เรื่องสั้น "สุรัตดา" (****กลับมาอีกครั้ง****) อัพตอนที่31แล้วนะครับ

บันทึก "สุรัตดา" ตอนที่26

เช้าวันอังคาร

หกโมงกว่า ผมตื่นแล้ว แต่พักต์ยัง วันนี้เป็นวันเริ่มงานวันที่สอง แต่ผมก็ยังขี้เกียจเหมือนเดิม พักต์นอนหันหลังให้ผม ผมกางวงแขนเล็กของผมไปกอดเธอ

“พักต์ตื่นยังจ๊ะ” เธอหันมา และสวมกอดผมเช่นกัน “ยังค่ะ วันนี้ตื่นสายได้” “อ้าว ทำไมหล่ะ วันนี้หยุดหรอ” ผมถามเธอด้วยความสงสัย

“ไม่ได้หยุด แต่ว่าวันนี้เข้างานสาย” “อ๋อ” ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ และนอนกอดเธออยู่อย่างนั้น “วันนี้อู๊ดไม่ไปทำงานหรือค่ะ” “ก็เหมือนพักต์แหละ

ไม่ได้เข้าสายได้นะ แต่ไปสายได้” เธอขำ “อู๊ดนี่นะ ตื่นๆ ได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานสาย” พลางเอามือผลักตัวผม “ตื่นก็ได้ แต่พักต์ต้องจุ๊บอู๊ดก่อน”

ผมหันแก้มเหม็นๆ ไปให้เธอหอม เธอหอมฟอดใหญ่ “ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ” เช้าของวันอังคารนี่ดีจริงๆ ชีวิตผมเหมือนได้เปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่

เหมือนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองเหงาเลย ตั้งแต่มีเธอเข้ามาในชีวิต แต่บางอย่างมันก็ไม่ใช่ และไม่ใช่ในสิ่งที่ผมต้องการ

ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอยังคงหลับใหลผมไม่อยากปลุกเธอ เลยเขียนโน๊ตทิ้งไว้ “พักต์ อู๊ดไปทำงานก่อนนะไม่อยากปลุก ตื่นแล้วโทรหาอู๊ดนะ”

ผมรีบออกจากบ้านเพราะตอนนี้มันก็สายมากแล้ว รถติดอีกแล้ว ทำไมใครๆ ก็แห่มากรุงเทพกันหมด มันจะเบียดเสียดยัดกันเข้ามาทำไมเยอะแยะ

บอกตรงๆ ผมไม่เคยชินกับเมืองหลวงนี่เลย เช้าก็ติด เที่ยงก็แย่งกันกิน เย็นออกมามันก็ติดอีก ชีวิตมันต้องดิ้นรนอย่างนี้ทุกวันเลยหรือไง

กว่าผมจะมาถึงที่ทำงาน ก็เกือบเก้าโมง “ห่าเอ๊ย สายแน่เลยกู” ผมบ่นไปวิ่งไปจนถึงหน้าออฟฟิศ “หวัดดีครับ” ผมเอ่ยทักทายสาวประชาสัมพันธ์ด้านหน้า

เธอยังไม่ทันเอ่ยทักกลับผมก็วิ่งเข้าไปตอกบัตรแล้ว “จ้า หวัดดี” เสียงเธอตะโกนไล่หลังมา “อู๊ด หนีใครมาดูรีบร้อนจัง” นิดเอ่ยถาม ผมหยุด หอบแฮกๆ

“เปล่า ไม่ได้หนีใคร กลัวตอกบัตรไม่ทัน” “แล้วทันไหม” “ทันสิ เทพขนาดนี้ไม่ทันก็บ้าแล้ว” เธอหัวเราะแบบงงๆ คงสงสัยว่า ไอ้บ้านี่มันตอบอะไร

ของมันวะ เทพๆ งานผมก็เหมือนเดิม ไม่มีงานก็ไม่ต้องทำ นั่งเล่นเน็ตไปเรื่อย เบื่อๆ เซ็งๆ ก็งีบบ้างแต่ก็ไม่น่าเกียจ ไม่ใช่จะนอนแบบเอาจริงเอาจัง

