เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

[maxgti]

ติดตามครับ

[ค..ควาย...ใส่ชฎา]

Ha Ha Ha  ฮา  "ฮั่นแน่"  พี่ Winthai เนี่ยะ  ฮา

ยายอ่าน  ทุกตอน  แล้วแอบ "ลุ้น" 
เหมือนนักบอลล์ เขาเตะ "ไซต์ก้อย" ลูกโค้ง เข้าโก อ่ะ ฮา
มีลุ้นแทบทุกตอน  แล้วเหนือความ  "คาดหมาย" ด้วยอ่ะ ฮา

555 ตั้งแต่  ยืนบอกพักตร์  โบกมือบ๊ายบาย
บอกเธอว่า  ไม่มีสตางค์  ไม่อยากรบกวนเธอ อ่ะ ฮา

แต่ใจกล้าน๊ะะะะะะ  ตอนได้ยินเสียง "เข็ก" เคาะประตู อ่ะ ฮา

เรืองที่เอามาเล่า  ยายกำลัง "อิน" ว่าพี่ Winthai
เอาเรื่อง "จริง"  มาเขียน บอกเล่นๆ ฮ่ะ ฮา   

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

Ha Ha Ha  ฮา  "ฮั่นแน่"  พี่ Winthai เนี่ยะ  ฮา

ยายอ่าน  ทุกตอน  แล้วแอบ "ลุ้น" 
เหมือนนักบอลล์ เขาเตะ "ไซต์ก้อย" ลูกโค้ง เข้าโก อ่ะ ฮา
มีลุ้นแทบทุกตอน  แล้วเหนือความ  "คาดหมาย" ด้วยอ่ะ ฮา

555 ตั้งแต่  ยืนบอกพักตร์  โบกมือบ๊ายบาย
บอกเธอว่า  ไม่มีสตางค์  ไม่อยากรบกวนเธอ อ่ะ ฮา

แต่ใจกล้าน๊ะะะะะะ  ตอนได้ยินเสียง "เข็ก" เคาะประตู อ่ะ ฮา

เรืองที่เอามาเล่า  ยายกำลัง "อิน" ว่าพี่ Winthai
เอาเรื่อง "จริง"  มาเขียน บอกเล่นๆ ฮ่ะ ฮา   

ยายนี่น้า รู้ใจไปซะทุกเรื่อง

ขอบคุณครับยาย

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่15



07.18 น.


(ผมลืมตาขึ้นมา รู้สึกเหมือนนอนอยู่คนเดียว นั่นสิ ผมนอนอยู่คนเดียวจริงๆ แล้วพักตร์หล่ะ ไปไหนแล้ว
หรือว่าเข้าห้องน้ำ ผมลุกจากเตียง และเพิ่งได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย ผมรีบควานหากางเกงขาสั้นที่ถูกถอดไว้บนเตียงเมื่อคืนนี้
เดินไปดูที่ห้องน้ำ “พักตร์” ผมตะโกนเรียกเธอเบาๆ ไม่มีเสียงขานรับ ผมจึงเดินไปดูที่ระเบียง)

"พักตร์" (ผมเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย เพระยังไม่ตื่นดีเท่าที่ควร)

"ค่ะ!" (เธอหันมา และตอนนี้เธออยู่ในชุดทำงานของผม เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว
และ ชายเสื้อยาวจนถึงหน้าขาบนของเธอ กระดุมสองเม็ดบนไม่ได้ติด)

"ว่าไงค่ะ ตื่นแล้วหรอคนขี้เซา"

"อืม ที่ตื่นก็เพราะว่าพักตร์ไม่ได้อยู่บนเตียงอ่ะ นึกว่าหนีกลับห้องไปแล้ว" (ผมเดินไปยืนข้างๆ เธอที่ระเบียง)

"แล้วมายืนทำอะไรที่ระเบียงหล่ะ ไม่ง่วงหรอจ๊ะ"

"วิว ห้องอู๊ดดีกว่าห้องพักตร์อีกนะ ของพักตร์นะ มองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากสวน รกร้าง"

"อู๊ดค่ะ ขอย้ายมาอยู่ด้วยได้ไหมค่ะ" (เช้าๆ แบบนี้ได้ยินเสียงหวานๆ ชื่นหูอย่างนี้ เจอแบบนี้มีหวังผมหลงเธองมงาย)

