เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

ขอติดตามผลงานอีกคนครับ

น่าติดตาม
+1 ให้ครับ

ขอบคุณครับ +เช่นกันครับ

 

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

ติดตามเรื่องอยู่ครับ

ขอบคุณครับ

 

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

 +1 ให้กับ เพื่อนๆ พี่ๆ และสมาชิกทุกท่านครับ

ขอบคุณครับ

[SEEZ ..รักในหลวง..]

รอติดตามอยู่ครับ

[หน่อไม้ส้ม-รักในหลวง]

รอตอนต่อไปครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่13


(ผมหันหลัง และเดินออกมาจากบ้านของสุรัตดา เหตุการณ์วันนี้ทำให้ผมรู้ได้ว่า ไม่ว่าบ้านจะใหญ่แค่ไหน
หรูหราสักเท่าไร ร่ำรวยขนาดไหน ถ้าอยู่แล้วไม่มีความสุขเอาเสียเลยนั่น นั่นก็ไม่ใช่บ้านแล้ว)

"ตายห่าแล้วไง! ไม่มีตังค์กลับบ้าน" (ผมรีบล้วงกระเป๋าดูเงิน เหลือติดตัวแค่ร้อยกว่าบาท
กลับยังไงวะกู เบอร์โทรศัพท์ดา ก็ไม่มี เพื่อนๆ ก็ไม่มี เพราะผมมาจากต่างจังหวัด
รถเมล์ก็ไม่รู้ว่าดึกป่านนี้แล้วยังจะวิ่งอีกไหม ผมเดินไปนึกไป จนถึงหน้าหมู่บ้าน พอดี ปอ. สาย 110 วิ่งผ่านมา ผมอ่านจากป้ายบอกว่าไปไหนบ้าง)

"เอาวะ อย่างน้อยๆ ก็ใกล้ๆ บ้านกูหล่ะ" (ผมเดินไปนั่งเบาะหลังเหมือนเดิม นั่งคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ผมพอจะประมวลคร่าวๆ ได้ว่า
ดาเป็นเด็กบ้านแตก พ่อแม่ เลิกรากัน เลยทำให้ดาเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่น แต่ยังไงดาก็ยังเป็นคนดี และไม่ได้ทำตัวเกเร อย่างที่แม่ของเธอพูดออกมา)

(ผมลงแถวๆ สยาม ตอนนั้นราวสี่ทุ่มกว่าๆ ได้ ผมต้องเดินไปต่อรถเพื่อกลับบ้านย่านสีสม)


"หวัดดีอู๊ด!" (เสียงน่ารักๆ ของหญิงวัยกลางคนเอ่ยทักผม)

"อ้าว! พักตร์ มาทำอะไรที่นี่อ่ะ" (น้ำเสียงผมดีใจเป็นอย่างมาก ที่ได้เจอสาวสุดเซ็กซี่ของผม เธออยู่ในชุดแซกสีดำประดับประดาด้วยเหลื่อม เคลื่อนไหวร่างกายที วิ้งวับไปทุกส่วนสัด เธอใส่รองเท้าส้นสูงสีดำ และแต่งหน้าอ่อนๆ ทรงผมเธอดูเป็นลอนๆ ผมแอบชมในเธอใจ เธอช่างดูเซ็กซี่มากๆ)

"อ๋อ! พอดีพักตร์นัดเพื่อนๆ ไว้ จะไปเที่ยวกัน"  "ก็นี่มันวันศุกร์นี่จ๊ะ พรุ่งนี้ก็หยุด แบบว่าผ่อนคลายนิดนึงอ่ะ" (เธอพูดไป ยิ้มกลุ้มกริ่มไป ดูน่ารักดี)

"เออจริงด้วย! อู๊ดลืมวันเวลาไปเลย" (ผมลืมเพราะผมยังไม่ได้ทำงาน เอาแต่เที่ยวเตร่ไปวันๆ)

"ไปเที่ยวไหนหรอพักตร์" (เรื่องเที่ยว เรื่องดื่ม และเรื่องหญิงนี่ ผมถนัดนัก)
 
"พักตร์นัดเพื่อนๆ ไว้ที่ “SWING BAR” แถวๆ สีลมนั่นแหละ" (เอ่! ผมก็อยู่แถวนั้นนี่หน่าทำไมผมนึกไม่ออกนะ)

"เคยไปไหมอู๊ด?"

