ซึ่งวิถี " ๑ คัน ๑ กระบอก กับ ๑ ชีวิตที่อิสระ "

[โทน73 -รักในหลวง-]

ในทุก ๆ สถานที่ ซึ่งรถยนต์ขับสี่ ไปถึงได้.. จะกางเต้นท์นอนชมดาว  จะโฮมสเตย์.. ขนำกลางน้ำเค็ม น้ำกร่อย ฯลฯ.. 
ขอคำแนะนำสถานที่เที่ยว.ด้วย.. เมื่อไปแล้วจะได้มี ภาพถ่าย มีวัตถุดิบ มาเขียนเล่าให้ฟังกันครับ  ขอบคุณมาก นะครับ             
......   "หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิต ที่อิสระฯ "   

ชีวิตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ย่อมเป็นทุกข์
ผ่านไปแล้ว ย้อนกลับไม่ได้..  เข็มนาฬิกาชีวิต ยังต้องเคลื่อนที่ต่อ จึงอยากจะชดเชยความรู้สึกตัวเองบ้าง   

๏ ชายใดไม่เที่ยวเทียวไป ทุกแคว้นแดนไพร
มิอาจประสบพบสุข
๏ ชายใดอยู่เหย้าเนาทุกข์ ไม่ด้นซนซุก
ก็ชื่อว่าชั่วมัวเมา

--- ลอกนิทานเวตาลมา 

จะบอกว่า..ผมมาขอตามอ่านครับ   

ผมก็ชอบนิทานเวตาล เหมือนกันครับพี่   

[Ro@d - รักในหลวง]

"หนึ่งคัน หนึ่งกระบอก กับหนึ่งชีวิตที่อิสระฯ "  

หนึ่งคัน ตะก่อนเมื่อ ปี ๒๕๓๐ รถขับสี่ นอกจาก Jeep วิลลี่ แล้ว  รถที่จะขายในทางพาณิชย์ ยังไม่มี หรือมีผมก็ไม่เคยสัมผัส ก็ได้

จึงใช้ กะบะ Toyota SR5 ขับหลัง ไม่ก็ อีซูสุ เรื่อยมา จนเป็น Toyota - Corona GL ๑๘๐๐ CC ขับหน้ารุ่นแรก ที่มีกล่องแช่เย็น หน้าเกียร์
ท่องไปทั่ว ทั้งทางลาดยาง และทางดิน คนเดิน.. เคยตะกุยดินลูกรัง ขึ้น ภูเรือ ตอน ๒ ทุ่ม ก่อนที่จะมีการทำทางลาดยาง  
เส้นหนองระเหว จากสีแยก ราหุล ที่แยกจากเส้นสระบุรี-หล่มสัก ๑๑ ที่บึงสามพัน ไปชัยภูมิ ..ผมเคยหลงเข้าไป ทางกำลังก่อสร้าง รถตักดิน ต้องแบ่งทางและเกลี่ยทางพอให้
ผ่านไปได้   เส้นแบบนี้ สนุก ผจญภัย มากครับ และผมผ่านมาแล้ว ๔ - ๕ ครั้ง  

ช่วงที่ใช้ปิกอัพ จะชวนเพื่อนคอเดียวกัน ๔ -๕ คน นั่งนอน กะบะหลัง ถึงที่ไหน ก็นอนที่นั่น ไม่เคยมีเต้นท์นอน และจะอาศัยคนพื้นที่หาที่นอนให้
ที่ อ.งาว  คนรู้จักกัน หน้าบ้านเป็นท่ารถ ของชาวเขา จึงสะดวกที่จะได้ชาวม้ง เป็นคนนำทางเข้าป่า  

ครูแกะสลักไม้  "คำอ้าย เดชดวงตา" คน งาว. ผมรู้จักตั้งแต่ยังหนุ่ม ได้ไม้สักแกะ รูปช้างและประวัติเมืองาว กว้าง ๘๐ ซม.ยาว ๒๑๐ ซม.มา ๑ ชิ้น
ส่วน นางมัจฉา อีก ๑ ชิ้น ทิ้งไว้จนลืมไปแล้ว  

