ตั้งแต่ผมจำความได้จนก่อนมีลูก ที่บ้านเลี้ยงสุนัขมาโดยตลอดครับ...
เด็กๆเลยเลี้ยงพันธุ์สปริท.. ผมตกต้นไม้เนื่องจากปีนเล่นแล้วพลาด หมาตัวนี้วิ่งไปวนขาแม่ไปมาแล้วทำเป็นวิ่งนำ พยายามสื่อสารให้แม่เข้าใจว่าให้ตามมันไป แม่ตามมันไปจนเจอผมนอนชักแหงกๆ อยู่ใต้ต้นไม้ เลยได้พาผมไปส่ง ร.พ.
จากนั้นก็เลี้ยงหมาไทยอีก 12 ปี ซึ่งระหว่างนั้นก็เลี้ยงพุดเดิ้ล มิเนเจอร์ อัลเซเชียน ยอร์คเชียเทอเรีย สลับกันไป...
จนหมาไทยแก่ตาย เลยหันมาเลี้ยงอเมริกันพิตบูลทดแทน...
ผมว่าบางทีสื่อแสดงข่าวรุนแรงไป หากใครลองเลี้ยงพิตบูลจะรู้เลยว่ามันเป็น "หมาแท้ๆ" รักเด็ก รักเจ้านาย ขี้เล่น ร่กคิดว่าตัวเองเป็นหมาพันธุ์เล็ก แยกแยะระดับคนได้ว่าใครเป็นเพื่อนเจ้าของ ใครเป็นอย่างอื่น...
และกว่าเกือบสิบปีที่เลี้ยงมา ไม่เคยกัดคน ไม่เคยไล่กัดเด็ก กัดแต่กับหมาด้วยกัน ทั้งที่เมื่อก่อนยังไม่มีสายโชว์...
จนพิตบูลตัวแรกตายไปเพราะหัวใจวาย เนื่องจากน้องปล่อยหลุดออกไปกัดกับหมาข้างถนนทั้งคืน หมาข้างถนนแถวบ้านแม่มีแต่ร็อตไวเลอร์ โดเบอร์แมน อัลเซเชี่ยน ฯลฯ รวมตัวกันเป็นหมาหมู่มารุมกัด แต่พิทบูลตายไม่ใช่เพราะโดนกัด เพียงแต่เหนื่อยและหายใจไม่ทัน...
พิทบูลจะกัดคำเดียวจนกว่าจะแยก วิธีแยกให้เอาด้ามฆ้อนงัด หรือเอาสายยางอัดน้ำเข้าปากให้สำลัก อย่าไปตีเพราะยิ่งตีมันยิ่งกัด...
หลังจากนั้นที่บ้านก็ลงความเห็นว่าต้องเลี้ยงพิทบูลต่อไป... เลยเลี้ยงทั้งสายโชว์ ทั้งเรดโน๊ต บูลเทอร์เรีย(one eye jack) จนแยกครอบครัวเพราะมีลูก เลยไม่ได้เลี้ยงหมามาเกือบ 10 ปีแล้ว...
ถ้าโอกาสอำนวยอีกครั้งก็เลือกที่จะเลี้ยงพิทบูลอีกครับ...
ปล.แต่ถ้าหมาผมไปกัดใคร เชิญยิงได้ด้วยความสะดวก และผมจะกราบขอโทษอีกพันครั้งครับ..
หมาก็คือหมา คนก็คือคนครับ....
ชอบใจ ๒ บรรทัดสุดท้ายในความแฟร์ๆของพี่ dignitua-รักในหลวง ครับ
