อาจจะเป็นเซน ส่วนบุคคล เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงทั้งหมด เพราะที่จะพูดคือ ชีวิต 1 ชีวิต ที่ต้องดับไป
มีครอบครัวหนึ่งอยู่ติดบ้านผม เลย
พ่อ เป็นครู แม่เป็นแม่บ้าน ลูกชายทำงานแล้ว ( อ่อนกว่าผม 6 ปี )
โปรดใช้วิจารณญาน ในการอ่านและวิจารณ์ห่างจากบ้านผม ประมาณ 150 เมตร เป็นจุดที่ผมเห็นว่าจะมีคนมาตาย ตรงนี้ เห็นล่วงหน้าประมาณ 1 เดือน แต่ไม่รู้ว่าใคร ( ตรงจุดนี้ใน 1 เืดือน มีรถมาล้ม 3 คัน )
เล่าเลยนะครับ ผมเห็นลุง (ครู) ว่า เขาคงอยู่อีกไม่นาน เห็นก่อนประมาณ 2 อาทิตย์
ผมประติดประต่อไม่ค่อยเป็นนะครับ
ยกตัวอย่างวันทีี่ 1 มกราคม 2550 และกัน ตรงที่ผมเห็นว่าจะมีคนมา ตาย แม่บ้าน ได้รถลมตรงนี้ แขนหัก ครับ และก็มีอีกคนมาล้มหน้าแหกไป
ต่อมา อีก 15 วัน ลูกชาย รถยนต์ ชนกันที่ สี่แยก ครับ ไม่ตาย ต่อมา วันที่ 30 มกราคา 2550 ลูกชายเขามาติดฝนที่ร้านผม
ผมพยายามทำทุกวิธีทางให้เขากลับบ้าน ห่างจากร้าน ประมาณ 12-13 กิโล เขากลับบ้าน ตอนประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆ
รู้แต่พูดไม่ได้ เพรานั้นคือวันสุดท้ายที่เขาจะได้เจอกัน แล้ว ตอนหลัง ลูกเขามาถามผมว่า ผมรู้แล้วทำไมพี่ถึงต้องทำทุกอย่างให้ผมกลับบ้าน
ผมเข้าใจแล้ว ก็เลยบอกไปว่า อืม พี่พูดไม่ได้ แต่จะทำให้ดีที่สุด เช้าวันรุ่งขึ้น (ครู ) ก็มารถล้ม ตรงจุดเดียวกัน และ มาเสียที่ รพ ครับ
เข้า ลูกเขาโทรมาบอกว่า พี่ พ่อรถล้ม อยู่ รพ อืม 10 โมงโทรมา พี่ พ่อเสียแล้ว อืม!!
เมื่อวานกลับไปบ้าน ไปเจอ อา ๆ บอกว่า ป้า ไปตรวจ มะเร็งมา เป็น มะเร็งเม็ดเลือดขาว อืม!!!
เรื่องเห็นสถานที่คนเสียชีวิต มันเห็นเอง รู้ว่าใครจะไปมันรู้เอง พิสูจมาเป็นร้อยแล้ว ผมก็ยังงง อยู่เลย ว่า
ผมรู้ได้อย่างไร แต่มันเกิดจากความรู้สึกๆ รับรู้เอง ปู่ ย่า ตา พี่ หรือแม้แต่ พี่สาวที่แสนดี ( ปู วิชชุดา สวนสุวรรณ ผมก็ทราบ )
บุคคลในเรื่องนี้มีตัวต้นจริงทั้งหมด ยังมีอีกหลายเรื่อง แต่เล่าไม่ได้เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวเขา
ตรงจุดน้ำเงิน เมื่อ ยี่สิบปีที่แล้ว มีสิ่งที่ไม่ใช่้คน มาขออยู่กับผม เพิ่งจากผมไป เมื่อ ประมาณ 2 ปีที่แล้ว 