"มาสิ" (ผมตอบอย่างไม่ลังเล)

"ได้หรอ สาวน้อยไม่ว่าอะไรหรอค่ะ" (เธอจี้จุดผมอีกแล้ว ผมได้แต่ยิ้มแหย่ๆ ตอบไปแบบไม่คิด)

"ป่าวนะ นั้นลูกพี่ลูกน้องจริงๆ ไม่เชื่ออู๊ดหรอ" (ถ้าคิดจะ "โก" แล้ว ต้อง "หก" ให้ถึงที่สุด)

"อู๊ด พักตร์ล้อเล่นนะค่ะ อย่าจริงจังกับชีวิตมากสิ เครียดมากไป เดี๋ยวจะแก่เร็วนะค่ะที่รัก" (คำก็ที่รักสองคำก็ที่รัก หัวใจผมอ่อนระทวยไปหมดแล้ว)

(เรายืนคุยกันที่ระเบียงสักพัก โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น พักตร์ดูร้อนลนเมื่อได้รู้ว่าคนในสายที่โทรเข้าคือใคร
เธอเงยหน้ามองผมครั้งนึงก่อน ทำปาก “จุ๊จุ๊” แล้วกดรับ)

"ฮัลโหลค่ะ" (สายในเสียงเล็ดลอดออกมา จับน้ำเสียงได้ว่า อีกปลายสายนั้น เป็นผู้ชาย)

"ใช่ค่ะ"

"ค่ะวันนี้คงไม่ได้นะค่ะ"

"ติดธุระค่ะ พอดีน้าสาวมาพักที่ห้องต้องอยู่เป็นเพื่อนน้าค่ะ"

"ใช่ค่ะ น้าแท้ๆ เลยค่ะ"

"ป่าวค่ะ พักตร์อยู่คนเดียว"

"อยู่ที่ห้อง น้าก็อยู่คุยกับน้าไหมหล่ะ?" (ดูเธอชักเริ่มหงุดหงิด)

"คุณนี่พูดจาไม่รู้เรื่องเลย จะไม่คุยแล้วนะ ถ้าพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้อีก"

"ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่ว่าง" (เธออารมณ์เสียหนักขึ้น)

“ตึ่ก” (เธอจบบทสนทนาโดยการตัดสายทิ้ง และปิดเครื่องเลยในทันที
เธอสบถเบาๆ “ทำยังกับเป็นสามีกูงั้นแหละ” ผมได้แต่เงียบ และคิดว่า คนที่โทรหาเธอ เป็นใครกัน
เธออาจจะมีแฟนแล้ว หรืออาจจะเป็นกิ๊กที่ตามรังควานเธอ หรือพวกอาเสี่ยทั้งหลาย มาติดพันเธอก็เป็นได้)

"อู๊ด......." (เธอเรียกเสียงสูง) "เป็นไร เงียบทำไมค่ะ?"
 
"อ๋อ......ป่าวจ๊ะ..พอดีนึกไรเพลินๆ อยู่ ก็พักตร์บอกให้อู๊ดเงียบไม่ใช่หรอ"

"อ๋อ แหม่ทำตามคำสั่งจริงๆนะ คนขี้เซา" (ผมพยักหน้ารับ และอมยิ้มหน่อยๆ ให้เธอ)

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่16


"เอ่อ! พักตร์ วันนี้ไปไหนหรือเปล่าจ๊ะ?"

"อืม….วันนี้หรอ ไปมั้ง!   อ๋อ....นัดเพื่อนไว้อ่ะ" (ดูเธอลังเลที่จะตอบคำถามของผม)

"เนี๊ยะ! เดี๋ยวก็จะไปแล้วหล่ะ แล้วอู๊ดหล่ะ วันนี้ไม่ไปไหนหรอ"

"ยังไม่รู้เลย คงไม่หรอกมั้ง ไม่ค่อยมีตังค์ ต้องอยู่แบบเจียมๆ หน่อยช่วงนี้" (เธอหัวเราะผมใหญ่)

"แหม่อู๊ด ก็เล่นไม่ทำงาน จะมีเงินได้ไงหล่ะ" (เธอยังซ้ำเติมผมต่อไป)

