เห็นรูปจากลิ้งก์ไทยรัฐฯ เป็นพื้นที่โล่งครับ มีระยะให้วิ่งได้ เมื่อยิงแล้วต้องวิ่ง, ที่ยิงก็เพื่อเปิดทางหนี... หากเป็นตามข่าวจริง แสดงว่าคนยิงชักปืนขึ้นขู่ก่อน ขู่แล้วไม่กลัวเลยยิง ตรงนี้น่ากลัวครับ, น่ากลัวเพราะคนงานคงล้อมรอบไม่มีที่ให้วิ่ง และระยะประชิดมากถึงขนาดสามารถเอาขวดเบียร์ตีหัวได้...
ระยะประชิดแบบนี้ห้ามชักปืนขู่ เพราะต่อให้ .357 ก็ไม่แน่ว่าจะหยุดได้ดังใจ(สถิติมาแชลล้มลงใน 10 กว่าวิฯ นับว่าเป็น"เอาอยู่")...
เล่นกับคนโง่ไม่กลัวตายนี่เล่นยาก คงต้องหาวิธียืดระยะห่างแล้วค่อยคิดว่าจะหนีก่อนยิงหรือยิงก่อนหนีครับ...
ที่ผมไม่ตั้งใครเป็นหัวหน้าคนงานเลยก็เพราะไม่ว่าใครจะมาใหม่ ก็จะกลายเป็นลูกน้องของหัวหน้าคนงานหมด ไม่ใช่ลูกน้องเรา และหัวหน้าคนงานจะกระทำตัวแบบ รัฐซ้อนรัฐ... พอมันไป มันเอาลูกน้องเราไปด้วย ผมเคยเสียลูกน้องวันเดียว 30 คนเลยครับ...
ทำงานกับคน ไว้ใจกันไม่ได้ ผมเลยต้องปกครองให้ทุกคนมีระดับเท่ากัน... ถ้าผมไม่อยู่ก็มึนกันทั้งไซท์ ทำงานกันไม่เป็น ลูกน้องจะคิดถึงแต่เรา...
ทุกครั้งที่จ่ายค่าแรง เหมือนทุกข์ครับ ว่าจะออกมาได้มั๊ย ขึ้นค่าแรงให้คนดีขยัน แต่ไอ้พวกเลวๆที่ขี้เกียจมันเคือง และส่วนมากจะเป็นพวกโง่แต่มีกำลังที่คนอื่นหวาดกลัวซะด้วย... พวกนี้ตัวแสบ...
งานเลี้ยงปีใหม่ ผมต้องนั่งบนโต๊ะ และให้ลูกน้องนั่งพื้น เพราะเข้าใจคนเมา ระบายไประบายมาเดี๋ยวมีเรื่อง และมากคนยิ่งมากความ..
แต่ผมแปลกใจ... ว่าทำไมลูกดกหมดแม็ก ยังไม่สามารถแหวกวงออกไปได้ แสดงว่าหัวหน้าคนงานกล่อมซะจนเชื่องหมด...
ผมเคยห้ามทัพคนงานผมตีกับแคมป์ข้างๆ ผมยิงไปนัดเดียว... ทุกอย่างสงบนิ่งครับ...
แต่เคสนี้เหลือเชื่อจริงๆ... คนไม่กลัวปืน... ผมคิดหนักเลยครับ กระบอกไหนดีที่จะทำให้ผ่านไปได้ทุกงาน...
สงสัยหน้าตัด คงไม่สำคัญเท่าลูกดกอย่างที่พี่โร๊ดพูดแน่เลย...
มี 2 เรื่องครับ... เรื่องแรกคือเรื่องการปกครองคน(นั่งโต๊ะนั่งกับพื้น) ตอนนี้คุณตั้วกำลังทำตามโมเดลมาตรฐานครับ กองทัพทุกกองทัพในโลกนี้ทำแบบนี้กันหมด นั่นเพราะเขามีเหตุผลครับ... เหตุผลที่ว่าต้องถามกับคนในกองทัพ แต่ที่เราเห็นก็คือในค่ายฯนายทหารสัญญาบัตร จะใช้ชีวิตแยกระหว่างทหารชั้นประทวนครับ แยกโรงอาหารกิน แยกสโมสรเมา แยกห้องน้ำ แยกเรือนพัก แยกหมดทุกอย่าง แต่เวลาออกรบจะนอนกลางดินกินกลางทรายด้วยกัน ไม่งั้นมันสั่งกันไม่ได้ครับ...
