ใครเคยหลงๆลืมๆบ้าง

[zamphol]

สมัยอยู่แฟลตไฟดับ น้ำบนห้องไม่ไหล....เซง เปิดก๊อกน้ำไว้แล้วลืมปิด

บิลค่าน้ำเดือนนั้นหนึ่งพันสองร้อยหกสิบบาทถ้วน

[dignitua-รักในหลวง]

ระยองฝนตกมั้ยครับคุณตั้ว ตอนนี้ ปทุมบ้านผมกำลังตก ตกมานานแล้วด้วย อากาศเย็นสบาย ไม่ต้องเปิดแอร์

ตกตอนดึกของทุกวันครับ ช่วงนี้.. อากาศเย็นสบายเช่นกันครับ...

[Southlander]

ตอนเรียนจบใหม่ๆ ผมมาทำงานที่ระยองตอนนั้นผมคบหาดูใจกะว่าที่ภรรยาอยู่แล้วตั้งแต่ตอนเรียนที่สถาบันเดียวกัน
โดยอยู่ในสายตาและการรับรู้ของว่าที่แม่ยายมาตลอด คิดว่าทำงานสักพักก็คงจะแต่งงาน ตอนผมมาทำงานระยอง
แฟนก็รับราชการอยู่ทางใต้ ที่ จ.ตรัง
  เวลาก็ผ่านไปผมก็ทำงานมาระยองได้สักระยะหนึ่งทางผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็ตกลงหาฤกษ์หายามแต่งที่เหมาะสมได้แล้ว
ก็นัดวันแต่งไว้เลย ส่วนทองหยองของหมั้นผมก็จัดหาจัดซื้อเตรียมไว้แล้วตั้งแต่ทำงานอยู่ที่ระยองเรียบร้อยหมด
รอแต่ถึงวันแต่งที่ต่างฝ่ายต่างจัดงานที่บ้านของตัวแล้วค่อยยกขันหมากไปเท่านั้น
 เมื่อใกล้ถึงวันแต่งผมก็ลางานไปก่อนวันสองวันเพื่อเตรียมตัวที่บ้านเกิดของผมโดยสมัยนั้นผมต้องเดินทางสองทอดโดยรถทัวร์จาก
ระยองไปสถานีขนส่งสายตะวันออกเอกมัย จากเอกมัยค่อยไปต่อรถทัวร์ที่สายใต้อีกที
 ไม่มีปัญหาผมก็เตรียมตัวและเก็บของเตรียมกลับบ้านรอวันนี้มานานอย่างใจจดใจจ่อขึ้นรถทัวร์ที่ระยองในตอนบ่ายวันหนึ่ง
อย่างสบายอกสบายใจมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพมาตามถนนสาย๓๖ มีฝนตกปรอยปรายๆเป็นระยะผมเอนหลังนอนอย่างสะบายใจ
จนรถทัวร์วิ่งพ้นเขตระยองเข้าสายพายพาสชลบุรีน่าจะช่วงระหว่างแหลมฉบังถึง-เขาเขียวได้ ผมนั่งนึกอะไรเรื่อยเปื่อยไปอย่างสบายใจ

แต่แล้ว.....ขณะที่ผมนั่งคิดอะไรเพลินๆนั่นเอง....ผมนึกอะไรออกขึ้นมามันทำให้ผมเย็นวาบๆ ถึงไขสันหลังทีเดียว (แบบสำนวนนักเขียนนิยายชอบใช้นั่นแหละ)


เดี๋ยวต่อครับ

[Southlander]

 นั่นคือ ผมลืมของสำคัญที่สุดสำหรับใช้ในพิธีแต่งงานทั้งที่ผมเตรียมตัวมานานเก็บกระเป๋ารอมาก่อนหลายวันแต่ผมดันลืม ทองของหมั้น หมดเลยครับ
มันยังนอนนิ่งอยู่ที่บ้านเช่าในระยองนั่นเอง นาทีนั้นผมตัวเย็นวาบเลยทีเดียวจะทำยังไงดี จะกลับไปเอาได้อย่างไร เย็นแล้วจะลงรถกลางทางแล้ว
โบกรถกลับระยองรึ...ก็ไม่น่าจะทันการแล้ว เผลอพาลตกรถที่สายใต้อีก จะทำอย่างไรดีๆ ทำไมผมมันถึงงี่เง่าขี้ลืมอย่างนี้ ทั้งที่ผมจะกลับบ้านไปเพื่อการนี้
แต่ผมดันลืมของสำคัญเพื่อการนี้ไปได้อย่างไร คิดไปคิดมาสับสนบนรถทัวร์อยู่ตลอด เลยคิดว่าเอาวะ ไหนๆก็ลืมแล้วกลับไปก็ยาก เอางี้นั่งไปให้ถึงเอกมัยดีกว่า
แล้วค่อยโทรหาเพื่อนให้เอาของมาให้ (สมัยนั้นโทรศัพท์มือถือเพิ่งมีใช้และเพิ่งเปลี่ยนจากยุคเครื่องใหญ่ที่ใช้มือหิ้ว มาเป็นเครื่องที่เอามือถือได้) ผมเอง
ยังไม่มีมือถือเพราะสมัยนั้นยังไม่แพร่หลายมากและยังแพงอยู่ แต่เพื่อนผมที่เรียนมาด้วยกันและมาทำงานระยองเหมือนกันมันมีแล้ว
 คิดได้ดังนั้นผมก็ทนนั่งกระสับกระส่ายมาถึงเอกมัย พอถึงแล้วผมรีบไปโทรจากตู้หยอดเหรียญหาเพื่อนทันที เพื่อนก็ดีใจหายเพราะเรียนจบมาด้วยกัน
ตอนเรียนก็เช่าบ้านอยู่ด้วยกัน ผมบอกที่เก็บของให้เพื่อนก็รีบไปเอามารีบจับรถทัวร์จากระยองเข้ากรุงเทพทันที ส่วนผมก็นั่งรออยู่ที่เอกมัยจนเพื่อนเอาของมาถึง
 ได้ของแล้วเหลือเวลาไม่มาก ไม่น่าจะนั่งแทกซี่จากเอกมัยไปสายใต้ได้ทัน ผมก็รีบขึ้นมอเตอรไซค์รับจ้างทันทีบอกไปด่วนเลยให้ทันรถทัวร์สายใต้
ในที่สุดผมก็มาขึ้นรถทันพิธีแต่งงานก็ผ่านไปอย่างเรียบร้อยดี และมีการกลับมาจัดงานเลี้ยงในโรงแรมที่ระยองด้วยสำหรับแขกเหรื่อและเพื่อนฝูงที่อยู่ระยอง

และเรื่องนี้ก็ไม่เคยเปิดเผยให้ภรรยาผมได้รับรู้เลยจนลูกๆสองคนโตๆ ขึ้น ม.ต้น ม.ปลายกันแล้วนั่นแหละครับ เล่าให้เธอฟังทีไรก็ฮาทุกที