เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

+

+

ขอบคุณครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

+

ขอบคุณครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

ตอนนี้เดินทางมานครสวรรค์ ช่วงผ่านอยุธยา กลัวครับ กลัวแก๊งปาหิน
บอกตรงๆ รู้สึกไม่อุ่นใจ แต่ก็ไม่มีปัญหาใดๆ ครับ
ขออภัยแฟนๆที่ติดตาม ช่วงนี้ยังไม่ได้เขียนเพิ่มเลย ถัามีเวลาแล้ว
จะรีบเขียนต่อ นะครับ

ขอบคุณครับ

[หน่อไม้ส้ม-รักในหลวง]

ตอนนี้เดินทางมานครสวรรค์ ช่วงผ่านอยุธยา กลัวครับ กลัวแก๊งปาหิน
บอกตรงๆ รู้สึกไม่อุ่นใจ แต่ก็ไม่มีปัญหาใดๆ ครับ
ขออภัยแฟนๆที่ติดตาม ช่วงนี้ยังไม่ได้เขียนเพิ่มเลย ถัามีเวลาแล้ว
จะรีบเขียนต่อ นะครับ

ขอบคุณครับ

ครับผม

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่20


22.30 น.

(วันนี้ไม่มีดนตรีสด มีแต่เพลงจากแผ่นที่เฮียหมูเปิดให้ลูกค้าฟัง ผมยอมรับว่าเฮียหมูแกเปิดเพลงดี

เพลงทุกเพลงที่แกเปิด ล้วนมีความหมายทั้งนั้น อย่างเพลงของ "ปั่น"  ที่ร้องว่า "เล็กๆ น้อยๆ เราก็ยอมกันไป ความจริงในใจยังโกรธ"

ซึ่งประโยคนี้ก็นำมาใช้กับชีวิตจริง ได้เป็นอย่างดี เอ่อ...มีอีกเพลง ของ "หนุ่มเสก" อย่างเพลงนี้ ก็จริงอย่างที่หนุ่มเสกร้อง

"สุขเพียงสุขเล็กน้อย ยามพบคนถูกใจ แต่มันเจ็บมันเจ็บเกินใคร เป็นเพราะใจเราบางเหลือเกิน" )

"เฮียหมู โซดา 2ขวด" (ปากผมสั่งมิกซ์ แต่ตาผมมองผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ถัดโต๊ะผมไปไม่ไกลมากนัก ประมาณ 2โต๊ะได้

เธอมากับเพื่อนๆ 3-4 คน น่าตาน่ารักเกือบทั้งโต๊ะ แต่คนที่ผมสนใจ เป็นคนที่นั่งหันหน้ามาทางผม

เธอผมสั้นประบ่า เสื้อสีขาว คลุมไหล่ทั้งสองข้าง แต่ช่วงคอนี่สิลึกอยู่เหมือนกัน เธอก็รู้ว่าผมแอบมอง แต่เธอก็พยายามไม่มองมาที่ผม)

"มาแล้วคร้าบบ โซดาที่สั่ง" (เฮียหมู มาเสริฟเองเลย)

"เอ่อ! อู๊ด วันนี้มาคนเดียวหรอ" (ปากก็เอ่ยถาม มือก็ชงเหล้าให้ผม)

"มาคนเดียวครับเฮีย ไม่อยากชวนใคร ถึงชวนมันก็ไม่มากัน" (ผมเปรยแบบเซ็งๆ)

"เอาสาวๆ มานั่งซักคนไหมหล่ะ" (เฮียกำลังยุยงผม)

"สวยไหม!" (เฮียตบดัง "เพี๊ยะ")

"นี่ไง! แล้วเสือกบอกว่า อยากนั่งเงียบๆ" (แล้วเฮียก็จากไป ทิ้งความเจ็บไว้ที่หัวกู)

(ผู้หญิงที่ผมสนใจ ก็กินเหล้าเก่งชะมัด เดี๋ยวชน เดี๋ยวยก แรกๆ ก็ดูกุลสตรีดีหรอก พอเริ่มเมานี่ ไม่ไหว พาลให้นึกถึง "พักต์" ขึ้นมาทันที

โทรหาพักต์ดีกว่า ผมเดินออกจากร้าน มาสูบบุหรี่ข้างนอก วันนี้อากาศดีจัง พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้ว ยังดีที่มีแสงจากไฟถนน

ช่วยให้มองเห็นความเป็นไปของผู้คน ผมหยิบโทรศัพท์ LG ตัวน้อยของผม โทรหาพักต์ "ตู๊ด....ตู๊ด....ตู๊ด....")