"ไม่เคยอ่ะ อยู่แถวๆ บ้านเราหรอ"

"ใช่แล้ว ร้านนี้อยู่ใกล้ๆ บ้านเรานั่นแหละ" (เธอพูด พลางเอานิ้วเขี่ยปากตัวเองเล่น)

"แล้วนี่แต่งชุดนี้มาทำงานหรอพักตร์"
 
"อ๋อ เปล่าหรอกอู๊ด พักตร์ติดมาเปลี่ยนอ่ะ ไม่อยากแวะเข้าบ้านแล้ว"

"แหม่! บ้านอยู่ใกล้แค่นี้เองนะ ทำเป็นว่าอยู่ไกลไปได้นะพักตร์"
 
"ก็นั่นแหละ ตอนแรกว่าจะกลับมาเปลี่ยนแหละ แต่พอดีน้าสาวลงมากรุงเทพฯ ชอบบ่นนู้นนี่ เดี๋ยวหาว่าเราไปเที่ยวอีก เลยติดชุดมาเลยดีกว่า"
(เธอบ่นไป ถอนหายใจไป ราวกับว่า ไม่ค่อยสะดวกที่น้าของเธอมาอยู่ด้วย)

"เอ่อ แล้วสาวน้อยที่มาอยู่กะอู๊ดอ่ะ ไปไหนแล้วหล่ะ" (เธอถามพลางหัวเราะไปด้วย)

"สาวไหนหรอ อ๋อ ดาหน่ะหรอ กลับบ้านไปแล้ว" (ความจำดีฉิบเลย)
 
"เอ้อ! พักตร์ แล้วนัดเพื่อนไว้กี่โมงอ่ะ ไม่รีบไปหรอ นี่มันดึกแล้วนะ" (ผมรีบเปลี่ยนบทสนทนา กลัวว่าเธอจะถามเกี่ยวกับเรื่องดาต่อ)

"นี่ก็รอรถอยู่ นัดเพื่อนไว้ห้าทุ่ม อู๊ดไปด้วยกันไหมหล่ะ" (ผมไม่คิดว่าเธอจะเอ่ยๆ คำๆนี้ อยากจะบอกว่ายู้ฮู้ววว แต่เก็บอาการไว้ก่อนดีกว่า)

"ไม่ดีกว่า ช่วงนี้ ทรัพย์จางอ่ะ"

"เอ่! ทรัพย์จางเพราะไปเลี้ยงสาวน้อยคนนั้นหมดหรือเปล่า" (เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่ได้แซวผม)

"เปล่าๆ ไม่ได้เลี้ยง จะกินเองยังไม่มีเลย และนั่นก็ลูกพี่ลูกน้องอู๊ด" (ตายห่า ยังวนกลับมาได้อีก)

"ล้อเล่นจ้า อู๊ดนี่ดูร้อนๆ ตัวนะ" (ผมพยักหน้ารับ และยิ้มแหย๋ๆ)

"แล้วอู๊ดมาทำไรที่สยามหรอ"

"กำลังจะต่อรถกลับบ้านอ่ะ"

"นั่งรถไปด้วยกันไหม เพราะยังไงพักตร์ก็ต้องไปแถวนั้นพอดี"

"อืม เอ่! ไม่ดีกว่าเกรงใจอ่ะ"

"ไม่เป็นไร ไปด้วยกัน เดี๋ยวอู๊ดก็ลงใกล้ๆ ก็ได้นี่"

"ก็ได้ ขอบใจนะพักตร์" (เรานั่งเบาะหลังด้วยกัน เราคุยกันตลอดทาง จนผมลืมนึกถึงดาที่กำลังเป็นทุกข์อยู่ในนขณะนี้ไปเลย และผมลืมไปว่ามีเงินอยู่ไม่ถึงร้อยบาทแล้ว)


ละแวกบ้าน.........................

