เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

พี่ๆ สมาชิกทุกท่าน ท่านใดที่เคยได้อ่านงานเขียนของผม (จะเรียกว่างานเขียนดีไหมเน้อ  )

เพราะเขียนแบบเอาสนุก เนื้อหาสาระ ไม่ค่อยมี ซึ่งผมเคยนำมาลงแล้วครั้งหนึ่ง

ซึ่งตอนนั้นเป็น Link ของเว็ปพันทิป และกระทู้ของผมก็สูญหายไปจากพันทิปแล้ว

ก็เลยไม่ได้เขียนต่อ เผอิญวันนั้นผมกลับมานั่งดูกระทู้เก่าๆ ของเว็ปเรานี่แหละ

เอ่? เราเคยลง "เรื่องสุร้ตดา" ไว้นี่หว่า แถม Linkของพันทิป ก็เสียไปแล้ว

ก็เลยเขียนเพิ่ม แต่ก็ยังไม่ได้นำมาลงซักที วันนี้ผมจะนำมาลง ให้พี่ๆ สมาชิกทุกท่าน ได้รกหูรกตากันอีกรอบ

หมายเหตุ: อาจจะมี การใช้คำผิดพลาดบ้าง และคำแบบวัยสะรุ่นบ้าง ก็ขออภัย พี่ๆ สมาชิกทุกท่านด้วยนะครับ

[แปจีหล่อ]

ผมว่าคุ้นๆว่าเคยอ่านแต่นานมาแล้วครับ

[konklong]

รออ่านครับ 

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่1

“นนทพัฒ คุณตื่นหรือยัง” (เสียงออดอ้อนของหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งกำลังสะลึมสะลืออยู่บนเตียง เธอมีชื่อว่า)
 
“สุรัตดา” (เธอเป็นผู้หญิงที่ผมเจอเมื่อคืนนี้ ผมยัง งงๆ อยู่ว่า เธออยู่บนเตียงผมได้ยังไง)

“นนทพัฒ” (เธอเรียกผมอีกครั้งนึง ผมลืมตาแล้วคิดว่า นี่เราไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกหรือ ผมหันไปคุยกับเธอ)

“แล้วคุณหล่ะ ตื่นหรือยัง”

“ยัง ยังไม่อยากตื่น เช้าอันแสนสบายอย่างนี้ ต้องขอหลับให้เต็มอิ่มหน่อย แต่ฉันหิวน้ำมากๆ ฉันอยากได้น้ำสักแก้วนึง คุณช่วยหยิบให้หน่อยได้ไหม!”

(ในใจผมคิด อะไรกันนี่! คุณใช้ผมตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยหรือไง)
 
(ผมจึงต้องลุกขึ้นจากเตียง วูบแรกปวดหัวมากๆ โอ๊ยทำไม มันปวดหัวอย่างนี้ สงสัยเมื่อวานดื่มเยอะไปหน่อย
จริงๆ แล้วผมก็ดื่มเยอะทุกครั้ง เมากลับบ้านทุกที แต่วันนี้ไม่กลับมาคนเดียว ผมจึงต้องงัวเงียไปหยิบน้ำให้เธอ)

“เอ้าน้ำ อย่าดื่มเร็วนักหล่ะ เดี๋ยวสำลักกันพอดี” (เธอรับแก้วโดยที่ไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ)
 
“อ้า สดชื่นจัง ฉันขอนอนต่อนะ คุณง่วงไม่ใช่หรอ ไม่นอนหรอ”

“รู้ไหม? เมื่อคืนนี้ ฉันกอดคุณทั้งคืนเลย คุณเอาแต่นอนกรน จนฉันเกือบไม่ได้หลับแล้วไง” (ผมยังคงเบลอๆ อยู่)
 
“เอ่! จริงสินะ คุณชื่อเล่นว่าอะไรหรอ ฉันยังไม่รู้จักชื่อเล่นคุณเลย ฉันชื่อ “ดา” แล้วคุณหล่ะ” (เธอพูดเป็นต่อยหอย ผมกำลังงงๆ จึงฟังไม่ได้สัพสักเท่าไหร่)
 
ผม “พัฒ” เรียกผมว่า “อู๊ด” ก็ได้นะ ผมชอบชื่อนี้
 
“ทำไมอู๊ดถึงชอบชื่อนี้หล่ะ” (ผมดีใจที่เธอเรียกผมอย่างนั้น)

“อ๋อ! ก็เพราะว่า ผมอ้วนมั้ง” (เธอหัวเราะใหญ่)

“ไม่หรอก อู๊ดไม่อ้วนหรอก อู๊ดอวบๆ มากกว่า”

