ถ้าเป็นปืนมีทะเบียนก็ถือว่าเป็นความผิดพลาดของระบบออกใบอนุญาตอย่างหนึ่ง
แทนที่จะห้ามอย่างที่ผู้มีอำนาจชอบคิด...
ไปเข้มงวดตรวจสอบสภาพจิตผู้ขอเสียน่าจะมีประโยชน์กว่า...
ถ้าจำไม่ผิด....น่าจะมีแบบทดสอบที่ตรวจได้ถึงสภาพพื้นฐานจิตใจ ความอดทนอดกลั้น รวมถึงอารมณ์ได้ สำหรับแบบทดสอบทางจิตวิทยา
ส่วนเรื่องยิงขึ้นฟ้า...ก็จัดให้มีการอบรมเบื้องต้น สอบข้อเขียน สอบภาคปฎิบัติ
ให้ผ่านเกณฑ์ขั้นต่ำพร้อมรบใบประกาศณียบัตรการใช้ปืนเบื้องต้น เก็บค่าสอบ ค่าออกใบเข้ารัฐได้อีก
ไม่ใช่สองมาตราฐาน ใครมีเงินจ่ายค่าทางด่วน ก็ปล่อยเซ็นให้ผ่าน...แบบนี้จับได้ต้องลงโทษหนักทั้งคนเรียกคนจ่าย...
......ขอนอกเรื่องนิดนึงครับ
เรื่องใบขับขี่อีกเรื่อง ต้องเพิ่มเนื้อหาเรื่องมารยาทด้วย เช่นเรื่องไฟสูง เรื่องแช่เลนขวา เรื่องไฟผ่าหมากผ่านสี่แยก และอีกหลาย ๆ เรื่อง
....แล้วก็กลับเข้าเรื่อง
ผมว่า กรณีท่านเอกนรินทร์ว่ามา น่าจะมี แบบว่า แพทย์เกี่ยวกับด้านจิต ที่เชี่ยวชาญด้านการศึกษาแนวโน้มจิตใจอะไรเทือกนี้ (เรียกไม่ถูกครับ)
เป็นผู้ออกใบรับรอง ถ้าเป็นความเสี่ยงต่อวิชาชีพ ก็อาจจะมีค่าใช้จ่ายในการออกใบรับรอง ผมว่า น่าจ่ายกว่าค่าทางด่วนบนสำนักทะเบียนเป็นแน่
ผมค่อนข้างเชื่อมั่นในจรรยาบรรณวิชาชีพสาขานี้พอควร ว่า ใบรับรอง น่าจะ"ซื้อ"ไม่ได้ง่าย ๆ คนที่ได้ใบเซอร์ฯตัวนี้ จะต้องมีสภาพจิตที่ "ผ่าน" ในระดับหนึ่ง
จริงอยู่ หมอคงไม่สามารถระบุได้ว่า นายคนนี้ จะไม่ลุแก่โทษะ ชักปืนยิงใส่คนที่ขับรถปาดหน้าแล้วชูนิ้วกลางให้
แต่คงจะพอบอกได้ ว่า นายคนนั้น นายคนนี้ มีแนวโน้มด้านความรุนแรงในจิตใจ ไม่สามารถออกใบเซอร์ฯให้ได้ อะไรประมาณนี้
ผมว่า ใบนี้ น่าจะมีประโยชน์กว่าใบรับรองจากกำนันผู้ใหญ่ ผู้บังคับบัญชา หรือข้าราชการซี 7 เป็นแน่
เห็นว่าความเห็นผม เพ้อเจ้อไปก็หัวเราะได้เลยครับ เพราะมันเพ้อเจ้อจริง ๆ