ส่วน หนึ่งกระบอก  สำหรับผม คือ Colt .๓๘ super> Mac ๙ พารา>Sig ๒๒๖ >Glock ๑๙  ซึ่ง ณ.ตอนนั้น ผมมี ป.๑๒ ทั่วราชอาณาจักร
ติดต่อกันทุกปี และต่อล่วงหน้า ๒ เดือน เท่ากับไม่มีช่องว่างที่ปลอด ป.๑๒  จึงเป็นเหตุ ให้ผมเที่ยวตะรอน
จาก พิจิตร ไปในย่าน..  อ.งาว-ลำปาง .เขาค้อ,หนองไผ่-จ.เพชรบูรณ์  จ.เลย - จ. หนองคาย

ส่วนหนึ่งคน คือเมื่อมีตัวผม กิจกรรมบางอย่างจึงจะเริ่มต้นได้ ..หรือไม่ก็เดินทางเพียงลำพัง คนเดียว  การมี อีก ๑ กระบอกเป็นเพื่อน มีตังค์ติดกระเป๋า
จึงเดินทางได้อย่างปลอดโปร่ง.. สะดวกหมด สำหรับคนอย่างผม .

[สหายอ๋อง เซียนปลาซิว]

อยากมีโอกาสแบบท่าน  จขกท.  สักครั้งหนึ่งในชีวิต  แต่สำหรับผม

ต้องไม่มีโทรศัพท์  ติดตัว  อาจจะมีแค่  วิทยุสื่อสารเครื่องแดง  245  Mhz  สักเครื่องก็เพียงพอ

เมื่อ  20  กว่าปีที่แล้ว  เคยโบกรถ  จากใต้สุด  ยันเหนือสุด  ของสยาม  มาแล้ว  ไปกัน  12  คน

ตอนนั้นมีข้อแม้ว่า  ทุกคน  ต้องมีตังติดตัวทุกคน  อย่างน้อยคนละ  5,000  เป็นอย่างน้อย

ใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะดั้นด้นไปถึง  เสียดาย  สมัยนั้น  กล้องถ่ายรูปราคาสูง  ไม่มีปีญญาสร้าง

โบกมันตั้งแต่  รถทั่วไป  ยัน  รถ  ส่งถ่าน  ยังไม่เคยลืม  มิตรระหว่างทาง  ผู้ใหญ่ใจดี  ทุกท่านที่ให้

อาศัยรถ  ให้ที่หลับ  ที่นอน  ที่กิน  สมัยนั้น  แม้จะยังเป็นวัยรุ่น  แต่สิ่งที่ได้พานพบคือ

วัยรุ่นที่ใด้พบเจอระหว่างทาง  หลายกลุ่ม  หลายจังหวัด  บอกว่า  สักครั้งคงใด้มีโอกาสทำแบบพวกผม

ตอนนี้  อยากกลับไปหามิตรเก่า  เยี่ยมเยียน เมาด้วยกันสักมื้อ  ก็ยังดี 

ที่สำคัญ  อยากไปเยี่ยมเพื่อนที่เดินทางไปด้วยกัน  แต่เขาไม่กลับ  เพราะ  ได้เมีย  ที่เชียงใหม่ 

เลยตัดสินใจค้าขายอยู่ที่นั่น  แม้ตอนนี้  เพื่อนจะเหลือแค่เถ้ากระดูกอยู่ใน  สถูปย์ 

แต่พวกกูก็ยังไม่เคยลืมมึง

เพื่อนเสียเพราะรถคว่ำที่เชียงดาว

[kensiro]

เคยผ่านแบบนี้มาแล้ว มันมากๆ

[สหายอ๋อง เซียนปลาซิว]

ขอบคุณครับ  พี่โรจน์

คิดถึง  หลวงพ่อที่ยุดยา  น้าเล็ก  ที่  สลกบาตร  คิดถึง  หนานทร  ที่ลำปาง  น้าอ้วนที่  แม่ทา

อาติ๋วที่  ดอยสะเก็ด  น้าเติม  ที่  เชียงราย  ลุงปุ่นที่  ม่วงคำ  แม่ตุ้มที่  แม่จันทร์ 

นี่  เท่าที่จำได้   
.