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่2


“นี่ดา หิวหรือเปล่า ผมมีมาม่าในตู้ ดาหิวก็บอกนะ เดี๋ยวจะได้ต้มให้”
 
“ยังเลย ดายังไม่หิวเท่าไหร่ ดาอยากนอนต่อมากกว่า วันอาทิตย์นี่ดีจริงๆ เลยเนอะ
วันนี้อู๊ดไปไหนหรือเปล่า ไปเดินเล่นกันไหม”
 
“อืมมม ไม่รู้เลย ไม่ค่อยมีเงินอ่ะ เพราะว่าตกงานอยู่ต้องเจียมๆ ไว้หน่อย”
 
“ไม่เป็นไร ดาพอมีบ้าง ก็แค่ไปเดินเล่นไม่ได้ไปซื้อของสักหน่อย
เดี๋ยวกินมาม่านี่แหละจะได้ไม่ต้องไปกินข้างนอก จะได้ประหยัดไง” (คิดได้แฮะผู้หญิงคนนี้)

“เดี๋ยวเราค่อยคุยเรื่องนี้ได้ไหมอ่ะ ยังง่วงอยู่เลย ตอนนี้ยังไม่อยากสัญญาเดี๋ยวทำไม่ได้”

“เชอะ! แล้วแต่อู๊ดแล้วกัน อยากนอนก็นอนไปเลย” (เธอหันหลังควับ)

“เฮ้ออ ! ผู้หญิงนี่เอาใจอยากจริงๆ เน้อ” (แล้วต่างคนก็ต่างหลับ)



เวลาไม่เคยรอใคร..........................



“อู๊ด” (เธอเรียกผมอีกครั้ง หลังจากที่นอนต่ออีก 3 ชั่วโมง) “อู๊ดๆ”

“ว่าไงดา” (เสียงผมยังคงงัวเงีย)

“ตื่นได้แล้ว จะห้าโมงเย็นแล้ว ไม่หิวหรอ” (พลางเขย่าตัวผมไปด้วย)

“เดี๋ยวขออีกห้านาทีได้ไหม ลุกตอนนี้มันจะปวดหัวอะ
ขออีกห้านาทีนะ”

“อู๊ด” มาม่าอยู่ไหน ดาหาไม่เจอ นี่ไงมาหลบอยู่นี่เอง

หูย! มีหลายรสด้วย หมดอายุยังเนี๊ยะ ทำไมซองมันดูเก่าๆ

โห่!.....
นี่คุณอู๊ดเจ้าค่ะ! กินนี่ไม่เคยล้างจานเลยนะ จานหมดตู้เลย

“อู๊ด....ต้มมาม่านี่ ใช้กี่นาที”

“กี่นาทีก็เอาเหอะ 3 มั้ง”

“อู๊ดนี่ไม่ไหวเลย กินแล้วไม่ยอมล้างจาน”

(ผมคิดในใจ ว่าเธอจะบ่นอะไรนักหนาทำเป็นแม่ผมไปได้)

“ปี๊บๆๆ อ่าได้หล่ะ หอมจัง อู๊ดมีถุงมือจับไหม มันร้อนมากเลย”

“หาดูเอาก่อน น่าจะอยู่ในตู้ด้านบน”

"อยู่ไหนนะ นี่ก็ไม่มี นี่ไงเจอแล้ว โอ๊ะโอว มามะเจ้ามาม่าน้อย
 อู๊ดตื่นได้แล้วมานั่งกินเป็นเพื่อนหน่อย เดี๋ยวจะอืดหมดเสียก่อน

(ผมต้องลุกจากเตียงเพราะทนเสียงเธอไม่ไหว)

โฮ้ ทำกี่ห่อเนี๊ยะ!

แหม่แค่ 3 ห่อเอง ก็คนมันหิวอ่ะ

หมดตู้เลยไหมเนี๊ยะ!

อู๊ดนี่ งกจัง กินๆ เข้าไปเหอะเดี๋ยวมันจะหมดอายุซะก่อน (ผมมองเธอแล้วรู้สึกว่า เธอน่ารักเหมือนกันนะ)

อู๊ดจะกินไหม เดี๋ยวกินหมดแล้วจะมาว่ากันไม่ได้นะ

จ้าๆ กินแล้วจ๊ะแม่ศรีดา

ใครแม่ศรีดา

ก็ดาไงจ๊ะ

เรียกดาซะแก่เลยนะ

กินกิน เดี๋ยวจะได้ไปอาบน้ำ

อู๊ดเปิดทีวีหน่อย เอาช่อง 5 นะ นี่ไงรายการนี้มาพอดีเลย รายการโปรดดาเลยนะ อู๊ดรู้ไหม

(กรู...จะรู้ไหมหล่ะ ?)

