บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่25ผมไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีนาฬิกาก็ปาไปเกือบห้าทุ่ม หิวหว่ะ ในตู้เย็นผมไม่มีอะไรนอกจากน้ำเปล่า และเบียร์อีกสองขวด
ผมลงมาซื้อของที่มินิมาร์ทข้างล่าง คงไม่พ้นมาม่าเหมือนเดิม เพราะสุรัตดาเธอเล่นจนหมดตู้ไปแล้ว ระหว่างที่ผมเลือกซื้อของอยู่นั้น
ผมได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย กลิ่นเดียวกับพักต์เลยหวะ ผมเปรยเบาๆ กับตัวเอง
อู๊ด หายหน้าหายตาไปเลยนะ ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยทักผม พักต์นั่นเอง เป็นเธอต่างหากที่ห่างหายไป ผมก็อยู่ห้องทุกวันไม่ยักเห็นเธอ
มาซื้ออะไรหรอพักต์ ผมเอ่ยถามเรียบๆ ไม่ได้แสดงท่าทีดีใจอะไร ผมก็รู้ว่าเธอก็คงคิดไม่ต่างกัน อู๊ดทำไมดูเครียดๆ มีอะไรหรือเปล่า บอกพักต์ได้นะ
สีหน้า และน้ำเสียงของผมเด่นชัดจนเธอสังเกตได้เลยหรือ เปล่าจ๊ะ ไม่ได้เป็นอะไร เหนื่อยจากงานมั้ง ผมปัดเป็นเรื่องอื่นไป
วันนี้มีสาวน้อยอยู่ด้วยหรือเปล่าจ๊ะ เธอยังคงไม่ลืมสุรัตดา กลับไปแล้ว และเขาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย ในใจผมคิดเธอจะมาพูดแบบนี้ทำไม
ผมเองต่างหากที่ควรจะเป็นคนที่พูด ในเมื่อเธอก็ไม่ได้จริงจัง เธอพูดอย่างกับผมเป็นคนผิด เป็นอะไรจ๊ะ โกรธพักต์หรอ พักต์ไม่ลดละที่จะตื้อถามผม
เปล่าจ๊ะ ไม่ได้เป็นไรจริงๆ ผมยังคงปฏิเสธความรู้สึกตัวเอง วันนั้นที่อู๊ดโทรมา แล้วพักต์ไม่สะดวกคุย เป็นเรื่องนั้นหรือเปล่า เธอพูดดักคอผมได้อย่าง
แม่นยำ แต่ทำไมเธอถึงคิดว่าเป็นเรื่องนี้ ผมมันดูง่ายขนาดนั้นหรือ วันไหน โทรอะไรจำไม่ได้แล้ว ผมยังคงตีโง่ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่
ไม่ต้องทำมาเป็น ไม่รู้อะไรหรอก พักต์ดูแค่นี้ก็รู้แล้ว ว่าอู๊ดไม่พอใจพักต์ เปล่า อู๊ดไม่ได้คิดอะไร ก็รู้ว่าพักต์ไม่สะดวกคุย ก็แค่นั้น เธอยิ้มและคว้ามือผม
อู๊ดพักต์ขอโทษ วันนั้นพักต์ไม่สะดวกคุยจริงๆ น้อยใจหรอค่ะ เธอบีบมือผมแน่น ผมพยายามสะบัดแต่เธอก็รั้งไว้ เหมือนกับยอมรับผิดในสิ่งที่เธอทำ
ก็ ผมเงียบ และครุ่นคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น ผมพูดไม่ออกเหมือนอยากจะพูดแต่พูดไม่ได้ กลัวเสียฟอร์ม ก็อะไรค่ะ ขี้งอลจริงนะผู้ชายคนนี้
เธอยังคงอ้อล้อเก่งเหมือนเคย ไม่ได้โกรธ และก็ไม่ได้คิดอะไร พักต์คิดไปเองหรือเปล่า อู๊ดก็ปกตินะ เธอเอื้อมตัวมาใกล้ผม และกระซิบคำพูดผ่าน