ตั้งแต่เช้ายันเที่ยงโทรศัพท์ที่โต๊ะเงียบสนิท วันนี้ผมไม่ต้องรอให้นิดมาชวน ผมไปชวนนิดเองเลย “นิด เที่ยงแล้วกินข้าวกัน” นิด กำลังแต่งหน้าแต่งตาอยู่

“อู๊ด วันนี้ไม่ว่างอ่ะ พอดีนัดกับแฟนไว้ ไว้พรุ่งนี้นะ” หลังจากคำตอบของเธอจบลง ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมผมต้องรู้สึกไม่ดีด้วย

หรือเพราะว่านิดเป็นคนเดียวที่ผมรู้จัก และเธอดีกับผม ผมจึงไม่อยากให้เธอมีใครนอกจากผม หรือผมกำลังชอบเธอ “งั้นไว้พรุ่งนี้ก็ได้ครับ”

“ไปกินกับเจ๊แอนสิ” เธอยัดเยียดยัยปากปลาร้าให้ “เอ๊ย ไม่เอาหรอก คนพรรค์นั้น” เธอหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งผม “งั้นอู๊ดไปก่อนนะ” “จ้า”

วันนี้ผมต้องกินข้าวคนเดียวหรือเนี๊ยะ มันจะแปลกอะไร ผมก็ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด พนักงานต่างบริษัทแห่กันออกมาอย่างกับคนงานเลิก พรึ่บไปหมด

เสียงแว้ดๆ ของสาวๆ ทั้งเตี้ยอ้วน หุ่นดี นุ่งสั้น นุ่งฟิต ขาวๆ คล้ำๆ โอ๊ยสารพัดแบบ โดยส่วนมากจะเป็นผู้หญิง ผู้ชายไม่ค่อยมี ถึงมีก็คงไม่พ้นพวกตุ๊ดแต๋ว

“พี่อู๊ด กินข้าวที่ไหนค่ะ” เบล นักศึกษายุคใหม่ ยุคที่กล้าได้กล้าเสีย เธอไม่แคร์สายตาใครๆ วันนี้เธอก็นุ่งสั้นเหมือนเดิม “ยังไม่รู้เลยจ๊ะ แล้วเบลหล่ะไปกินไหน”

“ก็ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ งั้นหนูขอไปกินกับพี่ด้วยนะ” ผมมันเสือผู้หญิง ไม่ลังเลที่จะตอบ “ไปสิ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” “ขอบคุณค่ะ แหม่พี่อู๊ดนี่ น่ารักแล้ว

ยังใจดีอีกด้วย” ผมไม่คลางแคลงใจเลยว่า ทำไมบรรดาอาเสี่ยทั้งหลาย ถึงได้ลงทุนลงแรงไปกับนักศึกษาอวบอั๋นเหล่านี้ เพราะพวกเธอมารยาร้อยแปดนี่เอง

ลิฟท์มาแล้ว “เบลเข้าก่อนเลยจ๊ะ” เธอยืนด้านหลังผม คนเบียดอัดกันแน่นอย่างกับรถเมล์ฟรี ลิฟท์จอดทุกชั้น คนมันก็เข้าทุกชั้นเช่นกัน

แน่นมากจนหลังผมเบียดไปติดนมของเธอ ผมได้แต่หันไปกล่าว “ขอโทษจ๊ะ” “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอกระซิบกระซาบ ผมนึกเล่นๆ ในใจ ลิฟท์มันน่าจะค้างนะ

จะได้อยู่แบบนี้ไปนานๆ ผมนึกไปยิ้มไป ลิฟท์ถึงชั้นหนึ่งแล้ว ผู้คนทยอยกันออก รวมๆ แล้วการเดินทางด้วยลิฟท์ครั้งนี่มีผู้โดยสารเกือบยี่สิบคน

ผม และเบลรีบออกจากตึกที่ผมทำงานอยู่ เพราะคนเริ่มแห่มาจากทุกทิศเพื่อไปแย่งกันกิน “พี่อู๊ดกินอะไรดี” พลางเดินไปคุยไป “ก๋วยเตี๋ยวไหม เมื่อวานพี่ไปกิน

