เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

http://www.gun.in.th/board/index.php?topic=65498.0 (http://www.gun.in.th/board/index.php?topic=65498.0)

เรื่องการขออนุญาติ และการฟ้องคดี ป.3

เพื่อไม่ให้เสียเวลา ผมขออนุญาตก๊อบรูปของท่านสมาชิก gun in ที่ใช้ชื่อว่า watch991   ได้ทำไว้มาให้อ่านเลยก็แล้วกันครับ


(http://www.pixnice.com/upload/files/mfunymozx2tgmy4tqjh2.jpg) (http://www.pixnice.com/upload/)

(http://www.pixnice.com/upload/files/efztj3tmcomhdoxzb1jm.jpg) (http://www.pixnice.com/upload/)

จากสกู๊ปข่าว จะเห็นได้ว่า
1.เรื่องสั้น 1 ยาว 1 ที่เป็นคำสั่งอัปลักษ์ ในสมัยของ รมต.มหาดไทยที่ชื่อว่า วันนอ ศาลปกครองท่านตัดสินแล้วว่าเป็นเพียงแนวทางปฏิบัติภายในหน่วยงานเพื่อเป็นแนวทางในการใช้ดุลพินิจของเจ้าหน้าที่ (นายทะเบียน) แต่มิได้มีสภาพบังคับเพื่อให้มีผลต่อเอกชน (ประชาชนทั่วไป)


2.หากเจ้าหน้าที่ (นายทะเบียน) ปฏิบัติตาม พรบ.วิธีการพิจารณาทางปกครอง พ.ศ. 2539 ซึ่งผู้ขอ (ประชาชน) มีคุณสมบัติไม่ขัดต่อมาตรา 13 พรบ.อาวุธปืน การปฏิเสธจำเป็นจะต้องมีเหตุผลชัดเจน และเพียงพอ
มาวตรา 13 พรบ.อาวุธปืน  มีสาระดังนี้
มาตรา ๑๓  ห้ามมิให้ออกใบอนุญาตตามความในหมวดนี้แก่

(๑)  บุคคลซึ่งต้องโทษจำคุกสำหรับความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา ดังต่อไปนี้

(ก)  มาตรา ๙๗ ถึงมาตรา ๑๑๑ มาตรา ๑๒๐ มาตรา ๑๗๗ ถึงมาตรา ๑๘๓ มาตรา ๒๔๙ มาตรา ๒๕๐ หรือมาตรา ๒๙๓ ถึงมาตรา ๓๐๓

(ข)  มาตรา ๒๕๔ ถึงมาตรา ๒๕๗ และพ้นโทษยังไม่เกิน ๕ ปี นับแต่วันพ้นโทษถึงวันยื่นคำขอใบอนุญาต เว้นแต่ในกรณีความผิดที่กระทำโดยความจำเป็นหรือเพื่อป้องกันหรือโดยถูกยั่วโทสะ

(๒)  บุคคลซึ่งต้องโทษจำคุกสำหรับความผิดอันเป็นการฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติอาวุธปืน เครื่องกระสุนปืน วัตถุระเบิด และดอกไม้เพลิง พุทธศักราช ๒๔๗๗ มาตรา ๑๑ มาตรา ๒๒ มาตรา ๒๙ หรือมาตรา ๓๓ หรือพระราชบัญญัตินี้ มาตรา ๗ มาตรา ๒๔ มาตรา ๓๓ หรือมาตรา ๓๘

(๓)  บุคคลซึ่งต้องโทษจำคุกตั้งแต่สองครั้งขึ้นไปในระหว่างห้าปีนับย้อนขึ้นไปจากวันยื่นคำขอ สำหรับความผิดอย่างอื่นนอกจากที่บัญญัติไว้ใน (๑) และ (๒) เว้นแต่ความผิดที่ได้กระทำโดยประมาทหรือความผิดลหุโทษ

(๔)  บุคคลซึ่งยังไม่บรรลุนิติภาวะ

(๕)  บุคคลซึ่งไม่สามารถจะใช้อาวุธปืนได้โดยกายพิการหรือทุพพลภาพ เว้นแต่จะมีไว้เพื่อเก็บตามมาตรา ๑๑

(๖)  บุคคลซึ่งเป็นคนไร้ความสามารถหรือเป็นคนเสมือนไร้ความสามารถหรือปรากฏว่าเป็นคนวิกลจริต หรือจิตฟั่นเฟือนไม่สมประกอบ

(๗)  บุคคลซึ่งไม่มีอาชีพและรายได้

(๘)  บุคคลซึ่งไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง

(๙)  บุคคลซึ่งมีความประพฤติชั่วอย่างร้ายแรงอันอาจกระทบกระเทือนถึงความสงบเรียบร้อยของประชาชน

สำหรับใบอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืน ห้ามมิให้ออกให้แก่บุคคลซึ่งมีชื่อในทะเบียนบ้านตามกฎหมายว่าด้วยการทะเบียนราษฎร และมีถิ่นที่อยู่ประจำในท้องที่ที่บุคคลนั้นขออนุญาต น้อยกว่าหกเดือน

3. การจะปฏิเสธไม่ออกใบอนุญาตตามข้อ 2 จะต้องมีหลัก 3 ข้อคือ
3.1 ข้อเท็จจริงที่เป็นสาระสำคัญที่ไม่อนุญาต
3.2 ข้อพิจารณาและข้อสนับสนุนในการใช้ดุลพินิจ
3.3 ข้อกฎหมายอ้างอิง ซึ่งแม้กฎหมายจะระบุว่าเป็นดุลพินิจของเจ้าหน้าที่ (นายทะเบียน) แต่หากการใช้ดุลพินิจนั้นไม่ถูกต้องตามหลักเกณฑ์ที่กฎหมายระบุไว้ ก็ไม่ชอบด้วยกฎหมาย และอาจถูกฟ้องร้องได้
(รายละเอียดใน ข้อ 3 สามารถหาอ่านเพิ่มเติมได้ใน อวป.เล่มล่าสุด ครับ)
ในการสรุปท้ายของสกู๊ป ได้ทิ้งประเด็นให้ความเห็นไว้ว่า กรณีพิพาท (การฟ้องร้องนายทะเบียน) เกิดจากตัวบุคคล (นายทะเบียนที่ไม่ใช้ดุลพินิจตามกฎหมาย) มากกว่า กฎหมาย(ที่มีไว้ให้ใช้ดุลพินิจ แบบตรงไปตรงมา)

 ::014::

สุจริตชนทั่วไป'มียาก'

จากสถานการณ์การเกิดคดีอาชญากรรมต่าง ๆ ในประเทศไทยที่ ผ่าน ๆ มาจนปัจจุบันนั้น จะเห็นได้ว่า “ปืน” เป็นอาวุธ-เป็นเครื่องมือที่ผู้ก่อคดีสามารถมี-สามารถนำมาใช้กันได้แพร่หลาย
   
ขณะที่สุจริตชนทั่ว ๆ ไป...จะมี “ปืน” ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ
   
ไม่เพียงเพราะราคาค่อนข้างสูง...กฎเกณฑ์ก็เข้มงวด !!
   