คิดไรอยู่อู๊ด ว่าดาหรอ (เธอทำหน้ายักษ์ใส่)

เปล่า จะว่าดาทำไมหล่ะ?

งั้นแล้วไป (เราต่างกินไปคุยไป)

[PU45™]

นึกว่า รัตตรา หนังกะติ๊ก  

[หน่อไม้ส้ม-รักในหลวง]

รอตอนต่อไป

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

นึกว่า รัตตรา หนังกะติ๊ก   

ฮ่าๆ นานๆ โดนลุงปูแซวสักที....จ๊ากซ์

ขอบคุณครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่3


"ดาบ้านอยู่ไหนหรอ" "แล้วนี่เรามาอยู่ด้วยกันได้ไง" (ที่ถามเธอ เพราะเมื่อคืนผมจำอะไรไม่ได้เลย สงสัยคงหนักไปหน่อย)
 
"อู๊ดจำไม่ได้จริงๆ หรอ" (เธอส่ายหน้า เหมือนกับจะบอกว่า อีตานี่ไม่รู้เรื่องอะไรเล้ย)
"ก็เมื่อคืนนี้อู๊ดเจอกับดาที่ร้านไง"

"แล้วไงต่อ ?" (ผมฟังอย่างใจจดใจจ่อ)

"ก็...โต๊ะเราข้างกัน อู๊ดเมาแล้ว ถึงเขามาคุยกะดา"  "แล้วก็พูดนู้นพูดนี่ไม่หยุดเลย แล้วก็ถามว่าดากลับยังไงตอนร้านใกล้จะปิด?"

"เฮ้ย!.. เดี๋ยวนะ อู๊ดพูดไม่หยุดเลยหรอ" (ผมงงตัวเอง เพราะทุกทีผมจะเป็นคนเงียบๆ เวลาเมา ไม่รู้ว่ายัยดานี่ ปรักปรำหรือเปล่า)

"อย่าเพิ่งขัดสิ"

"เออ เล่ามา"

"แล้วอู๊ดก็บอกว่า เดี๋ยวอู๊ดไปส่งดาไง จำได้ไหม?" (จำได้ก็เก่งแล้ว ตอนนั้นให้เดินตรงยังยากเลย)

"ดาก็เลยมากับอู๊ดไง แต่อู๊ดเมามาก" "พอขึ้นรถแท๊กซี่ปุ๊บ ก็หลับปั๊บ"

"นี่ดากำลังจะบอกว่า ที่ดามาอยู่ที่นี่เพราะมาส่งอู๊ดหรอ" (ผมเบิกตาโพลง!)

"ใช่ ดามาส่งอู๊ด"
 
"แล้วดารู้จักห้องอู๊ดได้ไง?
 
"ก็ดาจำได้ อู๊ดบอกว่าพักอยู่ “นารายอพาทเม้นท์” แถวสีลม ตอนที่อยู่ในร้านอ่ะ"
 
"อ๋อ!... อ้าว!...แล้วขึ้นห้องถูกได้ไง ?"
 
"ก็ถามยามเอาไง ว่าอีตานี่อยู่ห้องไหน" "ยามก็ใจดี้ใจดี พาไปส่งห้องเสร็จสัพเลย"
(ตายห่าแล้วกรูงานนี้เสียหายหมด ให้หญิงพาเข้าห้อง)

"แล้วดาไม่กลัวหรอ มานอนกับเราเนี๊ยะ?"
 
"ไม่กลัวหรอก...อู๊ดไม่ได้ทำอะไรดาสักหน่อย"  "เมาขนาดนั้น มีแรงทำก็เทพแล้ว ฮ่าๆๆ" (เธอหัวเราะชอบใจยกใหญ่)

"แหะๆ! ก็แบบว่าอาจจะมีแรงเหลือนิดนึงก็ได้นะ"  "แต่ว่า...ตอนนี้มีแรงแล้วนะดา ไม่กลัวหรอ"
 
"ไม่กลัวหรอก อู๊ดไม่ใช่พวกบ้ากามนี่"
 
"ไม่รู้สิ! เดาเองก็แล้วกันนะ......ฮ่าๆๆ" (พร้อมทำหน้าตาหื่นกามใส่)

"ฮ้ายย!....อิ่มจัง อู๊ดจะอาบน้ำก่อนไหม ?"  "เพราะเดี๋ยวดาล้างมหกรรมจาน บานตะไทให้"

"ขอบคุณคร้าบบ" (ผมมันตัวเป็นขน จึงตอบอย่างไม่ลังเล)

"แหม่!...ไม่ค่อยรีบนะคุณอู๊ด" (เธอประชดประชันยกใหญ่)

"ดา นี่ผ้าเช็ดตัวนะ ยังไม่ได้ใช้เลย แม่ซื้อมาให้ เผื่อไว้" 
"เอ้อ จะกินอะไรก็เปิดตู้เย็นเอาเองนะ" (ผมเดินผิวปาก เข้าห้องน้ำอย่างสบายใจเฉิบ)

 


เวลา..............มันไม่เคยคอยใครจริงๆ


ปัง! ปัง! ปัง!....

