เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

อีกสองวัน  จะถึงวันแม่  ขออนุญาต  เล่าเรื่องแม่ล่วงหน้า

ตั้งแต่  เกิด  มา  ชีวิตผมและครอบครัว  จัดว่าค่อนข้างสบาย  พ่อ  รับเหมาก่อสร้างเล็กๆน้อยๆ 

แต่ก็ถือว่ารายได้สามารถเลี้ยงครอบครับได้สบาย  แม่ปลูกผักกับดูแลลูกอย่างเดียว  จนผมอายุ  4  ปี  น้องสาว  อายุแค่  3  เดือน

พ่อได้งานเป็นผู้ช่วยหัวหน้าคนงาน  ก่อสร้างตึกฟักทอง  ใน  มอ. หาดใหญ่  จนกระทั่งหัวค่ำของวันหนึ่ง  มีญาตที่นับถือกัน  มาเรียก

พร้อมกับข่าวร้าย  พ่อผมโดนรถขนน้ำมันชนเสียชีวิต  ที่หน้าสวนสาธารณะ  หาดใหญ่  ขณะกำลังขับ  จยย.  กลับบ้าน

นั่นคือครั้งแรก  ที่ผมจำความได้ที่เห็น  น้ำตาจากแม่    หลังงานศพ  แม่เล่าว่ามีเงินติดตัว    850  บาท

แต่ก็ต้องสู้  จะทำไงได้  ผมอายุ  4  ปี  ยังปล่อยให้เล่นอยู่กับ  ยาย  กับ  ตา  ได้  แต่น้องสาว  อายุแค่  3  เดือน  ทิ้งนานไม่ได้

ทางเดียวที่จะหาเงินเลี้ยงลูกได้  คือออกไปกรีดยางตั้งแต่  ตีสี่  เพราะน้องสาวยังหลับอยู่  เสร็จก็  6  โมงกว่า  น้องตื่นพอดี

ช่วงบ่ายก็อาศัยปลูกผักข้างบ้าน  แต่ที่ก็มีแค่นิดเดียว  ทำให้  สถานภาพเรา  3  คนแม่ลูก  ยังต้องต่อสู้พอสมควร

พอน้องสาวเริ่มคลาน  แม่จึงได้ทางออกใหม่  เลิกกรียาง  เพราะตอนนั้นแม่บอกว่า  ยางถูกมาก 

แม่ไปปลูกผักในที่อีกแปลง  ตอนนั้นผักราคาดี  แม่หาบสาแหรกข้างหน้า  เอาน้องสาวใส่ใว้  ข้างหลังเป็นข้าวของที่ต้องเตรียมไปใช้

ทั้งอุปกรณ์  ปลูกผัก  กับข้าว  ของใช้ของผมกับน้อง  เพราะที่ใหม่ห่างจากบ้านเกือบ  2  กม.  โดยมีผมเดินตามหลัง

แม่จะขุดหลุมกว้างยาว  ประมาณ  1  เมตร  ลึกพอที่จะไม่ห้น้องสาวปีนขึ้นได้  แล้วก็ปล่อยน้องให้เล่นอยู่ในนั้น

แม่ทำงานของแม่ในแปลงผัก  ส่วนผมก็เล่นอยู่ไกล้น้องสาว  จนกระทั่งน้องสาวเริ่มเดิน  ถึงได้ฝากใวบยาย  เพราะยายกลัวแม่เผลอ

น้องสาวจะเดินลงบ่อ    จนผมอายุถึงเกณ  ต้องเข้าโรงเรียน  นั่นหมายถึงรายจ่ายของแม่ต้องเพิ่มขึ้น  แต่แม่ก็ไม่เคยบ่น

แต่ที่ลูกคนนี้จำได้คือ  ลูกของแม่ได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ตลอด  อุปกรณ์การเรียนครบไม่เคยขาด  ขนมที่อร่อยที่สุดและมีมากที่สุดที่ผมได้กิน

คือตอนมีงานทำบุญ  เดือนห้า  ทำบุญเดือนสิบ  งานชักพระ  อาหารเสริมที่ดีที่สุดของน้องสาวตอนเล็ก  คือน้ำข้าวผสมน้ำตาลทราย

เพราะตอนนั้นยังไม่มีไฟฟ้าใช้  ต้องหุงข้าวเช็ดน้ำ  พอน้องสาวเริ่มเข้าโรงเรียน  แม่ก็ต้องเหนื่อยขึ้นอีก  แต่น้องสาวก็เหมือนผม 

