ชัดเจนครับ...แหมคดีอาญาด้วย
ว่าแต่ว่า นิทานอีสปเรื่อง สุนัขจิ้งจอกหางด้วน
เป็นยังไงนะครับ ผมไม่เคยได้ยินสั๊กกะที
สุนัขจิ้งจอกหางด้วน เข้าถึงได้จาก :
http://www.thai.net/korn.th/sop4.html.
วันหนึ่ง เจ้าสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งวิ่งไปติดกับดักสัตว์ ของนายพรานเข้า มันพยายามที่จะดึงหางของมันที่ติดอยู่ในกับดักให้หลุดออก ในที่สุด มันก็ดิ้นหลุดจากกับดักออกมาได้ แต่หางของมันไม่ได้หลุดมาด้วย หางของมันขาดติดอยู่ที่กับดักนั่นเอง
มันไม่ค่อยจะสบายใจนัก เมื่อมองเห็นว่าหางของมันด้วนกุด "สุนัขจิ้งจองตัวอื่น ๆ คงหัวเราะเยอะเราแน่" ๆ มันคิดในใจ
"ฉันจะทำอย่างไรดีนะ อ้อ.... ฉันรู้แล้ว ฉันจะต้องทำให้พวกเพื่อน ๆ มันเกิดความคิดคล้อยตามฉันว่า สุนัขที่ไม่มีหางนี่แหละวิเศษกว่า" ดังนั้น มันจึงเที่ยวได้บอกกับสุนัขจิ้งจอกตัวอื่น ๆ ด้วยกันว่า
"พวกท่านจะดูกระฉับกระเฉงที่เดียว ถ้าไม่มีหาง แล้วอ้ายหางนี่ก็ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้เลย จริงไหม ? ดูซิ ฉันสามารถจะวิ่งได้เร็วมาก เพราะฉันไม่มีหาง" แต่สุนัขจิ้งจองสูงอายุตัวหนึ่งแย้งว่า "ที่เจ้าว่าเช่นนั้น ก็เพราะมีเจ้าเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่ไม่มีหาง แต่พวกเรารักหางของเรา แล้วเราก็รักษาหางของเราไว้ได้ดี ขอบใจนะ
นิทานเรื่องนี้ ผมอ่านจากหนังสือ กุลสตรี(ถ้าจำไม่ผิด)เมื่อสมัยเด็กๆ และยังจำได้จนทุกวันนี้
แต่จำได้ในชื่อภาษาบ้านๆว่า : หมาหางด้วนครับ
ยังใช้สอนรุ่นน้อง ญาติๆ กันบ่อยๆ