"อู๊ดเสร็จยัง เอาไส้ออกมาล้างด้วยหรอ" (เธอทั้งเคาะ ทั้งเรียก โอ๊ยทำสารพัด) "จะครึ่งชั่วโมงแล้วนะ"
 
"ก็ปวดท้องอ่ะ เดี๋ยวจะเสร็จแล้ว แป๊ปนึง" (แกร๊ก)
 
"เหม็นหน่อยนะ อาบเสร็จตั้งนานแล้ว"  "พอดีข้าศึกโจมตี ก็เลยออกรบสักหน่อย เดี๋ยวจะแพ้สงครามได้"
(พลางเธอเดินสวนเข้าห้องน้ำ)

"อี้สกปรก เหม็นมากๆ เลย อู๊ดไส้เน่าป่าวเนี๊ยะ" (ผมหล่ะสะใจจริงๆ)

"บ่นจังรีบๆ ไปอาบน้ำเลย"
 
"จะบ้าหรอ เข้าไปมีหวังตายคาห้องน้ำพอดี"

"สาธุ....ขอให้อานิสงที่ทิ้งไว้ ขอให้อยู่นานๆ นะ"
 
"อานิสงบ้าบอไรกัน อนิจจังสิไม่ว่า" 

[มะเอ็ม]

เพลินครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่4



ผ่านไป 20นาที....................



"ดาเสร็จยัง?"
 
"แป๊ปนึง"  "สบายตัวจัง อู๊ดมีแป้งไหม?"
 
"อยู่ในห้องนอน"
 
"ห้ามแอบดูนะ" (ใครจะไปดู แบนซะขนาดนั้น)
 
"อืมม ไม่แอบดูหรอก แต่จะดูเลย"
 
"อู๊ดบ้า"

"ล้อเล่น รีบๆ เข้าเถอะจะหกโมงแล้ว"

"อู๊ด...แล้วเราจะไปไหนกันดีหล่ะ"
 
"ไม่รู้ดิ ดาอยากไปไหนหล่ะ"

"ดาไปไหนก็ได้"
 
"งั้นไปสยามกัน"

"โอเค"

"โห้ย...ดา ไม่โป๊ไปหน่อยหรอ" (เธอนุ่งกระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋ แถมยังมีรอยขาดในบางจุดอีก เฮ้อ...เห็นแล้วเหนื่อยใจ)
 
"โป๊ตรงไหน?" (เธอถามกลับ)
 
"ก็มันสั้นอ่ะ" (ผมมองพลางส่ายหน้า)
 
"ไม่สั้นหรอกใครๆ เขาก็ใส่กัน ป่ะ เสร็จแล้ว"  "Let Go กันอู๊ด"

"ไม่สั้นก็ไม่สั้น" (ดูดีๆ ก็น่ารักไปอีกแบบ)


(หลังจากที่ทั้งสองออกจากห้องพักไป ทั้งสองไม่เคยได้รู้สึกเลยว่านี่
“เป็นการเจอกันครั้งแรกมิใช่หรือ” แต่ทำไมดูราวกับว่า
สนิทสนมกันมาตั้งนานแล้ว เขาและเธอมองข้ามข้อนี้ไปอย่างชัดเจน)



18.30น. ป้ายรถเมล.....................



"อู๊ดเร็ว!  รถมาแล้ว"
 
(รถปอ. สาย 524 เป็นสายที่ผมขึ้นเป็นประจำ ผมเรียกมันว่า “รถคลาสสิค”
เพราะขับมันไปเรื่อยๆ และพนักพิงก็ยาวเกินหัวไปอีก มันนั่งสบายจริงๆ ให้ตายเถอะ)

"ดาเบาะหลังว่าง" (ผมพาเธอไปนั่งด้านหลังสุด ซึ่งเป็นที่ๆ ผมนั่งเป็นประจำทุกครัง ที่มีโอกาส)

"สยามสองคน เท่าไหร่ค่ะ" (เธอชิงเลี้ยงตัดหน้า)

"มานี่ เอาที่อู๊ดนี่" (เรื่องอย่างนี้ ยอมได้ไง ฮึ!)