จากข้อมูลของศูนย์บริการประชาชน กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย ระบุถึงคุณสมบัติของผู้จะขออนุญาตมีและใช้อาวุธปืนไว้ว่า...  ต้องเป็นบุคคลที่มีคุณสมบัติไม่ขัดต่อมาตรา 13 แห่ง พ.ร.บ.อาวุธปืน เครื่องกระสุนปืน วัตถุระเบิด ดอกไม้เพลิง และสิ่งเทียมอาวุธปืน พ.ศ. 2490 ซึ่งกล่าวโดยสรุปคือ ผู้ยื่นขออนุญาตจะต้องบรรลุนิติภาวะ ร่างกายปกติ ไม่พิการหรือทุพพลภาพ ไม่เป็นบุคคลไร้ความสามารถหรือวิกลจริต มีชื่อในทะเบียนบ้านและมีถิ่นที่อยู่ประจำในท้องที่ไม่น้อยกว่า 6 เดือน ไม่เคยต้องโทษจำคุกคดีอาญา   
   
การขออนุญาตของประชาชนทั่วไปที่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่หรือพนักงานรัฐตามที่กฎหมายระบุ ก็จะมีเอกสารสำคัญ ๆ ที่รู้จักกันดีในวงการปืนไม่กี่แบบ คือ... “ใบ ป.1” สำหรับยื่นคำขอ, “ใบ ป.3” สำหรับซื้ออาวุธปืนจากร้านขายปืน, “ใบ ป.4” สำหรับการอนุญาตให้ครอบครองและใช้งานอาวุธปืน และ  “ใบ ป.12” สำหรับการอนุญาตเพื่อพกพาอาวุธปืน โดยในคู่มือปฏิบัติงานอาวุธปืน พ.ศ. 2548 ของกรมการปกครอง ระบุขั้นตอนไว้ว่า... เริ่มจากการที่ผู้ต้องการขออนุญาตทำการยื่นคำขอตามแบบ ป.1 ต่อนายทะเบียนท้องที่ที่  ผู้ขอมีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้าน พร้อมเอกสารประกอบคำขอที่ต้องระบุว่าเป็นอาวุธปืนชนิดใด ขนาดใด เครื่องกระสุนจำนวนเท่าไหร่ รวมถึงซื้อจากร้านค้าใด เพื่อวัตถุประสงค์อะไร ซึ่งเมื่อคำร้องถูกยื่น เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบจะทำการตรวจสอบคุณสมบัติของผู้ขอว่าเป็นผู้ต้องห้ามตามมาตรา 13 ตาม พ.ร.บ.อาวุธปืนฯ หรือไม่
   
เจ้าหน้าที่จะออกหลักฐานการรับเรื่องให้ผู้ขออนุญาตเก็บไว้ และหากคำขอได้รับการอนุมัติ ผู้ขอก็จะได้ใบ ป.3 อนุญาตให้ซื้ออาวุธปืน จากนั้นผู้ขอจึงนำใบ ป.3 ไปซื้อปืนตามร้านค้าที่ระบุไว้ แล้วนำปืนและใบ ป.3 ไปยื่นต่อนายทะเบียนท้องที่ที่ร้านค้าปืนตั้งอยู่ จากนั้นก็นำปืนและใบคู่มือประจำปืนไปยื่นต่อนายทะเบียนท้องที่ที่ยื่นคำขอ ซึ่งหากทุกอย่างถูกต้อง ผู้ขอก็จะได้รับใบอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืน หรือใบ ป.4 ในท้ายที่สุด
   
ดูแล้วก็เป็นระเบียบปฏิบัติของเจ้าหน้าที่รัฐและประชาชนที่เป็นหลักการชัดเจน แต่ในความเป็นจริงการขออนุญาตมีและใช้อาวุธปืนก็มักมีปัญหาเกิดขึ้นตลอด ไม่เว้นแม้แต่ปืนที่ใช้ในการกีฬา
   
ถามว่าปัญหามักเกิดในขั้นตอนใด ถ้าถามคนในวงการปืน ก็มักจะชี้ไปที่ขั้นตอน “การพิจารณาของเจ้าหน้าที่รัฐ” แม้จะมีหลักพิจารณาเป็นแนวทางไว้โดยให้คำนึงถึงความสำคัญของการมีไว้เพื่อป้องกันตัวและทรัพย์สิน เพื่อการกีฬา และเพื่อยิงสัตว์ หากแต่อำนาจสิทธิขาดในการพิจารณาก็ขึ้นอยู่กับ “ดุลพินิจของเจ้าหน้าที่” ที่มีอำนาจอนุญาต ซึ่งกฎหมายก็เปิดทางไว้เพื่อสร้างความเป็นธรรมให้ผู้ขอ โดยหากยื่นขอแล้วไม่ได้รับการอนุญาตก็สามารถยื่นอุทธรณ์คำขอได้ โดยนายทะเบียนท้องที่หรือผู้มีอำนาจ พิจารณาที่ไม่อนุญาตจะต้องแจ้งให้ผู้ขอทราบข้อเท็จจริงและเหตุผลอย่างเพียงพอ เพื่อให้มีโอกาสโต้แย้งและแสดงหลักฐานเพิ่มเติม แต่ที่ผ่านมาก็ไม่วายมีปัญหาเกิดขึ้น และก็เคยมีกรณีประชาชนฟ้องร้องเจ้าหน้าที่รัฐในเรื่องนี้
   
เช่นที่จังหวัดหนึ่งทางภาคกลางตอนบน ประชาชนรายหนึ่งที่ขออนุญาตมีปืนเพื่อใช้แข่งขันกีฬา ได้ฟ้องร้องเจ้าหน้าที่รัฐต่อศาลปกครอง หลังจากไม่ได้รับอนุญาตและไม่มีโอกาสได้โต้แย้ง ซึ่งประชาชนชนะคดีนี้ ขณะที่ประเด็น... บุคคลควรมีอาวุธปืนไม่เกิน 2 กระบอก คือปืนยาว และปืนสั้น ที่บางคนอาจจะคุ้น ๆ กับประเด็นนี้ ทางศาลปกครองที่ตัดสินคดีชี้ว่านี่เป็นเพียงแนวทางปฏิบัติภายในเพื่อเป็นแนวทางใช้ดุลพินิจของเจ้าหน้า ที่ มิได้มีสภาพบังคับเพื่อให้มีผลเป็นการทั่วไปต่อเอกชน 
   
