เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

[หน่อไม้ส้ม-รักในหลวง]

 

[แปจีหล่อ]

ผมอ่านไปลฺ้นไปว่าจะจบแบบหักมุมไหม555 หนุกดีครับ บวกให้้ครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่11



10.00 น..................ไปซื้อบะหมี่



"หิวข้าวแล้ว..อู๊ด" (งานเข้าแล้วกรู)

"ดาอยากกินไร เดี๋ยวจะไปซื้อให้"

"แถวนี้ มีไรอร่อยบ้างหล่ะ"
 
"ก็มี....ข้าวมันไก่ ข้าวขาหมู บะหมี่หมูแดง โอ๊ยอร่อยเยอะแยะ" (ผมคุยโวไปเรือย)

"แล้วอู๊ดว่า อะไรอร่อยสุดหล่ะ"

"บะหมี่หมูแดงมั้ง"

"งั้นบะหมี่ก็ได้ แต่ไม่เอาผักนะอู๊ด อย่าลืมนะไม่เอาผัก" (เธอจะย้ำอะไรกันนักหนา)

"กินผักบ้างสิ จะได้โตไวๆ"

"ไม่เอา มันเหม็นอ่ะ" (เธอขยี้จมูก ทำเป็นเหม็น)

"กินผักแล้วแข็งแรงนะ" (ผมย้ำบอกเธอ)

(เธอเสียงสูง) "อู๊ดดดดดดดดดด.........รีบๆ ไปซื้อเลยหิวแล้ว"

(ระหว่างรอลิฟต์ และแล้วสวรรค์ก็ทรงโปรดผมอีกครั้ง)
 
"หวัดดีครับ" (ผมกล่าวทักทายพักต์)

"หวัดดีค่ะ" (น้ำเสียงเธอนุ่มนวลเหมือนเดิม)

(ผมเงียบ) (แล้วผมก็เงียบต่ออีก) (อ้า! นึกออกหล่ะ)

"เอ่อ! คุณชื่อพักต์ หรือเปล่าครับ"

"ใช่ค่ะ รู้ได้ไงอ่ะ"

"ก็เคยได้ยินป้าแม่บ้านเรียกหน่ะครับ" (ป้าแม่บ้าน เป็นคนทำความสะอาดชั้นที่ผมอยู่)

"อ๋อ.....แล้วคุณชื่ออะไรหรอค่ะ" (เธอมองมายังผม)

"ผม อู๊ดนะครับ หรือจะเรียกอู๊ดดี้ก็ได้" (ผมดูประหม่าเล็กน้อย)

"ชื่อตลกจังค่ะ" (เธอแกมหัวเราะ)

"ครับ มีแต่คนบอกอย่างนั้นเหมือนกัน"
 
"คุณพักต์ อยู่ที่นี่มานานหรือยังครับ"

"ก็...อืม......ก็ประมาณปีกว่าๆ ได้มั้ง"

"แล้วอู๊ดหล่ะ"
 
"ผมก็จะ 3ปีแล้วครับ"

"คุณพักต์ เอ่อ............." (ผมพยามนึกเรื่องคุยต่อ)

"ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ เรียกพักต์เฉยๆ ก็ได้"

"แหะๆ ได้ครับ" (ผมยิ้มแหย่ๆ)

"ลิฟต์มาแล้ว เชิญครับ" (ผมเอ่ยน้ำเรียบง่ายแต่แฝงด้วยเลสนัย)

"จะไปไหนหรอค่ะ" (เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย)

"จะไปซื้ออะไรกินหน่อยครับ"

"ซื้อให้ใครด้วยหรือเปล่าค่ะ" (เธอดักคอผมทันทีทันใด)

(ตอบไงดีวะ) "อ๋อ...นั่นน้องสาวหน่ะครับ" "เป็นลูกพี่ลูกน้องหน่ะครับ" (ไวจริงนะกรู)

"แหม! อู๊ดตอบซะยาวเลยนะ ถามไปนิดเดียวเอง" (เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่)

"แล้วนี่วันนี้อู๊ดไม่ทำงานหรอ"
 
"ตอนนี้ตกงานอยู่ ยังหางานไม่ได้เลย" (ตีหน้าเศร้าเล่าให้เธอสงสาร)  "มีงานอะไรแนะนำไหมหล่ะ

"อู๊ดจบอะไรมาหล่ะ"
 