"คนล่ะ 15 ค่ะ สองคน 30 ค่ะ" (เธอยื่นแบงค์ 50 พร้อมหันมาเยาะผมเล็กน้อย ฮี่ๆ)
(แก๊ปๆ ฟรืดๆ)

"ดานี่นะ แย่งอู๊ดเลี้ยงค่ารถเมลจนได้" (ผมสบถแบบเซ็งๆ)

"มันคนละชั้นกันอู๊ด" (เธอเย้ยไม่เลิก พลางเสียงสูง แกมพะหงกหัว ฮึ ฮึ)

"อย่างนี้อู๊ดก็ต้องเลี้ยงข้าวดาดิ" (เธอพูดดักคอ สงสัยงานนี้หมดตูดแน่เรา) "แหม่ ช่างรู้ใจจริงนะอู๊ด" (แน่ะ!  ยังไม่เลิก)

"อู๊ดฟังเพลงไหม?"
 
"เหอะ ไม่อ่ะ"
 
"เพราะน้า"
 
"ไม่ชอบฟัง" (เธอทำท่าจะงอล)

"เอออ เอามา ฟังก็ฟัง" (เธอส่งหูฟังของ พานา ให้ข้างนึง)

(เพราะว่าเราห่างกันไกลเหลือเกิน ฉันเองก็ไม่รู้.......)

"ดาชอบฟังแนวนี้หรอ"

"อืมม ดาชอบ เพราะดี"  "เอาไว้ฟังก่อนนอน" (น้ำเสียงของเธอ ดูช่างมีความสุขเสียจริง)


(เราสองต่างฟัง...บทเพลงต่างบรรเลง...ผ่านเพลงแล้ว...เพลงเล่า)



19.05 น. ใกล้ถึงจุดหมาย.................



"เอออ ดา บ้านอยู่ไหนหรอ?"

"เอาบ้านไหนหล่ะ?"

"รวยหรอถึงมีหลายบ้าน"

"จะบ้าหรอ อู๊ด ดาพูดเล่น"

"แล้วงั้นอยู่ไหนอ่ะ?"

"อยู่สมุทรปราการ" (เสียงเธอเริ่มเนือยๆ เหมือนกับไม่อยากตอบในสิ่งที่ผมกำลังถามเธอ"

"อยู่กะใครหรอ แฟนป่าว แฟนอ่ะเด้" (ผมยังคงรุกคำถาม โดยไม่ได้สังเกตุสีหน้า และน้ำเสียงของเธอเลย)

"ป่าว ดาอยู่กับพ่อกับแม่" (เสียงเธอสั่นคลอน ดูเธอเศร้าจนเห็นได้ชัด)

"ดาเป็นไรหรือป่าว มีอะไรเล่าให้อู๊ดฟังได้นะ" (เธอเศร้า ผมเองยิ่งเศร้าจับใจ เช่นกัน)

"ป่าว" (คำธรรมดา แต่สำหรับสุรัตดา เป็นคำที่ "ไม่ธรรมดา")

"ไม่มีอะไร ช่างเถอะอู๊ด"

"อู๊ดไม่ฟังเพลงแล้วหรอ มันจะจบแล้วนะ" (เธอเบน เป็นเรื่องอื่นไป)

"เอออ ฟังอยู่ไง"

"ทำไมต้องตะคอก" (กรูตะคอกตรงไหนฟร๊ะ!)

"ไม่ได้ตะคอกสักหน่อย หูหาเรื่องนะเราอ่ะ"

"ดา ดา......................ดา…"

"อืมมม" (เสียงงัวเงีย)

"หลับเร็วจังเมื่อกี้ยังว่าอู๊ดอยู่เลย"

"อืมมมม".......(เธอหลับต่อ)

(ความเศร้า ได้ผ่านไปแล้ว แต่สำหรับผมคนเดียว แต่สุรัตดานี่สิ ที่ต้องทุกข์ทนกับมันต่อไป)

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่5


(คร่อกฟิ้วว......คร่อกฟิ้วว......คร่อกฟิ้วว แล้วเราทั้งสองก็หลับ)



19.20 น. เกือบเลยจุดหมาย......................



(รถเบรค ดังเอี๊ยดดดด.....ผมเลยตกใจตื่น เอ่? นี่อยู่ไหนแล้ววะเนี๊ยะ หันไปดูดา เธอยังหลับอยู่)

"เฮ้ย! ดาตื่น เลยแล้ว" (เธอตกใจสะดุ้งตื่นเช่นเดียวกัน)

"ไร......ไรหรอ เลยแล้วหรอ"

"เออดิ เลยแล้ว"

(((อ๊อดดด! อ๊อดดด!))))))