แหล่งข่าวในวงการอาวุธปืนรายหนึ่ง ระบุว่า... การฟ้องร้องกรณีการใช้ดุลพินิจของเจ้าหน้าที่เกิดขึ้นมาตลอด ทั้งทางแพ่งและทางอาญา เนื่องจากการใช้ดุลพินิจที่ไม่มีเหตุผลหรือข้อกฎหมายรองรับ ซึ่งหากจะถามว่าเป็นเพราะกฎหมาย พ.ร.บ.อาวุธปืนฯล้าสมัยเกินไปหรือไม่ ส่วนตัวคิดว่าไม่ใช่ เพราะ พ.ร.บ.นี้เป็นเพียงกฎหมายควบคุมอาวุธ แต่วิธีปฏิบัติงาน การใช้ดุลพินิจของเจ้าหน้าที่ ที่มีปัญหาฟ้องร้อง เป็นเรื่องของกฎหมายอีกฉบับ คือ พ.ร.บ.วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 ซึ่งถ้าผู้ขออนุญาตมีคุณสมบัติไม่ขัดมาตรา 13 พ.ร.บ.อาวุธปืนฯ และมีเอกสารยืนยันแน่ชัด การที่เจ้าหน้าที่จะปฏิเสธจำเป็นต้องมีเหตุผลชัดเจน-เพียงพอ
   
“ถ้าไม่อนุญาตจะต้องมี 3 ข้อหลักคือ 1.ข้อเท็จจริงที่เป็นสาระสำคัญที่ไม่อนุญาต 2.ข้อพิจารณาและข้อสนับสนุนในการใช้ดุลพินิจ และ 3.ข้อกฎหมายอ้างอิง ซึ่งแม้จะมีการระบุว่าเรื่องนี้เป็นดุลพินิจของเจ้าหน้าที่ แต่หากดุลพินิจนั้นไม่ตรงเกณฑ์ตามที่กฎหมายระบุไว้ ก็จะไม่ชอบด้วยกฎหมาย และอาจทำให้ถูกฟ้องร้องได้” ...แหล่งข่าวระบุ พร้อมทั้งทิ้งท้ายด้วยว่า... “ปัญหาอยู่ที่ตัวบุคคล มากกว่าจะอยู่ที่กฎหมาย”
   
ทั้งนี้ ข้อมูลจากบางแหล่ง ในปัจจุบันปืนที่ถูกต้องตามกฎหมายเฉพาะในส่วนของเอกชน ในไทยมีอยู่ประมาณ 5 ล้านกระบอก มากหรือน้อยคงแล้วแต่มุมมอง ซึ่ง ณ ที่นี้ก็มิใช่เป็นการมาชี้ว่าคนไทยต้องได้รับการเปิดกว้างให้มี “ปืน” กันทั่วเมือง เป็นแต่เพียงสะท้อนอีกข้อเท็จจริง อีกข้อพิพาทระหว่างประชาชนกับเจ้าหน้าที่
   
เป็นพิพาทระหว่างประชาชนกับเจ้าหน้าที่รัฐ...เรื่อง “ปืน”
   
เรื่องของสิ่งที่คนร้ายมีกันทั่วไป...แต่สุจริตชนมียาก ?!?!?.

เรื่องจริงๆ เกิดจาก สมาชิก อวป. ที่นี่ โดย สพป.ช่วยกันครับ .......................

เลยขอบอกกล่าวให้ทราบ ว่าเรื่องราวริเริ่มและเกิดขึ้นจาก "ที่นี่" ................. ที่เดียว

รบกวนท่าน RO รวมกระทู้ด้วยครับ
http://www.gunsandgames.com/smf/index.php?topic=76500.0 (http://www.gunsandgames.com/smf/index.php?topic=76500.0)
 ::014::

ผมรอใบอนุญาต ป3 อยู่ วันนี้ก็เลย45วันแล้ว ไปขอที่วังไชยา ขออนุญาตซื้อแบบ.45 ไม่รู้ว่าจะอนุญาตหรือเปล่า ผมเป็นประชาชนธรรมดา ผมเข้ามาหาความรู้ในเว็ปนี้ ผู้รู้ในที่นี้ว่าเอกชนก็สามารถขอได้ โดยการไปสมัครเป็นสมาชิกชมรมกีฬายิงปืน2เดือนและนำหลักฐานการอบรมยิงปืนแนบใบป1เพื่อขอป3ถ้าทำตามขั้นตอนต่างๆครบถ้วนแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ถ้าไม่ได้รับอนุญาต ผมควรทำอย่างไรโดยไม่ต้องฟ้องร้อง และไม่ต้องเสียเงินเพื่อไห้ได้ใบ ป3มา เพราะว่ารู้ตัวเองดีว่าไม่มีปัญญาฟ้องนายทะเบียนแน่ ช่วยแนะนำด้วยครับท่าน ผมไม่อยากทำผิดกฎหมายโดยการไปซื้อปืนเถื่อนซึ่งผมสามารถหาซื้อได้กรุณาแนะนำด้วยครับ และขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำ....

ตามที่กล่าว .............ผมคิดว่าได้ครับ

รอให้ทราบดีกว่าว่าได้ หรือไม่ได้ .................. ถ้าไม่ได้ก็มาปรึกษากันดูครับ

ผมไปเปิดกระทู้ซ้ำซ้อน ขออภัย
จึงลบแล้วเอามาแปะที่นี่แทนครับ


คลิก --> สกู๊ปหน้า 1  'เถื่อน'มีเกลื่อนเมือง!'ใบอนุญาตปืน'   (http://www.dailynews.co.th/newstartpage/index.cfm?page=content&categoryID=23&contentID=20154)

ขอบคุณครับสำหรับสกู๊ปโดนใจ

อยากให้เป็นสกู๊ปออกโทรทัศน์ด้วย

ร่วมยืนยันด้วยอีกหนึ่งเสียง

ขอบคุณครับ  หวังว่าเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องจะอ่านบ้าง   ::014::

อยากท่านนายอำเภอ มาอ่านหนังสือพิมษ์ ฉบับนี้จัง ::008::

ผมว่าจริง ๆ ส่วนใหญ่ท่านทราบรายละเอียดเรื่องนี้ดี
แต่  ถ้าพูดตรง ๆ มันคือช่องทางของรายได้พิเศษ ครับ

ชัดเจนครับ ที่นี่ที่เดียวครับ

หนังสือพิมพ์ พิมพ์ไว้ไห้ชาวบ้าน ทำ-มา-ดา ธรรมดา อ่านครับ. ท่านผู้ใหญ่ทั้งหลาย ไม่มีเเม้กระทั่งเวลา จะหยิบ เพราะไม่เคยเดินผ่าน ที่วางหนังสือพิมพ์ เลย คอนเฟริ์มครับ

ประเมินส่วนราชการต่ำไปครับ .................

