เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่22

วันแรกงานก็เข้าผมซะแล้ว ผมอุ้มเครื่องคอมเก่าๆ ที่คุณนุช โทรตาม “แผนกไหนวะ” จริงๆ แล้วสำนักงานนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรเลย

เพียงแต่ว่า หลืบต่างๆ มันเยอะ ทั้งซอกเล็ก ซอกน้อย นั่งกันแน่นขนัด แต่ละคนก็มีมุมส่วนตัวกันทั้งนั้น บรรยากาศมันก็ดูเงียบๆ

ถ้าท่านผู้อ่านพอจะนึกออก ว่าสไตล์การจัด Lay Out ของออฟฟิศสมัยนี้มันก็แนวๆ เดียวกันหมด ลักษณะเป็นคอกๆ จริงไหม?

ผมเดินอ่านชื่อป้าย ที่มีทั้งชื่อเล่น ชื่อจริง ติดอยู่ตามคอกต่างๆ อ่ะ! เจอหล่ะ “คุณนุชหรือเปล่าครับ” ปากผมเอ่ยถามทั้งๆ ที่ยังอุ้มเจ้าคอมตัวเก่า

“ค่ะ น้องไอทีคนใหม่ใช่ไหมค่ะ” นุช สาวอายุ สามสิบปลายๆ พนักงานระดับส่วน เธอดูความเรียบร้อยด้านอุปกรณ์เกี่ยวกับ สปาทั้งหมด

จริงๆ แล้วผมก็เพิ่งจะเข้าใจคำว่า สปาเทค คืออะไร คือการนำเทคโนโลยีมาผสานกับการนวดแบบธรรมดา จากเดิมเราใช้มือนวด ก็นำอุปกรณ์ไฮเทคที่ว่านี้

เข้ามาเสริมเพื่อสร้างจุดเด่นของการบริการที่ยกระดับขึ้นไปอีกขั้น ถ้าไม่ผิดน่าจะประมาณนี้ มากลับเข้าเรื่องของนุชต่อ นุชหน้าตาธรรมดา ไม่สวย แต่ก็ไม่ขี้เหร่

ถ้าจะให้ขี้เหร่ ต้องแอนแผนกบัญชี แอนไม่ได้ขี้เหร่ธรรมดา แต่ขี้สามเหร่เลยหล่ะ นุชเป็นคนไม่เรื่องมาก จากที่ผมได้คุยเพียงไม่กี่ประโยค ผมก็สามารถรับรู้ได้

“เป็นไง หนักไหม” ปากก็อยากตอบว่าหนัก แต่ด้วยความเป็นลูกผู้ชาย “ไม่เท่าไหร่ครับ” ผมได้แต่ยิ้มแหย๋ๆ “งั้นวางตรงนี้เลยค่ะ มันเป็นอะไรหรอ มันถึงเสีย”

นุชชักสีหน้าสงสัย “วินโดวส์มันพังครับ แต่ตอนนี้ผมซ่อมให้แล้ว” “เหรอค่ะ ดีใจจัง นึกว่ามันจะไปแล้วไปลับ” เธอพูดไป ยิ้มกรุ่มกริ่มไป ผมก็ได้แต่นึกในใจ

จะดีใจอะไรขนาดนั้น เห็นไหมก็อย่างที่ผมบอก คนเรามักจะมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ “เสร็จแล้วครับ” “ขอบคุณนะค่ะ เอ่อ! คุณ..?”

“ผมนนทพัฒครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” “ค่ะ เช่นกันค่ะ แล้วจะเรียกใช้บริการใหม่นะค่ะ” “ครับ” ใบหน้าของนุชมีแต่ความสุข ส่วนผมก็คงสุขไม่แพ้เธอ

ได้ทั้งงานที่ชอบ สถานที่ก็น่าทำ เงินก็ดี ที่สำคัญยังมีสาวสวย เป็นเพื่อนร่วมงานอีกเพียบ ใครเล่าจะสุขเท่าผม

“นนทพัฒ งานวันแรกเป็นไงบ้าง” เสียงคุ้นเคยเอ่ยทักผม ระหว่างที่ผมกำลังกลับโต๊ะ ไม่ใช่ใครอื่น คนที่สัมภาษณ์ผมนั่นเอง

“ก็ดีครับ” “คุณชอบก็ดีแล้ว ตั้งใจทำงานหล่ะ” ชายสัมภาษณ์เดินตบบ่าผมหนึ่งที ก่อนเดินจากไป ทิ้งความสงสัยไว้

ไอ้อ้วนนี่มันเป็นใครวะ เจอหน้ากรูทีไร ตบบ่ากรูทุกที พอดีเหลือบไปเห็นนิด ขอไขข้อข้องใจหน่อยแล้วกัน ผมชะโงกหน้าผ่านพาร์ทิชั่นกั้นคอก ไปถามเธอ

“นิดถามไรหน่อยสิ?” “อุ๊ย! คุณอู๊ด มาเงียบๆ แบบนี้ตกใจหมด” นิดท่าทีดูตกใจ เพราะเธอกำลังมุ่งมั่นกับงานที่กองอยู่บนโต๊ะ “ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะจ๊ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มีข้อสงสัยอะไรอีกหล่ะ” เธอยอกย้อน “ไม่มีอะไรหรอก แต่อยากรู้ว่า ผู้ชายอ้วนๆ ที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่ในนี้เขาเป็นใครหรอ” “จุ๊ๆๆ อย่าพูดเสียงดังไป”