"ก็งานมันหายากนี่จ๊ะ ไม่ใช่ไม่หาซักหน่อย" (พูดไปก็รู้สึกแย่ไป)

"เอางี้ เดี๋ยวพักตร์จะลองถามบริษัทที่รุ่นพี่ของพักตร์ทำอยู่นะ ว่าจะพอมีไหม แต่ยังไงก็ยังไม่รับปากนะค่ะอู๊ด"
 
"ได้ๆ ไม่เป็นไร เอาสะดวกพักตร์ดีกว่า ได้ไม่ได้ไม่เป็นไรนะจ๊ะ" (ใจจริงผมก็อยากทำงานนะ แต่ว่างานที่ชอบมันก็หายากเหลือเกิน)

"อู๊ดค่ะ ยังอยากทำคอมเหมือนเดิมหรือเปล่าค่ะ"
 
"อยากสิ หรือว่าจะเป็นงานอะไรก็ได้ ที่มันเกี่ยวกับคอมอ่ะพักตร์ อู๊ดทำได้หมดแหละ"

"โอเค! ได้เลย เดี๋ยวพักตร์จะช่วยหาให้นะ"
 
"อู๊ด ง่วงนอนหรือเปล่าค่ะ" (เธอเอ่ยถามเบาๆ และโอบกอดผมจากด้านหลัง)

(พลางชำเลืองดูเธอ ก่อนเอ่ยตอบ) "ง่วงสิจ๊ะ"

"งั้นก็ไปนอนต่อสิค่ะ จะมายืนอย่างนี้ทำไม"
 
"แล้วพักตร์ง่วงหรือเปล่า"

"ไม่ง่วงแล้ว พักตร์ตื่นเช้าจนชินแล้วหล่ะ"

"แต่อู๊ดง่วงแล้วอ่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ" (พลางพูดพร้อมดึงเธอเข้ามาข้างใน เธอไม่ปฏิเสธการกระทำ และการร้องขอจากผม)


(((ฟรืดดด))) แกร็ก!


(ผมล้มตัวลงนอน โดยมีเธอนอนอยู่ข้างๆ ผมนึกถึงเรื่องของเมื่อคืนนี้ ผมมีความสุขนะ
แต่ทว่าแล้วก็ยังคงไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง เพราะดูเหมือนพักตร์ก็ไม่ได้คิดอะไรกับผม
เหมือนอย่างที่ผมคิดกับเธอ เธอจะเห็นผมเป็นของเล่นอีกชิ้นหนึ่งหรือเปล่า หรือเธอแค่รักสนุก
จะอะไรก็ตาม ผมก็ได้เธอแล้วนี่ และทีนี้จะอย่างไรต่อหล่ะ)

"อู๊ด….คิดอะไรอยู่หรอค่ะ" (ผมพยายามปรับน้ำเสียง และสีหน้า เพื่อปิดบังความรู้สึกในตอนนี้)

"เปล่าจ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก นอนเถอะ"

"มีอะไรก็บอกพักตร์นะ แหม่! ทำอย่างกับว่าพักตร์ เป็นคนอื่นไปได้" (เธอพูดเชิงน้อยใจ)

"ไม่มีอะไรจริงๆ จ๊ะ พักตร์นอนเถอะ" (ผมรีบตัดบทสนทนา พร้อมหันไปกอดเธอ)

"ตามใจ" (เธอก็พูดตัดบทเช่นเดียวกัน ผมก็ได้แต่นิ่งไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ผมพยายามปล่อยใจให้ว่าง ไม่อยากคิดอะไรในตอนนี้)


............ผมหลับ เธอหลับ...........


11.32 น.


(ผมลืมตาอีกครั้ง ตายห่า! สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วหรอวะ ผมเหลือบไปเห็นโน๊ตที่วางอยู่ข้างนาฬิกาปลุก
“อู๊ดค่ะ พักตร์กลับห้องก่อนนะ พอดีมีธุระต้องรีบไป เลยไม่อยากปลุก อย่านอนตื่นสายมากหล่ะ
ยังไงเดี๋ยวพักตร์จะโทรหานะ รักนะค่ะ/ พักตร์)

(ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัวออกไปข้างนอก เพราะการที่จะอยู่บ้านในวันเสาร์อย่างนี้มันช่างน่าเบื่อสุดๆ)

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่17


12.15 น.