ปกติหน่วยงานราชการทุกที่ จะมีส่วนงานสารสนเทศ คอยตรวจสอบและรายงาน ............... ข่าวที่ส่งผลกระทบต่อการปฏิบัติงานของหน่วยงาน"ทุกวัน" ..................

ข่าวนี้ คนที่รับผิดชอบและเกี่ยวข้องได้อ่านแน่ๆ........

เพียงแต่จะสำเหนียกได้แค่ไหน................เท่านั้น

ผมว่าต้องรู้สึกรู้สาบ้างละครับ หมัดตรงแบบนี้ :)

ในเคสของผมจะได้ไหมครับ  คือผมอายุ 26 ปี  ตำแหน่ง เจ้าพนักงานราชทัณฑ์ 4 (ปฏิบัติงาน)  ทำงานมา 8 ปีกว่าแล้วครับ  อยากขอใบ ป.3 ไปซื้อ .45 colt พอจะมีหวังไหมครับ กลัวเขาอ้างว่าซื้อขนาดใหญ่เกิน  ขอผู้รู้แนะนำด้วยครับ  (ลืมบอกไปกระบอกแรกครับ) ขอบคุณครับ

ซื้อได้ครับ ไม่ขัดต่อคุณสมบัติ

เป็นบุคคลต้องห้ามตามมาตรา 13 แห่ง พรบ.อาวุธปืนหรือเปล่าละครับ ถ้าไม่ ก็มีสิทธิขอ ถ้าตอบมาว่าขนาดใหญ่เกินไป เจ้าพนักงาน(นายทะเบียน) มีข้อกฎหมาย ระเบียบ กฎ ที่จะมาสนับสนุนการปฏิเสธการออกใบอนุญาต หรือไม่ครับว่า กฎหมายห้ามเอาไว้ว่า .45 เป็นขนาดใหญ่เกินไป.......และสิ่งที่อ้างมีสภาพชอบด้วยกฎหมายที่จะใช้ต่อเอกชน (ประชาชนเช่นเรา ๆ ท่าน ๆ ) ได้หรือไม่หรือเป็นเพียงแนวทางในการปฏิบัติงานเช่นกรณี สั่น 1 ยาว 1 ตามสกู๊ปข่าว............ถ้านายทะเบียนตอบได้ครบเราก็ไม่มีข้อโต้แย้งก็จบเราไม่ได้ แต่ถ้าไม่ ก็ถือเป็นขอพิพาท ต้องให้ศาลท่านตัดสิน...... :)

ไม่เป็นบุคคลต้องห้ามหรอกครับ  แต่กลัวเขาหาข้ออ้างจะขอใต้โต๊ะ  คือถ้าจะขอก็บอกตรงๆ ดีกว่า กลัวมาหาข้ออ้างอย่างโน้นอย่างนี้ แล้วทำเป็นมาขอ มันจะเสียอารมณ์ป่าวๆ  ขอบคุณมากครับสำหรับคำแนะนำ

ผมก็รู้อยู่แล้วว่าไม่เป็นบุคคลต้องห้าม ไม่งั้นรับราชการไม่ได้แน่ ๆ จริงหรือเปล่าครับ ผมก็ข้าราชการเหมือนกัน
เรื่องหาข้ออ้างเพื่อขอใต้โต๊ะนะ ถ้าจะหาข้ออ้างมันอ้างได้หมดแหละครับ ไม่ว่าจะเป็นสั้น 1 ยาว 1 ฯลฯ.....อยู่ที่ว่าเราจะยอมจ่าย หรือเลือกที่จะสู้เพื่อสิทธิของเรา สกู๊ปข่าวดังกล่าวเกิดจากการต่อสู้เพื่อปกป้องสิทธิของพี่ท่านหนึ่ง โดยมีคนกลุ่มหนึ่งคอยเป็นกำลังใจ ค่อยให้ข้อมูลช่วยเหลือ ถ้าตั้งต้นความคิดว่าจะจ่าย ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะมาขอคำแนะนำครับ

ว่าตามเสธฯมะขิ่น....ว่าหน่วยราชการรู้ดีว่า ถูกกล่าวถึงอย่างไรบ้าง

ฟังมาว่าเคสนี้ตอนฟ้องศาล มีคนไปขอร้องสมาคมนักข่าวของจังหวัด ไม่ให้หนังสือพิมพ์ท้องถิ่น กับเคเบิลทีวีไปทำข่าว
................ก็เลยได้เป็นข่าวในหนังสือพิมพ์ระดับประเทศแทน   ::005::

ไม่รู้ตอนนี้มีอำเภอไหนยากจน คอยขอเงินบริจาค ...... อยากออกทีวีบ้างไหม  ::007::

เรื่องนี้ออกทางสื่อสิ่งพิมพ์แล้ว อยากให้ออกเป็นสกุ๊ปทางโทรทัศน์ด้วยครับ
ออกทุก เช้า กลางวัน เย็น ให้ผู้ที่เกี่ยวข้องสำลักข้าวตายไปเลย  ;D ;D ;D

    อิอิ..มีทางแล้ว..ขอบคุณครับ.. ::014:: ::008:: ::002::

ขอบคุณพี่ท่านที่ออกมายืนหยัดเพื่อความถูกต้องและสพป.ครับ...::014::

ข้อความสีแดง   ละเมิดลิขสิทธิ์ ใครบ้างหรือเปล่าครับ  ;D

เชื่อว่าผู้ถูกละเมิดลิขสิทธิ์คงไม่ฟ้อง เพราะผมเจตนาลอกมาทั้งดุ้น ไม่ได้แปลงสารกล่าวอ้างแต่อย่างใด  ::005::

สงสัย ต้องฟ้อง อีกคดี ครับ ท่าน  ::005::

วันนี้ตอนกินข้าวเที่ยงหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน...ถูกใจ
แหมมันต้องยังงี้สิ...หูตาจะได้สว่างบ้างครับ  ::014::

  ::014:: ขอขอบพระคุณ ผู้ที่ต่อสู้เพื่อความถูกต้องและ สพป.ครับ  ::002::  ::002::  ::002::
       อย่างน้อยก็ได้ทำให้ฝ่ายปกครองรู้สึก เสียบ้างว่า ยุคนี้ สมัยนี้ ควรเปลี่ยนทัศนคติเก่าๆๆได้แล้ว  ::014::