"จบ บริหารคอมอ่ะ ที่โรงแรมพักต์ มีงานเกี่ยวกับคอมไหม"

"ไม่รู้สิ ต้องถามก่อน เดี๋ยวดูให้ก็แล้วกันนะ"

"รบกวนหรือเปล่า" (ใจนึงผมก็เกรงใจเธอ อีกใจนึงก็อยากทำงาน)

"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวได้เรื่องยังไง จะมาบอก"  "อู๊ดอยู่ห้องทุกวันไหม"

"ช่วงนี้อยู่ทุกวัน มาเรียกได้เลย"
 
"ขอบใจนะพักต์"

"ไม่เป็นไรจ้า  งั้นพักต์ไปก่อนนะ" (เธอโบกมือ บ๊าย บาย แล้วเดินจากไป)
 
"ครับ โชคดีครับ" (ผมก็บ๊าย บาย เธอเช่นกัน)

(เย้ส เย้ส กรูนี่หล่อไม่สร่างจริงๆ)

"ลุง หมี่เกี๊ยวแห้ง 2ห่อ" (ผมลืมเรื่องไม่ใส่ผักของดาไปเลย)


ปัง!  ปัง!  ปัง!

"ดาเปิดหน่อย"

"อู๊ดไมไปนานจัง" (เธอเริ่มโมโหหิวนิดๆ)

"ก็คนเยอะ เลยรอนานหน่อย"

"มานี่ เดี๋ยวดาแกะให้ ตาอู๊ดนี่ ไม่รู้เรื่องเลย" (เธอบ่นพรึมพรำ)
 
(ส่วนผม ไปเก็บผ้าที่ตากไว้เมื่อหลายวันก่อน)

"อู๊ดดดดดด" (เธอเสียงสูงอีกครั้ง)

"ผักเพียบเลย ไม่ได้ใส่ใจเลยนะ อีอู๊ดบ้า เอาผักไปกินคนเดียวเถอะ นี่ๆ เอาไปให้หมด"

(ส่วนผมมือก็เก็บผ้า แต่ใจยังคิดถึงใบหน้าอันแสนหวานของพักต์ ผู้หญิงในดวงใจของผม ดูเธอช่างเย้ายวลมีเสน่ห์จริงๆ)

"อู๊ดรีบๆ มากินเร็ว เดี๋ยวเย็นหมด" (เธอตะโกนเรียก)

"มาแล้ว มาแล้ว" (ไมผักกรูเยอะจัง)

"ผักมีประโยชน์นะ กินเยอะๆ นะ จะได้โตไวๆ" (เล่นกรูแล้วไง เอาคืนใช่ไหม ครั้งนี้ยอมไปก่อน)

"อร่อยดีนะ ห่อเท่าไหร่หรอ"

" 30บาท" (บะหมี่เต็มปากอยู่)

"อืม ก็ไม่แพงนะ ให้เยอะด้วย"

"ดา..ปากมันเลยนะ"

"แหม่...ก็มันอร่อยนี่ นานๆ ได้กินตังอู๊ดสักที" (เอ้า..ไรวะ)

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่11


"ดาพรุ่งนี้ไปไหนหรือเปล่า"

"ไมหรอ จะชวนไปเที่ยวหรออู๊ด" (ดูเธอดีใจใหญ่)

"แต่จะชอบหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ"

"ชอบสิ มีอู๊ดไปด้วย แค่นี้ก็ไม่เหงาแล้ว" (ประโยคนี้ทำให้ผมรู้สึกดีจริงๆ)

(เราต่างคุยถึงเรื่องราวต่างๆ นาๆ มันไม่เคยหมดเลย เราคุยกันได้ในทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรักที่สมหวัง
ผิดหวัง ความสุข และความทุกข์ต่างๆ ที่ผม และเธอเคยได้รับ ไม่สำคัญว่าได้จากใคร ที่ไหน หรืออย่างไร
เพราะเราต่างเข้าใจได้ว่า มีเพียงเราสองคนเท่านั้นที่รู้กัน และกัน มิใช่หรือ)

.....ตืดๆ ตืดๆ......

"ดา ดา โทรศัพท์ดาหรือเปล่า?"

"ฮัลโหล ค่ะ!"

