ผู้หญิงวัย 40 คนนหนึ่งมาพบอาจารย์ บอกว่า
"เบื่อผัว แช่งอยากให้มันตายอยู่ทุกวัน"
อาจารย์ถามว่าทำไมเหรอ
"ก็ดูซิคะ ตอนนี้ก็ 40 กว่า ยังทำงานเป็นลูกจ้างดักดานอยู่ที่เดิมตั้งเกือบ 20 ปี เงินเดือนก็ขึ้นเดือนละนิดหน่อย อีกอย่าง ลูกก็โตแล้วครอบครัวตัวเองก็มี แต่เวลาจะทำอะไรต้องไปหาแม่ ปรึกษาแม่ มีเรื่องอะไร เอะอะก็หาแม่ เป็นลูกแหง่จริงๆ"
อาจารย์พยักหน้า จะอ้าปากพูดบ้าง เธอเลยพูดต่อ
"ยังมีอีกนะ ต้นปีนี้ได้โบนัสมาแสนนึง บอกว่าเก็บไว้ก่อน เศรษฐกิจไม่ดียังเพิ่งรีบใช้ อาจารย์รู้มั้ยมันเอาเงินไปซื้ออะไร..."
อาจารย์มองหน้าเธอแล้วส่ายหน้า นึกในใจ
"จะไปรู้เรอะ ก็บอกมาสิ"
"มันเอาไปซื้อเครื่องเสียง" ถึงตอนนี้ย้ำด้วยเสียงสูงอีกรอบ
"เอาไปซื้อเครื่องเสียง..." เธอทำตาพองส่ายหน้า
"เอาเงินแสนนึงไปซื้อเครื่องเสียง มันบอกอยากได้มานานแระ อาจารย์คิดดู มันเอาเงินโบนัสทั้งหมดไปซื้อเครื่องเสียง"
ยังคงเน้นเสียงสูงปรี๊ดอยู่ ถึงตอนนี้เธอหยุดพูดกลืนน้ำลาย เริ่มหอบเพราะพูดมาเยอะ อาจารย์ให้เธอพักประเดี๋ยวเลยถามต่อ
"สามีเรา คนก็เลือกแล้ว อยู่ด้วยกันมาจนลูกโต แปลว่าเมื่อก่อนต้องมีดี หรือไม่ก็ไม่ได้รักกันแต่แรก"
"อ๋อ เปล่าเลย เมื่อก่อนรักกันดี เดี๋ยวนี้ความรักมันเหือดหายไปหมดแล้ว ก็ดูสิคะ มันช่างเปลี่ยนได้เป็นคนละคน"
อาจารย์ทำหน้าสงสัย เธอจับสีหน้าได้เลยแถลงต่อ
"เมื่อก่อนนะคะ โรแมนติกสุดๆ ฉันอยากไปเที่ยวไหนก็พาไปทุกที่ที่อยากไป ขากลับแวะซื้อขนมไปฝากแม่ตลอด เป็นคนรักครอบครัวสุดๆ...