(ก่อนออกจากบ้าน ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ของดามาด้วย ผมนึกเข้าข้างตัวเอง
“ก็ไม่มีตังนี่หน่า ยืมหน่อยหล่ะกันนะ เดี๋ยวก็คืนให้วันหลัง” คิดแบบนี้ก็สบายใจ
ตลอดทางเดินมาปากซอย ผมนึกไม่ออกว่าจะไปไหนดี ไปไหนดีนะ ตังค์ก็มีแล้ว
นึกออกหล่ะ ไปเดินสยามดีกว่า ระหว่างที่ผมรอรถเมล์อยู่นั้น ใจนึงก็ยังคงนึกถึง “สุรัตดา”
จะเป็นยังไงบ้างนะ ติดต่อก็ไม่ได้ เบอร์ของเราก็ไม่ได้ให้เธอไว้ บ้านก็จำไม่ค่อยได้ว่าหลังไหน
รู้เพียงแต่ชื่อหมู่บ้าน เฮ้อหวังว่าดาคงจะไม่เป็นอะไรแล้วนะ)

"อยู่คนเดียว จนคุ้นเคย อยู่สบายจนเคย เลยไม่คิดมีใคร เจอะบางคนน่าสนใจ" (โทรศัพท์ของผมดังขึ้น “ใครวะ” ผมสบถเบาๆ)

"ฮัลโหลครับ?" (ผมได้ยินอีกฝ่ายไม่ชัดเจน จึงต้องตะโกนคุยเพราะเสียงรอบๆ ดังมาก)

"ได้ยินไหมครับ"
 
(อีกฝ่ายพูดขึ้น) "ใช่คุณนนทพัฒ หรือเปล่าค่ะ"

"ใช่ครับ ผมนนทพัฒครับ"

"ค่ะ คือว่าโทรจาก บริษัทสปาเทค จะนัดเข้ามาสัมภาษณ์งาน ที่คุณนนทพัฒมาสมัครไว้นะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณนนทพัฒ สะดวกเข้ามาสัมภาษณ์งานหรือเปล่าค่ะ"

(ผมฉุกคิดในใจ วันนี้มันวันเสาร์นี่หว่า แล้วจะมานัดอะไรกันวันนี้วะ มันดูแปลกๆ)

"เอ่อ ไม่ทราบเป็นวันไหนครับ"

"วันนี้ค่ะ สะดวกหรือเปล่าค่ะ"

"ครับ สะดวกครับ" (ผมรีบตอบตกลง)

"ไม่ทราบว่าจะนัดสัมภาษณ์ กี่โมงครับ"

"ประมาณ 15.00น. สะดวกไหมค่ะ"

"สะดวกครับ แต่ว่าบริษัทตั้งอยู่ที่ไหนหรอครับ" (ผมยื่นสมัครทางเน็ตไว้หลายที่ จนจำไม่ได้แล้ว)

"ค่ะ บริษัทเราอยู่ซอย สุขุมวิท 31 เข้าซอยมาประมาณ 200 เมตร จะเห็นตึกสีส้มอยู่ทางด้านซ้ายมือนะค่ะ ขึ้นมาที่ชั้น 17 ได้เลยค่ะ"

"เอ่อ ไม่ทราบว่าจะต้องติดต่อใคร อะไร ยังไงบ้างครับ"

"ค่ะ ติดต่อประชาสัมพันธ์ด้านหน้าได้เลยค่ะ แจ้งว่านัดสัมภาษณ์ ติดต่อตามเบอร์ที่โทรไปได้เลยนะค่ะ ดิฉันพัชสราค่ะ"

"ครับ ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ"

"ครับสวัสดีครับ" (ผมวางสายแบบงงๆ นึกไม่ออกว่าผมเคยไปสมัครบริษัทนี้ด้วยหรอ “สปาเทค” ผมเปรยเบาๆ กับตัวเอง “เออ ไปก็ไปวะ”
ผมกลับเข้าบ้านอีกครั้ง ไปอาบน้ำอีกรอบ หยิบชุดทำงานที่เก็บจนเก่าในตู้ออกมาใส่ ปัดๆ หน่อยก็ใช้ได้หล่ะ
ผมไม่ลืมที่จะเอาเอกสารในการสมัครงานติดตัวไปด้วย และนั่งรอเวลาให้ใกล้ๆ บ่ายสองจึงค่อยออกจากบ้าน)

(13.50 น. ผมเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง)

"พี่ ไปสุขุมวิท 31 ครับ" (สัมภาษณ์งานทั้งที ต้องดูดีๆ หน่อย ผมเลยเลือกนั่งแท๊กซี่ แต่ถ้าผมไปรถเมล์เสื้อผ้าต้องชุ่มไปด้วยเหงื่อแน่)



14.30 น...........