"ว่าไงแม่" (สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป ดูตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก ผมเข้าใจและรับรู้ถึงสีหน้าแบบนั้นได้อย่างชัดเจน เธอเงียบและฟังอีกปลายสายพูดอย่างตั้งใจ)

"ดารู้แล้ว ดาอยู่บ้านเพื่อน"
 
"กลับวันนี้แหละ เดี๋ยวดาให้เพื่อนไปส่งค่ะ"

"แม่ ? พ่ออยู่ด้วยหรือเปล่า?" 

"ยังไม่กลับจากดูงานอีกหรอ" (เสียงของเธอช่างดูเศร้าจนเห็นได้ชัด)

"ค่ะ แม่  งั้นเดี๋ยวดากลับนะ"

"แม่ไม่ต้องเป็นห่วง" (และแล้วผมก็เข้าใจถึงอารมณ์ของเธอในตอนนี้ได้มากกว่าเดิมเสียอีก แต่จะพูดอะไรได้หล่ะในเมื่อ เรื่องนี้เป็นเรื่องของครอบครัวของเธอ)

"อู๊ด? ไปส่งดาหน่อยนะ แม่อยากเจอ"

"จะดีหรอดา แม่จะหาว่า ที่ดาไม่กลับบ้าน เพราะมาอยู่กับอู๊ดนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก เค้าก็ไม่ได้ห่วงใยอะไรนักหนาหรอก อู๊ดไปให้แม่ดาเห็นหน้าหน่อยนะ วันหลังดาจะได้ไปไหนมาไหนกับอู๊ดได้อีกไง"
(ผมรู้สึกได้เลยว่า เธอกำลังร้องขอผม ในสิ่งที่ผมไม่ได้อยากจะทำมันเลย)

"โอเค! ไปก็ได้ แต่ดาห้ามบอกว่าที่ดาไม่ได้กลับบ้าน เป็นเพราะว่ามาอยู่กับอู๊ดนะ"

"จ๊ะ! ได้สิ แหม่ใครจะบอกหล่ะ" (ผมยังคงไม่สบายใจ ถึงแม้ว่าเธอจะรับปากผม แต่ผมก็รู้ว่า เธอคงรับปากไปอย่างนั้น)

17.45 น.............

"อู๊ดตื่นได้แล้ว เดี๋ยวจะดึกมากกว่านี้ เดี๋ยวกลับบ้านไม่ได้" (เธอดึงผมขึ้นจากที่นอน หลังจากที่ผมเผลอหลับไป)

"อู๊ด" (เธอเรียกผมอีกครั้งหนึ่ง ผมลืมตามองผ่านหน้าต่าง พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว และฝนก็เริ่มที่จะกระหน่ำลงมา)

(ผมรีบไปอาบน้ำแต่งตัว แต่ดาเองสิ กลับยังคงนั่งอยู่ที่ปลายเตียง สีหน้าของเธอ แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่า ไม่มีความสุขเอาเสียเลย)

"ดา ไปยังจ๊ะ" (ผมเรียกถาม แต่เธอยังคงไร้การตอบสนอง)
 
"ดา ดา กลับบ้านยัง อู๊ดจะไปส่ง" (ผมรบเร้าเธออีกครั้ง เธอยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นที่เดิม และเมื่อเธอหันมา ตามเสียงเรียกถามจากผมอีกครั้ง
ผมก็ได้เห็น แววตาของเธอ ดูเศร้ามาก และเธอไม่พูดอะไรเลย)

"ดา เป็นอะไรหรือเปล่า" (ผมถามด้วยความห่วงใย และนั่งลงข้างๆเธอ)

"เปล่านี่" (เธอยิ้ม และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนเดิม)

"งั้น! ไป กลับบ้านได้แล้ว แม่รออยู่นะดา" (ผมยื่นมือให้เธอจับมือผม ผมบีบมือเธอด้วยความอบอุ่น เพื่อให้เธอได้รู้ว่า
ผมสามารถปกป้องเธอได้ และจะอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น)


19.15 น. ณ. ริมถนน.........


"ดากลับยังไงดีหล่ะ รถเมล์ หรือว่าแท็กซี่ดี?"

"ยังไงก็ได้อู๊ด เพราะยังไงก็ต้องกลับบ้านเหมือนกัน จะช้าหรือเร็วยังไงก็ต้องกลับบ้าน" (เธอพูดตัดพ้อ เหมือนสิ่งที่รอเธออยู่ที่บ้านนั้นมันช่างหดหู่เหลือเกิน)

(ผมตัดสินใจ ไปแท็กซี่ ผมล้วงกระเป๋าดู เหลือแค่สามสี่ร้อยบาท แต่ตอนนั้นเรื่องเงินเป็นเรื่องสุดท้ายที่จะคำนึงถึง
เพราะสิ่งที่รออยู่ที่บ้านของเธอนั้น เป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งนัก)

"ดาบ้านอยู่ที่ไหนนะ?"