"จอดด้วยครับ ไปดา"  "เร็วหน่อยเดี๋ยวลงไม่ทัน" (ผมจับมือเธอแล้วจูงฝ่าวงล้อมออกไป)

"ขอทางหน่อยครับ"

"ดาระวังมอไซค์" (ยังไม่ทันจะสิ้นเสียง มอไซค์ขับเฉียดเธอไปนิดเดียว) (ผมบีบแขนเธอแน่น รั้งเธอไว้ไม่ให้เดินลงไป)

"อู๊ด ดาเจ็บนะ ดูซิแขนแดงหมดแล้ว" (คิ้วเธอขมวด อย่างกับเลข 8 อิจิบัง)

"เจ็บแค่แขน หรือว่าจะเจ็บทั้งตัว" (ผมเปรียบเปรยให้เธอเข้าใจ)
 
"อือ อือ" (เธอ "อือ" ไปอย่างนั้น ผมรู้)

"นี่ดีนะ ที่ตื่นมาก่อน ไม่งั้นมีหวังเลยไปไกลกว่านี้" (ผมยกความดีความชอบให้ตัวเองได้อย่างไรเนี๊ยะ)

"ก็อู๊ดนั่นแหละ ผิดแล้วยังจะมีหน้ามาทำเป็นพูดดีอีก" (เธอเหมือนรู้แหะ)

"ผิดตรงไหนอ่ะ"

"เออช่างเถอะ เอาเป็นว่าผิดก็แล้วกัน" (สงสัยเธอยังหงุดหงิดเรื่องที่ผมทำเธอเจ็บ)



19.25 น. สยามสแควร์ ซอย 1.........................


"ลูกชิ้นปิ้งไหม?"

"ไม่อ่ะ ดายังอิ่มอยู่เลย"

"หูย ปลาหมึกน่ากินจัง" (เธอรีบแจ้นมาที่เตาทันที)

"ไหงบอกอิ่มไงดา" (ผมลองเบรคเธอดู แต่ปรากฏว่า ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ)

"พี่ค่ะเอาปลาหมึก 2 เอ็นเนื้อ 2"

"ของผมหมึกอย่างล้วน 4 ไม้"

"พี่ค่ะย่างแบบเกรียมๆ นะ"

"ของผมไม่เอาเกรียม แต่เอาร้อนๆ" (เรื่องมากพอกัน)

คนขาย> "เผ็ดหวานครับ"

"เผ็ดครับ"  "หวานค่ะ" (ไม่รู้จะแย่งกันตอบทำไม เธอเชอะ! ผมก็เชอะ! เป็นเหมือนกัน ฮึ)

"พี่เอาหวาน เผ็ดไม่เอาค่ะ"

"พี่เอาเผ็ดครับ หวานไม่เอา"

(สงสัยคนขายชักเริ่มเซ็ง) "เอางี้ แยกใส่คนละถุงดีไหม"

ดี!  (ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน พร้อมหันไปมองหน้ากันแบบเคืองๆ)

"เท่าไหร่ครับ" (ผมนิ่ง แล้วหันไปมองหน้าเธอ)

คนขาย> "40 บาทครับ" (เธอยังคงทองไม่รู้ร้อน)
 
"ดา จัดไป" (งานนี้ผมชิงพูดก่อน)

"อู๊ด ดาเลี้ยงค่ารถแล้วนะ" (น้านน! ไง! กรูว่าแล้ว เป๊ะ! สิ่งที่คิดไว้ไม่มีผิดเพี้ยน)

"ก็มันมีแบงค์พันอ่ะ" (ทางออกสำหรับผมมีเสมอ ฮ่าๆ ไอ้แสบดูด้วยว่าเล่นกับใคร กระดูกคนละเบอร์โว้ย)

คนขาย> "อ๋อ ผมมีทอนครับ" (จ๊ากซ์ เจอมุขเทพขนาดนี้ ยังโดนแก้เผ็ดได้ แค้นนี้ต้องชำระ)

"ฮ่าๆ...ฮ่าๆ...ไอ้อ้วนหน้าแตกเลย" (มันดูจะฮามากไปแล้ว)

"ก๊ากซ์ๆ...ก๊ากซ์ๆ...สะใจจริงจริ๊งงง (มันมากไปแล้วนะ)

(หนึ่ง สอง สาม..สี่..หก...แปด....เก้าร้อยหกสิบบาท  
แบงค์ร้อยเก้าใบ กับเหรียญสิบ อีกหกอัน) (((เซ็งโคตร)))

"ฮ่าๆ ดีสมน้ำหน้า" (ปากนึงก็เยาะเย้ย ปากนึงก็กิน มันเอาส่วนไหนเปล่งเสียงวะเนี๊ยะ)

"ปลาหมึกอร่อยจัง ((งั่มม)) ((งั่มม))"

"ฮืออ นี่ลูกชิ้น หรือซาลาเปาวะ" (ไมแมร่งมีแต่แป้งวะ)

