ดูแล้วก็ได้ข้อคิด และเกิดคำถามในใจหลายอย่าง
ลองถามตัวเองว่าถ้าเป็นเรา มีปืนไว้ป้องกันตัว/ไม่ควัก/ไม่โชว์/ไม่หาเรื่องใคร แต่โดนเข้าแบบนี้ ถือว่าซวยมั๊ย.....
1. จะทนนิ่งให้มันตบเอา ตบเอา... หรือถ้าสวน(โดยหมัด) อาจเป็นมันที่ควักยิงเราก่อน ก็เห็นๆอยู่ว่ามันมีปืน
2. ตัดไฟเสียแต่ต้นลม ให้ตบอยู่นานแล้วนะ ปืนมันก็มี ต้องชิงลงมือบ้างแล้ว ก่อนเราโดนหนักกว่านี้ (โดนไปแล้วด้วยซ้ำ)
เลือกไม่ถูกเลย ถึงใช้สติไตร่ตรองก่อน ก็ยังนึกไม่ออกเลย ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ก็กฎหมายมันไม่ได้เปิดช่องไว้ให้คนถูกข่มเหงนี่นา... ทั้งๆที่มีหลักฐานเด่นชัดแน่นหนา ว่าใครก่อเรื่อง
ในเมื่อนึกไม่ออก คงต้องแล้วแต่เวรแต่กรรม ให้ความรู้สึก และความยับยั้งชั่งใจขณะนั้นมันตัดสินเอา ก็ดันเกิดมาอยู่ภายใต้กฎหมายฉบับนี้แล้วนี่นา...
ส่วนข้อคิดที่ผมคิดมาเสมอ คิดมานานแล้ว ก็คือ
ให้สมมุติฐานไว้เลย ว่าที่เดินกันอยู่ขวักไขว่ มีปืนทุกคน เราจะได้ไม่ซ่าส์กับคนอื่นเค้าก่อน (ป้องกันตัวเท่านั้น) ถ้าใครไม่เชื่อสมมุติฐานนี้ ให้ไปเดินเล่นในศูนย์บริการประชาชนบ่อยๆครับ ไปเฝ้าอยู่สัก 2-3 วันก็ได้ แล้วท่านจะเห็นสัจธรรมว่า คนที่ท่านดูไม่ออกเลยว่าเค้าจะมีปืนได้ แต่เค้าก็มี หน้าตา รูปร่างภายนอก ตลอดจนฐานะ ดูไม่ออกจริงๆ บางคนไม่จำเป็นต้องรวยหรือมีเงินเหลือถึงจะซื้อปืน (เช่นผมเป็นต้น) ถึงไม่มีจะกิน แต่ก็หาเงิน-เจียดเงิน มาซื้อจนได้แหละ ยิ่งถ้าคนชอบนะ ยอมอดอย่างอื่นมาซื้อปืนยังได้...
ชาวบ้าน-ยาม-กระเป๋ารถเมล์-ผู้ใต้บังคับบัญชาเรา-คนที่เราไม่คาดคิด เดี๋ยวนี้เค้ามีปืนกันทั้งนั้น เพียงแต่เค้าจะบอกเราหรือไม่เท่านั้น และเค้าอาจจะไม่ได้มาเล่นอินเตอร์เน็ตอย่างเรา เราจึงไม่รู้เขา แต่คน 10 คน ถ้าถามล้วงลึกกันจริงๆ ผมว่ามีไม่ต่ำกว่า 7
ผมจึงไม่ซ่าส์... แต่สู้นะ...
