อุบัติเหตุส่งท้ายปี อยากให้เป็นครั้งสุดท้ายของปีนี้

[lek]

แด่คนดีที่จากไปในเหตุการณ์ 9 ศพ โดย เมธาวุฒิ พีรพรวิทูร
คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

หาก ไม่เขียนถึงลูกศิษย์ผู้นี้ ฉันคงมีความรู้สึกผิดติดค้างไปตลอดกาลที่ปล่อยผ่านเรื่องของเธอไป
ทำให้ไม่มีใครได้รับรู้ มีผู้โชคร้ายอีกรายหนึ่งซึ่งจากไปใน 'เหตุการณ์ 9 ศพ'
รายของเธอจบอย่างเงียบเชียบหากเทียบกับรายอื่นๆ
 
ตั้งแต่วันแรกจนวันเผา เรารับรู้เพียงชื่อ-นามสกุล และอายุของเธอเท่านั้น เพราะนั่นคือเท่าที่สื่อรายงาน
เธอไม่ใช่ 'เด็กหัวกระทิ' มิใช่ 'นักเรียนทุนรัฐบาล' ไม่ใช่ 'อาจารย์มหาวิทยาลัย' ไม่ใช่ 'นักวิจัยดีเด่น'
และไม่ได้จบ 'ดอกเตอร์' เธอเป็น 'คนธรรมดา'
 
เช้าวันนั้นฉันนั่งกินข้าวอยู่ที่บ้าน หูเงี่ยฟังรายงานข่าวรถเก๋งชนรถตู้ กำลังเคี้ยวเพลินๆ ก็ต้องสะดุดหยุดลง
รู้สึกงวยงงสงสัยเมื่อได้ยินรายชื่อหนึ่ง ซึ่งคลับคล้ายคลับคลาว่าน่าจะรู้จัก สักพักก็นึกขึ้นได้ "ไม่ใช่นะ"
ฉันบอกตัวเองด้วยอารมณ์ที่เริ่มสั่นไหว "อาจเป็นรายชื่อผู้บาดเจ็บก็ได้" ฉันพยายามปลอบใจตัวเอง

ฉันใจชื้นเมื่อสำรวจตรวจสอบหนังสือพิมพ์ 3 ฉบับ ไม่พบชื่อเธอทั้งในรายชื่อผู้เสียชีวิตและผู้บาดเจ็บ
แต่แล้วก็เจอชื่อเธอจนได้ในวันต่อมา สื่อรายงานเพียงว่า นางสาวตรอง สุดธนกิจ อายุ 24 ปี ชัดเจน
ขนาดนั้นฉันยังไม่อยากเชื่อจึงโทร. ไปถามเจ้าหน้าที่คณะรัฐศาสตร์ ได้รับคำตอบว่า
 
"ใช่ค่ะ เธอจบไป 2 ปีแล้ว คณะเพิ่งจะส่งพวงหรีดไปที่วัด!"

หน้าฝ่ายวิชาการของคณะรัฐศาสตร์บอกว่า เป็นเรื่องน่าเสียใจ น่าเศร้าใจ และน่าเสียดายอย่างมาก
เพราะเธอเป็นคนดีมาก เป็นที่รักใคร่ของเพื่อนทุกคน เธอไม่เหมือนใคร ไม่เคยนินทาว่าร้ายคนอื่น
แถมยังเป็นเด็กเก่งกิจกรรมอีกด้วย ที่น่าเศร้าที่สุด เธอเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่
จึงเป็นการสูญเสียที่ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว


ย้อนหลังไป 6 ปีที่แล้ว ฉันทำหน้าที่กรรมการสอบสัมภาษณ์คัดเลือกนักเรียนเข้าศึกษาต่อคณะรัฐศาสตร์
ฉันยังจำเด็กนักเรียน ม.6 คนหนึ่งได้ดีจนทุกวันนี้ เพราะชื่อเธอแปลกกว่าคนอื่น คำตอบของเธอยิ่งแปลกใหญ่
เธอมาในชุดนักเรียนที่สะอาดสะอ้าน กิริยาดี มีมารยาทและสุภาพเรียบร้อย
 
มันเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมานาน แต่เหมือนเกิดวันวานนี้เอง หวนนึกตรึกตรองต้องไม่เชื่อ
เด็กแรกรุ่นในวัยใสสนิทคนนี้จะมีชีวิตอีกเพียง 6 ปีเท่านั้น! ฉันยังสามารถจดจำกิริยาที่ร่าเริงและเรียบร้อย
รอยยิ้มที่เป็นมิตร บุคลิกที่กระตือรือร้น รวมทั้งความสนใจและใฝ่ฝันที่ฉันเห็นในดวงตาคู่นั้นได้


ฉันตัดสินใจไปงานศพของเธอที่วัดทอง ตลิ่งชัน ที่นั่นฉันพบเพื่อนพ้องน้องพี่ของเธอมากันมากมาย
ทั้งค่ายรัฐศาสตร์และจากโรงเรียนเดิม ฉันได้คุยกับแฟนหนุ่มของเธอซึ่งเรียนหมอที่ธรรมศาสตร์ ว่าที่นายแพทย์บอกว่า
คืนนั้นเธอมาเอาหนังสือและแวะมาเยี่ยม
 
ปกติเขาจะขับรถไปส่งเธอถึงบ้าน แต่เขามีงานยุ่งมากจึงขับไปส่งที่ท่ารถตู้ แต่ก็ได้โทรคุยกันจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต
"จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้อง ตามด้วยเสียงขลุกๆ ขลักๆ แล้วสัญญาณก็ขาดไป"

เพื่อนสนิทที่เรียนร่วมชั้นแต่ครั้งประถมบอกว่า เธอเป็นคนที่ร่าเริงมาก และเป็นที่รักของเพื่อนทุกคน
"เค้าเป็นคนที่ใส่ใจผู้คนรอบข้าง" ว่าที่คุณหมอซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ก็สมทบว่า "เธอเป็นคนที่ห่วงใยคนอื่นเสมอ"
ฉันยังได้คุยกับคุณพ่อของแฟนเธอ ท่านบอกว่า สวดและเผาเธอวัดนี้เพราะคุณแม่เธอเป็นโยมอุปัฏฐาก
และเธอเป็นเด็กละแวกวัดนี่เอง มาทำบุญตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ คนแถวนี้รู้จักและรักเธอทั้งนั้น โดยเฉพาะลุงผู้นำสวด
เขาเห็นเธอตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ จึงบอกว่างานนี้เขาทำเต็มที่
ฉันขับรถออกจากวัดไปด้วยใจสับสนเหมือนถนนที่รถวิ่ง นึกถึงคำพูดสุดท้ายของผู้เป็นพ่อ
"ลูกเป็นทั้งความหวังและกำลังใจ จากนี้ไปไม่เหลืออะไรอีกแล้ว" ฟังแล้วช่างทดท้อห่อเหี่ยวสิ้นดี
คนที่ดีขนาดนี้น่าจะมีชีวิตอยู่นานๆ ให้คนรอบข้างต่างมีความสุข
 
ครอบครัวหนึ่งทุ่มเทฟูมฟักเพราะรักลูกดุจแก้วตาดวงใจ
ให้การศึกษา พาไปวัดอบรมบ่มเพาะ ปล่อยนกปล่อยปลา จนเป็น 'ธิดาผู้ประเสริฐ' เกิดปัญญาตรึกตรอง
กลั่นกรองแยกแยะ ดีชั่วถูกผิด มีจิตกุศล ต้องด่วนตายเพราะความมักง่ายของ 'ธิดาไฮโซ'
 
ที่เติบโตในครอบครัวสูงศักดิ์อัครฐาน นามสกุลรุนชาติยิ่งใหญ่ แต่เลี้ยงลูกปลูกฝังอย่างไร จึงปล่อยให้ขับรถแบบ 'ผีสิง'
ซิ่งจนชนท้ายรถตู้ตายหมู่ถึง 9 ศพ!

ขอให้วิญญาณของเธอจงไปสู่สุคติ หากเกิดใหม่ ก็ขอให้มาเป็น 'ลูกแม่โดม' อีก
ฉันจะให้เธอช่วยสอนวิชา 'การใส่ใจ' เพื่อให้ไฮโซใหญ่โตทั้งหลาย พวกเลี้ยงลูกด้วยเงิน รวมทั้งพวกขับรถไร้ความรับผิดชอบ
ได้สำนึกบ้างว่า ชีวิตคนอื่นก็มีค่าเหมือนกัน!