"อย่าบ่นมากหน่ะ 5 บาทเอาไรมากมาย"

"สยามนี่มันคนเยอะจริงเลยเนอะอู๊ด"

"อืมมม"

"เมื่อก่อนนะ ตอนที่ดามาที่นี่ครั้งแรกนะ"

"ดามาไมหรอ"

"มาเรียนพิเศษ"

"หน้าแบบนี้เนี๊ยะนะ เรียนพิเศษด้วยหรอ"

"ไมอู๊ด! หน้าแบบดาแล้วทำไม หรอ"

"ป้าววว ไม่ทำไมนี่"

(((หล่อตายละอีอู๊ดอ้วน))))

"แล้วเรียนไรหล่ะ เรียนติวอะดิ"

"อืมม รู้ได้ไง"

"ก็เด็กสมัยนี้ ใครๆ ก็เรียนติวทั้งนั้นแหละ
จนมันเป็นเทรนไปแล้วมั้ง"

(แถวนี้หาถังขยะยากจังวุ้ย)

"นั่นไงอู๊ด อยู่ฝั่งนู้น"

"อู๊ดฝากด้วย"
 
"อู๊ดระวังรถ"............................เอี๊ยดดดด))))))))) (เป็นเธอนั่นเองที่คว้ามือผมไว้)

"เฮ้ยยย (เกือบไปแล้วไงกรู เกือบเป็น "ผีสยาม" แล้วไง)

"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย" (เธอบ่น.........ไปเรื่อย)



19.50 น. หิวน้ำอ่ะ.......................................

"อู๊ด ตัวนี่สวยไหม?"

"ดูไปก่อนนะ เดี๋ยวมา"

"ไปไหนหรอ?"

"ซื้อน้ำ เอาน้ำไร"

"เอา เอ่! อะไรดีหล่ะ งั้นเอาโค้กหล่ะกัน"


(ร้านป้า ย่านๆ นั้นแหละ จำชื่อร้านไม่ได้)


"ป้า โค้ก 2 กระป๋อง เอาเย็นๆ นะป้า"

"เท่าไหร่ครับ"

ยัยป้า> "40 บาทจ๊ะ" (โห....ไมแพงจัง เลือดกรูซิป)

ลุงแก่ๆ> "พ่อหนุ่มลุงมาจากต่างจังหวัด ยังไม่ได้กินข้าวเลย ขอตังกินข้าวหน่อย" (โม้กรูป่าววะ)

"เอาไปกินข้าวนะ อย่าเอาไปกินเหล้าหล่ะ" (ลุงยกมือไหว้ทีนึง แล้วก็เดินจากไป)

[น่ามบ่อาบ]

กำลังสนุกเลยคับ  ต่อๆๆๆๆ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

กำลังสนุกเลยคับ  ต่อๆๆๆๆ

ตอนนี้เขียนไว้เยอะแล้วครับ แต่จะทยอยนำมาลงเรื่อยๆ นะครับ

ขอบคุณที่ติดตามครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่6



"อะ โค้ก" (ผมสะกิดเรียกเธอ)

"เปิดให้หน่อยสิ" (((แกร๊ก ฟื๊ดด)))

"เอ้า! กินซะ"

"อู๊ดนี่น่ารักจริงจริ๊ง" (ออดอ้อนอีกและ)

"อู๊ดว่าตัวนี่เป็นไงบ้าง?) (เสื้อยืดสีชมพูด ลายขาว ตัวเล็กนา่รัก)

"อืม ก็สวยดีนะ" (ผมยังซดแป๊ปซี่ต่อไป)

"แต่....ดาว่ามันเรียบไปนิด"

"แล้วตัวนี่หล่ะ?" (เธอชี้เสื้อยืดสีดำ ลายวิ้งๆ อีกตัว)
 
"ก็ดีมั้ง แต่ตัวแรกสวยกว่า"

"แล้วอู๊ดว่าถ้าดาใส่แล้ว ตัวไหนดูดีกว่า"

"ก็.....ชอบตัวไหนหล่ะ?)

"ตัวนี่ไง" (ตัวแรก)

"ก็เอาดิ แพงป่าว"

"150 เอง"

"ซื้อดิ ไม่แพงหรอก"

"พี่มีตัวใหม่หรือป่าวค่ะ? เอาแบบนี้ตัวนึง"

"อู๊ด เอามา 150"

"อะไรอ่ะ ของๆ ดาก็จ่ายเองดิ"

"ก็ดาไม่มีเงินสด มีแต่บัตร"

(เฮ้อ!)