คือแม่จะหาของใช้ใหม่ให้เสมอ  แต่ทุกอย่าง  แม่ไม่เคยเอ่ยปากขอใคร  ไม่ว่าจะญาติทางใหน  แม่จะขวนขวายมาเองทุกอย่าง

แม่บอกกับทุกคนว่า  ถึงมันจะไม่มีพ่อ  แต่กูก็ไม่ให้มันอายไคร 

เรียนจบ  ม.ต้น  ผมตัดสินใจไม่เรียนต่อ  ตอนนั้นผมโตพอที่จะรู้ว่า  แม่เหนื่อย  ขืนเรียนทั้งสองคนพี่น้อง  คงจบแน่

แต่จบเห่  เลยให้น้องสาวเรียคนเดียว  อย่างน้อย  ถ้าน้องได้เรียนสูงๆ  จบมามีงานทำ  คงเป็นที่พึ่งของแม่ได้ 

ส่วนผมก็เข้ากรุงเทพมาอยูกับญาติ  หาทางเรียนต่อเองที่ผมเล่ามาตั้งแต่ต้น  ผมจำได้  แม่เหนื่อย  แต่แม่ก็ไม่เคยท้อ 

ที่สำคัญที่สุด  ผมไม่เคยเห็นน้ำตาแม่  จนกระทั่งผมเห็นน้ำตาแม่คือ  วันที่แม่ได้จับชายผ้าเหลืองตอนผมบวช

ทุกวันนี้  ถ้าหากผมกับน้องสาว  ได้ยินแม่พูดถึงสิ่ง  ไม่ว่าจะของใช้  เสื้อผ้า  ว่าสวย  น่าใช้  แม้จะแพง  เราสองคนจะหาให้แม่ทันที

เสียดายผมหารูปแม่ไม่เจอ  ถ้าหาเจอ  ผมจะรีบเอามาลง  ว่านี่คือหญิงเหล็กในชีวิตจริงของผม  นี่คือ  แม่ผม

แม่ประไพ  จุลมณี 

ถ่ายเมื่อวันเข้าพรรษา  ที่วัดพะโคะ 

(http://image.ohozaa.com/i6/20441.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=d2a35a31e8438ca34f24333e5c6ce948)

ที่แปลงนี้  ที่เคยขุดหลุมเพื่อขัง  น้องสาว  มีคนมาขอซื้อหลายครั้ง  แต่แม่ไม่เคยขาย 

(http://image.ohozaa.com/ik/xr002.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=071ad0449ffe62e47b721b82415bde46)

                                                   

 ::002:: ::002:: ::002::พูดไม่ออกครับ

              พระคุณแม่มากล้นพรรณนา ......

โหท่านจักร  :~) เอาไปแต้มนึงครับ  ::002::

ผมรักแม่ครับ... ::014::

        ขอบคุณครับ# # สหายอ๋อง # #
        เรื่องของผม  คล้ายกันเลยครับ
แต่เป็นการต่อสู้ของหญิงหม้ายเพื่อลูกสี่คน
พอตายผม(ลูกคนเล็ก) อายุ ๕ ขวบ
ไม่มีสมบัติพัสถานใด ๆ ทั้งสิ้น
เสร็จงานศพเหลือตังค์ไม่ถึงพันเช่นกัน
รับจ้างทุกอย่างที่ขวางหน้าครับ  แม่เก็บหอมรอมริบ
เราต่อสู้อย่าง  โดดเดี่ยว  ไม่มีญาติคนใหนหยิบยื่นความช่วยเหลือ
(ทุกวันนี้ดีมากทุก ๆ คนนับหน้าถือตา  กลับบ้านทีไปตลาด  พวกเรียกทักตั้งแต่ยังไม่จอดรถ
ยี่สิบกว่าปีที่แล้วญาติ ๆ ในตลาดไม่มีใครรู้จักเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังรับจ้างแบกปูนซิเมนต์ลงจากรถ)
แม่พร่ำสอนทุกวัน  เรื่องเรียน ๆ เพื่อให้ได้ทำงานราชการ
ไม่เคยน้อยใจที่พวกเราไม่ทัดเทียมเพื่อน  ทุกคนสู้กัดฟันทน
ขออนุญาตเช็ดน้ำตาก่อนครับ  มันซึมออกมาเอง
สุดท้าย  พวกเรา  ทุกคนพี่น้อง  รับราชการ กันหมด
และทำประโยชน์ให้สังคมตามกำลังที่พวกเรามี
พวกเราทุกคนมีชีวิตสุขสบายและมันคงตามอัตภาพ
ปีหน้า หลานคนแรกของแม่ จบแพทย์ แล้วจากที่แม่เฝ้ารอมา ๖ ปี
และหลานคน ถัด ๆ ไป ก็จะเริ่มทยอยจบการศึกษา
แม่ไม่เคยได้โล่รางวัลแม่ดีเด่นจากหน่วยงานใดทั้งสิ้น
แม่  วาสนา  แซ่อึง  คือ แม่ดีเด่นในใจลูก ๆ ทุกคนเสมอ
ขอให้แม่มีสุขภาพแข็งแรงอยู่เป็นร่มโพธิ์ ร่มไทรให้ลูกหลานตราบนานเท่านาน ::014::
ขออนุญาต  เช็ดน้ำตาแห่งความตื่นตันใจอีกรอบ
และขออภัย  ที่นำเรื่องส่วนตัวมาโพสท์
เรา  ความรู้สึกเดียวกันครับ # # สหายอ๋อง # #

