อิ อิ สมัยผมต้น ทศวรรษที่ 90 ประวัติศาสตร์จุฬาฯ เรียกกันว่า "ยุคมืดแห่งอักษร" ครับ ภูมิภาคที่กำลังฟื้นฟูอารยธรรมก็เป็น รัฐศาสตร์ และบัญชี
อื้อฮือ....ฟังแล้วน่ากลัวนะครับคุณต๊อก อักษรฯ เป็นยุคมืด หลับตาครับ..มโนภาพมาเลย...ยัยแม่มดปากคอเราะรายโดนลากมาเผาตรงหน้าบันใดนาค(โอ้..ไม่ต้องถึงขนาดเผาครับ แค่ลากมาตีก้นก็สาสมกับความผิดแล้ว)
โอ้ แล้วพี่เดินทางไกลไปขนาดนั้นเลยหรือครับ แค่แนวร่มไม้เราก็ไปได้ เศรษฐศาสตร์ บัญชี ไม่นับคนมาเรียนตึกเปรมอีก ตาลายแล้วครับ อิ อิ
ผมมานึกๆดูก็งงตัวเองเหมือนกัน
ไกลนะครับนั่น คงโดนยัยแม่มดแถวๆนั้นร่ายมนต์สะกดจิตเอาน่ะครับ
โอ้ คำว่า กระบู๋ นี่ นึกว่าเป็นภาษาหายสาบสูญไปเสียแล้ว
ขอบคุณค่ะ จะได้นำไปใช้ต่อไปในโอกาสที่เหมาะสม
(โปรดดูข้างล่าง)
คุณ Tell คะ
ยุคดิฉัน (ซึ่งคงหลังยุคของคุณหลายสิบปี) เนี่ยสว่างแล้วค่ะ เป็นมนุษย์ปกติด้วยค่ะ ไม่ได้ขี่ไม้กวาด หรือต้มเครื่องในตะกวดไปร่ายมนต์ไป เพื่อแช่งให้ใครเป็นกระบู๋
(แต่จะว่าไป เริ่มมีไอเดีย......ว่างๆ อาจจะลองดูดีกว่า
)
ของผมนี่ยังพอทำเนาครับ..เพื่อนผมหาเรื่องไปลงซัมเมอร์วิชาประวัติวรรณกรรมทั้งที่เกรดมันก็ดี๊ดี มีอยู่วันไปเปิดเจอกระดาษแผ่นเล็กๆสอดมาในกองหนังสือของมัน : "หะหายกระต่ายเต้นชมจันทร์...." มันโมโหเกือบจะไป withdraw วิชานั้นทิ้งเสียแล้ว..หนอยแน่