"พี่จอดตรงนี้แหละครับ"

"นี่ครับ 120" ((ปั๊บ))

(ตึกสูงจังวะ กี่ชั้นวะเนี๊ยะ ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไป)

"สวัสดีครับ ติดต่ออะไรครับ" (รปภ. ด้านหน้าอาคารเอ่ยถามผม)

"เอ่อ! คือว่า บริษัท “สปาเทค” ชั้น 17 นัดมาสัมภาษณ์งานครับ"

"อ๋อ! งั้นรบกวนขอแลกบัตรด้วยนะครับ"

"นี่ครับ" (พลางพูดพร้อมยื่นบัตรประชาชนให้)

"เอ่อ พี่ครับ สปาเทค นี่เขาทำเกี่ยวกับอะไรหรอครับ?" (ผมเอ่ยถาม รปภ. ระหว่างที่ก้มหน้าก้มตาเขียนข้อมูลในบัตรของผม ลงสมุดบันทึกเข้า-ออกประจำวัน)

"อ๋อ! สปาเทค หน่ะหรอ ก็เป็นพวกนวดๆ ไง" (นวดๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคอมวะ ผมฉุกคิดในใจ)

"นวดยังไงหรอครับพี่" (ผมถามต่อเพราะอยากรู้ ให้ลึกกว่านี้อีกหน่อย)

"น้องไม่เคยนวดหรอ" (รปภ. เงยหน้าถามผม)

"เคยครับ แต่ที่พี่พูดถึงเนี๊ยะ มันนวดแบบไหนหล่ะ" (ผมย้ำแนวคำถามเดิมอีกครั้ง)

"ก็นวด ผ่อนคลาย แบบอะโรม่า อะไรนั่นหล่ะม้าง พี่ก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดเท่าไหร่ แต่คิดว่ามันคงประมาณนี้แหละ"
 
(อ๋อ! เข้าใจแล้ว นวดผ่อนคลายนี่เอง แต่ผมก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี ว่ามันเกี่ยวกับคอมตรงไหน)

"อ่ะนี่บัตร ติดตรงกระเป๋าเสื้อนะ เดินตรงเข้าไปเลี้ยวซ้าย จะเห็นลิฟต์อยู่ทางขวามือนะ"

"ครับ ขอบคุณครับ" (ผมรับบัตร และเดินจากมา)

[หน่อไม้ส้ม-รักในหลวง]

+1 ครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

+1 ครับ

+1 คืนเช่นกันครับน้า

ขอบคุณครับ

[SA-KE]

เข้ามาตามอ่านต่อครับ  ... ว่าแต่ว่า อ่านเช้าๆ บรรยากาศไม่อิงเหมือนอ่านตอนเที่ยงคืนเลยครับ...

เด็กๆ เคยอ่านหนังสือเรื่องที่อินมากๆ คือ เรื่อง "เขาชื่อกานต์"  ของ  "  สุวรรณี สุคนธา " และ"ผี้เสื้อกับดอกไม้"  ของ "นิพพาน" ...

ถัดมาไปตามอารมณ์ของวัย โดยเฉพาะสไตลของ "ก้องหล้า  หรือ สยุมภู" ฯลฯ   ประเภทชอบบรรเลงแทรกระหว่างรบ/ต่อสู้  ฯลฯ ใน นิตยสารบางกอก

บางครั้ง ผมชอบอ่านมากกว่าดูภาพเคลื่อนไหวเสียอีก  เพราะจินตนาการมักเกิดจากการอ่าน  โดยเฉพาะผู้เขียนที่สามารถเขียนได้สื่อถึงอารมณ์เก่งๆ

อ่านสนุกดีครับ .. แต่ขอรอหลายๆ ตอนแล้วอ่านต่อดีกว่า อารมณ์มันต่อเนื่อง มากกว่าครับ....  

