อย่าดีใจ จน เอามือและปืนไปพาดพิงเส้นทางเดินของมด  ปลวก  เห็บ หมัด  มันไม่สนุกแน่ ๆ รวมถึง เถาหมามุ่ย  และ อะไร อีกหลายอย่าง โดยเฉพาะ หมัด ที่ที่อาศัยอยู่ตามตอไม้ผุ มันจะกระโดดกัดแล้วฝังหัวลงไปในหนังกำพร้า จนถึงเนื้อเมื่อท่านรู้สึกเจ็บก็จะปัดและเกา นั่นเข้าทางเลย ตัวมันไปแต่หัวมันฝังอยู่ครับ และมันจะฝังอยู่เช่นนั้นให้ท่านเจ็บๆคันๆ ไม่มีวันลืม จวบจนวันตาย เมื่อเจ็บแลคันท่านก็จะเกา หนังกำพร้าที่หมดอายุขัยรวมถึงสะเก็ดแผลก็จะหลุดออกไป มันจะเป็นเช่นนี้ จนครบ 32-36ครั้ง จนกว่าไอ้หัวที่มันฝังตัวอยู่ถูกดันออกมาจนถึงหนังกำพร้าชั้นที่มันฝังตัวถูกเกาออกไป ถ้าไม่อยากเกาเป็นลิงเป็นค่างก็มี 2 วิธี คือเมื่อรู้ตัวว่าถูกมันกัดแล้วฝังหัวอยู่ก็จุดไม้ขีดไฟแล้วจี้ไปตรงจุดนั้นให้เป็นแผลพุพองหรืออักเสปจนเป็นหนอง หัวมันก็จะออกมาตามน้ำหนองนั้น แต่ถ้าใจไม่ถึงก็ มาหาหมอ Rute เฉือน เอาหัวมัน ออกเสียดีๆ อย่างเก่งก็เย็บ 2-3เข็ม
และยังมีเห็บอีกชนิด หนึ่ง เรียกว่า เห็บอ่อน (chigger) ครับ อยู่ตามพุ่มไม้ นำโรคสครัปไทฟัส (scrub typhus)
ซึ่งเป็นไข้ป่าอีกชนิดหนึ่งที่เกิดจากเชื่อ Rickettsiae ครับ ที่รพ.แก่งฯพบบ่อยพอๆกับมาเลเรียครับ
จะมีไข้สูงแต่ไม่สั่น ปวดกล้ามเนื้อมาก แล้วก็อาจมีรอยเห็บกัดอยู่ตามข้อพับหรือ
ขาหนีบคล้ายรอยบุหรี่จี้ครับ โรคนี้ถ้าวินิจฉัยได้รักษาไม่ยากครับ แต่พวกหมอในเมือง
หรือหมอจบใหม่ๆจะไม่ค่อยคิดถึงกันครับ เพราะ ถ้าตรวจไม่เจอรอยเห็บกัดที่ว่าจะไม่มีอาการอะไร
ที่เป็นอาการเฉพาะของโรคเลยครับ การตรวจเลือดพื้นฐานก็มักไม่เจออะไรพิเศษ
ไม่เหมือนมาเลเรียที่มักจะเจอเชื้ออยู่ในเม็ดเลือดแดงครับ แต่ถ้าหมอมีประสบการณ์ ก็จะวินิจฉัยได้ไม่ยากครับ (ขอบคุณท่าน mat031ที่กรุณาให้ข้อมูล)
  แค่นี้ก็ ทำให้ปืนนิ่ง พาหัวกระสุนสู่เป้าหมายได้ ดังใจ แล้ว
แต่ถ้าทาบไปบนกอไผ่หรือกอรวกแล้ว ปืนก็จะไหวไปตามแรงลม ที่พัดผ่าน และกระสุน อาจวิ่งแฉลบ จากการกระทบผิวต้นไผ่ ถ้ายิงย่านกอไผ่ ทำให้กระสุนไปไม่ถึงเป้าหมาย

ส่วน ตามทุ่งนานั้น ก็อาศัย คันนา เป็นหลัก 

ที่ แย่หน่อยก็ใน ดินแดนแห่ง กาฬทวีป อัฟริกา ดินแดน แห่งความ มืด แล ลี้ลับ ที่ยังมีอะไรอีกมากมาย ซ่อนเร้นให้ค้นหา
จงตามมา ตามมาเสียดีๆ

แล้วจะ เล่าต่อครับ   

 ติดตามตอนต่อไป  ;D

ส่วนทุ่งโล่ง และ ทะเลทราย ในทวีป อัฟริกานั้น การจะหาที่พาดปืนคงจะหาลำบาก และระยะเป้าหมายนั้น ก็ไม่มีต่ำกว่า  200 เมตร เราจึงจะเห็น พวกลูกหาบ ถือไม้ลำยาว1.8-2 เมตร เส้นผ่าศูนย์กลาง ประมาณ  2-2.5ซม จำนวน 3 ลำ มัดปลายด้วย หนังยาง ลงมาสัก คืบ  เมื่อพบเห็นเป้าหมายทั้งขนาดและระยะที่เหมาะสม เขาก็จะกางไม้เท้านี้ ให้เป็น สามขา จะเอาสูงต่ำแค่ไหน ก็กางมากก็จะต่ำ กางน้อยก็จะสูง ตามความถนัด ของ คนยิง เราก็เอาปืนพาดไปบนจั่วปลายไม้  เท่านี้ปืนก็นิ่งแล้ว ระยะ 200-500 เมตร อันเป็นเรื่องยากก็จะกลายเป็นเรื่องChew Chew (ขออภัยที่ต้องเอ่ยนาม)