"บางนา หมู่บ้านลัดดาวัลย์" (เธอตอบเสียงเนือยๆ)

"พี่ไปบางนาครับ หมู่บ้านลัดดาวัลย์" (เรานั่งเบาะหลังกัน เธอเอียงหัว พิงกระจก และเหม่อลอย
ได้แต่มองแสงไฟสีนวลตาตามถนน ผ่านกระจกใสของรถ ฝนเริ่มพร่ำลงแล้ว และเธอไม่พูดอะไรเลย
จนทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะถามเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวของเธอ แต่ในใจผมตอนนั้นเข้าใจได้ว่า
สิ่งที่ผมจะถามในตอนนี้ เธอคงจะไม่อยากตอบเรื่องเหล่านั้น ผมจึงทำได้เพียง คอยดูแลเธออยู่ข้างๆ อย่างนี้
ผมอยากบอกคุณนะดา ว่าผมรู้สึกเป็นห่วงคุณจริงๆ)


.....ล่วงเลยจนถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน…..


"ดาถึงแล้วนะ บ้านหลังไหน?"

"เลี้ยวซ้ายซอยข้างหน้า ตรงไปสุดทางเลี้ยวขวา"

"เลี้ยวขวาแล้วไงต่อดา"

"จอดตรงนี้แหละค่ะ"
 
"ถึงแล้วหรอ"

"อืม"

(ผมรีบควักเงินจ่ายค่าแท็กซี่ โดนไป เกือบ 200 แถบหมดตัว)

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

ขอบคุณ ที่ติดตามผลงานครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

ผมอ่านไปลฺ้นไปว่าจะจบแบบหักมุมไหม555 หนุกดีครับ บวกให้้ครับ

เรื่องนี้ไม่รู้ว่าจบยังไง ยังไม่มีตอนจบเลยครับ

ขอบคุณครับ

[hangseri - รักในหลวง]

ขอบคุณครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

ขอบคุณครับ

ขอบคุณที่ติดตามผลงานครับ

ขอบคุณครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่12



(สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าคือ บ้านเดี่ยวหลังใหญ่ วัดจากสายตา ประมาณคร่าวๆ เกือบๆ 1 ไร่ได้
ประตูหน้าบ้านทำจาก อัลลอยลายดัด พื้นจากประตูหน้าบ้านจนถึงประตูเข้าบ้าน ปูด้วยหินสแต็มป์
ลานจอดรถ จอดได้มากกว่า 10 คัน มีรถจอดเรียงรายอยู่มากกว่า 5 คัน ล้วนแล้วแต่เป็นรถยุโรปแทบทั้งสิ้น
ส่วนตัวบ้านนั้นไม่ได้ต้องพูดถึง หลังมหึมา ถ้าเทียบกับห้องที่ผมอยู่ปัจจุบันนี้แล้ว)

(ก่อนที่ผมจะเอ่ยกับดา เธอก็เอื้อมมือไปกดกริ่งบ้านแล้ว) "ดา นี่บ้านดาหรอ" (ผมถามด้วยความอยากรู้ และตื่นเต้น เพราะไม่เคยได้เข้าบ้านหลังใหญ่ๆ อย่างนี้มาก่อนเลย)

"อืม ทำไมหรอ" (เธอตอบพลางหันมองสายตาผม)

"เปล่า!...ไม่มีอะไร เพียงแต่ว่าทำไมบ้านใหญ่จัง" (เธอไม่ได้ตอบคำถามผม และสีหน้าเธอยังคงหมดอาลัยตายอยาก อย่างเห็นได้ชัด)

"คุณดาค่ะ! กลับมาแล้วหรอ คุณแม่รออยู่นะค่ะ" (หญิงวัยกลางคน อายุประมาณสี่สิบกว่าๆ เอ่ยทักทายเธอ)

"สวัสดีครับ" (ผมยกมือสวัสดี ผมเดาว่าน่าจะเป็นแม่บ้าน เธอยิ้ม และรับไหว้ผม ดูเป็นมิตรยิ่งนัก)

"ป้ายุ แม่รออยู่ในบ้านหรอ?"