"พักตร์จอดตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวอู๊ดเดินเข้าห้องเอง จะได้ไม่ต้องไปกลับรถให้เสียเวลา"

"อืมได้ๆ แต่ว่าไม่ไปด้วยกันจริงๆ หรอ" (เธอเอ่ยปากชวนผมอีกครั้ง)

"สนุกน้า!.....อู๊ด" (ประโยคนี้ทำให้ผมลังเลที่จะไม่ปฏิเสธ แต่เมื่อนึกถึงเงินในกระเป๋าแล้ว ผมจึงต้องยืนยันคำพูดเดิม)

"ไม่เป็นไรครับ เอาไว้โอกาสหน้านะ" (ก่อนลงผมช่วยค่ารถพักตร์ไป 40บาท แต่เธอไม่เอา บอกไว้วันหลังค่อยเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทน)

"โชคดีนะพักตร์ ดูแลตัวเองนะ" ((ปั๊บ))

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

เดี๋ยวมาต่ออีกที ช่วงเย็นๆ นะครับ เพราะต้องออกไป Support งานข้างนอกก่อน

ขอบคุณครับ

[hangseri - รักในหลวง]

ตามอ่านอยู่นะครับ

[หน่อไม้ส้ม-รักในหลวง]

 

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่13



(ผมยืนส่งพักตร์จนรถค่อยๆ วิ่งจากไป ก่อนจะพ้นจากระยะที่สายตามองเห็นได้ เธอหันมามองผม
และบ๊ายบาย ผมก็ยกมือบ๊ายบายตอบ ผมเริ่มมีความสุขอีกครั้ง นับจากที่ไม่ค่อยจะมีความสุขกับชีวิตสักเท่าไหร่)

(ผมเดินผิวปากเข้าห้องรังหนูของผม อย่างอารมณ์ดี และบางสิ่งบางอย่างก็ทำให้ผมต้องหยุดชะงัก
นั่นคือ กระเป๋าตังค์ของดา มันทำให้ผมนึกถึงเธอขึ้นมาทันที อารมณ์ความสุขของผมหมดไปอย่างสิ้นเชิง
ทำให้หวนนึกถึงสุรัตดาอีกครั้ง ผมหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมา ใจนึงก็อยากรู้ว่าข้างในมีอะไรบ้าง อีกใจนึงก็ยังคงบอกว่าหยุด
อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับเธออีก ผมนั่งลงบนเตียง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเปิดกระเป๋าของเธอดู ((“เป๊ก”)) สิ่งแรกทีผมได้เห็นคือ บัตรประชาชนของเธอ
ผมเข้าใจมาตลอดว่าชื่อของเธอเขียนแบบนี้ “สุรัตดา” แต่จริงๆ แล้วชื่อเธอเขียนอย่างนี้ “สุรัชดา วรรณศิริ”
เดือนเกิดเธอใกล้ๆ กับผม ปีเดียวกัน แต่อ่อนเดือนกว่า เธอมีบัตรเยอะแยะไปหมด ส่วนใหญ่เป็นบัตร เครดิตการ์ด
เธอมีรูปครอบครัวของเธอ อยู่ 1ใบ “โอ้โห่เงินเพียบเลย” ผมอุทานเบาๆ หนึ่ง สอง สาม สี่ เจ็ด แปด เก้า หนึ่งหมื่นเจ็ดพันบาท
“ตัวแค่นี้พกเงินเยอะถึงขนาดนี้เลยหรอ” ผมนึกในใจ ผมรีบเก็บกระเป๋าเธอ เก็บทุกอย่างเข้าที่เดิม และวางไว้อย่างนั้น
ผมเดินไปอาบน้ำ ล้างตัวสักหน่อย วันนี้เหนื่อยมาเยอะแล้ว)

"ซู่....ซู่....วู้วว....หนาว.......ผ่านมากี่ฝน ยังทนไม่ได้ ไม่รู้ทำไมใจต้องหวั่นไหว แค่เพียงความเหงาที่เข้ามากับฝน แต่ว่ามันซึม ไปทั้งหัวใจ...........สบายใจจัง เย๊นน เย็นนน" (ผมฮัมเพลง ตามประสาคนเหงาไปเรื่อย)


01.30 น.


(ผมหันไปมองนาฬิกา จะตีสองแล้ววุ้ย ดูหนังสักเรื่องดีกว่า จะได้นอนหลับสบายๆ นี่ไงเรื่องนี้ดีกว่า หนังรักโรแมนติกหน่อยๆ The Benjamin Button ดูไปก็เหงาไป ว้าเหว่จัง ชีวิตเรา)



02.48 น.


