เอ๊า... ที่บอกไว้ไง ศิริราช
อิอิอิ จำไม่ได้ .... อิอิอิ ฃ่วงนี้ Ram ชองผมมัน ช๊อต ฮาร์ทดิสก็เออร์เร่อ .... อิอิอิ
อิ อิ
ข้ามฟากที่ท่าวัดมหาธาตุ
เข้าศิริราช เดินมาที่นี่
จำได้ว่าครั้งแรกที่บริจาคเลือดคือสมัยเรียน ม.6 ชั่งน้ำหนักผ่าน แล้วก็บริจาคเลือด
ทุกครั้งที่บริจาคมีอาการกลัวทุกครั้ง
เข้า รพ.มาได้กลิ่นรพ.แล้ว รู้สึกไม่ค่อยดี (เจอพยาบาลหน้าหวานๆ ค่อยยังชั่วหน่อย
)
แต่ก็เขียนเอกสารแสดงความจำนงได้ดี ไม่กลัว รอคิวได้
พอจนท.เรียกชื่อ ชักจะเริ่มเป็นคนอ่นน้อมถ่อมตน
ยกมือไหว้ จนท.หัวคู้ ทั้งๆที่อายุเธอน้อยกว่าเราเกินรอบ 555555555+
คุยกับ จนท.โดยความสุภาพ เธอให้รอคิวขึ้นเขียง เอ๊ย... ขึ้นเตียงบริจาคเลือด
ช่วงนี้พยายามสูดหายใจลึกๆ
เอาน่าเราบริจาคเลือดมาตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นเป็นไร
เริ่มขยับหัวเข็มขัด คลายออกสักหน่อย เอ่อ... ค่อยยังชั่ว...
พอเขาเรียกชื่อตามคิว ก็เดินไปที่เตียงด้วยความสุภาพเเรียบร้อย
ที่นอนอยู่เตียงข้างๆแล้ว ก็ยิ้มให้เรา ใครก็ไม่รู้ ที่เราไม่รู้จัก แต่มีไมตรีให้อย่างน่าประทับใจ
พยาบาลที่ถือตะกร้าใส่อัฐบริขารสำหรับการบริจาคเลือดบอกให้นอน ก็นอนลงช้าๆ
กลัวเธอขุ่นเคือง......
หลังจากนั้น ก็เหมือนเดิม นอนลงและหลับตา
ไม่รู้เป็นไง ไม่กล้ามองอะไรในช่วงนี้ ใจเต้น ตุ้มๆต่อมๆ ทั้งๆที่บริจาคมาแล้วตั้งหลายครั้ง
รอ..พยาบาลทำโน่น นี่ กับแขนเรา ด้วยความกระวนกระวาย
พอเหตุการณ์ดำเนินไปถึง ตอนเข็มเข้าสู่ร่างกาย.....
เจ็บจี๊ดตอนเลือดแรกไหลออกจากร่างกาย ด้วยแรงดันภายในตัวเรา
แค่ไม่ถึง3วินาที ก็เข้าสู่ภาวะปกติ แล้วเราค่อยลืมตามาดู
อืม... ก็เหมือนเดิม ไม่เห็นมีอะไร ความเจ็บปวดไม่มี บีบมือไปตามจังหวะ ช้าๆ ไม่ถึง10นาที
เสร็จพิธี
บางที ผมมีความรู้สึกว่า ไปบริจาคเลือดแต่ละครั้งเหมือนต้องเอาชนะใจตัวเองทุกครั้ง
แต่ก็ไม่เคยปฎิเสธนะ เวลาไปก็ไป แล้วก็รู้สึกแบบข้างบนทุกที ไม่เคยเป็นปกติกับเขาสักที
บางคนแค่สองครั้งก็ชินแล้ว
เดี๋ยว ครั้งหน้าลองใหม่ จะกระสับกระส่ายกระวายกระวนหรือไม่