พลางทำปากจู๋ “เขาเป็นใครหรอนิด” “คุณอู๊ดอำนิดอีกหรือเปล่า หรือว่าไม่รู้จริงๆ” ประโยควลีเด็ดที่ผมได้ยินจากปากของนิดถึงสองครั้งสองครา

ถึงความไม่รู้อะไรของผม “คุณอู๊ด ผู้ชายอ้วนๆ ที่คุณอู๊ดพูดถึง คือคุณทวีป เขาเป็นเจ้าของบริษัทค่ะ” ครั้งนี้เธอขำหนักกว่าครั้งแรกซะอีก

ผมก็ได้แต่ทำหน้าจืดๆ และหัวเราะแหะๆ เหมือนเดิม กลบเกลื่อนความโง่เง่าของตัวเอง “มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” เธอถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากรู้เฉยๆ นิดทำงานต่อเถอะ” “มีอะไรก็ถามนิดได้นะคุณอู๊ด” “จ้า” ผมตกปากรับคำ ก่อนเดินกลับโต๊ะ แต่ไม่วาย

“นิด ที่นี่เลิกงานกี่โมง” “หกโมงค่ะคุณอู๊ด” ผมก้มดูนาฬิกา ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงแล้ว “แล้วเที่ยงนี้กินข้าวที่ไหนหรอ” ผมถามเธอ เพราะถ้าผมไม่ถาม

ผมก็ต้องกินคนเดียว อย่างน้อยก็ยังดีที่มีนิดเป็นเพื่อน “ก็แถวๆ นี้แหละ มีแต่ของอร่อยๆ ทั้งนั้นเลยนะ” ผมส่งยิ้มให้เธอ ก่อนเอ่ย “งั้นไปกินด้วยนะ”

นิดยิ้มรับ ก่อนเอ่ยตอบเช่นกัน “ได้ค่ะคุณอู๊ด นิดขอทำงานก่อนนะค่ะ” “ครับไม่รบกวนแล้ว” เดินไปคิดไป นิดนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ

พาให้นึกถึงดาขึ้นมาเลย นิสัยก็น่าจะคล้ายๆ กัน แต่นิดจะดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า วางตัวดีกว่า ทำไมผมรู้สึกถูกชะตากับนิดจัง

12.00 ชั่วโมงใช้ตังค์

ยังไม่ทันจะเที่ยงดี ใครๆ ก็พากันส่งเสียงยังกับนกแตกรัง เจี๊ยวจ๊าวไปทั้งชั้น บ้างก็ไปเดี่ยว บ้างก็ไปเป็นกลุ่ม ไปเป็นคู่ แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเดี่ยวหรือจะคู่

“คุณอู๊ด ไปกินข้าวกัน” เสียงหวานๆ จากนิดเอ่ยเรียกผม “ไปซิ หิวจะแย่แล้ว” พลางเอามือลูบท้องไปด้วย “คุณอู๊ดอยากกินอะไรหล่ะ ก๋วยเตี๋ยวม่ะ”

“อะไรก็ได้ ก๋วยเตี๋ยวก็ได้ แล้วแต่นิดเลยอู๊ดกินได้หมดแหละ” นิดพยักหน้ารับ “อืม อืม” ผมปิดคอม หยิบกระเป๋าตังค์ ซึ่งก็ไม่ค่อยจะมีสักเท่าไหร่ติดตัวมาด้วย

แต่จริงๆ แล้วเงินในกระเป๋ากางเกงก็พอมีบ้าง สองสามร้อย แต่วันนี้ตั้งใจไว้ว่าจะเลี้ยงนิดสักมื้อเป็นการตอบแทนที่ดีกับผมมาตลอด “นิดเราไปกันสองคนหรอ”

“ใช่ค่ะ ชวนคนอื่นแล้วไม่มีใครไปเลย เห็นเขาบอกว่าจะไปห้างกัน และอีกอย่างนิดก็เห็นว่าคุณอู๊ดเพิ่งเข้าใหม่ และก็ยังไม่ค่อยรู้จักใคร

กลัวว่าจะเหงาก็เลยจะไปเป็นเพื่อน” ผมได้ยินประโยคเหล่านั้นออกจากปากของเธอ ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ ผมรู้สึกชอบที่นี่เข้าแล้วหล่ะสิ

“ป่ะ งั้นวันนี้อู๊ดเลี้ยงเอง นิดอยากกินอะไร ตามใจนิดเลย และก็ไม่ต้องเรียกคุณแล้ว เรียกอู๊ดเฉยๆ ก็ได้” เธอคงงงๆ ว่าอีตานี่เป็นบ้าอะไร อยู่ๆ จะมาเลี้ยง

“ไม่เป็นไรอู๊ด ไม่ต้องเลี้ยงหรอก แชร์กันดีแล้ว” เธอปฏิเสธสิ่งที่ผมเต็มใจให้ “ไม่เป็นไร วันนี้อู๊ดเป็นเจ้ามือให้ วันหลังนิดอยากเลี้ยงคืน ค่อยเลี้ยงวันหลังก็ได้”

เธอยิ้ม และตอบ “เลี้ยงก็เลี้ยง ป่ะไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน”

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องสั้น "สุรัตดา" (**กลับมาอีกครั้ง**) อัพตอนที่31แล้วนะครับ (อ่าน 39541 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 17 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้