มันเข้ามาทำไมเป็น แสน คน ไหนว่าเจริญแล้ว
รอคำตอบอยู่ เอาทีล่ะประเด็น เรื่องมาเก๊า ยังไม่ต้องเอ่ยถึง ให้เดาได้เลย บรรพบุรุษ คุณไม่มีใครได้เหยีบย เมืองจีนแน่
แต่ที่แน่ๆ บรรพบุรุษผม มาจากจีน ญาติพี่น้องฝ่ายอากงอาม่า อยู่เมืองจีนทุกคน ลุงผม กลับเมืองจีนทุกปี (ตรุษจีน)
มีคำกล่าวว่า สิบไทย ไม่เท่า หนึงจีน สิบจีน ไม่เท่า หนึ่งยวณ คงหมายถึงความขยัน
แต่ น่าเสียดายที่ประเทศไทยต้องถอยหลังเพราะ
ลูกหลานบรรพบุรุษชาวจีน เจ้าเล่ห์ เหลี่ยมจัด วันนี้ต้องขออภัยหากทำให้ หัวข้อกระทู้แตกประเด็นออกไป
นิดนึงครับพี่ซิก สิ่งนึงที่ลูกหลานชาวจีนแบบผมถูกสอนมา ว่า " เราต้องขยันอดทน อดออม เพื่อ อนาคต "
พ่อผมเล่าให้ฟังว่า สมัย ที่ปู่กับย่า มาอยู่เมืองไทยใหม่ๆ เสื่อผืนหมอนใบนั้น ต้องประหยัดมากๆ ถึงขนาดซื้อเต้าหู้ยี้ 1 ก้อน กินกันทั้งครอบครัว ต่อ มื้อ ที่เดียว กินข้าวต้ม ใส่น้ำเยอะๆจะได้อยู่ท้อง พอผม จบ ป.4 ไปเป็น เด็กร้านข้าวหมูแดง แบบไม่เอาเงินเดือน เหตุผล เพราะ
ต้องการ รู้ถึงสูตร ย่างหมูแดง ทำน้ำซอส (5-10 ปี) หลังจากนั้น ก็เก็บเงินที่ล่ะนิด เพื่อซื้อวัตถุดิบ ซื้อโต๊ะเก้าอี้ เปิดเป็นร้านเล็กๆ
สุดท้ายก็เป็นกิจการของ ตระกูล ผมในที่สุด (ร้านโล้สุนทร ข้างโรงหนังรัตนพร) นั้นก็คือ 1 ในญาติพี่น้อง
ส่วนพ่อผม ก็ได้ออกทะเลไปเป็นไต๋เรือ อยู่เป็น 10 ปี จนมาเจอกับแม่ผม ในที่สุด
ส่วนหลังจากนั้น ไม่นาน พ่อผมก็เปิดร้านขายข้าวสาร ด้วยเงินทุนเพียง 7000 บาท เท่านั้น
หลังจากนั้น 7 ปี พ่อผม เช่าอาคารพานิช 4 หลัง เพื่อทำโกดังเก็บข้าว หลักการคนจีน ง่ายๆครับ ขยันอดทน ซื่อสัตย์
ส่วนความซื่อสัตย์นั้น มันอยู่ที่คน ครับ คนไทยขี้โกงก็เยอะ คนจีนก็แยะ
เรามาดูคนไทยกันต่อ เด็กที่จบออกมานั้น เมื่อเข้าไปสมัครงาน สิ่งที่ถามคำถามแรก หรือพิจารณา อันดับแรกคือ เงินเดือน
ไม่ว่างานอะไรก็ตาม และการทำงานของเค้านั้นเท่าที่ผมเห็นคือ ทำงาน แบบขอไปที ทำลวกๆ ไม่ใส่ใจ ผมเคยเห็น ผู้หญิงคนนึง
เป็น คนงาน ในร้านข้าวขาหมู อยู่ร้านนึง เค้าเป็นลูกจ้าง มามากกว่า 15 ปี ผมถามเค้าว่า " เค้าต้มขาหมูยังไง แล้วน้ำซูป ทำยังไง "
เค้าตอบว่า " ไม่รู้ " เรื่องราวพวกนี้เกิดขึ้นจริง
อีก1 ตัวอย่าง ร้านมือถือ "เม้งโฟน" สุราษ ร้านนี้อันดับ 1 ของสุราษร้านมือถือไม่มีใครไม่รู้จักร้านเม้งโฟน
ประวัติ
เฮีย เม้งนั้นคือเดิมที แค่เด็กจบเทคนิค แล้วไปของานที่ร้าน เม้งโฟนทำ (ชื่อเดิมคือ เม้งโฟน เม้งคือเจ้าของที่ขาย ร้านให้กับเฮียเอก-
เฮียเอกได้ ซื้อธุรกิจเม้งโฟน ทั้งหมดจากอาจารย์ของเค้าเอง) ผมขอเรียกเฮียเม้ง นะครับ
เดิมทีเฮียเม้งนั้นเป็นเด็กที่จบเทคนิค ที่เดินเข้าไปที่ร้านเม้งโฟน เพื่อขอเป็นเด็กซื้อโอเลี้ยง
โดยไม่เองเงินเดือน เพราะสิ่งที่เฮียเม้ง ต้องการ ไม่ใช่เงินเดือน แต่กลับเป็นวิชา ถ้าผมจำไม่ผิด เฮียเม้ง วิ่งซื้อโอเลี้ยงอย่างน้อย
5 ปี
เถ้าแก่เลี้ยงข้าว แต่ไม่ให้เงินเดือน หลังจากนั้น ประมาณ 10 ปี เถ้าแก่ เซ้งธุรกิจให้เฮียเม้งทั้งหมด แต่เฮียเม้งไปขอเงินแม่
จากวันนั้นถึงวันนี้ ร้านเฮียเม้ง ดังมากในจังหวัดสุราษ ถึงนคร ระนอง ชุมพร ทุกร้านส่งเครื่องมาซ่อมที่นั้นเกือบหมด
ผมเองก็เริ่มต้นแบบเฮียเม้งนั้นแหละครับ ต่างกันตรงที่ อาจารย์ผมคือพี่ชายผมเอง แต่ก็วิ่งส่งเอกสารอยู่หลายปีกว่าจะซ่อมมือถือเป็น
คำถามก็คือ ถ้า มีใครซักคนเจอร้าน ที่รับสมัครงาน ช่าง/ร้านอาหาร อื่นๆ เค้าจะทำแบบนี้มั้ย แต่คนจีน ทำครับ