อย่างน้อยสื่อก็ยังเข้าใจหัวอกของคนรักปืนบ้าง เป็นกระบอกเสียงให้อีกทางแต่ทางฝ่ายปกครองจะรู้สึกบ้างหรือเปล่าแค่นั้น  ::014:: ::002::

 ::002:: ถูกใจ  ::014::

   ลองคิดตามผมดูนะครับ  การที่ปฎิเสธ คนที่มีอนุญาตปืนกระบอกอื่นอยู่แล้ว และคนที่มีวุฒิภาวะพอ ก็เกินไป เพียงแต่ถ้าอนุญาตง่ายเกินไป ใครๆ ก็มีปืนได้ บ้านเมืองคงวุ่นวาย โจรก็ยังเป็นโจรวันยังค่ำ ถึงมีปืน ถูกกฎหมายก็ยังก่อคดี คราวนี้แหละ โจรนำพา อวป. ไปไหนตำรวจค้นเจอก็จับไม่ได้ เพราะมี ใบอนุญาต ป.4 (แยกปืน แยกลูก) แต่ถ้าเป็นปืนเถือน ตำรวจค้นเจอ จับได้ก็ดีไป ยังไงก็ดีหน่อยจะได้แยกปืนโจร กับ ปืนคนดีๆ เอาเป็นว่า ถ้ามีคุณสมบัติ ไม่ขัดกับมาตรา 13 พรบ.อาวุธปืน ก็น่าจะพิจารณาให้เขาไปนะครับ นายทะเบียนควรพิจารณาตาม มาตรา 13 ท่านบอกไว้ชัดเจน ถ้าคุณสมบัติครบต้องให้
   มาตรา ๑๓  ห้ามมิให้ออกใบอนุญาตตามความในหมวดนี้แก่

(๑)  บุคคลซึ่งต้องโทษจำคุกสำหรับความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา ดังต่อไปนี้

(ก)  มาตรา ๙๗ ถึงมาตรา ๑๑๑ มาตรา ๑๒๐ มาตรา ๑๗๗ ถึงมาตรา ๑๘๓ มาตรา ๒๔๙ มาตรา ๒๕๐ หรือมาตรา ๒๙๓ ถึงมาตรา ๓๐๓

(ข)  มาตรา ๒๕๔ ถึงมาตรา ๒๕๗ และพ้นโทษยังไม่เกิน ๕ ปี นับแต่วันพ้นโทษถึงวันยื่นคำขอใบอนุญาต เว้นแต่ในกรณีความผิดที่กระทำโดยความจำเป็นหรือเพื่อป้องกันหรือโดยถูกยั่วโทสะ

(๒)  บุคคลซึ่งต้องโทษจำคุกสำหรับความผิดอันเป็นการฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติอาวุธปืน เครื่องกระสุนปืน วัตถุระเบิด และดอกไม้เพลิง พุทธศักราช ๒๔๗๗ มาตรา ๑๑ มาตรา ๒๒ มาตรา ๒๙ หรือมาตรา ๓๓ หรือพระราชบัญญัตินี้ มาตรา ๗ มาตรา ๒๔ มาตรา ๓๓ หรือมาตรา ๓๘

(๓)  บุคคลซึ่งต้องโทษจำคุกตั้งแต่สองครั้งขึ้นไปในระหว่างห้าปีนับย้อนขึ้นไปจากวันยื่นคำขอ สำหรับความผิดอย่างอื่นนอกจากที่บัญญัติไว้ใน (๑) และ (๒) เว้นแต่ความผิดที่ได้กระทำโดยประมาทหรือความผิดลหุโทษ

(๔)  บุคคลซึ่งยังไม่บรรลุนิติภาวะ

(๕)  บุคคลซึ่งไม่สามารถจะใช้อาวุธปืนได้โดยกายพิการหรือทุพพลภาพ เว้นแต่จะมีไว้เพื่อเก็บตามมาตรา ๑๑

(๖)  บุคคลซึ่งเป็นคนไร้ความสามารถหรือเป็นคนเสมือนไร้ความสามารถหรือปรากฏว่าเป็นคนวิกลจริต หรือจิตฟั่นเฟือนไม่สมประกอบ

(๗)  บุคคลซึ่งไม่มีอาชีพและรายได้

(๘)  บุคคลซึ่งไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง

(๙)  บุคคลซึ่งมีความประพฤติชั่วอย่างร้ายแรงอันอาจกระทบกระเทือนถึงความสงบเรียบร้อยของประชาชน

สำหรับใบอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืน ห้ามมิให้ออกให้แก่บุคคลซึ่งมีชื่อในทะเบียนบ้านตามกฎหมายว่าด้วยการทะเบียนราษฎร และมีถิ่นที่อยู่ประจำในท้องที่ที่บุคคลนั้นขออนุญาต น้อยกว่าหกเดือน 
 ความคิดเห็นส่วนตัวน่าจะพิจารณา
  1.คนไหนเคยติดคุก มีโอกาสในการก่อคดีอีก ไม่ให้ก็ไม่ว่าอะไร
  2.ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ย่อมยังไม่มีความรับผิดชอบ ชั่วดี การยับยั้งชั่งใจมีน้อย ไห้ไม่ได้อยู่แล้ว
  3.คนทุพลภาพใช้ปืนไม่ได้จะให้ไปทำไม
  4.คนวิกลจริตให้อนุญาติไปก็ไม่ได้
  5.คนดีๆเท่านั้นที่มีอาชีพและรายได้ โจรได้เงินมาไม่เรียกว่ารายได้ และไม่เรียกอาชีพโจร (หลักฐานการประกอบอาชีพ สลิปเงินเดือน
     สเตจเม้นต์ ต่างๆ)
  6.โจรไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง
  7. คนไหนที่มีหลักฐานว่ามีความประพฤติชั่วอย่างร้ายแรงอันอาจกระทบกระเทือนถึงความสงบเรียบร้อยของประชาชนก็ไม่ต้องให้
                         
                          ถ้ามีคุณสมบัติ ไม่ขัดกับมาตรา 13 พรบ.อาวุธปืน ก็น่าจะพิจารณาให้เขาไปนะครับ

    ปลัดอำเภอคือความฝัน เสียดายจังผมสอบปลัดอำเภอไม่ผ่าน ไม่งั้นคงช่วยพี่น้องชาว อวป. ได้บ้างไม่มากก็น้อย เพราะที่เห็นๆ เรื่องขออนุญาตปืนจะไปหยุดแค่เจ้าหน้าที่หน้าห้อง หรือปลัดอำเภอ ถ้าผ่านด่านไปได้นายอำเภอท่านก็เซ็นต์ตามคำเสนอ แต่กว่าจะขอพบนายอำเภอได้ หรือได้คุยกับท่านเองยากมาก อย่างผมไม่ได้คุย ไม่เคยเห็นหน้านายอำเภอ ท่านังเซ็น อนุญาต เพราะผ่านด่าน เลขาหน้าห้อง กับ ปลัด จอมโกงประชาชนไปได้ แบบไม่สบายนัก