"ใช่ค่ะ ท่านรอคุณหนู อยู่นานแล้ว" (เมื่อผมได้ยินป้ายุ เรียกดา ว่าคุณหนู ทำให้ผมนั้นถึงกับอึ้งไปเลย เพราะไม่ว่าจะเป็นสภาพของตัว
บ้าน รถที่จอดอยู่ หรือสภาพแว้ดล้อมต่างๆ ล้วนดูเป็นผู้มีฐานะร่ำรวย)

"อู๊ดมานี่ ยืนอยู่ทำไม เข้ามาสิ" (ผมรีบเดินตามเธอเข้าไป ยิ่งเดินลึกเข้าไปก็รู้สึกถึงความ น้อยเนื้อต่ำใจตัวเอง อย่างบอกไม่ถูก)

"ไม่สิ! เราไม่ควรคิดอย่างนี้" (ผมสบถเสียงในลำคอเบาๆ)



............หลังประตู.............



"ดา! ลูกไปไหนมา" (น้ำเสียงห้าวปนแหลม เล็กๆ เอ่ยขึ้น นั่นคือแม่ของเธอ อายุไม่มากอย่างที่ผมคิด 
แม่ของดายังคงดูวัยรุ่นอยู่มาก ท่าทางกระฉับกระเฉง นัยตาขึงขัง และดูไม่เป็นมิตรต่อผม ผมรู้สึกอย่างนั้น)

"ดา! ไปไหนมา ที่ฉันถามได้ยินไหม?"
(ดายังคงนิ่ง เหม่อลอย และยังคงไม่ได้ตอบคำถาม ที่แม่ของเธอถามอีกครั้ง)

"ดา! นี่แกไม่คิดจะตอบฉันใช่ไหม?" (แม่ของเธอย้ำคำถามเดิมอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เกรี๊ยวกราด ก่อนที่จะเอ่ยคำถามสุดท้าย)

"ถ้าแกกลับมาแล้วเป็นแบบนี้ แกก็ไสหัวออกจากบ้านฉันไปซะ!" (ดาชำเลืองตาแบบค้อนๆ ใส่แม่ของเธอ ใบหน้าของดาดูเศร้า
และเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่น้ำตาที่เปี่ยมไปด้วยฐิทิ ก็ไม่สามารถที่จะปล่อยให้มันเอ่อล้นจากดวงตาได้
เธอเข้มแข็ง ถึงแม้ว่าแม่อันเป็นที่รักของเธอ จะยืนกรานชี้ชัดคำพูด ที่ได้พูดออกไป)

"แกมันก็เหมือนพ่อแกนั่นแหละ ห่วงแต่ความสุขของตัวเองคนเดียว  แกรู้ไหมฉันต้องจมอยู่กับความทุกข์ที่มันเลวร้าย แบบนี้ มานานเท่าไหร่แล้ว แกรู้ไหม!!" (เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอ น้ำเสียงของเธอผู้เป็นแม่ ดังขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆ คำพูด ทุกๆ กิริยาท่าทาง ที่สุรัตดาได้ยิน ได้เห็นนั้น ช่างเจ็บปวดยิ่งนัก)

"แม่! พอได้แล้ว!" (เธอตะหวาดแม่อย่างสุดเสียง เสียงของเธอทำให้ผมสะอึก เพราะน้ำตาเธอพรั่งพรู และไหลรินอาบแก้มทั้งสอง)

"แล้วแกไปไหนมา?" (แม่เธอเอ่ยถามอีกครั้ง แต่ดูทว่าครั้งนี้น้ำเสียงดูเกือบจะราบเรียบ แต่ยังคงแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธพุ่งพล่านอยู่ในใจ)

"ดาไปกับเพื่อนมา" (เธอผายมือมาทางผม) "แม่ นี่อู๊ดเพื่อนดา!"