(หนังยังไม่จบ แต่ผมหลับไปแล้ว)
 
"ปัง! ปัง! ปัง!" (ผมสะดุ้งตัวตื่นใครมาเคาะห้องดึกๆ ดื่นๆ วะ ผมยังคงนิ่งไม่ยอมลุกไปดู)

"ปัง! ปัง! ปัง!" (เฮ้ย ใครวะเนี๊ยะ ตัดใจลุกเดินไปดูที่ตาแมวหน้าประตู)

"พักตร์" (ผมอุทานเบาๆ ตกใจด้วย เพราะสภาพเธอเมามาก เธอนั่งกองอยู่กับพื้น แล้วเธอมาทำอะไรที่ห้องผม)

"กล็อก!! แอ๊ดดดด)))"

"พักตร์มีอะไรหรอ" (ผมเอ่ยถามเธอ พร้อมพยุงตัวเธอขึ้น)

"เมาอ่ะอู๊ด" (น้ำเสียงของเธอแหบห้าว)

"รู้แล้วว่าเมา แล้วทำไมกินให้เมาขนาดนี้หล่ะ" (เธอหลับตาคุย พลางซบอกผม และกลิ่นน้ำหอมบนตัวเธอหอมมาก)

"ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม"
 
"ได้สิ! มีอะไรหรือเปล่าพักตร์" (ผมตอบอย่างลังเล)

"พักตร์เข้าห้องไม่ได้" (ตอนนี้เธอลืมตา และมองมาที่ผม แววตาเธออ้อนวอนมาก และอายไลน์เนอร์เลอะตาทั้งสองข้างของเธอ)

"น้าหลับไปแล้ว ไม่อยากปลุก"
 
"แล้วโทรบอกเขาหรือยัง เดี๋ยวเขาจะเป็นห่วงนะ"
 
"บอกแล้ว ว่าวันนี้นอนบ้านเพื่อน"

"อู๊ด !" (เธอเปรยเบาๆ ผ่านริมฝีปากเรียวๆ ข้างหูผม)

"ครับ ว่าไงครับ" (ผมเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว ความคิดในสมองผม ผุดขึ้นมากมาย หนึ่งคือเธอเมา
สองคือเข้าห้องไม่ได้ แล้วจะยังไงต่อ จะนอนห้องผมหรอ มันจะดีหรือเปล่า และตื่นขึ้นมา เราจะมองหน้ากันติดไหม โอ๊ย! ทำไงดีวะเนี๊ยะ)

(และแล้วสิ่งที่ผมคิดมันก็เกิดขึ้นจริง) "อู๊ด! วันนี้เราขอนอนห้องอู๊ดได้ไหม?" (ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากของสาวสุดเซ็กซี่ที่ผมปารถนามาตลอด ตอนนี้เธออยู่ตรงหน้านี่แล้ว ผมหยุดคิด และเอ่ยตอบไปว่า)

"จะดีเหรอพักตร์" (ผมพูดเพื่อให้เธอได้ฉุกคิดว่า เพราะการกระทำแบบนี้ฝ่ายหญิงรังแต่จะเสียหาย)

"ดีสิ! เราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นไง" (เธอพูดพลางเอานิ้วมาจิ้มหน้าอกผม)

"เฮ้ย! มันจะดีเหรอพักตร์ อู๊ดว่านะพักตร์เมามากแล้ว กลับไปนอนห้องดีกว่าเดี๋ยวเดินไปส่ง" (ผมกำลังจะฉุดเธอ และจะดึงเธอเพื่อไปส่งที่ห้อง ยังไม่ทันได้ขยับตัว เธอก็แทรกตัวผ่านผมไป และขึ้นไปบนเตียงเลย ผมตะโกนเรียกเธออีกครั้ง)

"พักตร์ ไม่เอาหน่ะ อย่างนี้ไม่ดีนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่ดีนะ" (เธอนอนคว่ำหน้าหลับบนเตียง รองเท้าก็ยังไม่ได้ถอด
ผมปิดประตู และเดินไปปลุกเธอ “พักตร์ พักตร์ จะกลับห้องไหม อู๊ดจะไปส่ง” ไร้ซึ้งเสียงตอบรับ และตอนนั้นก็ดึกมากแล้ว เอาวะนอนนี่ ก็นอนนี่)

