เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

          ผมได้รับคำชวนจากเพื่อนใน Facebook ให้ไปอ่านบทความเรื่องหนึ่ง ที่ผู้เขียนอยากจะสื่อให้เห็นถึงความเสียสละ ของคนที่อยู่ในมุมเล็กๆของประเทศไทยที่ทุกวันนี้คนส่วนใหญ่ของประเทศอาจจะ   ลืมเลือน..

          ผมเห็นว่าบทความเรื่องนี้มีประโยชน์ และจะนำมาแบ่งปันให้สมาชิก ณ เว็บบอร์ดแห่งนี้ได้อ่าน


          .........................................


          สุดแผ่นดิน
         
          สุดดินคือถิ่นน้ำ เขตคามไทยสุดแนว
          เราถอยไปไม่ได้อีกแล้ว ผืนถิ่นสิ้นแนว ทะเลกว้างใหญ่
          ชาติไทยในเก่ากาล ถูกเขารานย่ำใจ
          เคยเสียน้ำตามากเพียงไหน เสียเนื้อเลือดเท่าไร ชาวไทยจำได้ดี

          เราถอยมาอยู่แสนไกล รวมเผ่าไทยอยู่อย่างเสรี
          พระสยามทรงนำโชคดี ผืนดินถิ่นนี้คือแผ่นดินทอง
          ไม่มีที่แห่งไหน  ให้ไทยจับจอง
          เราถอยไปไม่ได้พี่น้อง  ใครคิดมาแย่งครอง ผองไทยจงสู้ตาย

          วันหนึ่งช่วงกลางปี พุทธศักราช ๒๕๕๑

เพลง สุดแผ่นดิน (http://www.youtube.com/watch?v=FE0k4l15qxI#)

          ห้องเล็กๆห้องหนึ่งในมุมหนึ่งของประเทศไทย

          เวลา 21.00 น.  ด.ช. วินัย ยังคงรักประเทศไทย เด็กชายที่เป็นเด็กหนุ่มวัย 14 เริ่มดูหนังจีนอิงประวิติศาสตร์ที่เช่าจากร้าน ซีดี หน้าปากซอย จากคำแนะนำว่าเป็นหนังที่ เทคนิคการสร้างสวย ฉากรบตระการตา และนางเอกน่ารัก คำแนะนำของเด็กเฝ้าร้านแนะนำทำให้เขาติดสินใจเช่ามาดู

          การต่อสู้ของแม่ทัพที่กำลังก้าวไปเป็นกษัตริย์ของแผ่นดินจีน เมื่อรวมแผ่นดินได้แล้วสิ่งที่น่ากลัวกว่าการต่อสู้ในสนามรบ การต่อสู้ ของคนที่ใช้ความรู้ความคิด เพื่อแย่งชิงสิ่งที่ตนต้องการ

          ในสนามรบแม่ทัพออกรบ พร้อมเพื่อนทหารที่ร่วมรบด้วยความเสียสระ ในพระราชวังเหล่า ผู้รู้ และนักคิดทั้งหลาย ที่ไม่เคยได้ตรากตรำร่วมรบกันมาต่างเสนอตน  มาช่วยกันสร้างบ้านเมือง....   ใครจะเข้าใจความเสียสละที่แท้จริง

          หนังจบไปแล้วแต่ ด.ช. ยังสงสัย กับข้อความตอนหนึ่งในหนังที่ได้ชม "เมื่อแม่ทัพเดินทางไปข้างหน้าทุกก้าวที่เดินไปข้างหน้าสิ่งที่แม่ทัพกลัว หาใช่แค่ศัตรูที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม หาก คือผู้ที่ร่วมเดินตามมาข้างหลัง"

          ...เดินหลงทาง หรือแอบยิงธนูใส่แม่ทัพของตน...

          22.30 หนังจบแล้วเด็กชายเปิดทีวี ไล่กดรีโมทคอลโทรลไปตามช่องต่างๆ เพื่อหารายการทีวีดู เด็กชายเจอรายการถ่ายถอดสดการประกาศรางวัล ในวงการบันเทิงเห็นดาราวัยรุ่นสาวหน้าตาสวยหลายคน
 
          เด็กชายวัน 14 ตัดสินใจดูรายการต่อไป..

          ห้องประชุมสุดหรูโรงแรมแห่งหนึ่งในใจกลางเมืองหลวง

          เวลา 22.30 ผู้คนมากหน้าหลายตาในห้องประชุมที่อากาศเย็นฉ่ำจากการเปิดเครื่องปรับอากาศ เต็มกำลัง วันนี้มีผู้หลักผู้ใหญ่มากมาย ในวงสังคมเพื่อมาเป็นสักขีพยานการประกาศรางวัลในวงการบันเทิงประจำปี

          นักแสดงหนุ่มสาว ในเสื้อผ้าสุดสวย แขกผู้ร่วมงาน ที่ต่างแต่งตัวอวดความร่ำรวย ความดีใจของผู้คน ที่ได้รับความสำเร็จในหน้าที่การงานของตน และการได้แสดงให้ คนอื่นได้ เห็น ว่า ตน มีมากกว่า

          ชีวิตที่แสนสวยงามของวงการบันเทิง ภาพที่คนทั้ง ชาติ มีโอกาส พบเห็นได้ทุกวัน ในข่าวบันเทิงทาง โทรทัศน์ ทุกช่อง

          เครื่องเพรชมากมาย ที่ผู้สวมใส่ ในงานตั้งใจใส่มาประชันกัน โดยพยายามเก็บอาการ ที่อยาก แสดงว่าตน มี