"เป็นไรอู๊ด คิดไรอยู่ รีบๆ ควักมาเลย เร็ว"

"ยืมก่อน เดี๋ยวเจอตู้เดี๋ยวกดคืนให้"

"แหม่!...ไม่ได้คิดไรเลย ซื้อให้ก็ได้ แค่นี้จิ๊บจ๊อย"

"นี่ค่ะพี่"

"ขอบคุณค่า โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค่ะ"

"เย้... วันนี้มีคนเลี้ยง ลูกชิ้น เลี้ยงน้ำ แล้วยังซื้อเสื้อให้อีก ดีใจจัง"
(อ้าวเมื่อกี้บอกกรูเองไม่ใช่หรอ ว่ายืมก่อน)


(เราสองต่างไปในทุกที่ เข้าซอยนั้นออกซอยนี้ เข้าร้านนั้น ออกร้านนี้ กินทุกอย่างที่อยากกิน ซื้อทุกอย่างที่อยากซื้อ (ถ้ามันไม่เกินกำลังนะ)



21.00 น. (เราทั้งสองยังอยู่กันที่สยาม)


(((หาวว))) "เฮ้ออ! ง่วงนอนจัง" (เธอเอ่ยเบา)

"กลับบ้านไหมดา?"

"อู๊ดอยากกลับแล้วหรอ?"
 
"ป่าวว.. ก็เห็นดาง่วง นึกว่าอยากกลับ"

"กลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไร นี่อู๊ด ไปกินเหล้าไหม"

"ไม่อ่ะ ไม่ค่อยมีตัง"

"เอ่อน่า...ไปเถอะเดี๋ยวเลี้ยงเอง"

"ไว้วันหลังดีกว่า เดี๋ยวกลับบ้านดึกนะ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรบอกแม่ ว่านอนบ้านเพื่อน"

"จะดีหรอ?"
 
"ดีสิ เราจะได้อยู่ด้วยกันไง อยู่กับอู๊ดสนุกดีออก"
(เห็นกรูเป็นเครื่องเล่นป่าววะ)

"น้า... อู๊ดนะ ไปกินเหล้ากันนะ น้า... น้า..."

"เออ ไปก็ไป แต่จะไปไหนหล่ะ"

"ไปถนนพระอาทิตย์กัน"
 
"ตรงไหนของโลกหรอดา"

"อู๊ดนี่...บ้านนอกเข้ากรุงป่าว ก็อยู่แถว ป้อมพระสุเมรไง"

"ไม่รู้จัก ไม่เคยไป"

"ไม่รู้จัก งั้นเดี๋ยวดาพาไปรู้จักเอง"

"Let Go กันอู๊ด" (ประโยคเดิมเลย ที่เธอพูดครั้งแรก)

"ไม่มีตังนะดา"

"เออ น่า เดี๋ยวเลี้ยงเอง"

"เดินเร็วหน่อย สามทุ่มกว่าแล้ว ร้านมันปิดเร็ว"

"จากนี่ไปไกลหรือเปล่า"

"ไม่ไกลมากหรอก ไกลแล้วจะไม่ไปใช่ไหม"

"ป่าววว" (ไปอยู่ดี ขัดแม่ไม่ได้)

((ฟรืดดดด))) "กระจกรถถูกเลื่อนลง"

(น้ำเสียงทุ่มใหญ่ จากคนขับแท๊กซี่ เขียวเหลือง)

"ไปไหน ครับ"

"พี่ ไปถนนพระอาทิตย์ ตรงป้อมพระสุเมรค่ะ"

(แท๊กซี่พยักหน้ารับ)

(ผมเปิดประตูให้เธอ)

"อู๊ดขึ้นก่อน" (เสียงเธอเอ่ย)

"อู๊ดเร็วหน่อย รถหลังติด" (เธอเปลี่ยนเป็นเสียงสูงทันที)

"เฮ้อ...ร้อนจัง พี่ขอแอร์เพิ่มหน่อยค่ะ"

"ดาชวนเพื่อนๆ ไปด้วยสิ หลายๆ คนสนุกดี"

"ขี้เกียจชวน ชวนไปมันก็ไม่มากันหรอก"

"ลองดูหรือยัง"

(เธอควักโทรศัพท์ BB ออกมา ดูสวยดี ออกแนวหรูๆ ผมนึกถึงโทรศัพท์ตัวเอง LG เครื่องละ แปดร้อยบาท รู้สึกเศร้าใจ)

(ตืด..........ตืด............ตืด..ตู๊ด))))

((ฮาโหลลล))))))

"นา ทำไรอยู่วะ"

((นอน)))))

"ไปเที่ยวป่าว"
 
"ที่ไหน"

"ถนนพระอาทิตย์ มาป่าว"

"ไปเหอะ พรุ่งนี้ กรูสอบหวะ"

"เออ!! ถ้าไปมึงก็โทรมานะ"

"เออแค่นี้" ((ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด)))