"พักตร์หรอ"
 
"ค่ะ พูดสายค่ะ" (เสียงเธอดูตื่นตระหนก)

"ทำอะไรอยู่จ๊ะ"

"ทำธุระอยู่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ" (เธอรีบตัดบทสนทนา)

"เอ่อ ไม่มีอะไรจ๊ะ แค่โทรมาคุยด้วยเฉยๆ" (ผมรู้สึกว่าเธอคงไม่สะดวกคุย ผมรีบวางดีกว่า)

"เดี๋ยวพักตร์ โทรหาหล่ะกันนะ" (เธอเอ่ยเชิงตัดบท)

"บายครับ....ค่ะ....." (หลังจากวางสาย ผมเข้าใจว่า เธอไม่อยากคุยกับผม หรือว่าเธอกำลังอยู่กับใคร ผมเดินเข้าร้าน แบบเซ็งๆ

แต่ก็หยั่งว่า เราเองก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับเธอเช่นกัน ผมนั่งฟังเพลง และดื่มเหล้าต่อ "ผู้หญิงก็หยั่งนี้แหละ" ผมปลอบใจตัวเอง)



23.30น.


(ผู้หญิงโต๊ะตรงข้ามผม เมาแล้ว ส่วนโต๊ะอื่นๆ ก็คงไม่ต่างกัน ผมเองก็เริ่มกรึ่มนิดๆ กลับบ้านดีกว่า ชุดทำงานยังไม่ได้ซักสักตัว

เพราะวันจันทร์นี้ก็เริ่มงานใหม่แล้ว "เฮียหมูเก็บตังค์")

"เฮ้ยรีบไปไหนวะ ร้ายกูยังไม่ปิด มึงจะรีบไปไหน" (พอเฮียรู้ว่าผมตั้งท่าจะกลับ เฮียแกดูเซ็งๆ เหมือนกับไม่อยากให้ผมกลับซะอย่างนั้น)

"ไม่ได้รีบไปไหน พรุ่งนี้งานตรึมเลยเฮีย วันหลังล่ะกันนะ"

"เออวันวันหลัง ก็วันหลัง เอ็งชวนเพื่อนๆ มาด้วยสิ นั่งคนเดียวมันเหงา" (ท่าทีของเฮีย ดูเป็นห่วงผม)

"ได้เฮีย เดี๋ยวครั้งหน้าจัดเต็ม ไปล่ะเฮีย" (ผมกล่าวลาเฮีย และเดินออกจากร้าน ผมกลับมาบ้าน รื้อเสื้อผ้าตัวเก่งที่ผมเก็บจนเก่า จนเหม็น

ทั้งแขนยาว แขนสั้น ผมซักหมด กว่าทุกอย่างจะเสร็จก็ปาเข้าไป เกือบตีสาม ผมล้มตัวลงนอน อยู่ดีๆ ก็นึกถึงสุรัตดา

ผมนอนหันมองระเบียง รู้สึกหว้าเหว่ เดียวดาย มันเกินไปหรือเปล่า หรือว่าผมต้องการใครสักคนที่จะอยู่เป็นเพื่อน ยามที่เราเหงา อย่างเช่นคืนนี้ไหม)



09.30น. เช้าวันอาทิตย์


(วันนี้ผมอยู่บ้านทั้งวัน ไม่ได้ไปไหน กินมาม่าอย่างเดียว ถ้าท้องมันพูดได้ มันคงบอกว่า "กรูอยากได้รับโปรตรีนบ้าง"

ผมเก็บผ้าที่ตากไว้เมื่อคืน ผมห่างเหินการรีดผ้ามานาน พอได้รีดอีกครั้งความเทพก็กลับมา)

"เที่ยงแล้วหรอวะเนี๊ยะ เวลาเดินเร็วฉิบหาย" (สบถไปรีดไป)

(วันนี้เวลาผ่านไปเร็วมาก คงเป็นเพราะว่า ในวันสุดท้ายของการอยู่แบบไปวันๆ มันมีอะไรให้ทำมากมาย

จนลืมคิดเรื่องเวลาไปเลย แสงอาทิตย์กำลังลับจากขอบฟ้า และค่ำคืนนี้ มันนกำลังจะผ่านไป เพื่อรับกับเช้าวันใหม่ที่ผมกำลังรอมันอยู่)

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่21


06.15น. เช้าวันจันทร์


นาฬิกาจากมือถือปลุกผม ใจนึงก็ไม่อยากตื่น อีกใจนึงก็บอกตื่นเถอะ ผมตัดใจลุกจากเตียง ไปอาบน้ำ ชำระล้างความขี้เกียจออกจากตัวสักหน่อย