ตื้นตันครับ พูดไม่ออกเลย ::002:: ::002:: ::002::

+1

ขอแสดงความยินดีด้วยครับ  ::014:: ::002::

+1 ให้ครับ ท่านสหายอ๋อง  ::014::

  + 1 ทั้ง 2 ท่านครับ  อ่านแล้วพูดไม่ออกครับ ......     มันจุกอยู่ที่คอครับ ::014:: ::014::

 ::014:: ::014::

ใครไม่เคยเจอ  มีญาติ  มาขอลูกไปเลี้ยง  แม่ผม  เจอมาแล้ว  ผมกับน้องไปหลบหลังยุ้งข้าว  แม่เอาจอบไล่ฟันหัว  ญาติคนนั้น 

ภาพยังติดตา  แม่  บอกว่า  ลูก  กู  กู  เลี้ยงได้ 

 ::014:: ::014::  แค่อ่านเรื่องของพี่ทั้งสอง แล้วคิดถึงเรื่องตัวเอง ทำไมน้ำตามันจะไหลก็ไม่รู้  ::014::

 ผมกำลังคิดว่าจะเอารูปของแม่ผมไปทำเป็นร๊อกเก๊ตห้อยคอพอดีเลยครับ พอได้อ่านเรื่องของพี่ๆแล้ว

 ผมคิดว่ารูปของแม่ ควรอยู่ที่คอผม มากกว่าพระองค์ใดๆทั้งสิ้น  ::014::

 

 ::002:: ::002:: ::002::

เป็นกระทู้เยี่ยมที่สุดครับ ท่านสหายอ๋อง

ของท่านคมขวานด้วยครับ

ซึ้งครับ +1

ดีมากครับ ขอบคุณมากครับที่มาเล่าเรื่อง ยังไงพ่อแม่ก็เป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดครับ หมั่นไปเยี่ยมท่านนะครับ ไปทานอาหารกับท่าน พาหลานไปให้ท่านปวดหัวบ้าง ให้ท่านได้มีความสุขครับ

รักแม่มาก ๆ นะครับและอย่ารักแต่ปาก อ้อ..อย่าลืมพ่อด้วยนะครับ..... ::014::

ขอบคุณครับ ที่นำเรื่องดีๆ มีประโยชน์มาให้ระลึกถึงพระคุณของแม่ครับ

 ::014:: ::014:: ::014::  ขอกราบแม่ ร่วมกับลูกๆที่รู้คุณค่าของพระคุณแม่ทุกท่านครับ ::014:: ::014:: ::014::       
      ดวงใจแม่ที่พันผูกลูกรู้ว่า          จะหาค่ารักไหนคงไม่เหมือน[/b]
ยิ่งนานปียิ่งคิดสะกิดเตือน              มิอาจเลือนลืมได้ฝังใจจำ
      ขอวิญญาณท่านสู่สุขคติภพ     ล้วนประสบสิ่งเลิศประเสริฐล้ำ
สมความดีที่แม่ได้สร้างทำ               ลูกจะนำเป็นแบบอย่างสร้างความดี(ตามที่ท่านสอนครับ)
 ....โพธิ์ทองต้นใหญ่ที่บ้านผมเหลือต้นเดียวครับ...พิมพ์ไป น้ำตาอดที่จะไหลไม่ได้
แต่วันนี้ไม่มีแม่แล้ว.......คนที่ พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่     อย่าทิ้งโอกาสทองของชีวิตนะครับ....
เรื่องของความกตัญญู....เชื่อไหม?  ใครทำใครได้   มาลัยทอง.....ชีวิตผมไม่เคยตกต่ำ  เพราะสิ่งนี้ครับ ::014:: ::014:: ::014::

 ยอดเยี่ยมครับผม

พระคุณแม่มากล้นพรรณา ครับ...::014::

ขอบคุณมากครับท่านสหายอ๋องและท่านคมขวาน...