[Ro@d - รักในหลวง]

ครั้งที่ใช้ เก๋ง ตะรอน จากพิจิตร ขึ้นไปกราบพระบนเขาวัง.. แล้วไปมืดและนอนที่ กระท่อมชายหาดปึกเตียน  ที่จอดเ็ป็นเนินดิน คืนนั้นฝนตกตลอดคืน ก็เพราะ
พายุเกย์ กำลังเข้าชุมพร.. ตื่นมาตอนเช้า หนังสือ TV Fimily จอ ๖ นิ้ววางไว้กับพื้น น้ำท่วม หมด  

ส่วนรถต้อง เกียร์ ๑ รีบขับอย่างไม่ถอนคันเร่ง วิ่งฝ่าน้ำท่วมออกมา แต่ พรม อมน้ำไว้หมดแล้ว .. (เมื่อกลับถึง กรุงเทพฯ ต้องถอดเบาะ ถอดพรมตาก ดีที่ไม่เน่าซะก่อน)

ลงใต้ต่อไม่ได้  จึงเข้าไปนอนเล่นที่ เขื่อนเพชร  เขื่อนดินแก่งกระจาน ดีกว่า   ครั้งนั้น มีกระท่อม ค่าที่พัก ๑๒๐ หรือ ๒๐๐ บาท เท่านั้นละครับ
ภาพนี้ ถ่ายไว้บนสันเขื่อน ตอนนั้นอายุได้ ๓๑ ปี ครับ .. ตรงเอวขวา เสียบ Mac ๑๙๕๐ ๙ พารา อยู่ ด้วยนะครับ   

[อดิศักดิ์--รักในหลวง--]

   เป็นความทรงจำที่มีคุณค่าครับ  ไม่อาจซื้อหา    ได้มาด้วยใจล้วน ๆ    ขอร่วมศึกษาประสบการณ์ชีวิตด้วยครับ 

[แจ็ค]

...... อีกนานกว่าพี่ท่านจะเล่าเรื่องของท่านได้หมด หลายคนอาจจะเคยผ่าน แต่ประสบการณ์นั้นอาจจะต่างกัน ดิบ เถื่อน ลุย เสี่ยง ฯ ขอบคุณครับที่นำประสบการณ์มาแบ่งปัน กราบขอบพระคุณครับผม ....

[kensiro]

ก่อนแต่งงาน ชีวิตผมมันสุดยอด เพราะ บ้าลุย เหมือนตายไปครึ่งตัว แต่ส่วนใหญ่ไปคนเดียว ไม่มีแม้เงาเพื่อน

ถ้าไปเกิน 1 คน ผมเดินทางช้ามาก บางที ผ่านป่าเขา ต่างๆ มี ฟ้าเป็นมุ้งเลยก็ว่า มีประสบการณ์ หลากหลาย

รูปแบบ อย่างการเดินป่า ถ้าไปเป็นทีม ช้ามาก ถ้าไปคนเดียว คล่องตัว รู้ทุกอย่าง ด้วย สัญชาติญาณ

ระวังภัยด้วยความรู้สึก โบกรถ ขอข้าว ขอที่นอน หรือแม้แต่นอนในดง ส่วนใหญ่ผมชอบนอนตามคบไม้

สร้างแค่อีกที แต่สิ่งที่ผมทำคือ ตะแกง ไฟฟ้า กันงู ต่างๆ เหมือนที่ตียุงปัจจุบันนี้นะครับ ยังมีอีกเยอะ

คุยกันได้เป็นเดือน บางครั้งเจอ ทหารลาดตะเวน บางครั้งเจอ ขบวนค้ายา  อย่าง วิธี การจับขบวนค้ายา

อยากเล่า นะ แต่เป็นความลับ ราชการ คือ ไปแอบดูมา กิกิ เข้าไปแบบที่ พวกเขาไม่รู้อีกที กิกิ พูดมากไปแล้ว

วันนี้ถ้าผมเป็นกลุ่มค้าขา ไม่อยากคิดว่า คนที่ไปแอบจับจะเป็นเช่นไรบ้าง

[Ro@d - รักในหลวง]

โบกรถ ก็เพราะ ยังไม่มีรถ แต่อยากจะเที่ยว..   เอราวัญ น้ำตก ระดับเทพสร้างสรรค์

ย้อนไป เมื่อปีมะโว้  โน้น นนน.....