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

เข้ามาตามอ่านต่อครับ  ... ว่าแต่ว่า อ่านเช้าๆ บรรยากาศไม่อิงเหมือนอ่านตอนเที่ยงคืนเลยครับ...

เด็กๆ เคยอ่านหนังสือเรื่องที่อินมากๆ คือ เรื่อง "เขาชื่อกานต์"  ของ  "  สุวรรณี สุคนธา " และ"ผี้เสื้อกับดอกไม้"  ของ "นิพพาน" ...

ถัดมาไปตามอารมณ์ของวัย โดยเฉพาะสไตลของ "ก้องหล้า  หรือ สยุมภู" ฯลฯ   ประเภทชอบบรรเลงแทรกระหว่างรบ/ต่อสู้  ฯลฯ ใน นิตยสารบางกอก

บางครั้ง ผมชอบอ่านมากกว่าดูภาพเคลื่อนไหวเสียอีก  เพราะจินตนาการมักเกิดจากการอ่าน  โดยเฉพาะผู้เขียนที่สามารถเขียนได้สื่อถึงอารมณ์เก่งๆ

อ่านสนุกดีครับ .. แต่ขอรอหลายๆ ตอนแล้วอ่านต่อดีกว่า อารมณ์มันต่อเนื่อง มากกว่าครับ....  

ผมก็มีหนังสือที่ชอบอยู่ 2เรื่อง "น้ำตาลปึก" และ "โลกแห่งชีวิต"

ขอบคุณครับที่ติดตาม ช่วงนี้ ยังไม่ได้เขียนต่อเลยครับ หุหุ +1ครับน้า

 

[T1]

รอติดตามตอนต่อไปครับ 

[toygun]

+54

[maxgti]

ติดซะแล้ว

[Ball77 รักในหลวง]

เรื่องเล่าสนุกดีครับ ติดตามอ่านผลงานด้วยคนครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่18



.........(((ติ้งต่อง))).........


"ไปด้วยค่ะ!.........ขอบคุณค่ะ" (หญิงสาวในชุดฟอร์ม เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว ตรงหน้าอกมีลายลูกไม้

 เธอใส่กระโปรงดำ ยาวพอดีกับหัวเข่า สวมรองเท้าหนังส้นสูงสีดำ และสะพายกระเป๋ากุซชี่หนังสีน้ำตาลอมเข้ม

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรผมเจอแต่ผู้หญิงผมลอน ผมเห็นหน้าเธอไม่ค่อยจะชัดเจนสักเท่าไหร่

แต่ก็ยังพอที่จะเทียบเคียงหน้าตากับดาราได้ เอ่? น่าจะเหมือนใครนะ “อ๋อ! นึกออกหล่ะ เหมือน “น้องพีค” เลย ผมแอบยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยถามเธอ “ชั้นไหนครับ”)

"ชั้น 17 ค่ะ" (อ่ะชั้นเดียวกันเลย สงสัยจะเป็นที่เดียวที่ผมจะไป)


..........ฟรืดดด...........


(ในลิฟต์ช่างเงียบงัน ผมและเธอ ยืนคนละมุม ผมยืนควบคุมระบบการเดินลิฟต์ ส่วนเธอยืนเม้มปาก

มือทั้งสองกุมกันแน่นอยู่ต่ำกว่าชายเสื้อเล็กน้อย ผมยังแอบนึกในใจ อารมณ์นี้เหมือนตอนที่เจอกับพักตร์เลย หรือว่ามันจะซ้ำรอยเดิม คิดแล้วมันน่าสนุกนัก)


.........(((ติ้งต่อง))).........


"เชิญครับ" (ยังไงผมก็ยังคงเป็นสุภาพบุรุษตัวเอ้เหมือนเดิม)

"ค่ะ! ขอบคุณค่ะ" (นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เธอกล่าวกับผม ก่อนที่จะเดินหายไปทางขวามือ

ส่วนผมนั้นเลี้ยวซ้าย ผมหยุดอ่านป้ายบริษัทต่างๆ ที่เช่าสถานที่เปิดออฟฟิตว่าอยู่ตรงไหนของชั้น)

"สปาเทค สปาเทค อยู่ไหนวะ" (ผมพรึมพรำเบา “นี่ไงเจอแล้ว”)


.......((แอ๊ด)).........