          คุญหญิงลำดวนเมียของข้าราชการผู้ใหญ่ในกระทรวงที่ดูแลด้านภาษีศุลกาการและ ลำไยคุณนายเมีย อธิการบดีมหาวิทยาลัยชั้นนำแห่งหนึ่ง ก็มาในงานนี้เช่นกัน ทั้งสองเป็นเพื่อนกัน สมัย มหาวิทยาลัย และสามีของทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันตอนเรียนหนังสือชั้นมัธยม คุณหญิงและคุณนายเป็นแขกรับเชิญนั้งใกล้กัน ในงานดังกล่าว

          เต็นท์ผ้าใบในฐานปฏิบัติการณ์ตำรวจตระเวนชายแดน

          เวลา 23.30 ผู้หมวดหนุ่มเพิ่งจบจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ กำลังเขียนบันทึกประจำวันลงในอินเตอร์เน็ต โดยใช้คอมพิวเตอร์ โน๊ตบุ๊ค ที่ใช้เงินส่วนตัวซื้อหามาเพื่อเป็นเครื่องมือส่วนหนึ่งในการทำงานราชการ เหมือนดังเช่นเครื่องมืออีกหลายอย่างที่เขาต้องซื้อหามาด้วยเงินตัวเองด้วยเช่นกัน

          ผู้หมวดเขียนบันทึกเป็นประจำเพื่อบอกเล่าเรื่องราวชีวิตและการทำงานที่ชายแดน พร้อมบอกเล่าเรื่องส่วนตัว วันนี้ต่างจากบันทึกของทุกวันเพราะวันพรุ่งนี้วันเกิดของเขา คำสัญญาที่ให้กับตนเอง จะไปฉลองวันเกิดกับแม่ หากว่า พรุ่งนี้ ยังมีชีวิตรอดกลับไปได้ ...

          หลังจากอัพข้อมูลลงเว็บที่ใช้บันทึกเป็นประจำทุกวันเรียบร้อย ผู้หมวดหนุ่มก็เตรียมเข้านอนพรุ้งนี้มีงานต้องทำแต่เช้า  เช้าของวันใหม่ในวันแรกที่ผู้หมวดหนุ่ม มีอายุ 24 ปี

          พักผ่อน นอนหลับ และมองโลกให้สวยงามอยู่เสมอ โลกที่เด็กหนุ่มวัย 24 แบกไว้...

          งานที่เขาทำ เขารู้ว่ามันทุกข์ เขารู้ว่าทุกครั้งที่ กำลังรู้สึกเสียสละมันทุกข์แค่ไหน หลายคนถามว่าทำไมเขาต้องทำ ไม่เลือกที่จะทำอย่างอื่น แต่ภาพที่เขาเห็นประเทศชาติที่กำลังเจ็บป่วย บ้านเมืองด้วยกันแตกต่างกันมากมาย เขาไม่อาจละเลยจากสิ่งที่หัวใจตนเองรู้สึกได้ คนที่ลำบากกว่าเขาคนที่ยังเสียสละ ทำให้เขาต้องเดินทางตามหัวใจตนเองต่อไป... เขาเคยเขียนเล่าเรื่องราวหลายครั้งในบันทึกส่วนตัวของเขา เรื่องราวที่เพื่อนร่วม ชะตาชีวิต อาชีพเดียวกันก็ยากจะเข้าใจ...

งานของตำรวจ... ตำรวจตระเวนชายแดน

          ในห้อง VIP สถานบันเทิงที่ผู้ชายนิยมเที่ยวในเมืองหลวง

          24.00 น. นายเจริญ เก่งการค้า ยังไม่ได้กลับบ้าน เพราะงานที่ทำที่เขาต้องรับผิดชอบ ความสนุกในงานของเขา เจริญ หนุ่มวัยกลางคนที่กำลังทำงานสร้างฐานะเพื่อความสำเร็จของตน เขามีเจ้านายนักธุรกิจที่เก่งกาจ เขารู้ว่าจะเจรจากับชาวต่างชาติอย่างไรให้ทำธุรกรรมกับบริษัทของเขา งานที่เขาต้องทำ รับรอง ลูกค้าเหล่านี้ด้วยความสุขที่ชาวต่างชาติต่างรู้กันดี ทุกครั้งที่มาเยือนเมืองไทย

          ชายหนุ่มกลัดมันทั้งหลาย รู้ดีว่าเมืองหลวงของไทย ให้ความสุขเขาได้อย่างไร และ จะดีเพียงไหนหากว่า การท่องเที่ยวหาความสุขจากหญิงไทยเหล่านี้ ได้รับคำแนะนำจากผู้รู้จริง ชายไทยที่กำลังทำหน้าที่ดูแลคู่ค้าของตนด้วยหญิงชาติเดียวกัน

          เจริญ หวังอยากเป็นนุกธุรกิจที่เก่งกาจ เขาเสียดายที่ไม่ได้เกิดในยุคอดีต ยุคที่แค่ตัดต้นไม้ขายก็กลายเป็นเศรษฐีได้ หรือแค่นำสินค้าเข้ามาขายในประเทศก็กลายเป็นคนมีเงิน เขาเกิดไม่ทันยุคสมัยเหล่านั้น แต่เขาก็เจอช่องทางทำรายได้ไม่แพ้กัน จากประวัตินักธุรกิจไทยที่เขาได้อ่าน เขารู้ว่า เขาสามารถรวยได้

          วิธีการคล้ายๆกันตัดทรัพยากรใกล้ตัวขายต่างชาติ หรือนำความฟุ่มเฟือย ศิวิไลจากต่างแดนมาขายให้คนไทย

          เขาเจอวิธีที่ดีกว่า จากเจ้านายของเขา เชิญชวนชาวต่างชาตินักลงทุน มาลงทุนในที่ดินของไทย เปิดโรงงานที่คนไทย ทำเองไม่ได้ แค่เจรจาหาที่ดิน ชวนคนมาลงทุน ดูเหมือนได้สร้างงาน ไม่ต้องไปสนใจว่า คนในชาติเราจะผลิตอะไรเองไม่เป็น

