ผมมองกลับครับ คนทุกคนมีจุดอ่อน
บางคนทนเรื่องบางเรื่องได้ในขณะที่เราสงสัยว่าทนได้อย่างไร ในขณะที่เขาคิดว่าแค่เรื่องเล็กน้อย
แต่เขากับหมดความอดทนเหมือนกับเรื่องนั้นมันหนักหนาในเรื่องที่เราคิดว่าเรื่องนิดเดียวเอง
จุดอ่อนของคนเป็นเรื่องสำคัญครับ
สมัยเรียนตอนหนุ่มๆ ผมมีเพื่อนหลายคน แต่ละคนมีจุดอ่อนต่างๆกันไป
บางคนให้เพื่อนหยิบยืมเงินตอนปลายเดือนจนตัวเองไม่มีใช้ ต้องเอาสร้อยทองของตัวเองไปจำนำ
มาซื้อข้าวกินโดยไม่ให้เพื่อนรู้ มันทำได้ ดูใจหนักแน่นดี ผมทำไม่ได้
แต่เพื่อนคนนี้ กลับเกือบเสียสติไปกับเกรดที่ไม่ได้ดังคาดหวัง เพียงแค่จากคาดหวัง Aกลับมาได้ B
ในขณะที่ผมได้ B เหมือนกัน ดีใจแทบปิดร้านเลี้ยง....
มีอีกหลายคนครับ เพื่อนบางคนรักใคร่กันดี แต่วันดีคืนดีกลับมาชกกันเพราะผิดใจกันเรื่องเล็กๆ
คนที่ทำมันก็ไม่รู้ว่าเพื่อนถือสาเรื่องแบบนี้ ชกกันพอหอมปากหอมคอ แล้วคบกันต่อ
น้าซับไม่ใช่คน"หยาบหนา"เลยรู้ว่าแต่ละคนมี"จุดตาย"ที่ไหน... แต่หลายๆคนไม่เคยรู้ เอาเปรียบผู้อื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ, วันไหนที่คนโดนเอาเปรียบยังทนไหวเขาก็ทน แต่เมื่อไหร่โดนเรื่องอื่นมาตั้งแยะจน 99 องศามาแล้ว จนกระทั่งมาโดนเอาเปรียบเรื่องเดิม มันเลยน้ำเดือด 100 องศาเอาตรงนั้น แล้วคนที่โดนชก/โดนยิง ก็ยังงงว่า ก็ทำแบบนี้มาได้ทุกวันไม่เห็นเป็นไร มาวันนี้ต้องชกกันด้วยเหรอ เรื่องแค่นี้เอง...
นึกถึงเพลงลูกเสือชาวบ้านครับ... "ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดีฯ"...