(เจ้าหน้าที่ด้านหน้าเดินมาปลดล็อคประตูให้ผม)

"สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรค่ะ" (ประชาสัมพันธ์หรือว่าเนี๊ยะ น่ารักฉิบเลย)

"เอ่อ! พอดี คือว่า เอ่อ!" (ผมประหม่าอย่างมาก เพราะเธอช่างน่ารักเหลือเกิน ผมนึกชื่อคนที่จะมาติดต่อไม่ออก เลยหยิบกระดาษที่ผมได้จดไว้ขึ้นมาดู)

"เอ่อ ติดต่อ “คุณพัชสรา” ครับ" (น้ำเสียงผมดูประหม่าเล็กน้อย)

"อ๋อ คุณพัชสรา นั่นเอง ติดต่อเรื่องสัมภาษณ์งานหรือเปล่าค่ะ"

"ครับ ใช่ครับ"

"เดี๋ยวนั่งรอสักครู่นะค่ะ เดี๋ยวแจ้ง คุณพัชสรา ให้"

"ครับขอบคุณครับ" (เธอผายมือให้ผมนั่งรอที่โต๊รับแขกด้านหน้า ผมคิดในใจนะ ว่าทำไมที่นี่มันเงียบเชียบจัง

พนักงานก็ไม่ค่อยมี หรือว่าเราจะโดนหลอกมาขายตรงวะ ไม่สิ! ถ้าขายตรงจริงๆ มันจะขายยังไงวะ ไอ้นวดๆ เนี๊ยะ

ระหว่างที่ผมก้มหน้าก้มตานั่งคิดไปต่างๆ นาๆ เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวทักทายผม)

"สวัสดีค่ะ คุณนนทพัฒ หรือเปล่าค่ะ" (เธอกล่าวทักทายอย่างสุภาพ)

"ครับ ใช่ครับ ผมนนทพัฒครับ" (พลางพูดพร้อมลุกขึ้นยืน เพื่อไม่ให้เสียมารยาท)

"ค่ะ งั้นเชิญด้านนี้เลยค่ะ" (เธอผายมือ และเดินนำผมยังห้องนัดสัมภาษณ์)

"เดี๋ยวนั่งรอสักครู่นะค่ะ เดี๋ยวดูให้ว่าคนสัมภาษณ์มาหรือยัง" (ผมยังไม่ได้ทันที่จะนั่งได้เต็มตูด เธอก็บอกว่า “เชิญค่ะคุณนนทพัฒ”)


.............ณ. ห้องสัมภาษณ์..............


"สวัสดีครับ" (ผมกล่าวทักทายพร้อมยกมือไหว้ และตอนนั้น พัชสรง พัชสรา นั่นไม่อยู่แล้ว)

"นั่งสิ" (ชายรูปร่างท้วม ในชุดทำงานเชิ๊ตแขนยาวสีขาวผูกไท้ อายุราวๆ 40 น่าจะได้ เอ่ยกับผม)

"ชื่ออะไรนะ เราหน่ะ" (พลางเปิดดูโปรไฟล์ของผมที่อยู่ในมือไปด้วย)

"ผม นนทพัฒ ครับ"

"นนทพัฒ ชื่อเท่ห์ดีนี่หว่า"
 
"แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่หล่ะ" (ตอบไงดีวะกู จะบอกว่าตกงานก็ไม่ได้ ไม่มีงานทำ ก็ไม่ได้ ทำไงดีวะ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน)

"ตอนนี้หรอครับ? ตอนแรกกะว่าจะเรียนต่อโท ก็เลยตัดสินใจลาออกจากงานครับ" (กูพูดอะไรออกไปวะเนี๊ยะ)

"อืมก็ดีนะ เรียนจบแล้วหล่ะสิ ถึงได้มาสมัครงาน" (ตายห่า ยังเสือกถามต่ออีก นี่กูตอบแบบฆ่าตัวเองชัดๆ)

"เอ่อ..........คือว่า..............ยังเลยครับ ยังไม่ได้เรียนต่อครับ"

"อ้าว! แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่หล่ะ?" (ชายดังกล่าวชักสีหน้าสงสัย)