มาอร่อยดีนะ” เธอไม่เรื่องมาก “ก็ได้ค่ะ” ผมสั่งเธอสั่ง กินไปคุยไป “พี่อู๊ดเรียนจบอะไรมาค่ะ” “พี่หรอ คอมธุฯ เบลหล่ะเรียนอะไรอยู่” “เบลเรียน นิเทศน์ไม่รู้จะ

เรียนอะไร เรียนตามเพื่อน” ผมนึกว่าเด็กสมัยนี้จะไม่ตามเพื่อน เหมือนยุคที่ผมเรียน ยังไงเพื่อนก็ยังมีอิทธิพลกับเรา มากกว่าพ่อแม่เสียอีก “แล้วชอบไหมหล่ะ”

“ก็ดีค่ะ หนูก็ชอบนะ” “ก็ดีแล้ว แล้วฝึกงานที่นี่กี่เดือนหล่ะ” “สามเดือน ยังไม่หมดเดือนแรกเลย หนูก็เบื่อแล้ว” อย่าว่าแต่เธอเบื่อเลย บ้างทีผมก็ยังเบื่อ จึงไม่

แปลกใจที่เธอจะรู้สึกอย่างนั้น แต่ผมก็ต้องแสร้งทำเป็นว่า “เอ๊ย ไม่ได้นะ อย่าไปคิดอย่างนั้น คิดซะว่าเรามาหาประสบการณ์ ก่อนทำงานจริง

เวลาที่ต้องทำจริงๆ แล้ว จะได้มีพื้นฐานไง” เธอฟังไปผงกหัวไปเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด “แหม่พี่ บางทีหนูก็มีเบื่อบ้าง หนูก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ”

ผมยอมรับเลยว่าการที่ได้นั่งกินข้าว และได้นั่งคุยกับเด็กๆ หน้าตาน่ารักอย่างน้องเบลเนี๊ยะ มันทำให้กระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที “พี่อู๊ด หนูดูอ้วนม่ะ”

ไรวะอยู่ๆ ก็มาถามว่าอ้วนไหม ตอบยากจริง “ก็ปกตินะ” “ปกติยังไงค่ะ” “ก็ไม่ผอมไป ไม่อ้วนไป” “แล้วพี่ว่าหนูดูเป็นคนหยิ่งๆ ม่ะ” “ไม่นี่ ดูอัธยาศัยดีออก

ทำไมหรอ” “ก็เจ๊แอนอ่ะดิ บอกว่าหน้าหนูดูหยิ่งๆ” ยัยแอนยัยปากชักโครก นึกจะพูดอะไรก็พูด ผมได้แต่คิดว่าอย่าๆ ผสมโรง เดี๋ยวน้องเขาจะเกลียดยัยนั่น

มากไปกว่านี้ “แอนบัญชีหรอ เขาพูดไปย่างนั้นม้าง อย่าไปคิดมากเลย” “แต่พี่คิดดูดิ หนูอยู่ของหนูดีๆ ก็เที่ยวไปบอกคนนู้นคนนี่ ว่าหนูหยิ่งอย่างนั้น อย่างนี้

หนูนี่นะเจ็บใจจริงๆ” “เอาหน่ะ เอาหน่ะ ช่างมันเถอะปล่อยเจ๊แกไป นึกว่าหมาเห่าละกัน” เธอหัวเราะชอบใจใหญ่ จนโต๊ะข้างๆ หันมามอง

ผมได้แต่คิดว่ายัยแอนนี่มันสร้างศัตรูไปทั่วเลย มันเป็นโรคจิตหรือเปล่าวะ “พี่อู๊ด พี่เที่ยวกลางคืนม่ะ” สงสัยผมจะเจอตัวแม่เข้าแล้ว “ก็ไปบ้าง นานๆ ที”

“พี่ชอบเที่ยวที่ไหน” “ก็ได้หมดแหละ แต่เต้นๆ ไม่ไหวแก่แล้ว” “แหม่ พี่ไม่แก่หรอก หน้ายังเด็กอยู่เลย เพื่อนๆ หนูนะหน้าแก่กว่าพี่อีก” ผมได้ยินคำธรรมดา