          เขายังหนุ่มเรียนรู้และทำงานหนัก วันหนึ่ง เขาจะได้เป็นนักธุรกิจที่เก่งกาจเช่นเจ้านายของเขาเอง เขารู้ดีว่าโอกาสต้องเป็นของเขา

          เขามีญาติที่ต่างจังหวัดมีที่ดินมากมาย รอแค่โอกาสที่กฎหมายจะอนุญาตให้ต่างชาติมาลงทุนทำเกษตรกรรมในไทย เขาก็จะเป็นนักธุรกิจใหญ่ได้แน่นอน

          เพราะเขาเองจะเป็น นายหน้า รับรอง หาที่ดินที่เหมาะสม ให้ต่างชาติ ร่วมลงทุนในที่ดินของบรรพบุรุษ และ อาชีพ ที่ ปู่ ย่า ตา ยาย เราสร้างไว้ให้   

          จะดีแค่ไหน สำหรับ นักลงทุนต่างชาิติ หาก การได้ลงทุนด้านการเกษตรในแผ่นดินไทยเหล่านี้ ได้รับคำแนะนำจากผู้รู้จริง ลูกหลาน เกษตรกร ชายไทยที่กำลังทำหน้าที่ดูแลคู่ค้าของตนด้วย...

          แผ่นดิน แม่ของตน          

          คอนโดของหญิงสาววัยทำงาน

          00.40 น. วันนี้ก็เหมือนทุกๆวันของ อิงอร หลังจากดูประกวดร้องเพลงจบ ก็โทรไปโหวตอิงอร มักจะใช้เวลาส่วนใหญ่รับฟังข่าวสาร ไม่ว่าจากจอทีวี หรือคอมพิวเตอร์ หากว่าวันไหนไม่ออกไปเที่ยวกลางคืน ก็ใช้ชีวิตเช่นนี้ตลอดมา ตั้งแต่จบจากมหาวิทยาลัยมาจะ 10 ปี อิงอรไม่เคยคิดกลับไปทำงานที่บ้านต่างจังหวัดเลย ได้งานเป็นพนักงานบัญชีในบริษัทข้ามชาติ การศึกษาทำให้อิงอร ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนบรรพบุรุษ ที่นาที่บ้านไม่ต้องดูแล เงินเดือนที่ได้จากการทำงานทำให้อิงอรใช้ชีวิตในเมืองหลวงได้อย่างสบาย การเป็นคนเรียนเก่งเรียนดีทำให้เธอมีวันนี้ได้ เงินรายได้เดือนหนึ่งของเธอมากกว่าที่พ่อแม่ต้องทำนากันทั้งปี

          วันนี้ก็เหมือนทุกวันไม่ได้ออกไปไหน เพราะวันพรุ่งนี้ต้องทำงาน อิงอร จึงใช้เวลาส่วนใหญ่ กับการ ดูทีวี เล่นอินเตอร์เน็ต วันนี้มีการประกาศผลรางวัลวงการบันเทิง อิงอร ชอบที่จะดูรายการข่าววงการบันเทิง เพราะเธอชอบที่จะดู ข้าวของเครื่องใช้ของดาราในจอทีวีเหล่านั้น กระเป๋าแบรนแนมราคาแพงที่เธอเห็นในทีวี เธอสามารถหาข้อมูลและสั่งซื้อได้ทางอินเตอร์เน็ตหรือในห้างหรูที่มีคนนำเข้ามาให้หาซื้อได้ง่ายกว่าเมื่อก่อนมากมาย วันนี้อิงอรนอนดึกกว่าทุกวันเพราะเธอต้องอัพรูปที่เพิ่งถ่าย ลง Hi5 เพื่อให้เพื่อนชายชาวต่างชาติได้ดู คืนนี้เธอเข้าไปคุยในห้องพูดคุยในชุมชนออนไลน์ที่มีอยู่มากมายในอินเตอร์เน็ต

          เธอคุยเพื่อหาคนถูกใจพอที่คิดจะสร้างครอบครัวร่วมกับเธอเช่นทุกคืน
           

   
          ห้องทำงาน ของบริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่งในศูนย์บ่มเพาะธุรกิจของมหาวิทยาลัย

          01.15 น. กลุ่มเด็กหนุ่มที่เพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานทางวิศวกรรมของตนเพื่อพัฒนาเทคโนโลยี และสร้างบริษัททางเทคโนโลยีของตนขึ้นมาเอง เป็นปกติเหลือเกินที่จะทำงานกันดึกดื่น พวกเขาวิ่งตามความใฝ่ฝันของตน

          เรื่องเล่าที่เกิดขึ้นในต่างแดน เด็กหนุ่มที่สำเร็จจากธุรกิจดอทคอม พวกเขาฝันเช่นนั้นหากทำธุรกิจได้ เขาจะกลายเป็นบุคคลที่ร่ำรวยตั้งแต่อายุยังน้อยและมีชื่อเสียง

          เขาไม่สนใจงานราชการเหมือนดังที่พ่อแม่เคยทำ การศึกษาทางวิศวกรรมสมัยใหม่ และการให้โอกาสของมหาวิทยาลัยทำให้พวกเขาได้ตั้งบริษัททางเทคโนโลยีขึ้นมา พวกเขาใช้อินเตอร์เน็ตเป็นเครื่องมือหลักในการหาข้อมูลเพื่อมาพัฒนาธุรกิจ ของตน ต้องติดต่อกับกลุ่มคนสาขาวิชาชีพเดียวกันในต่างแดน มหาวิทยาลัยที่พวกเขาศึกษา มีความร่วมมือการพัฒนาวิสาหกิจร่วมกันกับมหาวิทยาลัยในต่างแดน ที่ประสบความสำเร็จในการพัฒนา วิสาหกิจจากองค์ความรู้ในมหาวิทยาลัยของตน

          ตาม นโยบายที่ประเทศไทยต้องการ พัฒนาชาติจากองค์ความรู้ของคนในชาติตนเอง ในยุคที่นิคมอุตสาหกรรมต่างๆ เชิญชวนให้บริษัทยักษ์ใหญ่ข้ามชาติมาลงทุน

          ในห้องนอนของผู้นำครอบครัวที่เป็นผู้บริหารมหาวิทยาลัย

          01.25 น. ลำไยกลับจากงานประกาศรางวัล ยังนอนไม่หลับเพราะความอยากได้เครื่องเพชรใหม่ เครื่องเพชร ที่ ตนรู้สึก ว่า มีน้อยกว่า คนอื่น ในงานที่ตนได้ไปร่วมตอนหัวค่ำ

          ...