หลังสอบไล่ปลายปี ในชั้นเรียน มศ.๔ ..ก็ปิดเทอมใหญ่  
พวกเรา มี ๑. กึกก้อง สมเกียรติเจริญ (ปัจจุบันเป็นผู้พิพากษาหัวหน้าคณะในศาลอุทธรณ์)๒. ธรรมศักดิ์ นาวิไลกุล( ขนส่งจังหวัดลพบุรี คนปัจจุบัน)
๓.กำหนด โสภณวสุ เปิดสำนักกฎหมาย ที่พัทยากลาง ๔.ประสิทธิ์ ดามพ์ประสิทธิ์กุล ๕. มาโนช แซ่ตั้ง ๖.ชัยยศ โตประภัทร์ จนท.ป่าไม้  และ ๗ ตัวผมเอง..

มันเริ่มจากตัวผมเอง ที่ชักชวนเพื่อนคอเดียวกัน ที่อยากเที่ยวไปเที่ยวด้วยกัน..  โบกรถ เป็นครั้งแรก  และครั้งนั้นหลังเหตุการณ์ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖  ผ่านไปแล้ว
ภาพพจน์ ของนักเรียน-นักศึกษา ดีมาก สังคมตอนนั้น เป็นสังคมคุณธรรม ช่วงสั้น ๆ จึงได้รับการอนุเคราะห์ จากสังคมดีพอสมควร  
พวกเราตอนนั้น ยังเป็นเด็กวัยรุ่นที่กำลังเติบโต ..

เลือก น้ำตกเอราวัญ กาญจนบุรี ที่มีชื่อเสียงมาก  คือปลายทาง.. ก่อนประกาศเป็น อุทยานแห่งชาติ.. ราว ๑ ปี ๓ เดือน  ถนนเส้นหลักที่วิ่งผ่าน เป็นลูกรัง  
จากถนน ยังต้องข้ามฟากแม่น้ำแควใหญ่ ด้วยเรือไม้กระดาน ไปขึ้นฝั่ง ของน้ำตก เอราวัญ

เพื่อนเราบางคน อยากไป แต่ผมไม่ชวน และบอกกับพวกเราที่ไป เราไม่ชวน พวก วิตก-วิจารณ์ พวกตุ๊ด คือพวกที่มีปัญหา ไปด้วย
หรือบางคนมารู้ เมื่อพวกเราไปแล้วกลับมาเล่าให้ฟัง

นัดกันสาย ๆ พร้อมกันที่ ขนส่งสายใต้เก่า ตอนนั้น ยังอยู่ริมถนนจรัญสนิทวงศ์   ลงรถทีท่ารถเมืองกาญฯ เดินสะพายเป้หลัง ไปตั้งต้นโบกรถ ที่หัวถนน
เส้นที่ไปทางเขาชนไก่   และก็ไม่ลืมที่จะแวะคารวะ  สุสานทหารนานาชาติ ของทหารสัมพันธมิตร ที่มาสละชีพไว้ ในเมืองไทย

การโบกรถ หลายคนช่วยกัน เฉลี่ย ๑ ใน ๗ คันที่โบก จะรับเราไปด้วย และทั้งหมดเป็นรถบรรทุกเล็ก..  เมื่อเหนื่อย ตัวหลัก
ก็คือผมอีกเหมือนเคย ที่ออกไปแสดงตัวยกแขน และค้อมโค้งตัว ข้างถนน

ได้อาศัยรถจากชาวบ้าน ชาวไร่แถวนั้น ส่งต่อไม้หลายคันเหมือนกัน ..จนมาถึง ด่านป่าไม้ .. และหลังจากนั้น พี่ ๆ ป่าไม้ ที่ทราบว่าเราจะไปเอราวัญ  จึงช่วยฝากรถให้
ระหว่างทาง ดิน-หินถล่ม ทางขาด เพราะฝนตกหนักก่อนหน้า รถผ่านไม่ได้ แต่ก็ไม่มีปัญหา เพราะเราแค่เดินข้าม ไปอีกฝั่ง
และทีนี้ ก็เป็นรถของ จนท.ป่าไม้. ที่นำเราไปลง  จุดชายน้ำที่จะต้องข้ามไปอีกฝั่ง ..