ริมฝีปากบางๆ ถ้าไม่ได้คิดอะไรก็ยิ้มหน่อยสิค่ะ อย่าทำเป็นคนไม่มีหัวใจ เธอทำให้ผิดกลายเป็นถูกได้ ผมควรจะเป็นคนที่โกรธเธอ แต่ตอนนี้
กลับกลายเป็นว่าผมผิด ทำไมพูดแบบนี้ ใครกันที่ไม่มีหัวใจ ผมสะบัดมือจากเธอ ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่อยากยุ่งก็ไม่เป็นไร เธอลังเลที่จะเดินจาก
เหมือนกับรอให้ผมอภัยให้เธอ ผมมันคนขี้เหงา ขี้สงสาร เรื่องแค่นี้เอง ทำไมผมจะยอมเธอไม่ได้ เดี๋ยวพักต์ อู๊ดขอโทษที่ทำแบบนี้ ก็มันน้อยใจนี่หน่า
โทรไปก็ไม่อยากคุย เป็นใครก็ต้องคิด เธอยิ้มและมองผมอย่างเด็กน้อยที่จะบีบจะตายจะคลายก็ตายอยู่ดี ในสายตาของเธอผมดูอ่อนต่อโลกมาก
เอางี้เดี๋ยวเราไปนั่งกินอะไรกันที่ห้องดีไหม ความรู้สึกที่ไม่ดีในตอนแรกมันหายไปหมด ตอนนี้รู้สึกว่ามันก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยคืนนี้ก็ไม่ต้องนอนเหงาคนเดียว
ห้องไหน อู๊ดหรอ หรือว่าพักต์ ผมยังคงยิงคำถามซื่อๆ โง่ๆ ให้เธอคิดว่าผมเป็นเด็กน้อยเสมอ ห้องอู๊ดสิค่ะ หรือว่าจะเปลี่ยนบรรยากาศมาห้องพักต์
ห้องอู๊ดดีกว่า ห้องพักต์เดี๋ยวเจอใครไม่รู้มาเคาะกลางดึก ผมพูดให้เธอได้รู้ว่า ผมก็ไม่ใช่เด็กเบบี้เหมือนที่เธอคิดมาตลอด
อู๊ดนี่นะ คิดมากจริงๆ คิดอะไรเออเองตลอด หรือว่าไม่จริงจ๊ะ ผมยังคงยัดเยียดในสิ่งที่เธอไม่ยอมรับ จะมีใครหรือไม่มีใคร ยังไงตอนนี้พักต์ก็อยู่กับอู๊ดนี่
ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ ในชีวิตผมก็เจอมาเยอะ แต่สำหรับคนนี้ ต้องยอมรับว่าเธอทันเกมส์ กินเบียร์ไหม จะได้ซื้อเผื่อ ผมพาไปเรื่องอื่นแทนที่จะ
ต่อปากต่อคำ ก็อย่างที่บอกไม่อยากต่อความยาว แล้วแต่ค่ะ แต่ขอเป็นไฮนะ ยี่ห้ออื่นมันขม ไฮหวานสุด จ๊ะ แล้วอยากได้อะไรอีกไหม เธอนึก
พลางเอานิ้วมาจิ้มอกผม ก็นี่ไง เธอเขิลอาย และเดินไปรอด้านนอก ผมยิ้มให้กับความเสน่ห์หาของเธอ งั้นรอแป๊บเดี๋ยวอู๊ดซื้อให้ ผมเดินไปหยิบเบียร์
น้ำแข็ง และขนมเป็นกับแกล้ม ไม่ลืมที่จะซื้อปลอกรุ่นสายฟ้าฟาดไปด้วย เสร็จยังค่ะ เธอตะโกนถามขณะที่ผมกำลังจ่ายเงิน ผมไม่ลืมที่จะแยกปลอก
เก็บใส่กระเป๋ากางเกง ป่ะ แล้วจะอาบน้ำที่ห้องก่อนไหม หรือจะเข้าห้องอู๊ดเลย อาบก่อนสิ เหม็นๆ อย่างนี้อู๊ดชอบหรอ ผมลืมเรื่องที่ผมโกรธเธอ
ไปซะสนิทใจ งั้นอู๊ดรอที่ห้องนะ จ๊ะ พักต์อาบไม่นานหรอก เดี๋ยวไปเคาะเรียกนะค่ะ จ๊ะ ผมเข้าห้องมาเก็บของที่ระเกะระกะตามพื้น พับผ้าพับเตียงใหม่
