เคยเจอผู้ใหญ่ทักว่า ผมหน้าตาเหมือนใครอีกคน ตอนนั้นเรียน ม.1เอง
แถมเรียกเพื่อนมาให้ดู เพื่อนก็ยืนยัน แถมถามต่อว่าบ้านช่องห้้องหออยู่ไหน
ปรากฎว่าห่างจากบ้านคนที่หน้าเหมือนผมราวๆ15 กม.
พอโต มาเรียนกทม. มีแม่ค้าส้มตำทักว่าเหมือนเด็กแถวบ้านเขา (อุดรฯ)
เอ๊อ...ดั้งเราก็แหม็บใช้ได้นะ ที่อีสานมีคนดำขนาดเราด้วย ปกติคนอุดรผิวออกจะเนียน
ครั้งสุดท้าย เจอแถวฝั่งธน หลายปีแล้ว เดินหาตึกลูกค้าที่ไปหาอยู่
สาวออฟฟิศ ตัวเล็กๆผมยาว ตาออกหมวยๆ น่ารักมาก อายุราวๆน้อยกว่า25 เดินสวนมา ทักผมเฉย
"จะไปไหนน่ะ ... ไม่ได้เ้้จอกันนาน ... สบายดีไหม... มีธุระอะไรแถวนี้... ฯลฯ"
จนสุดท้ายเธอบอก ไปก่อนนะ ต้องรีบแล้ว มีงานรอ ผมเลยบอกลา
ตลอดเวลาที่เธอถามผมก็เออออห่อหมกไปตามเรื่อง มีเรียกชื่อผมด้วยนะ แต่เรียกด้วยชื่อคนที่เธอรู้จัก
ผมก็รับๆไป
มาเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนมันบอก ทำไมไม่ถามล่ะว่า
"ตอนนี้ใช้เบอร์โทรไหน พอดีโทรเครื่องเดิมหาย เบอร์ที่เมมไว้เลยหายไปด้วย"
เออ...เนาะ พลาดได้ไงเรา...
ตอนเรียนปี ๑ เคยมีรุ่นพี่ต่างคณะเมามาหาเพื่อนที่หอของผม... โผล่หน้าเข้ามาห้องผม... แถมชี้หน้าถามว่า "ไอ้นี่... มึงอยู่เอก........ ไม่รู้จักไหว้ทักทายรุ่นพี่... เดี๋ยวรับน้องเจอซ่อมนะมึง... " ผมเลยบอกเสียงดุๆ ว่า "ผมอยู่เอกคอมฯ พี่เมาแล้วจำคนผิดรึเปล่า" เล่นเอาไอ้หมอนั่นเอ๋อเหรอเลย... ฮิฮิ... เกือบได้ถีบคนเมาลงบันได...