เราข้ามฟาก กับเรือไม้กระดาน ท้องเรือกว้างราว ๒ เมตร และตอนนั้น ใกล้ ๔ โมงเย็น..  แล้ว

ครั้งนั้น ยังไม่มี ตู้ยาม จนท. พวกเรา กึ่งเดิน-กึ่งวิ่ง ลัดเลาะ ข้ามธารน้ำใส ปีนพื้นหินปูนขาว บางส่วนเป็นตะกอนดำ และใช้แนวลำธาร นำทางขึ้น ต้นน้ำ
ผ่านไปราว ๔๕ นาที กับนาฬิการัดข้อมือขวา บอกไว้ จะ ๕ โมงเย็นแล้ว  

มาถึงจุดที่ ซีกซ้ายมือ เป็นโขนหินกว้าง น้ำกระเซ็นถึง ไม่มากนัก.. ขวามือ เป็น หลุมน้ำกว้าง ไปจรดผนังผา  เหมาะที่สุดในการเล่นน้ำ และพักแรม ..
และก็หมดแรงฮึดกันแล้ว มาถึงตอนนี้ ย้อนคิดจากเวลานี้เท่าที่จำได้  พวเเราไม่มีอุปกรณ์ทำครัว ไม่มีเต้นท์  ไม่มีผ้าห่ม มีแต่ ซิบโป้  แว่นขยาย ผ้าพลาสติก..
อาหารนั้น เราเตรียมมาแต่เมืองกาญ คือไก่ย่าง กับข้าวเหนียว เนื้อเค็มย่าง ที่ต่่่างคนต่างซื้อกัน.. ซื้อกะให้พอกับกระเพาะของตัวเอง ๒ มื้อ

ได้เล่นน้ำ ล้อมวง กินข้าวเหนี่ยว+ไก่แห้ง ๆ + เนื้อเค็ม .. ส่วนน้ำตอนนั้น รู้ทั้งรู้ แต่ก็ไม่มีทางเลือก ก็น้ำเสริมสารแขวน แคลเซีี่ยม คนละหลาย ๆ  อึก
คืนนั้น ความหนาว มาเรื่อย ๆ ตั้งแต่ หัวค่ำ และมีฝนตกลงมานิดหน่อย เราเข้าใจไปเอง ความจริงแล้ว คือละอองน้ำ ถูกลมพัดกระจายเป็นฝอย ๆ มาทักทายเรานั่นเอง  

ความหนาวกับ ความเหนือย-อ่อนเพลีย เมื่อมาพร้อมกัน ความอ่อนเพลีย บา่งครั้งก็เอาชนะความหนาวได้เหมือนกัน และดีที่ไม่มียุง หรือแมลง มารบกวน
และไม่มีใคร ตื่นมาโอดครวญ สักคน

รุ่งเช้า พอแดดส่องถึง เราเตรียมตัว ไปต่อ  ธรรมศักดิ์ นำกล้องถ่ายรูปของพี่ชายติดมาด้วย  พวกเรา ๖ คนยืนหันหลังให้น้ำตก
ธรรมศักดิ์ หามุมยืน  และก็ได้ที่เหมาะมาก และก็หมิ่นเหม่มาก แล้ว เขาก็ลื่น หงายหลัง ตกน้ำ-น้ำตก ไปกับกล้องถ่ายรูป  โผล่ขึ้นมาแต่ตัว.
ต้อง งม หากล้อง อยู่หลาย สิบ นาที  

ถัดจากที่พักแรม ขึ้นไป นิดเดียว คือชั้นน้ำตกที่สวยที่สุด และถูกนำมาเป็นภาพประชาสัมพันธุ์ ในการท่องเที่ยวหลายครั้ง..  
พวกเราปีนน้ำตกเที่ยวเล่นน้ำ และถูกกำหนด Trip ด้วย อาหารมื้อต่อไป จึงต้องลงไปหากิน และต้องข้ามฟากไปกินที่ริมถนน ..