"ก็ดีนี่" อาจารย์หนุน
"ยังไม่พอ มีเรื่องประทับใจตลอด มีหนนึงตอนจีบกันใหม่ๆ เขาไปทำงานทางใต้ ก็โทรศัพท์คุยกัน ฉันบอกว่าไม่สบาย โหย...ตีรถกลับกรุงเทพมาหาเย็นนั้นเลย"
อาจารย์ผงกหัวตาม เห็นด้วยในหัวใจของผู้ชายคนนี้
"ที่ประทับใจสุด เป็นไฮไลท์ที่ต้องแต่งงานด้วยอยู่ตรงนี้ อาจารย์รู้มั้ย สิบปีก่อนมีข่าวตุ๊ตาบาร์บี้ออก ลิมิเต็ทเวอร์ชั่น ขายเฉพาะอเมริกา ฉันพูดเล่นๆว่าอยากได้ อีกไม่เกิน 3 อาทิตย์เขาหามาให้ฉันจนได้ มารู้ทีหลังตอนแต่งงานแล้วว่าลงทุนซื้อไปตั้งสามหมื่น อาจารย์ดูสิ ผู้ชายคนนี้สุดๆขนาดไหน ลงทุนสามหมื่นซื้อตุ๊กตาให้หญิง"
จบเสียงเธอทำใจลอยนึกถึงความหวานชื่นแต่อดีต
พักเดียวหันมามองหน้าอาจารย์ตาเขียว เหมือนคนทำให้ชีวิตเธอพังเป็นอาจารย์
"แล้วเดี๋ยวนี้ดูสิ ดักดานไม่คิดถึงความก้าวหน้าในชีวิต เงินเดือนขึ้นปีละไม่กี่ร้อย ไม่คิดขวนขวายหาเงินเลี้ยงลูกเมีย ไม่พอยังทำตัวเป็นลูกแหง่ไม่ห่างอ้อมอกแม่ ที่ร้ายสุดๆ เอาแต่ใจตัวเอง เงินเป็นแสนบอกให้เก็บไว้ ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไร มันเล่นซื้อเครื่องเสียงเป็นแสน"
พูดจบมองหน้าอาจารย์กึ่งๆว่าให้เห็นด้วย และกึ่งๆให้ช่วยแนะนำ
"คุณอยากฟังความเห็นผมจริงๆเหรอ"
"อ๊า..ก็อยากให้อาจารย์ช่วย ไม่งั้นจะมาหาเหรอ"
"รู้มั้ย ผมปากจัด พูดตรงๆ เพราะถ้าอยากแก้ปัญหา พูดอ้อมค้อมมันแก้อะไรไม่ได้"
"อ๋อ อาจารย์มีอะไรก็ว่ามาเลย ฉันยอมรับอยู่แล้ว ก็ผัวมันเฮงซวย เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้"
"คืองี้ ผมฟังแล้วไม่รู้สึกว่าสามีคุณเปลี่ยนไปเลยนะ เขาเหมือนเดิมทุกอย่างตั้งแต่หนุ่มจนแก่...
เธอทำหน้ามึนตึ๊บ
"ทำไมถึงเป็นคนดักดาน ไม่คิดต่ายเต้าก้าวหน้า ก็คุณบอกเอง แค่บอกว่าไม่สบาย พ่อเล่นตีรถมาจากใต้ทันที คนอย่างนี้แปลว่ามันเป็นคนไม่เอาการเอางานมาแต่ไหนแต่ไร ขอให้ได้ป้อสาว อะไรมันก็ยอม...
ถึงตรงนี้เธอทำตาเหลือก
"ยังมีอีก คุณบอกว่าเป็นลูกแหง่ ซึ่งคุณก็เห็นตั้งแต่จีบกันใหม่ๆแล้ว ไปเที่ยวไหนก็คิดถึงแม่ตลอด เอาของไปฝากตลอด พฤติกรรมวันนั้นกับวันนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เพียงแต่คุณไม่คิดจะมองในอีกมุมนึงเท่านั้นเอง..."
"และสุดท้าย 20 ปีที่แล้วบ้าหญิงมาก ขนาดลงทุนซื้อตุ๊กตาบาร์บี้ตัวละหลายหมื่นให้ แปลว่าเป็นคนที่อยากได้อะไรแล้วต้องเอาให้ได้ลงทุนเท่าไหร่ก็ยอม ตอนนั้นเขาอยากได้คุณ เขาก็จ่ายไม่อั้น ตอนนี้เขาอยากได้เครื่องเสียง เท่าไหร่เขาก็จ่าย ผมเลยไม่รู้ว่าผัวคุณคนนี้มันเปลี่ยนไปยังไง มันเหมือนเดิมเลย"
สีหน้าเธอตอนนี้ดูไม่ออกว่าช็อกหรือเปล่า
"ที่เปลี่ยนน่ะคือคุณ คุณตั้งใจมองแต่มุมบันเทิงก็จะเห็นแต่อะไรที่เจริญหูเจริญตา ไม่มองในอีกแง่มุมหนึ่ง ฉะนั้นที่วันนี้เป็นอย่างนี้ จริงๆแล้วคุณเลือกเองแท้ๆ"