ประโยคธรรมดาจากปากของเธอ ทำให้ผมรู้สึกคึกคักขึ้นมาเชียว “เบลก็น่าเด็กนะ” ไหนๆ เธอก็ชมผมแล้ว ผมจะทำคะแนนคืนบ้างมันจะเป็นไร

“จริงหรอ หนูก็นึกว่าหนูแก่ เพื่อนๆ มันชอบบอกว่า หนูหน้าปาไปสามสิบ” จริงๆ แล้วเบลก็ไม่ได้หน้าเด็กเท่าไหร่ แต่ว่าเธอจะดูโตกว่าอายุไปสักสองถึงสามปี

แต่โดยส่วนมาก ผมว่าผู้หญิงถ้าในวัยเดียวกันมันก็ดูโตกว่าผู้ชายอยู่แล้ว ซึ่งนั้นเป็นเรื่องธรรมดา แต่พอย่างเข้าสักสามสิบนี่ ผู้ชายมันจะแก่นำเลยทีเดียว

“ไม่หรอกจ๊ะ อย่าไปคิดมาก” ผมพูดปลอบใจเธอ “แล้วศุกร์นี่พี่ว่างม่ะ” “วันศุกร์หรอ ไม่รู้สิ ว่างมั้ง” “พอดี หนูจะไปกับเพื่อนๆ ก็เลยว่าจะชวนพี่ไปด้วย

ไปด้วยกันมะ” เจอกันสองครั้ง ครั้งแรกซ่อมคอม ครั้งสองเรื่องกิน ก็ชวนผมแล้ว รอบจัดจริงๆ ไปกับเพื่อนๆ ด้วย หวังจะให้ผมเลี้ยงหรือเปล่า

ผมก็มนุษย์เงินเดือนกากๆ ไม่ได้มากมายอะไร หรือว่าสิ่งที่ผมคิดทั้งหมดมันเป็นสิ่งที่ผมคิดไปเอง “เพื่อนเบลจะสนุกหรอ ถ้าพี่ไปด้วย” “แหม่ พี่ๆ ก็อยู่กับหนูไง

ส่วนเพื่อนเดี๋ยวพอเหล้าเข้าปากมันก็สนุกกันแล้ว” ผมชอบนะ เธอตรงๆ ดีไม่อ้อมค้อม “แล้วพี่จะไปในฐานะอะไร ถ้าพี่ไปด้วยเพื่อนๆ เบล

ต้องคิดว่าพี่เป็นแฟนเบลอ่ะดิ” “พี่อู๊ด คิดมากไปหรือเปล่า หนูยังไม่คิดอะไรเลย พี่ก็บอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานไงค่ะ ไม่เห็นจะยากตรงไหน”

“เปล่า พี่กลัวว่าเบลจะเสียหาย ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นเลย” ปากผมพูดดี แต่ใจผมมันไม่ได้ดีอย่างปากพูด “พี่อู๊ดเนี๊ยะดูเป็น ซอ-พอ-บอ-รอ จัง” ผมงง อะไรวะ

ซอ-พอ-บอ-รอ “มันคืออะไรหรอ” “ก็สุภาพบุรุษไงค่ะ” ถ้าผมจะคุยกับเด็กสมัยนี้ ผมคงต้องปรับตัว และยอมรับในคำต่างๆ ที่พวกเขาคิดขึ้น

“เก็บเงินครับ” มื้อนี้ผมสัญญากับเธอไว้ ว่าจะเลี้ยงตอบแทนที่เธอมากินเป็นเพื่อน และทำให้ผมดูเป็นป๋าที่ควงอีหนูเด็กๆ “พี่อู๊ดเท่าไหร่คนละเท่าไหร่”

เธอทำทีเปิดกระเป๋าจะช่วยผมจ่าย ผมยกมือเบรค “ไม่ต้อง ไม่ต้อง พี่ออกให้ เดี๋ยวเบลจบเมื่อไหร่ค่อยมาเลี้ยงคืน” “โห กว่าหนูจะจบ พี่จะยังอยู่ไหม”

เธอแซวผมใหญ่ “อยู่สิ ยังไม่ตายหรอกจ๊ะ ป่ะ..จะบ่ายโมงแล้ว” “ขอบคุณนะค่ะ ที่เลี้ยงหนู” เธอดูเป็นเด็กที่น่ารัก น่าเอ็นดูจริงๆ ผมและเธอกลับมาทำงานต่อ