ที่กรุณานำเรื่องดีๆ มาแบ่งปันให้เพื่อนๆฟังครับ...::002::

อ่านเรื่องของพี่ทั้งสอง  ซึ้งจนพิมพ์ไม่ถูกเลยครับ

 ::014:: ขอบคุณครับ +1 ให้ครับ (ไม่ต้องทอนนะครับ)

ตอนนี้อยู่  นราฯ  แม่โทร. มาแต่เช้า  บอกว่า  ไปใหนอย่าไปคนเดียว  ชวนใครไปด้วย  อย่างน้อยซักคน

แม่ก็คือแม่  ยังคิดว่าลูก  ยังเด็ก  อยู่เหมือนเดิม

เบา ๆ ครับท่านจักร ทุกวันนี้เสาร์-อาทิตย์ ผมก็แวะไปให้แม่ทำกับแกล้ม เอ๊ยกับข้าวให้ทานทุกวันครับ  ::005:: ถ้าว่าง  ::002::

        ดูท่าทางคุณแม่ของท่านสหายอ๋อง
น่าจะยังสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงดีนะครับ

+1 ให้กับท่านคมขวาน อีกท่าน ที่เอาเรื่องดีๆมาเล่าสู่กันฟังครับ.. ::014:: ::014:: ::014::

ผมไม่มีให้กราบแล้วครับทั้งพ่อทั้งแม่  แต่ก็ยังคิดถึงไม่เคยลืม  เป็นพ่อคนแล้วถึงรู้ว่าพ่อแม่นั้นรักลูกขนาดไหน  จำได้ดีตอนที่ผมยืนร้องไห้ไม่อายใครหน้าตู้อบของเจ้าเก็ทที่หายใจเองไม่ได้อยู่สิบวัน   :-[

  อ่านแล้วรู้สึกคิดถึงแม่ครับ  อยากชวนท่านจขกท.ไปเยี่ยมแม่ผมจังเลย  เสียดายถ้าไปแล้วคงกลับมาไม่ได้ ::005::

ก็ไปคนเดียวเถอะ ::013::

  อยากไปแบบมีเพื่อน  ปกติบ้านผมเพื่อนๆจะชอบมานั่งดริ๊งเยอะมาก  ไปคนเดียวกลัวแม่ถาม"ไม่มีใครคบแกแล้วใช่มั้ย  แม่บอกแล้วว่าอย่าเมามาก.............สอนไม่รู้จักจำ"   จะให้ตอบแม่ผมว่ายังไงครับน้าจอยถ้าผมไปคนเดียว ::005::

ขอร่วมบูชาแม่.......กราบแม่ด้วยคนครับ ::014::

 ::014::

พ่อ แม่ เห็นลูกเป็นเด็กเสมอ ในสายตา ด้วยความห่วงใย

แล้ว ลูก เห็น พ่อ แม่ เป็นอย่างไร

คนแก่ ขี้บ่น จู้จี้  พูดพร่ำเพ้อพร่ำเพรื่อ หรือเปล่า

พ่อ แม่ เช็ดขี้เช็ดเยี่ยว  ป้อนข้าวป้อนน้ำ แต่อ้อนแต่ออก ไม่ปริบ่น

ลูก เช็ดขี้เช็ดเยี่ยว ป้อนข้าวป้อนน้ำ ให้ท่านบ้างมั้ย ..........

