ความหวัง... กำลังใจ... และการให้คำปรึกษา......

[Nat_usp]

 ยินดีด้วยครับที่ผ่านอุปสรรคมาได้

เวบฯนี้แหละครับจริงใจที่สุดแล้ว ( ไม่ใช่แต่ปาก )

พูดตรงๆแม้กระทั่งเวบฯที่เกี่ยวกับศาสนาหลายๆเวบฯยังไม่ได้สังคมที่เข้มแข็งอย่างเวบฯอวป.เลยครับ

[jane1]

ยินดีกับพี่ตั้วด้วยคนครับ
สู้ต่อไป จุดหมายไม่ไกลเกินจริง............

[dignitua-รักในหลวง]

ที่ผมชอบเอาเรื่องต่างๆมาลงเวป... เพราะเห็นว่าหลายๆท่านมีประสบการณ์โชคโชน มีความรู้หลากหลายสาขาอาชีพ และมีนักคิดชั้นอ๋องอยู่เยอะมากๆ ผมเลยใช้วิธีเรียนลัดโดยการเล่าเรื่องราวของปัญหา และวิธีที่จะก้าวเดินต่อในเวปสาธารณะซะเลย...

แต่ที่ผมผ่านมาได้ก็ไม่ใช่จากตัวเองทั้งหมด... แต่ได้จากวิธีคิดของหลายๆท่าน แล้วผมมานั่งวิเคราะห์ทุกความเห็น... คำนวณอนาคต ด้วยการตั้งใจทำจริงๆในวันนี้(ปัจจุบัน..) และพรุ่งนี้ก็ต้องทำให้เหมือนวันนี้ รักษาระดับให้ได้ผ่านไปทีละวัน... แป๊บเดียว 2 เดือนแล้ว...

ตอนนี้เริ่มยืนได้แล้ว... ดีว่าไม่เก็บปัญหามานั่งทุกข์คนเดียว.. เลยทำให้เพื่อนๆในเวปทุกข์ไปด้วยซะ....

[~ Sitthipong - รักในหลวง ~]

เพื่อนแท้ย่อมอยู่เคียงข้างเวลาเราลำบาก  สู้ ๆ ครับพี่ตั้ว 

[dignitua-รักในหลวง]

เพื่อนแท้ย่อมอยู่เคียงข้างเวลาเราลำบาก  สู้ ๆ ครับพี่ตั้ว 

ผมเข้าใจว่าต้องทำยังไง แต่ไม่สามารถใช้คำพูดแทนสิ่งที่ผมคิด จนพี่สมชาย(ฮา) มาบอกว่า "วินัย"..... นั่นแหล่ะจบจริงๆ... มันคือคำที่มีไว้บังคับจิตใจ... และมีลายเซ็นต์ใครน๊า.... ที่กล่าวว่า "ชนะใจตน ชนะคนทั้งโลก..." หากใครทำได้ ประสบความสำเร็จแน่ๆ...

ผมมีหลักยึดในการก้าวผ่านแต่ละวันแล้ว ไม่จำเป็นที่วันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวาน แค่รักษาระดับนี้ไปเรื่อยๆ ผ่อนหนักผ่อนเบาตามสถานะการณ์... เก็บอารมณ์ไว้ข้างหลัง ทำงานตรงหน้าให้เต็มที่ไปก่อน... เสียใจก็ห้ามแสดง... ร้องไห้ต้องไม่ให้ใครเห็น... ทำตัวเหมือนเครื่องจักร ห้ามหยุดหมุน... ช้านิดเร็วหน่อยได้ แต่อย่าหยุด....

เมื่อก่อนผมยึดติดแต่ 1911 แต่ตอนนี้มีปืนที่เหมาะกับการป้องกันตัวแล้ว... (มีไว้ก่อน... เผื่อไว้เฉยๆ เพราะที่ผมอยู่ตอนนี้หนักกว่าอยู่บ้านอีก มีทั้งเด็กแว๊น ทั้งพวกมูลนิธิที่ชอบโชว์พาว ซ้ายขวาประกบห้องเช่าผมเลย... กินเหล้ากันทุกวัน...) ไว้พร้อมอีกทีจะไปรับ Colt WWI replica มาอยู่เป็นเพื่อนชีฟ เป็นกระบอกสุดท้าย...

[naisomchai]

ดีใจอีกครั้งครับ ที่นายสมชายเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น... เย้...