          ลำไย “ทำไมจะซื้อไม่ได้ ออกงานแต่ละที่ฉันทนไม่ได้แล้วนะที่จะต้องใช้เครื่องเพชรเก่าๆนี้”

          สามีลำไย “จะไปเอาเงินมาจากไหน เราเป็นแค่ราชการเธอก็รู้ว่าเงินเดือนเราสองคนไม่เท่าไร”

          ลำไย “ไม่ได้อย่างไรก็ดู คุณหญิงลำดวนสิ คุณวันชัยเพื่อนพี่ตอนเรียนมัธยม ที่เป็นสามีของคุณหญิงลำดวนยังซื้อเครื่องเพชรใหม่ให้เมียเขาได้เลย ทำไมพี่ซื้อให้ไม่ได้ แต่งงานกันมาจะ 30ปี พี่ยังไม่เคยซื้อเครื่องเพชรให้ฉันเลย”

          สามี ลำไย “ก็ได้สิ วันชัยเงินนอกมันมีเยอะ พี่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยจะไปหาเงินเยอะๆ เหมือนวันชัยเขาได้อย่างไร หน่วยงานเขาเงินนอกเยอะแยะไหนจะเงินที่เอกชนจะต้องจ่าย ให้เวลานำสินค้าเข้าประเทศ หรือ จะลงทุน ในประเทศของเรา”

          ลำไย “ก็จริงอย่างพี่ว่า น่าเสียดายตอนเด็กๆ พี่เรียนเก่งกว่าคุณวันชัย ไม่น่าเลือกเส้นทางอาชีพผิดเลย”

          สามีลำไย “ผิดตรงไหนเป็นอาจารย์มันผิดตรงไหน ที่เรามีบ้านอยู่มีเงินส่งลูกเรียนไม่ใช่เพราะอาชีพพี่หรือ”

          ลำไย “แต่มันไม่พอนิ ถ้าฉันไม่ทำงานหาเงินด้วยจะพอไหม ลองคิดดู พี่ วันชัยไม่ได้ฉลาดอะไรกว่าพี่เลย เงินทองมีมากกว่า ครอบครัวเราก็หลายเท่าทั้งๆ ที่เริ่มต้นคล้ายๆ กัน พี่เรียนหนังสือเก่งกว่าสะอีก”

          บนถนนสายหลักในเมืองหลวง

          02.20 น.ปาริชาติ ชอบมาที่ชุมนุมประท้วงเพื่อมาถ่ายรูปบรรยากาศสวยๆ และเข้ามาพูดคุยกับลุงป้าน้าอาที่มาชุมนุม คืนนี้ก็เช่นกันปาริชาติมาชุมนุมรับฟังข้อมูล แล้วก็ถ่ายภาพ ไปลงเว็บบล็อกของตนเอง

          ปาริชาติไม่รู้ว่าประชาธิปไตย ที่ดีควรเป็นแบบไหน แต่เขาเบื่อรายการทีวี ที่มีอยู่เกือบทุกช่อง รายการส่วนใหญ่ที่คิดว่า คนดูไม่มีทางเลือกในการรับชม รายการที่นิยมทำให้คนดูมองทุกเรื่องเป็นเรื่องไร้สาระ รายการที่ต้องมีตลกแทรกตลอดเวลา ไม่ก็รายการดาราหน้าสวย
 
          ปาริชาตินิยมดูข้อมูลในอินเตอร์เน็ต และเข้าไปพูดคุยกับเพื่อนในอินเตอร์เน็ตที่ชอบถ่ายรูปเหมือนๆกัน

          ปาริชาติชอบเข้าไปดูรูปถ่าย ในเว็บบล็อกของผู้คนที่อยู่ในสามจังหวัดชายแดนใต้ ภาพเหล่านั้นทำให้ปาริชาติรู้สึกว่า
          "ทำไม ประเทศไทยเหมือนกันแต่ต่างกันเหลือเกิน"

          ปาริชาติต้องการให้ประเทศไทยที่อาศัยอยู่เหมือนๆกัน ไม่รู้อะไรที่ปาริชาติจะทำได้บ้าง แต่ การนั่งดูทีวี อย่างเดียวที่บ้านไม่สามารถทำให้ประเทศไทยที่ต่างกัน เหมือนกันได้แน่นอน

 ::014:: ::014::

          ในรถ แท็กซี่สีชมพู

          03.50 น. ดาริณี ต้องเดินทางกลับบ้านแล้ว หลังจากทำงานมาทั้งคืน คืนนี้ เธอได้เงินมากกว่าทุกวัน มีกลุ่มลูกค้าประจำ เรียกให้เธอไปบริการให้กับเพื่อนธุรกิจชาวต่างชาติ งานที่ทำแม้คนอื่นมองว่าเป็นงานที่ไม่ีถูกต้อง แต่ก็ให้เงินเธอมากพอที่จะใช้ชื้อหาอะไรก็ได้ที่เธออยากมี

          เธอเรียกแท็กซี่ สีชมพู เจ้าประจำเวลาจะเดินทางกลับห้องพัก

          เธอตั้งใจว่าวันหนึ่งหากเธอเก็บเงินได้มากพอ
          เธอจะหาซื้อรถสีชมพู่คันเล็กๆ สักคัน เป็นความฝันของเธอ

          ทางไปโรงเรียนประถมที่ชายแดนใต้

          04.40 น. เส้นทางเดินในหมู่บ้าน ทหารตำรวจ กลุ่มหนึ่ง ออกตรวจการสำรวจความพร้อม ก่อนที่ผู้คนจะเริ่มออกมาทำกิจวัตรกันยามเช้า พระที่ออกบิณฑบาต พ่อค้าแม่ขายที่ต้องออกมาขายของตลาดเช้า เด็กนักเรียนที่ต้องเดินทางไปโรงเรียน การศึกษา ทางเดินสำหรับผู้คน ที่ต้องการอนาคต ..ที่ ชาติ ต้องให้การ คุ้มครอง...