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่14


(หลังจากที่ผมถอดรองเท้าให้เธอ และแล้วความคิดแว้บหนึ่งในหัวก็เกิดขึ้น ตอนแรกผมกะว่าจะนอนที่พื้น
ให้เธอนอนบนเตียงคนเดียว แต่นี่คือคนที่ผมแอบชอบ เธอเมามาก และตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงของผม
มีหรือจะปล่อยไปง่ายๆ ผมขึ้นไปนอนข้างๆ เธอ ผมบอกตรงๆ เธอเย้ายวลมีเสน่ห์อย่างมาก จนผมเกือบทนไม่ไหว
แต่ก็ต้องห้ามใจไว้ และสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิด ก็เกิดขึ้น)

"อู๊ด นอนยัง" (ตอนนี้เธอหลับตาคุยแล้ว)

"ยังจ๊ะ มีอะไรหรอ" (เธอขยับตัวมาเข้าใกล้ผม และตอนนี้ตำแหน่งปากของเราสองคนตรงกันแล้ว
เหลือเพียงแค่ช่องว่างเล็กๆ ที่อากาศเท่านั้นที่จะสามารถผ่านไปได้ ผมอยากผละตัวออก แต่ทำไม่ได้
ไม่สามารถยับยั้งใจตนเองได้ ผมปล่อยอารมณ์ให้มันสนองตัวเอง เธอเริ่มขยับปากมาใกล้ผมอีก ไม่มีเสียงอื่นใด
นอกจากเสียงลมหายใจของความใคร่ ริมฝีปากของเธอช่างน่าจูบเหลือเกิน และเราต่างแลกรสสัมผัสกัน
ผมค่อยๆ จูบเธออย่างนุ่มนวล กลิ่นเหล้าอ่อนๆ ของเธอ ทำให้อารมณ์ผมพลุ่งพล่านมากกว่าปกติ
ผมหอมและจูบเธอทุกส่วนสัด เธอกระเส่าร้อนแรง อารมณ์ของผม และเธอเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว และไม่มีสิ่งใดจะมาหยุดเราสองได้ในตอนนี้)

"อู๊ดจ๋า.....พักตร์รู้นะ ว่าอู๊ดแอบชอบพักตร์" (เธอเปรยเบาๆ ข้างหูผม)

"พักตร์เห็นอู๊ด ชอบแอบมองอยู่บ่อย ใช่ม้า! บอกมาเดี๋ยวนี้นะ" (ประโยคออดอ้อนต่างๆ ทำให้ผมอารมณ์สูบฉีดมากขึ้นกว่าเดิม
และตอนนี้ผมหยุดอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ผมเริ่มจูบซอกคอ และกลิ่นอ่อนๆ ของน้ำหอมหลังใบหู ช่างดึงดูดผมเสียจริง)

"ถ้างั้น แสดงว่าพักตร์ ก็ต้องคอยสังเกตุอู๊ดอยู่ใช่ไหม" (ผมยอกย้อนเธอกลับ)

"ปล้าวว!....แต่ก็สังเกตุนะ แต่ว่าไม่ได้คิดอะไร แค่รู้ว่าอู๊ดแอบชอบ พักตร์ก็ดีใจแล้วหล่ะ" (เธอยิ้มเล็กเล็กยิ้มใหญ่ และตอนนี้ผมลืมตามองเธออยู่แต่เธอยังหลับตาพริ้ม ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ ผมมาอยู่บนตัวเธอได้อย่างไร สงสัยอารมณ์มันจะพาไปหน่ะสิ)

"ทำไมถึงดีใจหล่ะ?" (ผมรบเร้าอยากรู้ คำตอบที่เธอบอกผม)

"ก็ไม่รู้สิ เรื่องแบบนี้มันบอกกันได้ด้วยหรอค่ะ!" (พลางพูดไปหัวเราะไป)

"นี่อู๊ด มาอยู่ข้างบนจะทำอะไรพักตร์หรอ รู้น้า!" (ผมได้ยินเช่นนั้นถึงกับหยุด ไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว เธอช่างเป็นผู้หญิงขี้เล่นเสียจริง)

(ผมดันตัวเองขึ้น เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกหนักมากจนเกินไป แต่ก็ยังคงเล้าโลมอารมณ์ของเธอต่อ
แต่ก็ไม่ได้ทำไปเพราะความใคร่เหมือนเช่นความรู้สึกในตอนแรก และตอนนี้ผมหยุดนิ่งมองหน้าเธอ
แต่ก็ไม่ชัดสักเท่าไหร่ เพราะแสงไฟจากระเบียงไม่มากพอ ที่จะทำให้เห็นหน้าของเธอได้ชัดเจน
รู้เพียงแต่ว่า หญิงในฝันของผม อยู่ภายใต้อ้อมกอดของผมแล้วตอนนี้)

"อู๊ด....เป็นอาราย?"
 