เอาเรื่องปืนนะครับ... ตุณตั้วเลือกสมิธชี๊ฟติดตัวเป็นเพื่อนพึ่งพายามยาก, ซึ่งเป็นตัวเลือกที่เยี่ยมยอด-นายสมชายเคยใช้ 60 สองนิ้วติดตัวสมัย 20 ปีที่แล้วตะลอนๆต่างจังหวัดฯ ครับ...

สำหรับท่านอื่นโดยเฉพาะมือใหม่ ชอบมีคำถามยอดฮิตว่าปืนอะไรที่เอนกประสงค์ที่สุด เอาแบบกระบอกเดียวจบไม่ต้องคิดกันนาน ไม่ต้องมีเงื่อนไขเยอะแยะ... นายสมชายว่าปืนกระบอกนั้นมันไม่มีในโลก แต่เท่าที่นายสมชาย"เล่น"กับมันมานานกว่า 10 ปีทุกกระบอก, มี 3 กระบอกนี่แหละครับ ที่ผู้ใช้งานต้องเลือกเอง...

1) สมิธชี๊ฟ จะสองนิ้วหรือสามนิ้วก็แล้วแต่ชอบ... กระบอกนี้มันไปกับเราได้ทุกที่ แม้แต่เข้าห้องน้ำเวลาย้ายที่นอนบ่อยเวลาเดินทาง หรือทำงานรอนแรมห่างบ้านห่างช่อง, มันไปกับเราด้วยวิธีง่ายๆเช่นใส่ถุงก๊อปแก๊บเข้าห้องน้ำ เอาสายร่มร้อยโกร่งไกแล้วคล้องคอชิดๆ+อาบน้ำไปทั้งอย่างนั้น(ปืนสเตนเลสไม่พัง แต่กลัวปืนหายหากทิ้งไว้ในห้องพักที่ใช้ห้องน้ำรวม), สามารถเหน็บเอว(ใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์)ปืนป่ายตามไซต์งานก่อสร้าง ใส่ลูกทิ้งไว้ตลอดโดยไม่ต้องกลัวสปริงโน่นนี่ล้าตัว หรือชิ้นส่วนเคลื่อนไหวติดขัด(นานๆ 1 - 2 เดือนแกะไซต์เพลตฉีดโซแนกหนึ่งที-หากคล้องปืนอาบน้ำบ่อย) ฯลฯ...

2) G19, 26 กรณีชีวิตไม่ร่อนเรพเนจร, หรือไปไหนไปกันแบบมีความเป็นส่วนตัวพอประมาณ... 2 แม็ก 30 นัดเกินพอใช้เพื่อเอาตัวรอด+ตัวปืนทนทานสมบุกสมบันได้เหมือนเครื่องมือเครื่องใช้ฯ...

3) 1911 ตัวเต็ม 5 นิ้ว... เหมาะสำหรับชีวิตลงตัว+ชอบ"เล่น", เพราะยิงแห้งเล่นง่าย แล้วเมื่อเล่นกับมันจะเห็นผลก้าวหน้าได้เร็วที่สุดด้วยทรงด้ามอำนวย+แนวลำกล้องยาวพอให้คะเนวางลำแล้วยิงเหมือนเคาบอยยิงปืนบนหลังม้า... 

[Udomkd]

การให้กำลังใจตนเอง สำคัญที่สุดครับ

กำลังใจจากคนอื่น ก็เป็นของจากคนอื่น หากแต่เราไม่มีกำลังภายในของตัวเราเอง ก็ยากที่จะฟื้นฟูตัวเองครับ

ยินดีกับความสำเร็จเบื้องต้น น๊ะครับ ระวัง มีสติ ไม่ประมาท ทุกอย่างมีเหตุและผลของมันเสมอ


ปล.เรื่องภาษี สมควรที่จะหาเวลาศึกษาให้กระจ่างครับ จะว่าไม่จำเป็นก็ไม่ได้ เพราะเราอ้างสรรพากรไม่ได้ว่าไม่รู้ หากจะต้องโดนสรรพากรตรวจสอบย้อนหลัง มันจะมีทั้งค่าภาษีที่ต้องเสียปกติ เงินปรับ เงินเพิ่ม หลายๆคนโดนภาษีย้อนหลัง หมดไปเยอะเลยครับ แล้วก็บริษัทที่รับทำบัญชี ก็ให้ระวังน๊ะครับ หากใว้ใจไม่ได้ หรือไม่ซื่อสัตย์ให้เปลี่ยน เพราะหากเกิดเสียหายขึ้นมา บริษัทพวกนี้ไม่ได้เสียให้เราน๊ะครับ เราต้องเสียตังค์เราเอง