ราว ๕ โมงเช้า   หลังจากที่หนำใจ กันแล้ว ก็ต้อง กึ่งเดิน-กึ่งวิ่ง ตามวิสัยวัยรุ่น และบันทึกไว้ ว่านี่คือครั้งแรกของ พวกเรา
ที่ใช้แขนโบกรถเที่ยว..  เด็กโรงเรียนวัด "วัดประดู่ในทรงธรรม"  ท่าพระ ในยุค ๗๐ ปลาย ๆ สมัย "ครูเทพ เที่ยงตรง" เป็นอาจารย์ใหญ่
ครูสนิท วาทะธรรม  เป็นครูผู้ปกครอง   ครูวิภา เป็นครูประจำชั้น .. พวกเรา  ยังไม่รู้อนาคตของตัวเองเลย ในครั้งกระโน้น  

อุทยานแห่งชาติ เอราวัญ
http://www.thaiforestbooking.com/np_home.asp?lg=1&npid=107

[นายรัก-รักในหลวง-]

รออ่านต่อครับ นึกภาพตามพี่ Ro@d มันเป็นกลิ่นอาย ของสมัยโน้น อย่างแท้จริง  ในสังคมที่มีความโอบอ้อมอารีย์
กลับมานึกดู สมัย พ.ศ. นี้ ถ้ามีคนโบกรถ เพื่อขออาศัย และร่วมทาง น้อยคันนักที่จะจอดรับ และให้ร่วมทางไปด้วย
วิถีชีวิต เมื่อก่อน กับ เดี๋ยวนี้ช่างแตกต่างกันจริง ๆ 

[สหายอ๋อง เซียนปลาซิว]

ความโอบอ้อมอารีย์  ของผู้คนเมื่อ  20  กว่าปีที่แล้ว  บางคนอาศัยรถเขาไปแล้วยังให้เรานอนบ้านเขา 

เลี้ยงข้าว  ++  สุรา  แถมบางคนยังมียุ  "เฮ้ย  หนุ่ม  หาเมียอยู่ที่นี่มันเลย"   

หรือคุณครูที่ถ้ำผาจมที่  แม่สาย  ที่ให้นอนในห้องเรียน  แล้วพาพวกผมข้ามไปเที่  ท่าขี้เหล็ก 

ไปเห็นวิถี  พม่าแท้ๆ  แบบที่คนไทยทั่วไป  ไม่สามารถเข้าไปได้

[ทัดมาลา ขอเป็นข้ารองพระบาททุกชาติไป]

อ่านกระทู้เที่ยวป่าของพี่ฐาทีไร นึกภาพกลับไปสมัยเรียนทุกที

ยังรำลึกถึงทริปที่พี่พาไปกางเตนท์ริมอ่างเก็บน้ำทุกครั้งครับ

[Ro@d - รักในหลวง]

อ่านกระทู้เที่ยวป่าของพี่ฐาทีไร นึกภาพกลับไปสมัยเรียนทุกที

ยังรำลึกถึงทริปที่พี่พาไปกางเตนท์ริมอ่างเก็บน้ำทุกครั้งครับ

ครั้งนั้น เป็นครั้งที่ ๒ ที่ได้การร่วม Trip กับกลุ่ม www.Weekendhobby.com.ที่อ.สวนผึ้ง ราชบุรี.. ชาว Weekend Hobby ท่องเที่ยว แบบ Family สบาย ๆ

เป็นผู้มีอัธยาศัยดีเยี่ยม ต่างมาแชร์น้ำใจ ให้กัน.. และเฉพาะ ผู้ที่ใช้ Jeep ได้มีการรวมกลุ่ม มาตั้งเป็น www.jeepunityclub.com
ผมเป็นสมาชิกคนที่ ๑๕ ตอนนี้มีถึง JUC๔๖๕๖  แล้ว  ครับ 

[อ้วน 008 รักในหลวง]

อ่านแล้วเป็นความหลังที่มีคุณค่ามาก สถานที่บางแห่งเมื่อหลายสิบปีก่อนผมเคยไป ป่า เขา สมบูรณ์ หากทราบข่าวว่า
มีการพัฒนา สิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย ผมเป็นคนแปลกตรงที่ไม่อยากไปอีกครับ กลัวความที่เป็นสมัยใหม่ทำลาย
ความหลังเก่า ๆ ไม่ใช่ไม่รับการพัฒนา อาจจะเป็นเพราะผมเริ่มเป็นคนแก่แล้วครับ