"ปล่าวจ๊ะ"
 
"ป่าว แล้วหยุดทำไม?"

"ก็อยากเห็นหน้าพักตร์ไง อยากมองนานๆ เก็บความทรงจำ และความสุขในตอนนี้ไว้นานๆ ไงจ๊ะ"

"แหม่! อู๊ดนี่ปากหวานจริงนะ หวานอย่างนี้กับทุกคนหรือเปล่าค่ะ...ที่รัก...." (เธอเรียกผมว่าที่รัก ผมหลงเสน่ห์เธอให้แล้วไง)

"พักตร์ก็ปากหวานเหมือนกันนะจ๊ะ" (เธอยิ้ม และเขิลอาย)

"บ้า.....อู๊ดนี่ พูดอะไรก็ไม่รู้ พูดแบบนี้ได้ไง พักตร์เป็นผู้หญิงนะค่ะ" (เธอแกล้งทำเป็นงอลผม แต่ผมก็ยอมเล่นตามเกมส์ที่เธอเป็นคนเริ่มก่อน)

"พักตร์ไม่ได้ปากหวานอย่างเดียวนะครับ"

"แล้วอะไร หวานอีกหรอค่ะ" (คำพูดของเธอสองแง่สองง่าม แต่ผมก็พยายามไม่สนใจ และผ่านมันไป)

"พักตร์เชื่อไหมว่า ครั้งแรกที่อู๊ดเห็นพักตร์ อู๊ดบอกได้เลยว่า นี่แหละคือผู้หญิงในฝัน ที่อู๊ดจินตนาการไว้" (เธอเขิล และเมินหน้าหนี
พลางเอามือผลักหน้าผมเบาๆ)

"อู๊ดอ่ะ พูดอย่างนี้อีกแล้วนะค่ะ" (“นะค่ะ” และ “ที่รัก” ผมแพ้ประโยคเหล่านี้ และผมจะถอนตัวได้อย่างไรหล่ะทีนี้)


03.45 น.


(เราสองคนนอนคลอเคลีย หยอกล้อเล่นกันบนเตียง อุณหภูมิของห้องในตอนนี้ เย็นช่ำ
เราจึงคลุกกันอยู่ภายใต้ผ้านวมขาวผืนใหญ่ที่คลุมเราสองคนจนมิด ณ. ช่วงเวลานี้ไม่มีสิ่งอื่นใด
นอกจากสองเรา เราคุยกันในทุกเรื่อง กอดกันจนแทบหายใจไม่ออก และสัมผัสรักคืนนี้มันช่างเป็นอะไรที่พิเศษมากๆ
เพราะเราทั้งคู่นั้นต่างเข้าใจว่า คืนนี้จะจบลงอย่างไร)

[SA-KE]

ว่าจะอ่านสักตอนสองตอน เผลอแป๊บเดียว  เข้ามาแอบอ่าน  14 ตอนรวด ..อ่านแล้วหลายตอนดันเคลิ้มตามเลยครับ ...+1  ครับ..    

[hangseri - รักในหลวง]

ได้ลุ้นทุกตอนเลย ครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

ว่าจะอ่านสักตอนสองตอน เผลอแป๊บเดียว  เข้ามาแอบอ่าน  14 ตอนรวด ..อ่านแล้วหลายตอนดันเคลิ้มตามเลยครับ ...+1  ครับ..  

แหะ อย่าเคลิ้มครับ เดี๋ยวหลับครับ 

+1ครับ ขอบคุณที่ติดตามครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

ได้ลุ้นทุกตอนเลย ครับ

ลุ้นมาก ระวังหัวใจวายนะครับน้า

+1ครับ ขอบคุณครับ