เล่าเรื่องสมัยวัยรุ่นของผมบ้าง เป็นเพียงความรู้สึกที่อยากเล่ามิมีอะไรหวือหวาแต่สำหรับผมเป็นความทรงจำที่ดี
ตอน ปวช.1 อายุย่างเข้า 16 ปี อยากขึ้นเขาใหญ่โดยลำพังก่อนหน้านั้นเคยไปกับคุณพ่อด้วยรถส่วนตัว คิดได้ก็จัดสัมภาระ เดินทางด้วยรถไฟจากดคราชถึงปากช่องด้วยรถไฟกับเพื่อนอีก 4 คน ค่าโดยสารคนละ 18 บาทพอดี ลงรถไฟได้ชักหิวซัดก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นหน้าถานีซะคนละชาม แล้วออกเดินโบกรถมันไปเรื่อย จนถึงผากล้วยไม้ บรรยากาศยามนั้นมันช่างสุดบรรยาย ถัดมาอีกวันก็พากันโบกรถเที่ยวไปเรื่อย เหวสุวัติ เหวนรก จนกลับมาที่เดิมเห็นป้ายบอกทางไปเขาแหลมก็เดินมันไปเรื่อยจนถึงยอดเขา ที่ลืมไม่ลงก็คือระหว่างทางได้เห็นนกเงือกตัวเป็น ๆ ขากลับโบกรถลงจากเขายังได้มีโอกาสเห็นโขลงช้างป่าข้ามถนนอีก ทริปแรกในชีวิตที่ผมไม่มีวันลืม
ตอน ปวช 3 ขึ้นภูกระดึงครั้งแรกกับเพื่อนอีก 4 คน ด้วยความห้าวของเด็กวัยรุ่นก็โบกรถกันไปอีกตามเคย แต่ทริปนี้ สามวันสองคืน ได้เที่ยวไปแต่ภูกระดึงรอบนอกที่เขาเที่ยว ๆ กัน ผานกแอ่น ผาหล่มสัก ผาเหยียบเมฆ ยังไม่มันส์เท่าไหร่
ตอน ปวส.1 กลับไปภูกระดึงอีกครั้งเพื่อตามหาสิ่งที่มันขาดหายจากทริปก่อน เที่ยวนี้เดินทางเข้าป่าปิดที่ไฝ่ฝัน แล้วก็ได้เห็นน้ำตกขุนพอง สุดยอดของความประทับใจ น้ำตกใส ๆ ในป่าและต้นเมเปิลที่ใบสีแดงทั้งต้น มันงดงามเหนือคำบรรยาย สุดท้ายในช่วงเรียนมหาลัยยังได้พาเพื่อนขึ้นไปเที่ยวอีกครั้งแต่ครั้งนี้ เนื่องด้วยเพื่อนถอดใจไม่เดินป่า จึงจำต้องลาภูกระดึงโดยไม่ได้เหยียบน้ำตกขุนพองอีกครั้ง น่าเสียดาย
เขียนมาซะยืดยาวเพียงอยากเล่าความประทับใจเมื่อครั้งอดีตเท่านั้นล่ะครับ