ผมไม่เคยเรียกแม่บังเกิดเกล้าว่า "แม่" เลย ตั้งแต่เกิดมา พ่อกับแม่ ก็สอนให้ผมเรียกแม่บังเกิดเกล้าผมว่า "อา" เรื่อยมา นาน ๆ อา จะเยี่ยมพ่อกับแม่ผมซักครั้ง สังเกตุเสมอว่า พอ "อา" มองผมแล้วมักน้ำตาเอ่อเสมอ ๆ

ต.ค. 2508 ผมยังอยู่ชั้น ป.3 วันนั้นแม่ไปที่โรงเรียนไปลาครูแล้วบอกกับผมว่า จะพาไปไหว้ "อา" แม่พาไปถึงบ้านหลังเล็ก ๆ ในซอยบุญอยู่ ดินแดง ระหว่างทาง ลูกพี่ลูกน้องของพ่อซึ่งเป็นน้องชายของ "อา" พาผมเดินห่างจากแม่ แล้วค่อย ๆ บอกว่า "อา" ก็คือแม่ของผมซึ่ง ยายอุ้มผมไปให้พ่อกับแม่เลี้ยง เพราะพ่อผมเป็นหมัน ไม่มีลูก  เดินจนถึงบ้าน "อา" ซึ่งเขากำลังทำบุญ 7 วันให้กับ "อา" อยู่

40 กว่าปีแล้วที่ "อา" จากไป โดยผมไม่มีโอกาสเรียกเธอว่า "แม่" เลย

 

เดี๋ยวผมหาเพื่อนให้ครับปู่ บอกมาเลยครับว่าที่ไหน เดี๋ยวจะสร้างพยานและหลักฐานให้ครับ  ::005::

ผมอยากได้ท่านจขกท.ไปเป็นเพื่อนมากกว่าครับท่านกระต่ายป่า  อยากทำให้คนไม่มีแม่คิดถึงแม่ดีนัก ::005::

  ผมจองเจ้าภาพหนึ่งคืน   ::008::

กระต่ายน้อยพึ่งจะถึงบางอ้อครับ  :~)  :~)  :~) งั้นพรุ่งนี้ต้องหาเสบียงตุนเอาไว้ ตอนเย็นจะได้ฉลองวันแม่  ;D

    สหายอ๋องตรูโดนตากวางเลยซะแล้วอิอิอิ

 ??? ??? ??? ลุงแป๋งหนีจากเว็บงู ข้ามมาอยู่เว็บแม่...บรรยากาศเปลี่ยนทันที  คงต้องหัวเราะทั้งน้ำตากันหลายคน ::007:: ::007:: ::007::

ทำไมเขาไม่ไห้พี่เรียกว่าแม่ล่ะครับ... ::014::

   สหายอ๋องหายไปไหนหนอ  แป๋งคิดถึงอยากฝากปลากระป๋องไปให้ก็กลัวจะไม่รับเพราะมันไม่ใช่ยี่ห้อ"อะยัม" ::005:: ::005:: ::005::

สงสัยสหายโซเวียตจะลุ้นโบนัส + ซี หนักไปหน่อยครับปู่  ::005::

ซี6 ปลัดรับปากแล้วครับ ตุลาได้แน่นอน  ส่วนโบนัสนี่ลุ้นกันตัวโก่งเลย   ;D

ถ้าได้เมื่อไหร่บอกครับ เดี๋ยวจะส่งหมูยออุบลฯ ไปให้ทำยำแกล้มเหล้า อ๊อ ส่งทางรถทัวร์นะครับ  ;D

คุณ Middle ครับ พ่อกับแม่เลี้ยงผมตั้งแต่ผมอายุได้ 12 วัน ท่านคงอยากให้ผมมีพ่อกับแม่แค่อย่างละคน

ทุกวันนี้ ทั้ง 4 ท่าน นอนอย่างสงบอยู่ที่สุสานมูลนิธิพุทธธรรมบางปะอิน หินกอง สระบุรี

เช็งเม้ง ผมจะพาลูก ๆ ไปไหว้ท่านทั้ง 4 เป็นประจำทุกปีครับ 

 หมู้ยออุ๊บล  แซ้บบบบบบบแซบ    :D~

ถึงบ้านเมื่อกี้เอง  นายโทร.มาให้จัดซุ้มเฉลิมพระเกียตร  ให้เสร็จ  โดนไป  สามซุ้ม 

แม่อยู่หาดใหญ่  ไอ้จักร  อยู่ นราฯ  เมื่อเช้าโอนตังค์  ให้น้องสาว  ซื้อของให้แม่ 

ที่นราฯ  แวะ  7-11  ซื้อนม  +  โอวัลติน  ไปให้  มะ  ข้างบ้าน  นับถือเหมือนแม่คนนึงแกให้พร  เป็น  บทสวด  อิสลาม  ฟังอยู่นาน 

ไม่รู้เรื่อง  แต่เข้าใจว่า  แกให้เราโชคดี

วันนี้เหนื่อยเรื่องซุ้ม  ก็ยอม  ถือว่าทำให้  แม่ของคน  ทั้งเมืองไทย   ::014:: ::014:: ::014::