          ทางอีกเส้นที่...

          09.30 น. ผู้คนส่วนหนึ่งในประเทศได้ทราบข่าวการจากไปของ ผู้หมวดหนุ่มที่เลือกไปปฏิบัติหน้าที่สามจังหวัดชายแดนใต้ ผู้หมวดตายในขณะกำลัง ออกลาดตระเวนเส้นทางเดินรถ ผู้คนรับทราบข่าวการตายของหมวด และรู้ว่าเป็นการตายในวันเกิดของหมวด วันที่หมวดไม่ได้ฉลองวันเกิด หมวดเลือกไปเฝ้าถนน


          ทางอีกเส้นที่... ต้องการคนเสียสละ มาคุ้มครอง

          รถไฟลอยฟ้าและใต้ดินยามเช้า ในเมืองหลวง

          10.45 น.

          นักศึกษาสาว ในมือ ถือหนังสือพิมพ์บันเทิงที่ลงข่าว คู่รักดาราหนุ่มสาว ประกาศแยกทางกัน

          นักศึกษาหนุ่ม คุยกันเรื่องแกมคอมพิวเตอร์ตัวใหม่ที่กำลังเปิดตัว

          ชายวัยทำงาน อ่านข่าวตลาดหุ่นและการลงทุน

          สาววัยทำงาน อ่านหนังสือแฟชั่น
         
          คู่รักหนุ่มสาว คุยกันถึงภาพยนตร์เรื่องใหม่ที่จะไปดู

          ชายวัยทำงานมานาน อ่านหนังสือพิมพ์ฟุตบอล เพื่อหาข้อมูลในการตัดสินใจเล่นพนันบอล

          หญิงวัยทำงานมานาน ยิ้มกับข้อความที่ได้รับในมือถือจากหนุ่มน้อยในอินเตอร์เน็ต

          …. รถไฟฟ้า ทั้งใต้ดินและลอยฟ้า ไม่มี ทหารตำรวจ ต้องถือปืนยืนเฝ้า


          เมืองหลวงไม่ต้องมี คนมีอาวุธ มาคุ้มครอง ?

          โรงเรียนมัธยมที่ต่างจังหวัด

          12.30 น. ที่ โรงเรียน มีการเลือกตั้งประธานนักเรียน พี่ๆ ชั้น มัธยมปลาย เดินแจกเอกสารหาเสียงในโรงอาหาร บ้างกลุ่มก็จัดเวทีเล็กๆ เพื่อพูดถึงสิ่งที่ตนจะทำให้โรงเรียน เด็กหลายคนสนใจกิจกรรมเลือกตั้งที่โรงเรียน ปราณี นักเรียนหญิงมัธยมปลาย ห้องเรียนเก่ง เดินผ่าน กิจกรรม ดังกล่าว อย่างไม่สนใจ เป็นปกติที่ห้อง ของปราณี จะสนใจการเลือกตั้งน้อยกว่า เด็กห้องกิจกรรม เป็นอย่างนี้มาทุกปี ห้องเด็กเรียน จะตั้งใจเรียน

          เพราะทุกคนไม่อยากเสียเวลาส่วนตนในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยในคณะ ที่ตนหมายมั่น

          นายอำนาจ ใหญ่คับฟ้า ลูกนักการเมืองท้องถิ่นรู้ดีว่าตนเรียนหนังสือไม่เก่ง ชอบทำกิจกรรมและต้องการเตรียมตัว ไว้วันหนึ่ง เมื่อเขาโตขึ้นเขาจะต้องเป็นนักการเมือง เหมือนพ่อและบรรดาญาติของเขา แต่เขาต้องการมากกว่านั้น เขาต้องเป็นนักการเมืองระดับประเทศให้ได้ ปีนี้ นายอำนาจ จึงลงเลือกตั้งเพื่อเป็นประธานนักเรียน อำนาจ ชอบที่จะทำกิจกรรมที่ต้องโต้วาที

          เพราะเขาสังเกตได้ว่า การฝึกโต้วาทีน่าจะช่วยให้เขามีทักษะ เพียงพอที่จะทำงานการเมืองในอนาคตได้

          แต่ ด.ช. วินัย ยังคงรักประเทศไทย เจอทางเลือกใหม่ของชีวิต เขามั่นใจเขาทำได้แน่ๆ เขาสังเกตแล้วเขามีพรสวรรค์ที่ทำให้เพื่อนหัวเราะ และเขาใฝ่ฝันจะเป็นตลกดังคับฟ้า วงการบันเทิงไทย หลังจากที่เขาได้ดูรายการสัมภาษณ์หลายวันก่อน ที่เปิดใจการทำงานของตลก ในบ้านหลังใหม่ราคาเกือบร้อยล้านบาท ความก้าวหน้าในอาชีพ วงการบันเทิง เขาเห็นตลกดังคนเดิมอีกครั้งทางจอทีวี ในงานประกาศผลรางวัลบันเทิง