Chew Chew (ขออภัยที่ต้องเอ่ยนาม)


          ::014::

ติดตามศึกษาครับ ขอบคุณครับ ::014::

 ::014::สวัสดีครับพี่

ตามมาฟังพี่เขย่ากระป๋องประสพการณ์ครับ :D

รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่พี่จำชื่อผมได้ครับ  ขอเฉลียร์หน่อยเพื่อพี่จะพาผมไปเสียเงินบ้าง :)
แต่อ่านกระทู้พี่แต่ละตอนหัวใจผมเต้นเร็วขึ้นๆครับ  สงสัยต้องไปเช็คซะหน่อย

เพิ่งจะเข้ามาดู ท่ายิงตามรูปผมเคยฝึกตอนเป็นทหารเกณฑ์นาวิกฯ ถ้าจำไม่ผิด จ่าที่ฝึกเรียกว่า "สแนปปืน" ฝึกตั้งสัปดาห์กว่าจะได้ยิงจริง

เป็นเรื่องแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยอ่านที่ไหนมาก่อนเลยครับ

ต้องอ่านครับ ซักครั้งของชีวิตของลูกผู้ชาย ต้องอ่านเพชรพระอุมา ของพนมเทียน

อ่านมันส์ดีครับพี่ ขอบคุณครับ

ผมอ่านตั้งแต่เป็นวัยรุ่นประมาณ17ปีติดตามจนยุติก็อายุราว28 ครับ(ถ้าจำไม่ผิด)สุดยอดนวนิยายของอจ.พนมเทียน จริงๆได้รับอิธิพลจากเกล็ดความรู้เรื่องปืน,ป่าฯลฯ รวมทั้งการเลือกใช้ปืนจนทุกวันนี้กำลังใกล้จะโอนให้ลูกๆรับภาระปืนที่มีต่อไปสุดยอดจริงๆครับ

จะมาอ่านช่วงต่อ อ้าว ยังไม่มีเพิ่มเลยครับ ขอเพิ่มด้วยครับ  ::014::

เพชรพระอุมาเป็นนิยายในดวงใจของผมเลย ส่วนตัวผมชอบภาคแรกมากกว่าภาคสองแต่ก็สนุกทั้งสองภาด

พี่ๆยังดี ผมนะหาอ่านยังไม่ค่อยได้เลยครับ สงสัยต้องไปตามร้านหนังสือเช่าถึงจะได้อ่าน

ยังจำตอนที่ มรว.ดาริน ยิงปืนสั้นก่อนที่จะออกเดินทางได้ป่าวครับ โชว์พระเอกคนเก่งแม่นสุดๆ

ผมลืมตอนนั้นไปแล้วครับ แต่ยังจำตอนที่คุณหญิงโกรธอาการเก๊กแกมหยิ่งของนายพรานใหญ่ใจฉกาจได้
รพินทร์ไม่เต็มใจให้คุณหญิงร่วมเดินทางไปด้วย แม้นคุณหญิงได้โชว์ฝีมือการยิงปืนอันแม่นยำ ทั้งปืนยาวและปืนสั้น
พอรพินทร์หันหลังและเดินออกไป คุณหญิงก็ใช้ปืนในมือยิงหมวกที่รพินทร์สวมอยู่ กระเด็นตกจากศีรษะของรพินทร์
หมวกมีรูลูกปืนใบนั้น รพินทร์เก็บขึ้นมาสวมและใช้มันตลอด ไม่ได้เปลี่ยนหมวกใบใหม่
หมวกใบนี้ถูกกล่าวถึงรูกระสุนจากปืนของคุณหญิงครั้งสุดท้าย .................

คุณ sab ensave@รักในหลวง  ยังจำได้ไหมครับ

ถ้าใครได้เคยอ่านและซึมซาบความสุขจากนวนิยายเพชรพระอุมาทุกภาค  น่าจะจำได้นะครับ

ผมแค่สงสัยว่า จริงๆแล้วถ้ายิงจริงๆหมวกมันจะหลุดจากหัวแบบนั้นมั้ยครับ  ???

ผมไม่กล้าออกความเห็นครับ เพราะมืออ่อนมาก
เมื่อคืนใช้ปืนสั้น Steyr ยิงหนูนาตัวเบ้อเริ่ม มือนึงกำปืนอีกมือจับไฟฉาย ระยะแค่ 3 เมตร 3 นัดถึงอยู่

เยี่ยมมาก :D~ :D~ :D~

ผมเคยยิง 308 มา 2-3 ครั้ง ที่ จ.กาญ ระยะประมาณ 200 เมตรศูนย์เปิด เอากระป๋องน้ำอัดลมไปวาง ยิงท่านอนตามตำราเลยครับ สรุป หมดกระสุนไป 10 นัด กระป๋องน้ำอัดลมไม่มีรอยขีดข่วนเลย ::004::

เพชรพระอุมา ผมอ่านจบแล้วทั้งสองภาค

พระเอกถูกข่มขืน ทั้งสองภาคเลย ;D

คำที่บอกว่า "ยิงสั่ง" แบบ รพินทร์ ไพรวัลย์ นี่มันช่างยากจริงๆครับ