ผมไม่พกปืนครับ....ขอพึ่งพุทธคุณ ห้อยพระ เคียนตะกรุด ผูกเชือกคาด สวมแหวนพิรอด พกเบี้ยแก้ แค่นี้...ผมอุ่นใจ.....แคล้วคลาด ครับ
ขอเล่าเรื่องราว เป็นเบื้องต้น เพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันนะครับ " เรื่องเล่าจากพ่อผมเอง "
คุณพ่อผมอายุ 67 ปีแล้ว ใช้ชีวิตทหารมา 35 ปี โดย 20 ปีอยู่ในสมรภูมิสงคราม ไม่ว่าจะเป็น
สมรภูมิเวียดนาม , ชายแดนตาพระยา , สมรภูมิร่มเกล้า , เขตป่าดิบชื้นเมืองกาญจน์ , อ.วัฒนานคร , แนวชายแดนจ.ระนอง , แนวชายแดนจ. ตาก และ ทหารรักษาพระองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
พ่อไม่จับปืนมาตั้งแต่ลาออกจากราชการ พ่อบอกว่ามือพ่อเปื้อนเลือดมามากเหลือเกิน แต่พ่อต้องทำเพราะเป็นหน้าที่ เพื่อปกป้อง ชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์
ประสบการณ์ของพ่อ มีมากมาย ล้วนแต่ประสบมาด้วยตนเองทั้งสิ้น การที่เราจะยิงคนที่กำลังจ้อง
เราอยู่ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ทหารต้องฝึกฝนจากชีวิติจริง จากสนามรบ จากการปะทะ ซึ่งก็นานพอดู ถึงจะเล็งเป้าหมาย ลั่นไกปืน โดยไม่มีผลต่อจิตใจ และสมาธิ ...
เมื่อเราโดนยิงก่อน เราอย่าคิดว่าจะยิงสู้ได้แบบในหนัง การที่ลูกปืนวิ่งผ่านหัวเรา พร้อม
ทั้งเสียงกระสุนที่เราไม่สามารถกำหนดทิศทางได้ ผ่านเข้าหู เราจะตื่นเต้น ตกใจ และทำอะไรไม่ถูก อย่าว่าแต่จะก้าวขาเลยนะ จะเหนี่ยวไกปืน ต่อให้ไกเบาแค่ไหน ปืนยังไม่ลั่นเลย...เพราะข้างหน้าเรานั้น มีสองทางเลือกรออยู่คือ รอด และ ความตาย....เราต้องผ่านชีวิตจริงๆ จึงจะทำมันได้ดี
อย่าอวดเก่งเมื่อยังไม่มีประสบการณ์
เราจะฝึกหนักแค่ไหน ก็ไม่มีทางได้ใกล้เคียงกับสถานะการณ์จริงหลอก เพราะเราฝึกภายใต้ทฤษฎีการยิงปืนตามตำรา ซึ่งไม่มีสภาวะกดดัน และการโต้ตอบของศัตรู ไม่มีลูกปืนวิ่งเป็นห่าฝน เชื่อพ่อเถอะ พ่อผ่านความตายมามากแล้ว ดีที่สุดคือ
รู้ว่าไปแล้วอันตราย ก็อย่าไป
รู้ว่าอาจจะต้องเผชิญหน้า ก็หาทางหลีกเลี่ยง
รู้ว่าเสี่ยง ต้องหาทางแก้เพื่อห่างการปะทะ
ขึ้นชื่อว่าปืน ไม่ว่าจะขนาดไหน ยิงโดนเป็นตายทั้งนั้น แต่ต้องยิงให้เป็น ยิงให้ตรงจุดตาย
ปัจจุบันนี้ไม่มีสงครามแล้ว รักษาตัวรอด รู้เขารู้เรา แล้วชีวิตจะเรายืนยาว อย่าคิดว่าเรามีปืนอยู่ฝ่ายเดียว คนอื่นเขาก็มี เราอาจอยู่ในสภาวะหนึ่งต่อสอง หรือหนึ่งต่อสิบก็เป็นได้ ... อย่าประมาทนะลูก
****************************************************************
นี่เป็นเพียงบางส่วนที่ผมจำคำสอนของพ่อได้ดี ถ้ามีโอกาสพี่ๆอยากจะมาร่วมแรกเปลี่ยนประสบการณ์กันกับพ่อผม เดี๋ยวเราก็หาโอกาสเหมาะๆกันนะครับ...ตอนนี้บ้านผมอยู่สระบุรี ครับ
การัณย์
ครับ
ขอบคุณครับ
ผมเคยจะยิงเด็กรุ่นน้องที่ชอบแซวอย่างน่าเบื่อหน่าย
ไม่มีเหตุผล
ช่วงชีวิตที่คิดมาก.................
เตรียมสมุดฝากเงิน แผนการหนีแล้ว
จริงครับจะยิงคนทั้งคน..ไม่ง่ายเลย
คืนนั้นตั้งใจเต็มร้อยว่าอะไรที่หลุดออกจากปากมึง
นั่นคือบทสุดท้าย
มือจะจับปืนเย็น หน้าเย็น ใจระทึก
สุดท้ายทุกอย่างจบโดยมันไม่แซวเราอีกเลย
นี่คือโชคและสิ่งดีที่มันไม่หลุดอะไรออกจากปากมัน
ไม่งั้นอนาคตเราจบแน่
คิดแล้วขออย่าได้เจออะไรๆที่ต้องให้เราต้องใช้มันเลย
***** กรรมของสัตว์โลก *****
