ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
สมัยที่การท่องเที่ยวยังจัดงานเกี่ยวกับประเพณีพื้นบ้าน ๔ ภาคปีละครั้งที่สวนอัมพร ที่บ้านผมจะต้องไปดูลำตัดแม่ประยูรหวังเต๊ะประจำ ตอนนั้นแอร์ก็ไม่มี แมลงสารพัด คนก็ยืนเบียดๆพอๆกับรถเมล์สมัยนี้ แต่การแสดงของท่านทั้ง ๒ ก็ตรึงคนดูไม่ให้ไปไหนและมีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กลอนก็ลงตัวให้เราคิดว่าไม่มีช่องให้เป็นอื่น แต่ท่านก็ไหลไปได้ เสียงหัวเราะดังรับเป็นพักๆ ตอนนั้นรู้สึกเลยว่าสนุกเต็มอิ่มเป็นยังไง ผ่านมาหลายสิบปีก็ยังไม่รู้สึกสนุกเต็มอิ่มแบบนั้นอีกเลย