"ตอนนี้ผมตกงานอยู่ครับ แต่ก็สมัครไว้หลายๆ ที่ครับ" (ผมตอบอย่างไว้เชิงเล็กน้อย)

"เอาหล่ะ! พอจะเล่าคร่าวๆ ได้ไหมว่าเคยทำอะไรมาบ้าง" (เฮ้อเข้าประเด็นสักที นึกว่าจะถามต่ออีก)

"งานที่ผ่านมา เป็นงาน Customer Service ซึ่งเกี่ยวกับ การตรวจรับมอบห้องชุด ของคอนโดครับ"

"เอ่อ! ดีนี่หว่า" (พลางเลิกคิ้วใส่ผม)

"แล้วทำไมออกหล่ะ?"

"พอดี ผมอยากเปลี่ยนสายงาน อยากลองทำอะไรที่มันแปลกๆ บ้างครับ"
 
"อืม! ดีๆ" (ตาก็ยัง ดูโปรไฟล์ของผมต่อไป)

"แล้วสปาเทคนี่ ทำเกี่ยวกับอะไรครับ" (ผมเก็บความสงสัย ไว้ไม่ไหว จึงหลุดปากถามออกไป)

"งานก็ไม่มีอะไรมากหร๊อก!" (พร้อมลุกขึ้นยืน และบิดขี้เกียจไปด้วย)
 
"เราเคยนวดไหมหล่ะ?" (แกเอ่ยถามผม)

"คะ เคยครับ" (ผมตอบอย่างกล้าๆ กลัว)

"ก็อย่างนั้นแหละ" (แกตอบเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ)

"ครับ นวดก็นวดครับ" (ผมได้แต่รำพึงในใจ กรูไม่น่าถามเลย สรุปแล้วกรูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี)

"งั้นเดี๋ยว วันจันทร์หน้ามาเริ่มงานเลยละกัน" (แกพูดพลางลุก เดินมาจับบ่าผม)

(ส่วนผม ปากก็ตอบว่า “ครับ” ในใจก็คิด เฮ้ย! เริ่มงานเอี้ยไรวะ กรูยังไม่รู้เรื่องเอี้ยอะไรเลย)
 
(แล้วแกก็เดินจากไป ทิ้งผมให้นั่งอยู่คนเดียว ผมลุกและเดินออกจากห้องสัมภาษณ์แบบงงๆ

สรุปแล้วกรูมาทำอะไรวะเนี่ยะ ผมเลยลองเดินสำรวจ รอบๆ บริษัทดู ก็ไม่เห็นอะไร นอกจากพนักงาน 4-5 คน มีแต่สาวๆ สวยๆ ทั้งนั้น)

"หาอะไรอยู่ค่ะ ?" (สาวประชาสัมพันธ์เอ่ยถามผม)

"อ๋อ เปล่าครับ เพิ่งสัมภาษณ์เสร็จครับ พอดีมีเรื่องจะสอบถามอีกเรื่องหนึ่งครับ" (พร้อมกับขยับตัวไปใกล้สาวประชาสัมพันธ์)

"คืออย่างนี้ครับ ผมอยากรู้ว่า ลักษณะงานเป็นยังไง"

"อ๋อ! ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ก็ให้มาดูแลเครื่องคอมพิวเตอร์ ให้กับบริษัทเท่านั้นเองค่ะ" (เธอพูดแกมอมยิ้ม)

"อย่างนี้ค่อยโล่งไปที" (ผมเปรยเบาๆ)

"เอ่อ คุณชื่ออะไรหรือครับ"
 
"มีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
 
"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ เพราะจะได้รู้จักกันไว้ไงครับ"

"ค่ะ ฉันชื่อ “นิด” คุณหละ" (เธอถามกลับ)

"ผม “อู๊ด” ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" (พลางยื่นมือไปขอจับมือเธอ)

"เช่นกันค่ะ" (เธอก็จับแบบไม่เฉลียวใจ)

"วันจันทร์ เจอกันนะค่ะ คุณอู๊ด" (เธอกล่าวลา และยิ้มมุมปากก่อนเดินไปทำงานต่อ)

"ครับ วันจันทร์เจอกันครับ" (ผมเปรยน้ำเสียงนุ่ม ปนเข้ม และส่งยิ้มให้เธอเช่นกัน)