ก่อนแยกย้ายกันทำงาน เธอยังไม่ลืมที่จะชวนผมอีกครั้ง “พี่อู๊ด วันศุกร์นะ” ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เลิกคิ้วให้ เหมือนนัยๆ ว่า โอเค

ก่อนถึงโต๊ะ ผมต้องผ่านโต๊ะนิดก่อน ผมแวะทักทายเธอแต่เธอไม่อยู่ สงสัยยังไม่กลับจากพักเที่ยง ผมกลับมาทำงานต่อ ไม่ใช่สิ ผมกลับมาเล่นเน็ตต่อ

ไม่นานนัก นิดก็เดินมาหาผมที่โต๊ะ “อู๊ด ช่วยไรหน่อยสิ” ท่าทีเธอดูร้อนใจ “มีอะไรหรอ” น้ำเสียงผมก็ดูตื่นตระหนกตามไปด้วย “ก็ไฟล์ในแฟลชไดร์อ่ะ

หายไปหมดเลย มีทางเอากลับมาได้ไหม คุณทวีป รีบเอางานด้วย” ท่าทีของเธอเหมือนกับว่า ถ้าไม่ได้ ต้องตายแน่ “ไหน เอามาดูสิ”

“เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนิดไปหยิบให้” เธอรีบกุลีกุจอไปหยิบแฟลชไดร์เจ้าปัญหา “เนี๊ยะ..ไม่รู้มันหายไปได้ไง” พลางพูดยื่นส่งให้ “อู๊ดจะเอากลับมาได้ไหม”

ความกังวลใจยังคงรุมเร้านิด ผมเรียกให้เธอนั่ง “นั่งก่อน ใจเย็นๆ ขอดูก่อนว่าโดนอะไร อาจจะไม่มีอะไรก็ได้” ผมปลอบเธอ เพื่อให้คลายความวิตก

“มันจะกลับมาใช่ไหมอู๊ด” เธอรบเร้าคำตอบจากผม “น่าจะนะ” เคสนี้ผมเจอจนชิน จึงดึงเกมส์ แกล้งเธอนิดหน่อย “สงสัยติดไวรัส นิดเอาไปเสียบที่ไหน

มาหรือเปล่า นอกจากเครื่องออฟฟิศ” เธอครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ “เมื่อวานนี้แฟนนิดยืมไป คงติดมาจากเครื่องที่บ้านเขาแน่เลย” แฟนอีกแล้วหรอ

ฟังแล้วหงุดหงิดจริงๆ “นิด..แล้วนิดเอามาเสียบเครื่องออฟฟิศหรือยัง” “เสียบแล้ว ทำไมหรอ” ได้ทีผมหล่ะ “เสียบแล้วด้วย อย่างนี้ติดทั้งออฟฟิศแล้วม้างเนี๊ยะ”

“จริงหรอ ทำไงดีอู๊ด” น้ำเสียง สีหน้า และท่าทีของเธอ เหมือนจะร้องไห้แล้ว ผมหยุดแกล้งเธอดีกว่า “นิด..อู๊ดพูดเล่น แต่ไวรัสอ่ะมีจริงๆ มันเอาไฟล์ที่อยู่ใน

แฟลชไดร์ไปซ่อน อู๊ดมีโปรแกรมแก้ไม่ต้องกังวล” “จริงหรอ แล้วที่บอกว่าติดทั้งออฟฟิศเนี๊ยะมันจะติดไหม” น้ำเสียงเธอสู้ดีขี้นมาหน่อย “ไม่ติดหรอกม้าง”

ผมก็ตอบอย่างไม่ค่อยแน่ใจ แต่คิดว่าคงไม่ ถ้าเธอยังไม่เปิด หรือก๊อป “อู๊ดถ้าแก้ได้นะ นิดเลี้ยงข้าวเลย” ผมยิ้มอย่างผู้ชนะในใจ ไม่ต้องสืบเลย

เธอต้องเลี้ยงผมแน่ ผมแกล้งคลิกไปคลิกมา ให้มันดูยุ่งยากเข้าไว้ “นิด ไฟล์นี้หรือเปล่าที่หาย” พอเธอเห็นปุ๊บผวากอดผมปั๊บ พอเธอได้สติก็ผละตัวจากผม