เรื่อง 2 เรื่องแหวกวงล้อม... ถ้าเป็นคนเล่นกับ 1911 มาได้สักพัก จะทราบว่าทำไมหลายคนรวมทั้งนักกีฬาฯ ชอบ 1911 นั่นเพราะมันโยกยิงย้ายเป้าหลายตัวที่กำลังเคลื่อนที่ได้เหมาะสมที่สุดครับ(แต่ช่วงหลังนายสมชายชักชอบ G19) แต่ที่คุณตั้วน่าจะหัดเล่นอีกอย่างนึงคือมีดพับคอมแบ็ตใบเล็ก หรือมีดใบตายตัว(ห้อยคอเอาไว้)ครับ...
ตามข่าวไทยรัฐโดนคนงานล้อมกรอบเอาไม้หน้าสาม+ขวดเบียร์ตีหัวจนตาย... เหตุการณ์แบบนี้ หากเจอคนเล่นมีดคลุกวงในแผล็บเดียวจะเปลี่ยนเป็นหนังคนละเรื่องเลยครับ(อาจพาดหัวข่าว "ผู้รับเหมาโหดเชือดคนงานตายเกลื่อนแคมป์"), คนเล่นมีดกับคนที่ไม่ได้เล่นมีดมีความแตกต่างกันมาก ทำนองเดียวกับคนเล่นปืนใหม่ๆยืนตั้งท่ายิงทำกลุ่ม 15 เมตรได้เท่ากำปั้นแล้วภูมิใจเก็บเป้ากลับบ้าน แต่คนเล่นมาได้สักพักจะบอกว่าระยะ 15 เมตรนั่นถ้าจะยิงเข้าขวดทุกนัด มันต้องเดินยิงหมุนตัวยิงครับ เพราะตั้งท่ายิงยังไงก็เข้าขวดทุกนัด...
นายสมชายว่าคุณตั้วมีกล้ามเนื้ออยู่ไม่น้อย เพราะเคย Post ถอดเสื้อโชว์กล้ามใส่เด็กแว๊นในซอย สมัยคุณตั้วเข้าเว็บใหม่ๆ... กล้ามเนื้อแบบนั้นเหมาะสำหรับเล่นมีดครับ เอาแค่ยกกล้ามหลังแขนได้ 1/2 หนึ่งของน้ำหนักตัวคนไทยปรกติแค่นี้ก็เกินพอ(ดัมเบลประมาณ 15 กิโลต่อข้าง), นั่นแปลว่าสามารถ"ดัน"ออกได้ 15 กิโลกรัมต่อแขนหนึ่งข้าง คนไทยหนักปรกติประมาณ 60 - 70 กิโลโดน"ดัน"ออกและ"กระทบ"ด้วยน้ำหนักขนาดนี้รับรองมีเซ ต่อให้ติดการ์ดครับ...
เมื่อเซแล้วจะตวัดปาดซอกคอหรือปาดตามแขน ตามข้อพับได้ง่ายแล้วครับ, ต่อให้ลูกปืนหมด มีคนโดนปาดซอกคอนอนให้เห็น ที่นอนอยู่ก็กุมคอเลือดไหลพุ่งเป็นท่อประปาแตก, อยากรู้ครับว่าคนงานคนไหนจะกล้าวิ่งเข้ามาให้โดนปาดอีก... คนงานก่อสร้างทั่วไปที่เห็นแรงแยะ นั่นเป็นแรงแบบมีความอึดทนแบบนักจ๊อกกิ้งครับ แต่เรื่องแรงปะทะ+ความเร็วสู้พวกเพาะกายกล้ามเนื้อสวยงามไม่ได้...
ไปหาคอร์สมีดแมงมุมฝึกได้แล้วครับ... เย้...