ใจก็คิดตลอด จะเจออะไรบ้างในสายงานของผม ผมจะทำได้ไหม วันนี้ผมใส่เสื้อตัวโปรดไปทำงานในวันแรก เชิ๊ตแขนยาวสีชมพูอ่อน กางเกงสแล็คสีดำ

รองเท้าหนังเด็ปเปอร์ ก่อนออกจากบ้านคว้ากระเป๋าสะพายข้าง หนังสีดำ ใบเก่งของผม หยิบเอกสารทุกอย่างที่จำเป็นต้องใช้ วันนี้ไม่ไปแท็กซี่

แต่ไปรถเมล์ "น่าจะทันนะ" ผมเปรยเบาๆ กับตัวเอง และหันหลังให้ห้องรังหนูของผม

จากบ้านถึงออฟฟิศ ใช้เวลาประมาณ ชั่วโมงกว่าๆ ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าตึก "ติดต่ออะไรครับ"  รปภ.คนเดิมเอ่ยถามผม

"อ๋อ น้องนั่นเอง มาทำอะไรหล่ะ" สงสัยเพิ่งจะนึกออกว่าไอ้หน้าอ่อนๆ นี่เคยเห็นที่ไหน “วันนี้เริ่มงานวันแรกครับ” ผมส่งยิ้มให้

และรีบเดินไปรอลิฟต์กลัวว่าจะเข้างานสาย ส่วนรปภ. เห็นว่าผมเป็นพนักงานแล้ว ก็ไม่ได้ร้องขอให้แลกบัตรแต่อย่างใด เหมือนสวรรค์เป็นใจ

ผมเจอสาวสวยคนเดิมคนที่เคยเจอกันครั้งที่แล้วในลิฟต์ และวันนี้เธอก็ยืนรอลิฟต์ตัวเดียวกันกับผม วันนี้เธอดูน่ารักกว่านั้นซะอีก

ลิฟต์มาแล้ว ใครๆ ก็แย่งกันขึ้น ทำยังกะว่ามันมีตัวเดียว และเที่ยวเดียวอย่างนั้นแหละ ผมได้ขึ้นคนหลังสุด "ไปด้วยค่ะ" อ้าวทำไมยังไม่ขึ้นลิฟต์อีกหล่ะเห็นยืน

อยู่ข้างกันนี่หน่า ในลิฟต์เธอยืนอยู่หน้าผม ตัวเราติดกันอย่างกับตังเม "หอมจัง" ผมนึกในใจ

ลิฟต์จอดแทบทุกชั้น เบียดกันตั้งแต่ชั้นหนึ่ง "เฮ้อ" ผมถอนหายใจ คนมันจะเยอะอะไรขนาดนั้น จนใกล้ถึงชั้นที่ผมต้องออก คนเริ่มน้อยลง

เพราะส่วนใหญ่ชั้นสูงๆ มักไม่ค่อยมีบริษัทมาเช่าทำออฟฟิศ ผมลงชั้น17 เธอก็เช่นกัน เหมือนเคย ต่างคนต่างแยกกันไป


08.30.....................สปาเทค....................

“หวัดดีครับ” ผมกล่าวทักทายประชาสัมพันธ์ด้านหน้า “ค่ะ เริ่มงานใหม่ใช่ไหมค่ะ”

“ครับ ใช่ครับ” เธอลุกไปหยิบเอกสาร และกฏระเบียบของบริษัทให้ผมอ่าน “เดี๋ยวคุณ นนทพัฒ อ่านไปพลางๆ ก่อนนะค่ะ ถ้าเข้าใจแล้ว เซ็นต์ยอมรับตรงนี้ค่ะ”

เธอพูดไปชี้ไป ให้อ่านตรงนี้ ตรงนั้น เซ็นต์ตรงนั้น ตรงนี้ “ครับ” ผมตอบสั้นๆ หลังจากที่เธอพูดเสร็จผมก็อ่านแบบคร่าวๆ อ่านเยอะทำไมเสียเวลา

“เซ็นต์ตรงนี้นะครับ” ผมย้ำถามเธออีกครั้ง “ค่ะ ใช่ค่ะ” หลังจากที่เซ็นต์เอกสารเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็โทรหา “นิดหรอ ออกมาหาพี่หน่อย”

นิด...เอ่? สงสัย นิดเดียวกันแน่ ที่ผมคุยกับเธอครั้งก่อน “นิด เดี๋ยวพาคุณนนทพัฒ เดินดูรอบออฟฟิศหน่อยนะ พอดีพี่ไม่ว่าง ติดงานของคุณทวีปอยู่”

สาวประชาสัมพันธ์ร้องขอเธอ นิดสาวผมสั้นบ๊อบเท ในชุดฟอร์ม เชิ๊ตขาวแขนยาว ช่วงหน้าอกประดับลายลูกไม้ กระโปรงสั้นสีดำ รองเท้าส้นสูง หุ้มส้น