แต่กลิ่นน้ำหอมจากเธอยังคงฟุ้งอยู่ทั่วตัวผม “ใช่..อู๊ด ทำไงอ่ะเก่งจัง” ท่านผู้อ่านคงเคยได้ยินสำนวนที่ว่า “ยกหางหมา หมาขี้” ผมไม่แน่ใจเรื่องสำนวน

ว่าถูกต้องหรือเปล่า กลับมาเรื่องนิดต่อ งานนี้ผมคุยโวซะยกใหญ่เลยทีเดียว “นิด..นิดก็ไม่ควรให้คนอื่นยืมนะ ดีนะที่ติดตัวไม่ร้ายแรง ถ้าไปเจอตัวแรงนี่รวน

ทั้งระบบเลยนะ” ผมขู่เธอยกใหญ่ “ได้ๆ ครั้งหน้าไม่ให้คนอื่นยืมแล้ว ฟงแฟนก็ไม่เว้น” ผมดีใจที่เธอรู้สึกอย่างนั้น “อู๊ดขอบใจนะ แล้ววันไหนว่างๆ

ไปกินข้าวกัน นิดเลี้ยงเอง” เธอยังไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้ เรื่องเลี้ยงอะไรนั่นผมไม่สนใจเท่าไหร่ ผมสนใจเธอมากกว่า ผมอยากไปไหนมาไหนกับเธอ

“โอเค นิดเลี้ยงนะ” “จ๊ะ” เธอจากไปแล้ว ทิ้งให้ผมนั่งอมยิ้ม ในความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นตรงช่องว่างเล็กๆ ของคำว่า “เพื่อน” ถ้าเธอรู้ ว่าผมรู้สึกกับเธอมากกว่า

เพื่อน เธอคงรู้สึกแย่ แต่บางทีเธออาจจะรู้สึกดีก็ได้ เพราะเราก็โตๆ กันแล้วไม่ต้องพูดเยอะ วันนี้ไม่ยักเห็นยัยแอน ก็ดีแล้วที่ไม่ได้เจอ คนแบบนี้เจอไป

ก็ไม่เกิดประโยชน์ อีกครึ่งชั่วโมงก็เลิกงานแล้ว วันนี้พักต์ก็ไม่โทรมา บอกให้เธอโทร ก็ไม่โทร ไอ้เราจะโทรไปก็ไม่กล้า กลัวเจอแบบวันนั้นอีก ผมปล่อยใจไม่

อยากคิดอะไร ทุกวันนี้ก็ไม่มีใครคิดจะจริงจังกับผมสักคน บางทีการอยู่เป็นโสดมันก็ดีนะ ความคิดผมมันสับสน วันนี้คิดอย่าง พรุ่งนี้คิดอีกอย่าง เอาแน่เอานอน

ไม่ได้ ดูอย่างสุรัตดาสิ แรกๆ ก็นึกถึง มาพักหลังนี่ หายไปจากสารระบบเลย หกโมงแล้ว นิดกลับไปแล้ว ไม่ลากันสักคำ สงสัยรีบไปเฉ่งแฟนที่ทำให้เดือดร้อน

ขอให้เป็นอย่างนั้นหล่ะกัน “พี่อู๊ดหวัดดีค่ะ” ผมรับไหว้เธอ ก่อนเอ่ยถาม “กลับแล้วหรอ กลับยังไงหล่ะ” “วันนี้เพื่อนหนูมารับ จะไปกินข้าวกัน พี่ไปด้วยกันไหม”

ผมนึกใจในน้องคนนี่มันดีนะ เจอหน้าทีไรชวนไปนู้นไปนี่ตลอด แต่พอดีวันนี้ผมไม่เซ็ง “เอ่อ..ไม่หล่ะ กลับบ้านดีๆ นะ พรุ่งนี้เจอกัน” “ค่ะ ไปแล้วพี่”

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องสั้น "สุรัตดา" (**กลับมาอีกครั้ง**) อัพตอนที่31แล้วนะครับ (อ่าน 38903 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 18 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้