สวัสดีครับทุกท่าน...เงียบกันจังเลยยย สงสัยคงจะซ้อมกันหนักสำหรับสองแมชย์ใกล้ๆคือ 23 นี้ที่เชียงใหม่และ 6 เม.ย. โปรดัคชั่นเลเว่นทรี ที่นวมินทร์ ชลบุรี;D
เงียบๆแบบนี้ผมขอคั่นรายการอีกสักเล็กน้อยนะครับ...
วันนี้ว่างๆนั่งทบทวนเรื่องการมายิงไอพีเอสซีของตัวเอง ตามที่ผมบันทีกไว้นั้น ถึงวันนี้ผมยิงipscมา
2 ปี 2 เดือน 23 วัน ค่อยไต่แบบเต่าคลาน แข่งกับตัวเอง(แก่ๆ55) ในดิวิชั่นโปรดัคชั่นมาเรื่อยๆจาก คลาส U - C - B จนกระทั่งปัจจุบันคลาส A (แต่ก็ยังไม่ค่อยเสถียรนะ)
ผมบอกแต่แรกแล้วว่าผมเล่นกีฬาอะไรผมไม่มีพรสวรรค์ ความก้าวหน้าจึงค่อนข้างจะช้า แต่สำคัญที่สุดในทุกกลุ่มกีฬาที่เล่นนั้นเล่นด้วยแล้วผมมีความสุขและเชื่อว่าคนรอบข้างก็น่าจะมีความสุขด้วยเมื่อเราเล่นด้วยกัน
ตอนยังเด็กได้อ่านหนังสือของพ่อชุดหนึ่ง จำชื่อหนังสือไม่ได้ จำได้ผู้แต่งคือ หลวงวิจิตวาทการ (คนรุ่นใหม่คงไม่รู้จัก) ผมได้อะไรดีๆจากหนังสือของท่านมาเป็นแนวทางในเรื่องต่างๆหลายอย่าง ไม่ได้ตั้งใจแต่มันอยู่ในจิตใต้สำนึกนะ่ครับว่าต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ คงเป็นเพราะผมอ่านซ้ำๆบ่อยๆนั่นเอง ก็คล้ายๆกับการฝึกยิงไอพีมั้งที่ว่าทำบ่อยๆจนลงไปสู่จิตใต้สำนึก
ยกตัวอย่างจากหนังสือดังกล่าวสักอย่าง เช่น
คนเราจะแพ้ชนะกัน ขึ้นอยู่กับความคิดและลำดับการทำงาน เป็นต้น
วันนี้บังเอิญได้ไปอ่านพบบทความบางเรื่องจากหนังสือของหลวงวิจิตรวาทการ ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมชอบมากอีกเรื่องหนึ่ง แต่มีคนเขาคัดลอกลงให้อ่าน ผมใคร่ขออนุญาตเอามาเผยแพร่ที่นี้ ดังนี้ครับ
http://board.palungjit.com/showthread.php?t=1351&goto=nextnewestผมคิดว่า..การอ่านหนังสือก็
เหมือนการอ่านศูนย์หน้าในการยิงไอพีเอสซี น่ะแหละ