ถามกันเล่น ๆ ครับ เชิญหลาย ๆ ท่านมาร่วมตอบ
1.ผมทำอาชีพค้าขาย ถ้ากรณีผมไม่มีเงินเดือน ไม่อยากโชว์สเตจเม้นต์ ขี้เกียจเอาสมุดเงินฝากไปให้นายทะเบียนดู ผมจะเอาอะไรไปยืนยันว่าผมมีอาชีพและมีรายได้......เรื่องนี้เคยคุยกันในวง สพป.เมื่อหลายปีมาแล้ว ว่าจริง ๆ มันมีหลักฐานเอกสารของทางราชการอยู่ 1 ชิ้นที่สามารถยืนยันว่าตนเองมีอาชีพและมีรายได้  ;D

"คุณสน" ..ถ้าคิดอย่างนั่น ผมขออนุญาตคิดต่อน่ะครับ..
ทำไม?เราต้องใช้สำเนาบัตรประชาชนและสำเนาทะเบียนบ้านล่ะครับ?
ทั้งที่ในระบบทะเบียนราษฎร์ เราก็มีข้อมูลอยู่แล้ว

บ้านเรายังไม่ถึงขั้นรูดปรื๊ด...รูดปรี๊ด แล้วโชว์ทุกอย่างบนหน้าจอด้วยข้อมูลทุกอย่าง

ส่วนการออกกฎหมายต้องไปดูย้อนหลังครับว่า สถานะการ์ณ ณ ขณะนั่นคืออะไร?
และเขาคิดอย่างไร? ถึงมีเจตนากำหนดห้าม พวกไม่มีรายได้และอาชีพ
ให้มีใบอนุญาตซื้ออาวุธปืนได้

ถ้ากลัวว่า ตัวเงินในสมุดบัญชีแยอะมากๆ แล้วกลัวคนอื่นจะรู้ว่าเป็นผ้าขี้ริ้วห่อทอง..ก็ว่าไปอีกเรื่องหนึ่งครับ...มีวิธีแก้ครับ?  .... :D :D

หลักฐานว่าเราตัวจริงครับ เคยฟังนายอำเภอเล่าว่า สมัยก่อนบัตรประชาชนนะกว่าจะได้ก็ใช้เวลานานแสนนาน เพราะต้องส่งไปทำที่ส่วนกลาง บางที่รูปกับชื่อเป็นคนละคน แต่ในปัจจุบันเทคโนโลยีมันก้าวหน้าอย่างที่พี่ว่าครับ อำเภอกดปุ๊บ ฐานข้อมูลทะเบียนราฎก็โผลปั๊บ..............บอกหมดว่าหน้าตาเราเป็นยังไง ลายนิ้วมือถูกต้องหรือไม่ ฯลฯ ที่ผมตั้งโจทย์แบบนี้ก็เพราะเคยมีการพูดคุยกันว่า เรื่องรายได้นั้น จริง ๆ แล้วเรามีหลักฐานของทางราชการที่สามารถยืนยันได้ว่า เราคือผู้มีอาชีพ และมีรายได้ ปัญหาคือวิธีปฏิบัติแทนที่จะมองว่า ประชาชนที่ไปยืนขอต้องเตรียมเอกสารไปพิสูจน์เรื่องที่ราชการกำหนดไว้  จริง ๆ ควรไปแค่กรอกคำร้อง พร้อมบัตรประชาชน ส่วนที่เหลือราชการควรเป็นผู้ตรวจเช็คจากฐานข้อมูลของหน่วยงานต่าง ๆ บูรณาการระบบสารสนเทศ
เช่น ดูว่าเรามีประวัติติดคุกติดตาราง ข้อหาอะไร ก็ประสานให้ ตร.เช็คข้อมูล ราชทัณฑ์ ศาล เป็นต้น
ดูว่าเรามีที่อยู่เป็นหลักแหล่งหรือไม่ก็ดูจากฐานทะเบียนราฎ
มาถึงคำถามของผม  ว่าอาชีพและรายได้ ก็คือการเสียภาษี ครับถ้าคุณมีรายได้คุณก็ต้องกรอกแบบฟอร์ม ภงด. และภาษีอื่น ๆ อีก(ถ้ามี) ก็บูรณาการสิครับ
ส่วนการรับรองความประพฤติ พวกเราเคยพูดกันหลายรอบแล้วว่า การรับรองว่าบุคคลนั้นมีความประพฤติดี แสดงว่าหน่วยงานราชการมองว่า ประชาชนทั่วไปเลว ต้องผ่านการรับรองจากผู้ใหญ่บ้าน กำนัน ข้าราชการซี 6 ขึ้นไปถึงจะเป็นคนดีได้ (ส่วนข้าราชการนั้น ผมมองว่าการที่ให้ผู้บังคับบัญชารับรองว่าประพฤติเรียบร้อยนี่เป็นการสมควรครับ)
ส่วนเรื่องพิการหรือทุพพลภาพ นั้นถ้าไม่ขนาดมือขาด 2 ข้าง ผมว่าก็ควรจะไม่เป็นข้อห้ามครับ ผู้พิการไม่มีสิทธิป้องกันตัวหรือครับ
ส่วนเรื่องเป็นคนไร้ความสามารถหรือเป็นคนเสมือนไร้ความสามารถหรือปรากฏว่าเป็นคนวิกลจริต หรือจิตฟั่นเฟือนไม่สมประกอบ อันนี้ไม่ง่ายครับ คนจิตฟั่นเฟื่อนไม่สมประกอบนี่ บางที่ก็ไม่แสดงอาการครับ อันนี้ผมออกแนวเห็นใจฝั่งนายทะเบียนด้วยซ้ำ ว่าเวลามีกรณี หงิก ๆ หรือกรณีแรมโบ้บุกโรงพัก แล้วใช้อาวุธปืนคนชอบวิจารย์ว่า อนุญาตให้คนจิตใจแบบนี้ได้ไง เพราะเจอนายทะเบียนที่ไปหลงคุยกันคนสติไม่ดีเคยบอกผมว่า กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่งบ้า ;D
ส่วนเรื่องบรรลุนิติภาวะนี่ ยังเห็นด้วยอยู่ครับ แต่ขอให้แยกปืนอัดลมออกจาก อาวุธปืน เพื่อจะได้ให้เยาวชน (ร่วมถึงผู้ใหญ่หัวใจเด็ก) ได้พัฒนาฝีมือ เอาเป็นแค่ต้องไปขึ้นทะเบียนทั้งคนทั้งปืน ก็พอ แล้วต้องควบคุมเรื่องความเร็วของกระสุนด้วยนะครับ
พี่ถามมาสั่น ๆ แต่ผมตอบซะยาว ไม่รู้ว่าตรงประเด็นหรือเปล่า ..... ::005::