จานที่กินไว้ก็ยังไม่ได้ล้าง ทำไมกูต้องล้างจานด้วยวะ ล้างไปบ่นไป ใจก็คิดพักต์จะเอายังไงกับเรา จะคบกันจริงจังหรือจะแค่สนุกชั่วคราว
ผู้หญิงอย่างนี้จะคบเราคนเดียวหรอ เธอทั้งยั่วยวน เร้าร้อน มีเสน่ห์ ผู้ชายไหนๆ ก็ต้องการเธอ แต่ทำไมเธอเลือกที่จะลงเอยกับผม
เป็นคำถามที่ผมต้องตีให้แตก (ปัง! ปัง!) อู๊ด..อู๊ด.. เดี๋ยวนะจ๊ะ ผมเดินไปเปิดประตูให้เธอ เธอมาในชุดนอนลายลูกไม้สีขาวบางๆ กลิ่นครีมอาบน้ำ
และโลชั่นที่เธอลูบไล้อ่อนๆ ปลิวเตะจมูกผม เป็นไรอู๊ด ผมยืนตะลึงในความน่ารักของเธอ วันนั้นกับวันนี้มันช่างต่างกัน วันนี้เธอดูไม่มีมารยาใดๆ
หรือจริงๆ แล้วภายใต้บุคคลิกที่ผมเห็นจนชินตา ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่เธอแต่งในชุดทำงาน ชุดเที่ยว สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ทำให้คนส่วนใหญ่มองเธอ
และตีความไปอย่างนั้น เปล่าจ๊ะ เข้ามาสิ ก็อู๊ดมัวแต่ยืนคิดอะไรอยู่หล่ะ ไม่ชอบชุดที่พักต์ใส่หรือค่ะ เธอเปรยเชิงน้อยใจ ชอบสิ น่ารักดี เพียงแต่อู๊ดคิดว่า
คิดว่าอะไรค่ะ ก็..คิดว่า..ไม่คิดว่าพักต์จะน่ารักขนาดนี้ไง เธอยิ้ม และสวมกอดผม อู๊ดอ่ะ ชมอย่างนี้เขิลหมด ก็น่ารักจริงๆ น่ารักกว่าทุกวันเลยนะ
ไอเย็นจากตัวเธอในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยอย่างนี้ ไม่ว่าจะตรงไหนก็สัมผัสอย่างแนบแน่น ผมจูบซอกคอเธอเบาๆ เธอผละตัวออก อย่าสิค่ะ ไปอาบน้ำก่อน
ดูสิ! ตัวมีแต่กลิ่นเหงื่อ ผมยังคงกอดเธอไม่ปล่อย ทำไมหล่ะ รังเกียจอู๊ดหรอ เปล่าค่ะ แต่อยากให้อู๊ดตัวหอมๆ เย็นๆ จะได้สดชื่นไง พักต์หิวไหม มีขนม
และเบียร์ในตู้เย็นนะ ตามสบายเลย เดี๋ยวอู๊ดไปอาบน้ำก่อน เธอนั่งบนโซฝาตัวโปรดของผม มันต้องเป็นตัวโปรดอยู่แล้วหล่ะ เพราะมันมีตัวเดียว
ชุดนอนที่เธอใส่ผมลืมบอกไปมันสั้นมาก ขนาดเธอยืนชายเสื้อยังเลยหน้าขามาหน่อยเดียว ถ้าเธอนั่งไม่ต้องพูดถึง ชายเสื้อถลกขึ้นจนเห็นชุดชั้นใน
อู๊ด วันนี้มีอะไรน่าดูบ้าง วันนี้หรอ ไม่รู้สิอยากดูอะไรก็ดูเลยจ๊ะ ผมรีบอาบน้ำเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานอีก รีบกินรีบนอน
เสร็จแล้วหรอ ไหนดูสิหอมมั๊ย เธอสวมกอดผมอีกครั้ง ครั้งนี้สนิทแนบแน่นยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก ทั้งเธอ และผมเย็นวาบทั้งคู่ หอมจัง ตัวเย็นด้วย
