เรื่องจริงที่ผม pasta สัมผัสด้วยตนเอง เกี่ยวกับเวรกรรมที่ลูกทำกับแม่
น้อง ก. ลูกชายคนเดียวของครอบครัว พ่อเป็น ขรก.สีหนึ่ง ( เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ เป็นคนจริงจังกับการทำงาน ชาวบ้านรักใคร่ )
แม่อยู่บ้านเลี้ยงลูกรับส่งลูก ( นิสัยดีเพื่อนบ้านรักใคร่ )
น้อง ก. เป็นเด็กที่เล่นสนุกตามปกติของวัยเด็กทั่วไป ผมเห็นตั้งแต่อายุ 6-7 ขวบ - อายุ 18 ปี ( น้อง ก.ไม่เคยก้าวร้าวกับคนอื่น )
แต่เวลาอยู่ในบ้านจะเอาแต่ใจตัวเอง ชอบบังคับแม่เมื่อต้องการอะไรให้ได้ทันใจดั่งใจ ( ตามใจลูกมากสุดๆ )
บางครั้งถึงขั้นเอามือตีแขนแม่แป่ะๆ
ผ่านมาจนขึ้น ม.ต้น พัฒนาเป็นกระชากผลักเหวี่ยงแม่
ม.ปลาย - มหาลัย ปี 1 พัฒนา ถึงขั้นกระชากผมจับแม่กระแทกลงกับพื้น ... แม่ได้แต่ร้องให้อ้อนวอนลูกอย่าทำแม่
พ่อ ที่รับรู้มาตลอดก็ตี อบรม สอนสั่งตลอด ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
พ่อกับแม่รู้ว่าลูกเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง แต่ตัวลูกเองไม่ยอมรับ และไม่มีทางที่จะไปพบแพทย์แน่นอน...
จนพ่อย้ายไปรับตำแหน่งใหม่ที่ต่างจังหวัด แม่ไปทำธุระฯ ที่ต่างจังหวัดเช่นกัน
วันที่เกิดเหตุ น้อง ก. อยู่บ้านคนเดียว ช่วงปิดเทอม จึงออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ จนถึงกลางดึกและไปต่อจนถึงราว 05.00 น.
จึงขี่ จยย.กลับบ้านคนเดียว และชนท้ายรถเก็บขยะมูลฝอยบาดเจ็บสาหัส ถูกนำตัวส่ง รพ.
พ่อทราบเรื่อง ก็มาดูแลลูก อยู่ 2 วัน จึงเสียชีวิต
โดยพ่อน้อง ก.เก็บความรู้สึก สีหน้าแววตาปลงกับลูกและบอกกับลูกว่าหลับให้สบายนะลูก ( แม่ยังไม่ทราบเรื่อง )
คุณพ่อนำศพกลับไปที่บ้านเกิดอีกจังหวัดหนึ่ง จึงแจ้งแม่ให้เตรียมตัวเตรียมใจให้ดี กลับมาให้ลงที่วัดเลย ...
ความโศรกเศร้าย่อมเกิดกับผู้เป็นแม่ ภาพต่างๆ ย่อมเกิดขึ้นมา การมีสติย่อมเิกิดขึ้นมา ...
น้องก. สมองกระทบกระเทือน แขนหักซี่โครงหัก เนื้อตัวเหม็นไปด้วยขยะ
น้อง ก. รับรู้ถึงความเจ็บปวด ...ได้หรือไม่
ระรึกอะไรได้หรือไม่...ไม่มีใครรู้และทราบได้
...แม่อโหสิกรรมให้นะลูกรักของแม่ ... พ่ออโหิกรรมให้กับลูก
ขอความกรุณา งดความเห็นที่ซ้ำเติมครับ ถ้าอ่านแล้วอดไม่ได้ขอให้เรื่องนี้แค่ผ่านตาไปครับ 