รอท่าน E-mail มายืนยันอีกคน  ;D ;D ;D

หลักฐานการชำระภาษีครับ  :D

"คุณสน" พูดถูกครับ..  ::002::
ที่จริงแล้ว ประชาชนควรทำเพียงแค่กรอกแบบฟอร์มเพื่อยืนยันสิ่งที่จะกระทำเท่านั่น
แต่สำหรับบ้านเรายังอีกไกล นู้นนน..เลยครับ..อีกกี่ปีแสงก็ไม่รู้.. ;)

จริงๆสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เห็นด้วยค่อนข้างมากคือ ระเบียบที่มีการกำหนดขึ้นว่า
ต้องมีใบรับรองความประพฤติ จะจากผู้บังคับ บัญชา จะกำนัน, ผู้ใหญ่บ้านหรือ ข้าราชการซี 6
ผมถือว่าเป็นการเลือกปฏิบัติที่ลดทอนศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ ค่อนข้างมาก
คิดว่าคนดีเลวปัจจุบันนี้ ขึ้นอยู่กับสถานะทางสังคมหรือ?..กฎหมายหรือระเบียบหรือ
คนที่นำมาใช้ ผมว่ามันไม่พัฒนาพอๆกันครับ

ไม่รู้คิดมาได้ไง?  ถ้าองค์ประกอบอื่นๆเข้า มาตรา ๑๓ มันควรจะพอเพียงแล้ว

อย่าไปเอาไอ้พวกมีปืนถูกกฎหมายแล้วทำผิดกฎหมายซ้ำซากมาเกี่ยวเลยครับ
พวกนั่นเขาเป็นบุคคพิเศษที่ในความเป็นจริง บ้านเราจำเป็นต้องมีบุคคลประเภทนี้
เป็นบุคคลพิเศษ ที่ผมหลบได้เป็นหลบ ... ::004::

ส่วนเรื่องอื่นๆก็ว่าตามกันครับ..เพราะทำอะไร?ไม่ได้มาก..แต่ถ้าผมคุมเสียงข้างมากในสภาได้เมื่อไหร๋?
ผมจะให้ คุณสนเป็น ประธานกรรมาธิการร่างแก้ไข กฎหมายที่เกี่ยวกับอาวูธปืนครับ..แซวน่ะ!!...  :D

เฉพาะตรงสีแดง
1.ถ้าไม่นับพื้นที่ห่างไกล (ยังมีอยู่จริง ๆ นะครับพื้นที่พวกนี้) สามารถใช้Internet ความเร็วสูง ได้หมดแล้ว(ส่วนพวกห่างไกลก็ต้องใช้พวกระบบผ่านดาวเทียมที่ผีเข้าผีออกเวลาหน้าฝน) หน่วยงานต่าง ๆ มีการปรับปรุงฐานข้อมูลให้สามารถเรียกใช้ด้วยระบบเทคโนโลยีสารสนเทศ กันเกือบหมดแล้ว..........ปัญหามันอยู่ที่ว่า ต่างคนต่างทำ ต่างคนต่างพัฒนา(เพราะข้าได้หัวคิวจากการจ้างพัฒนาระบบ) ไม่มีการบูรณาการระบบข้อมูลที่ว่าเข้าด้วยกัน เกิดการซ้ำซ้อนในเรื่องข้อมูล แยะพอสมควร (ไม่ต้องอื่นไกล กรมผม คนละกองคนละงาน ยังต่างคนต่างทำ แล้วก็มาบรรจบที่ผู้ปฏิบัติต้องกรอกข้อมูลซ้ำซ้อนคล้าย ๆ กัน) ถ้าเรามีหน่วยงานที่เป็นเจ้าภาพ(จริง ๆ )ในการพัฒนาระบบเทคโนโลยีสารสนเทศ พัฒนาระบบโปรแกรมต่าง ๆ ให้สามารถบูรณาการข้อมูล ผมเชื่อว่าในไม่เกิน 10 ปีอย่างช้า (อย่างเร็วก็ประมาณ 5 ปี) หน่วยงานราชการจะสามารถดูแค่บัตรประชาชน แล้วทราบถึงข้อมูลพื้นฐานต่าง ๆ ของบุคคลในส่วนที่จำเป็นและเกี่ยวข้องได้...........
2.การรับรองความประพฤตินั้น ในส่วนของประชาชนสมควรยกเลิกครับ เพราะข้าราชการควรจะมองว่าประชาชนเป็นผู้มีความประพฤเรียบร้อย จนกว่าจะมีเหตุให้น่าส่งสัยว่าบุคคลนั้นต้องมีการรับรองความประพฤติ แต่ในส่วนของข้าราชการ พนักานรัฐวิสาหกิจนั้น ผมว่ายังสมควรจะมีอยู่ครับ แต่อาจมีปัญหาในบางหน่วยงานที่ไม่กินเส้นกันกับเจ้านายอันนี้ก็คงต้องหากรณีตัวอย่างแล้วฟ้องกันว่าถือเป็นการละเว้นการปฏิบัติหน้าที่หรือเปล่า เหตุผลเพราะเรื่องบางเรื่องในหน่วยงานเช่นการประพฤติผิดวินัยนี่ เป็นต้น หรืออาจจะให้เป็นการข้าราชการผู้นั้นเซ็นรับรองตนเองว่าไม่ได้อยู่ในระหว่างถูกสอบเรื่องผิดวินัย หรือเรื่องความผิดต่าง ๆ อาจใช้การให้ไปแจ้งความต่อ จนท.ตร.เพื่อเป็นหลักฐาน (หากปรากฎว่าโกหกก็เท่ากับแจ้งความเท็จ และโดนเรื่องการเป็นข้าราชการแต่กระทำความผิดเสียเองอีกระทง)
ส่วนเรื่องที่พี่แซวนั้น ผมขอคิดต่อว่ากลัวจะพาออกนอกลู่นอกทางด้วยความไม่รู้อีกแยะของผมครับ(ไอ้ที่พูด ๆ เขียน ๆ นี่ก็จำ ๆ พี่ ๆ หลาย ๆ ท่านมาปะติปะต่อเป็นเรื่องเป็นราว) ::014::
ว่าแต่พี่ยังไม่ได้ให้ความเห็นเรื่องประเด็นปืนอัดลมเลยครับ ว่าพี่คิดยังไง ::014::