เธอจุ๊บปากผม ก่อนเดินไปรินเบียร์ให้ ชนแก้วกันหน่อย (กริ๊ก) เธอชวนผมดื่ม น้อยคนนักที่ชวนผมดื่ม ส่วนมากจะไม่ค่อยดื่มมากกว่า แต่เธอเป็นผู้หญิง
ยุคใหม่ ยุคที่ไม่แคร์ใครจะมองอย่างไร อย่าดื่มเร็วนักหล่ะ ค่อยๆดื่ม เบียร์มันไม่หนีไปไหน เธอปรามผมทำอย่างกับรู้ว่าผมจะดื่มพรวดเดียวหมด
ผมยกไปครึ่งแก้ว อ๋อ! ผมลืมบอกไป ถึงแม้ผมจะไม่ค่อยมีเงิน แต่แก้วเบียร์ผมแพงนะ ใบละตั้งพันสอง ผมต้องซื้อเบียร์ถึงสองลัง มันถึงแถมให้
กลับมาต่อเรื่องคืนนี้ดีกว่า เบียร์แก้วนี้หวานจัง ใส่อะไรลงไปหรือเปล่าจ๊ะ ใส่สิ ใส่ใจไงค่ะ พลางพูดไปยิ้มไป ผมก็ยกหมดแก้วจนได้
กินเร็วจัง เอาอีกไหมค่ะ เอาสิ เดี๋ยวอู๊ดแต่งตัวก่อนนะ ตัวเปียกๆ อย่างนี้...หนาว ผมเข้าไปแต่งตัวในห้อง ชุดนอนผมกางเกงขาสั้นสบายๆ
เสื้อยืดคอกลมสีเทา ไม่ลืมที่จะหยิบปลอกไปไว้ใต้หมอน ตอนนี้ห้องผมเย็นจัด ข้างนอกฝนตกพรำๆ และเข็มเวลามันฟ้องว่าเที่ยงคืนกว่าแล้ว
จะทำอะไรก็รีบทำ ผมปิดไฟในห้อง แต่เปิดไฟหัวเตียงไว้ ความรู้สึกนี้เหมือนตอนที่สุรัตดาอยู่ด้วยเลย อยู่ดีๆ ผมก็คิดถึงเธอ ตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง
เธอจะคิดถึงผมบ้างไหม อู๊ดเสร็จยังค่ะ เสียงของพักต์ดึงความรู้สึกผมกลับมาสู่สภาวะปกติ มาแล้ว มาแล้ว ผมลงนั่งติดกับเธอ วันนี้ไม่ค่อยมีอะไรให้ดู
เมายังจ๊ะ ผมเอ่ยถามเห็นเธอตาปรือๆ ก็นิดๆ ค่ะ พักต์กินไม่เก่ง เธอเอียงหัวซบไหล่ผม อู๊ด...อู๊ดคิดยังไงกับพักต์ เฮ้ย! ถามคำถามแบบนี้
แล้วผมจะตอบยังไง เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอ เธอก็รู้ แต่เธอก็ยังถาม พักต์ก็น่ารักดี ไม่ใช่หมายความอย่างนั้น แบบว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป
อะไรแบบนี้อ่ะ ผมบอกตรงๆ ว่ายากที่จะตอบเธอ ไม่รู้สิ สำหรับอู๊ดๆ ยังไงก็ได้ ผมตอบเพื่อให้เธอมีทางเลือก หนึ่งคือผมยังไงก็ได้ สองคือแล้วแต่เธอ
ยังไงก็ได้ของอู๊ดคือยังไงหล่ะ แล้วพักต์หล่ะ คิดยังไงกับอู๊ด ผมถามเธอกลับโดยไม่ตอบคำถามที่เธอถาม พักต์ก็ชอบอู๊ดนะ อู๊ดมีใครหรือเปล่า
เหมือนเธอกำลังคิดจะจริงจังกับผมหรือ ไม่มีหรอก จนอย่างนี้ใครจะเอา เธอขำใหญ่ อู๊ดนี่ เอาจริงๆ สิ ไม่มีจ๊ะ ไม่มีใครจีบเลยหรอ
ค้ายย..จะมาจีบอู๊ด พักต์ก็พูดเป็นนิยายเกาหลี ไม่เอาและ ถามอย่างตอบอย่าง มาๆ ชนแก้วกัน (กริ๊ก) ท่านผู้อ่านคงอยากรู้ว่าคืนนี้จะจบอย่างไร
บางอย่างผมก็คงไม่ต้องเขียน คิดกันเองบ้างก็ได้นะ