"สวัสดีครับ" (ผมยกมือไหว้ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก เพราะวิกฤตที่ผ่านมายังคงตลบอบอวลอยู่ในขณะนี้)

"สวัสดี" (แม่ของเธอเอ่ย แต่ไม่ได้รับไหว้ผมตอบ)

"งั้นสองสามวันที่ผ่านมา แกคงไปอยู่บ้านเพื่อนของแกหล่ะสิ" (แม่ของดายังคงค้างอารมณ์โกรธ น้ำเสียงของเธอเริ่มสูงขึ้นอีกครั้ง
และตอนนี้ผมเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว ถอยฉากออกมาก่อนดีกว่า)

"แกคงจะไปมั่วผู้ชาย เหมือนที่พ่อแกไปมั่วอีนังนั่นถึงต่างประเทศหล่ะสิ พ่อลูกเหมือนกันไม่มีผิด"

"แม่!" (น้ำตาดาไหลพราก และไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดเสียดแทงหัวใจ จากปากของแม่บังเกิดเกล้า)

"ทำไม?แม่พูดแบบนี้ ดาไม่ได้ไปทำอะไรแบบนั้น อย่างที่แม่คิดเลย" (เธอปฏิเสธสิ่งที่แม่ของเธอได้ยัดเยียดให้กับเธอ ด้วยอารมณ์โกรธ)
"ดาไม่คิดว่าแม่จะพูดกล้าอย่างนี้" (น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่น)

"ทำไม? ทำไมฉันจะพูดกับแกอย่างนี้ไม่ได้ ฉันเป็นแม่แก ฉันจะตบแกยังได้เลย !! เพี๊ยะ !!"
(ยังไม่ทันสิ้นประโยค ผู้เป็นแม่ก็ตบเข้าที่ใบหน้าของดา ผู้เป็นลูกเข้าอย่างแรง จนสุรัตดาหน้าหันไปตามแรงกระแทกของฝ่ามือ)

"แม่!!" (เธอเอ่ยร้องด้วยความตกใจ แล้ววิ่งหนีไปข้างบน เพราะรับไม่ได้กับการกระทำของผู้เป็นแม่ ทิ้งให้ผมและแม่ของเธอเผชิญหน้ากัน ลำพัง)

"นี่เธอ!"
 
"คะ ครับ" (ผมตอบรับอย่างกล้าๆ กลัวๆ)

"เธอเป็นอะไรกับยัยดา เป็นแฟนหรอ หึ!"
 
"ผมเป็นเพื่อนกับดาครับ" (ผมตอบอย่างตะกุกตะกัก)

"ฉันนึกแล้ว ว่าดูจากสภาพคงไม่ใช่ และเธอคงไม่คิดจะจับลูกสาวฉันหรอกนะ"  "อ่อ! อีกอย่าง ฉันขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ อย่ามายุ่งกับลูกสาวฉันอีก"

(ผมไม่คิดเลย ว่าแม่ของเธอจะพูดดูถูกเหยียดหยามผมเช่นนี้ ผมเริ่มจะเข้าใจแล้ว ว่าทำไมดาถึงไม่อยากกลับบ้าน เพราะมันไม่น่าอยู่นี่เอง)

"ไป! เธอกลับบ้านไปได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องติดต่อกับลูกสาวฉันอีก จำใส่สมองไว้"

(อารมณ์ของผมขณะนั้น อยากจะโต้ตอบ แต่พยายามหักห้ามใจตนเองเอาไว้ ได้แต่นึกถึงสุรัตดา
ที่ตอนนี้ต้องเสียใจแค่ไหน จะผ่านคืนนี้ไปได้อย่างไร ผมเป็นห่วง และเห็นใจคุณนะดา)

"คุณป้าครับ งั้นผมฝากดูแลดาด้วยนะครับ"
 
"ไม่ต้องมาบอกฉัน เธอหน่ะ ดูแลตัวเองให้ดีๆ ก่อน ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงใยคนอื่นหรอก ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย เธอกลับไปได้แล้ว"

"ครับ งั้นผมลาเลยนะครับคุณป้า สวัสดีครับ" (เธอยังคงไม่รับไหว้ผมเหมือนเดิม)

[หลวงริน - รักในหลวง]

   ขอบคุณครับ +1 ให้ครับ

[Major]

 

ขอร่วมติดตามด้วยคนครับ

ด้วยความเคารพ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

  ขอบคุณครับ +1 ให้ครับ

ขอบคุณครับ +1 เช่นกันครับ

 

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

ขอร่วมติดตามด้วยคนครับ

ด้วยความเคารพ

ขอบคุณที่ติดตามผลงานครับ

 

[T1]

ขอติดตามผลงานอีกคนครับ

น่าติดตาม
+1 ให้ครับ

[maxgti]

ติดตามเรื่องอยู่ครับ