ผมลองดูมาตรา ๔  (๑) ความหมายของ "อาวุธปืน" และ มาตรา๔ (๒)  ความหมายของ"กระสุนปืน"
บอกตรงๆ ผมงงเหมือนกัน ระหว่าง"ปืนอัดลม " กับ"ปืน แบบ บี บี กัน" ความต่างมันอยู่ตรงไหน?
อีกประเภทหนึ่งคือ "ปืนอัดลม" ต้องขออนุญาตฯ แต่"บี บีกัน "ไม่ต้องขออนุญาตซื้อหรือขออนุญาตมีไว้ใช้
แต่ทั้งคู่ต้องทำเรื่องขออนุญาตสำหรับการค้า ....ยอมรับ ว่า "งง" เหมือนกัน  คงต้องให้ผู้รู้แจ้งมาเฉลยครับ
เขียนไป เขียนมา ไม่รู้จริง พาลจะชวนกันออกปากอ่าว เลยไปทะเลได้ง่ายๆเหมือนกัน... :D :D

ส่วนถ้าเอาแค่ประเด็น การสนับสนุน ไม่ต้องดูอื่นไกลหรอก คนไม่มีเงิน ในกีฬายิงปืนอย่าหวังว่าจะได้เกิดเลยครับ
ขนาด สมาคมยิงปืนแท้ๆ กรณีที่เป็นข่าวนักกีฬาชื่อดัง กับน้องผู้หญิงนักยิงเป้าบินอีกคน กว่าจะรู้เรื่อง..
อะไร?กันนักกันหนาก็ไม่รู้....จะว่าไป ผมไม่รู้จริงๆแหล่ะ..... ;D  แต่ก็คงพอจะมองเห็นอะไร?น่ะครับ.. ;)

บ้านเรามีลูก อยากให้เก่งอะไร? พ่อ แม่ ต้องเป็นคนสนับสนุนครับ  ดูง่ายๆ จะเป็นกีฬา  ก๊อฟล์  , เทนนิส
หรือ ยิงปืน ฯ  ที่ดังๆ มีชื่อเสียงปัจจุบันนี้ ..ทุนส่วนตัวทั้งนั่นแหล่ะครับ  อยากมีเกียรติก็มาเล่นคัดทีมชาติ
เก่งหน่อย ดีหน่อย สมาคมก็ได้หน้า ผ่านแล้วก็ผ่านไป ...

นอกเรื่องหน่อยเด้อ..แค่คิด ...ผมก็ปวดหัวแล้วครับ "คุณสน"... :D

ใช้ไม่ได้ครับพี่  เพราะอินเตอร์เน็ตของราชการ มักล่มบ่อย และไม่มีคนอัพเดทข้อมูล....... ::007::

เรื่องข้อมูลและการจัดการ มหาดไทย ยังห่าง กระทรวงการต่างประเทศหลายขุม

ไปทำพาสปอร์ตใหม่ เสร็จสิ้นในเวลา 2 ชม.

คืออาบน้ำแต่งตัว จนขับรถไปถึง ใช้เวลา 1:30 ชม.

ยื่นคำร้อง สอบประวัติ ถ่ายรูปจนจ่ายค่าธรรมเนียม ออกมานั่งกินกาแฟอีก 30 นาที

มหาดไทยจ๋าพัฒนาได้แล้วท่าน....

ไม่ต้องใช้อะไรเลยครับ
เขียนในใบ ป.๑ ไปให้ครบตามมาตรา ๑๓ ก็พอ
หลักการรับฟังข้อเท็จจริงของทางราชการก็คือ   ตราบใดที่ยังไม่สามารถหาหลักฐานมาหักล้างข้อกล่าวอ้างของเอกชนได้  ก็ต้องถือไว้ก่อนว่าถูกต้อง

ของผมไวกว่านั้น..............ฮา

ดูกันต่อไปครับ

ใช้ครับล่มบ่อยเพราะเป็นที่ระบบหรือเป็นที่การจราจรที่มากจนเกินระบบจะรับได้ จริง ๆ ผมเพิ่งทราบมาเมื่อซักไม่ถึง 1 เดือนว่า ในแต่ละระบบจะมีทางลัด(ทีใช้ตัวเลขแทนตัวอักษร) ในกรณีระบบที่เอาลิ๊งไปฝากไว้ล่มหรือการจราจรหน่าแน่น ก็ให้ใช้ทางลัดแทน............
ส่วนการไม่อัพเดทข้อมูลนี่ เป็นเรื่องของตัวบุคคลครับ การใส่ข้อมูลเข้าระบบ จะมีผู้ที่ต้องรับผิดชอบ แต่มักละเลยไม่ให้ความสำคัญ หรือไม่มีเวลาที่จะมาหาข้อมูลเพื่อกรอก อันนี้ก็ต้องไปพัฒนาคน
ดังนั้นเรื่องเทคโนโลยีสารสนเทศ จึงต้องพัฒนา 2 ด้านไปพร้อม ๆ กันคือ พัฒนาระบบ (แยกย่อยไปอีกว่าต้องทั้ง 2 ฝ่ายคือฝ่ายปฏิบัติที่อยู่ในแต่ละพื้นที่ กับส่วนกลางหรือส่วนที่จับเก็บข้อมูล) และพัฒนาคน (แยกย่อยไปอีก 2 ฝ่ายคือทั้งฝ่ายที่ปฏิบัติที่จะต้องมีความรู้เพียงพอที่จะปฏิบัติงานได้ และฝ่ายที่ประจำอยู่ในส่วนกลางที่จะต้องเชี่ยวชาญกว่าคนปฏิบัติ เพราะต้องเป็นคนค่อยแก้ปัญหา ฯลฯ ให้)    แต่เราโชคดีอย่างคือระบบโครงสร้างพื้นฐานเรื่องระบบInternet ความเร็วสูง นั้น เราค่อนข้างจะดี(ก็เปรียบเสมือนมีถนนดีนั้นแหละครับ) คือมีทั้งระบบสายโทรศัพท์ กับระบบ Internet ผ่านดาวเทียม (ที่แม้จะผีเข้าผีออกเวลาหน้าฝนก็ตาม)
ตอนนี้เรามีถนน (ระบบInternet) ที่เกือบ ๆ จะครอบคลุมทั่วประเทศ (เป็นส่วนที่ต้องใช้เวลามากที่สุด และแม้บางพื้นที่จะยังเป็นถนนลูกรังอยู่ก็ตาม) แค่หารถขนส่งดี ๆ (ระบบ) แล้วหาคนที่ขับรถเป็น(คนกรอกข้อมูล....เรามีหลักสูตรเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ตตั้งแต่ระดับ ปวช.)............ส่วนที่ที่เหลือก็แค่หาวิธี (management) กันอย่างจริงจัง เราก็สามารถทำได้ครับ