 

[แสนสุข]

ยินดีด้วยครับ  คนที่แข็งแกร่งที่สุดคือคุณตั้วเองครับเพื่อนสมาชิกเพียงให้คำปรึกษา  เมื่อยามที่เราล้มลองมองคนรอบข้างที่ยังเหลืออยู่    ขอให้ประสพความสำเร็จในเร็ววันครับ

[dignitua-รักในหลวง]

ไม่รู้ว่าเคยพกของใหญ่ (1911ตัวเต็ม..) เลยอยากได้ของเล็กรึเปล่า... แต่พกเนียนจริงๆ เหมือนไม่ได้พกเลยครับ...

พี่สมชายแยกแยะปืน 3 กระบอกได้ยอดเยี่ยมตามสภาวะความเป็นอยู่ให้เหมาะกับปืน ซึ่งเมื่อก่อนผมไม่เคยคิดถึงการซื้อปืนให้เหมาะกับสถานะการณ์เลยครับ...   เพียงแต่ผมคิดเหมือนที่พี่กล่าว (แต่ผมคิดได้ทีหลังพี่ครับ.. ) คือทำงานที่นี่ อยู่ที่นี่ จะต้องห่วงปืนมากเพราะกุญแจห้อง เจ้าของห้องพักก็มี... คล้องแม่กุญแจ คนอื่นก็รู้ว่าไม่มีใครอยู่ห้อง อาจโดนงัด... และไปทำงานต้องเดินไปเดินมาทั้งวัน เลยคิดถึงแต่ชิฟ เป็นตัวเลือกเดียวเลยครับ...

ส่วน 1911 ก็อย่างที่พี่บอกอีก... ต้องรอให้นิ่งๆ แล้วค่อยมี.... เอ้...? แล้วผมจะพิมพ์ซ้ำข้อความพี่สมชายทำไมเนี่ย..

ส่วนเรื่องเพื่อนค่อยๆหายไปเรื่อยๆ อันนี้เรื่องจริง ตอนลำบากผมแค่ไปขอยืมเงินที่มันยืมผมไปคืน มันบอกให้ไปถามเมียมัน..,

ผมยังมีลูกๆอยู่ เจอกันอาทิตย์ละครั้ง... แค่นี้ก็มีความสุขแบบพอประมาณแล้ว... เพราะมันเป็นสาเหตุที่ผมกัดฟันสู้ขึ้นมาได้ครับ.... ถ้าไม่มีลูกๆ ผมคงหลุดไปแล้ว..... 

[dignitua-รักในหลวง]

ยินดีด้วยครับ  คนที่แข็งแกร่งที่สุดคือคุณตั้วเองครับเพื่อนสมาชิกเพียงให้คำปรึกษา  เมื่อยามที่เราล้มลองมองคนรอบข้างที่ยังเหลืออยู่    ขอให้ประสพความสำเร็จในเร็ววันครับ

ขอบคุณครับ...



จริงๆแล้วผมไม่ได้แข็งแกร่งอะไรหรอกครับ... เพียงแต่ต้องทำตัวเหมือนคนไร้ความรู้สึก... รันร่างกายให้เหมือนเครื่องจักร ต้องกินข้าวเพื่อให้มีพลังงาน... ต้องนอน เพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อน... ในใจจะหวิวๆตลอดเวลา แต่สมองต้องสั่งงาน... ไม่จม ไม่หยุด ทำจากเล็กไปใหญ่...

ปัญหามารุมเร้า ก็ห้ามจับจด... อันไหนแก้ไม่ได้ก็ข้ามไปก่อน แก้ปัญหาที่แก้ได้ก่อน แล้วค่อยย้อนกลับมาแก้ปัญหาที่ยังไม่ได้แก้....

ต้องทำทุกอย่างโดยคิดว่าเป็นหน้าที่... ทนทานกับคำดูถูกจากคนรอบข้าง... ต้องทำตัวให้ด้อยกว่าความเป็นจริง... ต้องแกล้งโง่บางสถานะการณ์...

ใครไม่เคยล้ม ไม่รู้จริงๆครับ.... ว่าการแยกกายให้ดูว่าไม่มีอะไร กับใจที่ไม่มีอะไรเลย ว่ามันเป็นอย่างไร...

ผมยังไม่เข้มแข็งครับ... เพราะยังนั่งแอบเสียใจอยู่ทุกคืน....

ก้าวต่อไป จะไม่ให้พลาดแล้วครับ....