          ตลกคนดังกล่าว เป็นพิธีกร และ เขาชอบที่จะได้อยู่ถามกลางๆสาวสวยมากมาย เช่นตลกคนดัง

          ห้องทำงานนักการเมืองใหญ่ในสภา นักวิชาการ

          14.30 ศ.ดร.รู้จริง เรื่องเมืองไทย ผู้บริหารมหาวิทยาลัย ต้องไปให้ข้อมูล เกี่ยวกับการศึกษาและเรื่องการพัฒนาอุตสาหกรรมของประเทศ ว่าต้องดำเนินการไปทางไหน นักการเมืองสงสัยว่าเหตุใดประเทศเราถึงไม่มีบริษัท ที่มี องค์ความรู้ของตนเอง และสามารถแข่งขันได้กับตลาดโลกเหมือน ดังประเทศเกาหลี หรือมาเลเชีย อะไร คือความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ในการสร้างนโยบายพัฒนาประเทศที่ผ่านมา และเป็นไปได้ไหมที่เราจะพึ่งตนเองได้ทางการผลิต นักการเมืองผู้มีวิสัยทัศน์ เชื่อว่า การผลิตได้เองคือความมั่นคงของชาติ

          นักการเมืองใหญ่ ในสภา “เป็นไปได้ไหมที่เราจะสนับสนุนให้เกิดการสร้างงานเองของคนในชาติ”

          ศ.ดร.รู้จริง เรื่องเมืองไทย “ได้ครับ แต่ การสร้างงานจะช้ากว่าการสนับสนุนให้ต่างชาติมาลงทุน”

          นักการเมืองใหญ่ ในสภา “แล้วเราจะทำอย่างไรให้ เกิดบริษัทข้ามชาติด้านเทคโนโลยีของเราเองเหมือนอเมริกา ญี่ปุ่น เกาหลี ก็ได้ ผมยังจำได้ตอนผมเป็นนักการเมืองใหม่ๆ เกาหลียังตามหลังบ้านเราอยู่เลย”

          นักการเมือง รำลึกความหลัง เมื่อเกือบ 30 ปีที่แล้ว ที่ เกาหลีใต้ ยังส่งคนมาดูงานการเกษตรที่ประเทศไทย

          ศ. ดร.รู้จริง เรื่องเมืองไทย “ได้ครับ เราทำทั้งสองทาง สนับสนุนโครงการบ่มเพาะธุรกิจในระดับอุดมศึกษาเพื่อให้ อาจารย์และนักศึกษานำองค์ความรู้มาสร้างธุรกิจ อันนี้เป็นการพัฒนาระยะยาว และเราก็สนับสนุนให้ต่างชาติมาลงทุน ในนิคมอุตสาหกรรมที่เราพัฒนา อันนี้เป็นระยะสั้น ทำให้เกิดการสร้างงานและการถ่ายทอดเทคโนโลยีไปในตัว”

          ผู้บริหารมหาวิทยาลัยทางวิศวกรรมเสนอนักการเมือง ทั้งๆ ที่เขารู้ความจริงดีว่าหากทำเช่นนี้คงยากที่จะทำให้ อุตสาหกรรมไทย เติมโตขึ้นมาเป็นอุตสาหกรรมหลักของชาติได้ อย่างมากธุรกิจจากองค์ความรู้ที่บ่มเพาะในมหาวิทยาลัย ก็เป็นเพียงธุรกิจที่ ขนาดเล็กที่ต่างชาติ ไม่สนใจ ยากที่จะเกิดบริษัทชั้นนำในตลาดโลกได้ อย่างที่ อเมริกา ญี่ปุ่น หรือ เกาหลี

          และเขาเองไม่เคยเชื่อเลยว่านักศึกษาไทยจะทำได้สำเร็จ ในเมื่อเขาที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำจากต่างประเทศ และผลการเรียนดีที่สุดในขณะนั้น ยังไม่รู้เลยว่าจะ   สร้างบริษัทชั้นนำของโลก ตามที่นักการเมืองต้องการได้อย่างไร

          และที่สำคัญเขาเพิ่งตกลงรับเป็นที่ปรึกษาอย่างไม่เปิดเผยให้ บริษัทเอกชนที่ทำธุรกิจพัฒนาที่ดิน เพื่อสร้างนิคมอุตสาหกรรมให้บริษัทข้ามชาติ มาลงทุนตั้งโรงงาน อุตสาหกรรมในประเทศไทย

         
          “วันชัย ค่อยดูเถอะ ถึงคราวข้าแล้ว ที่จะรวยกว่าเอ็ง ในที่สุดฟ้าก็ให้โอกาสคนเรียนเก่งกว่า เช่นกู”

          นักข่าวที่ตระเวนถ่ายภาพที่ปลายด้ามขวาน

          15.40 น. มานพ อายุ 34 ปี เดินทางโดยรถไฟจากหาดใหญ่ไปสุไหงโกลก เขาตั้งใจ จำถ่ายภาพ การเดินทางวิถีชีวิตของชาวบ้าน ในสามจังหวัดไปลงในบล็อกส่วยตัวของเขาเพื่อเล่าเรื่องราว ที่มีพื้นที่ให้น้อยเหลือเกินในสื่อส่วนใหญ่ในปัจจุบัน

          ไม่ว่าจะเป็นโทรทัศน์หรือหนังสือพิมพ์ เขาเป็นนักข่าวประจำหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง บ้านเกิดดังเดิมของเขาไม่ใช่คน ปักษ์ใต้ แต่งานที่เขาทำ ทำให้เขาตัดใจไปจากดินแดนแห่งนี้ไม่ได้

          วันนี้เขาได้รู้ข่าวผู้หมวดหนุ่ม วัย 24 ตายจากไปอีกคน

          จากการปฏิบัติหน้าที่ เขาเองสงสัยว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้ คนเหล่านี้มาทำงานในที่เสี่ยงภัยเช่นนี้ กว่า 4 ปีที่เขาทำงานในดินแดนแห่งนี้ เขาได้สัมผัสชีวิต ของผู้คนที่เสียสละ ครู ตำรวจ ทหาร เจ้าหน้าที่ ที่ต้องให้บริการสาธารณะ แก่ บุคคลในพื้นที่ ชาวบ้านที่ต้องการอยู่กันอย่างสงบสุข ที่มีที่ยึดเหนี่ยวเดียวกัน ความเป็นชาติเดียวกัน...