“ค่ะ ได้ค่ะ” เธอออกปากรับคำ “คุณอู๊ดนี่เอง” เธอจำผมได้ และยังจำชื่อเล่นผมได้อีก “สวัสดีครับ คุณนิด” ผมกล่าวอย่างสุภาพ ก่อนเดินทัวร์ออฟฟิศ

“คุณนิด ผมถามอะไรหน่อยสิ” “ถามอะไรค่ะ” เธอหยุดเดิน และตั้งใจฟังคำถามจากผม “ผมต้องทำอะไรบ้าง คือแบบว่า งานเป็นยังไง อะไรประมาณเนี๊ยะครับ”

“คุณอู๊ดนี่นะ ไม่ต้องเป็นกังวลหรอกค่ะ ก็อย่างที่นิดบอก ไม่มีอะไรมาก ดูแลเครื่องคอมอย่างเดียวค่ะ” เธอยังตอบเหมือนเดิม

“ครับ ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น” เธอพาผมไปทุกที่ พาไปแนะนำรู้จักกับทุกคน หลายคนหน้าตาน่ารัก แต่ถ้ามองโดยรวมแล้ว

นิด น่ารักที่สุด “เอ่อ คุณนิด ทำไมผมไม่เห็นว่ามีห้องสปาเลยหล่ะครับ” เธอมองผม และอดขำไม่ได้ “คุณอู๊ด ที่ถามนี่อำนิดหรือเปล่า หรือว่าไม่รู้จริงๆ”

“ครับไม่รู้จริงๆ ครับ” หน้าผมเริ่มจืด “ที่นี่ไม่มีสปาหรอกค่ะ ที่นี่เป็นสำนักงานใหญ่ ส่วนสปาเนี๊ยะ ก็จะมีก็ตามรีสอร์ทต่างๆไงค่ะ”

พอฟังเธอพูดเสร็จ ผมก็ถึง “บ้างอ้อ” พอดี หน้าแตกเลยไหมเรา ถามอะไรโง่ๆ “คุณอู๊ดค่ะ นี่โต๊ะทำงานของคุณอู๊ดนะค่ะ” โต๊ะขนาด 60Cm. X 120Cm.

มีเครื่องรอซ่อมประมาณสองเครื่อง และผมต้องดูแลเครื่องทั้งหมดประมาณ 20เครื่อง “ครับ แล้วถ้าผมอยากได้อะไร ผมต้องติดต่อใครครับ”

“ถ้าขาดเหลืออะไร บอกนิดก็ได้ค่ะ เบอร์ต่อ 9595 นะค่ะ” “สนุกกับงานใหม่นะค่ะ” “ครับ ขอบคุณที่พาชมนะครับ” เธอกล่าวลาและจากไป

ทิ้งผมไว้กับความ งุนงง แล้วระบบการทำงานหล่ะ มันเป็นอย่างไร ผมต้องศึกษาใหม่หมด เพราะคนก่อนที่ออกไป ก็ทิ้งงานไว้ให้ผมบานเบอะ

ช่วงเช้าผมหมดไปกับการตามเก็บงานของคนเก่า “เฮ้อเสร็จสักที” ผมเปรยความเหนื่อยล้าผ่านลมปาก “กริ๊ง กริ๊ง” เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะดังขึ้น

“ครับ ฝ่าย ไอทีครับ ใช่ครับเครื่องที่เสียใช่ไหมครับ เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวไปติดให้นะครับ หวัดดีครับ”     

[หน่อไม้ส้ม-รักในหลวง]

 +

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

+

แฟนตัวยงเลยนะนี่ ติดตามตลอด

ขอบคุณครับ

[wolfman]

โอวววว.....เกือบลงแดงตาย

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับตอนต่อไปเลยนะครับ (^_^)

[pranburi]

รอครับ 

[หลวงริน - รักในหลวง]

++สำหรับตอนที่ 21,22 ครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

โอวววว.....เกือบลงแดงตาย

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับตอนต่อไปเลยนะครับ (^_^)

ขอบคุณที่ติดตามงานเขี่ย เอ๊ย งานเขียนของผมนะครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

รอครับ 

ขอบคุณครับ

[winthai ยาวแค่ไหน ก็ต้องมีปลายสุดเสมอ]

++สำหรับตอนที่ 21,22 ครับ

ขอบคุณครับน้า

[hangseri - รักในหลวง]

ตามด้วยนะครับ
หรือออกทุกวันจันทร์ แบบหนังสือบางออกก็ได้ครับ