ผมเข้าใจแล้วครับ ผมว่าพี่ยังโชคดีนะครับ ส่วนผมมีโอกาศได้เห็นหน้าพ่อและแม่เป็นครั้งสุดท้านตอนผมอยู่ป.4 อายุแค่ 9 ขวบ... ท่านทั้ง 2 เสียชีวิตไปพร้อม ๆ กันในบ้านของผมเอง ผมยังจำภาพเหตุกาณ์ในขณะนั้นอย่างติดตาจนถึงทุกวันนี้ แม้เวลาจะผ่านไป 38 ปีแล้วก็ตาม....

....ผมโชคไม่ดีครับ อยากจะตอบแทนพระคุณท่านทั้ง 2 แต่ผมกลับไม่มีวาสนา.....

เสียใจด้วยครับผม

  จะเป็นพ่อกี่วันแม่กี่คืน  แต่ท่านทั้งสองก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น"บุพการี"ของเรา  รักและคิดเสมอแม้ว่าทั้งสองท่านจะไม่ได้อยู่กับเรา  พ่อผมจากไปไล่เลี่ยกับสุรพล+มิตร  ชัยบัญชา  ส่วนแม่จากไปหลังจากสมโภชน์กรุงรัตนโกสินทร์ 200 ปี ได้แค่ 2 ปี 
   อ่านดูท่านอื่นแล้วก็ไม่แตกต่างครับ  ทั้งการสูญเสียและอายุผู้เล่า

        พึ่งเสร็จงานครับ
พาวง ดุริยางค์เครื่องลม
ไปร่วมบรรเลง  งานวันแม่
ผมตั้งใจเรียบเรียงดนตรี
เพลง "ค่าน้ำนม"  ขึ้นใหม่
สำหรับวง เพื่องานนี้โดยเฉพาะ
(ตอนฝึกซ้อมเข้มกับการฝึกซ้อมพอสมควร
เพื่อให้ได้อารมณ์เพลง  ตามที่เรียบเรียง)
และขึ้นคอนดัคฯ(อำนวยเพลง)เอง
ขณะอำนวยเพลง  ผมคิดถึงแม่  มากกว่าดูสกอร์เพลง(อำนวยเพลงด้วยใจ จริง ๆ)
ถึงดูสกอร์เพลงก็มองไม่ค่อยเห็นโน้ต  เห็นแต่หน้าแม่ลอยขึ้นมาบนสกอร์
จบเพลง  หันไปโค้งให้ท่านผู้ชม  ท่ามกลางเสียงปรบมือลั่นหอประชุม
บรรเลงเพลงเดียวครับ  "ค่าน้ำนม"  เพลงอื่นไม่บรรเลง  เพื่อความขลัง
        คุณงามความดีที่ลูกได้ทำในวันนี้และทุก ๆ วัน ขอมอบให้กับ  ขอมอบให้แม่ครับ ::014::

คนเมื่อก่อนเข้มแข็ง อดทนและทนอด เลี้ยงลูกจนโต ไม่เหมือนสมัยนี้บางคนฆ่าลูกตั้งแต่อยู่ในท้อง

ฟังแล้วเหมือนชีวิตผมเลยครับ พ่อตายตั้งแต่เล็กมีน้องสาวก็ยังเล็กมากแม่ทำงานคนเดียวต้องออกจากเรียนเพื่อให้น้องเรียน
และที่่ยังเหมือนกันอีกคือพอผมกับน้องโตขึ้น ไม่ว่าแม่อยากกินอะไรหรืออยากได้อะไรผมกับน้องจะต้องหามาให้ท่านจนได้ครับ
               ::014:: ::014:: ::014:: ขอบคุณมากครับที่ทำ ลิงค์กระทู้นี้ ให้ในกระทู้ผม ::014:: ::014:: ::014::

ผมก็รักแม่ีที่สุด ถึงแม่ไม่อยู่บนโลกนี้ด้วยก็ตาม ผมก็ยังไหว้บูชาท่านทุกวัน.......

+  แต้มที่ ๑๙๑  ให้แล้ว ครับ สหายอ๋อง พรานปลาซิว.  :D

 ::002::

รักแม่

+1

ทอนคืนให้แล้วครับ

 ::014:: ::014:: ::014::

        รำลึกพระคุณแม่
เฉกเช่นทุกปี............ครับ ::014::