          เขาเองไม่รู้ว่า ชาติเดียวกันคืออะไรเขาไม่รู้

          เขาต้องการถ่ายทอดให้คนส่วนอื่นได้รับทราบ และไม่อยากให้ลืมว่าที่แห่งนี้ยังมีอยู่และเรียกว่า ประเทศไทย เช่นกัน เหตุการณ์ความรุนแรงยังเกิดขึ้นทุกวัน ผู้ปฎิบัติหน้าที่ เสียชีวิตก่อนวัยอันควร

          เขาเริ่มรู้ตัวว่าเขาจากดินแดนแห่งนี้ไปไม่ได้ หากเขาไม่ทำหน้าที่นักข่าว จะมีใครมาทำข่าว เพื่อนนักข่าวคนอื่นเท่าที่เขาพูดคุยคงไม่มีใครกล้ามา แล้วภาพที่เขาอยากให้คนส่วนอื่นได้เห็น จะมีใครรู้ดีไปกว่าเขา ว่า เขาอยากเห็นภาพอะไร

          นับจากวันแรกที่เขาเดินทางมายังดินแดนแห่งนี้ เขาเดินทางถ่ายภาพ เขาไม่รู้ว่าเขาตามหาภาพอะไร ภาพอะไรที่เขาอยากเห็นและอยากให้คนอื่นได้เห็น

          4ปีที่เขาเดินทางถ่ายภาพ ทำให้ภาพที่เขาอยากเห็นและอยากให้คนอื่นได้เห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ จนวันนี้เขารู้ว่า ภาพที่เขาอยากให้คนส่วนอื่นได้เห็นคืออะไร

          “คนที่กำลังเสียสละ ทุกข์ทุกคน”

          ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะรู้ว่า ภาพที่เขาอยากให้คนที่ไม่ได้อยู่ในดินแดนสามจังหวัดได้เห็น คือภาพอะไร แต่เขาก็อยากจะถ่ายภาพเหล่านี้ต่อไป และเขาเองก็ไม่อาจจาก ภาพที่เขาเห็นมาได้

          ภาพคน ที่กำลังเสียสละกว่าเขา...

          รถไฟเดินทางไปปลายทางที่ปลายด้ามขวานของประเทศไทย

          เขาอยากให้คนไทยที่เหลือได้เห็นภาพเดียวกับเขา

          เขาจะถ่ายภาพต่อไป เพื่อว่า...
         
          วันหนึ่งภาพที่เขาถ่ายจะช่วยให้คนไทยเห็นภาพเดียวกัน
         

          โต๊ะทำงานของคนกลัวตาย

          ".....ท่องคาถาเอาไว้ว่าไม่อาจตาย ทุกๆลมหายใจมีไว้รอเธอ หลั่งเลือดทาแผ่นดินภาคภูมิเสมอ ฉันจะเคียงข้างเธอ........บนแผ่นดินของเรา..."

          รู้ว่าเสี่ยงทุกครั้งที่ออกทำงาน
          อะไรก็เกิดขึ้นได้ทุกวินาที
          ปลอบใจตัวเองไว้ตลอดว่าตายไม่ได้
          แต่ถ้าเกิดมีวันนั้นจริง ๆ ก็ไม่เสียดายนะ
          เกิดมา ตายครั้งเดียว ไม่เคยกลัว
          ตายเพื่อชาติ ไม่กลัวและไม่เสียดายเลยจริง ๆ

          บันทึกของหมวดตี้

          เป็นข้อความที่ผมได้อ่านจากหน้าเว็บบล็อก
          ที่ไว้บันทึกเรื่องราวประจำวันของผู้หมวดหนุ่มวัย 24

          วันนี้ผมตั้งใจจะเขียนบทความในหนังสือเล่มใหม่

          เรื่องราวเกี่ยวกับการแย่งบ่อน้ำสาธารณะของหมู่บ้าน มาเป็นประโยชน์ของตนในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ต่อจากเรื่องสั้นในหนังสือ “สิ่งที่พ่อไม่เคยรู้”       

          แต่ผมไม่สามารถเขียนหนังสือได้ ข่าวการตายของผู้หมวดทำให้ผมต้องนั่งอ่าน เรื่องที่ผู้หมวดเขียนเอาไว้ในอินเตอร์เน็ตทั้งวัน หลายวัน
 
          การตายของหมวด ทำให้ผม ละอายใจ

          ผมอยากทำอะไรได้มากกว่านี้

          ความรู้ที่ผมมีความจริงที่ผมมองเห็น
          ช่างมีค่าน้อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับความเสียสละที่หมวดมี

          ผมไม่รู้จะทำสิ่งใด

          บ้านเมืองที่หมวดมองเห็น
          ภาพประเทศที่หมวดแบกไว้

          ผมไม่รู้ว่าประชาธิปไตยขนาดไหน จะเหมาะกับสังคมเรา

          ผมรู้แต่ว่า ขนาดบ้านเมืองเราที่มีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข ที่ทรงงานอย่างเสียสละให้เห็นเป็นตัวอย่างผู้นำที่ดียิ่ง บ้านเมืองเรายังมีปัญหาทางการเมืองมาตลอด แล้ว การปกครองแบบอื่นๆ ที่ไม่มีตัวอย่างผู้นำที่เสียสละ จะนำพาประเทศชาติได้หรือ

          ผมอยากให้คนไทยตื่นขึ้นจากความเห็นแก่ตัว ลุกขึ้นมาสู้กับความชั่วช้าทั้งหลาย ทำให้คนเลวกลัว เปิดทางให้คนเสียสละได้นำพาแผ่นดิน

          อยากให้ทุกคนทำหน้าที่ตน อย่างรับผิดชอบ
          เพราะคนที่ทำหน้าที่รักษาแผ่นดิน ที่เสียสละ ตายแทนเรา...

          อายุน้อย ลง กว่าเรา ทุกวัน

          ผมอยากให้ฝันของผู้เสียสละเป็นจริง

          การปกครองที่ได้ผู้นำที่เสียสละ รับผิดชอบ เป็นผู้นำพาแผ่นดิน
          และเดินตามพ่ออย่างไม่หลงทาง…

          ผมจึงตัดสินใจเขียนเรื่องสั้น เรื่องนี้ขึ้นมา
          ขณะที่กำลังฟังเพลง "สุดแผ่นดิน"

          นี้ คือ สิ่งหนึ่ง ที่ คน รักตัว กลัวตาย พึงทำ

          เพื่อ รับผิดชอบ ต่อ โอกาส ที่ได้รับ จากผู้ที่เสียสละ ที่ตายแทน ตน


          21.00 น. ประเทศใคร ?.. ในหนึ่งวัน




                     

ทุกลมหายใจ (http://www.youtube.com/watch?v=nQAXxnW4w5Q#)

          เรื่อง สั้น เรื่องนี้ แต่้งขึ้น หลัง วันครบรอบ วันเกิด วัน ตาย ของผู้หมวดตี้

          20 มิ.ย. 51 โดย ทั้งเรื่อง ที่แต่ง เกิดจาก รู้สึก สำนึก ในความเสียสละ
          ของ ผู้หมวด หนุ่ม ที่ตาย แทนเรา

          ขอแสดงความเสียใจ และ เคารพ ในทุก ชีวิต ที่เสียสละ อย่างสูง ยิ่ง

          เอกราช จันทร์ดอน
           

ขอบพระคุณครับ

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะครับ

เพื่อนสมาชิกมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างครับ เกี่ยวกับบทความเรื่องสั้นเรื่องนี้  ::014::

 ::014:: ขอบคุณครับ

 หน้าที่และจิตสำนึกของเรามันไม่เหมือนกันครับ ยอมรับรู้ว่าเศร้าและเสียใจทุกครั้งที่ได้ข่าวการสูญเสียเกิดขึ้น

 ไม่อยากให้พี่น้องเราต้องตายไปมากกว่านี้ครับ  ::014::

ขอบคุณที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นครับ


ผมมีความรู้สึกไม่แตกต่างจากท่าน..

เกิดก้อนสะอื้นในลำคอครับ หูมันพลันได้ยินเสียง เพลงราตรีสวัสดิ์ ตรงกับเนื้อหานี้ทีเดียว   ::014::

แล้วก็ตาผมยังเห็นวิถีชีวิตของคนที่ไม่รับรู้ไม่ใส่ใจความเป็นไปของความเลวร้าย
วัยรุ่น ผู้ใหญ่ ที่ยังทำตัวเหลวไหลเหลวแหลก ที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน ::004::

ผมปวดหน่วงในหัวอกทุกครั้งกับการล้มลงไปของรั้วของชาติครับ  ::004::

เมื่อมีโอกาสให้ผมได้ช่วยเหลือแบ่งเบาภาระผู้กล้าผมยินดีจะทำแบบเต็มใจสุดๆครับ ::014::

อยากให้เมืองไทย มีคนดีเยอะๆ
และอยากให้คนไทย ทั้งแผ่นดิน สามัคคีกันไว้ครับ
แต่ไม่รู้จะเป็นไปได้มั้ย

ขอบคุณครับ   :'( ::014:: ::014:: ::014::

ขอ+แทนคำขอบคุณ แทนใจของผู้เสียสละทั้งที่จากไปและผู้ที่ยังทำหน้าที่อยู่ ณ ขณะนี้

พวกท่านเหล่านั้นไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า กำลังใจ จากคนสายเลือดเดียวกัน แผ่นดินเดียวกันที่เขากำลังปกป้องอยู่ในขณะนี้..

วันนี้ผมย้อนกลับมาอ่านบทความนี้อีกครั้ง


 เลยขออนุญาตยกมาแบ่งปันกันครับ

                    ::014::

เชื่อผมไหมครับว่า พวกคิดไม่ดีกับประเทศชาติอ่านไปก็ไม่รู้สึกอะไรครับ เพราะถ้ายังมีสำนึกชั่วดีอยู่ก็จะไม่ทำหรอก  สำหรับผมอ่านแล้วสะอึกครับ ::014:: ::014::

+๑  พี่ Peerapat - รักในหลวง   :VOV:

+1 ให้พี่พีระพัฒน์ ครับ ผมจะทยอยอ่าน ครับ ::014::

ขอบคุณมากครับ ทอนคืน  ;D

ขอบคุณครับเป็นข้อเขียนที่อธิบายถึงค่านิยม ที่ทำให้ประเทศเปรียบเหมือนเป็นคนพิการ คนไทยส่วนใหญ่คิดถึงแต่ตัวเองไขว่คว้าโดยไม่สนใจผลเสียที่จะเกิดตามมา นักการเมืองขี้ฉ้อกลุ่มนี้ไป นักการเมืองขี้ฉ้อกลุ่มใหม่ก็มา จนวันนี้ยังมองไม่เห็นนักการเมืองกลุ่มไหนจะมีวิสัยทัศน์และความเสียสละพอที่จะพัฒนาประเทศได้ คนในระดับสังคมย่อยๆ ลงมาหากมีโอกาสก็พยายามเอาเปรียบกันตลอดเวลาครับ  :D